26η Σπαρτακιάδα - Η τρίτη μου

Πριν

Δεν είναι η διαδρομή… Η διαδρομή είναι όμορφη μεν, αλλά γνωστή (πια), οπότε όχι ιδιαίτερα ελκυστική. Ίσως (κακώς) δεν είναι καν η «πρόκληση». Παρόλο που 251 χλμ. με 2,600 μ. υψομετρικά και με χρονικό όριο τις 12 ώρες, δεν είναι ακριβώς «βόλτα στο πάρκο». Αλλά όταν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις μια τέτοια απόσταση με τον απαιτούμενο ρυθμό, τότε αρχίζεις και σκέφτεσαι «πόσο γρήγορα;» και το πράγμα πάει αλλού…

Είναι όμως το αίσθημα της συμμετοχής σε κάτι ωραίο και μεγάλο, σε κάτι που έχει γίνει πλέον παράδοση και που στην υπανάπτυκτη ποδηλατικά Ελλάδα είναι ό,τι καλύτερο (για masters και ερασιτέχνες) έχουμε να δείξουμε.

Με αυτές τις σκέψεις, το βάζεις στο πρόγραμμα, φροντίζεις να καλύψεις την προαπαίτηση των δύο τερματισμών (εντός ορίου χρόνου +35%) σε αγώνες αντοχής της ΠΕΠΑ και εφόσον αισθάνεσαι καλά, στήνεσαι έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ξημερώματα Σαββάτου. Τις προηγούμενες δύο χρονιές, είχα βιώσει, με διαφορετικό τρόπο κάθε χρονιά, το άγχος της τελευταίας εβδομάδας πριν τον αγώνα. Φέτος, ήμουν τόσο απορροφημένος από επαγγελματικές (κυρίως) αλλά και οικογενειακές υποχρεώσεις που κυριολεκτικά δεν πρόλαβα να αγχωθώ (βασικά επειδή δεν πρόλαβα να το σκεφτώ!). Εκτός από το βράδυ της Παρασκευής… Όταν, αφού ετοίμασα τα πράγματά μου, είπα να ξαπλώσω νωρίς. Ο ύπνος με πήρε γρήγορα αλλά διακόπηκε τουλάχιστον 2 – 3 φορές μέχρι το πρωί. Πράγμα πολύ ασυνήθιστο για μένα. Ο αγώνας στριφογύριζε στο μισοκοιμισμένο μυαλό μου και η χαλάρωση ερχόταν δύσκολα.

Κατά τη διάρκεια

Ο φίλος μου Γιώργος, θα ερχόταν για βόλτα μέχρι τη Σπάρτη, με το αυτοκίνητο υποστήριξης. Ναι, φέτος θα είχα και υποστήριξη! Ο Άλεξ ανέλαβε να συνοδεύσει εμένα κι άλλους δύο αθλητές, να μεταφέρει τις αποσκευές μας, να μας έχει το νου του στη διάρκεια της διαδρομής, να μας τροφοδοτεί με νερό και φαγητό και βέβαια να μας μεταφέρει στο ταξίδι της επιστροφής! Ο Γιώργος, θα ήταν συνοδηγός στο αυτοκίνητο υποστήριξης, και βόλευε να με μεταφέρει με το δικό  του αυτοκίνητο μέχρι την εκκίνηση. Η διαδικασία εκεί, γνωστή και γρήγορη. Παραλαβή του φακέλου από τη γραμματεία, φόρτωση αποσκευών, αναμνηστικές φωτογραφίες, λίγο χαζολόγημα και στις 7:30 φύγαμε!

Το πρωινό ήταν δροσερό, αλλά όχι κρύο. Σαφώς πιο ζεστό από πέρσι. Μετά τα πρώτα λίγα χλμ. ήμουν ΟΚ με το κοντομάνικο και το αντιανεμικό δενμου χρειάστηκε. Τα πνεύματα στο μεγάλο (280 ποδήλατα) γκρουπ ήταν πολύ ήρεμα. Με τη δέουσα (πάντα) προσοχή, και με το μυαλό στη σκέψη ότι μια και μόνο κακή στιγμή εδώ στην αρχή, μπορεί να καταστρέψει όλον τον αγώνα, τσουλήσαμε ήρεμα (και μάλλον αργά) τα πρώτα 80 χλμ. μέχρι την Κόρινθο.  Στη στάση εκεί, η διαδικασία επίσης γνωστή και μετά από 15 περίπου λεπτά, ξεκινάμε…

Επιλέγω να μείνω στο πρώτο 30% του γκρουπ και να μείνω στο πρώτο γκρουπ όταν ο ρυθμός αρχίζει και ανεβαίνει στις πρώτες μικρές κλίσεις προς Σολωμό. Μετά το ελεύθερο, κρατιέμαι εύκολα στο πρώτο γκρουπ και μένω εκεί μέχρι την ανηφόρα στο Χιλιομόδι, εκεί συνειδητοποιώ ότι ο ρυθμός πλέον έχει ανέβει πολύ και παρόλο που μπορώ να ακολουθήσω, κρίνω ότι δεν είναι φρόνιμο: είμαστε στο 100 χλμ. και έχει πολλά ακόμα. Έχω 175 – 180 παλμούς και παρόλο που οι διαλλειματικές έχουν εμφανώς κάνει καλή δουλειά, δεν είναι το κατάλληλο μέρος να διαπιστώσω πόσο καλή… Κόβω και περιμένω κάποια άλλα γκρουπάκια, που δεν αργούν να εμφανιστούν και να με πάνε πιο στρωτά. Μέχρι το 140 όλα πάνε καλά και γρήγορα… Αλλά…

Το λάθος έχει γίνει πολύ πριν. Έχει γίνει κατά τη διάρκεια της βδομάδας προετοιμασίας που δεν έχω υπολογίσει σωστά τι θα φάω και τι θα πιω… Έχω μαζί μου πολλά τζελάκια, τοστάκια με γαλοπούλα, τυρί και ένα μπουκάλι Mass Formula (500 ml που αντιστοιχούν σε ένα πλήρες γεύμα). Υπολογίζω να καταναλώσω το πρώτο (μπουκάλι/γεύμα) μέχρι το 120 και το δεύτερο (το έχω στο αυτοκίνητο υποστήριξης)  από κει και μετά… Αλλά δεν έχω υπολογίσει ότι με ένα μπουκάλι σκέτο νερό και ένα μπουκάλι mass formula, δεν έχει μείνει μπουκάλι για ηλεκτρολύτες… Επιπλέον, η υγρασία και η δροσιά βοηθούν στο πεταλάρισμα, αλλά λειτουργούν ως παγίδες, στο να ξεχάσεις να πιεις αρκετά υγρά… Οι κράμπες εμφανίζονται στο 140 και θα με συνοδεύσουν μέχρι περίπου το 200… Όπως έμαθα μετά, πολύς κόσμος είχε πρόβλημα με κράμπες εκείνη την ημέρα. Η συννεφιά, η δροσιά και η υγρασία… Συνταγή για να «νομίζεις» ότι είσαι εντάξει και να πίνεις λιγότερο από όσο πρέπει.

Με τζελάκια και μπόλικο νερό προσπαθώ να καταπολεμήσω τις κράμπες. Παίρνω εσπευσμένα το δεύτερο μπουκάλι με mass formula από το αυτοκίνητο (ευτυχώς πέρασε δίπλα μου την κατάλληλη στιγμή), αλλά δεν σκέφτομαι να ζητήσω ηλεκτρολύτες… βλακεία…

Στους Μύλους τρώω κάτι αλμυρό, μπόλικο νερό, κάνω διατάσεις και φορτώνω ένα μπουκάλι με σκόνη EFS. Ο Άλεξ τη συνιστά ανεπιφύλακτα, μια και καλύπτει με τα περιεχόμενά της όλα τα απαιτούμενα. Αποδεικνύεται ότι έχει δίκιο. Ξεκινάω την ανάβαση προς Αχλαδόκαμπο συγκρατημένα και με τις κράμπες να συνεχίζουν να εμφανίζονται που και που. Αλλά όσο παιρνάει η ώρα αισθάνομαι καλύτερα. Η ανηφόρα δε με ταλαιπωρεί ιδιαίτερα, την περισσότερη ώρα έχω και παρέα κάποιο μικρό γκρουπάκι. Μια πράκαμψη λόγω έργων μας βάζει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια και βγάζει από μέσα μας τους μπρεβετάδες, ώστε να μη χάσουμε το δρόμο και να μη χάσουμε χρόνο. Όταν για κάμποση ώρα είσαι με το γκρουπ σου, αλλά δε βλέπεις άλλα γκρουπ ή μηχανές συνοδείας, το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια! Ευτυχώς μετά από δυο-τρεις (σωστές όπως αποδείχτηκε) στροφές, ξαναβλέπουμε τους φύλακες-άγγελούς μας (τα παιδιά με τις μηχανές συνοδείας) και το άγχος φεύγει.

Μέχρι την Τρίπολη, οι κράμπες έχουν σταματήσει, αλλά βέβαια έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της η κούραση. Φεύγοντας από το κοντρόλ της Τρίπολης, έχω παρέα το Γιάννη. Θα μείνουμε μαζί μέχρι τον τερματισμό. Θα ανεβαίνει την Κερασίτσα, τη Μανθυρέα και τις τελευταίες ανηφόρες πριν την κάθοδο προς τη Σπάρτη, πιο γρήγορα από μένα, αλλά θα κόβει στην κορυφή, θα κάνουμε γκρουπάκι με αλλαγές στο δίλεπτο και τα χλμ θα φεύγουν γρήγορα και ευχάριστα.

Η θέα του Ταϋγέτου παραμένει μαγευτική και ένας από τους βασικούς λόγους να κάνει κάποιος τη Σπαρτακιάδα! Τα τελευταία 20 χλμ. της απολαυστικής κατηφόρας είναι η ευκαιρία να συγκινηθείς για άλλη μια χρονιά και να χωνέψεις το επίτευγμά σου. 

Μετά

Ο τερματισμός, ήταν πολύ καλύτερος φέτος, αφού ήταν στο άγαλμα του Λεωνίδα! Άλλη αίσθηση και οι αναμνηστικές φωτογραφίες αποκτούν άλλη διάσταση και αξία!

Στο ξενοδοχείο με περιμένουν οι αποσκευές μου, το ντουσάκι είναι απολαυστικό και κατευθείαν για φαγητό αποκατάστασης με παρέα το Γιώργο, τον Άλεξ και μερικούς συνποδηλάτες. Μια και είναι και η γιορτή μου σήμερα (ναι, 4 Οκτωβρίου είναι του Αγίου Φραγκίσκου!) κερνάω την παρέα ένα παγωτάκι και πάμε προς το κλειστό της Σπάρτης, να παραλάβουμε τα μετάλλια μας και να χειροκροτήσουμε τους συναθλητές μας, τους εθελοντές, τους διοργανωτές και όλους όσους συμμετέχουν σε αυτή την ποδηλατική γιορτή! Με ανθρώπους 70+ ετών να έχουν τερματίσει για πολλοστή φορά τη Σπαρτακιάδα και με κάποιους να έχουν τερματίσει 10 ή και 20 ή και περισσότερες Σπαρτακιάδες, καταλαβαίνεις πόσο (ποδηλατικό) δρόμο έχεις ακόμα να διανύσεις, αν βαστάνε τα πόδια σου, η καρδιά σου, τα πνευμόνια σου, τα κουράγια σου… Το χειριοκρότημά μας το αξίζουν και με το παραπάνω!

Μια (πάντα recovery!) μπυρίτσα πριν ξεραθούμε στα κρεβάτια μας, επιβάλλεται. Με το Γιώργο (Ζήβα) εξαντλημένο (αλλά ικανοποιημένο αφού τερμάτισε σε 11:55) συγκάτοικο στο δωμάτιο, ο ύπνος έρχεται εύκολα και για τους δυο μας και ευτυχώς δεν διακόπτεται από τίποτα!

Ξηροκάμπι

Ο συγκάτοικος, αλλά και κάμποσοι ακόμα, επιλέγει πρωινή ηρεμία και ξεκούραση. Εγώ δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορώ να καθίσω στη σέλλα… Αποδεικνύεται ότι μπορώ, μια χαρά. Αλλάζω μια σαμπρέλα στο πίσω λάστιχο (είχε χάσει πολύ αέρα κατά τη διάρκεια της νύχτας και δεν ήταν ώρα για ρίσκα) και πάω στην εκκίνηση για το Ξηροκάμπι. Είμαι ήρεμος και χαλαρός. Μένω ζεστός με το αντιανεμικό μου, το οποίο βγάζω λίγο πριν την εκκίνηση της Β (όπως πάντα, ξεκινάμε τελευταίοι).

Η διαδρομή μέσα από τα χωριά στους πρόποδες του Μυστρά, είναι πλέον γνωστή. Δεν αποτελεί πρόβλημα να μείνω με το γκρουπ (ήταν θέμα πριν από δυο χρόνια, όταν ξεκίνησα). Ευτυχώς δεν υπάρχουν νεύρα, εντάσεις και φρεναρίσματα. Όλα κυλάνε ομαλά… Κάπου στο 20^ο χλμ. ρουφάω κι ένα τζελάκι. Να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε!

Το ελεύθερο δίνεται και ελέγχω τις κινήσεις του πρώτου γκρουπ. Ο ρυθμός αυξάνει σταδιακά και όσο η μικρής κλίσης ανηφόρα συνεχίζεται, το γκρουπ μικραίνει. Σε μια στροφή μένω κάπου 10 – 20 μέτρα πίσω. Αισθάνομαι όμως ότι έχω ακόμα δύναμη στα πόδια. “Shut up legs” και όλα μέσα… 450 – 500W για λίγη ώρα και τους ξαναπιάνω… Είμαι πάλι στο 1^ο γκρουπ. 

Όμως ο ρυθμός ανεβαίνει συνέχεια. Στα τελευταία 200 μέτρα πριν το τέλος της ανηφόρας, δεν μπορώ πλέον να μείνω μαζί τους. Φτάνω στην κορυφή μόνος μου, μερικά δευτερόλεπτα μετά, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω άλλους τρεις. Τον έναν τον ξέρω, είναι ο Λάμπρος (Κωτσιόπουλος). Οι άλλοι δύο, γνωστές φυσιογνωμίες, αλλά είμαι πολύ κακός στο να θυμάμαι ονόματα ως γνωστόν… Όπως θα μάθω στον τερματισμό είναι ο Δημήτρης (Δαφνής) και ο Παναγιώτης (Καπουκίνης). Και μόνο που είμαι μαζί με αυτά τα παιδιά, είναι χαρά για μένα. Καταφέρνω να πω «Ας γκρουπαριστούμε, παιδιά» και αυτόματα δημιουργούμε μια γραμμή. Ο Δημήτρης τραβάει, εγώ τραβάω ακόμα περισσότερο (δε με νοιάζει να κρατήσω δυνάμεις για σπριντ), ο Λάμπρος βοηθάει όσο μπορεί. Ο Παναγιώτης, επιλέγει να μείνει κρυμμένος. Δεν πειράζει…

Τα τελευταία χλμ. περνάνε, όπως κάθε φορά, σαν αστραπή. Πείτε το tunnel vision, πείτε το Star Trek όπως συνήθως το λέω εγώ, η ουσία είναι ότι το μόνο που μπορείς να δεις είναι τα φωσφορίζοντα σημάδια στις λακκούβες και τα ανακλαστικά γιλέκα των εθελοντών. Οι τοίχοι των σπιτιών διαμορφώνουν το στενό πέρασμα που πρέπει να «πετύχεις». Σε ένα από αυτά ο Δημήτρης φρενάρει λίγο περισσότερο απ’ όσο περίμενα… Θυμάμαι τη διαδρομή και είχα σκοπό να μπω στη στροφή με περισσότερα. Αλλά τώρα είμαι έτοιμος να αγκαλιάσω τον πίσω τροχό του. Τα νέα (Dura Ace) φρένα μου μπαίνουν σε λειτουργία. Είναι δυνατά και προοδευτικά, αλλά δεν αποφεύγω ένα (μικρό ευτυχώς) μπλοκάρισμα του πίσω τροχού. Νιώθω τα οπίσθιά μου να ταξιδεύουν προς το εξωτερικό μέρος της στροφής (υπερστροφή το λένε) και τα μαζεύω με δύναμη για να τα επαναφέρω στο σωστό δρόμο, αφήνοντας ταυτόχρονα το πίσω φρένο. Η αντίδραση είναι σωστή και αποτελεσματική. Είμαι πάλι ευθυγραμμισμένος, στη ρόδα του Δημήτρη και το κοντέρ γράφει κάτι γύρω στα 45 χλμ/ώρα.

Στο δρόμο γράφει 1500, 1000, 700, … Κάπου στα 200 σηκώνομαι. Αυτή τη φορά έχω πιαστεί σωστά (από τα drops) στο τιμόνι και θα κάνω ένα «σωστό» σπριντ. Ο Παναγιώτης είναι ξεκούραστος και ο Λάμπρος λίγο πιο δυνατός από μένα. Ο Δημήτρης επιλέγει να το «αφήσει» κι έτσι μου χαρίζει την 3^η θέση (από τους 4) στην άτυπη κατάταξη. Το ίδιο ευχαριστημένος (δηλαδή πολύ) θα ήμουν και με την 4^η! Τρέχω για να ανταγωνιστώ τον εαυτό μου και κανέναν άλλον. Οποιαδήποτε θέση (εκτός ίσως από την εντελώς τελευταία J ) μου είναι αρκετή! Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η 32^η επί συνόλου 65!  

Επίλογος

Τόσο το Σάββατο (παρά τις κράμπες) όσο και την Κυριακή, πέρασα καλά, το απόλαυσα. Στη (φτωχή από ποδηλατικά event) Ελλάδα, το Σαββατοκύριακο της Σπαρτακιάδας είναι ίσως ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει κανείς… Και το Attica 3 Races ίσως… Αλλά η Σπαρτακιάδα έχει και την αίγλη της παράδοσης με το μέρος της.

Ένα ακόμα μάθημα, το έμαθα (ως πάθημα). Οι ηλεκτρολύτες μπορεί να σου κοστίσουν έναν αγώνα… Μέχρι το επόμενο μεγάλο (σε απόσταση) event θα πρέπει να έχω σκεφτεί καλύτερα την τακτική τροφοδοσίας…

Οι ευχές μου για του χρόνου:

·         Να είμαι καλά στην υγεία μου,

·         Να έχω κουράγια και διάθεση για προπόνηση (αυτά είναι τα δυσεύρετα όσο οι επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις αυξάνουν) και να είμαι πάλι εκεί, στη Σπάρτη, κάτω από το άγαλμα του Λεωνίδα.

·         Να αντέξουν τις συχνές απουσίες μου (για προπονήσεις και αγώνες) αυτοί που αγαπώ (και που με αγαπάνε σίγουρα, αλλιώς δε θα με είχαν αντέξει μέχρι τώρα J )

·         Να είναι το FTP μου τουλάχιστον 300W

·         Να είναι το αναερόβιο μου μεγαλύτερο % του VO2 μου

·         Να…

Άλλο τίποτα, θες; Ξύπνα και πήγαινε γραφείο τώρα!