Ανανέωση...

Άλλαξα την αλυσίδα, μετά από τη "ζημιά" που έπαθα την περασμένη Τετάρτη. Θα μπορούσα να αφαιρέσω το σπασμένο κρίκο και να την επισκευάσω, αλλά προτίμησα να την αλλάξω. Για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

Επίσης αγόρασα ένα ζευγάρι καινούρια λάστιχα και αντικατέστησα τα φθαρμένα μου Specalized. Αυτή τη φορά επέστρεψα στα γνωστά και εγγυημένα Continental Grand Prix 4000S.

Έτοιμος (θέλω να πιστεύω!) για μπόλικα χιλιόμετρα από αύριο!

Πολλά χιλιόμετρα... Καινούρια λάστιχα

Τον τελευταίο καιρό έχω πάθει 3 φούιτ (για να χρησιμοποιήσω τον όρο των φίλων από τη Θεσσαλονίκη ;-)) σε 4-5 βόλτες! Εκεί που δεν είχα πάθει κανένα για πάρα πολύ καιρό!

Προβληματίστηκα και άρχισα να ψάχνω πιθανές αιτίες...

1. Κακές σαμπρέλες; Απίθανο, χρησιμοποιώ αυτές που χρησιμοποιούσα ανέκαθεν, αλλά έτυχε να χρησιμοποιήσω και μια διαφορετική...
2. Κάτι που έχει παγιδευτεί στο λάστιχο; Το έψαξα διεξοδικά. Δεν βρέθηκε τίποτα.
3. Κάποια από τις ακτίνες; Ανάγκη για φακαρόλα; Έχω τροχούς που είναι και για tubeless ελαστικά. Παρόλα αυτά τους έλεγξα διεξοδικά και αυτούς.

Μέχρι που πρόσεξα κάποια κοψίματα και φθορές πάνω στο λάστιχο... Ανατρέχοντας στις προηγούμενες δημοσιεύσεις αυτού του blog, βρήκα την ημερομηνία που άλλαξα τελευταία φορά λάστιχα... Είχα την εντύπωση ότι ήταν σχετικά πρόσφατα, οπότε δεν είχε πάει το μυαλό μου αρχικά... Όμως ο καιρός περνάει γρήγορα και τα χιλιόμετρα μαζεύονται...

Από τον Απρίλιο του 2011, έχει μεσολαβήσει ένα GBI, ένα brevet και πολλά προπονητικά χιλιόμετρα. Μια αναζήτηση στα προπονητικά αρχεία του Garmin Connect και του Sport Tracks αποκάλυψε την αλήθεια! Κάνω πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ' όσα νόμιζα... Νόμιζα ότι κάνω κάπου 3,000 χλμ. το χρόνο. Αλλά αυτό φαίνεται ότι ήταν ακριβές μόνο για τον 1ο χρόνο ενασχόλησής μου με το άθλημα!

Τις τελευταίες 365 μέρες έχω κάνει 5,100 χλμ., ενώ από τον Απρίλιο και μετά (δηλ. με τα τωρινά μου λάστιχα) έχω κάνει 3,200 χλμ.! Λαμβάνοντας υπόψη το βάρος μου και τα εδάφη που κινούμαι, είναι - νομίζω - απόλυτα λογικό να έχουν συμπληρώσει την ωφέλιμη περίοδο τα λάστιχά μου και να πρέπει να αλλαχτούν άμεσα!

Ένα ζευγάρι Continental Grand Prix 4000S είναι καθ' οδόν (ευχαριστώ το φίλο Περικλή Π.) και θα τοποθετηθούν με την πρώτη ευκαιρία!

Ενεργειακή διαχείριση

Χθες (Σάββατο) έκανα μια από τις πιο όμορφες προπονήσεις μου. Είχαμε κανονίσει με την παρέα εδώ και αρκετές μέρες, να ποδηλατίσουμε στα βουνά της Ορεινής Κορινθίας. Με το Μάνο να γνωρίζει καλά την περιοχή (αφού έχει εξοχικό στην Καρυά - Μέση Συνοικία) η ευκαιρία ήταν πολύ καλή.

Ο καιρός ήταν με το μέρος μας (υπέροχη λιακάδα και καλή θερμοκρασία) κι έτσι στις 10:00 ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε από την Καρυά. Κάναμε περίπου 78 χλμ. με συνολικά υψομετρικά κάπου 1400 μέτρα. Περάσαμε από χωριά όπως η Γκούρα (Φενεός), Μεσινό, Καστανιά, κλπ. Είδαμε τη λίμνη Δόξα και κάναμε το γύρο της. Απολαύσαμε κατάφυτες πλαγιές, μπόλικες κατηφόρες και τις αντίστοιχες ανηφόρες τους, και καταλήξαμε σε εξαιρετική ταβέρνα της Καρυάς για τη συνέχεια. Γενικά, περάσαμε υπέροχα... Υπήρξε όμως - σε προσωπικό επίπεδο - ένα μελανό σημείο, που με προβλημάτισε: Από το 60 - 65 χλμ. και μετά, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν! ΟΚ, ήταν τα πιο δύσκολα τα τελευταία χιλιόμετρα (αφού ήταν όλα ανηφόρα), αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα να κάνω τέτοιες ανηφόρες, ούτε ήταν τόσο δύσκολη ή μεγάλη η διαδρομή!

Το γεγονός με προβλημάτισε ιδιαίτερα... Είναι σαφές ότι κάτι έκανα λάθος. Στα τελευταία 5 χλμ. κάποιος από την παρέα γύρισε (με το αυτοκίνητο) και με μάζεψε, αφού ο ρυθμός μου ήταν πολύ αργός και έπρεπε κάποια στιγμή να μαζευτούμε για φαγητό! Αρχικά θεώρησα ότι έφταιγε η συσσωρευμένη κούραση από τις προπονήσεις των προηγούμενων ημερών (νυχτερινή στο δρόμο και εργόμετρο). Αλλά - τελικά - νομίζω ότι ΔΕΝ έφταιγε αυτό. Ήταν ΛΑΘΟΣ ενεργειακή διαχείριση. Δεν έτρωγα σωστά και αρκετά. Έχοντας συνηθίσει σε μεγαλύτερες διαδρομές (βλ. brevet ή προπονήσεις των 80+ χλμ.), φαίνεται ότι "υποτίμησα" τη διαδρομή και έφαγα πολύ λιγότερο από όσο έπρεπε. Το gel που κατέβασα - όταν κατάλαβα ποιο ήταν το πραγματικό πρόβλημα - δεν μπορούσε να διορθώσει την κατάσταση.

Παρόλο που το ξέρω, φαίνεται ότι δεν είμαι όσο επιμελής πρέπει: Αντί να τρώω - το πολύ - κάθε μια ώρα, μπορεί να αφήσω να περάσει και 1 1/2 ώρα! Θα προσπαθήσω να αλλάξω λίγο την προσέγγιση: να τρώω κάθε 1/2 ώρα κάτι λίγο.

Το ηθικό δίδαγμα είναι απλό: Ακόμα και όταν πιστεύεις ότι έχεις την εμπειρία, μπορεί να την "πατήσεις". Γηράσκω αεί διδασκόμενος!

Προπονητικό πρόγραμμα

Μετά την εργομέτρηση και τις σχετικές οδηγίες από την Αγγελική, η προπόνησή μου έχει γίνει πιο συστηματική και ελπίζω να αποδειχτεί και πιο αποτελεσματική.

Περιλαμβάνει (ιδανικά) 2 ή 3 φορές τη βδομάδα στο εργόμετρο, τις 2 διαλειμματικές (4 x 10 min) και τη μια για δύναμη (60 cadence, με βαρύ πάτημα). Περιλαμβάνει επίσης μία ή δυο μεγάλες διαδρομές (π.χ. τη βραδινή της Τετάρτης - 80 km και τη μεγάλη του Σαββάτου - 100+ km). Θα έπρεπε να περιλαμβάνει και μια μέρα στο γυμναστήριο για βάρη / ενδυνάμωση, αλλά αυτό δεν έχω καταφέρει ακόμα να το "χωρέσω" στο πρόγραμμα.

Στην πράξη βέβαια δεν καταφέρνω να το κρατήσω αυτό το πρόγραμμα κάθε βδομάδα... Η κούραση της ημέρας, οι οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις...

Η προηγούμενη βδομάδα πήγε καλά, αλλά από την περασμένη Τετάρτη και μετά, έπεσε ... περονόσπορος. Έμεινα απροπόνητος μέχρι και σήμερα. Σήμερα, με την ενέργεια και τη διάθεση στο ναδίρ, ανέβηκα στο εργόμετρο και μέσα σε λίγα λεπτά απέδειξα στον εαυτό μου πόσο εύκολο είναι να έχεις μια "κακή" μέρα. Έλλειψη ενέργειας (δεν έφαγα και την μπαρίτσα / Amita που συνήθως τρώω στην αρχή της προπόνησης), έλλειψη διάθεσης και 6 μέρες απραξίας, έκαναν τη δουλειά τους! Ήμουν "χώμα". Έκανα μόνο ένα δεκάλεπτο στα 220 W (αντί για τα 4 που έπρεπε) και σταμάτησα! Για να μετριάσω τη "ζημιά" έκανα βάρη, κοιλιακούς και ραχιαίους. Κάτι ήταν κι αυτό!

Αύριο, αν δε βρέχει, 75 km μέχρι τη Σαρωνίδα, θα είναι ό,τι πρέπει. Αλλιώς, εργόμετρο. Οπωσδήποτε!

Αλλαγή αλυσίδας και άλλα...

Αλλάχτηκε, ξαναρυθμίστηκαν τα derailleur (μπροστά και πίσω) και οι θόρυβοι (που είχαν κάνει έντονη την εμφάνισή τους) εξαφανίστηκαν. Φαίνεται ότι είχε έρθει η ώρα της...

Η νέα αλυσίδα είναι η Ultegra 6700, δηλαδή η ίδια με όλη την υπόλοιπη σειρά που έχω πάνω στο Tarmac. Η προηγούμενη ήταν η προηγούμενη "γενιά" της Ultegra, μια και δεν υπήρχε διαθέσιμη η καινούρια την περίοδο που έχτιζα το ποδήλατο. Πάντως η προηγούμενη γενιά με έβγαλε μια χαρά για 4.500 km, δεν έχω κανένα παράπονο... Ελπίζω να είναι και η καινούρια εξίσου καλή.

Σε ένα διαφορετικό μέτωπο τώρα... Βρίσκομαι σε αναζήτηση λύσης μεταφοράς ποδηλάτων με το αυτοκίνητο, με σχάρα οροφής. Παρόλο που δεν έχω παράπονο από τη σχάρα της Thule (πίσω πόρτας) που χρησιμοποιώ τώρα, και παρόλο που το αυτοκίνητο παρκάρει σε χαμηλοτάβανα υπόγεια γκαράζ, αποφάσισα ότι τη χρειάζομαι... Χρειάζομαι να μεταφέρω με μεγαλύτερη ασφάλεια το Tarmac, χρειάζομαι να μπορώ να φορτώσω 1 - 2 ποδήλατα χωρίς να χρειάζεται να τοποθετήσω σχάρα στην πίσω πόρτα, χρειάζομαι να έχω κανονική πρόσβαση στο πορτ-μπαγκάζ (και όχι από το πίσω κάθισμα) όταν έχω φορτωμένα ποδήλατα και τέλος χρειάζομαι τη δυνατότητα να μεταφέρω (σπανίως) 4 - 5 ποδήλατα (προφανώς με συνδυασμό των δύο σχαρών).

Εργομέτρηση

Παρέλαβα τα αποτελέσματα της εργομέτρησής μου. Η Αγγελική (υπεύθυνη του εργαστηρίου), φρόντισε να μου τα εξηγήσει αναλυτικά. Επιπλέον φρόντισε να μου παρέχει και ένα προτεινόμενο πρόγραμμα προπονήσεων για τους επόμενους μήνες. Το πρόγραμμα είναι πολύ παρόμοιο με αυτό που είχα σχεδιάσει  βασισμένος σε όσα κατάλαβα από το βιβλίο του Friel. Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω τις συμβουλές της Αγγελικής στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Και μάλιστα ξεκίνησα ήδη από χθες, με την πρώτη, δυνατή, διαλειμματική προπόνηση: 4 x 10 min στα 220 Watt με 5λεπτα διαλείμματα. Ήταν αρκετά δυνατή και την ευχαριστήθηκα!

Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα προπονήσεων για το επόμενο διάστημα (θα έπρεπε να) περιέχει:

• Μια μεγάλη προπόνηση (~ 4 ώρες) στους 140 - 150 παλμούς. 
• Δύο διαλειμματικές (π.χ. 4 x 10 ή 5 x 8) στα 220 Watt
• Μια προπόνηση δύναμης, με cadence 60 για 20 λεπτά περίπου σε ανηφόρα
• Ίσως μια ενδυνάμωση με βάρη στο γυμναστήριο (λίγο κορμό και ενδυνάμωση στους δικέφαλους)

Μερικά βασικά νούμερα και κάποια πρώτα σχόλια:

• Βάρος 96 kgr - Ύψος 189.5 cm - Λίπος 20.1% (αυτό είναι πολύ - πρέπει να πέσει στο 16%!)
• Δίπλωση από εδραία θέση 22 cm (αυτό είναι καλό - οι τιμές για αθλητές εθνικής ομάδας είναι 15 -20!)
• VO2max 43.37 ml/kgr/min
• Έργο στο VO2max: 322 Watt - Έργο στο αναερόβιο κατώφλι 220 Watt (αυτό πρέπει να ανέβει μέχρι την επόμενη εργομέτρηση!)
• Μέγιστη Καρδιακή Συχνότητα: 187
• Καρδιακή Συχνότητα στο αναερόβιο κατώφλι 158 - 162 
• Αναερόβια αγαλακτική ισχύς: 11.30 Watt/kgr
• Μέγιστη συχνότητα περιστροφής: 209 στροφές/λεπτό
• Κατακόρυφο άλμα 36.4 cm
• Ισχύς στα πόδια: 
• Εκτείνοντες: 226 W / 233 W (δ/α)
• Καμπτήρες 173 W / 130 W (δ/α) - Αυτοί θέλουν βάρη στο γυμναστήριο, κυρίως ο αριστερός

Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία (αναλογία υδατανθράκων-λίπους σε διάφορα επίπεδα έντασης) τα οποία θα περάσω σε κάποιο Excel για καλύτερη επεξεργασία (διαγράμματα κλπ.)

Επιστημονική προσέγγιση...

Το είχα στο μυαλό μου εδώ και αρκετό καιρό... Το timing φάνηκε ότι ήταν καλό αυτή την περίοδο, κι έτσι το κανόνισα: μαζί με τους φίλους Περικλή Δ. και Διονύση, κανονίσαμε επίσκεψη σε εργομετρικό κέντρο,  με σκοπό να δούμε πού βρισκόμαστε από πλευράς μυοσκελετικού και καρδιοαναπνευστικού συστήματος και τι είναι αυτό που πρέπει να βελτιώσουμε περισσότερο.

Η Αγγελική - υπεύθυνη του εργαστηρίου - μας καλοδέχτηκε και με πολύ υπομονή μας έλυσε όλες τις απορίες. Κι εμείς βέβαια είχαμε πάει "διαβασμένοι"! Η διαδικασία περιλαμβάνει:

• Μέτρηση ύψους και βάρους
• Λιπομέτρηση
• Μέτρηση ευλυγισίας κορμού
• Ζέσταμα πάνω σε ποδήλατο 
• Μέτρηση επιτόπιου άλματος με τα χέρια στη μέση
• Μέτρηση μέγιστης ταχύτητας περιστροφής (cadence)
• Μέτρηση μέγιστης στιγμιαίας ισχύος
• Μέτρηση ισχύος τετρακέφαλου και κνημιαίου, ξεχωριστά για κάθε πόδι
• Αναλυτική καταγραφή καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας (εισπνοή - εκπνοή αερίων, καρδιακοί παλμοί κλπ.) μέχρι τη μέγιστη ισχύ που μπορείς να διατηρήσεις για 2 λεπτά.

Τα αναλυτικά αποτελέσματα θα τα παραλάβουμε τις επόμενες μέρες, μαζί με κάποιες πρώτες συμβουλές από την ίδια την Αγγελική, οπότε και θα επανέλθω. 

Το σίγουρο είναι ότι:

1. Τα απόλυτα νούμερα ΔΕΝ σημαίνουν πολλά πράγματα, αφού παίζει μεγάλο ρόλο το βάρος του αναβάτη (γι ' αυτό και πολλές μετρήσεις ανάγονται σε κιλό σωματικού βάρους).
2. Σημαντικό είναι να επαναλαμβάνεται ο έλεγχος σε τακτά διαστήματα, ώστε να μπορείς να παρακολουθείς την - όποια - βελτίωση και το αποτέλεσμα της προπόνησης.
3. Προπόνηση που πρέπει πλέον να γίνει συστηματική και - κυρίως - εστιασμένη στις αδυναμίες. 
4. Οι συμβουλές της Αγγελικής είναι μια καλή αρχή, αλλά για να γίνει κάτι ολοκληρωμένο χρειάζεται η επέμβαση κάποιου έμπειρου προπονητή.

Στη δική μου περίπτωση - και μια και δεν πάω για τους επόμενους Ολυμπιακούς ;-) - το ρόλο του "προπονητή" θα αναλάβει ο Joe Friel (το βιβλίο που διαβάζω και εμπιστεύομαι) σε συνδυασμό με τις όποιες γνώσεις και προσωπικές εμπειρίες έχω αποκομίσει από τα χρόνια σοβαρής ενασχόλησής μου με το μπάσκετ.

Στο επόμενο διάστημα λοιπόν, θα:

• Μελετήσω ακόμα περισσότερο το Cyclist's training bible
• Αναζητήσω κάποιες επιπλέον πληροφορίες στο Internet
• Σχεδιάσω συγκεκριμένο εβδομαδιαίο πρόγραμμα προπόνησης (τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα, μέχρι το brevet της Χαλκίδας)
• Χρησιμοποιήσω τα αποτελέσματα της εργομέτρησης για τη βελτίωση και "εστίαση" αυτού του προγράμματος. 

Συντήρηση - Ανανέωση

Μετά από το νερό που "μάζεψε" το Tarmac στο brevet της Λάρισας είπα να του κάνω μια συντήρηση... Άλλωστε για κάποιο διάστημα (κατά τη διάρκεια του brevet) ακουγόταν αρκετά το εργαλείο! (Είχα μαζέψει μπόλικη λάσπη!)

Γενικό καθάρισμα λοιπόν και επί τη ευκαιρία αλλαγή συρματόσχοινων. Άλλαξα τόσο τα συρματόσχοινα των φρένων όσο και αυτά των χειριστηρίων αλλαγής ταχυτήτων. Η αίσθηση στις μανέτες των φρένων άλλαξε δραστικά. Είναι πολύ πιο ομαλή η λειτουργία τους, πολύ πιο μαλακή η αίσθησή τους. Λαμβάνοντας υπόψη και την υγρασία που βρήκα πάνω στα παλιά συρματόσχοινα, μάλλον ήταν απαραίτητη η αλλαγή. Αντίστοιχα "μαλάκωσε" και η αλλαγή ταχυτήτων. Μαζί με το καθάρισμα και λάδωμα της μετάδοσης, το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Φάνηκε σήμερα στην προπόνηση.

Επόμενη ενέργεια πρέπει μάλλον να είναι η αντικατάσταση της αλυσίδας (έχει 4,000 km).

Συνολικά, το Tarmac είναι σε άριστη κατάσταση και συνεχίζει να μου χαρίζει πολλά χιλιόμετρα ευχαρίστησης!

Brevet Λάρισας - Απολογισμός

Το brevet της Λάρισας ήταν για μένα ένα δυνατό τεστ, μια δοκιμασία σωματική και ψυχική και τελικά ένα επίτευγμα που με γέμισε περηφάνεια και ικανοποίηση.

Ξεκινήσαμε με τον Περικλή (PC997) από την Αθήνα, την Παρασκευή στις 17:15. Ήρθε από το γραφείο, φορτώσαμε στο δικό του αυτοκίνητο και περάσαμε τις επόμενες ώρες με κουβεντούλα (επί παντός επιστητού), με τον Περικλή να οδηγεί, φτάνοντας τελικά στη Λάρισα, στο ξενοδοχείο Έλενα, γύρω στις 21:30. Η υπόλοιπη παρέα (Περικλής-μικρός, Δημήτρης/cosmo, Μάνος, Κώστας Τ. και Κώστας Ρ.) είχαν φτάσει λίγο νωρίτερα και μας περίμεναν να πάμε για φαγητό. Για μακαρονάδες φυσικά!

Ύπνος γύρω στις 23:00 και πρωινό εγερτήριο (στις 6:30). Πρωινό, ετοιμασία και αναχώρηση για την εκκίνηση. Κανείς δε φρόντισε να διαβάσει προσεκτικά τις οδηγίες (roadbook) κι αντί να πάμε στο Αλκαζάρ (όπου ήταν η προ-εκκίνηση), πήγαμε στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου (όπου ήταν η κανονική εκκίνηση!). Ευτυχώς, το μπέρδεμα λύθηκε γρήγορα και στις 07:50 σφραγίσαμε. Προ-εκκίνηση, πέρασμα μέσα από την πόλη της Λάρισας (οι λίγοι Λαρισαίοι που ήταν ξύπνιοι εκείνη την ώρα μας κοιτούσαν με περιέργεια...) και οι 51 ποδηλάτες ξεκινάμε στις 8:30 από το χλμ. 0 (εκκλησία του Αγ. Γεωργίου).

Τα πρώτα 40 χλμ. πήγαν όπως περίμενα: Ένα γκρουπ, μέση ταχύτητα 31+ χλμ/ώρα σε μια διαδρομή επίπεδη με αρκετό αέρα. Το γκρουπ βοήθησε να καλύψουμε την απόσταση γρήγορα και ξεκούραστα. Όλοι ξέραμε τι μας περιμένε μετά: Η πρώτη ανάβαση, στο Μαυροβούνι. Μέγιστο ύψος 800 μέτρα, μήκος 10 χλμ... Μέση κλίση 8% αλλά για πολύ ώρα το Garmin έγραφε 9 - 12%. Το ... χειρότερο τεστ για τη μεγαλοπρεπή ανάδειξη των 97 κιλών μου και της 15θημερης αποχής μου από τις προπονήσεις (λόγω διακοπών)! Μού τσάκισε τα πόδια! Το μόνο θετικό μήνυμα ήταν ότι η αερόβια αντοχή ήταν σε καλή κατάσταση (προφανώς λόγω του cross-training με κολύμβηση κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών). Χρειάστηκε να σταματήσω 3 - 4 φορές (από 2 - 3 λεπτά την καθεμία) ώστε να συνέλθουν τα πόδια μου. Φρόντισα να με τροφοδοτώ με ενέργεια κάθε 45' - 60' (παστέλι, ενεργειακή μπάρα, τζελάκι). Τα τζελάκια αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμα! Αρκεί να θυμάσε να ρουφάς ένα λίγο πριν την ανηφόρα ;-)

Από το 40 χλμ και μετά ήμουν πρακτικά μόνος μου. Όλο και κάποιον συναντούσα (που τον περνούσα ή με περνούσε), αλλά στην ουσία, ήμουν μόνος μου. Κι έτσι τερμάτισα... 160 χλμ. μόνος μου. Ήταν κι αυτό μέρος της πρόκλησης (της πνευματικής κυρίως). Είχα όμως τον Περικλή να μου τηλεφωνεί ή να του τηλεφωνώ... Ήταν κάπου 8 χλμ πιο μπροστά από μένα, μόνος του κι αυτός. Σφράγισα στο 1ο control κι έφυγα μετά από 5λεπτη στάση. Τρελή κατάβαση, κάπως επικίνδυνη, χρειάστηκε να βγω λίγο από το δρόμο (ευτυχώς χωρίς συνέπειες) σε μια κλειστή στροφή, για να συνηδειτοποιήσω ότι πρέπει να μείνω συγκεντρωμένος στο δρόμο ώστε να μην έχω άλλα απρόοοπτα. Και ευτυχώς δεν είχα...

Η ευθεία παράλληλα με την παραλία, ήταν ευχάριστη. Ομπρέλες, beach bar, κόσμος με μαγιό, και εύκολα χιλιόμετρα, ευτυχώς χωρίς αέρα. Στον Αγιόκαμπο, ήταν το προσωπικό highlight του brevet. Σταματάω σε super market, ψάχω στα ψυγεία για ισοτονικό (οποιοδήποτε) αλλά δε βρίσκω τίποτα. Ο ιδιοκτήτης (νεαρός, αθλητικός τύπος) μου φέρνει από το σπίτι του το Isostar του. "Πάρε όσο θέλεις" μου λέει. Και αρνείται το μισό ευρώ του εμφιαλωμένου νερού. "Φύγε, έχεις πολύ δρόμο, και πρόσεχε τις κράμπες". Να ' σαι καλά φίλε!

Στον Πλαταμώνα αρχίζει η 2η ανάβαση. Ανατολικός Όλυμπος, προς Καλιπεύκη, με μέγιστο υψόμετρο 1080 μέτρα, και συνολικό μήκος 20χλμ. Αρχίζει με τις χειρότερες εντυπώσεις: 12% μέσα στον Πλαταμώνα! Αν συνεχίσει έτσι, θα αναγκαστώ να εγκαταλείψω... Η σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου από την 1η ανάβαση ήδη... Λίγο η απροπονησιά, αλλά περισσότερο ο φόβος της 2ης ανάβασης. Και η ανησυχία του περιορισμένου χρόνου που μένει μέχρι το 2ο control.

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια... Κάνω συνεχώς υπολογισμούς. Αλλά χωρίς να γνωρίζω την ακριβή μορφή και τις κλίσεις της 2ης ανάβασης, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα. Μπορώ μόνο να συνεχίσω, ελπίζοντας για το καλύτερο. Ανεβαίνοντας τον Όλυμπο, κάπου στα 300 - 350 μέτρα έχει ομίχλη, μέχρι τα 450 μέτρα περίπου. Πιο πάνω, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Το τοπίο είναι μαγευτικό. Πυκνό δάσος, τρεχούμενα νερά, το βουνό βγάζει μια παράξενη ηρεμία. Το βουνό των θεών... Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω... Το πάω χιλιόμετρο - χιλιόμετρο και κάθε τόσο κάνω πράξεις για να δω αν προλαβαίνω το control. Στις 18:08 πρέπει να είμαι εκεί. Έχω βέβαια και 30 λεπτά καβάτζα (αφού καθυστέρησε τόσο η εκκίνηση) αλλά δεν θέλω να υπολογίζω σ' αυτήν. Ταυτόχρονα, ένα σωρό σκέψεις περνάνε από το μυαλό: "Αν δεν έκανες ποδήλατο, αυτά τα μαγευτικά μέρη δεν θα τα γνώριζες ποτέ! Οπότε μην παραπονιέσαι και πάτα δυνατά, όσο μπορείς!". "Μην κοιτάς την μπροστινή σου ρόδα, κοίτα το τοπίο, είναι φοβερό!". "Μέχρι εδώ που έφτασες, δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψεις! Θα συνεχίσεις μέχρι το τέλος".

Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας κάπου στα 500 μέτρα υψόμετρο, που με εφοδίασε με νερό, έμεινε με το στόμα ανοιχτό όταν κατάλαβε πού πάω. "Μεγάλε τη γάμ%@ες!". Αλλά δεν χάνω το κουράγιο μου. Η τροφοδοσία με ενέργεια (μπάρες, gel, κλπ.) συνεχίζεται κανονικά. Δεν κάνω στάσεις. Τα πόδια γυρίζουν, άλλοτε με 45 και άλλοτε με 65 cadence. Η ταχύτητα παίζει από 7 χλμ/ώρα μέχρι 16 χλμ/ώρα. Οτιδήποτε διψήφιο είναι καλό. Με φέρνει γρήγορα πιο κοντά στο 147.5 χλμ, στο 2ο control.

Τελικά, στις 18:07 ακριβώς, είμαι εκεί! Στο 2ο control! Σφραγίζω, παίρνω μερικές ενθαρρυντικές κουβέντες από το παλληκάρι του control, μαζί με συμβουλή να φορέσω αντιανεμικό (την οποία εννοείται ότι ακολουθώ), και μετά από ένα πανηγυρικό τηλέφωνο με τον Περικλή ξεκινάω! Τώρα πια, έχω χρόνο και εύκολη διαδρομή. Αλλά δεν πρέπει να ξεχαστώ. Προσοχή στις γρήγορες στροφές της κατάβασης του Ολύμπου (απίστευτη εμπειρία!), προσοχή στην ενυδάτωση και την ενεργειακή παροχή (μένουν άλλα 50 χλμ. δηλ. περίπου 2 ώρες), προσοχή στην κατάσταση του πιστού μου συντρόφου, του Tarmac!

Το τελευταίο κομμάτι είναι εύκολο. Σχετικά επίπεδο, με λίγο αέρα, κρατάω καλή μ.ω.τ. και μαζεύω τα χιλιόμετρα. Μέχρι και κολλητήρι σε τρακτέρ (πού πήγαινε με 27-28 χλμ/ώρα) κάνω για καμιά 500αριά μέτρα (δυστυχώς πήγαινε από άλλη διαδρομή, αλλιώς θα έμενα πίσω του πολύ περισσότερο!) Μπαίνοντας στην πόλη της Λάρισας, το Garmin με βγάζει "καρφί" στο Αλκαζάρ. Στις 12 ώρες ακριβώς, σφραγίζω τερματισμό. Είμαι ο τελευταίος (46 από τους 51 τερματίσαμε), αλλά είμαι πολύ πιο περήφανος γι΄αυτόν τον τερματισμό από τις 9 ώρες της Νεμέας ή του Πύργου! Είναι μακράν το πιο δύσκολο brevet που έχω τερματίσει και μια προσωπική υπέρβαση.

Ο Χάρης και ο Βαγγέλης είναι στον τερματισμό και έχουν μόνο καλά λόγια και συγχαρητήρια για μένα. Με έχουν δει και σε άλλα brevet, έχουν διαβάσει τα κείμενά μου και επιβεβαιώνουν αυτό που ξέρω: Η πεμπτουσία του brevet είναι να περάσεις καλά και να κάνεις την υπέρβασή σου, πετυχαίνοντας τον στόχο που έχεις θέσει για τον εαυτό σου!

Επιστροφή - Καλό φθινόπωρο

Να 'μαστε πίσω στο κλεινόν άστυ, με τις διακοπές να αποτελούν ανάμνηση και τη δουλειά στο γραφείο να μοιάζει πιο βαριά και πιο... δύσκολη.

Η Λευκάδα με άφησε με ανάμεικτες εντυπώσεις (η δύσκολη πρόσβαση στις παραλίες είναι σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας όταν έχεις μαζί σου τρία μικρά παιδιά και μια σύζυγο με βλάβη στο δεξιό μηνίσκο). Παρόλα αυτά, είχε αρκετές όμορφες στιγμές να προσφέρει. Η Σίφνος, πάντα όμορφη και φιλόξενη, με βοήθησε για άλλη μια φορά να "γεμίσω μπαταρίες".

Οι στόχοι (τουλάχιστον οι περισσότεροι) επετεύχθησαν:

1. Χρόνος με τη σύντροφο και τα παιδιά.
2. Απομάκρυνση από τα του γραφείου και της δουλειάς.
3. Νυχτερινό μπάνιο υπό πανσέληνο σε πανέμορφη σιφνέικη παραλία.
4. Snorkeling και συλλογή κοχυλιών.
5. Νυχτερινή διασκέδαση.
6. Κολυμβητική προπόνηση και σημαντική βελτίωση: καλύπτω πλέον με άνεση αποστάσεις 700 - 1000 μέτρων, με ικανοποιητικό, σταθερό ρυθμό.

Δεν κατάφερα να κάνω καθόλου ποδήλατο (ήταν πρακτικά αδύνατο) και έκανα πολύ λίγο τρέξιμο. Έτσι, με μόνο "cross-training" (το κολύμπι) δεν είμαι πολύ σίγουρος για τη φυσική μου κατάσταση και την ποδηλατική μου φόρμα... Παρόλα αυτά, αποφάσισα (μόλις σήμερα) να ρισκάρω τη συμμετοχή μου στο brevet της Λάρισας. Έχω κάποιες επιφυλάξεις, αλλά θα το παλέψω όσο με παίρνει...

Θα μετακινηθούμε προς Λάρισα αύριο το απόγευμα, παρέα με τον Περικλή (PC997) και θα είμαστε μπόλικοι από την παρέα (cosmo, periklis19, rafailakis, mgbiker/Manos, κλπ.) Ελπίζω να περάσουμε καλά και να το ευχαριστηθούμε! 

Διακοπές...

Ήρθε επιτέλους και για μένα ή ώρα...

Αρχίζοντας από την Τρίτη (17/8), με διαδοχικούς προορισμούς τη Λευκάδα και την - πατρίδα - Σίφνο. Στόχοι:

• Πνευματική ξεκούραση: Απομάκρυνση από τα του γραφείου και της δουλειάς.
• Επαφή με την οικογένεια: Χρόνος για ποιοτική επικοινωνία με τα παιδιά και τη σύντροφο.
• Διαφορετικές δραστηριότητες: Πολύ κολύμπι στη θάλασσα, κάμποσο snorkeling (μαζί με τα παιδιά), νυχτερινά μπάνια και ό,τι άλλο προκύψει!

Ένα ακόμα ζητούμενο, είναι αν θα μπορέσω να συνδυάσω όλα τα παραπάνω, με διατήρηση της φυσικής μου κατάστασης σε ικανοποιητικό επίπεδο ώστε να μπορέσω να συμμετάσχω αξιοπρεπώς στο brevet της Λάρισας (4/9) και στον αγώνα ανεξάρτητων της transNatura (12/9) στο Αμύνταιο της Φλώρινας. Ιδανικά, θα πρέπει να χάσω και κάνα-δυο κιλά! Για να δούμε...

Σχετικά με τον αγώνα της 12ης Σεπτεμβρίου:

Πρόκειται για διεθνή αγώνα mountain bike ο οποίος διοργανώνεται για 2η  χρονιά φέτος. Είναι δύσκολος αγώνας με σπουδαίες διεθνείς συμμετοχές. Αποτελείται από 4 ετάπ (4 μέρες). Για την τελευταία μέρα (Κυριακή 12/9) προβλέπεται και αγώνας Open. Είναι 56 km με περίπου 1800 μέτρα υψομετρικά. Όχι και πολύ εύκολο (για mountain!).

Η Vodafone θα είναι σπόνσορας του αγώνα και μας πρότεινε, αν θέλουμε (ως ομάδα GBI) να συμμετέχουμε. Οι μαουντενάδες της παρέας είπαν αμέσως "ΝΑΙ!!!" και παρέσυραν κι εμένα! Παρόλο που η σχέση μου με το MTB είναι πρακτικά μηδενική (OK έχω κάνει κάνα-δυο καλές δοκιμές στα Βασιλικά και στο Άλσος Συγγρού), είπα να δοκιμάσω κυρίως λόγω της παρέας και λόγω του πολύ όμορφου σημείου (εθνικός δρυμός Πίνδου) όπου γίνεται ο αγώνας.

Ο καλός μου φίλος Ιάκωβος μου δάνεισε ένα "μάχιμο" hard-tail 26άρι mountain στο μέγεθός μου (Storck παρακαλώ), κι έτσι είμαι "έτοιμος". Θα επανέλθω...

Απόδραση στη Ναύπακτο

Αυτό το ΣΚ είχε κολυμβητική προπόνηση.

Κάνοντας όμως τη βόλτα μου στη Ναύπακτο, έβγαλα ποδηλατικό λαυράκι! Λεπτομέρειες εδώ!

Καλοκαιρινό πρόγραμμα

Έχουμε μπει για τα καλά στο καλοκαιρινό πρόγραμμα, και - όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος - αποδεικνύεται δύσκολο να καταφέρει κανείς να παραμείνει σε φόρμα και να διατηρήσει κάποιο προπονητικό πρόγραμμα...

Τα πλάνα για την επόμενη περίοδο λοιπόν και το αντίστοιχο προπονητικό πρόγραμμα:

• Συμμετοχή στο brevet της Λάρισας (4/9)
• Πιθανή συμμετοχή στο transNatura 2010 (ναι ο frankie πάει για mountain biking - θα μιλήσουμε αναλυτικότερα γι' αυτό) 
• Συμμετοχή στο brevet της Χαλκίδας (30/10)

Κάθε μέρα που είμαι στη θάλασσα έχει cross-training: με απλά λόγια, κολύμβηση. Κάνω 20 - 30 λεπτά ελεύθερο, χωρίς σταμάτημα. Κάτι σαν προπόνηση τριάθλου...
Προγραμματίζω επίσης πρωινό τρέξιμο για τις ημέρες που θα είμαι στην εξοχή (Λευκάδα και Σίφνο έχει το πρόγραμμα φέτος) και το πιθανότερο είναι να πάρω το ποδήλατο μαζί για τις 10 μέρες που θα είμαι στη Σίφνο.
Σήμερα είμαι στη Ναύπακτο (για ΣΚ) οπότε θα έχει κολυμβητική προπόνηση μέσα στην ημέρα!
Το ίδιο (κολυμβητική προπόνηση) εφάρμοσα και πριν από 15 μέρες που βρέθηκα στη Σίφνο για 4 μέρες.

Mountain biking
Η Vodafone θα είναι φέτος χορηγός του transNatura 2010. Μας πρότειναν λοιπόν, αν θέλουμε (ως ομάδα GBI) να πάρουμε μέρος και φυσικά είπαμε ΝΑΙ! Μιλάμε βέβαια μόνο για το τελευταίο ετάπ (κατηγορία open). Γίνεται στο Αμύνταιο, σε υπέροχη τοποθεσία και αυτός είναι ο βασικός λόγος που θέλω να πάω. Ο καλός μου φίλος Ιάκωβος θα με εξοπλίσει με ποδήλατο (ένα hard-tail της Storck) κι έτσι θα μπορέσω να ζήσω κι αυτή την εμπειρία.
Θα επανέλθω (φυσικά) επί του θέματος!

Γηράσκω αεί διδασκόμενος

Δύο σημαντικές διαπιστώσεις από τη σημερινή προπόνηση (Άλιμος - Σαρωνίδα - Άλιμος) με 27 km/h μ.ω.τ.

1. Πρόσληψη υγρών. Ο απλός κανόνας είναι μια γουλιά νερό ή ισοτονικό κάθε 15 λεπτά. Αλλά ο κανόνας εφαρμόζεται υπό φυσιολογικές συνθήκες! Με τη θερμοκρασία στους 38, χρειάζεται άλλη προσέγγιση! Την περασμένη Τετάρτη, δεν το συνειδητοποίησα και παραλίγο να την πατήσω! Μετά από 80 km (και μάλιστα σε απογευματινή / βραδινή ώρα) με φυσιολογικό ρυθμό, επέστρεψα σπίτι "χώμα", έτοιμος να καταρεύσω. Ο λόγος - όπως συνειδητοποίησα λίγο αργότερα - ήταν η αφυδάτωση!
   Σήμερα, έκανα την ίδια διαδρομή, με τον ίδιο ρυθμό, με ντάλα ήλιο και 38 βαθμούς θερμοκρασία. Έπινα δυο γουλιές νερό ή ισοτονικό κάθε 10 λεπτά, ίσως και συχνότερα. Πρακτικά διπλασίασα το ρυθμό πρόσληψης υγρών. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: Επέστρεψα σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
   Κάτι επιπλέον, που είναι πολύ χρήσιμο (αν και δεν το εφάρμοσα σήμερα) είναι το "λούσιμο" με δροσερό νερό. Όταν ο ήλιος είναι δυνατός, είναι πολύ αποτελεσματικό.
   Μιλώντας μάλιστα σήμερα με το φίλο PC997 στο τηλέφωνο, έμαθα ότι χθες είχε τα ίδια και χειρότερα προβλήματα με τη ζέστη, στην προπόνησή του. Τρανή απόδειξη του γεγονότος ότι όση εμπειρία και να συγκεντρώσει κανείς, πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω να μάθει!
2. Θέση στη σέλλα. Τον τελευταίο καιρό, προβληματίζομαι με το γεγονός ότι μετά τα 120 περίπου χιλιόμετρα, έχω πόνους και πιάσιμο από τη σέλλα. Έκανα και δοκιμή με άλλη σέλλα, χωρίς επιτυχία και άρχισα να ψάχνω γνώμες και εναλλακτικές. Όμως διαπίστωσα ότι ίσως μπορώ να καθίσω πολύ καλύτερα και ανετότερα στην υπάρχουσα! Μετακινούμενος αισθητά προς τα πίσω, συνειδητοποίησα ότι έχει αρκετό χώρο ακόμα, ο οποίος έμενε αχρησιμοποίητος μέχρι τώρα! Ένα περίπου εκατοστό πιο πίσω, η σέλλα είναι πιο φαρδιά και στηρίζει πολύ καλύτερα τα κόκκαλα της λεκάνης μου. Μετά τη σημερινή προπόνηση λοιπόν, τη μετακίνησα ένα εκατοστό πιο μπροστά (ώστε να είμαι στη σωστή απόσταση από το τιμόνι μου) και ... θα δω το αποτέλεσμα στην επόμενη προπόνηση. Ίσως θα πρέπει να την κατεβάσω και 30 - 40 χιλιοστά πιο κάτω (κάτι που θα την φέρει επίσης ελάχιστα πιο μπροστά - αφού το παλουκόσελο είναι με κλίση και όχι ίσιο). Αλλά είπαμε: μια αλλαγή κάθε φορά!

 Δίδαγμα: Πάντα υπάρχει κάτι που μαθαίνεις και πάντα υπάρχει κάτι που μπορείς να βελτιώσεις!

Παρακολουθώντας το Tour de France και κάνοντας προπόνηση!

Για δεύτερη χρονιά φέτος, παρακολουθώ συστηματικά το Tour de France. Συναρπαστικός αγώνας, αν κάποιος αρχίσει και καταλαβαίνει τις τακτικές και τις στρατηγικές των ομάδων, αν κάποιος αποκτήσει αίσθηση του γιατί η ποδηλασία δρόμου είναι ομαδικό άθλημα.

Η περιγραφή (από το International Eurosport) είναι αρκετά καλή και μαθαίνεις πολλά. Ταυτόχρονα έχεις την ευκαιρία να θαυμάσεις τους pro και - ακούγοντας τις επιδόσεις τους - να καταλάβεις πόσο καταπληκτικοί αθλητές είναι και γιατί θεωρείται από πολλούς το πιο δύσκολο άθλημα του κόσμου.

Μόνο ενδεικτικά, αναφέρω ότι σύμφωνα με τους εκφωνητές, ο Ivan Basso παράγει 390 Watt στο κατώφλι του! Το δικό μου κατώφλι είναι στους 173 παλμούς και δε νομίζω ότι παράγω πάνω από 200 - 220 Watt (θα το μετρήσω κάποια από τις επόμενες μέρες!).

Η προπόνηση συνεχίζεται - κυρίως στο εργόμετρο - αφού η ζέστη είναι απαγορευτική για να βγεις πολλές ώρες στο δρόμο. Το περασμένο Σάββατο έκανα μια καλή ανάβαση Πάρνηθας με το φίλο cosmo. Πέραν αυτού, αρκετές ώρες πάνω στο εργόμετρο...

Την προηγούμενη βδομάδα, έκανα και κάποια πρώτα test από αυτά που περιγράφει στο βιβλίο του ο Joe Friel. Συγκεκριμένα ασχολήθηκα με το Sprint Power Test. Μετά από καλό ζέσταμα, κάνεις 0.2 μίλια "όλα μέσα" και καταγράφεις μέγιστη και μέση ισχύ. Κατέγραψα 750 Watt μέγιστη και 500 Watt μέση. Αυτές οι τιμές - σύμφωνα με τον Friel - με κατατάσσουν στην κατηγορία Fair (2). Πρέπει να περάσω τα 800 και 560 Watt αντίστοιχα για να μπω στην κατηγορία Average (3)! Αναμενόμενο! Το επόμενο διάστημα θα κάνω και επιπλέον τεστ / μετρήσεις. Η συχνή επανάληψη τέτοιων τεστ είναι ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις αν η προπόνηση πιάνει τόπο!

GBI 2010 - Φωτογραφικό υλικό

Αρχίζω να ανεβάζω φωτογραφίες... Θα προσπαθήσω να κάνω και μια "αφήγηση" με τους υπότιτλους....

http://picasaweb.google.gr/fragkiskos.vellis/GBI2010#

Alias vs Toupe

Χρησιμοποιώ τη σέλα Alias της Specialized. Πριν από λίγες μέρες, ένας φίλος μου δάνεισε για δοκιμή την Toupe (επίσης της Specialized). Ίδιο μέγεθος, 143mm, διαφορετικό χρώμα (άσπρη η Toupe), ίδιο σχήμα, αλλά ανύπαρκτο gel!

Οπτικά, η Toupe είναι εξαιρετική. Όμορφος σχεδιασμός και ...σωστό χρώμα (λευκό με λίγες μαύρες λεπτομέρειες και μια κόκκινη πινελιά) που έδειξε πολύ όμορφα πάνω στο λευκό Tarmac. Λεπτή και διακριτική, με τον ίδιο ακριβώς σχεδιασμό της Alias (κενό αυλάκι στη μέση, ίδιο σχήμα, κλπ.).

Τη δοκίμασα στην προπόνηση της 23/6. Άλιμος - Καταφυγή, 110 χλμ. με μ.ω.τ. πάνω από 28 χλμ/ώρα. Καλό τεστ!

Παρόλο που σε προδιαθέτει ότι δε θα είναι καθόλου άνετη, αυτό δεν ισχύει. Πρακτικά δίνει παρόμοια αίσθηση με την Alias (προφανώς και λόγω όμοιου σχήματος). Μετά από πολλά χλμ. όμως, η έλλειψη gel γίνεται αισθητή... Η Alias αρχίζει να με ενοχλεί μετά τα 110 - 120 χλμ. Την ίδια ακριβώς ενόχληση αισθάνθηκα από την Toupe, αλλά νωρίτερα γύρω στα 80 - 90 χλμ. Από την άλλη πλευρά, για "αγωνιστική" χρήση θα προτιμούσα να είχα την Toupe. Πιο απόλυτη αίσθηση και επαφή με το ποδήλατο, και βέβαια μικρότερο βάρος!

Εν κατακλείδι, θα μείνω προς το παρόν με την Alias. Η ευκαιρία για δοκιμή μιας άλλης σέλας ήταν καλή. Φαίνεται ότι το σχήμα παίζει βασικό ρόλο. Καλό θα ήταν να έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω και μια τελείως διαφορετική (από πλευράς σχήματος) στο μέλλον.

Τα μαγικά χέρια

Επιστροφή στη δράση σήμερα, ύστερα από 10 μέρες απραξίας και ξεκούρασης. Τα αποτελέσματα αναμενόμενα... Σερνόμουνα στο δρόμο, λαχάνιαζα εύκολα, το γόνατο "τσίμπαγε" λίγο ακόμα...

Ευτυχώς υπήρχαν τα μαγικά χέρια στην παρέα! Πρώτα (χρονικά) του Αλέκου. Που στη στάση για παγωτό και καφέ στη Δωδώνη της Π. Φώκαιας, ανέλαβαν το γόνατό μου και έκαναν θαύματα! Μετά έμαθα ότι είναι πολύ οι ποδηλάτες που έχουν κάνει άγαλμα στον Αλέκο για τα μαγικά του χέρια και το μασάζ τους! Αλέκο κράτα μου ώρες στο πρόγραμμά σου!

Και ύστερα του Παναγιώτη (pkokk) που στα τελευταία ανηφοράκια έδωσαν μια έξτρα ώθηση ώστε να ξεκουράσουν το πονεμένο μου κορμί!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και τους δύο, καθώς και την υπόλοιπη παρέα (Κωστής και Jakis).

Ξεπλήρωσα (σε ένα βαθμό) μένοντας πίσω τους με το αυτοκίνητο, από Γλυφάδα μέχρι Άλιμο, με τα alarm αναμμένα, προστατεύοντάς τους από τους αφιονισμένους οδηγούς της παραλιακής, σε αυτό το "δύσκολο" κομμάτι της διαδρομής.

Δεν ανησυχώ (πολύ) για τη σημερινή μου απόδοση. Λογικό και αναμενόμενο μετά από τόσα χιλιόμετρα. Σιγά-σιγά (3 - 4 προπονήσεις πιστεύω) θα επανέλθω.

GBI 2010 - Μαθήματα και εμπειρίες

Ξεκινάω σήμερα να καταγράφω εμπειρίες από το 2ο GBI στο οποίο έλαβα μέρος. Μια ακόμα καταπληκτική εμπειρία, από αυτές που δεν έχουν όλοι την ευκαιρία να ζήσουν και που εύχεσαι να είσαι καλά και να μπορέσεις και την επόμενη χρονιά να είσαι εκεί... Δεν θα ακολουθήσω χρονική σειρά, για να μη γίνω βαρετός. Θα προσπαθήσω να "μαζέψω" τα πιο ενδιαφέροντα και πιο χρήσιμα.

Προς την Πράγα

Η πτήση ήταν πιο άνετη φέτος μια και δεν είχα να κουβαλάω την ογκώδη και βαριά βαλίτσα ποδηλάτου. Η μεταφορική είχε παραλάβει όλα τα ποδήλατα λίγες μέρες πριν και είχε αναλάβει να τα παραδώσει απ' ευθείας στο ξενοδοχείο μας στην Πράγα. Ένα - δυο τηλεφωνήματα ήταν αρκετά, και τα ποδήλατα ήρθαν την ώρα που έπρεπε, στο ξενοδοχείο μας, στα προάστια της Πράγας.

Πετάξαμε μέσω Ντίσελντορφ και όταν είδαμε το μέγεθος του αεροσκάφους (και ειδικότερα το μέγεθος της πόρτας του χώρου αποσκευών του - μια σταλιά ήταν!) που μας πήγε από το Ντίσελντορφ στην Πράγα, δικαιολογήσαμε απόλυτα την άρνηση των αεροπορικών εταιριών να μας επιτρέψουν να πάρουμε τα ποδήλατά μας μαζί μας. Όχι ότι μας χάλασε, γιατί απλοποίησε και διευκόλυνε πολύ τις πτήσεις μας. Να 'ναι καλά και η Vodafone Ελλάδος που μας σπονσοράρισε και κάλυψε το σχετικό κόστος (περίπου 300 € πήγαινε - έλα για κάθε ποδήλατο).

Στο ξενοδοχείο κάναμε κατάληψη στον ελεύθερο χώρο δίπλα στις σκάλες του 3ου ορόφου (ευτυχώς είχε μπόλικο χώρο), απλώσαμε τα εργαλεία μας και τις βαλίτσες μας και μέσα σε λιγότερο από 2 ώρες είχαμε όλα τα ποδήλατα έτοιμα. Είχα ξεβιδώσει το πίσω ντεραγιέ από το νύχι και όταν το ξαναβίδωσα διαπίστωσα ότι χρειαζόταν ρύθμιση (πήδαγε κάποια γρανάζια). Με τη βοήθεια του Μάνου, η δουλειά έγινε μέσα σε λίγα λεπτά και ήμουν έτοιμος!

Μάθημα 1ο: Το ξεβίδωμα του ντεραγιέ, ναι μεν αυξάνει την προστασία από ζημιές κατά τη μεταφορά, αλλά απαιτείται να ξέρετε να το ρυθμίσετε μετά!

Με τα ποδήλατα έτοιμα και χωρίς άγχος, είχε έρθει η ώρα για Τσέχικες μπύρες και φαί! Κάπου κοντά όμως γιατί η κούραση ήταν ήδη αρκετή και την επομένη μας περίμεναν χιλιόμετρα! Ευτυχώς, το κατάλληλο εστιατόριο βρέθηκε γρήγορα. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, βρεθήκαμε με αρκετούς φίλους και γνωστούς από την περσινή διοργάνωση, μάθαμε κάποιες πρώτες λεπτομέρειες για τα διαδικαστικά της επόμενης μέρας και πήγαμε για ξεκούραση.

Ο καιρός - Ο ρουχισμός


Η πρώτη "έκπληξη" ήταν ο καιρός. Περίπου 10 βαθμοί θερμοκρασία, σήμαιναν μακρύ κολάν, χειμερινό τζάκετ, αδιάβροχο και καλύμματα παπουτσιών. Ευτυχώς είχα όλα τα παραπάνω μαζί μου!

Μάθημα 2ο: Κοιτάμε την πρόβλεψη καιρού και εξοπλιζόμαστε αναλόγως. Κάποιοι συνάδελφοι είχαν έρθει με "ελαφρύ" ρουχισμό και είχαν πρόβλημα. 

Τα δυο ρούχα που αποδείχτηκαν αξεπέραστα σε αυτό το ταξίδι, ήταν το τζάκετ της Etxeondo και το αδιάβροχο της Orbea.  Το πρώτο με κράτησε ζεστό υπό όλες τις συνθήκες ενώ το δεύτερο ήταν το ΚΑΛΥΤΕΡΟ αδιάβροχο που έχω φορέσει ποτέ. Μπορούσα να μετρήσω τις σταγόνες της βροχής πάνω του και όταν το τίναζα με μια απλή κίνηση, έφευγαν! Ούτε μια σταγόνα δεν πέρασε στο εσωτερικό του! Ταυτόχρονα είναι και διαπνέον σε μεγάλο βαθμό (αλλά βέβαια, μετά από κάποιες ώρες ιδρώνεις).

Ο καιρός ήταν μια από τις σημαντικές δυσκολίες αυτού του ταξιδιού. Πέρα από το κρύο της 1ης μέρας (όπου παρόλο που φοβόμασταν βροχή - τη γλιτώσαμε), είχαμε κρύο και πολύ βροχή τη 2η και την 3η μέρα. Ειδικά την 3η μέρα, μέχρι και 2 ώρες πριν φτάσουμε στη Λειψία, είχαμε μουλιάσει... Μετά όμως βγήκε ήλιος και φτάσαμε στη Λειψία στεγνοί. Τις επόμενες μέρες, και μέχρι το τέλος, δεν ξαναχρειάστηκα το τζάκετ (η θερμοκρασία ανέβηκε κοντά στους 20 βαθμούς) ούτε και το μακρύ κολλάν (το οποίο εν τω μεταξύ είχε χρειαστεί να πλύνω δυο φορές για να το χρησιμοποιήσω τις 3 πρώτες μέρες). Χρειάστηκα όμως το αδιάβροχο τις τελευταίες δυο μέρες (έβρεξε κατά διαστήματα). Επίσης, ιδιαίτερα χρήσιμα μου φάνηκαν και τα μανίκια. Προσφέρουν αρκετή ζέστη στα χέρια και "ευελιξία" στις αλλαγές θερμοκρασίας. Όταν ζεσταίνεσαι, απλώς τα μαζεύεις στους καρπούς και τα κάνεις περικάρπια (ή τα βγάζεις τελείως, τα διπλώνεις και τα βάζεις στην πίσω τσέπη).

Πρωινή προετοιμασία

Η διοργάνωση φέτος ήταν σαφώς καλύτερη από την προηγούμενη χρονιά. Διαχείριση αποσκευών, starting kit με πολλά και χρήσιμα πράγματα, τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων, σπόνσορες που είχαν αναλάβει σχεδόν τα πάντα.

Κάθε πρωί, είχαμε εξασφαλισμένο πρωινό, τροφοδοσία νερού και ισοτονικού από την Dextro, ενεργειακές μπάρες από την ίδια εταιρεία, τεχνική υποστήριξη από τη Legion Bikes (φούσκωμα και λάδωμα - κάποιες φορές - χρειάστηκα εγώ).

Οι συνθήκες στο δρόμο

Μάθημα 3ο: Ναι, υπάρχουν οδηγοί που είναι πολύ χειρότεροι από τους Έλληνες, απέναντι στους ποδηλάτες. Πρόκειται για τους Τσέχους! Ιδιαίτερα επιθετικοί απέναντι στους ποδηλάτες, με συνεχή κορναρίσματα, σφήνες, κλεισίματα, άσεμνες χειρονομίες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε! Επί μιάμιση μέρα (όσο ήμασταν στην Τσεχία) τα είδαμε όλα (κυριολεκτικά και μεταφορικά)!

Η πλοήγηση ήταν (όπως και πέρσι) μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη σωστή διαδρομή και να κινηθείς γρήγορα και με ασφάλεια, αν δεν έχεις GPS και τη διαδρομή προσχεδιασμένη και φορτωμένη. Το Garmin μου αποδείχτηκε αχώριστος και ανεκτίμητος σύντροφος. Δε μετάνιωσα ούτε στιγμή για τις ώρες που αφιέρωσα (πριν το ταξίδι) να φορτώσω χάρτες και διαδρομές και να σιγουρευτώ ότι ξέρω πώς να το χρησιμοποιήσω στο δρόμο.

Μάθημα 4ο: Σε τέτοιο μεγάλο ταξίδι, το GPS είναι σχεδόν απαραίτητο. Επίσης είναι απαραίτητο να το έχεις "δουλέψει" πριν και να είσαι πλήρως εξοικειωμένος με  τις λειτουργίες του, σε γνωστές διαδρομές και σε γνωστό περιβάλλον. Αλλιώς θα αποδειχτεί άχρηστο και εκνευριστικό. 

Και βέβαια μην πιστέψετε ούτε  στιγμή ότι θα μπορέσετε να βγάλετε άκρη με τα ονόματα των Τσέχικων χωριών και να βγάλετε άκρη απλώς ακολουθώντας τις οδικές πινακίδες (οι οποίες είναι μπόλικες, αλλά στα Τσέχικα - δηλ. με πολλά σύμφωνα και πολύ λίγα φωνήεντα!).

Στη Γερμανία, άλλος κόσμος. Τα χωριά της (πρώην) Ανατολικής Γερμανίας είναι όμορφα και έχουν ένα χαρακτηριστικό στυλ, κάπως διαφορετικό από εκείνα της Δυτικής. Το οδόστρωμα δεν είναι πάντα καλό, αλλά το χειρότερο είναι η συχνή ύπαρξη "παβέ". Πολλές φορές σκέφτηκα ότι αντιγράφω το Paris-Roubaix! Ευτυχώς χωρίς τη λάσπη του! Αλλά η οδήγηση κούρσας πάνω από αυτά τα "cobbled stones" είναι μια πρόκληση!

Μάθημα 5ο: Στα παβέ, θέλει μαλακό πιάσιμο το τιμονιού. Ειδικά στις κατηφόρες, είναι καλύτερα να κρατάς γερά τις μανέτες από την κάτω πλευρά και να έχεις πιο χαλαρό πιάσιμο από την πάνω μεριά. Έτσι καταπονείς λιγότερο τα χέρια ενώ ταυτόχρονα έχεις ασφαλές κράτημα του τιμονιού (αλλιώς είναι εύκολο να χαθεί ο έλεγχος του τιμονιού από το τράνταγμα). Το ορθοπέταλο επίσης βοηθάει, μια και λειτουργούν τα πόδια ως αμορτισέρ. Μειώνονται έτσι οι καταπονήσεις στο υπόλοιπο σώμα, αλλά και στο ποδήλατο. Όταν δεν κάνετε ορθοπέταλο, χρησιμοποιήστε μαλακό πάτημα - βοηθάει. 

Τοπία

Η διαδρομή ήταν πανέμορφη. Παρόλο που δεν είχε την περσινή ποικιλία της Ελβετίας, είχε απέραντα καταπράσινα λιβάδια, πυκνά δάση, δρυμούς, ποτάμια, ποδηλατόδρομους μέσα από γραφικές διαδρομές, και πάμπολλα χωριουδάκια (περάσαμε μέσα από όλα και όχι από τους κεντρικούς δρόμους που τα παρέκαμπταν). Στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής χρησιμοποίησα το δρόμο και όχι τον ποδηλατόδρομο. Ο λόγος ήταν κυρίως η δυνατότητα κίνησης σε group και η αντίστοιχη ταχύτητα με την οποία μπορούσα έτσι να κινηθώ.

Έμαθα ότι στη Γερμανία ο νόμος επιτρέπει σε "γρήγορα" ποδήλατα (να είναι κάτω από 9 κιλά βάρος) να κινηθούν στο δρόμο ακόμα και όταν υπάρχει ποδηλατόδρομος.

Φέτος, τις περισσότερες μέρες (εκτός από την 1η) επέλεξα να είμαι με γρήγορο group. Αυτό σήμαινε λίγες και μικρές στάσεις (toilet stops :-)), μια μεγάλη (45' - 60') για φαγητό στα μισά της διαδρομής (αναντικατάστατη η μακαρονάδα σε αυτές τις περιπτώσεις - ένιωθα τα πόδια μου να πετάνε μετά!), συχνό γκρουπάρισμα και κίνηση με 30 - 35 km/h και σβέλτο ρυθμό στις ανηφόρες. Οι οποίες ανηφόρες, μπορεί να μην ήταν απότομες, αλλά ήταν αμέτρητες! Σα διαλλειματική προπόνηση ένα πράμα. Πρέπει να ανεβήκαμε αμέτρητα λοφάκια!  Κάπου 7,000 μέτρα τα συνολικά υψομετρικά των 8 ημερών! Κατά τη γνώμη μου, αυτή ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία του φετινού GBI. Σε κάποιες από αυτές τις ανηφόρες, έχασα το group μου (τα κιλά μου είναι τουλάχιστον 15 - 20 παραπάνω από τους υπόλοιπους του group μου). Ευτυχώς οι διαφορές ήταν των λίγων λεπτών και τους προλάβαινα στην επόμενη ανασυγκρότηση / κατηφόρα / φανάρι! Μάζεψα βέβαια και κάμποσα "διεθνή" χιλιόμετρα ολομόναχος που μου αύξησαν την εμπειρία και την αυτάρκεια! 

Φαγητό και ποδηλασία

Μια από τις σημαντικότερες και επιτυχημένες αλλαγές που πραγματοποίησα σε αυτό το ταξίδι ήταν η αύξηση του μέσου cadence με το οποίο ποδηλατώ. Έχοντας πεισθεί ότι πρέπει να μαλακώσω τα πατήματά μου και να αυξήσω τις περιστροφές μου, κατάφερα να ανεβάσω το μέσο cadence των διαδρομών μου από 70 - 72 σε 78-80. Αυτό σημαίνει ότι δούλευα επί πολύ ώρα στο 84-85 που διαπίστωσα ότι είναι μάλλον το ιδανικό για μένα. Η διαφορά ήταν τεράστια. Πολύ πιο ξεκούραστο πεταλάρισμα, έδιωχνα εύκολα το γαλακτικό οξύ από τα πόδια μου και δούλευα πολύ πιο αποδοτικά! Δοκιμάστε το (όσοι επιμένετε στα βαριά πατήματα και στο 65 cadence - όπως εγώ μέχρι τώρα) και θα με θυμηθείτε!

Σε ό,τι αφορά το φαγητό: Η συνταγή της μιας μπάρας ανά 1 ώρα δούλεψε μια χαρά. Για backup είχα ένα τοστάκι ζαμπόν τυρί (που είχα φτιάξει στο πρωινό). Αποδείχτηκε βάλσαμο την κατάλληλη στιγμή (συνήθως την τελευταία μια ώρα πριν τον τερματισμό).

Από όλα τα ισοτονικά που δοκίμασα (και δοκίμασα διάφορα) μετά το Powerade που είναι η προτίμησή μου, το πιο εύγευστο για μένα ήταν η σκόνη Isostar.

Θα επανέλθω με περισσότερα για τις φιλίες και τις παρέες καθώς και με πολλές φωτογραφίες!

Δυο τελευταίες μέρες και επιστροφή

Η κούραση των τελευταίων ημερών ήταν τόσο μεγάλη που με έπαιρνε ο ύπνος με το Blackberry στα χέρια, καθώς προσπαθούσα να γράψω κάποιο post... Η 7η μέρα είχε 120 σχετικά εύκολα χιλιόμετρα με καλό καιρό. η 8η μέρα είχε 80 επιπλέον χιλιόμετρα, αλλά τα περισσότερα υπό βροχή...

Ο τερματισμός στο Ντίσελντορφ ήταν μια πραγματικά συγκινητική εμπειρία... Δάκρυσα αλλά με κάλυψαν τα γυαλιά...

Είμαι πλέον πίσω στην Αθήνα, γεμάτος κούραση, αλλά και ικανοποίηση, εμπειρίες και εικόνες. Τις επόμενες μέρες θα "μαζέψω" τις σκέψεις μου σε - ελπίζω - χρήσιμα και ενδιαφέροντα posts.

Μέρα 6: Κούραση και αναβασεις

Αυτές οι δυο λέξεις περιγράφουν την ημερα. Η κούραση πλεον είναι αισθητή. Εχω συμπληρώσει καπου 740 χλμ και μια και η σελα ούτε σχημα αλλάζει αλλα ούτε και πονάει, καταλαβαινεται τι πονάει (μεταξύ άλλων). Σήμερα έκανε την εμφάνιση της και η πρωτη κραμπα. Αμελητέα πράγματα μπροστά στα διαλυμενα γόνατα που έχουν κάποιοι αλλοι...

Η δυσκολότερη μάλλον μερα είχε 130 χλμ και 1450 υψομετρικα (ανάμεσα σε αυτα τα τελευταία περιλαμβάνονταν και κάποιοι "τοίχοι" με 12 - 13%) για να φτάσουμε απο το Gottingen στο γραφικοτατο Brilon περνώντας μεσα απο εθνικο δρυμο.

Παρομοιο σενάριο με το χθεσινο (ιδια ομάδα - 20 τελευταία χιλιόμετρα μόνος με το Νίκο). Απειροι λοφοι, οι Γερμανοί στους δρόμους να κάνουν πικ νικ, γιορτές, σπορ κλπ (Κυριακή γαρ,) ανεμογενητριες διάσπαρτες παντου, δάση και τα γραφικα χωρια (ακομα πιο ομορφα αυτα της Δυτικης Γερμανιας), ανάμεσα στα συνηθισμένα απεραντα λιβάδια.

Φτάσαμε στο Brilon στις 17:10. Γλυτωσαμε τη μπορα που άρχισε στις 18:00. Εχω γίνει πολυ καλύτερος στις αναφορές (καλα, ανηφοριστας δεν έγινα, αλλα εχω βελτιωθεί εμφανως).

Δικό μας ξενοδοχειο, για να αποφύγουμε τον ύπνο στο γυμναστήριο, σε απόσταση 500 μ. Ολα καλα...
Sent via BlackBerry Smartphone

5η μερα

Η εναλλαγή των εικόνων είναι τόσο γρήγορη, που σε συνδυασμο με την κούραση, το μυαλο μπερδεύεται! Πού ήμουν χθες; Πού είμαι σημερα; Τι είδα; Τι συνέβη;

Χθες φύγαμε με την ιδια "γρήγορη" ομάδα, απο το μικρο χωριουδακι Bad Frankenhousen, περάσαμε μεσα απο λιβάδια, δάση, γραφικά γερμανικά χωριά, διασχισαμε τα (πρώην) σύνορα Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας για να φτάσουμε στη φοιτητουπολη με τη νυχτερινή ζωη Gottingen.
Βέβαια για να γίνει αυτο χρειάστηκε να ανεβουμε και να κατεβουμε αμετρητους λοφους που μας τσακισαν τα πόδια. 1200 υψομετρικα σε περίπου 115 χλμ... Αυτή τη φορά. Είχα και παρέα στη γαλαρία στις ανηφορες αφου ο Νίκος ήρθε μαζι αλλα φύλαγε το γόνατο του. Στα τελευταία 10 χλμ έμεινα μαζί του και τερματισα 10 λεπτά μετά την υπόλοιπη ομάδα (πάλι απο τους πρώτους ήμασταν).

Για την ομορφιά του τοπίου δεν πρέπει να πω πολλα για να μη γίνομαι μονότονος. Απλα γεμίζει το ματι εικόνες όμορφες, τοπία γαλήνια και επιβλητικα. Ταυτόχρονα περνουμε μια καλη γεύση της αγροτικής καθημερινότητας αλλα και της ησυχης ζωής στην επαρχια.

Στο τεχνικο κομματι, εχω ανεβάσει τη μεση cadence μου απο 71 σε 78 και η διαφορα προς το καλύτερο είναι τεράστια! Θα επανέλθω στο θεμα, εν καιρώ, με λεπτομέρειες.

Sent via BlackBerry Smartphone

Ready for day 5

Getting ready for 116 km and for countless hills summing up some 1200 m of ascending! Good weather

Fragkiskos
Sent via BlackBerry Smartphone

4η μερα - Λειψια-Bad Frankenhausen

Με την πρωινή λιακάδα, έφτιαξε το κέφι όλων. Τα γκρουπακια σχηματίστηκαν ανάλογα με τις διαθέσεις, τις δυνατότητες και τις φιλίες που έχουν ηδη σχηματιστεί.

Ο Νίκος επέλεξε χαλαρό γκρουπ για να δοκιμάσει το γόνατο. Διονύσης, Μάνος, Κωστής και Φραγκίσκος αποφασίσαμε να δοκιμασουμε τα πόδια μας σε κατι γρήγορο. Μαζί με Αγγλο, Γερμανο και Βελγο πήγαμε σβελτα και φτάσαμε 2η ομάδα στο τερμα. Είπαμε δεν είναι αγώνας αλλα καμια φορά μας πιάνει το ανταγωνιστικο μας!

Και βέβαια δεν παραλειψαμε να απολαύσουμε καφε και γλυκο στα μεσα περίπου της διαδρομης σε υπέροχο σημειο (δείτε φωτογραφίες).

Τερματισμός σε μικρο γραφικό χωριο (bad frankenhausen) και διαμονή σε γειτονικο ακόμα μικρότερο (berga) ώστε να αποφύγουμε τον ύπνο στο γυμναστήριο. Το κλασσικο παρτι με μπυρες και hot dog, ποδηλατικό κουβεντουλα και πολλα πειραγματα, δεν ελειψε!

Sent via BlackBerry Smartphone

Green fields

Κανοντας σήμερα ποδηλατο απο την Λειψια μέχρι το Bad Frankenhausen είχα την ευκαιρια να διαπιστωσω διαφορα πράγματα...

Μια και το θεμα των ημερών είναι ο καιρός, αρχίζω απο αυτο. Λαμπρή λιακάδα και ιδανικες θερμοκρασιες! Η χαρα του ποδηλάτη! Είχε λιγο παραπάνω αεράκι, αλλα μην τα θέλουμε κι ολα δικα μας! Βγήκαν το κοντομανικα!

Βλέποντας την απέραντη πράσινη έκταση, τα λιβάδια με τις καλλιέργειες και τα χαμηλά λοφακια της περιοχής, για κάποιο παράξενο λογο πήγε το μυαλο μου στο Μεσαιωνα και στις ορδές των διαφορων στρατών που κατέβαιναν απο τα βόρεια. Με τέτοια επίπεδη διαμόρφωση εδάφους ηταν εύκολο να μετακινούνται κατα χιλιάδες! Και προφανώς λόγω της ίδιας διαμόρφωσης εδάφους ήξεραν να δίνουν μάχες μονο παρατεταγμενοι σε φαλαγγες προσωπο με προσωπο! Θυμηθείτε το Braveheart κι άλλες παρόμοιες ταινίες και θα καταλάβετε τι εννοώ. Τέτοια απεραντοσυνη πρασίνου λειβαδιου δεν εχω ξαναδεί! Ευτυχώς δεν ηταν μονότονη η διαδρομη. Είχε και βουνά και πολλα γραφικά χωριά.

Οπως και η χθεσινή, είχε πολλα διαδοχικά λοφακια (αναβασεις του 10λεπτου) που διατηρούσαν τον αναβατη σε φορμα! Ο,τι έπρεπε για διαλλειματικη προπόνηση!




Sent via BlackBerry Smartphone

Δεύτερη μέρα-Δρέσδη

Μέχρι να βγούμε απο την Τσεχία (ξεκινώντας απο το Litomerice) επαληθευσαμε ότι οι Τσέχοι οδηγοί είναι λίαν επικίνδυνοι! Μόλις περάσαμε τα σύνορα αισθανθήκαμε μια ανακούφιση. Κρίμα γιατί η διαδρομή ήταν υπέροχη.

Πρωινή αποχαιρετιστήρια τελετή και έξοδος απο την πόλη με συνοδεία αστυνομίας. Πάνω στη χαρά τους να μας δείξουν το ποδηλατικό μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, μας πέρασαν και δίπλα απο το εργοστάσιο επεξεργασίας λυμάτων! Κάπου 300 μέτρα ποδηλασίας χωρίς ανάσα (κυριολεκτικά!).

Τα χωριά μου φάνηκαν λιγότερο έρημα σήμερα. Είδα κατοίκους να κινούνται. Το πράσινο δεν έλειψε καθόλου. Αλλα αυτο που έγραψα σε προηγούμενο ποστ για το μπλε των ποταμών, πρέπει να το πάρω πίσω. Που το είδα; Μόνο καφέ είναι!

Το πέρασμα των συνόρων ήταν λιγότερο αντιληπτό και απο το αντίστοιχο περσινό (Ιταλίας - Ελβετιας). Εκεί υπήρχε κι ενας φυλακας που μας χαιρέτισε. Εδώ δεν υπήρχε ψυχή. Μόνο ενα τσιμεντενιο κατασκεύασμα.

Οι Γερμανοί οδηγοί (έστω και πρώην Ανατολικοί) είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με τα ποδήλατα. Αισθάνεσαι ασφαλής ανά πάσα στιγμή. Καμιά φορά γκρινιάζουν αν δεν χρησιμοποιεις τον παρακείμενο ποδηλατοδρομο και είσαι στον κυρίως δρομο, αλλα μέχρι εκεί.

Η βροχή δεν σταμάτησε καθόλου. Και σε συνδυασμο με το κρυο και τον αερα, ηταν θεμα! Η αισθητή θερμοκρασία ηταν 5 βαθμοί. Με 30 χλμ/ωρα πανω στο ποδηλατο, δεν θέλω να σκεφτώ ποσο ακόμα έπεφτε αυτο το νούμερο!

Οι στάσεις ηταν μικρές για να μην παγωσουμε και κυρίως σε βενζινάδικα που είχαν και μινι μάρκετ (πλήρες με κρουασαν καφε ισοτονικα κλπ!). Ο ποταμός Ελβας μας έκανε καλη παρέα και μας έδειξε μερικά απο τα όμορφα τοπία του και τα γραφικά χωριά του. Σήμερα ήμουν για αρκετή ωρα σε διεθνές μικρο γκρουπ. Ιταλός, Γερμανος, Εγγλεζος, ο Νίκος κι εγω.

Συνολικά 115 χλμ. με 23 μωτ. Το βραδυ, η Vodafone D2 είχε φροντίσει για ενα πλουσιο Γερμανικό τσιμπουσι, σε ενα απο τα όμορφα σημεία της πόλης. Μιλάμε για πόλη με πολυ άπλα, παρκα, πράσινο κλπ. Μένουμε σε αξιοπρεπεστατο hostel. Στη φωτογραφια, γραφεια και εργοστασιο της VW μεσα στη Δρέσδη.

Φραγκίσκος

Sent via BlackBerry Smartphone

Η πρώτη μέρα της περιπέτειας...
Πολύ κρύο και συννεφιά η οποία ευτυχώς ΔΕΝ εξελίχθηκε σε βροχή. Στα πεδινα σημεια ο αερας ηταν δυνατος. Το γκρουπαρισμα βοηθησε πολυ.

Οι Τσέχοι οδηγοί είναι επικίνδυνοι, επιθετικοί και εχθρικοί προς τους ποδηλάτες. Θέλουν περισσότερη προσοχή και απο τους Ελληνες οδηγούς!

Κάναμε 90 χλμ. Σε 4 ωρες και 10 λεπτά. Ατέλειωτα λιβάδια και καλλιεργημένες εκτάσεις. Ποτάμια και γέφυρες παντού.
Κάτι εργάτες που είχαν κλείσει το δρομο για να κάνουν εργα και ήθελαν να μας στείλουν 2 χλμ πίσω για να περάσουμε απο άλλο δρόμο. Τους αγνοησαμε και συνεχισαμε (ποδηλατο περνούσε άνετα, αυτοκινητο οχι).

Χαλιά οδόστρωμα σε αρκετά σημεία. Τρύπες στην άσφαλτο που μπορούν να διαλύσουν τροχούς και λάστιχα. Σήμανση υπάρχει μονο για αυτοκίνητα (οχι για ποδήλατα ) και οι ποδηλατοδρομοι είναι λίγοι.

Το Litomerice είναι γραφικό αλλα ερημο! Εχει όμως πολυ καλο και φτηνό φαγητο! Α, κι ενα ποτάμι που το διασχίζει!

Αύριο 115 χλμ συνολικά και πέρασμα στην (πρώην) Ανατολική Γερμανία.


Φραγκίσκος
Sent via BlackBerry Smartphone

Λίγο πριν την αναχώρηση...

Κάθεσαι στο άνετο σπίτι σου, πίνεις το ποτό σου στη βεράντα, κουβεντουλα με τη σύντροφο, χαζευεις ολογιομο φεγγάρι και σκέφτεσαι...

"Που θα πάω τώρα εγώ; Αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπάνε, τις ανέσεις του σπιτιού μου, την καθημερινότητα μου και πάω να περάσω 8 μέρες πάνω στο ποδήλατο και σε φτηνά hostel. Με μηδενικές ανέσεις και με αρκετά ρίσκα κάτι να μην πάει καλα και να ταλαιπωρηθω."

Κι ολα αυτα γιατί;

Κατά αρχήν για εναν ανώτερο σκοπό. Αν δεν γινόταν αυτή η διοργάνωση, δεν θα συγκεντρωνονταν 200,000 € (μέχρι τώρα) για τους οργανισμούς που φροντίζουν παιδια. Πάνω απο 9,000 € απο αυτα θα πανε στα Παιδικά Χωριά SOS της Βαρης. Οποιος εχει δει απο κοντά τα παιδιά και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, οποιος εχει καταλάβει το εργο που προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι, ξέρει ακριβώς για τι πραγμα μιλάω. Αισθάνομαι περήφανος που μπορώ να προσφέρω ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ!

Κατα δεύτερον, για την εμπειρία! Μπορεί να κάνω πολλα χιλιόμετρα (πλεον) με το ποδηλατο, μπορεί να χω την τύχη να βλέπω πανέμορφα σημεία της Ελλαδας, κάνοντας προπονήσεις και brevet, αλλα αυτο που ετοιμαζομαι να κάνω τώρα είναι ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ: Χιλιόμετρα πολλα, σε μέρες συνεχομενες, σε περιοχές που σίγουρα δε θα περναγα υπο άλλες συνθηκες. Το ματι χορταινει πράσινο και καφε των βουνών, αλλα και μπλε των λιμνών και των ποταμών. Το μυαλο καθαρίζει, η ψυχή ανατασσεται. Το σωμα δοκιμαζεται και καταπονειται. Απο μερα σε μερα η κούραση συσσωρεύεται. Το σωμα συνηθίζει να λειτουργεί πολλές ωρες πανω στη σελα, αλλα ταυτόχρονα σε ειδοποιει: πόνοι εμφανίζονται σε διαφορά "ξεχασμένα" σημεία, το πρωινο σηκωμα απο το κρεβατι γινεται επώδυνο και απαιτεί "ιεροτελεστεια"! Μπορει να μην ειναι τοσο απανθρωπο οσο το 1000αρι brevet του φιλου μου του Περικλή, αλλα δεν παυει να ειναι μια γερη πρόκληση την οποία δεν ειναι πολλοί αναμεσα μας αυτοι που μπορούν και έχουν τη διάθεση και τη θεληση να αντιμετωπίσουν.

Αλλα η δοκιμασία αυτή λειτουργεί ευεργετικά. Αυτό που μένει στο τέλος είναι μονο οι όμορφες εικόνες και η καλη παρέα. Βασικό και αυτό! Τέτοιες εμπειρίες χρειάζονται καλη παρέα και εμεις ευτυχώς εχουμε την τύχη να είμαστε μια πολυ καλη ομαδα, δεμένοι (μετα την περσινή αντίστοιχη διοργάνωση), με μπόλικο κέφι και με αλληλοσυμπληρουμενες ικανοτητες.

Να λοιπόν γιατί: Επειδή συνδυάζει το τερπνον μετα του οφελιμου με τροπο ιδανικο.

Αλλα δεν αρκούν αυτα. Η "κάλυψη" ξεκινάει απο αυτούς που μένουν πίσω. Απο αυτούς που ανέφερα στην αρχή: που τους αγαπώ, με αγαπούν και με ανέχονται. Χωρίς τη δικη της υποστηριξη, χωρίς την υπομονή της και τη διάθεσή της να αναλάβει "τα του οικου" μόνη της για 10 μερες, τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει. Εκεί λοιπόν παει το ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Γιατί και μόνο για να ξεκινήσει μια τέτοια περιπέτεια είναι απαραίτητη η υποστήριξη του "αλλού σου μισού".

ΥΓ1: Αν και δεν το εχω συζητήσει με τους υπόλοιπους της ομάδας, είμαι σίγουρος οτι αρκετοί θα συμφωνήσουν μαζι μου!

ΥΓ2: Οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για τα πιθανά τυπογραφικα και για τις ελλείψεις τονισμου απο αυτο και απο τα επόμενα post μου, που θα οφείλονται αποκλειστικά και μονο στο Blackberry και στις δύσκολες συνθήκες υπο τις οποίες θα γράφω.



Sent via BlackBerry Smartphone

Από την Πράγα στο Ντίσελντορφ...

Φέτος λοιπόν ξεκινάμε 10 ποδηλάτες από την Ελλάδα (αντί των 8 που ήμασταν πέρσι). Για την ακρίβεια, είμαστε ΟΛΟΙ οι περσινοί και δυο νέα μέλη, δυνατοί ποδηλάτες και ευχάριστη παρέα, που γρήγορα ενσωματώθηκαν στην ομάδα. Συνολικά θα είμαστε περίπου 300 ποδηλάτες (αντί για 200 που ήμασταν πέρσι) από πολλές χώρες (της Ευρώπης και όχι μόνο).

Οι εμφανίσεις της ελληνικής ομάδας έχουν τα λογότυπα των 4 sponsors καθώς και την ελληνική σημαία!

Η διαδρομή είναι χωρισμένη σε 8 τμήματα (8 μέρες). Κινούμαστε σε ομάδες των 10 - 15 ποδηλατών. Οι ομάδες καθορίζονται δυναμικά, με βάση φιλίες, προτιμήσεις, προτιμώμενο ρυθμό κλπ. Η τελευταία μέρα έχει λιγότερα χιλιόμετρα γιατί μετά από προσυγκέντρωση ΟΛΩΝ των (300)  ποδηλατών, γίνεται εντυπωσιακή είσοδος στην πόλη (συνοδεία αστυνομίας κλπ.), υποδοχή από εκατοντάδες κόσμου που μας περιμένει και μεγάλο πάρτι! 

Έχουμε και λέμε λοιπόν (με link στο Bike Route Toaster). (Αναφέρω απόσταση και αθροιστικά υψομετρικά/ανάβαση). 

Νέα (και ελπίζω τελική!) ενημέρωση στις 27/5.

1. 1η μέρα: Prague - Litomerice 89 km (471 m). Υπάρχει και εναλλακτική με 151 km (989 m). Θα προτιμήσω την εναλλακτική, για να αρχίσουμε δυνατά!
2. 2η μέρα: Litomerice - Dresden (Δρέσδη) 115 km (395 m).
3. 3η μέρα: Dresden - Leipzig (Λειψία) 133 km (726 m). Εδώ η εναλλακτική είναι αρκετά "βαριά" με 218 km (1874 m). Μάλλον θα την αποφύγω, ώστε να έχω περισσότερο χρόνο να δω τη Λειψία (έχω ακούσει τα καλύτερα!)
4. 4η μέρα: Leipzig - Bad Frankenhausen 126 km (560 m)
5. 5η μέρα: Bad Frankenhausen - Gottingen 116 km (615 m). Επίσης προβλέπεται εναλλακτική με 167 km (1411 m), την οποία προγραμματίζω να ακολουθήσω (γερό τεστ αυτό!)
6. 6η μέρα: Gottingen - Brilon 129 km (1102 m). 
7. 7η μέρα: Brilon - Dortmund 106 km (400 m) μέσα από εθνικό δρυμό (Naturpark) παρακαλώ!  Εδώ η εναλλακτική είναι ακόμα καλύτερη και θα μπει στο πρόγραμμα 160 km (1540 m) αφού (εκτός των άλλων είναι κι αυτή μέσα από Naturpark και μάλιστα από άλλο, μεγαλύτερο!
8. 8η και τελευταία μέρα: Dortmund - Dusseldorf  με 80 km (313 m). Χαλάρωμα...

Εξετάζοντας τη διαδρομή με περισσότερη προσοχή στο Google Earth, διαπιστώνω μαγευτικές διαδρομές, δίπλα σε μεγάλα ποτάμια της Κεντρικής Ευρώπης (π.χ. Έλβας) και μέσα σε δρυμούς απίστευτης ομορφιάς! Ανυπομονώ!

Αν ακολουθήσω το πρόγραμμα που περιγράφω πιο πάνω, θα τελειώσω την περιπέτεια με 1061 km και 7036 m ανάβαση! Μήπως είναι πολλά;

Τελική ευθεία για το GBI 2010

Έμειναν μόνο λίγες μέρες. Τη Δευτέρα πετάω για Πράγα. Την Τρίτη ξεκινάω να ποδηλατώ από την Πράγα προς το Ντίσελντορφ. Σχεδιάζω να κάνω πάνω από 1100 χλμ. σε 8 μέρες. Μπορεί να μην είναι άθλος σαν εκείνον του φίλου μου του Περικλή (1000 χλμ. σε 71 ώρες, brevet "Γύρος της Πελοποννήσου"), αλλά δεν είναι και λίγο!

Οι προετοιμασίες που χρειάστηκαν για να φτάσω μέχρι εδώ, ήταν πολλές... Εύρεση sponsors, κλείσιμο εισιτηρίων, χάρτες και διαδρομές, προετοιμασία ποδηλάτου, σχεδιασμός και εκτύπωση εμφανίσεων, συμπλήρωση ποδηλατικού εξοπλισμού, κλπ. Και όλα αυτά ενώ συνεχίζεται η προσπάθεια κινητοποίησης φίλων, γνωστών, συγγενών και συναδέλφων για τη συγκέντρωση χρημάτων για τα Παιδικά Χωριά SOS (μέχρι τώρα έχουμε φτάσει στα 7,000 € περίπου και συνεχίζουμε!).

Χθες και σήμερα πακετάρισα το Tarmac. Φέτος θα ταξιδέψει με φορτωτική εταιρία. Θα το παραδώσω αύριο και θα με περιμένει στην Πράγα! Λύθηκε πολύ προσεκτικά, τυλίχτηκε με υλικό συσκευασίας (bubble wrap) και μπήκε στην ειδική (σκληρή εννοείται!) βαλίτσα. Μαζί του μπήκαν:

• Ροπόκλειδο
• Πεταλόκλειδο
• Σύρματα φρένων και ταχυτήτων
• Σαμπρέλες
• Λάστιχο
• Φώτα
• Τσαντάκια (σέλας και λαιμού)
• Κράνος
• Ενεργειακές μπάρες και gel
• Διάφορα βοηθητικά (γάντια latex, μονωτική ταινία, ψαλίδι, κλπ.)

Η διαδρομή 

Έχω αρχίσει να μελετάω τη διαδρομή. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι είναι δίπλα σε ποτάμι (τον Έλβα). 

Οι σταθμοί είναι:

1. Πράγα
2. Litomerice
3. Dresden (Δρέσδη)
4. Leipzig (Λειψία)
5. Bad Frankenhausen
6. Gottingen
7. Brilon
8. Dortmund (Ντόρτμουντ)
9. Ντίσελντορφ

Χιλιόμετρα και υψομετρικά:

1/6 Prag - Litomerice, 89 km, 604 m (εναλλακτικά 201 km, ~1500m)

2/6 Litomerice - Dresden, 116 km, 215 m

3/6 Dresden - Leipzig, 133 km, 969 m (εναλλακτικά 222 km, 2389 m)

4/6 Leipzig - Bad Frankenhausen, 126 km, 651 m

5/6 Bad Frankenhusen - Gottingen, 117 km, 1120 m (εναλλακτικά ~ 200 km, ~ 1500 m)

6/6 Gotingen - Brilon, 129 km, 1419 m

7/6 Brilon - Dortmund 106 km, 242 m (εναλλακτικά 194 km, 2161 m)

8/6 Dortund - Dusseldorf, 80 km, 343 m

Το πλάνο είναι να ακολουθήσω την εναλλακτική (μεγάλη) διαδρομή στις 1/6, 5/6 και 7/6 οπότε βγαίνουν γύρω στα 1090 km. Κάποιες διαδρομές θα οριστικοποιηθούν τις επόμενες μέρες από τη διοργάνωση , οπότε θα έχω και πιο ακριβείς πληροφορίες.

Μείνετε συντονισμένοι, στο παρόν blog καθώς και στο gbi-hellas.blogspot.com!

Ανηφόρες

Αυτό το ΣΚ άρχισα πάλι να παλεύω με τους δαίμονές μου: τις ανηφόρες.
Το Σάββατο ανέβηκα στο Λαγό, αλλά ο χρόνος μου ήταν τραγικός: 27' 28''. Λαμβάνοντας υπόψη ότι έχω κάνει 24'40'' (που επίσης δεν είναι καθόλου καλό, αλλά είναι καλύτερο από το Σαββατιάτικο!) είναι προφανές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Παράγοντες που μπόρεσα να εντοπίσω:

1. Είχα μαζέψει αρκετές μέρες χωρίς ουσιαστική προπόνηση. 
2. Δεν είχα φάει σωστά (ένα gel στην αρχή της ανηφόρας μάλλον κακό έκανε, παρά καλό)
3. Είχα κουραστεί στη διαδρομή Άλιμος - Αγ. Μαρίνα - Βούλα που προηγήθηκε της ανάβασης.

Την Κυριακή, ανέβηκα το Κατσιμίδι και μετά κατέβηκα από τον Άγιο Μερκούριο μέχρι τη Μαλακάσα. Μετά από αρκετά μεγάλη στάση (καφές στην Μαλακάσα), ανέβηκα τον Άγιο Μερκούριο και επέστρεψα στη βάση μου κατεβαίνοντας το Κατσιμίδι. Και οι δύο αναβάσεις πήγαν στρωτά και αισθάνθηκα πολύ καλύτερα απ' ότι το Σάββατο. 

Τις επόμενες εβδομάδες (και μέχρι το GBI που πλησιάζει) θα εστιάσω στις ανηφόρες. Τόσο η προπόνηση στο εργόμετρο όσο και στο δρόμο θα πρέπει να εστιάσει σε αυτόν τον τομέα. Θα δοκιμάσω να ανέβω πάλι στο Λαγό μια από τις επόμενες μέρες για να δω πού βρίσκομαι. Στόχος (σε 1η φάση) θα είναι κάποιος χρόνος γύρω στα 22'.

Αρθρογραφώντας...

Μετά το brevet της Χαλκίδας, εκτός από το post μου σε αυτό το εδώ το blog, έγραψα κι ένα κείμενο όπου κατέγραψα την εμπειρία και τα μαθήματα που πήρα, με αρκετά διαφορετικό τρόπο.

Το κείμενο αυτό το έδωσα στη φίλη, συνάδελφο και συν-ποδηλάτρια (ενίοτε) Χριστίνα η οποία γράφει στο Runner και στο MBike. "Δώστους το κι αν τους αρέσει ας το δημοσιεύσουν" ήταν η πρότασή μου...

Πέρασε καιρός και το είχα ξεχάσει. Όμως οι συντάκτες του Mbike δεν το είχαν ξεχάσει! Και στο τεύχος του Μαΐου (που μόλις κυκλοφόρησε), το αρθράκι μου φιγουράρει ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα άρθρα του περιοδικού! Είναι μια προσωπική ματιά στο brevet της Χαλκίδας, με στόχο να δώσει κίνητρα σε ακόμα περισσότερο κόσμο να έρχεται σε αυτές τις διοργανώσεις, και γενικότερα να κάνει ποδήλατο. Θα χαρώ να ακούσω γνώμες από όσους το διαβάσουν!

Specialized All Condition PRO II

Έχω αναφέρει ήδη ότι αντιμετώπισα τρεις φορές μέχρι τώρα, πρόβλημα με τα λάστιχα του Tarmac. Μια φορά το μπροστινό και δυο φορές το πίσω παρουσίασαν πρόβλημα στα λινά και είτε παραμορφώθηκαν είτε άνοιξαν στο πλάι. Τα περιστατικά ήταν ανεξήγητα για μένα, μια και δεν είχε προηγηθεί κάποιο χτύπημα ή κάτι τέτοιο.

Μετά το τελευταίο (3ο) περιστατικό, αποφάσισα να επικοινωνήσω με την αντιπροσωπεία της Specialized στην Ελλάδα (Κασσιμάτης στον Πειραιά) και να αναφέρω τα προβλήματα. Μίλησα με το Νίκο Κασσιμάτη (καθ' υπόδειξη και του φίλου Λεωνίδα που δουλεύει στον Κασσιμάτη στη Γλυφαδα). Η ανταπόκριση ήταν άμεση, εντυπωσιακή και με κράτησε απόλυτα ικανοποιημένο.

Όπως έμαθα (από το Νίκο) η Specialized έχει αναγνωρίσει ελάττωμα στα Specialized All Condition PRO. Συγκεκριμένα, έχει διαπιστώσει ότι ο σχεδιασμός τους δεν τους παρέχει αρκετή αντοχή για αναβάτες άνω των 82 κιλών και είχαν ήδη αναφερθεί κι άλλες "αστοχίες". Για το λόγο αυτό έχει αντικαταστήσει τα συγκεκριμένα λάστιχα με τα Specialized All Condition PRO ΙΙ. 


Ο Νίκος λοιπόν, χωρίς δεύτερη κουβέντα και αφού ρώτησε για να βεβαιωθεί ότι το ελάττωμα δεν είιχε κάποια δυσάρεστη συνέπεια (π.χ. πτώση) για μένα, με ενημέρωσε ότι θα στείλει δυο καινούρια PRO II λάστιχα στον Κασσιμάτη στη Γλυφάδα (απ' όπου θα τα παραλάμβανα) με μόνη παράκληση να στείλω πίσω το ελαττωματικό λάστιχο και φυσικά χωρίς καμία χρέωση. Άψογη συμπεριφορά και εξυπηρέτηση τόσο από μια σοβαρή εταιρεία (Specialized) όσο και από την ελληνική αντιπροσωπεία της. Ευχαριστώ και τους δύο. Άλλη μια απόδειξη ότι όταν χρησιμοποιείς αξιόπιστες εταιρείες και αντιπροσωπείες απολαμβάνεις μια σιγουριά!

Τα λάστιχα είναι ήδη πάνω στο Tarmac και έκαναν την πρώτη προπόνηση 100 χλμ. Ελπίζω να αποδειχτούν ανθεκτικά (για το κράτημα και την αντοχή τους στα σκασίματα δεν αμφιβάλω, αφού έχουν αποδείξει ήδη την αξία τους από το πρώτο μοντέλο).

Ολική αναστροφή!

Τόσο καιρό που κάνω ποδήλατο, προπονούμαι για να αυξήσω την αντοχή μου, να βελτιώσω την τεχνική μου, να βελτιωθώ στις ανηφόρες. Γενικά προπονούμαι με στόχο τις μεγάλες αποστάσεις, τα brevet.
Τι θέλει λοιπόν ένας brevet-ο-λάτρης σε αγώνα ατομικής χρονομέτρησης; Πώς νομίζει ότι θα μπορέσει να βάλει όλη την ενέργειά του σε 20 - 25 min πάνω στο ποδήλατο, αντί για τις 8 - 9 ώρες που έχει μάθει; Να πώς προκύπτει μια "ολική αναστροφή" των ποδηλατικών συνηθειών ενός τρελαμένου (σχεδόν) σαραντάρη!
Σάββατο μεσημέρι, αμέσως μετά τη μεσημεριανή τροφοδοσία με υδατάνθρακες, φορτώνω ποδήλατο και εξοπλισμό και πάω - παρέα με το φίλο Διονύση (root) στα Αηδόνια. Ένα χωριό 6 χιλιόμετρα μετά τη Νεμέα, στην Κορινθία. "Αγώνας Ατομικής Χρονομέτρησης" στο αγωνιστικό διήμερο Νεμέας. Διοργάνωση ΠΕΠΑ και open κατηγορία διαθέσιμη στους "περαστικούς" (σαν κι εμένα).
Κόσμος ήδη μαζεμένος, αλλά έχουμε χρόνο. Κάνουμε το πρώτο κομμάτι προθέρμανσης, κάνοντας τη διαδρομή: 13 χλμ. (6.5 "πήγαινε" κι άλλα τόσα "έλα" από την ίδια διαδρομή) σχεδόν flat με αρκετό αεράκι. Μόλις επιστρέφουμε, χτυπάει το απρόοπτο: Το πίσω ελαστικό μου έχει παραδώσει πνεύμα (διαλυμένα πλαϊνά λινά)! Είναι η τρίτη φορά που συμβαίνει, χωρίς προφανή λόγο και το θέμα θα "ψαχτεί" περαιτέρω!
Υπάρχει η επιλογή να ρισκάρω και να τρέξω όπως είμαι, αλλά ο "από μηχανής Θεός" damvou είναι εκεί! "Έχω τροχό με 10άρα κασσέτα, έλα στο αυτοκίνητο να τον πάρεις!" Αλλάζω, τοποθετώ στο  εργόμετρο και αρχίζω ζέσταμα. Μια μικρο-ρύθμιση που διαπιστώνω ότι χρειάζεται το πίσω ντεραγιέ, την αναλαμβάνει ο ΕΜ2 (Μήτσος) λίγο πριν την εκκίνηση. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ και τους δυο σας παίδες!
Και βέβαια, η αλλαγή τροχού έχει και bonus! Ο τροχός του damvou είναι με βατόμετρο, το οποίο αναγνωρίζει άμεσα το Garmin μου! Θα έχω και βατομέτρηση σε αυτό το TT!
Συνεχίζω ζέσταμα  πάνω στο εργόμετρο και παίρνω ένα gel περίπου μισή ώρα πριν την εκκίνηση. Η διάθεση είναι πολύ καλή. Γέλια και πειράγματα με πολλούς συναθλητές.
Πρώτη κατηγορία στην εκκίνηση είναι η open και η κλήρωση με βάζει πρώτο-πρώτο στη γραμμή εκκίνησης! Έχω λίγο τρακ για να ξεκινήσω σωστά, αλλά ο άνθρωπος της ΠΕΠΑ με βοηθάει και με καθησυχάζει. Έχω ήδη 140 σφυγμούς. Στα πρώτα λίγα μέτρα (εκκίνηση με 800 Watt έδειξε το εργαλείο, απ' ό,τι είδα μετά!) έχω φτάσει τους 185 σφυγμούς και τα 45 km/h ταχύτητα.
Πέφτω στο τιμόνι (σα να είχα μπάρες) και "βαράω" ασταμάτητα! Νιώθω την αναπνοή μου να κόβεται. Ρυθμίζω τις ανάσες μου και το ρυθμό μου. Προσπαθώ να κρατήσω cadence 85+ αλλά δε μου βγαίνει. Πάω καλύτερα με ~80. Οι σφυγμοί μένουν σταθερά πάνω από τους 180 και σε κάποιες στιγμές πάνε 190. Ξέρω οτι ο Διονύσης (που ξεκινάει δεύτερος) θα με πιάσει και θα ήθελα αυτό να συμβεί μετά την  αναστροφή, αλλά συμβαίνει λίγο πριν! Δεν απογοητεύομαι όμως! Δεν θέλω να με περάσει άλλος (τελικά θα με περάσει άλλος ένας, λίγο πριν τη γραμμή τερματισμού, ο οποίος είναι αθλητής του Μεσσηνιακού νομίζω). Συνεχίζω να πατάω χωρίς σταματημό. Μέχρι που σηκώθηκα κιόλας για μερικά δευτερόλεπτα, μετά το S-άκι, για να πάρω ταχύτητα.
Τερματίζω σε 22'34". Άπνοος πλέον, τα έχω δώσει όλα και είμαι ικανοποιημένος γι' αυτό! Το στήθος μου καίει, ο λαιμός μου είναι εντελώς στεγνός (πρόλαβα να πιω μια γουλιά ισοτονικό κάπου στο 10ο χλμ!) και τα πόδια μου πέτρες. Αλλά ανεξάρτητα από τη θέση που έχω πάρει, είμαι ικανοποιημένος με τον εαυτό μου! Έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα και αυτός ήταν ο στόχος!
Ο τελικός απολογισμός λέει ότι είμαι 7ος από τους 8 της open (αλλά 2ος πίσω από το Διονύση) αν δεν λογαριάσω τους αθλητές που έτρεχαν στην open (όσοι έχουν μόνο δελτίο ΕΟΠ και όχι ΠΕΠΑ, έτρεχαν στην open). Από τους 63 συνολικά συμμετέχοντες είμαι γρηγορότερος από 12. Άρα δεν είμαι ο πιο αργός, άρα ο στόχος επετεύχθη πλήρως :-)
Η όλη διαδικασία μου άρεσε πολύ και σίγουρα θα την επαναλάβω! Μαθήματα / εμπειρίες που πήρα:

• Οι αερόμπαρες είναι απαραίτητες. Το μεγαλύτερο κομμάτι το έβγαλα με τους πήχεις πάνω στο τιμόνι. Αν έχω μπάρες, θα είναι σίγουρα πολύ πιο βολικό και αποτελεσματικό! Η αεροδυναμική διαφορά είναι τεράστια και οι σφυγμοί μένουν χαμηλότερα.
• Χρειάζεται πολύ καλό ζέσταμα (45 min). Τα πόδια μου ήταν ζεστά, αλλά το καρδιο-αναπνευστικό μου δεν είχε προλάβει να μπει σε πλήρη ρυθμό.
• Υποθέτω ότι η αντίστοιχη (διαλειμματική;) προπόνηση, θα με βοηθήσει να κρατάω καλύτερο ρυθμό και να βγάζω πιο αποδοτικά τη δύναμη και την ενέργειά μου στο δρόμο. 

Επιστροφή

Μετά το brevet του Πύργου, ακολούθησε μια τελευταία, καλή, βραδινή προπόνηση, τη Μεγ. Τετάρτη. Η γνωστή παρέα, πήγαμε μέχρι την Ανάβυσσο και επιστρέψαμε. Περίπου 90 km για μένα, με μ.ω.τ. πάνω από 28 km/h (παρόλο που είπαμε να πάμε χαλαρά ;-) ).

Η συνέχεια είχε διακοπές (στην Κρήτη - Λασίθι) τις άγιες μέρες, συνετό (ευτυχώς) φαγητό και επιστροφή στην Αθήνα χθες το απόγευμα. Δεν έχασα χρόνο όμως και χθες το βραδάκι έκανα 40 λεπτά εργόμετρο, έτσι για να ... επανέλθω! Από αύριο, οι διακοπές συνεχίζονται (μέχρι το Σάββατο) οπότε η επόμενη προπόνηση θα είναι το ΣΚ.

Μια από τις "βελτιώσεις" που θέλω να μελετήσω το επόμενο διάστημα είναι η θέση μου πάνω στο ποδήλατο. Παρόλο που δεν έχω θέμα με πόνους στα πόδια, γόνατα, κλπ., πέφτει περισσότερο βάρος απ' όσο θα έπρεπε στα χέρια μου. Θα το ψάξω...

200 km απόλαυσης - Πύργος Ηλείας - Brevet

Ένα Σαββατοκύριακο σαν κι αυτό που ολοκληρώνεται σε λίγες ώρες, αρκεί για να "θυμηθεί" κάποιος σαν κι εμένα, γιατί κάνει ποδήλατο, τι είναι αυτό που τον ευχαριστεί στο να περνάει τόσες πολλές ώρες πάνω σε μια - όχι και τόσο άνετη - σέλα και για να ενισχύσει το κίνητρο και την όρεξη του να συνεχίσει να το κάνει! Το brevet του Πύργου ολοκληρώθηκε, με απόλυτη επιτυχία όχι μόνο για μένα, αλλά για όλη την παρέα μου, και επέστρεψα στην Αθήνα χαρούμενος, με τις καλύτερες εντυπώσεις και γεμάτος εικόνες και εμπειρίες.

Παρασκευή βράδυ ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Ένα αυτοκίνητο ο mgbiker-Μάνος, δεύτερο οι PC997 και periklis19 και τρίτο ο Yardbird-Κωστής κι εγώ. Άφιξη στον Πύργο αργά (22:45), ξεφόρτωμα στο Letrina ποδηλάτων και ρούχων. Περικλήδες και Μάνος μας περίμεναν να μας βοηθήσουν και να μας κατευθύνουν στο El Greco, στην πλατεία του Πύργου για τις αναγκαίες μακαρονάδες. Η βραδιά (τόσο στη διαδρομή όσο και στο δείπνο) πέρασε με ευχάριστη κουβέντα (ποδηλατική και μη) με τον Κωστή που είχε λίγο περισσότερη αγωνία από μένα, μια και ήταν το πρώτο του brevet.

Σάββατο πρωί, 80 περίπου ποδηλάτες ήμαστε έτοιμοι, έξω από το Δημοτικό Στάδιο Πύργου. Εκτός από τους προαναφερθέντες (της παρέας) είναι επίσης ο Manty-Γιάννης και ο Jakis-Χρήστος καθώς και πολλοί ακόμα, λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί σε μένα. Το κλίμα είναι ευχάριστο αλλά βέβαια δεν υπάρχει η περσινή, εορταστική ατμόσφαιρα. Λογικό. Άλλωστε οι μνήμες είναι ακόμα νωπές...

Εκκίνηση χωρίς - ευτυχώς - την περσινή βόλτα μέσα από την πόλη. Κατ' ευθείαν προς τον εθνικό δρόμο, με τη συνοδεία περιπολικού για τα πρώτα χλμ. και με τα αυτοκίνητα της διοργάνωσης τοποθετημένα σε κομβικά σημεία, να μαγνητοσκοπούν, να χειροκροτούν και να εύχονται καλό κατευόδιο.  Η παρέα ολόκληρη μένει σε γκρουπ μαζί με πολλούς ακόμα και αρκετά οργανωμένα (ΟΚ με λίγα, μικρά παρατράγουδα) καλύπτουμε τα πρώτα 50 περίπου χλμ. με ρυθμό πάνω από 31 χλμ/ώρα. Ξέρω ότι ο ρυθμός αυτός είναι υπερβολικός για μένα (είναι καλός για μια προπόνηση 80 - 100 χλμ. στην παραλιακή, αλλά όχι για brevet 200 χλμ. στα βουνά της Ηλείας!). Αλλά παίρνω ένα καλά υπολογισμένο ρίσκο και αποφασίζω να μείνω με το γκρουπ για κάμποσο ακόμα. Συνεχίζω μαζί τους και στις πρώτες ανηφόρες προς Μπόρσι και Φράγμα. Κάποια στιγμή που μένω λίγο πίσω, ο PC997 έρχεται και με τραβάει πίσω στο γκρουπ (thanks φίλε!). Η ομαδικότητα δουλεύει στην παρέα!

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάνουμε στο 1ο control και οι άνθρωποι του Πύργου μας περιμένουν έτοιμοι να βοηθήσουν σε όλα. Πορτοκαλάκια ζουμερά, καθαρισμένα και έτοιμα προς κατανάλωση μας μοιράζονται χέρι με χέρι. Τις κάρτες τις παίρνουν από τα χέρια μας και τις σφραγίζουν και μας τις φέρνουν πάλι χέρι με χέρι. Νερά, μπανάνες κλπ. σε πρώτη ζήτηση! Άκουσα ότι το 1ο γκρουπ ήταν "άτακτο" ("τη δική μου κάρτα σφράγισε πρώτη" και τέτοια!). Κακώς! Εμείς είμαστε ευγενικοί, υπομονετικοί, σωστοί brevet-ο-λάτρες).

Ξεκινώντας την ατέλειωτη ανάβαση μετά το 1ο control, είναι πλέον η ώρα να μείνω μόνος μου. Παίρνω το ρυθμό μου και είμαι προετοιμασμένος γι' αυτό που θ' ακολουθήσει. Τα αποθέματα ενέργειάς μου έχουν αρχίσει να ελαττώνονται σημαντικά. Για κάποια πρώτα χλμ. έχω μείνει μαζί με το Manty, το Jakis και τον periklis19. Αλλά μετά από λίγο τους χάνω. Πρώτη μικρή στάση για ανεφοδιασμό. Τρώω το τοστάκι που ετοίμασα στο πρωινό. Βοηθάει για κάνα μισάωρο. Αλλά δεν αρκεί. Δεύτερη στάση, κατανάλωση ενεργειακής μπάρας και τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα τώρα! Τα πόδια λειτουργούν πολύ καλύτερα. Το μυαλό είναι καθαρό. Απολαμβάνω τη διαδρομή. Τόσο η περιοχή του φράγματος που είδα νωρίτερα, όσο και αυτή εδώ (Δάφνη, Κεραμίδια, Σιμόπουλο) είναι πολύ όμορφες. Κάθε μια με το δικό της τρόπο. Η πλοήγηση είναι παιχνιδάκι. Λίγο ότι θυμάμαι τη διαδρομή από πέρσι, περισσότερο το καταπληκτικό roadbook που "έχτισε" ο Κωστής και πλαστικοποίησα εγώ, ακόμα περισσότερο το Garmin, όλα μαζί βοηθάνε στο να μην έχω άγχος ότι θα χαθώ! Και βέβαια, όπως κάθε σωστός brevet-ο-λάτρης, όποτε βρίσκω ευκαιρία, ρωτάω και κάποιον κάτοικο "Για Πρόδρομο πάω καλά;" - "Καλά πας!".

Μικρή στάση στο Πανόπουλο, στο super market του χωριού. Ανεφοδιασμός σε ισοτονικό και μισή Coca Cola  ήταν αρκετά. Την άλλη μισή τη δίνω στον συν-ποδηλάτη που υποφέρει από κράμπες (ήταν το τελευταίο κουτάκι που είχε το market!). Με βεβαιώνει ότι δεν χρειάζεται κάτι άλλο (βρήκε ΚΑΙ αλάτι στο market) και φεύγω. Οι ανηφόρες συνεχίζονται (ατέλειωτες είναι!) αλλά πλέον αισθάνομαι καλά. Τα πόδια δουλεύουν και τα χιλιόμετρα φεύγουν. Διαπιστώνω ότι ξεμένω από νερό, αλλά λίγο πιο μετά, μέσα στο υπέροχο δάσος που με περιτριγυρίζει, βλέπω διαμορφωμένο χώρο για πικνικ με παγκάκια και πέτρινη βρύση που αναβλύζει! Σκέτη ομορφιά! Φτάνω στη διασταύρωση προς Φολόη και αισθάνομαι υπέροχα από τη φυσική ομορφιά που έχω ρουφήξει, από τις καταπληκτικές εικόνες που με περιστοιχίζουν.

Διασταυρώνομαι με την υπόλοιπη παρέα (Περικλήδες, Κωστή, Μάνο, Γιάννη-Manty κλπ.) που έχουν σφραγίσει, καταβροχθίσει μακαρονάδα και συνεχίζουν! Γέλια, λόγια ενθάρρυνσης και συνεχίζουμε. Θα τα πούμε στον τερματισμό! Το καλύτερο νέο έρχεται λίγο μετά. Ο Jakis μου τηλεφωνεί για να μάθει πού είμαι. Είμαι 2 χλμ από το 2ο control. "Σε περιμένω να φύγουμε παρέα!". Καταπληκτικά νέα! Πάνω που ήμουν σίγουρος ότι θα κάνω και τα τελευταία 55 χλμ. μόνος μου! Όχι τελικά! Θα έχω παρέα! Φτάνω στον "Κένταυρο" σφραγίζω και κάθομαι για μακαρονάδα! Είναι must!

Ξεκινάμε με το Χρήστο-Jakis και συνεχίζουμε να ρουφάμε εικόνες από το υπέροχο δάσος. Φτάνουμε στις γνωστές κατηφόρες, διασκεδάζουμε και πριν το καταλάβουμε έχουμε φτάσει κάτω στον εθνικό δρόμο! Κάνουμε αλλαγές ανά τρίλεπτο περίπου και κολλημένοι ο ένας στη ρόδα του άλλου εναλλάξ, μαζεύουμε εύκολα τα τελευταία χιλιόμετρα. Στο 181 περίπου κάνουμε στάση. Είναι το μνημείο του Γιώργου. Ένας σταυρός, μια προσευχή και ένα δάκρυ για τον συν-ποδηλάτη μας. Ο Χρήστος τον είχε γνωρίσει. Εγώ όχι, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι ένας από τους λόγους που ξανα-ήρθαμε φέτος στον Πύργο. Για να τον τιμήσουμε και να τον θυμηθούμε...

Τα τελευταία χλμ. φεύγουν εύκολα. Το λοφάκι πριν τον Πύργο δεν είναι ικανό καν να μας καθυστερήσει. Η μακαρονάδα έχει κάνει δουλειά! Για καλή μου τύχη, ο Χρήστος θυμάται από ποιο φανάρι πρέπει να μπούμε στον Πύργο, ώστε να μην μπλέξουμε στα στενά (πέρσι είχα παιδευτεί λίγο).  Στις 18:09 σφραγίζουμε στον τερματισμό. Ο Χάρης είναι - όπως πάντα - εκεί, να σιγουρευτεί ότι όλα πήγαν καλά και χαίρεται που μας βλέπει χαμογελαστούς και περήφανους.

Άλλος ένας προσωπικός στόχος επετεύχθη!

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντους, ανάπαυση και ... νυχτερινή έξοδος με την παρέα! Μεγάλος και Μικρός Περικλής, Μάνος και Κωστής. Καταπληκτική σύνθεση, εγγυημένη καλοπέραση! Γέλια, πειράγματα, πλάνα για το μέλλον, εμπειρίες, εντυπώσεις, ποδηλατική και μη συζήτηση! Φαγητό στην εξαιρετική ταβέρνα της κας Τούλας στο Κολλήρι (4 χλμ από τον Πύργο). Την ανακαλύψαμε ρωτώντας ντόπιους και μας εντυπωσίασε! Μην ξεχάσετε να παραγγείλετε ομελέτα με παστό, την σπεσιαλιτέ της! Επιστροφή στην κεντρική πλατεία του Πύργου για ένα ποτάκι και κατά τις 12:00 ολοκληρώνεται μια από τις καλύτερες ποδηλατικές ημέρες! Με πολύ ποδήλατο και με καλή παρέα! Ό,τι καλύτερο!

Την Κυριακή, η επιστροφή ήταν χαλαρή, με στάση για καφέ στο flocafe, στα διόδια της Πάτρας και φαγητό στα Goody's της Κορίνθου! Ένα όμορφο τέλος σε ένα άψογο Σαββατοκύριακο!

Πάμε για το δεύτερο (brevet)

Σύμφωνα με τον "ετήσιο προγραμματισμό" πάω για το 2ο στόχο της χρονιάς (ή μάλλον για τον 3ο, αλλά ο 2ος έγινε skip!) που δεν είναι άλλος από το brevet του Πύργου.

Brevet με συναισθηματική φόρτιση, τόσο επειδή ένα χρόνο πριν ήταν το 1ο επιτυχώς ολοκληρωμένο brevet για μένα, όσο - κυρίως - επειδή ο τραγικός θάνατος ενός συν-ποδηλάτη στη διοργάνωση του 2009, έχει φορτίσει ιδιαίτερα το κλίμα.

Παρόλο που ο εργασιακός φόρτος δεν μου έχει επιτρέψει να περάσω πάνω στο εργόμετρο όσο χρόνο θα ήθελα, είμαι αισιόδοξος. Ελπίζω να είμαι σε καλή κατάσταση, ώστε να βγει η διαδρομή άνετα και να απολαύσω τη συμμετοχή.

Full service

Ξεκίνησα για τα... βασικά, αλλά τελικά εξελίχτηκε σε πλήρες service! Να' ναι καλά ο φίλος Αποστόλης (ευχαριστώ!).

• Λύσαμε πιρούνι, καθαρίσαμε τα ρουλεμάν, γρασάραμε όπου έπρεπε και τώρα το τιμόνι είναι ... βούτυρο. Είχε στεγνώσει το γράσο του και χρειαζόταν φρεσκάρισμα!
• Αφαιρέσαμε ένα spacer, οπότε τώρα το τιμόνι είναι ένα πόντο πιο χαμηλά. Να δούμε αν θα με βολέψει η καινούρια θέση...
• Λαδώσαμε τους μηχανισμούς στις μανέτες και τα συρματόσχοινα. Δεν έκανε μεγάλη διαφορά, αλλά κάτι έγινε. Τα φρένα πάντως παραμένουν άμεσα και δυνατά.
• Λύσαμε μεσαία τριβή. Δεν είχε τίποτα αλλά δέχτηκε κι αυτή τις περιποιήσεις μας (καινούριο γράσο, καθάρισμα στα δύσκολα σημεία κλπ.) Το καθάρισμα στα δύσκολα σημεία (όπου είχε μαζευτεί αρκετή λάσπη), σε συνδυασμό με την επόμενη ενέργεια, έχει αλλάξει δραστικά την αίσθηση της πεταλιέρας. Σα να είναι πιο ελαφρύ (και σίγουρα πιο αθόρυβο) τώρα το πετάλι μου.
• Λύσαμε και καθαρίσαμε εξονυχιστικά την κασέτα (κάθε γρανάζι χώρια). Έλαμψε και (όπως ανέφερα ήδη) άλλαξε το ρολάρισμά της!
• Καθαρίσαμε και λαδώσαμε αλυσίδα. 

Ίσως η μόνη εκκρεμότητα να είναι μια πολύ μικρή ακτινολόγηση στους τροχούς, αλλά γι' αυτό θα χρειαστεί ο ... ειδικός!

Δυστυχώς, αυτό το ΣΚ δεν θα μπορέσω να τεστάρω το ποδήλατο και να νιώσω τη διαφορά! Αλλά είμαι σίγουρος ότι θα την καταλάβω (τη διαφορά) στην επόμενη προπόνηση!

Βελτιώσεις....

Το Tarmac έχει συμπληρώσει ήδη 1800 km (πότε πρόλαβα;) και είναι ώρα για service...
Χρειάζομαι:

• Άνοιγμα / καθάρισμα του πηρουνιού, λίπανση του ρουλεμάν. Επί τη ευκαιρία, λέω να αφαιρέσω και ένα spacer (χαμήλωμα θέσης κατά 1 cm). 
• Λίπανση στις διαδρομές των καλωδίων. 

Χθες άλλαξα για 2η φορά το πίσω λάστιχο :-(
Χτύπησα σε κάποιο φρεάτιο κάπως άτσαλα και το λάστιχο στράβωσε! Τελικά είμαι βαρύς!

Τελικά σήμερα δεν έτρεξα στον αγώνα. Ο καιρός ήταν πολύ χάλια (κρύο και συνεχής βροχή) και αποφάσισα να μην το επιχειρήσω... Παρακολούθησα όλο τον αγώνα και έμαθα αρκετά πράγματα... Μπορεί να μην απέκτησα την "εκ των έσω" εμπειρία, αλλά έζησα τον αγώνα από κοντά και νιώθω ότι θα μου είναι πιο εύκολο να κάνω το "ντεμπούτο" μου στην αγωνιστική ποδηλασία, στην επόμενη ευκαιρία.

Αποφάσεις...

Μετά το brevet της Νεμέας, οι προπονήσεις συνεχίστηκαν κανονικά. Τα περισσότερα μέλη της παρέας είχαν ως στόχο το 300άρι brevet του Άστρους. Ήξερα ότι το πιθανότερο ήταν ότι δεν θα μπορούσα να ρυθμίσω τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου έτσι ώστε να μπορέσω να συμμετέχω κι εγώ σε αυτό - όπως και έγινε. Αλλά ακολούθησα κανονικά το πρόγραμμα...

Δυο βδομάδες έχουν περάσει από το brevet της Νεμέας και έχω πλέον καθορίσει το πρόγραμμα για την υπόλοιπη χρονιά:

• Τέλος Μαρτίου: Brevet Πύργου (200 km)
• Αρχές Ιουνίου: GBI 2010 (Πράγα - Ντίσελντορφ) (~ 1000 km - 8 μέρες)
• Αρχές Ιουλίου: Brevet Χίου (200 km)
• Τέλος Οκτωβρίου: Brevet Χαλκίδας (200 km)

Αυτά είναι τα πιο σίγουρα. Επίσης "συζητάω" (ανάλογα με τη διάθεση, το πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις) το brevet του Κορινθιακού (400 km στα μέσα Απριλίου) και της Λάρισας (200 km στις αρχές Σεπτεμβρίου).

Πέρα από τα προηγούμενα όμως, είχα τις τελευταίες μέρες, άλλη μια "ιδέα": Να πάρω το βάπτισμα του πυρός στην καθαρόαιμη αγωνιστική ποδηλασία. Η δικαιολογία βρέθηκε: Αγώνας Ατομικής Χρονομέτρησης, την ερχόμενη Κυριακή (7/3). Διοργανώνεται από την ΠΕΠΑ και έχει κατηγορία open.

Οι  στόχοι αυτής της συμμετοχής είναι πολλαπλοί:

1. Να διασκεδάσω
2. Να μάθω τα "διαδικαστικά" συμμετοχής σε έναν αγώνα
3. Να μετρήσω τις δυνάμεις μου και να δω αν μπορώ να τις διαχειριστώ σωστά
4. Να δω αν μπορώ να τερματίσω σε άλλη θέση εκτός από την ... τελευταία!

Η μίνι προετοιμασία ξεκίνησε από σήμερα. Ακολούθησα τις συμβουλές του φίλου Παναγιώτη (pkokkaliaris) και έκανα 30 λεπτά εργόμετρο. Αύριο η συνέχεια (πάλι στο εργόμετρο). Την Τετάρτη θα κάνω την κλασσική νυχτερινή και Πέμπτη / Παρασκευή θα έχει ξεκούραση. Το Σάββατο, μάλλον στην παραλιακή, αλλά με χαλαρούς ρυθμούς.

Θα επανέλθω...

Brevet Νεμέας

Ο πρώτος ποδηλατικός στόχος του 2010 ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία. Καταγράφω την "περιπέτεια" με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ να θυμηθώ. Ταυτόχρονα, καταγράφω εμπειρίες / μαθήματα.

Πρωινό εγερτήριο στις 5:30 (και μάλιστα χωρίς να χτυπήσει το ξυπνητήρι! - φανερή η αγωνία!). Είχα αφήσει μερικά τορτελίνια από το βραδυνό και αυτό ήταν το "πρώτο πιάτο" στο πρωινό μου! Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να εκπαιδεύσω το στομάχι μου να φάει σπαγγέτι στις 6:00 το πρωί, αλλά τα τορτελίνια τα κατάφερε! Πρόσθετοι υδατάνθρακες από ένα μπολ δημητριακών με γάλα, ντύσιμο και έτοιμος για αναχώρηση.

Άφιξη στην Ελευσίνα στις 7:30, τελικές ετοιμασίες παραλαβή κάρτας (την είχαν τα παιδιά του cyclist, αφού σε αυτούς είχα καταθέσει τα χαρτιά), σφράγισμα και αναχώρηση. Η παρέα, όλη μαζεμένη (οι δύο Περικλήδες, ο Δημήτρης, ο Μάνος, ο Κώστας...). Πολύχρωμη, σχεδόν γιορτινή ατμόσφαιρα. Ξεκινάμε στις 8:00 ακριβώς, περνάμε μέσα από Ελευσίνα και Μάνδρα και αρχίζουμε την ανάβαση προς Μελετάκι. Όπως είχα προβλέψει, κάποιοι αισθάνονται φρέσκοι και δε θέλουν να κάνουν οικονομία δυνάμεων. Εγώ, αν και φρέσκος, σκέφτομαι ότι έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας και δε θέλω να ζοριστώ. Ανεβαίνω άνετα (την έχω μάθει πια αυτή την ανηφόρα), αλλά λίγο πιο αργά από τους υπόλοιπους. Δεν ξεχνάω να απολαύσω τη θέα και την ομορφιά της διαδρομής! Στην κάθοδο προς την εθνική γκρουπάρομαι με δυο παιδιά που ποτέ δε ρώτησα το όνομά τους, παρόλο που τους συνάντησα αρκετές φορές αργότερα μέσα στην ημέρα.

Ευθείες προς Κακιά Σκάλα και μπόλικος κόσμος στη διαδρομή. Εύκολο να γκρουπαριστώ και τα χιλιόμετρα βγαίνουν εύκολα. Η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα είναι πάντα ευχάριστη, έστω κι αν την έχω κάνει πια αρκετές φορές. Συναντάω το Σωτήρη (έχουμε μιλήσει μέσω του forum αλλά δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ μέχρι σήμερα). Είναι 10 χρόνια μικρότερος από μένα, αλλά στα ίδια περίπου κιλά και σε παρόμοιο ρυθμό! Μένουμε μαζί πολύ ώρα, μέχρι το 1ο control.  Έχουμε και ευκαιρία για κουβεντούλα. Επίσης συναντάω το Δημήτρη (EM2) που επίσης έχω μιλήσει μόνο μέσω του forum μέχρι τώρα. Δεν έχει σκοπό να κάνει όλο το brevet (οπότε θα γυρίσει πίσω στον Ισθμό). Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή χωρίζουν οι δρόμοι μας. Τρώω μια μπανάνα γύρω στις 9:00 και στις 10:30 περίπου είμαι στο 1ο control στον Ισθμό. Σφράγισμα, τρώω ένα τοστάκι, γεμίζω παγούρι με νερό και αναχώρηση. Η παρέα μου είναι εκεί, ξεκινάνε λίγο πριν από μένα, αλλά τους προλαβαίνω λίγο μετά. Πάμε μαζί μέχρι τις πρώτες ανηφόρες προς Σολωμό. Εκεί αποφασίζω και πάλι να κρατήσω το δικό μου ρυθμό. Κατεβάζω ένα τζελάκι και ανεβαίνω με σταθερό τέμπο. Τους βρίσκω στο γνωστό φούρνο, στο Χιλιομόδι. Όση ώρα φτιάχνουν το λάστιχο του Περικλή, κατεβάζω μια ζεστή τυρόπιτα. Την αισθάνομαι σχεδόν να εξαϋλώνεται μόλις μπαίνει στο στομάχι μου! Έχω ήδη κάψει κάμποσες θερμίδες και θα κάψω πάνω από 9,000 μέχρι τον τερματισμό!

Ξεκινάμε παρέα για τη συνέχεια της ανάβασης. Αλλά είπαμε, τα σχεδόν 100 κιλά μου θέλουν "στοργή και Προδέρμ" στις ανηφόρες! Προσέχω για να έχω (μέχρι το τέλος!). Τα χιλιόμετρα περνάνε εύκολα (παρόλο που είμαι μόνος μου). Μόνο μια δίλεπτη στάση για ανακούφιση της κύστης μου χρειάστηκα. Πλησιάζοντας προς Νεμέα, ελέγχω συχνά τόσο το GPS μου όσο και το "roadbook" (έχω μάθει το μάθημά μου από τη Χαλκίδα - σμίκρυνση και πλαστικοποίηση διευκολύνουν την άμεση πρόσβαση!). Επειδή όμως το τριπλο-τσεκάρισμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ρωτάω και έναν διερχόμενο οδηγό: "Για Αρχαία Νεμέα πάω καλά;" - "Καλά πας - λίγο πιο κάτω είναι!" Σα να μου έλεγε "κουράγιο τελειώνει η ανηφόρα ταλαίπωρε!".

Το Garmin έχει κάνει ένα reset κάπου νωρίς (στην Κακιά Σκάλα) και μέχρι να το πάρω χαμπάρι έχει χάσει 6 χιλιόμετρα καταγραφής. Έτσι πρέπει να θυμάμαι να μετατρέπω ό,τι διαβάζω στο κοντέρ μου, πριν διαβάσω το roadbook! Έχω πάθει και χειρότερα (πάλι στη Χαλκίδα) όταν από το κρύο τα έφτυσε η μπαταρία του κοντέρ εντελώς και δεν είχα καθόλου οδόμετρο! Άρα δεν παραπονιέμαι, μια χαρά είμαι τώρα!

Μπαίνω στη Νεμέα, βλέπω κόσμο μαζεμένο, "μπα έφτασα κιόλας στο 2ο control!" σκέφτομαι! Η παρέα είναι εκεί, αλλά έχει φτάσει 5 - 10 λεπτά νωρίτερα και τώρα είναι έτοιμη για αναχώρηση. Σφραγίζω, γεμίζω νερό λέω δυο κουβέντες με το Σωτήρη και ακούω με ευλαβική προσοχή το Χάρη (Πλέγα) που περιγράφει τη διαδρομή μέχρι το επόμενο control. Θα μου φανεί πολύ χρήσιμο σε λίγο!

Ξεκινάω μόνος μου (συνήθισα πια!) και παρόλο που πάω γρήγορα, δεν προλαβαίνω την παρέα. Φαίνεται ότι άργησα μέχρι να ακούσω τον Πλέγα... Η διαδρομή υπέροχη. Αυτοί λοιπόν είναι οι αμπελώνες της Νεμέας. Έχω δοκιμάσει αρκετά από τα προϊόντα τους. Σε μια ανηφοριά, με περνάει βιαστικός ένας συμποδηλάτης και με ρωτάει είναι μακριά το group; Πού να ξέρω... Λίγο πιο κάτω, τον βρίσκω σταματημένο να αλλάζει λάστιχο... Ρωτάω αν χρειάζεται κάτι (παρόλο που εκείνος δεν είχε κάνει το ίδιο λίγο νωρίτερα) και όταν με διαβεβαιώνει πως είναι ΟΚ προχωράω.

Σήμα για "Έργα - Παράκαμψη" λίγο έξω από το Ζευγολατιό. Ο Πλέγας το είχε αναφέρει. Το θυμάμαι και παίρνω την παράκαμψη. Ειδοποιώ και έναν άλλο ποδηλάτη, το Νίκο από τη Σπάρτη, να πράξει το ίδιο. Όπως έμαθα μετά, πολλοί έκαναν cyclo-cross σε εκείνο το κομμάτι! Ο Νίκος από τη Σπάρτη με ακολουθεί και δε βγαίνει χαμένος. Προσανατολισμένος από το GPS μου και ρωτώντας κάποιες κυρίες  σε μια αυλή, βγαίνουμε γρήγορα από τα στενά του Ζευγολατιού, χωρίς να χάσουμε χρόνο και χωρίς άσκοπους κύκλους. Αισθάνομαι ότι έχω πολλές δυνάμεις (τι βάζουν μέσα σε αυτές τις ενεργειακές μπάρες;), βάζω το κεφάλι κάτω και μαζεύω χιλιόμετρα επί της παλιάς Εθνικής, με σταθερά πάνω από 30 km/h. Ο Νίκος δε μπαίνει μπροστά να βοηθήσει (αλλά ούτε και είναι εντελώς κολλημένος πίσω μου). Έτσι ενώ έχω παρέα (και ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες που και που) δεν έχουμε αλληλοβοήθεια. Όπως θα καταλάβω λίγο αργότερα, αυτό έγινε επειδή ο Νίκος δεν ήξερε να κάνει ομαδικό. Όταν του εξήγησα, κάναμε μια χαρά αλλαγές!

Μπαίνουμε στο Λέχαιο και κάτω από την πινακίδα "Expert" - ακριβώς όπως το είχε περιγράψει ο Χάρης, βλέπω κόσμο μαζεμένο γύρω από τον Έκτωρα! Σφραγίζω και περνάω απέναντι στην καντίνα να πάρω ένα μπουκάλι νερό. Η κυρία ρωτάει με περιέργεια (έχει μετρήσει πάνω από 100 ποδηλάτες μέχρι τώρα) και εύχεται καλή συνέχεια και καλό κουράγιο!  Γεμίζω το παγούρι μου και αφήνω το υπόλοιπο νερό μου πάνω στο αυτοκίνητο του Έκτωρα για όποιον άλλο χρειάζεται. Ο Νίκος επωφελείται (αφού ρωτήσει αν και δε χρειαζόταν - είναι ευγενικό παιδί) και ξεκινάμε παρέα.

Δε θα χωρίσουμε καθόλου μέχρι τον τερματισμό! Θα τον περιμένω και θα με περιμένει όποτε χρειαστεί από δω και πέρα. Θα κάνουμε ομαδικό για αρκετή ώρα, θα μου προτείνει να κεράσει εκμέκ στους Αγ. Θεοδώρους (σταματήσαμε, αλλά το ζαχαροπλαστείο ήταν κλειστό!). Θα μάθω ότι ξεκίνησε με άλλους έξι Σπαρτιάτες στις 4:30 το πρωί από τη Σπάρτη για να έρθουν να πάρουν μέρος στο brevet! Θα μάθω ότι έχουμε ίδια ηλικία και ότι είναι φωτογράφος. Θα κρατήσουμε παρέα ο ένας στον άλλο και θα περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού μαζί!

Μετά το τελευταίο control έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι:

• Έχω βελτιωθεί σημαντικά ως ποδηλάτης, αφού έχω βγάλει τα 140 km σχετικά άνετα και γρήγορα.
• Εκτός απροόπτου θα τερματίσω αρκετά νωρίς (μέρα!) και δε θα χρειαστώ τα φωτάκια μου και το ανακλαστικό γιλέκο μου!
• Περνάω ΚΑΛΑ και θέλω κι άλλο!

Βγαίνουμε στο δρόμο προς Ισθμό, δεν ξεχνάω να τρώω κάθε 1 1/2 με δυο ώρες (τώρα είναι μια καλή ώρα για το κρουασάν που μας κέρασαν στο 2ο control!) και τα χιλιόμετρα περνάνε γρήγορα. Όταν φτάνουμε στο σταθμό του προαστιακού στην Κόρινθο, είμαι λίγο μπερδεμένος. Πώς πάμε τώρα για τη γέφυρα; Τα κορίτσια που μόλις είχαν τελειώσει τη βάρδιά τους στο παρακείμενο super market μας στέλνουν στη σωστή κατεύθυνση και  ο χάρτης στο GPS μου, επιβεβαιώνει μετά από λίγο. Κάποιοι - έμαθα - χάθηκαν σε αυτό το σημείο και μπήκαν μέσα στην πόλη της Κορίνθου. Ρωτάτε, στην Ελλάδα, ρωτώντας πας στην Πόλη! Βασικό μάθημα από αυτό το brevet!

Διασχίζουμε τη γέφυρα και από δω και πέρα η διαδρομή μου είναι και πάλι γνώριμη. Η κουβεντούλα με το Νίκο βοηθάει να περάσει η ώρα και τα χιλιόμετρα. Διυλιστήρια, Αγ. Θεόδωροι, Κινέτα, Νέα Πέραμος... Τα ανηφοράκια της Κακιάς Σκάλας είναι τώρα λίγο πιο δύσκολα απ' ότι όταν πηγαίναμε, αλλά δε μας σταματάει τίποτα. Λίγο πιασμένος από τη σέλα αισθάνομαι αλλά κατά τ' άλλα, μια χαρά! 

Η ομορφότερη θέα της διαδρομής (αυτή που έκανε και το φωτογράφο Νίκο να ευχηθεί να είχε τη μηχανή του μαζί) ήταν ο ήλιος χαμηλά στον ορίζοντα, πάνω από τον Κορινθιακό, κρυμμένος πίσω από ένα γκρίζο σύννεφο που άφηνε τις ακτίνες του μόνο να σχηματίζουν υπέροχες αντανακλάσεις πάνω στα γαλήνια νερά του κόλπου. Γυρνάω στο Νίκο και του λέω: "Γι ' αυτό κάνω ποδήλατο! Για να φωτογραφίζω στο μυαλό μου τέτοιες εικόνες!" 

Με τέτοιες εικόνες να γεμίζουν τις μπαταρίες μας, φτάνουμε στην Ελευσίνα και τερματίζουμε στις 17:20! Ποδηλάτησα 8:40 και τερμάτισα σε 9:20! Αν θυμηθώ ότι στον Πύργο οι αντίστοιχοι χρόνοι μου ήταν 12:00 και 10:30, νομίζω ότι είναι φανερά τα αποτελέσματα της προπόνησης! Η παρέα ήταν όλη εκεί (είχαν φτάσει περίπου 20 - 30 λεπτά πριν) και όλοι μαζί χαρήκαμε την επιτυχία μας.

Άλλη μια ποδηλατική εμπειρία, που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου.