325 χλμ - Brevet Αταλάντης

Όταν ξεκινάς με την προοπτική να κάνεις δυο μεροκάματα, συνεχόμενα, πάνω στο ποδήλατο, ίσως είναι η ώρα να αρχίσεις να ανησυχείς... για την ψυχική σου υγεία τουλάχιστον, αφού η σωματική μάλλον καλά πρέπει να πηγαίνει (αλλιώς δε θα σου πέρναγε από το μυαλό να κάνεις τέτοιες... αποκοτιές!).


Κάτι τέτοιες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου, νωρίς το πρωί του Σαββάτου, όταν παρέα με το φίλο Γιώργο οδηγούσα προς τον Άγιο Στέφανο... Παρόμοιες σκέψεις είχα και τις προηγούμενες μέρες. Αλλά επειδή έχω αρχίσει (μετά από 10+ 200άρια brevet) να θεωρώ τον εαυτό μου (μικρό) μπρεβετά, οι σκέψεις που επικράτησαν ήταν αυτές της πρόκλησης, της εμπειρίας, της συναδελφικότητας, της επίτευξης, της ικανοποίησης.

Στις 6:30 ήμουν ντυμένος και έτοιμος, πάνω στο ολοκαίνουριο SL3 μου! Με πολλά μέλη από τη Ble παρέα και όχι μόνο, παρόντα, όλους με ένα χαμόγελο προσμονής στο πρόσωπο, να κρύβει την αγωνία και τη (μικρή) ανησυχία. Το πρωινό κρύο ήταν τσουχτερό. Baselayer, jacket και λεπτή (Ble) μακρυμάνικη μπλούζα, δεν ήταν αρκετά. Είχα και το αδιάβροχο / αντιανεμικό μαζί, το οποίο έπρεπε να το έχω φορέσει... Επίσης, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν αρκετά τα καλοκαιρινά γάντια! Για την πρώτη μισή ώρα, τουρτούριζα και είχα σταματήσει να νιώθω τα δάχτυλα των χεριών μου. Η κατηφόρα στην έξοδο του Αγίου Στεφάνου, δεν βοήθησε να ζεσταθώ! Ευτυχώς, τουλάχιστον τα leg warmers έκαναν καλά τη δουλειά τους... Μετά την πρώτη μισή ώρα όμως, τα πράγματα βελτιώθηκαν σημαντικά! Ο ευεργετικός ήλιος έκανε την εμφάνισή του, η διαδρομή έγινε επίπεδη και άρχισαν να δουλεύουν τα πόδια, τα χέρια και ο κορμός άρχισαν να ζεσταίνονται. Για όλη την υπόλοιπη διαδρομή, η επιλογή του ρουχισμού μου αποδείχτηκε σωστή (δεν είχα βάλει το "βαρύ" jacket μου, προτίμησα (σωστά όπως αποδείχτηκε) το μέτριο Etxeondo μου).

Το group ήταν μεγάλο - πάνω από 15 άτομα συνήθως - και λειτουργούσε άψογα. Με πειθαρχία, με σφιχτές δυάδες, με τακτικές αλλαγές και με τον Παναγιώτη (pkokk) να "τραβάει τα γκέμια" όποτε κάποιος πήγαινε να ξεφύγει. Αυτό (το τελευταίο) ήταν το πιο σημαντικό και η "συνταγή της επιτυχίας" για μένα. Το είχα δηλώσει από την αρχή και το τήρησα ευλαβικά: θεωρούσα τα 325 χλμ. κάτι τελείως διαφορετικό από τα 220 χλμ που είχα κάνει και γνώριζα. Επομένως, δεν θα το έπαιζα γνώστης ή έμπειρος. Θα ακολουθούσα τη ρόδα της "εγγύησης", του Παναγιώτη. Έτσι λοιπόν έμαθα ότι όσο κι αν αισθάνεσαι ότι έχεις δυνάμεις, ακόμα και στο 300+ χλμ. πρέπει να κρατιέσαι, για να βγάλεις και τα τελευταία 25, ψυχοβγαλτικά χλμ. που μέσα στην πίσσα σκοτάδι του παράδρομου της εθνικής, φαντάζουν βουνό. Και ακόμα πιο ψηλό βουνό φάνταζε, επί 310 χλμ. η τελευταία ανηφόρα που θα έπρεπε να ανεβούμε για να μπούμε στον Άγιο Στέφανο. Την είχα μεγαλοποιήσει τόσο πολύ στο μυαλό μου, καθ' όλη τη διάρκεια του brevet, που τελικά μου φάνηκε παιχνιδάκι και βγήκε άνετα! Ήταν και τα μόνα 4 χλμ. που έφυγα από τη ρόδα του δασκάλου!

Η αλήθεια είναι ότι η κούραση μαζεύεται. Παρόλο που η διαδρομή δεν είχε σοβαρές ανηφόρες, μετά τα 250 χλμ. αισθανόμουν τα πόδια μου βαριά. Κράταγα το cadence ψηλά (80+) αλλά ενώ νόμιζα ότι πηγαίνω με 30 χλμ/ώρα, μια ματιά στο Garmin μου έλεγε ότι μετά βίας κράταγα τα 25 χλμ/ώρα! Κι αυτό, μέσα στο group, φυλαγμένος από τον αέρα! Φρόντισα ιδιαίτερα τη διατροφή μου. Κάθε 60' είχε φαί! Συνολικά κατανάλωσα: μια μακαρονάδα, ένα τοστ, μια τυρόπιτα, τρία κρουασάν, μια μπανάνα, μισή μπαγκέτα και 3 ενεργειακές μπάρες. Τώρα που τα βλέπω, λίγα ήταν!

Η διαδρομή ήταν όμορφη, σε μεγάλο τμήμα της. Επί πολλή ώρα, ποδηλατούσαμε με θέα το χιονισμένο Παρνασό. Στον κάμπο της Κωπαΐδας, υπήρξαν στιγμές που ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από τα ποδηλατικά μου ταξίδια στην Ευρώπη. (ΟΚ, οι ποδηλατόδρομοι έλειπαν, αλλά τα τοπία ήταν εκεί!). Οι μυρωδιές της ελληνικής φύσης, αν και πολλές φορές δυσάρεστες, φαίνεται ότι είναι βαθιά φυτεμένες στο DNA μας, γιατί ακόμα και αυτές προσέθεσαν κάτι (τελικά θετικό) στην εμπειρία αυτού του brevet. Τα τσοπανόσκυλα, άγρυπνοι φύλακες στις στάνες και στα κοπάδια, ήταν λιγότερο επιθετικά απ' ό,τι περιμέναμε! (Φυσικά, ακούστηκαν τα σχετικά αστεία: "Δε βλέπεις ένα κομμάτι lycra που κρέμεται από τον κυνόδοντα; Είναι χορτάτο, από τους προηγούμενους!").

Μετά από 165 χλμ. καφές και τοστ στην Αταλάντη ήταν επιβεβλημένα, ενώ η "ανάβαση" (~3%) των 15 χλμ. φεύγοντας από την Αταλάντη, βγήκε πολύ ωραία, με παρέα! Στα 220 χλμ. ανακοίνωσα με χαρά: "Κύριοι, μόλις έσπασα το ατομικό μου ρεκόρ απόστασης!".

Μετά τον Αλίαρτο, μας έπιασε η νύχτα. Αλλά σε group, με πολλά, καλά φώτα πάνω σε όλα τα ποδήλατα, με πολύ κόσμο στο group να έχει κουράγιο να τραβήξει (αν και λιγότερο κουράγιο για αστεία και κουβέντες!) ακόμα και τα νυχτερινά χιλιόμετρα είναι εύκολα. Ακόμα και μετά από 10+ ώρες στη σέλα! Στο 300 χλμ. ο Περικλής αναφώνησε: "Φέρτε κάποιον να μου σφραγίσει! Εγώ τα 300 που όφειλα τα έκανα!". Όλοι το ίδιο θέλαμε να φωνάξουμε! Για τα τελευταία 50 - 60 χλμ. είχα παράξενα, ανάμεικτα συναισθήματα: από τη μία έλεγα στον εαυτό μου: "ούτε μέχρι τη Σαρωνίδα και επιστροφή - τίποτα δεν είναι". Από την άλλη έλεγα "πόσες ώρες θα μου πάρει να τα κάνω;". Παιχνίδια του μυαλού! Είναι λοιπόν αλήθεια, ότι από κάποιο σημείο και μετά, αυτά τα brevet βγαίνουν περισσότερο με το μυαλό και λιγότερο με τα πόδια και την καρδιά!

Πέρασα καλά; Ναι, πολύ. Αισθάνθηκα ικανοποίηση; Απέραντη; Θα το ξανάκανα; Ίσως μετά από αρκετό καιρό (π.χ. του χρόνου). Θα έκανα μεγαλύτερη διαδρομή; Για 400άρι, θα το συζήταγα... (αλλά δεν είμαι σίγουρος). Για μεγαλύτερη, ούτε λόγος (αλλά ξαναρωτήστε με του χρόνου καλού-κακού ;-)).