Πάμε βουνό!

Πέρασε μια ολόκληρη βδομάδα χωρίς ποδήλατο. Όχι όμως χωρίς άσκηση, μια και πρόλαβα να πάω μια δυο φορές για τρέξιμο. Το τρέξιμο είναι πολύ καλή εναλλακτική άσκηση για τον ποδηλάτη. Δουλεύουν τα πόδια και το καρδιοαναπνευστικό διατηρείται σε φόρμα!

Σήμερα όμως είχαμε κανονίσει με την παρέα να ανέβουμε στην Πάρνηθα. Ξεκινήσαμε από τη γέφυρα της Βαρυμπόπης στην εθνική, κάναμε το "ζέσταμα" περνώντας μπροστά από τις ταβέρνες και φτάνοντας μέχρι το τελεφερίκ και μετά άρχισε ... ο πόνος!

Γερή ανάβαση, 10 km με μέση κλίση πάνω από 6.5%! Παρόλο που είχα πολύ καιρό να κάνω ανηφόρες, κατάφερα να τη βγάλω χωρίς στάση! Αυτό είναι μεγάλη επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς ότι ανεβαίνοντας τον Υμηττό πριν τις διακοπές (που είναι παρόμοια απόσταση με παρόμοια μέση κλίση) χρειάστηκα μια μικρή στάση 5 λεπτών λίγο πριν το τέρμα!

Αυτή τη φορά λοιπόν, ανέβηκα χωρίς καμία στάση και με ένα gel που "κατέβασα" κάπου στα μισά. Η διαδρομή είναι αρκετά όμορφη, με αρκετό πράσινο αλλά και κάποιες καμένες πλαγιές. Η θέα είναι πολύ καλή. Στην κορυφή, μας περίμενε ένα εκκλησάκι, μια βρύση με κρύο νερό και ... ένα ελάφι! Το οποίο μάλιστα ήταν πολύ "διαχυτικό" αφού βγήκε στη μέση του δρόμου και έμεινε αρκετή ώρα μαζί μας, ώστε να το φωτογραφίσουμε και να το .... ταΐσουμε!

Η κατάβαση ήταν γρήγορη (όχι που δε θα ήταν!) και το 2ο πέρασμα από τις ταβέρνες ήταν επίπονο, γιατί οι ψησταριές είχαν πια ανάψει και οι πρώτοι "προσκυνητές" είχαν ήδη ξεκινήσει δουλειά στα πρώτα τραπέζια! Εμείς όμως, βράχοι θέλησης και αποφασιστικότητας, αρκεστήκαμε στις ενεργειακές μας μπάρες και γυρίσαμε στα αυτοκίνητά μας!

Τελικά, παρόλο που ήθελα να γνωρίσω και την Πάρνηθα, δε νομίζω ότι θα πηγαίνω πολύ συχνά. Έχω πολύ παρόμοια ανάβαση, πολύ πιο κοντά μου (τον Υμηττό). Δε χρειάζεται να ξενιτεύομαι!