Φέτος λοιπόν είναι η χρονιά που εκτός από τα brevet και την καθιερωμένη πλέον πανευρωπαϊκή, φιλανθρωπική ποδηλατοπορεία, θα επιδίωκα να γευτώ την αίσθηση της αγωνιστικής ποδηλασίας. Χωρίς λοιπόν κανένα φιλόδοξο στόχο, παρά μόνο την επιδίωξη να σταθώ με αξιοπρέπεια στο "χώρο", έκανα την πρώτη δοκιμή πριν από μερικές εβδομάδες στο circuit του Μαρκόπουλου και το περασμένο Σαββατοκύριακο (31 Μαρτίου και 1 Απριλίου) παίχτηκε το 2ο επεισόδιο της σειράς!
Χρονόμετρο
Αγωνιστικό διήμερο Νεμέας / Αηδόνια λοιπόν... Σάββατο μεσημέρι, μαζί με τη σύντροφο, που έκανε την ευχάριστη έκπληξη να μου κάνει παρέα και έτσι να πάρει μακριά ένα πολύ μεγάλο μέρος από το άγχος μου, φόρτωσα το πλήρως έτοιμο Tarmac SL3 (με τις αερόμπαρες) και ξεκίνησα για τα Αηδόνια.
Η τοποθεσία γνωστή, όπως και η διαδρομή, από το 2010 που είχα ξαναδοκιμάσει, τον ίδιο αγώνα. Τότε, είχε ανοίξει το ελαστικό μου και κατάφερα τελικά να τρέξω τον αγώνα χάρη στο Δαμιανό που μου είχε δανείσει τροχό (και μάλιστα με (βατόμετρο!). Ούτε και αυτή τη φορά πήγαν όλα ομαλά, αλλά περισσότερα επ' αυτού σε λίγο... Έστησα εργόμετρο, μίλησα με μερικούς γνωστούς, είδα τις εκκινήσεις των πρώτων αθλητών, ψώνισα τοπικό μέλι και σιγά-σιγά ετοιμάστηκα για το ζέσταμά μου. Η Β' τρέχει τελευταία, οπότε είχα αρκετό χρόνο.
Αφού έκανα το ζέσταμά μου (20 λεπτά, με σταδιακά αυξανόμενη επιβάρυνση και με μερικά ξεσπάσματα) κινήθηκα προς τη γραμμή εκκίνησης, 5 λεπτά πριν την ώρα εκκίνησής μου. Μόλις 3 λεπτά πριν, με πλησιάζει κάποιος (καλή του ώρα) και μου λέει "έχεις δει το μπροστινό σου λάστιχο;". Νόμιζα ότι μου κάνει πρωταπριλιάτικο αστείο μια μέρα νωρίτερα! Αλλά έλεγε αλήθεια! Το μπροστινό λάστιχο είχε πίεση γύρω στο 50 - 60! Με αστραπιαίες κινήσεις ο καλός αυτός άνθρωπος (που στο άγχος μου ξέχασα και να ρωτήσω το όνομά του) έφερε τρόμπα, μου έβαλε πάλι 120 psi και με την ελπίδα ότι η σαμπρέλα θα "αντέξει" ξεκίνησα!
Είχα σαφώς λιγότερο άγχος από την προηγούμενη φορά, τόσο στην εκκίνηση όσο και σε όλη τη διάρκεια! Φρόντισα να κρατήσω cadence πάνω από 80 - 85, κοίταγα τους σφυγμούς μου, που ήταν μεταξύ 178 - 183 την περισσότερη ώρα, αισθανόμουν αρκετά βολικά με τις αερόμπαρες και τα πόδια μου έκαιγαν, αλλά σε ανεκτό βαθμό. Η ψυχολογία μου ανέβηκε κατακόρυφα όταν λίγο πριν την αναστροφή στο μέσο της διαδρομής, έφτασα και πέρασα τον μπροστινό μου! Το γεγονός ότι μέχρι να τερματίσω δεν με πέρασε κανείς, με έκανε να αισθανθώ ακόμα καλύτερα! Φέρνοντας στο μυαλό μου τις σχετικές οδηγίες, στο δεύτερο μισό άρχισα σταδιακά να πλησιάζω το 100% της διαθέσιμης ισχύος μου...
Η απόδειξη ότι έδωσα ό,τι είχα, ήρθε 10 περίπου μέτρα πριν τη γραμμή τερματισμού, που αισθάνθηκα να... θέλω να ξεράσω και άρχισα (περνώντας τη γραμμή) να "βήχω". Ευτυχώς, δεν είχα τίποτα στο στομάχι μου που να μπορούσε να βγει έξω! Ο τελικός μου χρόνος ήταν 19'45". Σημαντικά καλύτερος από το 22'34" του 2010! Ήμουν 17ος (στους 22) στην Κατηγορία μου (Masters B). Η απόλυτη θέση, πολύ μικρή σημασία έχει για μένα. Ο "στόχος" παραμένει να κινούμαι αξιοπρεπώς και να μην είμαι τελευταίος ;-). Και βέβαια να βελτιώνομαι σε προσωπικό επίπεδο. Στους 54 συμμετέχοντες άντρες (όλες οι κατηγορίες), ήμουν 40ος. Οι λεπτομέρειες της προσπάθειας...
Δεν παρέλειψα, πριν φύγω να κάνω 20 περίπου λεπτά αποθεραπεία, ενόψει της επόμενης μέρας!
Αντοχή
Ικανοποιημένος και κουρασμένος επέστρεψα στην Αθήνα και "ετοίμασα" το ποδήλατο για την Κυριακή: Αφαίρεσα αερόμπαρες, πρόσθεσα πάλι τη 2η παγουροθήκη, πρόσθεσα τσαντάκι σέλας (δεν προβλεπόταν αυτοκίνητο υποστήριξης με εφεδρικούς τροχούς για μένα ;-)). Το πρωί της Κυριακής, το ραντεβού ήταν στις 7:20 έξω από το C2 (Χολαργό), με το Χρήστο και τον Πέτρο, για να πάμε παρέα! Σε αντίθεση με το χρονόμετρο του Σαββάτου (που ήμουν μόνος μου, χωρίς άλλη Ble παρέα), την Κυριακή οι Ble ήταν μαζικά παρόντες! Μεγάλη υπόθεση η παρέα, για να μειώνεται το άγχος!
Η εκκίνηση ήταν από το δημαρχείο της Νεμέας. Ρεκόρ συμμετοχών (127), πολύ κέφι και καλός καιρός. Μη έχοντας κάποιον φιλόδοξο στόχο, το άγχος μου περιορίστηκε στο να κινηθώ σωστά μέσα στο γκρουπ κατά την προεκκίνηση και να κάνω καλή διαχείριση δυνάμεων στη διαδρομή.
Η προεκκίνηση ήταν μια καλή εμπειρία. Καλός ρυθμός - ευτυχώς μπορούσα να ακολουθώ με ευκολία! - και εφόσον είχες καλή εικόνα του ποιοι βρίσκονταν γύρω σου (και κυρίως πίσω σου) και πού ακριβώς, ήταν εύκολο να κινηθείς με ασφάλεια. Αρκεί να μην κάνεις απότομες αλλαγές πορείας!
Όταν δόθηκε το ελεύθερο είχε ήδη αρχίσει η ανηφόρα. Προσπάθησα να κρατήσω έναν καλό ρυθμό, με τους σφυγμούς μου γύρω στους 170. Τα κατάφερα. Αυτό που δεν κατάφερα ήταν να μείνω με κάποιο group. Ανέβηκα ουσιαστικά μόνος μου και βέβαια με πέρασαν πολλοί.
Η δύναμη και η μυϊκή αντοχή μου χρειάζονται ακόμα πολύ βελτίωση. Τα 94 - 95 κιλά μου είναι σημαντικό μειονέκτημα. Πρακτικά "κουβαλάω" 20 - 25 κιλά παραπάνω από όσα ένας καλός ποδηλάτης. Όση παραπάνω ισχύ κι αν βγάλω... Αλλά είπαμε: Δεν θα "παίξω" τον πρωταθλητή. Σημασία έχει η ατομική βελτίωση.
Αυτή η ατομική βελτίωση ήταν εμφανής: Η διαφορά ενός brevet από έναν αγώνα αντοχής είναι τεράστια. Έκανα τον αγώνα σε 3h 40min. Στη διάρκεια αυτή δεν σταμάτησα καθόλου, δεν ξεκαβάλλησα ούτε λεπτό, δεν άφησα τα πόδια μου να ξεκουραστούν σε καμιά κατηφόρα (συνέχιζα να στροφάρω). Όπου έβρισκα γκρουπαριζόμουνα και γλίτωνα λίγη ενέργεια. Σε πολλά κομμάτια της διαδρομής, βρήκα μικρά γκρουπ με τα οποία έμενα όσο μπορούσα. Τερμάτισα 48ος στους 53 της κατηγορίας μου και πέρασα 12 από τους 122 συμμετέχοντες συνολικά άντρες. Είμαι ευχαριστημένος, μια και η δυσκολία του αγώνα, σε συνδυασμό με το ανεβασμένο επίπεδο συμμετοχών, θα μπορούσε κάλλιστα να με οδηγήσει στην τελευταία θέση (την οποία για ψυχολογικούς λόγους θα προτιμούσα να αποφύγω!).
Η διαδρομή ήταν πραγματικά όμορφη και ελπίζω του χρόνου να έχω την ευκαιρία να ξαναλάβω μέρος στο συγκεκριμένο αγώνα! Ο τερματισμός, με τα τελευταία 50 μέτρα να έχουν κλίση ~20% ήταν μια ικανοποίηση και ένα αίσθημα επιτυχίας για μένα. Τα πόδια έκαιγαν, οι κράμπες ήταν προ των πυλών (ακόμα και στους μηριαίους μυς!), το κορμί πονούσε. Σε γενικές γραμμές, δεν νομίζω πως είχα κάτι παραπάνω να δώσω (αυτό είναι και το ζητούμενο είπαμε!).
Οι λεπτομέρειες...
Συμπεράσματα
Η ενεργειακή διαχείριση είναι διαφορετική από τα brevet. Χρειάζεται φαγητό (με μεγαλύτερη αναλογία σε τζελάκια) κάθε 45' το πολύ. Καταναλώνεις πολύ περισσότερη ενέργεια (δουλεύοντας συνέχεια στη Ζώνη 3 και 4) απ' ό,τι σε ένα brevet, όπου φαγητό κάθε 60' - 75΄ είναι ΟΚ για μένα.
Αύξηση του FTP είναι απαραίτητη, για να μπορώ να ανεβαίνω στις ανηφόρες μαζί με κάποιο group και να μη μένω μόνος. Άρα περισσότερη προπόνηση σε δύναμη και σε μυϊκή αντοχή, σε συνδυασμό με κάποια απώλεια βάρους (ιδανικά 5 - 7 κιλά).
Το σώμα μου έχει αρχίσει (σταδιακά) να αντέχει σε μεγαλύτερες καταπονήσεις... Κάμποσες ώρες βαθιά στη Ζώνη 3 και στη Ζώνη 4, με συχνά "ξεσπάσματα" στη Ζ'ωνη 5, δεν είναι κάτι που μαθαίνεις στα brevet. Άρα οι διαλλειματικές βοηθάνε και θα πρέπει να αυξηθούν. Το ίδιο (αύξηση) θα πρέπει να συμβεί σταδιακά και με τις αναβάσεις. Ο Υμηττός είναι κοντά και περιμένει!
Συνολικά, ήταν ένα απολαυστικό ΣΚ. Το διασκέδασα, το ευχαριστήθηκα, δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή "τι κάνω τώρα εγώ εδώ;"... Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Είχα σαφώς λιγότερο άγχος από την προηγούμενη φορά, τόσο στην εκκίνηση όσο και σε όλη τη διάρκεια! Φρόντισα να κρατήσω cadence πάνω από 80 - 85, κοίταγα τους σφυγμούς μου, που ήταν μεταξύ 178 - 183 την περισσότερη ώρα, αισθανόμουν αρκετά βολικά με τις αερόμπαρες και τα πόδια μου έκαιγαν, αλλά σε ανεκτό βαθμό. Η ψυχολογία μου ανέβηκε κατακόρυφα όταν λίγο πριν την αναστροφή στο μέσο της διαδρομής, έφτασα και πέρασα τον μπροστινό μου! Το γεγονός ότι μέχρι να τερματίσω δεν με πέρασε κανείς, με έκανε να αισθανθώ ακόμα καλύτερα! Φέρνοντας στο μυαλό μου τις σχετικές οδηγίες, στο δεύτερο μισό άρχισα σταδιακά να πλησιάζω το 100% της διαθέσιμης ισχύος μου...
Η απόδειξη ότι έδωσα ό,τι είχα, ήρθε 10 περίπου μέτρα πριν τη γραμμή τερματισμού, που αισθάνθηκα να... θέλω να ξεράσω και άρχισα (περνώντας τη γραμμή) να "βήχω". Ευτυχώς, δεν είχα τίποτα στο στομάχι μου που να μπορούσε να βγει έξω! Ο τελικός μου χρόνος ήταν 19'45". Σημαντικά καλύτερος από το 22'34" του 2010! Ήμουν 17ος (στους 22) στην Κατηγορία μου (Masters B). Η απόλυτη θέση, πολύ μικρή σημασία έχει για μένα. Ο "στόχος" παραμένει να κινούμαι αξιοπρεπώς και να μην είμαι τελευταίος ;-). Και βέβαια να βελτιώνομαι σε προσωπικό επίπεδο. Στους 54 συμμετέχοντες άντρες (όλες οι κατηγορίες), ήμουν 40ος. Οι λεπτομέρειες της προσπάθειας...
Δεν παρέλειψα, πριν φύγω να κάνω 20 περίπου λεπτά αποθεραπεία, ενόψει της επόμενης μέρας!
Αντοχή
Ικανοποιημένος και κουρασμένος επέστρεψα στην Αθήνα και "ετοίμασα" το ποδήλατο για την Κυριακή: Αφαίρεσα αερόμπαρες, πρόσθεσα πάλι τη 2η παγουροθήκη, πρόσθεσα τσαντάκι σέλας (δεν προβλεπόταν αυτοκίνητο υποστήριξης με εφεδρικούς τροχούς για μένα ;-)). Το πρωί της Κυριακής, το ραντεβού ήταν στις 7:20 έξω από το C2 (Χολαργό), με το Χρήστο και τον Πέτρο, για να πάμε παρέα! Σε αντίθεση με το χρονόμετρο του Σαββάτου (που ήμουν μόνος μου, χωρίς άλλη Ble παρέα), την Κυριακή οι Ble ήταν μαζικά παρόντες! Μεγάλη υπόθεση η παρέα, για να μειώνεται το άγχος!
Η προεκκίνηση ήταν μια καλή εμπειρία. Καλός ρυθμός - ευτυχώς μπορούσα να ακολουθώ με ευκολία! - και εφόσον είχες καλή εικόνα του ποιοι βρίσκονταν γύρω σου (και κυρίως πίσω σου) και πού ακριβώς, ήταν εύκολο να κινηθείς με ασφάλεια. Αρκεί να μην κάνεις απότομες αλλαγές πορείας!
Όταν δόθηκε το ελεύθερο είχε ήδη αρχίσει η ανηφόρα. Προσπάθησα να κρατήσω έναν καλό ρυθμό, με τους σφυγμούς μου γύρω στους 170. Τα κατάφερα. Αυτό που δεν κατάφερα ήταν να μείνω με κάποιο group. Ανέβηκα ουσιαστικά μόνος μου και βέβαια με πέρασαν πολλοί.
Η δύναμη και η μυϊκή αντοχή μου χρειάζονται ακόμα πολύ βελτίωση. Τα 94 - 95 κιλά μου είναι σημαντικό μειονέκτημα. Πρακτικά "κουβαλάω" 20 - 25 κιλά παραπάνω από όσα ένας καλός ποδηλάτης. Όση παραπάνω ισχύ κι αν βγάλω... Αλλά είπαμε: Δεν θα "παίξω" τον πρωταθλητή. Σημασία έχει η ατομική βελτίωση.
Αυτή η ατομική βελτίωση ήταν εμφανής: Η διαφορά ενός brevet από έναν αγώνα αντοχής είναι τεράστια. Έκανα τον αγώνα σε 3h 40min. Στη διάρκεια αυτή δεν σταμάτησα καθόλου, δεν ξεκαβάλλησα ούτε λεπτό, δεν άφησα τα πόδια μου να ξεκουραστούν σε καμιά κατηφόρα (συνέχιζα να στροφάρω). Όπου έβρισκα γκρουπαριζόμουνα και γλίτωνα λίγη ενέργεια. Σε πολλά κομμάτια της διαδρομής, βρήκα μικρά γκρουπ με τα οποία έμενα όσο μπορούσα. Τερμάτισα 48ος στους 53 της κατηγορίας μου και πέρασα 12 από τους 122 συμμετέχοντες συνολικά άντρες. Είμαι ευχαριστημένος, μια και η δυσκολία του αγώνα, σε συνδυασμό με το ανεβασμένο επίπεδο συμμετοχών, θα μπορούσε κάλλιστα να με οδηγήσει στην τελευταία θέση (την οποία για ψυχολογικούς λόγους θα προτιμούσα να αποφύγω!).
Η διαδρομή ήταν πραγματικά όμορφη και ελπίζω του χρόνου να έχω την ευκαιρία να ξαναλάβω μέρος στο συγκεκριμένο αγώνα! Ο τερματισμός, με τα τελευταία 50 μέτρα να έχουν κλίση ~20% ήταν μια ικανοποίηση και ένα αίσθημα επιτυχίας για μένα. Τα πόδια έκαιγαν, οι κράμπες ήταν προ των πυλών (ακόμα και στους μηριαίους μυς!), το κορμί πονούσε. Σε γενικές γραμμές, δεν νομίζω πως είχα κάτι παραπάνω να δώσω (αυτό είναι και το ζητούμενο είπαμε!).
Οι λεπτομέρειες...
Συμπεράσματα
Η ενεργειακή διαχείριση είναι διαφορετική από τα brevet. Χρειάζεται φαγητό (με μεγαλύτερη αναλογία σε τζελάκια) κάθε 45' το πολύ. Καταναλώνεις πολύ περισσότερη ενέργεια (δουλεύοντας συνέχεια στη Ζώνη 3 και 4) απ' ό,τι σε ένα brevet, όπου φαγητό κάθε 60' - 75΄ είναι ΟΚ για μένα.
Αύξηση του FTP είναι απαραίτητη, για να μπορώ να ανεβαίνω στις ανηφόρες μαζί με κάποιο group και να μη μένω μόνος. Άρα περισσότερη προπόνηση σε δύναμη και σε μυϊκή αντοχή, σε συνδυασμό με κάποια απώλεια βάρους (ιδανικά 5 - 7 κιλά).
Το σώμα μου έχει αρχίσει (σταδιακά) να αντέχει σε μεγαλύτερες καταπονήσεις... Κάμποσες ώρες βαθιά στη Ζώνη 3 και στη Ζώνη 4, με συχνά "ξεσπάσματα" στη Ζ'ωνη 5, δεν είναι κάτι που μαθαίνεις στα brevet. Άρα οι διαλλειματικές βοηθάνε και θα πρέπει να αυξηθούν. Το ίδιο (αύξηση) θα πρέπει να συμβεί σταδιακά και με τις αναβάσεις. Ο Υμηττός είναι κοντά και περιμένει!
Συνολικά, ήταν ένα απολαυστικό ΣΚ. Το διασκέδασα, το ευχαριστήθηκα, δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή "τι κάνω τώρα εγώ εδώ;"... Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου