Μια από τις καλύτερες

Ιδανικός καιρός και καλή διάθεση βοήθησαν ώστε η σημερινή να είναι μια από τις καλύτερες προπονήσεις.

8:30 ξεκινήσαμε από τον Άλιμο (just the two of us - periklis19 κι εγώ) και πιάσαμε νωρίς μπρεβετάδικο ρυθμό. Κρατήσαμε τη μ.ω.τ. κάπου στο 26.5 km/h και δε χορταίναμε χιλιόμετρα!

Πρώτη καλή συνάντηση με το Γιάννη, αθλητή ποδηλασίας στην Πάτρα, που είχε βγει για την προπόνησή του και είχε την καλοσύνη να διορθώσει ένα - δυο λαθάκια στο ρυθμό του Περικλή. Είδε το φως το αληθινό ο Περικλής μόλις εφάρμοσε τις οδηγίες! Ευχαριστούμε Γιάννη!

Άφιξη στο βράχο (ναι δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε πριν το Σούνιο!) και η πρόταση για ένα εσπρεσάκι στα γρήγορα, δεν ακούστηκε καθόλου άσχημη! Οι απαραίτητες φωτογραφίες και...

Ξεκινώντας για την επιστροφή, είχαμε τη δεύτερη και καλύτερη συνάντηση της ημέρας! Ο φίλος μου Διονύσης με την παρέα του (Θανάσης - Γιώργος - Ηλίας) είχαν φτάσει λίγο πριν, είχαν πάρει τις ανάσες τους και ήταν έτοιμοι για επιστροφή! Το καλύτερο! Άλλο γκρουπάκι των δύο και τελείως άλλο πράγμα γκρουπάκι των έξι!

Τα παιδιά ήταν λίγο πιο γρήγοροι από μας, αλλά μας τράβηξαν μια χαρά και είχαν την καλοσύνη να κάνουν και μια μικρή ανασυγκρότηση στην Ανάβυσσο. (Thanks guys!). Έτσι φτάσαμε όλοι παρέα μέχρι τη Βουλιαγμένη όπου με τον Περικλή αποφασίσαμε να κρατήσουμε σταθερό ρυθμό και να μην ανοίξουμε περισσότερο.

Γυρίσαμε μέχρι τον Άλιμο όπως ξεκινήσαμε (οι δυο μας) έχοντας διατηρήσει τη συνολική μ.ω.τ. για τα 120 χλμ. της διαδρομής σε 26.5 km/h. Ένα τεράστιο χαμόγελο, ζωγραφισμένο στα πρόσωπα και των δύο μας, τα έλεγε όλα!

Καθόλου άσχημα, και μια εξαιρετική μπρεβετοπροπόνηση έλαβε τέλος!

(ΥΓ: Ακόμα και η σφίγγα που αποφάσισε να "χωθεί" μέσα στο σκουφάκι μου και να με τσιμπήσει στον κρόταφο, δε στάθηκε ικανή να χαλάσει ούτε στο ελάχιστο αυτή την υπέροχη προπόνηση!)

Μικρο-βελτιώσεις

...περί βάρους και άλλων δαιμονίων...

Αποφάσισα να κάνω μερικές μικρο-βελτιώσεις στο Tarmac.

1. Τρόμπα: Η τρόμπα που είχα ήταν μεγάλη, βαριά, άκομψη και ... χάλαγε τη μόστρα! Αντικαταστάθηκε από την πιο μικρή και πιο ελαφριά Zefal που βρήκα. Βάρους 50 γραμμαρίων, από carbon και μεγέθους λιγότερο από το μισό σε σχέση με την προηγούμενη. Προς το παρόν, την έβαλα δίπλα στην παγουροθήκη - όπως και την παλιά - αλλά άνετα χωράει και στην πίσω τσέπη.
   
2. Αμπούλες CO2. Αγόρασα 2, έβαλα τη μία στο τσαντάκι και ... έχω το κεφάλι μου ήσυχο!
   
3. Πολυεργαλείο: Μεγάλο, βαρύ και ελαφρώς σκουριασμένο το παλιό, αντικαταστάθηκε από ένα μικροσκοπικό της Specialized, πραγματικό κόσμημα.

Μικροπράγματα, αλλά βελτίωσαν την αισθητική και την πρακτικότητα, μειώνοντας κατά κάμποσα γραμμάρια το συνολικό βάρος.

Προς Κόρινθο...

Οι βολτονήσεις με το Tarmac πάνε από το καλό στο καλύτερο. Έχω αρχίσει να δένομαι με το καινούριο μου ποδήλατο και να απολαμβάνω κάθε χιλιόμετρο. Σήμερα είχαμε κανονίσει να κάνουμε ένα κομμάτι του 1ου brevet του 2010: Μαγούλα - Ισθμός...

Τέσσερις στην παπιο-παρέα σήμερα το πρωί, PC997, emfragmatias, Κώστας (νέο μέλος) και ο υπογράφων. Συγκέντρωση έξω από το σταθμό προαστιακού στη Μαγούλα και αναχώρηση στις 8:45. Πάμε Μελετάκι! Είχαμε καιρό να το ανέβουμε, και μας χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο ρυθμός μας ήταν σαφώς ανώτερος από την προηγούμενη φορά. Η προπόνηση αποδίδει και το επίπεδο ανεβαίνει. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στο Brevet δεν πρέπει να παρασυρθούμε, αφού θα είναι τα πρώτα 12 από τα 200 χλμ!

Συνέχεια στην παλιά εθνική, με ιδανικό καιρό (συννεφιά) και μπρεβετάδικο ρυθμό (24 km/h). Ανασυγκρότηση στους Αγ. Θεοδώρους για να αποφασίσουμε: σταματάμε για καφέ και επιστρέφουμε ποδηλατικά ή συνεχίζουμε μέχρι Κόρινθο και γυρνάμε με τρένο; Ο emfragmatias επιμένει για το 2ο σενάριο και θα το ...πληρώσει στη συνέχεια!

Φτάνουμε Ισθμό, γρήγορος καφές, οι απαραίτητες φωτογραφίες και πάμε για το σταθμό του Προαστιακού. "Εδώ πάμε αριστερά" λέει κάποιος... Το ψιλόβροχο έχει αρχίσει και 2 - 3 χλμ. πιο κάτω συνειδητοποιώ ότι πάμε για ... Πάτρα! Αναστροφή, βρίσκουμε το σωστό δρόμο (κάνοντας τις κούρσες μας για λίγο cyclocross!) και φτάνουμε "εγκαίρως" στο σταθμό.

Κι εδώ έχουμε το ... καλύτερο: Τηλεφωνική απειλή για βόμβα και διακοπή δρομολογίων! Γίναμε Ευρώπη! Στο Λονδίνο μου τύχαινε συχνά. Εδώ, πρώτη φορά! Όμως έξω η βροχή έχει χοντρύνει, οπότε η απόφαση είναι εύκολη: καφεδάκι και σάντουιτς (μια χαρά ήταν το μαγαζάκι μέσα στο σταθμό) και ... μαντέψτε ποιος πληρώνει! (Δεν ήθελες καφέ στους Αγ. Θεοδώρους, ε; Πλήρωνε τώρα :-)).

Αφού ειδοποιήσαμε τις γυναίκες μας να μην μας περιμένουν για μεσημεριανό, δεν είχαμε κάτι άλλο να ανησυχούμε, και περάσαμε μια χαρά! Γέλια, πειράγματα, συνταγές από τον Μάγειρα-Κώστα (ετοιμάζω στρογκανώφ για το βράδυ!) και διαφωνίες μεταξύ PC997 και emfragmatia για το αν χωράνε δυο ποδήλατα και δυο αναβάτες σε ένα ταξί!

Πώς πέρασαν δυο ώρες μέχρ να ξεκινήσουν τα δρομολόγια και να μπούμε στο τρένο της επιστροφής, ούτε που το καταλάβαμε! Άσε που φτιάξαμε setup για τα καινούρια carbon κουρσάκια που θα παραγγείλουν από βδομάδα ο emfragmatias και ο Κώστας.

Το κέφι συνεχίστηκε αμείωτο (για να μην πω αυξημένο) μέσα στο τρένο, η παρέα έδεσε ακόμα περισσότερο και το ραντεβού ανανεώθηκε για την επόμενη βδομάδα.

Περάσαμε όμορφα και σίγουρα ήταν μια βολτόνηση που θα θυμόμαστε για καιρό!

Εντυπώσεις από το Tarmac

Οι εντυπώσεις μου από το νέο μου ποδήλατο (Specialized Tarmac Pro) μέχρι τώρα...

Το ποδήλατο είναι απόλυτο. Ό,τι του δίνεις (από προσπάθεια και δύναμη) στο επιστρέφει στο ακέραιο! Αυτό από μόνο του είναι πορωτικό! Συνεχίζεις να πατάς και να δίνεις συνέχεια, μέχρι που "σκας" και δεν μπορείς άλλο. Το ποδήλατο αυτό με ... ξεζουμίζει. Και βέβαια έχει ανεβάσει πολύ τις απαιτήσεις προς εμένα...

Παράλληλα, έχει αποδειχτεί πολύ απορροφητικό στις ανωμαλίες του δρόμου. Ακόμα και όταν ανέβηκα πάνω στο πλακόστρωτο του πεζόδρομου στην παραλιακή, ήταν άνετο και απορροφητικό, σα να είχα αμορτισέρ πίσω! Και να φανταστεί κανείς ότι δεν έχει το σύστημα Zertz της Specialized στα chain stays. Το έχει μόνο στο παλουκόσελο.

Στις στροφές είναι σταθερό και δίνει απίστευτη σιγουριά. Τα περιφερειακά του (Ultegra 6700) λειτουργούν άψογα. Οι τροχοί του έχουν καλύτερη κύλιση από τους προηγούμενους (του Klein). Τα φρένα είναι δυνατά και αποτελεσματικά. Τα λάστιχα (μην τα ματιάσω...) δεν έχουν επιτρέψει ούτε μια σκασμένη σαμπρέλα μέχρι τώρα!

Το μόνο πρόσθετο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή είναι ένα καινούριο κοντεράκι (μια και δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος από το Velomann). Μάλλον όμως θα πάω κατ' ευθείαν σε Garmin 705!

Το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή είναι περισσότερος χρόνος να κάνω βόλτες με το καινούριο μου εργαλείο και να γνωριστούμε καλύτερα!

Οι προπονήσεις συνεχίζονται

Αυτή την περίοδο, έχω καθιερώσει τη βραδινή βολτόνηση της Τετάρτης. Με την παρέα, κάνουμε περίπου 60 - 70 χλμ. κάθε φορά, με όλο και αυξανόμενο ρυθμό. Έχουμε φτάσει να πηγαίνουμε μέχρι τα μισά με πάνω από 29 km/h μ.ω.τ. και η συνολική μ.ω.τ. καταλήγει γύρω στο 28.0 - 28.5 km/h.

Το Σαββατοκύριακο κάνω μια ή δύο μεγάλες προπονήσεις (90+ km) και έχω επίσης καθιερώσει προπόνηση στο προπονητήριο 2 φορές τη βδομάδα. Σταδιακά σκοπεύω να αυξήσω την ένταση των προπονήσεων στο προπονητήριο και να προσθέσω ανηφόρες (που παραμένουν το αδύνατο σημείο μου!)

Σταδιακά θα προχωρήσω στη στοχοθεσία για το 2010, η οποία εκτός από brevet, θα περιλαμβάνει μάλλον και μια πρώτη επαφή με αγώνες...

Βολτόνηση - 14/11

Σήμερα ήμουν αποφασισμένος να περάσω καλά και να απολαύσω το καινούριο μου ποδήλατο. Είχα κανονίσει λοιπόν συνάντηση στις 8:00 στον Άλιμο, με σκοπό να πάμε μέχρι το Σούνιο.

Μαζευτήκαμε μόνο τρεις, αλλά οι τρεις καλοί: Πέτρος, Περικλής κι εγώ. "Even better" όπως είπε και ο Πέτρος! Με καλό ρυθμό και αρκετές αλλαγές και αλληλοβοήθεια φτάσαμε μέχρι την Ανάβυσσο, όπου κάναμε την 1η μικρή στάση μας (μ.ω.τ. 27.5 km/h μέχρι εκείνη τη στιγμή). Συνεχίσαμε προς Σούνιο, με υπέροχο καιρό (ζέστανε αρκετά μόλις σηκώθηκε ο ήλιος, οπότε το Jacket μου αποδείχτηκε κάπως ζεστό, αλλά ευτυχώς έχει φερμουάρ μέχρι κάτω!).

Στο βράχο κάναμε σχετικά μικρή στάση, γιατί είχαμε αποφασίσει να κάνουμε στάση για καφέ στην πλατεία της Παλαιάς Φώκαιας. Είχα υποσχεθεί κέρασμα για τα αυριανά μου γενέθλια!

Η κουβεντούλα ήταν ενδιαφέρουσα και όχι μόνο ποδηλατική. Ο ήλιος μας ζέστανε στην πλατεία και ανανεωμένοι συνεχίσαμε την επιστροφή. Μοναδική παραφωνία ήταν το πρόβλημα που αντιμετωπίζω με το κολάρο του παλουκόσελου. Φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, αφού η σέλα κατεβαίνει από τη θέση της περίπου 1 cm ανά ώρα ποδηλασίας. Στην επιστροφή, αποφασίσαμε ο "τερματισμός" να είναι στον Κασιμάτη (στη Γλυφάδα) ώστε ο Λεωνίδας να ελέγξει το κολάρο μου και ο Πέτρος με τον Περικλή να πάρουν πληροφορίες και τιμές για τις επόμενες ποδηλατικές αγορές τους.

Ήταν μια υπέροχη βολτόνηση που την κατα-ευχαριστήθηκα.

Συνολικά 120 km με μ.ω.τ. 26.5 km/h.

Μαθήματα από (μισό) brevet

Πήγα στη Χαλκίδα από την Παρασκευή το βράδυ. Με εκκίνηση στις 7:00, ήταν πολύ δύσκολο για μένα να πάω αυθημερόν. Η επιλογή ήταν σωστή. Είχα χρόνο να ετοιμάσω ποδήλατο και ρουχισμό, να χαλαρώσω (τρώγοντας μια μακαρονάδα μαζί με τον Πέτρο) και να ξεκουραστώ πέφτοντας για ύπνο γύρω στις 23:30.

Το πρώτο λάθος ήταν ότι άργησα λίγο να πάω στην εκκίνηση. Ήμουν από τους τελευταίους που σφράγισαν και δεν πρόλαβα να:

• συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να φορέσω κατ' ευθείαν αδιάβροχο (το κατάλαβα περίπου 10 λεπτά αργότερα και αναγκάστηκα να σταματήσω για να το φορέσω, με αποτέλεσμα να χάσω από νωρίς το κυρίως γκρούπ)
• να ετοιμάσω το φαγητό μου (ανοίγοντας τις συσκευασίες από τις ενεργειακές μπάρες)
• να γεμίσω το παγούρι μου με νερό (νόμιζα ότι το νερό της βρύσης δεν πίνεται και περίμενα να βρω περίπτερο, αλλά...)

Μικρές λεπτομέρειες που στοίχισαν αρκετά...
Κάθε μια από τις προαναφερθείσες παραλείψεις, στοίχισαν μια μικρή αντίστοιχη στάση, μειώνοντας σημαντικά τη μ.ω.τ. των πρώτων χιλιομέτρων.

Οι (μικρές) ατυχίες συνεχίστηκαν:

• το μαγνητάκι του κοντέρ δεν ήταν καλά σφιγμένο (έχει φθαρεί το πλαστικό του τμήμα) με αποτέλεσμα να κουνηθεί από την ακτίνα και να σταματήσει να δίνει σήμα. Αποτέλεσμα: άχρηστο το roadbook και η υπόθεση πλοήγηση (πολύ σημαντική σε ένα brevet) πήγε περίπατο! Έπρεπε τώρα να βασίζομαι στους άλλους (και όπως αποδείχτηκε) το λάθος είναι εύκολο να γίνει!
• η μπαταρία του κοντέρ φαίνεται πως ήταν στα τελευταία της, γιατί επηρεασμένη και από το κρύο, άρχισε να μη δίνει αρκετό ρεύμα στο κοντέρ. Ούτε ο παλμογράφος μου λειτουργούσε!

Τα παραπάνω αποτελούν ήδη σημαντικά μαθήματα και διαπιστώσεις για τις επόμενες φορές! Παρόλο που η προετοιμασία μου ήταν αρκετά λεπτομερής, αυτές οι μικρές παραλείψεις έκαναν μεγάλη διαφορά! Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Ποδήλατο σε άριστη κατάσταση σημαίνει (εκτός από τα προφανή) φρέσκες μπαταρίες και σφίξιμο ακόμα και του μαγνήτη! Σημασία στη λεπτομέρεια!
2. Φαγητό. Στα brevet ο χρόνος είναι πιεστικός. Είναι καλύτερα το φαγητό να είναι έτοιμο προς κατανάλωση (ανοιχτές ή εύκολα ανοιγόμενες συσκευασίες) πάνω στο ποδήλατο. Οι στάσεις (5 - 10 λεπτά ανά 2 ώρες στην περίπτωσή μου) καλύτερα να αναλώνονται σε άλλα θέματα (π.χ. ανεφοδιασμός νερού). Επιπλέον, κάτι που μπορείς να κάνεις εύκολα πάνω στο ποδήλατο στην ευθεία με λιακάδα, δεν είναι εξίσου εύκολο σε ανηφορο-κατηφόρες με βροχή!
3. Πλοήγηση: Το roadbook θέλει πλαστικοποίηση και καλή μελέτη. Είναι αρκετά δύσκολο να το βγάζεις κάθε τόσο από την πίσω τσέπη και να το βλέπεις, πόσο μάλλον υπό δυνατή βροχή. Ακόμα κι αν δε βρέχει, γίνεται μούσκεμα από τον ιδρώτα να δεν είναι μέσα σε πλαστική σακούλα.
   

Το τελευταίο σχόλιο αφορά την παρέα, το group με το οποίο μένει κάποιος στη διάρκεια ενός brevet. Είναι αλήθεια ότι βασικό συστατικό της διασκέδασης είναι η παρέα. Είναι όμως δύσκολο να μείνει μεγάλο group ενωμένο για τόσες ώρες. Ειδικά αν η δυναμικότητες των ποδηλατών διαφέρουν. Κακά τα ψέματα. Όλοι ξεκινάμε για να τερματίσουμε και ο καθένας εκτιμά τις δυνάμεις του ανά πάσα στιγμή. Δεν έχω καταλήξει ποιο είναι το ιδανικό σενάριο, αλλά αρκετοί έμπειροι μπρεβετάδες φαίνεται να συστήνουν ομάδες των δυο-τριών το πολύ. Από την άλλη, αν υπάρχουν αρκετές ευθείες, τα γκρουπάκια περισσότερων ατόμων, βοηθάνε για γρηγορότερη (και πιο ξεκούραστη) κάλυψη μεγάλων αποστάσεων.

Επόμενος στόχος είναι η καλή προετοιμασία τους χειμερινούς μήνες και η συμμετοχή σε brevet του νέου έτους (μάλλον στο τέλος Ιανουαρίου).

Βαφτίσια

Χθες το βράδυ, από τις 19:30 μέχρι τις 22:30 (!) ήμουν στο ποδηλατάδικο όπου "επέβλεπα" την ολοκλήρωση της συναρμολόγησης του καινούριου μου ποδηλάτου! Ο Λεωνίδας και ο Αποστόλης (ευχαριστώ πολύ παιδιά) ασχολήθηκαν πολύ, με τον πρώτο να μένει μέχρι τις 22:30 για να ελέγξει τα πάντα και να φροντίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Το ποδήλατο λοιπόν είναι έτοιμο, και σε ξεχωριστό post θα αναφερθώ με λεπτομέρειες στον εξοπλισμό του.

Σήμερα το πρωί, ήμουν στο δρόμο από τις 7:20 μέχρι τις 10:20, δοκιμάζοντάς το, κάνοντας δηλαδή τα ... βαφτίσια του! Οι πρώτες εντυπώσεις είναι από θετικότατες έως ενθουσιώδεις, αν και νομίζω ότι θα χρειαστούν αρκετά ακόμα χιλιόμετρα μέχρι να εκτιμήσω πλήρως την αξία του!

Είναι πανάλαφρο (7,9 kg με τα πετάλια - και θα μπορούσε εύκολα να πέσει 200 - 300 γραμμάρια ακόμα), εντελώς άκαμπτο στη μεσαία τριβή, με απίστευτη κύλιση των τροχών και πολύ καλή απορρόφηση των κραδασμών από το πιρούνι. Στις στροφές, στα λιμανάκια, μου έδωσε απίστευτη αίσθηση σιγουριάς και είχα την εντύπωση ότι στρίβει με ... τη σκέψη! Η θέση οδήγησης είναι πολύ άνετη (άφησα 4 spacers στο πιρούνι), ενώ τα chain stays και seat stays, μου έδωσαν επίσης την εντύπωση ότι καταφέρνουν να το κάνουν πιο ευγενικό προς τη μέση μου, ακόμα και από το Klein! Αλλά θα περιμένω να βγάλω το Brevet πρώτα (Θεού θέλοντος!) και μετά θα έχω πιο σίγουρα συμπεράσματα.

Brevet Χαλκίδας - Προετοιμασία

Καταγράφω τι πρέπει να γίνει μέσα στη βδομάδα...

• Από εξοπλισμό, το μόνο που φαίνεται να μου λείπει είναι ένα ανακλαστικό γιλέκο. Να θυμηθώ να πάρω ένα...
• Τροφή: Ενεργειακές μπάρες: Μια μπάρα με βγάζει για 1 1/2 με 2 ώρες. Άρα 5 μπάρες είναι αρκετές! (Πρέπει να φάμε και τίποτα άλλο!). Θα φάω επίσης κάτι στα control και ίσως και κάτι που θα πάρω από το δρόμο... Χρήματα
• Ρούχα: Χειμερινό κολάν (μάλλον 3/4). Τζάκετ ή μακρυμάνικο ζέρσευ (πρέπει να διαλέξω) και ίσως μια ισοθερμική μπλούζα μαζί, στην τσέπη. Το αδιάβροχο. Καλύματα παπουτσιών, καλοκαιρινά γάντια, σκουφάκι ή μπάφ. Επίσης, να πάρω το MP3 player με καινούρια μπαταρία.
  
• Ποδήλατο: Θεωρώ ότι θα είναι έτοιμο το καινούριο και ότι θα πάω μ' αυτό. Πρέπει να δω αν το δεύτερο (μικρό) τσαντάκι μπορεί να δεθεί στο λαιμό ή - ίσως - κάτω από το πρώτο. Να έχω μαζί δύο φρέσκες σαμπρέλες, εξολκείς, πολυεργαλείο και προσαρμογέα βαλβίδας. Δύο γάντια μιας χρήσης και ίσως κάποια "ιατρικά". Πρέπει επίσης να "μεταγγίσω" στο καινούριο την τρόμπα και το κοντέρ. Φώτα: δύο (καινούρια) μπροστά και δύο (ένα υπάρχον και ένα καινούριο) πίσω. Να κοιτάξω για φρέσκες μπαταρίες.
  
• Διαδρομή: Καλό roadbook υπάρχει. Να δω αν μπορώ να φτιάξω κάτι καλύτερο..

Να επαληθεύσω κράτηση ξενοδοχείου για Παρασκευή και Σάββατο.

Νέο "άτι"

Μετά από αρκετή αναζήτηση και παλινδρομήσεις, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Είδα το "άτι" που μου "έκανε κλικ", πήρα την απόφασή μου και το παράγγειλα!

Είναι ένα Specialized Tarmac Pro SL, μοντέλο του 2009. Παράγγειλα μόνο το σκελετό και θα τον ντύσω με την Ultegra 6700 (του 2010). Το ίδιο μοντέλο (Ultegra του 2010) θα είναι και οι τροχοί.

Περιττό να πω ότι είμαι ενθουσιασμένος και περιμένω ανυπόμονα... Ο σκελετός έχει ήδη παραλειφθεί από τον ποδηλατά μου (Κασσιμάτης - Γλυφάδα) και η συναρμολόγηση θα αρχίσει άμεσα. Ελπίζω σε λίγες μέρες να είναι έτοιμο, ώστε να προλάβω να το δοκιμάσω και να πάω με αυτό στο brevet της Χαλκίδας (στο οποίο έχω ήδη δηλώσει συμμετοχή).

Στην πιο κάτω φωτογραφία είναι το ποδήλατο όπως το βρίσκει κανείς από την Specialized (ντυμένος με SRAM Red κλπ.)
Ο σκελετός - όπως τον αγόρασα - είναι αυτός:



Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του σκελετού δημοσιεύονται στο site της Specialized.

Περισσότερες λεπτομέρειες (και φωτογραφίες) μετά την παραλαβή!

Βροχερή βολτόνηση

Ξεκίνησα με ψιχάλα... Κάποια στιγμή σταμάτησε. Μόλις όμως έκανα αναστροφή στη Σαρωνίδα, για να επιστρέψω, άρχισε να ρίχνει γερά...

Ήμουν με τον cosmo και το διασκεδάσαμε πολύ, το απολαύσαμε μπορώ να πω! Μόνο που έπρεπε να έχουμε φορέσει και καλύμματα παπουτσιών... Γίναμε μούσκεμα τα παπούτσια και οι κάλτσες...

Κάναμε 75 km με μ.ω.τ. 27.5 km/h.

Ενημέρωση...

Με το προπονητήριο, είχα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη... Άλλο παράγγειλα, άλλο μου ήρθε! Το καλό είναι βέβαια ότι αυτό που μου ήρθε είναι πολύ καλύτερο! Με αξία αγοράς στην Ελλάδα 330€, μου κόστισε 162€! Μιλάμε για μεγάλη τύχη!

Το έχω ήδη χρησιμοποιήσει σε 2 προπονήσεις και είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Κατέβασα τα σχετικά προγράμματα προπόνησης από το site της Tacx και ... έπιασα δουλειά! Πιστεύω ότι θα με βοηθήσει πολύ! Ειδικά στους επόμενους, δύσκολους (καιρικά) μήνες.

Σε ό,τι αφορά το ποδήλατο, εκτός από την επιλογή που παρουσίασα σε προηγούμενο post (το Cube Agree GTC) έχω πλέον, άλλη μια - ακόμα καλύτερη επιλογή. Η τελική απόφαση θα ληφθεί το Νοέμβριο (οπότε και θα είναι διαθέσιμα τα ποδήλατα στην Ελλάδα). Μέχρι τότε, η αναζήτηση συνεχίζεται!

Αποφάσεις και αγορές!

Σημείωσα πρόοδο τις τελευταίες ημέρες!

Αγορά προπονητηρίου

Με το χειμώνα να πλησιάζει γρήγορα και τους "αγωνιστικούς" στόχους του 2010 να είναι πιο απαιτητικοί από εκείνους του 2009 (θα μιλήσω αργότερα γι' αυτούς) αποφάσισα ότι πρέπει να γίνει πιο εντατική η προπόνηση. Την περασμένη άνοιξη εφάρμοσα τις "πρωινές ανηφορικές". Τώρα το χειμώνα όμως, στις 6:00 το πρωί είναι νύχτα και το απόγευμα με το ζόρι προλαβαίνω να πάω για ένα μισάωρο τρέξιμο. Έτσι αποφάσισα ότι το προπονητήριο είναι απαραίτητο.

Μετά από σχετική αναζήτηση και συμβουλές από φίλους που έχουν ήδη ή το είχαν ψάξει αρκετά πριν από μένα, κατέληξα σε αυτό. Οικονομική λύση με πολύ καλή σχέση τιμής-απόδοσης. Ανυπομονώ να έρθει και να το δοκιμάσω. Θα επανέλθω με εντυπώσεις.

Αγορά νέου ποδηλάτου

Μετά από αρκετό ψάξιμο και πολύ σκέψη, φαίνεται να καταλήγω κάπου (αν και τίποτα δεν είναι οριστικό ακόμα!). Καλός σκελετός, γερμανικής κατασκευής. Απλά αξιοπρεπείς τροχοί (Fulcrum Racing 7) και πολύ καλή σειρά περιφερειακών (Ultegra 6700 - του 2010).

Νομίζω ότι είναι ό,τι έψαχνα. Έχω ακόμα μερικές επιφυλάξεις για τα καταστήματα που το πουλάνε, αλλά θα δούμε...

Πιο γρήγορα!

Τετάρτη βράδυ και δυνατή βολτόνηση! Το καθιερώσαμε με την παρέα. Ξεκίνημα στις 19:00 από τον Άλιμο. Πήγαμε μέχρι το Λαγονήσι με μ.ω.τ. 26.6 km/h. Στην επιστροφή, οργανωθήκαμε ακόμα καλύτερα (σε καλό group με πολλές αλλαγές) και όταν επιστρέψαμε στον Άλιμο, η συνολική μ.ω.τ. ήταν 28.8 km/h. Αυτό σημαίνει ότι στην επιστροφή κάναμε 31 km/h!

Ανάβυσσος

Μετά από αρκετό καιρό, έκανα σήμερα μια καλή προπόνηση με μπόλικα χιλιόμετρα:

Άλιμος - Ανάβυσσος - Άλιμος
81 km
μ.ω.τ.: 27 km/h

Με ισχυρό άνεμο που δυσκόλεψε την προσπάθεια και με μικρό σχετικά group (cosmo και AfloEydK ήταν σε όλη τη διαδρομή, ενώ emfragmatias και RockaRolla συνόδεψαν σε ένα μικρό κομμάτι στην αρχή).

Αποδείχτηκε ότι η συνεργασία στο group βοηθάει πολύ, ακόμα και όταν το group είναι τόσο μικρό.

Μόνος και πόνος...

Ανάβαση Υμμητού είχε το πρόγραμμα σήμερα... Το είχα βάλει στόχο εδώ και αρκετές μέρες, προσπάθησα να πείσω και μερικούς από την παρέα να έρθουν, αλλά φαίνεται ότι το έριξαν όλοι στον ύπνο (εξ' ού και το πρώτο μέρος του τίτλου!)

Απτόητος εγώ, ξεκίνησα από το νεκροταφείο της Καισαριανής, ανέβηκα χωρίς να σταματήσω και έφτασα στις κεραίες σε ... 58 λεπτά. Σημαντική βελτίωση από την προηγούμενη φορά (που είχα αναγκαστεί να σταματήσω για ανάσες, για 5 - 10 λέπτα λίγο πριν το τέλος). Ο χρόνος βέβαια είναι τραγικός, αν λάβει κανείς υπόψη ότι έχω φίλους που το κάνουν σε 35 λεπτά! Αλλά βέβαια είναι κάπου 20-25 κιλά πιο ελαφριοί από μένα! Και από αυτό το τελευταίο - το βάρος μου δηλαδή - προκύπτει νομίζω, ο πόνος (το δεύτερο μέρος του τίτλου!). Πρέπει μάλλον να το πάρω απόφαση: όντας 96-97 κιλά, δεν πρόκειται βέβαια να γίνω ανηφορίστας! Όλες οι ανηφόρες θα είναι επίπονες και δύσκολες για μένα. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα αμελήσω τη σχετική προπόνηση. Το αντίθετο! Θα συμπεριλάβω ανηφόρες στο πρόγραμμα προπονήσεων, ώστε να πορώ να είμαι αξιοπρεπής στα brevet!

Η διαδρομή

Υψομετρική διαφορά: 670 μέτρα.
Μήκος: 9.7 km
Μέση κλίση 6.9%

Επιλογή καινούριου ποδηλάτου - Μπερδεύτηκα!

Όταν ψάχνεις πολύ, ναι μεν δε σε πιάνουν κορόιδο, αλλά διακινδυνεύεις να μπερδευτείς μόνο σου στο τέλος! Αυτό έχω πάθει αυτή τη στιγμή, με την επιλογή ποδηλάτου!

Το καλό είναι ότι έχω μάθει πολλά πράγματα, διαβάζοντας τεστ σε ξένα, αξιόπιστα site. Έτσι, παρόλο που δε θα έχω την ευκαιρία να κάνω πολλά test ride, νομίζω πως θα μπορώ να γνωρίζω τι να περιμένω από το καινούριο μου ποδήλατο!

Έχω "ανοίξει" την έρευνα σε πολλές μάρκες, συμπεριλαμβάνοντας (ενδεικτικά) Scott, Specialised, Pinarello, Wilier, Focus, Cube, Ghost κ.ά.

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να εστιάσω στα γενικά χαρακτηριστικά του σκελετού, σε σχέση με τη χρήση που σκοπεύω να κάνω. Άρα, η άνεση σε συνδυασμό με ακαμψία σε συγκεκριμένα σημεία του σκελετού (για βέλτιστη μεταφορά ισχύος στο δρόμο) είναι αυτό που ψάχνω. Ευτυχώς, σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές έχουν κάποιο τέτοιο σκελετό στην γκάμα τους. Για τους τροχούς, θα πάω σε κάτι μεσαίο: ούτε βασικούς, αλλά ούτε και κορυφαίους (να μη φβάμαι μην τους σπάσω σε καμιά λακούβα!). Όσο για τα περιφερειακά, αποφάσισα να βάλω λίγο νερό στο κρασί μου και να δεχτώ και καμιά Ultegra, αρκεί να είναι μοντέλο του 2010 που έχει τα καλώδια κρυμμένα! Αν πάντως βρω Campagnolo σε ικανοποιητική τιμή, συνεχίζω να την προτιμώ!

Η αναζήτηση συνεχίζεται και βέβαια περιμένω τις προσφορές της περιόδου Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου!

Πάμε βουνό!

Πέρασε μια ολόκληρη βδομάδα χωρίς ποδήλατο. Όχι όμως χωρίς άσκηση, μια και πρόλαβα να πάω μια δυο φορές για τρέξιμο. Το τρέξιμο είναι πολύ καλή εναλλακτική άσκηση για τον ποδηλάτη. Δουλεύουν τα πόδια και το καρδιοαναπνευστικό διατηρείται σε φόρμα!

Σήμερα όμως είχαμε κανονίσει με την παρέα να ανέβουμε στην Πάρνηθα. Ξεκινήσαμε από τη γέφυρα της Βαρυμπόπης στην εθνική, κάναμε το "ζέσταμα" περνώντας μπροστά από τις ταβέρνες και φτάνοντας μέχρι το τελεφερίκ και μετά άρχισε ... ο πόνος!

Γερή ανάβαση, 10 km με μέση κλίση πάνω από 6.5%! Παρόλο που είχα πολύ καιρό να κάνω ανηφόρες, κατάφερα να τη βγάλω χωρίς στάση! Αυτό είναι μεγάλη επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς ότι ανεβαίνοντας τον Υμηττό πριν τις διακοπές (που είναι παρόμοια απόσταση με παρόμοια μέση κλίση) χρειάστηκα μια μικρή στάση 5 λεπτών λίγο πριν το τέρμα!

Αυτή τη φορά λοιπόν, ανέβηκα χωρίς καμία στάση και με ένα gel που "κατέβασα" κάπου στα μισά. Η διαδρομή είναι αρκετά όμορφη, με αρκετό πράσινο αλλά και κάποιες καμένες πλαγιές. Η θέα είναι πολύ καλή. Στην κορυφή, μας περίμενε ένα εκκλησάκι, μια βρύση με κρύο νερό και ... ένα ελάφι! Το οποίο μάλιστα ήταν πολύ "διαχυτικό" αφού βγήκε στη μέση του δρόμου και έμεινε αρκετή ώρα μαζί μας, ώστε να το φωτογραφίσουμε και να το .... ταΐσουμε!

Η κατάβαση ήταν γρήγορη (όχι που δε θα ήταν!) και το 2ο πέρασμα από τις ταβέρνες ήταν επίπονο, γιατί οι ψησταριές είχαν πια ανάψει και οι πρώτοι "προσκυνητές" είχαν ήδη ξεκινήσει δουλειά στα πρώτα τραπέζια! Εμείς όμως, βράχοι θέλησης και αποφασιστικότητας, αρκεστήκαμε στις ενεργειακές μας μπάρες και γυρίσαμε στα αυτοκίνητά μας!

Τελικά, παρόλο που ήθελα να γνωρίσω και την Πάρνηθα, δε νομίζω ότι θα πηγαίνω πολύ συχνά. Έχω πολύ παρόμοια ανάβαση, πολύ πιο κοντά μου (τον Υμηττό). Δε χρειάζεται να ξενιτεύομαι!

Αποχαιρετώντας τον Αύγουστο

Υπέροχη ποδηλατική διαδρομή σήμερα.

Συνολικά 110 χλμ. με μ.ω.τ. 25 χλμ/ώρα. Από παραλιακή, στροφή προς Αγ. Μαρίνα, πέρασμα από Μαρκόπουλο και στάση στο Πόρτο Ράφτη. Καφεδάκι και τυρόπιτα, κουβεντούλα και ... συνέχεια. Ανάβαση προς Κουβαρά (καλή ανηφόρα!) πέρασμα από Καλύβια και επιστροφή στην παραλιακή (περίπου στο Λαγονήσι). Επιστροφή από παραλία.

Όμορφη και διαφορετική διαδρομή, με αρκετό πράσινο. Σίγουρα θα την επαναλάβω!

Η φυσική μου κατάσταση επανέρχεται γρήγορα και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα!

Το ποδήλατο που θέλω!

Πόσο εύκολο θα ήταν να καταλήξουμε σε πιο ποδήλατο θέλουμε, αν είχαμε απεριόριστο budget! Αυτή η σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου, τις τελευταίες μέρες - μεταξύ άλλων - για το συγκεκριμένο θέμα.

Για να σοβαρευτούμε όμως, και να δούμε ... πού βρισκόμαστε!

Η πρώτη και βασικότερη οδηγία που διαβάζω είναι ότι πρέπει να έχεις δοκιμάσει το ποδήλατο που αποφασίζεις να αγοράσεις. Αυτό μου θυμίζει λίγο την αντίστοιχη συμβουλή που δίνουν για την αγορά αυτοκινήτου: Στην πράξη, το test ride (όπως και το test drive) δεν είναι τόσο εύκολο. Αν όμως ακολουθούσα αυτόν τον κανόνα, τότε θα έπρεπε να καταλήξω στο Scott CR1! Το οποίο βέβαια, σαφώς και είναι από τις πρώτες επιλογές μου, μια και μου άρεσε πολύ αλλά - επιπλέον - επειδή τα τεστ στα ξένα, μεγάλα περιοδικά, το βγάζουν εξαιρετικό.

Και έτσι έρχομαι στο δεύτερο κριτήριο: Κριτικές από ξένα, αξιόπιστα, αναγνωρισμένα περιοδικά! Όπως και στην περίπτωση των αυτοκινήτων, αυτοί που δοκιμάζουν τα ποδήλατα και γράφουν τα τεστ, έχουν δοκιμάσει δεκάδες (ή εκατοντάδες!) ποδήλατα και μπορούν να καταλάβουν τις διαφορές τους και να τις εξηγήσουν στου αναγνώστες τους. "Αξιόπιστα" είναι μεγάλη κουβέντα. Πολλές φορές τα τεστ (ή και τα περιοδικά ολόκληρα) είναι κατευθυνόμενα. Ακόμα και αν δεν είναι όμως, δεν περιμένω να δαβάσω για κάποιο ποδήλατο ότι δεν είναι καλό. Μπορώ όμως να καταλάβω (από αυτά που λέει και από αυτά που δεν λέει το άρθρο), αν κάνει για τις ανάγκες μου ή όχι. Αν είναι άνετο ή όχι, πόσο άκαμπτο είναι, αν είναι προσανατολισμένο σε αγωνιστική ποδηλασία ή σε ποδηλασία αποστάσεων κλπ. Με αρκετό ψάξιμο και διάβασμα, έχω καταφέρει να βγάλω πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα. Όπως πάντα, οι πληροφορίες στο Internet, θέλουν διασταύρωση!

Πάμε τώρα σε μερικά πιο τεχνικά κριτήρια...

1) Σκελετός. Προφανώς μιλάμε για κάποιο σκελετό του οποίου η γεωμετρία να ταιριάζει στην προβλεπόμενη χρήση. Επιπλέον, να προέρχεται από κάποιο κατασκευαστή που σχεδιάζει και εξελίσσει τα πλαίσιά του. Να είναι κατασκευασμένος από carbon!

2) Τροχοί . Το πιο σημαντικό περιφερειακό! Δεν επιδιώκω κάτι ιδιαίτερο, αλλά θα προτιμούσα να μην είναι το απολύτως βασικό μοντέλο της αντίστοιχης σειράς. Άρα προτιμώ Mavic Ksyrium (αντί για Aksium) και αντίστοιχα Fulcrum Racing 5.

3) Περιφερειακά. Έχω καταλήξει: Δε μου αρέσει το καλώδιο που πετάγετε από τις μανέτες της Shimano και αντίθετα, μου αρέσει το διακοπτάκι για το κατέβασμα ταχυτήτων της Campagnolo και το ξερό κροτάλισμα των κέντρων της. Άρα: θέλω Campagnolo!

Τελευταίο και εξίσου σημαντικό με όλα τα προηγούμενα: το ποδήλατο πρέπει να μου αρέσει! Τόσο σχεδιαστικά όσο και χρωματικά! Είναι κάποια σχέδια που είναι πανέμορφα. Κυρίως εκείνα που ο οριζόντιος σωλήνας κάνει μια ελαφριά καμπύλη!

Σε αναζήτηση καινούριου οχήματος

Εδώ και κάμποσες μέρες, έχω αρχίσει να "ψάχνομαι" για πιθανή αλλαγή ποδηλάτου. Η δοκιμή με το carbon Scott λίγο πριν τις διακοπές, με έχει σημαδέψει!

Έχω εξετάσει πολλές επιλογές και τις επομένες μέρες θα καταγράψω την εμπειρία και τα συμπεράσματα μου.

Η αναζήτηση συνεχίζεται και μάλλον θα συνεχιστεί και ολόκληρο το Σεπτέμβρη!

Περισσότερη αερόβια

Από τις 20 Αυγούστου και μετά, έβαλα και λίγο τρέξιμο στο πρόγραμμά μου: 2.5 - 3.5 χιλιόμετρα για αρχή, με ρυθμό λίγο κάτω από 6 λεπτά το χιλιόμετρο. Καλή άσκηση, αλλά λίγο βαρετή! Πρέπει να πάρω MP3 μαζί μου, αν θέλω να "αντέξω" περισσότερο!

Πάντως οι μυς ξύπνησαν γρήγορα, τα πνευμόνια ακολούθησαν, και οι βολτονήσεις με το ποδήλατο (~60 km το περασμένο Σάββατο) και 70 km χθες (Τετάρτη) βγήκαν αρκετά εύκολα!

Το συμπέρασμα είναι ότι το τρέξιμο βοηθαέι πολύ στην αερόβια ικανότητα και πρέπει να το διατηρήσω στο πρόγραμμά μου. Επίσης, πρέπει να συμπεριλάβω ανηφόρες στην ποδηλατική προπόνηση (τις οποίες - ανηφόρες - έχω αμελήσει τώρα τελευταία είναι αλήθεια!).

Εισαγωγή στο τρίαθλο

Πέρασα 15 μέρες διακοπών στη Σίφνο. Πλήρης ... αποτοξίνωση από το ποδήλατο, αλλά κράτησα την υπόσχεσή μου για προπόνηση στην κολύμβηση! Ο στόχος ήταν να προετοιμαστώ για ΠΙΘΑΝΗ συμμετοχή σε μικρό αγώνα τριάθλου. Άρα να μπορώ να καλύψω σε ... λογικό χρόνο 750 μέτρα σε ανοιχτή θάλασσα.

Η πρώτη και δεύτερη μέρα ήταν ... αποκάλυψη! Μετά από 3 - 4 λεπτά κολύμβησης (που είχα την εντύπωση ότι ήταν παραπάνω, αλλά το χρονόμετρο μάλλον έλεγε αλήθεια!) είχα φουσκώσει τόσο πολύ που ήταν αδύνατο να συνεχίσω! Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα τι έκανα λάθος: Δεν έκανα ζέσταμα! Βασικό μεν, αλλά το ξέχασα δε! Τις επόμενες μέρες, φρόντισα να κάνω ζέσταμα και η απόδοση ανέβηκε. Σταδιακά άρχισα να βελτιώνω τεχνική, χρόνους και αντοχές. Μου πήρε κάμποσο μέχρι να βρω τις αναπνοές μου, αλλά νομίζω στο τέλος κάτι κατάφερα!

Κατέληξα να κ'ανω γύρω στα 25 - 30 λεπτά κολύμβηση, σε δύο δόσεις, με ενδιάμεσο διάλειμα για ... παιχνίδια και βουτιές με τα μικρά! Σε 14 λεπτά, κάλυπτα περίπου 450 - 500 μέτρα. Δεν ξέρω πόσο καλός χρόνος μπορεί να θεωρηθεί αυτός, αλλά αυτό πέτυχα!

Αν καταφέρω να βάλω το κολύμπι και στο χειμερινό πρόγραμμα προπονήσεων μου (λέω να γραφτώ στο κολυμβητήριο της Αργυρούπολης και να πηγαίνω ένα - δυο βράδυα τη βδομάδα) θα είναι υπέροχο!

Test ride

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά! Κι αυτό δε φαίνεται μόνο από τις υψηλές θερμοκρασίες (έπιασε τους 40 αυτό το ΣΚ!). Φαίνεται και από το γεγονός ότι δε βρίσκω πια παρέα για προπόνηση! Ο κόσμος λείπει διακοπές και όσοι είναι ακόμα στην Αθήνα δεν έχουν πάντα τη διάθεση και το κουράγιο να ξυπνήσουν από τις 6:00 ώστε να προλάβουν να κάνουν 2 - 3 ώρες προπόνηση πριν ανέβει πολύ η θερμοκρασία!

Το Σάββατο λοιπόν βρέθηκα μόνος μου στο δρόμο, αφού κανείς δεν ήρθε στο ραντεβού. Δεν απογοητεύτηκα όμως. Πήγα μόνος μου μέχρι τη Βουλιαγμένη και γυρίζοντας ανέβηκα στο Λαγό. Έκανα χρόνο 20:20 μέχρι το νεκροταφείο (η μπάρα ήταν κλειστή και δεν μπορούσα να πάω πιο πάνω). Ο χρόνος μπορεί να μην είναι καλός, αλλά υπάρχει λόγος που τον αναφέρω...

Επιστρέφοντας από το Λαγό σταμάτησα στο ποδηλατάδικο και βρήκα την ευκαιρία να μετρηθώ και να συζητήσω αναλυτικά με το Λεωνίδα για τα χαρακτηριστικά των Scott και των Specialized. Το κλου ήταν ότι ο Λεωνίδας (να 'ναι καλά το παιδί!) μου πρότεινε να μου δανείσει το δικό του Scott CR1 (που είναι το "σωστό" νούμερο!) για να κάνω την Κυριακάτικη προπόνησή μου! Θεόσταλτο δώρο! Δεν πίστευα στ' αυτιά μου! Κανονίσαμε να δώσει το ποδήλατο στον Αποστόλη το μεσημέρι και εγώ να το πάρω από τον Αποστόλη την Κυριακή το πρωί.

Φυσικά, Κυριακή πρωί (6:45!) ήμουν έξω από το σπίτι του Αποστόλη και παρόλο που ο ίδιος αποφάσισε τελικά να μην μου κάνει παρέα (όπως αρχικά είχαμε κανονίσει), δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή! Στις 7:10 ήμουν πάνω στο Scott και άρχισα να στροφάρω στη Βουλιαγμένης. Από τα πρώτα μέτρα κιόλας, το ποδήλατο ήταν μια αποκάλυψη, ένας καινούριος κόσμος για μένα! Φαίνεται ότι είναι απόλυτα σωστό αυτό που λένε ότι πρέπει πρώτα να κάνεις πολλά χιλιόμετρα με αλουμίνιο, ώστε να καταλάβεις τη διαφορά του carbon! Κάθε πεταλιά τίναζε το ποδήλατο προς τα εμπρός με απίστευτη αμεσότητα και δύναμη! Έπιασα τον εαυτό μου να πιέζει συνεχώς και να αυξάνω ταχύτητα αδιάκοπα! Μέχρι που φούσκωσα και κατάλαβα ότι δεν έχω κάνει ζέσταμα!

Με δίσκο 53/39 και κασέτα 27/11, ήμουν συνεχώς με 53 και 13 ή 14 και πάταγα! Έφτασα στη στροφή για Λαγό σε ελάχιστο χρόνο και ... ξεκίνησα. Χωρίς τον 34 μπροστά ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα ζοριζόμουνα πάρα πολύ! Τόσο σίγουρος που άρχισα με "οικονομία" δυνάμεων ώστε να έχω ελπίδες να βγάλω όλη την ανηφόρα. Μάταια όμως! Το ποδήλατο συνέχισε να με "τσιγκλάει¨ και να φεύγει μπροστά με κάθε πεταλιά.

Χωρίς πολλά λόγια, μια και οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους: 18:15 μέχρι το νεκροταφείο και 24:40 μέχρι το τέρμα! (σήμερα η μπάρα ήταν ανοιχτή). Τελευταία φορά που έκανα ολόκληρο το Λαγό (και μάλιστα σε περίοδο πριν το ταξίδι στην Ευρώπη - που ήμουν αρκετά πιο προπονημένος) είχα χρόνο 28:00 περίπου.

Πολύ απλά, το Scott βελτίωσε τους χρόνους μου στην ανηφόρα του Λαγού κατά 10 - 12%!

Οι όποιες αμφιβολίες είχα για το αν πρέπει (το φθινόπωρο) να κάνω την κίνηση αλλαγής της κούρσας μου σε κάποια carbon, διαλύθηκαν άμεσα. Τώρα πρέπει να αποφασίσω πόσα χρήματα θα διαθέσω, σε ποιο μοντέλο θα καταλήξω, κλπ... Ευχάριστα διλλήματα!

Δε φτάνει το ΣΚ!

Πολύ ζέστη αυτό το ΣΚ αλλά και όλη την προηγούμενη βδομάδα... Σε συνδυασμό με μπόλικη δουλειά στο γραφείο (πολύ πρωτότυπο!) οδήγησαν σε "απώλεια" όλης της βδομάδας και περιόρισαν τις προπονήσεις μου σε 50 km το Σάββατο (με τον Περικλή, Βούλα - Σαρωνίδα) και 65 km την Κυριακή (με 15 cyclist-friends) Βούλα - Ανάβυσσο.

Η μ.ω.τ. έχει ανέβει αρκετά... Μπορώ να κρατήσω 28+ km/h σε όλη τη διαδρομή. Επίσης μπορώ να κάνω το "πήγαινε" με 29 - 30 km/h αλλά στην επιστροφή ξεφουσκώνω.

Για να διατηρηθεί και να βελτιωθεί η φυσική μου κατάσταση πρέπει:

1. Να κάνω τουλάχιστον μια φορά επιπλέον μέσα στη βδομάδα και τουλάχιστον μια από τις 3 προπονήσεις να είναι ανηφόρα (π.χ. ανάβαση Υμηττού!)
2. Να κάνω αρκετό κολύμπι (1 km την ημέρα θα ήθελα) και κάμποσο τρέξιμο (π.χ. 2 - 3 φορές τη βδομάδα) κατά τη διάρκεια των διακοπών.

Για να δούμε τι από τα παραπάνω θα καταφέρω να τηρήσω!

Προπόνηση ΣΚ

Επιστροφή στις προπονήσεις του ΣΚ.

Δυο φορές το ίδιο (Σάββατο και Κυριακή πρωί) με λίγο διαφορετική παρέα κάθε φορά:

Βούλα - Σαρωνίδα, 50 km, με μ.ω.τ. ~ 28 km/h το Σάββατο και ~29 km/h την Κυριακή. Είχε αρκετό αέρα και με κούρασε. Αλλά η παρέα ήταν καλή!

Επίσκεψη στα χωριά SOS Βάρης

Όχι και τόσο ποδηλατικό το θέμα, αλλά πολύ πιο σημαντικό!

Συμμετέχοντας στο GBI 2009 συγκεντρώσαμε χρήματα για τα Χωριά SOS της Βάρης. Συνολικά 8,500€! Και χθες, 10 Ιουλίου δώσαμε ραντεβού με τους ανθρώπους των Χωριών, οι οποίοι ενθουσιασμένοι από το εγχείρημά μας και από την προσφορά μας, θέλησαν να μας γνωρίσουν! Χαρά μας! Ήμασταν όλοι παρόντες (εκτός από το Νίκο, ο οποίος εκτός του ότι είχε κανονίσει να λείπει εκτός Αθηνών, δεν είναι πια στη Vodafone, μια και έληξε η σύμβασή του).

Γνωρίσαμε τον Πρόεδρο των Χωριών όλης της Ελλάδας και τον υπεύθυνο του Χωριού της Βάρης. Άνθρωποι σοβαροί, φιλικοί, με πραγματική αγάπη για τη δουλειά / προσφορά τους. Μας εξήγησαν πώς λειτουργεί ο οργανισμός, ποιοι είναι οι στόχοι τους και ποια τα πλάνα τους για το μέλλον. Ούτε μια στιγμή δεν "γκρίνιαξαν" ή παραπονέθηκαν. Παρόλο που - όπως έμαθα όταν ρώτησα - δεν έχουν καμιά βοήθεια από την Πολιτεία. Επιβιώνουν μόνο με δωρεές.

Επισκεφτήκαμε και ένα σπίτι όπου η μαμά με τα 4 αγόρια της που ήταν εκείνη τη στιγμή στο σπίτι, μας καλοδέχτηκαν, μας φίλεψαν και μας ρώτησαν να μάθουν λεπτομέρειες για το ταξίδι μας.

Φύγαμε εκφράζοντας το θαυμασμό μας για τη δουλειά που γίνεται και πάνω απ' όλα για το κουράγιο και την προσφορά της κάθε μαμάς των Χωριών! Απέραντος σεβασμός γι' αυτές τις γυναίκες!

Αισθάνθηκα (νομίζω όλοι το ίδιο αισθανθήκαμε), τόσο όμορφα και τόσο περήφανος μετά από αυτή την επίσκεψη που ανυπομονώ να μου δοθεί η επόμενη ευκαιρία να προσφέρω - με όποιο τρόπο μπορώ - σε αυτή την προσπάθεια.

(Αναγνωριστική) Ανάβαση Υμηττού

Επειδή η φυσική κατάσταση βελτιώνεται, αλλά χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, είπα την Κυριακή το απόγευμα να κάνω κάτι ... πρωτότυπο.

Από καιρό είχα βάλει πλάνο και την Κυριακή ήρθε η ώρα να ανέβω για πρώτη φορά (με το ποδήλατο - με το αυτοκίνητο έχω ανέβει 2 - 3 φορές), στις κεραίες, στον Υμηττό! Είχα ακούσει πολλά για τη συγκεκριμένη ανάβαση και είπα να τη βάλω στο πρόγραμμα.

Ξεκίνησα από το parking του νεκροταφείου Καισαριανής. Ο φίλος μου ο Διονύσης μου είχε συστήσει να ξεκινήσω από 'κει, ώστε να προλάβω να ζεσταθώ πριν αρχίσει η απότομη κλίση. Είχε απόλυτο δίκιο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Επισήμως, η ανάβαση αρχίζει από τη γέφυρα της Κατεχάκη. Λίγα μέτρα μετά όμως, η κλίση γίνεται 14%! Οπότε, αν πας κρύος, κατευθείαν εκεί, κάηκες (κυριολεκτικά και μεταφορικά!).

Κράτησα σταθερό ρυθμό, αλλά όχι πολύ αργό (για τα δικά μου δεδομένα πάντα!). Η διαδρομή είναι πραγματικά υπέροχη! Πυκνό δάσος, ήχοι και μυρωδιές του βουνού, λίγα αυτοκίνητα, αρκετοί ποδηλάτες και περιπατητές. Ο δρόμος (όπως έμαθα) ασφαλτοστρώθηκε πέρυσι, οπότε είναι σε άριστη κατάσταση. Η συνολική ανάβαση είναι 11 km (μέχρι τις κεραίες) με μέση κλίση 6.7%. Μιλάμε για γερή προπόνηση!

Κάπου στο 8ο χιλιόμετρο με έφτασε ο ... Μιχάλης. Με mountain bike, σλικ λάστιχα, 42 χρονών, 65 κιλά και τακτικός "πελάτης" της ανάβασης. Α ναι, και συνάδελφος μηχανικός! Με βοήθησε πολύ, αφού μου έκανε παρέα (χρειάστηκε να μειώσει το ρυθμό του και να κάνει εσάκια!) μου μίλησε για το "βουνό" και τα μυστικά της ανάβασης και μου επέστησε την προσοχή σε πιθανούς κινδύνους (αλεπούδες, νυχτερίδες, σκύλους κλπ!). Περίπου 500 μέτρα πριν το τέρμα, οι σφυγμοί μου έφτασαν τους 190 και έκρινα ότι χρειαζόμουν μια μικρή στάση. Ο Μιχάλης μου είπε να μην το βάλω κάτω και περίμενε μαζί μου. Δε χρειάστηκα πάνω από 3 - 4 λεπτά, μέχρι να πάρω μερικές ανάσες και να πιω λίγες γουλιές νερό και ισοτονικό. Μετά, τα τελευταία 500 μέτρα βγήκαν εύκολα και ακολούθησε η ... κατάβαση. Τρελή κατάβαση, όπου αν ξέρεις τη διαδρομή, μπορείς εύκολα να πιάσεις τα 80km/h! Εγώ όμως δεν την ήξερα, και επιπλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει και τα γυαλιά ηλίου δυσκόλευαν λίγο τα πράγματα. Οπότε αρκέστηκα στα ... 60km/h!

Επέστρεψα ενθουσιασμένος και έχοντας δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα την καθιερώσω αυτή την ανάβαση! Δε μέτρησα το χρόνο μου με ακρίβεια, αλλά πρέπει να ήταν γύρω στα 53 - 54 λεπτά. Από την επόμενη φορά, θα μετράω με ακρίβεια, για να παρακολουθώ αν βελτιώνομαι!

Και μην ξεχάσω: Ευχαριστώ Μιχάλη! Σίγουρα θα ξαναβρεθούμε κάπου στο βουνό!

Επιστροφή στις προπονήσεις

Μετά από 10 περίπου μέρες ανάπαυσης, άρχισα να ανεβαίνω πάλι στο ποδήλατο...

Την Τρίτη 30/6 έκανα "στροφάρισμα" μαζί με τη γνωστή παρέα, στο ΣΕΦ. Απλό ξεμούδιασμα...

Την επόμενη, Τετάρτη 1/7 πρόλαβα να πάω στο sunset ride. Καλός ρυθμός μέχρι την Ανάβυσσο, άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά στην επιστροφή. Και ξαφνικά (αναμενόμενο!) ξέσπασε ο σίφουνας των αθλητών / ποδηλατών που άρχισαν να πηγαίνουν σαν δαιμονισμένοι! Παρασυρθήκαμε κι εγώ με τον Πέτρο και τα δώσαμε όλα, όχι βέβαια για να μείνουμε με τους πρώτους (θέλουμε πολλά χρόνια σκληρής προπόνηση για να γίνει αυτό), αλλά για να μπούμε λίγο στο κλίμα! Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να "σκάσω" κάπου λίγο πριν τη Βάρκιζα και να συνεχίσω μετά με πιο συγκρατημένο ρυθμό.

Το Σάββατο 4/7 συναντήθηκα με τον Περικλή στις 7:15 στο Vive Mar. Μαζί του ήταν και ο Τάκης (περίπου 50 ετών, αλλά 35 χρόνια ποδηλάτης). Παλαίμαχος αθλητής, φυσικά πολλές κλάσεις ανώτερος σε πόδια και πνευμόνια από εμάς! Μας έκανε την τιμή να προπονηθεί μαζί μας και δε χάσαμε την ευκαιρία να μάθουμε από αυτόν! Πήγαμε "μπάλα" μέχρι την Ανάβυσσο (μ.ω.τ. 31 km/h!) και γυρίσαμε με λίγο πιο αργό ρυθμό, γράφωντας συνολικά ~ 64 km με μ.ω.τ. ~ 29 km/h. Ατομικό ρεκόρ για μένα! Βέβαια, αυτό που δεν είχα υπολογίσει, ήταν ότι ο Τάκης είχα πιο άγριες διαθέσεις! Μόλις φτάσαμε στη Βούλα, στρίψαμε προς Λαγό και πήγαμε για ανάβαση! Ακολούθησα για περίπου 2 km αλλά ένιωσα να "τελειώνω" από δυνάμεις και αποφάσισα να επιστρέψω χωρίς να φτάσω στην κορυφή! Πολύ δυνατή προπόνηση!

Με εικόνες

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που είχα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν η λήψη φωτογραφιών. Και όχι ότι μου έλειπε το κατάλληλο εργαλείο... Χάρις στον καλό μου φίλο Χρήστο (ευχαριστώ φίλε!), είχα το ιδανικό εργαλείο: μια compact Olympus, ανθεκτική σε νερό και χτυπήματα, με πολύ καλό φακό!

Το πρόβλημα ήταν όμως ότι οι υπέροχες εικόνες εναλλάσσονταν τόσο γρήγορα μπροστά στα μάτια μου που έπρεπε να σταματάω κάθε δυο λεπτά! "Τώρα θα κάνουμε ποδήλατο η θα τραβάμε φωτογραφίες;". Έτσι αποφάσισα να μειώσω δραστικά τον αριθμό των φωτογραφιών που θα έπαιρνα ο ίδιος και να ποντάρω στις φωτογραφίες που θα συγκεντρώνονταν από το σύνολο των συμμετεχόντων. Αποδείχτηκε ότι έπραξα καλά! Έχουμε αρχίσει ήδη να συγκεντρώνουμε φωτογραφίες και έχει μαζευτεί πάρα πολύ και καλό υλικό!

Προς το παρόν, ανεβάζω μερικές από τις δικές μου, ώστε να δώσω μια πρώτη γεύση!

Πάμε Ντύσελντορφ!

Τελευταία μέρα! Ανάμεικτα τα συναισθήματα... Χαρά και περηφάνια για την επιτυχή ολοκλήρωση του στόχου. Μια αδιόρατη λύπη επειδή τέλειωσε (κιόλας!) μια από τις καλύτερες ποδηλατικές (και όχι μόνο) εμπειρίες!

Λιγότερα χιλιόμετρα (περίπου 80-90). Προ-συγκέντρωση στα κτίρια του Vodafone Group (δίπλα στο Ρήνο), ώστε να μπούμε όλοι μαζί στο κέντρο της πόλης και να τερματίσουμε όλοι μαζί στο κτίριο της Vodafone D2.

Υποδοχή από εκατοντάδες υπαλλήλους και συγγενείς των συμμετεχόντων, με χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς! Πάρτι στο χώρο έξω από το κτίριο, με ομιλίες, μουσική, (λίγο) φαγητό, πολλά γέλια, φωτογραφίες κλπ. Όλη η ελληνική ομάδα παρούσα, φωτογραφίες με τα μπλουζάκια των χορηγών, πειράγματα, ανασκόπηση και πρώτες εντυπώσεις.

Ευτυχώς η διοργάνωση φρόντισε να μας εξασφαλίσει ένα μεγάλο, κλειστό χώρο όπου αποθηκεύσαμε τα ποδήλατά μας. Στον ίδιο χώρο, λίγο αργότερα, αποσυναρμολόγησα το Klein και το πακετάρισα με περισσή προσοχή στη βαλίτσα του. Έτσι δε χρειάστηκε να το κουβαλήσω καθόλου στο ξενοδοχείο. Το οποίο ξενοδοχείο ήταν η όαση μετά από μια βδομάδα "ασκητική" διαμονή! Το είχαμε κλείσει μόνοι μας (δικά μας έξοδα) και είχαμε φροντίσει να είναι το "Courtyard" ακριβώς απέναντι από το σημείο τερματισμού. Εκμεταλλευτήκαμε όλες τις ανέσεις του - συμπεριλαμβανομένης και της εσωτερικής πισίνας για χαλάρωμα. Κρίμα που δεν λειτουργούσε η σάουνα!

Το βράδυ, βόλτα στην Altstadt, μπόλικο φαγητό και μπύρα, καλή παρέα και βέβαια μπόλικο κέφι!

Η περιπέτεια έλαβε τέλος! Άντε και του χρόνου!

Πάμε μπάλα!

Την 6η μέρα είπαμε ότι θα πάμε γρήγορα! Ζητήσαμε συγγνώμη από τα κορίτσια (που μας είπαν ότι το θεωρούν δεδομένο ότι αυτή τη μέρα πρέπει να έχουμε το "ελεύθερο" μετά την "ανδραγαθία" της προηγούμενης μέρας!) και ξεκινήσαμε να "μαζεύουμε" χιλιόμετρα δίπλα στο Ρήνο.

Με τις εικόνες να εναλλάσσονται συνεχώς (ποταμόπλοια, επιβλητικοί πύργοι, απέραντοι αμπελώνες, κλπ.) και με εμάς να κρατάμε σφιχτό ρυθμό και οργανωμένοι σε γκρουπάκι, τελειώσαμε τη διαδρομή με μ.ω.τ. 23 km/h.

Highlight της ημέρας ήταν η συνάντηση με 65αχρονο ποδηλάτη που διέσχιζε τη μισή Γερμανία για να πάει σε re-union με τους συμμαθητές του! Δυνατός ποδηλάτη, έμεινε αρκετή ώρα μαζί μας, και τον "τραβήξαμε" (κόβοντας αέρα), αν και μάλλον δεν το χρειαζόταν!

Περάσαμε μέσα από τη Βόννη και πάνω από το Ρήνο. Μετά τη Βόννη, η διαδρομή ήταν δύσκολη από πλευράς πλοήγησης και χρειαζόταν GPS. Το κατάλυμα ήταν ξενοδοχείο έξω από την Κολωνία. Φτάσαμε από τους πρώτους. Οπότε είχαμε χρόνο για πλύσιμο ρούχων και για μπύρα με τους φίλους μας τους Ιταλούς!

Η "άσχημη" εμπειρία τη ημέρας είχε να κάνει με τους Γερμανούς διοργανωτές. Πήραν τη Ντιάνα, το Διονύση κι εμένα και μας πήγαν με το mini-van στην Κολωνία (κάπου 20 χλμ. μακριά), υποτίθεται για να καθήσουμε σε δείπνο που έδινε σπόνσορας. Τελικά μας γυρισαν πίσω, γιατί δεν υπήρχαν θέσεις! Και η συμπεριφορά τους στη διάρκεια του όλου σκηνικού ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Ευτυχώς βρήκαμε να φάμε καλα σνίτσελ στο ξενοδοχείο!

Το σημαντικό όμως δεν ήταν το προηγούμενο! Το σημαντικό ήταν η ατυχία της Ντιάνας. Συγκρούστηκε με Γερμανίδα ποδηλάτρια που έκανε τη βόλτα της δίπλα στο Ρήνο. Η τύπισσα έπεσε μετωπικά σχεδόν πάνω στη Ντιάνα και μετά σηκώθηκε κι έφυγε! Η Ντιάνα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει με κατεστραμένο τον μπροστινό τροχό της και με αρκετές μελανιές. Χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο και να κάνει ακτινογραφίες. (Εκ των υστέρων, στην Αθήνα, αποδείχτηκε ότι είχς ράγισμα σε πλευρό!).

Για ένα πράγμα μετάνιωσα: Η διαδρομή που ακολουθήσαμε περνούσε πολύ κοντά από το εργοστάσιο της Canyon. Κάποιοι πέρασαν και έκαναν μια επίσκεψη. Εγώ όχι. Θα ήθελα να έχω πάει!

Rhein

Περάσαμε τα σύνορα Ελβετίας - Γερμανίας (όχι ότι το καταλάβαμε!) μέσα σε πούλμαν. Περίπου 150 km βορειότερα μας μετέφερε το πούλμαν. Καλή ευκαιρία για χαλάρωση και για κουβεντούλα!

Ξεφορτώσαμε στο Meinz, δίπλα στο Ρήνο. Εκεί έμαθα ότι το δικό μου ποδήλατο (μαζί με κάμποσα άλλα) ήταν σε κάποια αποθήκη, κάπου 10 λεπτά (με το αυτοκίνητο!) μακριά! Είχε μεταφερθεί εκεί από την προηγούμενη το βράδυ. Μετά από αρκετή αναμονή, ένα mini van μας μετέφερε στα ποδήλατά μας. Φορέσαμε πετάλια (τα είχαμε βγάλει για τη μεταφορά) και ξεκινήσαμε. Λίγο μετά συναντήσαμε την υπόλοιπη ελληνική ομάδα. Είχαμε υποσχεθεί ότι θα πάμε όλοι μαζί και ότι θα βοηθήσουμε τα κορίτσια να το απολαύσουν. Κρατήσαμε την υπόσχεσή μας (πλην ενός, αλλά να μη γίνω κακός τώρα...).

Κάναμε τραίνο για μπόλικη ώρα, κρατώντας ρυθμό που να είναι κατάλληλος για τη Ντιάνα και τη Χριστίνα. Επί τη ευκαιρία, έδωσα και μερικές οδηγίες στη Χριστίνα για το πώς να στέκεται στο group. Λίγο αργότερα, η εφαρμογή αυτών των οδηγιών τη βοήθησαν να αποφύγει μια σύγκρουση, όταν ο μπροστινός της έκανε ανοησία! Μπράβο Χριστίνα! Καλή μαθήτρια!

Η διαδρομή ήταν γεμάτη ποδηλατόδρομους δίπλα σο Ρήνο (αδύνατο να χαθείς, άχρηστο το GPS!), εντυπωσιακά κάστρα στις όχθες(συνήθως πάνω σε πλαγιές) και άπειρα ποταμόπλοια που ανεβοκατέβαιναν το ποτάμι, μεταφέροντας container, ξυλεία, κάρβουνα, κλπ.

Προς το τέλος των 60 περίπου χιλιομέτρων, μας έπιασε και λίγο βροχή, αλλά τίποτα σπουδαίο. Το σημαντικό ήταν ότι πάντα έμενε κάποιος μπροστά από κάθε κοπέλα, να κόβει αέρα (είχε μπόλικο) και να την "τραβάει" προς το τέρμα. Χάρηκα πολύ που βοήθησα, που τερματίσαμε όλοι μαζί και που τα κορίτσια επιτέλους ευχαριστήθηκαν τη διαδρομή!

Η άφιξη στο St. Goar, ήταν εντυπωσιακή. Το χωριό ήταν εντυπωσιακά γραφικό (σε gothic ρυθμό!), πεντακάθαρο, φιλόξενο και με πολύ καλό φαγητό! Μείναμε σε τρίκλινα δωμάτια (εγώ με 2 Γερμανούς) και επιτέλους ευχαριστήθηκαμε ατομικό ντους, μαλακό κρεβάτι και ... πολιτισμό!

Πού είναι το bunker μου;

Τέταρτη μέρα, και είχαμε πια μπει σε ρυθμό! Το μόνο πράγμα που μας εκνεύριζε ήταν το πρωινό ξύπνημα των Γερμανών! Γιατί ρε παιδιά σηκώνεστε από τις 5:30 - 6:00 και ανάβετε και τα φώτα; Θα φύγει ο δρόμος; (Η κορυφαία ατάκα του Διονύση!). Και να πω ότι θα ξεκινήσετε νωρίτερα! Αφού στις 9:30 θα ξεκινήσετε μαζί με όλους τους υπόλοιπους! Άβυσσος η ψυχή του Γερμανού!

Τέλος πάντων, εκκίνηση από το Kriens, με προορισμό τη Basel (Βασιλεία επί το ελληνικότερον!) Βροχή για καμιά ώρα στην αρχή και λίγο κρύο μετά. Το αδιάβροχο / αντιανεμικό με έβγαλε ασπροπρόσωπο για μια ακόμα φορά. Στη συνέχεια ο καιρός άνοιξε.

Φάγαμε πολύ χώμα! Cyclo-cross το κάναμε! Είχε και λάσπη και είχε πολύ γέλιο η υπόθεση! Άρχισα να αναπολώ το Megisto μου! Μήπως έπρεπε να έχω έρθει με trekking; Θα το ξανασκεφτούμε το χρόνου (πρώτα ο Θεός) αυτό το θέμα!

Στη Βασιλεία φτάσαμε γρήγορα και εύκολα. Το μόνο που μας δυσκόλεψε ήταν να βρούμε το ... bunker (καταφύγιο). Λογικό, αφού ήταν καλά καμουφλαρισμένο στον κήπο ενός κρατικού κτιρίου! Οι περίοικοι δεν φάνηκε να γνωρίζουν την ύπαρξη του!

Φαγητό εξαιρετικής ποιότητας, σε ιταλικό εστιατόριο, με το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής ομάδας παρόν. Τα κορίτσια της ομάδας είχαν ακόμα κάποια προβλήματα να βρούν κατάλληλο group. Υποσχεθήκαμε να κάνουμε την επόμενη μέρα μαζί!

Το απόγευμα έπρεπε να κάνουμε και κάτι ακόμα: έπρεπε να πακετάρουμε τα ποδήλατά μας και να τα φορτώσουμε σε φορτηγά. Την επομένη το πρωί, προβλεπόταν μετακίνηση με πούλμαν μέχρι το Mainz και μετά ποδηλασία από εκεί μέχρι το St. Goar. Τύλιξα όλο το Klein με υλικό συσκευασίας και το φόρτωσα προσεκτικά στο φορτηγό. Έμεινα να επιβλέψω και τη φόρτωση των ποδηλάτων που μπήκαν μετά από το δικό μου (και δέθηκαν μαζί με το δικό μου). Όταν έμεινα ήσυχος ότι όλα είχαν γίνει όπως έπρεπε, πήγα για φαγητό. Το βράδυ κοιμήθηκα στο bunker, πολλά μέτρα κάτω από τη γη. Για τελευταία φορά! Στη Γερμανία δεν έχουν τέτοια πράγματα! Έχουν μόνο αξιοπρεπή ξενοδοχεία!

Το βουνό

Έχοντας κάνει ήδη αρκετές αναβάεις την 1η και τη 2η μέρα - ειδικά τη 2η περίπου τα μισά χιλιόμετρα ήταν ανηφόρα - περίμενα την 3η μέρα με κα΄ποια αγωνία. Η περίφημη ανάβαση στο St. Gotthard. Το St. Gotthard είναι ένας από τους "αυχένες" / περάσματα των Άλπεων. Ο δρόμος είναι φιδίσιος, ανηφορικός, στο μεγαλύτερο μήκος του πλακόστρωτο (αυτό ξέχασαν να μας το πουν από τη διοργάνωση!) και ανεβαίνει σε υψόμετρο 2100 μ.

Ξυπνώντας στο Airolo, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τα ποδήλατα για να πάμε στο χώρο που θα μπορούσαμε να πάρουμε πρωινό. Αφού μαζέψαμε την απαραίτητη πρωινή ενέργεια και βρήκαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε χαλαρά, οι περισσότεροι ξεκίνησαν να σχηματίζουν γκρουπάκια για την ανάβαση. Περίμενα τους φίλους μου τους Ιταλούς (το Luca και την παρέα του) να ξεκινήσουμε παρέα. Αργούσαν χαρακτηριστικά. Επιπλέον ήξερα ότι μετά από λίγο θα ήμουν μόνος μου, αφού ο καθένας θα ανέβαινε με το ρυθμό του. Παρόλα αυτά, περίμενα. Είναι όμορφο να αισθάνεσαι μέρος μιας ομάδας σε τέτοιες περιπτώσεις. Εξάλλου, με τα παιδιά από την Ιταλία είχαμε ήδη αναπτύξει δεσμούς. Ακόμα κι όταν δεν ήμασταν μαζί στο δρόμο, επικοινωνούσαμε συχνά για να δούμε που βρίσκονται, που θα κάνουμε ανασυγκρότηση, αν βρήκαμε όλοι το σωστό δρόμο και δεν έχουμε χαθεί, κλπ...

Φοβόμουν ότι λόγω του βάρους μου, ο δικός μου ρυθμός θα ήταν ο πιο αργός απ' όλους. Αποδείχτηκε ότι είχα υποτιμήσει τον εαυτό μου... Μετά το 1ο χλμ., ο Luca έφυγε μπροστά, αλλά όλοι οι υπόλοιποι έμειναν πίσω μου. Ανέβαινα με σταθερό ρυθμό, σωστή αναπνοή, συνεχές πάτα - τράβα και - κυρίως - με θετική διάθεη και με το μυαλό μου στην κορυφή! Ήδη από το 1ο - 2ο χλμ. έβλεπα πολλούς - κυρίως Αιγύπτιους - που είχαν σταματήσει, έβγαζαν φωτογραφίες και ενθάρυναν όσους συνέχιζαν!

Το τοπίο υπέροχο. Ατέλειωτο πράσινο, ψηλά δέντρα και - όσο προχωρούσα - τα χιόνια πύκνωναν αριστερά και δεξιά του δρόμου. Ο δρόμος ήταν σε πολλά και μεγάλα κομμάτια πλακόστρωτο κι αυτό με δυσκόλευε κάπως... Το τοπίο με προκαλούσε να σταματήσω και να αρχίσω να φωτογραφίζω. Αλλά δεν το έκανα! Συνέχιζα με σταθερό ρυθμό. Πέρασα σημεία όπου αριστερά και δεξιά του δρόμου ορθώνονταν χιονισμένοι τοίχοι ύψους πάνω από 3 μέτρα. Σε να ποδηλατείς μέσα στην κατάψυξη!

Εκτός από το αγαπημένο μου αδιάβροχο-αντιανεμικό, είχα μαζί μου (διπλωμένη στην πίσω τσέπη) και ένα μακρυμάνικο, ισοθερμικό base layer. Για κάθε ενδεχόμενο! Αλλά δεν το χρειάστηκα! Στο 8ο χλμ της ανάβασης, αισθανόμουν καλά, αλλά αποφάσισα να προχωρήσω χωρίς περιττά ρίσκα: Σταμάτησα για δυο λεπτά, τράβηξα μερικές φωτογραφίες και κατέβασα ένα τζελάκι. Ήταν μόλις το 2ο από την ημέρα που ξεκίνησα, και - όπως αποδείχτηκε - το τελευταίο για ολόκληρη την εβδομάδα! Δε χρειάστηκα άλλο.

Στο 10ο χλμ. χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Luca που μόλις είχε ανέβει. Του είπα ότι είμαι στο 10ο και μου επιβεβαίωσε αυτό που θυμόμουν: "έχεις σχεδόν τελείωσει - 2 χλμ. μένουν"! Λίγα λεπτά μετά, τα 12 χλμ με μέση κλίση 7.5% ήταν πίσω μου και ένας σπουδαίος ποδηλατικός στόχος είχε επιτευχθεί: ανέβηκα στις Άλπεις!

Στην κορυφή βρήκα (εκτός από το Luca), το Διονύση, το Μάνο, το Νίκο, το Δημήτρη και τον Κωστή. Έβγαλα την ιδρωμένη μπλούζα μου και την άπλωσα πάνω στο ποδήλατο. Μέσα σε λίγα λεπτά είχε στεγνώσει (φόρεσα το αντιανεμικό μέχρι να γίνει αυτό). Ανεφοδιασμός νερού, μισή μπάρα φαγητό, φωτογραφίες και ... φύγαμε. Ξεκινήσαμε με Διονύση, Μάνο, Δημήτρη και Νίκο μαζί. Η κατάβαση ήταν ... γρήγορη. Το κοντεράκι μου έγραψε μέγιστη 75 χλμ/ώρα και η μέση πρέπει να ήταν γύρω στα 50 χλμ/ώρα! Κατάλληλη διαδρομή για αεροδυναμικές δοκιμές!

Είχαμε συνολικά 110 χλμ. για την 3η ημέρα, αλλά μετά τα 12, τα υπόλοιπα ήταν κατηφόρα ή επίπεδο με ελάχιστα μικρά ανηφορικά. Το τοπίο συνέχισε να είναι γραφικό, αν και κάπως διαφορετικό: Γραφικά χωριά που περνάγαμε από μέσα, ποτάμια και ρυάκια, πυκνά δάση με ψηλά δέντρα...

Φτάσαμε στο νότιο άκρο της λίμνης της Λουκέρνης κι εκεί το τοπίο άλλαξε δραστικά για άλλη μια φορά! Τουριστικά θέρετρα, όμορφη θέα προς τη λίμνη, ταχύπλοα, ιστιοπλοϊκά, κλπ. Ο ποδηλατόδρομος ήταν συνεχώς δίπλα στη λίμνη, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να την απολαύσουμε με άνεση.

Στις 17:10 ήμασταν στην αποβάθρα που θα έφτανε το καραβάκι. Θα μπαίναμε σε αυτό για να μας πάει στην άλλη πλευρά της λίμνης. Από κει, θα συνεχίζαμε για Kriens. Ανασυγκρότηση - ήρθε κι ο Luca με την ομάδ του μετά από λίγο - και 20 λεπτά απόλαυσης, πάνω στο καράβι (τύπου ανοιχτού ferry boat) που μας μετέφερε. Περίπου άλλα 20 χλμ. μέχρι το Kriens, τα οποία καλύψαμε σε 1 ώρα. Στο Kriens ήταν η πρώτη φορά που μείναμε όλοι μαζί. Πάλι σε καταλύματα του Ελβετικού στρατού, αλλά ευτυχώς αυτά ήταν καθαρά και αξιοπρεπή! Τα αξιοσημείωτα της διανυκτέρευσης ήταν:

1. Τη στιγμή ακριβώς που τερματίσαμε, ξέσπασε γερή μπό5ρα διάρκειας μερικών λεπτών.
2. Το mini-van που μετέφερε την ποδηλατική μου βαλίτσα, ήταν σε διαδρομή για να μαζέψει κόσμο που είχε μείνει, και κουβαλούσε τη βαλίτσα μου μαζί του. Μόνο που μέσα στη βαλίτσα αυτή ήταν ο υπνόσακός μου, τα παπούτσια μου και οι σαγιονάρες μου! Ευτυχώς ο Κωστής μου δάνεισε ένα ζευγάρι πέδιλα, με τα οποία πήγα για φαγητό! Ο υπνόσακός μου ήρθε κάπου στα μεσάνυχτα...
3. Το Kriens ήταν μια τυπική Ελβετική πόλη, όπου κανείς δεν κυκλοφορούσε μετά τις 21:00 και στο εστιατόριο που πήγαμε η κουζίνα έκλεινε στις 21:00 και αρνήθηκαν να μας σερβίρουν! Ευτυχώς η Irish pub λίγο πιο κάτω, είχε πιο λογικό ωράριο και καλά cheeseburgers! Τα τίμησα μαζί με τους Ιταλούς φίλους μου!

Α και να μην το ξεχάσω: Είμαστε πλέον στη γερμανόφωνη περιοχή της Ελβετίας!

Απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή!

Έχοντας ολοκληρώσει τη μακαρονοφαγία της πρώτης μέρας, επιστρέψαμε στο ... καταφύγιο για ύπνο. Η είδηση ήταν ότι κάποιοι ήταν ακόμα στο δρόμο (η ώρα ήταν 23:00!). Κυρίως Αιγύπτιοι, οι οποίοι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα "αργοί" και οι οποίοι πήραν στο λαιμό τους και αρκετούς ακόμα που θέλησαν να διατηρήσουν τη συνοχή του γκρούπ που ανήκαν. Μεταξύ των άτυχων ήταν και ένα - δυο μέλη της ελληνικής αποστολής. Πραγματικά, δεκ ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω ποδήλατο από τις 10:00 μέχρι τις 24:00 - 1:00 και την επόμενη το πρωί να συνέχιζα! Στόχος μου ήταν να τερματίζω μια λογική ώρα, ώστε να προλαβαίνει το σώμα μου να συνέλθει και να ευχαριστιέμαι την επόμενη μέρα. Από την άλλη, έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου και στην παρέα μου, ότι δεν κάναμε αγώνα και επομένως δεν έπρεπε να ξεχνάμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Αυτό ήταν νομίζω και το μεγάλο "μυστικό". Εφαρμόζοντας αυτόν τον απλό κανόνα, πέρασα 7 υπέροχες μέρες, οι οποίες τυπώθηκαν βαθιά στη μνήμη μου και γέμισαν τις μπαταρίες μου!

Η 2η μέρα ξεκίνησε με καλό καιρό. Παρέα με τους Ιταλούς (το καλό γκρουπάκι που γνωρίσαμε την προηγούμενη μέρα) αρχίσαμε να περνάμε πάνω από ποτάμια, μέσα από φαράγγια, δίπλα από λίμνες, μέσα από δάση... Ξέρω, ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά έτσι ήταν. Υπήρχε όμως μια βασική διαφορά από την 1η μέρα: σημαντικά λιγότερα χιλιόμετρα (περίπου 60 km), αλλά πάνω από τα μισά ήταν ανηφόρες! Από το επίπεδο της θάλασσας φτάσαμε στο Airolo, στα 1200 μέτρα υψόμετρο, ανεβοκατεβαίνοντας διάφορα λοφάκια στην πορεία! 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να είμαι κουρασμένος και εκνευρισμένος στο τέλος της ημέρας, μετά από τόσες ανηφόρες! Φαίνεται όμως ότι η συστηματική προπόνηση του τελευταίου μήνα έδωσε αποτελέσματα! Τα πόδια μου τραβάγανε και πατάγανε δυνατά, τα πνευμόνια μου δουλεύανε ρολόι και παρόλο που κράταγα λίγο πιο αργό ρυθμό από τους ελαφρύτερους συν-ποδηλάτες μου, η διαδρομή βγήκε άνετα και απολαυστικά. 

Σε όλο το μήκος της διαδρομής (ακολουθώντας το περίφημο ποδηλατικό μονοπάτι Νο. 3), βλέπαμε λιβάδια, αγελάδες να βοσκάνε αμέριμνα και εμπορικά τρένα να μεταφέρουν τα πάντα! Ταυτόχρονα περιστοιχιζόμασταν από χιονισμένες βουνοκορφές και κατάφυτες πλαγιές.

Ένα βασικό δίδαγμα (από τα brevet και από τις μεγάλες βολτονήσεις) είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να τα δίνεις όλα! Πάντα κράτα δυνάμεις, ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν έχει άλλες ανηφόρες ή ότι δεν έχει πολλά χιλιόμετρα ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και δεν υπάρχει λόγος να φτάσεις εξαντλημένος!  Δεν είναι αγώνας!

Το Airolo είναι ένα χωριό στις πλαγιές των Άλπεων. Δεν πρέπει να έχει ούτε ένα επίπεδο δρόμο μέσα στο χωριό! Το φαγητό ήταν αρκετά καλό (αν και όχι τόσο καλό όσο στη Bellinzona), αλλά το κατάλυμμα ήταν επιεικώς τραγικό! Όχι μόνο ήταν (και πάλι) υπόγειο κατάφυγιο, αλλά αυτή τη φορά ήταν βρώμικο, μικρό και με πολύ υγρασία. Μου πέρασε από το μυαλό να πάω σε κάποιο ξενοδοχείο, αλλά λίγο η κούραση, λίγο η αναποφασιστικότητα, λίγο η συλλογικότητα, έκανα την καρδιά μου πέτρα, χώθηκα ολόκληρος στο sleeping bag και ονειρεύτηκα ακόμα περισσότερα ποδηλατικά χιλιόμετρα.

 

Πόσα;;;

Αυτή ήταν η αυθόρμητη αντίδραση όσων άκουγαν ότι σκόπευα να κάνω 800 χλμ. με το ποδήλατο, από το Μιλάνο μέχρι το Ντίσελντορφ. Δεν είναι τόσα πολλά ρε παιδιά! Άλλωστε θα κοιμάμαι ενδιάμεσα, δε θα τα κάνω μονοκοπανιά! (Γίνεται κι αυτό, αν είσαι μπρεβετόβιος!)

Αποφασισμένος πολλούς μήνες πριν, προγραμμάτισα τα πάντα. Από την αγορά του Klein το Δεκέμβριο, τις βολτονήσεις, τις συμμετοχές σε brevet, τη σταδιακή προμήθεια εξοπλισμού και ρουχισμού, όλα! Και να ' μαι τώρα στο αερόδρομιο, με μια βαλίτσα (ποδηλατικά) ρούχα και μια τεράστια βαλίτσα ποδηλάτου, να εξηγώ στον υπάλληλο της Aegean πώς πρέπει να με χρεώσει για τη μεταφορά του ποδηλάτου!

Όλα τα εμπόδια υπερνικήθηκαν και Παρασκευή πρωί αρχίζω να στροφάρω χαλαρά στους δρόμους του Μιλάνου, παρέα με καμιά 40αριά ακόμα ποδηλάτες, με προορισμό το σημείο εκκίνησης. Κανάλια, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι του δήμου, είναι όλοι εκεί και μας περιμένουν. Μέχρι και συνέντευξη σε ιταλικό κανάλι έδωσα. (Αργότερα μου είπαν ότι η συνέντευξη "έπαιξε" στο RAI αλλά εγώ ήμουν πάνω στο ποδήλατο ήδη και διέσχιζα τις Άλπεις!) Ευτυχώς το τελετουργικό δεν κρατάει πολύ και κατά τις 10:00 ξεκινάμε. Υποτίθεται ότι είμαστε χωρισμένοι σε γκρουπάκια των 10 περίπου, παρόμοιας δυναμικότητας και χαρακτηριστικών. Ο Διονύσης κι εγώ είμαστε στο ίδιο γκρουπ, με ομαδάρχη τον Uli, έναν ευτραφή Γερμανο-Ελβετό, γύρω στα 40, με παχύ κοκκινό-ξανθο μουστάκι και χαρακτηριστικό βλέμμα (της αγελάδας!). Μας πήρε περίπου 10 λεπτά στους δρόμους του Μιλάνου για να καταλάβουμε δύο πράγματα:

1. Ότι οι Ιταλοί οδηγοί αυτοκινήτων θεωρούν τον ποδηλάτη εξίσουν προστατευμένο με του ίδιους, οπότε δεν του κάνουν και πολλές χάρες. Αντιθέτως, μπορεί να στρίψουν και κατά πάνω του αν είναι λίγο αφηρημένοι! Θέλουν προσοχή!
2. Ότι ο αλγόριθμος που έβαλε εμένα και το Διονύση στο γκρουπ του Uli είχε προφανώς κάποιο bug! Ένας δυο Αιγύπτιοι (στο ίδιο γκρουπ) που δυσκολεύονταν να κρατήσουν την ευθεία πορεία και το ποδήλατο όρθιο εν στάσει, κάτι Γερμανοί που πήγαιναν καμαρωτοί στη μέση του δρόμου, κλπ. Πάμε γι 'άλλα!

Ενσωματωθήκαμε (ο Διονύσης κι εγώ) με 3 - 4 διαφορετικά γκρουπάκια εκείνη την 1η μέρα, μέχρι να βρούμε κάποιους που ήξεραν να σχηματίσουν σωστό γκρουπ, να κάνουν κολλητήρι και να χρησιμοποιούν τα βασικά σινιάλα! Όταν τους βρήκαμε (Ιταλοί κυρίως) είχαμε ήδη κάνει κάπου 120 χλμ. Τους κρατήσαμε όμως στα υπόψη για τις επόμενες μέρες!

Για να βγούμε από το Μιλάνο και για να φτάσουμε στο Chiasso (σύνορα με Ελβετία) to GPS ήταν απαραίτητο. Ευτυχώς βρήκαμε νωρίς το Μάνο, που με το Garmin του οδηγό μας ξελάσπωσε. Μόνο που ο ίδιος κοίταγε πιο πολύ το Garmin παρά το δρόμο, κι έχανε τα καλύτερα. Του το είπα, και μάλλον το κατάλαβε. Μεγάλη παγίδα τα GPS, αν δεν έχεις εξοικοιωθεί από πριν μαζί τους.

Ο έλεγχος στα σύνορα Ιταλίας - Ελβετίας περιελάμβανε νεύμα με το κεφάλι (τόσο από το φύλακα, όσο κι από τον ποδηλάτη), πλατύ χαμόγελο και σινιάλο στα παρακείμενα αυτοκίνητα να κάνουν κράτει για να περάσουν οι ποδηλάτες χωρίς ενόχληση και χωρίς να χρειαστεί να φρενάρουν! Με το που πάτησε η ρόδα μου στην Ελβετία, αισθάνθηκα ότι είμαι σε τελείως διαφορετικό κόσμο. Πινακίδες με χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα, ειδικές για ποδηλάτες, τοποθετημένες σε κατάλληλο ύψος (χαμηλότερα από τις πινακίδες για τα αυτοκίνητα), σηματοδοτούν τους ποδηλατόδρομους, τα ποδηλατικά μονοπάτια και την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσεις. Πολύ γρήγορα μαθαίνεις ότι ο ποδηλατόδρομος Α3 διασχίζει την Ελβετία από Νότο προς Βορρά και σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη Βασιλεία, στα σύνορα Ελβετίας - Γερμανίας. Ξαφνικά, το GPS δεν είναι και τόσο απαραίτητο. (Παρόλα αυτά, τις επόμενες μέρες, συνέχισε να αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμο. Ο Διονύσης έβαλε κι εκείνος το δικό του πάνω στο ποδήλατο κι εγώ φρόντιζα να είμαι κοντά με κάποιον που έχει GPS).

Το αστικό τοπίο της Βόρειας Ιταλίας (με τις βιομηχανικές κωμοπόλεις, τα εργοστάσια και τους αυτοκινητόδρομους), μετατράπηκε γρήγορα σε γραφικούς δρόμους, ανάμεσα σε ποτάμια, ρυάκια και λίμνες, πλαγιές γεμάτες με αγελάδες που τα κουδούνια τους ακούγονταν εκατοντάδες μέτρα μακριά, θέα σε μακρινές, χιονισμένες βουνοκορφές, δάση κάθε είδους και διάσπαρτα σπιτάκια (του τύπου "Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι"). Νερό βρίσκαμε παντού (βρύσες που κατέβαζαν παγωμένο νερό από τις πλαγιές των Άλπεων). Κάθε τόσο περνούσαμε πάνω από κάποιο γεφυράκι, δίπλα σε κάποιο μικρό καταρράκτη, μέσα από κάποιο πυκνόφυτο ελατόδασος. Ασχήμια δηλαδή! Σκέτη απελπισία!

Το μάτι δε χόρταινε να ρουφάει εικόνες, η προσπάθεια να αποτυπώσουμε την ομορφιά γύρω μας στις μνήμες των φωτογραφικών μας μηχανών εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Ούτε να σταματάμε κάθε 5 λεπτά μπορούσαμε (τόσο συχνά εμφανιζόταν κάτι άξιο φωτογράφησης) ούτε να οδηγούμε με το ένα χέρι μπορούσαμε!

Η ανάβαση προς το Monte Ceneri ήταν η 1η υπενθύμιση ότι έχει πολύ βουνό μπροστά! Ζόρικη, με μέση κλίση γύρω στο 6% και μήκος κάπου 6 - 8 km αν θυμάμαι καλά. Κι όλα αυτά, μετά από 100+ km που είχαμε ήδη καλύψει. Στην κορυφή, η 1η καλή στάση της ημέρας έλαβε χώρα σε βενζινάδικο με mini-market και τραπεζάκια. Εκεί βρήκαμε και το φίλο μας το Luca με τους υπόλοιπους Ιταλούς που (όπως ανέφερα νωρίτερα) ήξεραν να κινηθούν αξιοπρεπώς ως γκρουπ. Τις επόμενες μέρες, κάναμε καλή παρέα με το Luca, τον Pietro και τους άλλους και μοιραστήκαμε αρκετές σκέψεις πάνω στη σέλλα.

Η ύπαρξη Ιταλόφωνων στην ομάδα αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμη καθότι ο δρόμος προς την Bellinzona (τον προορισμό μας για το 1ο βράδυ) ήταν κλειστός λόγω έργων και χρειάστηκε να συμβουλευτούμε ντόπιους για να βρούμε εναλλακτική διαδρομή. Η άφιξη στη Bellinzona ήταν κατά τις 18:00. Μετά το αρχικό σοκ της διαπίστωσης ότι κοιμόμαστε σε στρατώνες του Ελβετικού στρατού, κάτι μέτρα κάτω από τη γη, σε θαλάμους των 20 - 30 ανθρώπων, τακτοποιηθήκαμε (δεν ήταν άσχημα τελικά - ήταν πολύ πιο καθαρά και πολιτισμένα από τους αντίστοιχους του Ελληνικού Στρατού), περπατήσαμε σε μια έρημη κωμόπολη (μα καλά τι ώρα πέφτουν για ύπνο οι Ελβετοί;) και τσακίσαμε κάτι εξαιρετικές μακαρονάδες και πίτσες τις οποίες βεβαίως βοηθήσαμε να κατέβουν με ικανές ποσότητες μπύρας. Σκηνικό που επρόκειτο να επαναληφθεί τις επόμενες 6 μέρες!

Οργανωτικά

Μια αναφορά στα οργανωτικά και διαδικαστικά του ταξιδιού.

Η διοργάνωση είχε φροντίσει για τη διαμονή στο Μιλάνο το βράδυ πριν την εκκίνηση και για τη διαμονή σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς. Με στόχο την ελαχιστοποίηση του κόστους (δεν είναι και μικρό το κόστος για διαμονή 200 ανθρώπων), επελέγησαν για διανυκτέρευση τα ακόλουθα:

1η μέρα: Κάποιοι διανυκτερεύσαμε στην Bellinzona, σε καταλύμματα του Ελβετικού στρατού. Κουκέτες και κοινόχρηστα ντους σε μερικά μέτρα κάτω από το έδαφος, με θωρακισμένες πόρτες! Οι υπόλοιποι διανυκτέρευσαν στην Ascona (μάλλον καλύτερα ήταν τα καταλύμματα απ' ό,τι κατάλαβα). Και τα δύο χωριά είναι στο Ιταλικό καντόνι της Ελβετίας. Οι κοιτώνες στη Bellinzona ήταν καθαροί και πολύ καλύτεροι από τους μέσους κοιτώνες του Ελληνικού στρατού.

2η μέρα: Διαμονή στο Airolo (πλαγιές των Ελβετικών Άλπεων). Πάλι σε κοιτώνες του Ελβετικού στρατού, αλλά αυτή τη φορά ήταν άθλιοι. Βρώμικοι και πολύ στριμωγμένοι. Ίσα που πρόλαβα να κάνω ντους με ζεστό νερό. Μετά τελείωσε και οι επόμενοι περίμεναν αρκετά να ξαναζεσταθεί. Κάποιοι (λίγοι) έμειναν σε youth hostels, κι αυτοί ήταν οι τυχεροί.

3η μέρα: Διαμονή στο Kriens. Και πάλι κοιτώνες του Ελβετικού στρατού. Αυτή τη φορά όμως ήταν πεντακάθαροι και αξιοπρεπέστατοι. (Το νερό όμως ήταν χλιαρό προς κρύο!)

4η μέρα: Διαμονή στη Basel (Βασιλεία). Κοιτώνες του Ελβετικού στρατού, τουλάχιστον 10 μέτρα κάτω από τη γη! Και πάλι καθαροί και αξιοπρεπείς.

5η μέρα: Στη Γερμανία δεν έχουν τέτοια καταφύγια! Διαμονή στο St. Goar, σε ξενοδοχείο. Γραφικό χωριουδάκι, πεντακάθαρο ξενοδοχείο, τρίκλινο δωμάτιο, κλπ. Όλα άψογα!

6η μέρα: Διαμονή σε ξενοδοχείο έξω από την Koln (Κολωνία). Μια από τα ίδια. Ξενοδοχείο άψογο, τρίκλινα δωμάτια.

Την τελευταία μέρα, τη διαμονή την είχα κανονίσει μόνος μου. Άφιξη στο Dusseldorf (στα HQ της Vodafone D2). Έκλεισα στο Courtyard (ακριβώς απέναντι). Πισίνα (που χρησιμοποίησα για χαλάρωση!), φουλ πρωινό κλπ. Executive διαμονή, για να ξεκουράσουμε το κορμί μας!

Κάθε μέρα, εκτός από τη διαμονή, η διοργάνωση είχε φροντίσει να κανονίσει και για πρωινό. Άκρως απαραίτητο για να ξεκινήσει σωστά η ποδηλατική δράση!

Τις αποσκευές μας (βαλίτσα με ρούχα και βαλίτσα ποδηλάτου στη δική μου περίπτωση), τις μετέφεραν mini-van με ρυμουλκούμενους χώρους αποσκευών. Τα ίδια mini-van έπαιζαν και το ρόλο υποστήριξης - σκούπας σε κάθε περίπτωση που παρουσιαζόταν ανάγκη (π.χ. μετέφεραν ποδήλατα με βλάβες, ποδηλάτες που κουράστηκαν ή χτύπησαν, κλπ.). Κάθε πρωί, φρόντιζα να φορτώσω τις αποσκευές μου στο σωστό mini-van (αυτό που θα ξεφόρτωνε στο κατάλυμμα που ήμουν προγραμματισμένος να μείνω το βράδυ).

Αν λάβει κανείς υπόψη ότι η διοργάνωση έγινε με τη συνεισφορά κάποιων - λίγων εθελοντών, πρέπει να πω ότι παρά τα προβλήματα, ήταν επιτυχημένη!

Χρήσιμα συμπεράσματα...

Αρχίζω τον απολογισμό του ταξιδιού κάπως ανάποδα... Από τις λεπτομέρειες. Θα προσπαθήσω στη συνέχεια να συγκεντρώσω χρήσιμες πληροφορίες, μικρά μυστικά και συμπεράσματα που προέκυψαν μέσα στις 7 μέρες του ταξιδιού.

1. Μεταφορά ποδηλάτου με αεροπλάνο. Η σκληρή βαλίτσα είναι απαραίτητη. Με οτιδήποτε άλλο, το ρίσκο ζημιάς στο ποδήλατο είναι μεγάλο. Ακόμα και με την Polaris, που χρησιμοποιήσαμε τρεις από την ομάδα, είχαμε ένα "συμβαν". Το quick release (το οποίο δεν ήταν το κανονικό ευτυχώς, αλλά κάποιο που περιέχεται στη συσκευασία μαζί με την Polaris) στράβωσε από δυνατό χτύπημα (η πλευρά με τη βίδα εξέχει έξω από τη βαλίτσα) με αποτέλεσμα να μην βγαίνει από το κέντρο του τροχού! Βγήκε αφού το ξαναισιώσαμε με πολύ προσοχή ώστε να μην κάνουμε ζημιά στο κέντρο του τροχού. Επίσης, όσο πιο πολύ bubble wrap βάλετε κατά τη συσκευασία, τόσο το καλύτερο!
   
   
2. Μεταφορά ποδηλάτου με την Aegean Airlines. Είχαμε γραπτή ενημέρωση ότι το κόστος μεταφοράς είναι 40 € και το επιτρεπόμενο βάρος μέχρι 30 κιλά. Όμως οι υπάλληλοι της Aegean στο αεροδρόμιο δεν είναι πάντα ενημερωμένοι... Άλλοι ήθελαν να χρεώσουν όλα τα κιλά σαν υπέρβαρο, άλλοι έψαχναν τον supervisor να ρωτήσουν τι πρέπει να κάνουν, και άλλα ευτράπελα. Επιπλέον, πριν από λίγες μέρες η χρέωση άλλαξε και είναι πλέον 55 €! Εμείς αρνηθήκαμε να πληρώσουμε οτιδήποτε πάνω από 40 € και πέρασε η άποψη μας, μόνο και μόνο επειδή είχαμε να παρουσιάσουμε το e-mail από το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της Aegean. Η διαδικασία στο Ελ. Βενιζέλος ήταν σκέτη ταλαιπωρία: περιμένεις στην ουρά του check-in. Μετά πας τη βαλίτσα ποδηλάτου για ζύγισμα. Μετά επιστρέφεις στο check-in. Μετά πας στα γραφεία της Aegean να πληρώσεις. Μετά επιστρέφεις (για 3η φορά!) στο check-in. Μετά πας τη βαλίτσα στην παραλαβή μεγάλων αποσκευών!
   Στην επιστροφή (που ήξερα...) έκανα κάτι καλύτερο: Με το που μπήκα στο αεροδρόμιο (Ντύσελντορφ) πήγα στα γραφεία της Aegean και ζήτησα να πληρώσω για τη βαλίτσα. Τους διαβεβαίωσα ότι είναι κάτω από 30 κιλά (ήταν!), με πίστεψαν, πλήρωσα και μου έκαναν και check-in! Μετά περίμενα στο γκισέ του check-in για να παραλάβω το boarding pass και να δώσω την αποσκευή μου και μετά πήγα και παρέδωσα το ποδήλατο στις μεγάλες αποσκευές. Πολύ λιγότερες βόλτες μέσα στο αεροδρόμιο και πολύ πιο γρήγορη διαδικασία!
   
   
3. Συναρμολόγηση ποδηλάτου. Αν λύσετε το ντεραγιέ για τη μεταφορά, το πιθανότερο είναι να ξαναχρειάζεται ρύθμιση όταν το ξαναδέσετε στο ποδήλατο. Καλά θα κάνετε να ξέρετε να κάνετε αυτή τη δουλειά, ή αλλιώς να έχετε κάποιο καλό φίλο που να ξέρει το αντικείμενο τόσο καλά ώστε να μπορεί να σας καθοδηγήσει τηλεφωνικά (και να έχετε μπόλικο allowance στο εταιρικό κινητό!). Στην περίπτωση του φίλου μου του Διονύση, εφαρμόσαμε τη δεύτερη μέθοδο (ευχαριστούμε Λεωνίδα!).
   
   
4. Χρήση GPS. Παρόλο που οι ποδηλατόδρομοι στην Ελβετία και τη Γερμανία είναι εξαιρετικά σηματοδοτημένοι, η ύπαρξη GPS είναι πολύ χρήσιμη. Στην Ιταλία ήταν αδύνατο να κινηθούμε χωρίς αυτό και στις άλλες δυο χώρες (Ελβετία, Γερμανία) προσέφερε πρόσθετη ασφάλεια. Σημαντικό: πρέπει να είστε ΠΟΛΥ εξοικειωμένοι με τη χρήση του, αλλιώς δεν θα μπορείτε να καταλάβετε εγκαίρως τι σας δείχνει. Τουλάχιστον κάποιοι μήνες χρήσης σε πραγματικές συνθήκες, εντός Ελλάδας, είναι απαραίτητοι. Αλλιώς, θα εκνευριστείτε από την αδυναμία σας να "συντονιστείτε" μαζί του. Επίσης: μην κοιτάτε συνέχεια το GPS, γιατί χάνετε τις ομορφιές της διαδρομής! Επιπλέον, οι μπαταρίες του GPS κάποια στιγμή τελειώνουν! Καλό είναι να έχετε spare και να μην έχετε το GPS αναμένο αν δεν χρειάζεται. Το backup είναι ο τυπωμένος χάρτης ο οποίος πρέπει πάντα να υπάρχει στην πίσω τσέπη (σε αδιάβροχη σακουλίτσα!).
   
   
5. Τροφή και νερό. Ισχύει ό,τι και στα brevet. 750 ml ισοτονικού την ημέρα, φτάνουν και περισσεύουν (είχα δοχείο με σκόνη και το ετοίμαζα κάθε πρωί). Για νερό, ξεκίναγα με άλλα 750 ml και ανεφοδίαζα σε κάθε ευκαιρία. Στην Ιταλία, μόνο εμφιαλωμένο (non-gasata!). Στην Ελβετία, δε χρειάστηκε να αγοράσω ούτε μια φορά (παντού έβρισκα βρύσες με παγωμένο, τρεχούμενο νερό εξαιρετικής ποιότητας - Άλπεις γαρ!). Στη Γερμανία, αν βρεις βρύση, γεμίζεις (πίνεται μια χαρά). Αλλιώς αγοράζεις (ohne gas)! Μια - δυο μπάρες ενέργειας φτάνουν και περισσεύουν, αλλά είχα πάντα 4 μαζί μου. Τζελάκια σε εξαιρετικές περιπτώσεις (2 χρειάστηκα στις 7 μέρες). Ένα σαντουιτσάκι (ζαμπόν/ τυρί) και μια μπανάνα από το πρωινό και αναζήτηση κάτι αντίστοιχου (π.χ. μπαγκέτα) στο δρόμο (αδιάβροχη σακουλίτσα απαραίτητη για το σάντουιτς). Αν μπορείτε να βγάλετε όλη την ημέρα χωρίς "χημεία" ακόμα καλύτερα. Πάντως οι μπάρες ενέργειας που χρησιμοποίησα ήταν πάρα πολύ αποτελεσματικές και καλές.
   
   
6. Ρουχισμός. Με κοντομάνικα και ένα καλό αντιανεμικό / αδιάβροχο την έβγαλα μια χαρά. Ίσως κάποιος θα ήθελε κάτι μακρυμάνικο (ή μανίκια) σε μια-δυο περιπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι στα 2100 μ. υψόμετρο, με παγωμένους (χιονισμένους) "τοίχους" να ορθώνονται αριστερά - δεξιά, το κοντομάνικο ίσως ακούγεται λίγο υπερβολικό. Αλλά σε γενικές γραμμές, ο καιρός ήταν καλός. Χρειάστηκα τα καλύμματα παπουτσιών μια μέρα που ο καιρός ήταν βροχερός, ώστε να μην έχω θέμα με παγωμένα δάχτυλα ποδιών κλπ. Επιπλέον, είχε και πολύ λάσπη στο δρόμο εκείνη την ημέρα, οπότε η επιλογή ήταν σοφή. Γενικά, πάρτε μαζί (στις αποσκευές σας) ό,τι ρούχα έχετε και αποφασίστε το πρωί ανάλογα με την πρόβλεψη καιρού και τη διαδρομή που έχετε να κάνετε, τι ρούχα θα φορέσετε και τι επιπλέον θα πάρετε μαζί σας. Για παράδειγμα, την ημέρα που ανέβηκα στα 2100 είχα στην τσέπη μου και ισοθερμικό base-layer μακρυμάνικο. Όπως είπα ήδη, τελικά δεν το χρησιμοποίησα, αλλά η αίσθηση της ασφάλειας ότι "έχω και κάτι πιο ζεστό να φορέσω αν χρειαστεί" ήταν ανεκτίμητη. Σημαντικό: Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να αναγκαστείτε να μείνετε για πολύ ώρα ακίνητος (π.χ. ανεπανόρθωτη βλάβη στο ποδήλατο και πρέπει να περιμένετε τη "σκούπα"). Σ' αυτή την περίπτωση, χάνεται το πλεονέκτημα του "΄κάνω συνεχώς πετάλι και μένω ζεστός". Το σώμα κρυώνει και τα δεδομένα αλλάζουν! Μεριμνήστε και γι' αυτό το ενδεχόμενο! Στην πράξη, τις 6 από τις 7 μέρες, το αντιανεμικό / αδιάβροχό μου (διαπνέον) ήταν το μόνο πράγμα που είχα (από ρούχα) στην πίζω τσέπη μου. Κάτι που μου χρειάστηκε για πρώτη φορά (και έκανε πολύ καλή δουλειά) ήταν μια μπαντάνα (για την ακρίβεια buff!) στο κεφάλι. Με γλίτωσε από ιδρώτα στα μάτια και τσούξιμο στους φακούς επαφής.
   
   
7. Ρουχισμός / Αλλαξιές. Τα μπλουζάκια στεγνώνουν γρήγορα και εύκολα. Τα κολάν όχι. Αν φτάνετε νωρίς στον προορισμό σας, προλαβαίνετε να πλύνετε ένα-δυο ρούχα και να είναι στεγνά την επόμενη μέρα. Αν δεν στεγνώσουν, πρέπει να βρείτε τρόπο να τα μεταφέρετε εκτός της βαλίτσας με τα υπόλοιπα ρούχα. Εγώ βρήκα το "κόλπο" να μεταφέρω το πλυμμένο, νωπό κολάν, μέσα στη βαλίτσα του ποδηλάτου (η οποία προφανώς παρέμενε άδεια). Έτσι έπαιρνε αέρα και στέγνωνε την μεθεπόμενη μέρα. (Χρειάστηκε να πλύνω τρια κολάν, αφού είχα 4 για 7 ημέρες). Αν μπορείτε να φορέσετε 2η μέρα το ίδιο κολάν μπραβο σας (εγ'ω δεν μπόρεσα). Τουλάχιστον - σε τέτοια περίπτωση - φροντίστε να μην είναι 2 μέρες συνεχόμενες!
   
   
8. Έξτρα εξοπλισμός ποδηλάτου. Γενικώς ήμουν "γρήγορος" και δε χρειάστηκε να ποδηλατήσω νύχτα. Τα φωτάκια μου χρειάστηκαν μόνο μέσα στα τούνελ (το πίσω είναι απολύτως απαραίτητο σε τέτοιες περιπτώσεις). Ανακλαστικό γιλέκο δεν μου χρειάστηκε (θα χρειαζόταν όμως αν με έπιανε νύχτα). Κουδουνάκι χρειάζεται στους ποδηλατόδρομους της Γερμανίας που είναι φίσκα στους συνταξιούχους Γερμανούς που κάνουν ποδήλατο με 10 χλμ. την ώρα! Επειδή δεν είχα (αυτό έλειπε να βάλουμε και κουδουνάκι στην κούρσα!) χρησιμοποίησα τον ξερό ήχο από τα κέντρα της Campagnolo και σε εξαιρετικές περιπτώσεις το κλασικό "ΕΕΕΟΟΟ!" ή το πιο ... ευρωπαϊκό "passing from the left!" Τακάκια, συρματόσχοινα, ακτινολόγο, κόφτη αλυσίδας κλπ. είχα μαζί μου, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκαν!
   
   
9. Φαρμακείο. Πάνω στο λαιμό και στον οριζόντιο σωλήνα, προσάρμοσα μικρό τσαντάκι σέλας το οποίο ήταν το φαρμακείο. Δε χρειάστηκε να το ανοίξω καθόλου, αλλά το κρίνω απαραίτητο! Περιείχε: μαντηλάκια οινοπνεύματος, hansaplast σπρέυ, ελαστικό επίδεσμο και αντιβιοτική σκόνη σε μικρό μπουκαλάκι.
   
   
10. Καθημερινός έλεγχος ποδηλάτου. Φούσκωμα στα 110 psi κάθε πρωί (10 - 20 psi συμπλήρωμα σε καθημερινή βάση). Γρήγορος έλεγχος σε φρένα και αλλαγές ταχυτήτων, ανεφοδιασμός νερού και ισοτονικού, καθάρισμα στα σχαράκια των παπουτσιών (μαζεύουν λάσπες, χόρτα κλπ.), λίγο πλύσιμο με νερό σε μανέτες και ταινία τιμονιού, έλεγχος στο τσαντάκι σέλας (εκεί έβαζα και το μεγαλύτερο μέρος της τροφής που κουβαλούσα). Κινητό τηλέφωνο, χρήματα και χάρτης στην πίσω τσέπη.

Σίγουρα θα θυμηθώ κι άλλα στην πορεία, αλλά νομίζω αυτά φτάνουν για την ώρα!

Φτάσαμε!

Είμαστε ολοι στο dusseldorf! Η περιπέτεια τελείωσε με τις καλύτερες εντυπωσεις, με χαρουμενα προσωπα και με μια εντυπωσιακη υποδοχή απο εκατοντάδες υπαλληλους της Vodafone και συγγενείς των συμμετεχόντων. Οι δρόμοι γύρω από το κεντρικο κτίριο της Vodafone είχαν κλείσει απο την αστυνομία και στο προαύλιο στήθηκε μεγαλο παρτυ υποδοχής.

Η κούραση εμφανής σε αρκετούς, αλλα η χαρα και η ικανοποίηση μεγάλες. Μια μικρή πικρία απο τη Ντιανα η οποία έχασε τη διαδρομή της τελευταίας μέρας μια και δεν είχε ποδήλατο, αλλα οι εμπειρίες ηταν τόσες πολλές για όλους μας, που κι αυτο γρήγορα ξεχάστηκε. Αλλωστε η Ντιανα εχει τα περισσότερα χλμ σε GBI απο όλους μας, μια και είναι η μόνη απο την ομάδα που ηταν και στην περσινή διοργάνωση.

Ενα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ σε όλους.

Τις επόμενες μέρες θα εμπλουτισουμε τα blog μας με πολυ περισσότερο οπτικο υλικο (φωτογραφίες και βιντεο) καθώς και με αναλυτικες περιγραφές και εντυπώσεις απο ολα τα μέλη της ομάδας.





Sent using BlackBerry

Κι άλλος Ρηνος...

Αφήσαμε πίσω μας το γραφικό St. Goar, και συνεχισαμε κατα μήκος του Ρηνου. Η διαδρομή επιπεδη και το σκηνικο στην αρχη παρόμοιο με το χθεσινό: ποταμοπλοια, κάστρα και απεραντα λιβάδια. Σταδιακά το σκηνικο αλλαξε. Περναγαμε μεσα απο χωρια που δεν είχαν τον παραδοσιακο χαρακτήρα των αντίστοιχων χθεσινών. Αυτά ηταν περισσότερο τουριστικά, έμοιαζαν περισσότερο με καλοκαιρινα θέρετρα. Διασταυρωθηκαμε με εκατοντάδες ανθρωπους που έκαναν τη βόλτα τους, το τζόκινγκ τους ή την ποδηλαταδα τους. Χωρίς αγχος και χαμογελαστοι.

Καλυψαμε τα 120 km με μ.ω.τ. 23km/h. Ήμασταν οι γρήγοροι σήμερα. Περάσαμε πανω απο το Ρηνο, μεσα απο τη Βόννη και καταλήξαμε σε ξενοδοχείο εξω απο την Κολωνια.

Ειχαμε όμως κάποια άσχημα νεα. Η Ντιανα συγκρούστηκε σχεδόν μετωπικα με Γερμανίδα ποδηλατισσα (σε ποδηλατοδρομο). Η Γερμανίδα έφυγε μόλις σηκώθηκε χωρίς να ασχοληθεί με τη Ντιάνα!!! Απαράδεκτη! Η Ντιανα χρειάστηκε να περάσει απο το νοσοκομείο για να σιγουρευτει οτι δεν είχε σπάσει κάποιο πλευρό. Ευτυχως τη γλίτωσε μονο με μερικές γρατζουνιες. Ο μπροστινός τροχός της όμως αχρηστευτηκε. Μάλλον δε θα συμμετεχει στην αυριανή τελευταία μερα.

Το βραδυ χαλαρωσαμε στο ξενοδοχειο, με σνιτσελ και μπυρες!

Sent using BlackBerry

Ρηνος (2)

Sent using BlackBerry

Ρηνος (1)

Sent using BlackBerry

Δίπλα στο Ρηνο

Sent using BlackBerry

Αμπελωνες, καστρα και ποταμοπλοια του ... Ρηνου

Σήμερα μετακινηθηκαμε το πρωι με λεωφορεία. Το προγραμμα προέβλεπε μετακίνηση απο τη Βασιλεία (Basel) στο Mainz και στη συνέχεια ποδηλασία απο το Mainz μέχρι το St. Goar. Ηταν 62 km παράλληλα με το Ρηνο, σε μια καταπληκτική διαδρομη, πληρως σηματοδοτημενη, κατα 90% σε δρόμους αποκλειστικά για ποδήλατα. "Ζωγραφιά" τη χαρακτήρισε τη διαδρομή ο Μάνος και συμφωνήσαμε ολοι. Διαφορετικο το τοπίο σε σχέση με την Ελβετία. Επίπεδη διαδρομή, διπλα στο ποτάμι, με θεα γραφικά χωριά, δεκάδες μεσαιωνικους πύργους, ποταμοπλοια να κινούνται νωχελικα, αμπελώνες, δασικές διαδρομές και κοσμο να βολταρει χαλαρά.

Είχαμε υποσχεθεί οτι θα συνοδευσουμε τις κοπέλες σήμερα, και κρατησαμε την υπόσχεση μας. Διατηρησαμε κατάλληλο ρυθμο, φτιάξαμε γκρουπακια για να τους κόψουμε τον αέρα (είχε αρκετο σήμερα) και τις φέραμε στο τερμα χωρίς άγχος. Νομίζω πως το χάρηκαν πκαι το απόλαυσαν πολυ. Κι εμείς το απολαυσαμε, αφου είχαμε την ευκαιρια να ποδηλατησουμε σε πιο χαλαρό τεμπο.

Η άφιξη στο St. Goar, σε σχεση με τα της διαμονης, ηταν επιστροφή στον πολιτισμο. Διαμονή σε τρικλινα δωμάτια σε καλο ξενοδοχειο με ολες τις ανέσεις!


Sent using BlackBerry

Πολυ πράσινο στην Ελβετια.

Οι αγελάδες είναι λιγο πιο διπλα!
Sent using BlackBerry

Φωτογραφίες απο το πέρασμα του St. Gotthard

Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες, πολυ πιο όμορφες και εντυπωσιακές φωτογραφίες. Αλλα εγω έκανα μονο μια μικρή στάση για φαγητο, οποτε αυτές προλαβα να βγάλω! Οταν με το καλο επιστρέψουμε, θα εχουμε πολλές περισσότερες φωτο να δείξουμε.

Sent using BlackBerry

Ελβετία - Μέρα 4

Να μην επαναλαμβανομαι... Σε ο,τι αφορά τα τοπία, τις παραστάσεις και τις εντυπώσεις, τα λογια είναι φτωχά. Απεραντα λιβάδια, δάση, ποτάμια, πολλές αγελάδες (!), υπέροχα γραφικά χωριουδακια, κλπ.

Ποδηλατικα, η Ελβετία παραμένει στο μυαλο μου ως ενας ποδηλατικος παράδεισος. Το σηματοδοτημενο μονοπάτι που ανεφερα και σε προηγούμενο post, συνέχισε να μας κάνει παρεα, να μας οδηγει στον προορισμο μας. Οι οδηγοί σέβονται και προστατεύουν τους ποδηλάτες. Εννοείται οτι κινούμενος σε ποδηλατοδρομο έχεις προτεραιότητα! Σε γενικές γραμμές μπορείς να κινηθεις χωρίς κανένα ιχνος άγχους.

Σήμερα ξεκινήσαμε απο τη Βασιλεία με βροχη. Ευτυχώς κράτησε λιγότερο απο μια ωρα. Μετα είχαμε συννεφιά και λιγο κρυο, οποτε συνεχισαμε γρήγορα και χωρίς προβλημα. Είχαμε και κάμποσα χλμ. σε χωματοδρομο, που ηταν μάλιστα λασπωμενος. Δεν ηταν το καλύτερο μου, αλλα είχε κι αυτο την πλάκα του. Συνολικά καλυψαμε 120 χλμ. Σε λιγο περισσότερο απο 5 ωρες. Η ανάβαση της ημέρας ηταν 400 μέτρα σε 5 χλμ. Ενας "κρεμαστος λαγος" δηλαδή. Εύκολο!

Η ελληνική ομάδα συνεχίζει ακάθεκτη. Σήμερα ήμασταν οι 6 απο τους 8, την περισσότερη ωρα μαζι. Τα κορίτσια μας συνεχίζουν κανονικά, παρα τις κάποιες αντιξοότητες. Η Χριστίνα ψάχνει ακόμα να βρει ενα γκρουπ που να της ταιριάζει! Παρόλα αυτα, συνεχίζει ενίοτε και μόνη της! Η Ντιανα ταλαιπωρείται απο διάφορες ατυχιες. Αύριο εχουμε μονο 60 χλμ. Και συμφωνήσαμε να παμε ολοι μαζι (και οι 8).

Τα σημαντικά θέματα που προκύπτουν στη διαδρομή έχουν κυρίως να κάνουν με την πλοήγηση. Παρα την ύπαρξη ειδικών πινακίδων που δείχνουν τη διαδρομή του ποδηλατικό δρόμου νο. 3, είναι πολλες οι περιπτώσεις που πρέπει. Α βασιστουμε στη διαισθηση. Η ύπαρξη GPS (ευτυχώς στην ελληνική ομάδα εχουμε 2) είναι απαραίτητη.

Οταν η ταχύτητα ξεπερνάει τα 25 χλμ/ωρα, σχηματιζουμε γκρουπακια (μονη σειρά επιτρέπεται - διπλή οχι) και πάμε "τρένο". Στάσεις μικρές για φωτο.και νερο (Βρισκουμε πηγές στο δρομο η αγοράζουμε απο χωρια).

Η διαμονη είναι σε καταλυματα του ελβετικού στρατού. Πολλα μέτρα κατω απο τη γη, σε θαλάμους με κουκετες. Άλλοτε καθαρά και αξιοπρεπή , άλλοτε ελεεινα και τρισαθλια. Θυμήθηκα το Διδυμότειχο... Η κούραση βέβαια είναι αρκετή, οποτε ο ύπνος δεν είναι προβλημα.

Φεύγω απο την Ελβετία έχοντας συμπληρώσει περισσότερο απο το μισο GBI , γεμάτος εμπειρια, χορτασμενος απο φυσική ομορφιά και ποδηλατικα πιο έμπειρος.

Στη συνέχεια ο Ρηνος!

Sent using BlackBerry

3η Μέρα

Μικρο post γιατί εχω ξεμεινει απο μπαταρία. Ολα καλα. Ανέβηκα στα 2100 χωρίς στάση. Χιόνια παντού, κρυο και πλακόστρωτο αντι για ασφαλτο. Το περιφημο περασμα του st. Gotthatd. Μετα τρελή κατάβαση και στη συνέχεια υπέροχη διαδρομή γύρω απο τη λίμνη της Λουκερνης. Συνολική απόσταση 110 χλμ. Με μεση ταχύτητα 20 χλμ / ωρα.

Μέχρι και σε καραβάκι μπήκαμε για να διασχίσουμε τη λίμνη. Υπέροχη διαδρομή και παλι, με σημαδεμενο ποδηλατοδρομο. Πέρασμα απο τουνελ - σε ειδική λωρίδα παρακαλώ - μεσα απο απίθανα γραφικά χωριά, διπλα σε λίμνες, πανω απο ποτάμια, μερικές φορές σε χωματοδρομους.

Περισσότερα οταν προλάβω να φορτισω!

Sent using BlackBerry