Ένα μικρό(τερο) GBI – GBI Eire 2019

Σημ: αφού έγραψα ό,τι θυμόμουν - μετά από τόσο καιρό - από την Ιρλανδία, στο προηγούμενο post μου, μετά ανακάλυψα ξαχασμένο αυτό. Γραμμένο πολύ πιο κοντά στο γεγονός, με περισσότερες αναμνήσεις και με ενδιαφέροντα στοιχεία! Οπότε... απολαύστε! 

Μια ξενάγηση στη νοτιο-δυτική Ιρλανδία. Τέσσερις μέρες γεμάτες – τι άλλο – ποδήλατο, υπέροχα τοπία και μπόλικη Guinness!

Τι εννοείς «μικρό(τερο)»;

Αν έχει τύχει να διαβάσετε κάποιο παλιότερο άρθρο μου, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχετε ακούσει για το GBI Europe. Μιλάω (και γράφω) τόσο συχνά γι’ αυτό που είναι απίθανο να μου έχετε ξεφύγει! Ποδηλατική περιπέτεια, 6 μέρες, 700-800 χλμ συνολικά, διαφορετική διαδρομή κάθε χρόνο, κάπου στην κεντρική ή στη βόρεια Ευρώπη, με φιλανθρωπικό σκοπό. Έχω κάνει 8 τέτοιες μέχρι τώρα και έχω μια ιδιαίτερη ιστορία, για κάθε μέρα, κάθε μιας από αυτές.

Φέτος έκανα κάτι λίγο διαφορετικό, αλλά εξίσου (αν όχι και λίγο περισσότερο) ενδιαφέρον. Μια και τα GBI έχουν πλέον μεγαλώσει (το  Europe μαζεύει 400 ποδηλάτες) και το ενδιαφέρον για περισσότερες τέτοιες διοργανώσεις έχει αυξηθεί σημαντικά, αυτό έχει οδηγήσει στο να προστεθούν στο ετήσιο πρόγραμμα μερικές επιπλέον διοργανώσεις. Λίγο μικρότερης διάρκειας (4 μέρες αντί για 6 – στο τέλος της 4^ης αισθάνθηκα πλήρης και ευτυχισμένος – ξέρω από πείρα πως η 5^η και η 6^η μέρα στα μεγάλα GBI είναι λίγο περισσότερο «διαδικαστικές» και άρα λιγότερο απολαυστικές), σημαντικά μικρότερης συμμετοχής (15 μόνο ποδηλάτες που μένουμε στο ίδιο (καλό) ξενοδοχείο και μαζευόμαστε γύρω από το ίδιο τραπέζι για δείπνο), εξίσου όμορφες και γεμάτες με ποδηλατικές εικόνες και εμπειρίες.

Ιρλανδικά τοπία και τοπικές ανηφόρες

Μια τέτοια διοργάνωση διάλεξα για την προσωπική μου απόδραση, αρχές Μαΐου: 4 μέρες, 510 χλμ. με 5700 μ. συνολικά υψομετρικά, μια κυκλική διαδρομή Cork – Bantry – Kilmare – xxx – Cork. Η διαδρομή, σχεδιασμένη από κατοίκους και γνώστες της περιοχής, φρόντιζε να μας δείξει όλες σχεδόν τις αναβάσεις σε λόφους της περιοχής, οπότε τα πόδια μας δεν «χάζεψαν» σε κανένα σημείο της διαδρομής. Ακόμα και στις όμορφες και γρήγορες καταβάσεις έπρεπε να θυμάσαι να γυρνάς τα πόδια, για να τα κρατήσεις ζεστά για το επόμενο «καρφάκι» 300 – 500 μέτρων μήκους με 11% - 18% κλίση! Είχαμε και μια «μεγάλη» (Healy Pass, 5.5 χλμ. με 4% - 6%) ανάβαση. Τόσο πολύ σημαντική τη θεωρούν οι Ιρλανδοί που μας έβαλαν να την κάνουμε δυο φορές την ίδια μέρα! Ευτυχώς η θέα ήταν όντως πολύ όμορφη από την κορυφή της. Από τις άλλες, όμως, τις μικρές και απότομες, είχε δεκάδες! Παντού! Με το Garmin να δείχνει συχνά 12% ή 16%. Μια φορά (μας είχαν προειδοποιήσει!) έδειξε 22% (για καμιά 70αριά μέτρα) και 26% για τα αμέσως επόμενα 30μ! Έλεος!

Μάλλον ξεκίνησα ανάποδα όμως: με το μοναδικό λόγο που θα μπορούσα να σκεφτώ για να ΜΗΝ πάτε να κάνετε ποδήλατο εκεί (αν και ξέρω πολλούς που η προηγούμενη παράγραφος αρκεί για να τους πείσει να προγραμματίσουν το επόμενο ποδηλατικό ταξίδι τους, να είναι ακριβώς εκεί)! Μπορώ τώρα να περάσω στο κομμάτι που θα προσπαθήσω να αποτυπώσω στο «χαρτί» τη μαγεία και την ευτυχία. Η Ιρλανδία είναι πανέμορφη: συνδυάζει τα πράσινα λιβάδια (που βρίσκει κάποιος άφθονα και στη Μεγ. Βρετανία) με ένα πολύπλοκο, ενδιαφέρον και ποικιλόμορφο ανάγλυφο (που θα πρέπει κάποιος να πάει μέχρι τη Σκωτία, για να βρει κάτι αντίστοιχα ενδιαφέρον και πρωτότυπο, πάνω στο μεγάλο νησί), με αρκετά δάση και με υπέροχη θέα προς τον ωκεανό. Ναι, στο πλάι σου είναι ο Ατλαντικός ωκεανός. Η απεραντοσύνη του δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή: το ανάγλυφο περιλαμβάνει πολλές εσοχές και χερσονήσους, ακόμα και μερικά μικρά νησάκια, οπότε το μάτι σταματάει στον επόμενο όγκο στεριάς και δε συλλμαβάνει εύκολα την απεραντοσύνη του υγρού στοιχείου. Οι συχνοί, δυνατοί άνεμοι όμως φροντίζουν τόσο να ζορίσουν ακόμα περισσότερο τα πόδια, όσο και να σου θυμήσουν πού βρίσκεσαι.

Το τοπίο συμπληρώνεται από απλωμένα σπίτια, μοντέρνες μονοκατοικίες με μια αρχιτεκτονική που δείχνει να συνδυάζει τη σαξωνική παράδοση με την αμερικανική επιρροή που οι Ιρλανδοί μετανάστες έφεραν πίσω στην πατρίδα μαζί τους. Τα χωριά είναι μικρά, αλλά κουκλίστικα. Τα παραθαλάσσια φωνάζουν «ψαροχώρι», ενώ αυτά τις ενδοχώρας φροντίζουν να είναι πολύχρωμα, πεντακάθαρα, τακτοποιημένα. Η περιοχή περιλαμβάνει μερικούς κλασικούς τουριστικούς προορισμούς. Ο τουρισμός φαίνεται να είναι η δεύτερη πιο συχνή οικονομική δραστηριότητα, μετά την κτηνοτροφία: αγελάδες και πρόβατα βοσκάνε παντού! Τα ζώα δε φαίνεται να είναι και πολύ εξοικιωμένα με την παρουσία ποδηλάτων: συχνά φάνηκε να τρομάζουν από το πέρασμα του group μας.

 

Ποδήλατο και Guinness

Πρωινή θερμοκρασία που σου θυμίζει να μην ξεθαρέψεις: τουλάχιστον arm και leg warmers, αν όχι κάποιο ελαφρύ jacket. Μπορεί όταν σηκωθεί ο ήλιος (ναι, έχει και από αυτό ενίοτε!) να πιστέψεις πως θα ζεσταθείς, αλλά θα είναι για πολύ λίγο. Η επόμενη κατηφοριά, η επόμενη συννεφιά, το επόμενο ψιλόβροχο θα σου ξακαθαρίσουν αν έκανες σωστή ή λάθος επιλογή ρουχισμού. Αδιάβροχο πάντα μαζί εννοείται. Στην ψιχάλα δεν πολυ-χρειάζεται, ειδικά αν το jacket είναι στοιχειωδώς water repellent. Αλλά θα υπάρξει και η μπόρα ή η συνεχής βροχή. Προσωπικά ήμουν πολύ τυχερός. Προετοιμασμένος για τετραήμερη βροχή, είχα τελικά μόνο μια βροχερή και 3 συννεφιασμένες με μερική ηλιοφάνεια! Βέβαια, η βροχερή ήταν 6 ώρες συνεχούς ψιλόβροχου, αλλά δεν μπορώ να παραπονεθώ!

Δρόμοι σε μέτρια προς κακή κατάσταση. Όχι πολλές άσχημες λακκούβες, αλλά μεγάλα κομμάτια με άγριο οδόστρωμα. Οι οδηγοί είναι κατά κανόνα εξοικιωμένοι με τους ποδηλάτες στο δρόμο. Με την προϋπόθεση πως κινείσαι σε μονή σειρά (είναι πολύ στενοί οι δρόμοι για κάτι άλλο και επιπλέον δείχνει σεβασμό προς τα αυτοκίνητα), θα περιμένουν υπομονετικά πίσω από το group μέχρι να βρουν σημείο με ορατότητα. Θα προσπεράσουν αφήνοντας 1.5 μ. ή και παραπάνω. Πρακτικά, αφήνουν ολόκληρο το πλάτος της λωρίδας που χρησιμοποιούν οι ποδηλάτες! Φυσικά υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις, αυτοί που θα βιαστούν να περάσουν αφήνοντας λίγα εκατοστά... Οι Ιρλανδοί ποδηλάτες ανταποκρίονται με ευδιάκριτα thumbs up ή thumbs down, ξεκάθαρα ορατά από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου. Μου έκανε εντύπωση: ευαριστούν τον οδηγό που τους πέρασε με ασφάλεια με thumbs up που μπορεί να δει από τον καθρέπτη του καθώς απομακρύνεται!

Οι άνθρωποι, οι επαγγελματίες στις pub και τα εστιατόρια των χωριών, επαληθεύουν τη φιλόξενη φήμη των Ιρλανδών, σε κάθε ευκαιρία. Φιλικοί, χαμογελαστοί, χαλαροί, έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε για να βοηθήσουν τον ταλαιπωρημένο ποδηλάτη. Στο ψαροχώρι που σταματήσαμε τη 2^η (βροχερή) μερά, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μου. Διέθεσαν ειδικό χώρο στο εσωτερικό της pub για τα ποδήλατά μας, άναψαν την ξυλόσομπα για να ζεσταθούμε και να στεγνώσουμε τα ρούχα μας και έφεραν μεγάλες, καθαρές και μοσχομυριστές πετσέτες για όλους μας! Μιλάμε για 12 πετσέτες, σε pub! H νοστιμότατη ψαρόσουπα, τα χορταστικά σάντουιτς και η άφθονη Guinness που σέρβιραν μετά από αυτά, ήταν απλώς αναμενόμενα! Και αυτό δεν ήταν η εξαίρεση. Ήταν το μοτίβο που επαναλαμβάνονταν σε κάθε μας ενδιάμεση στάση και σε κάθε πόλη που καταλήγαμε το απόγευμα κάθε μέρας! Respect!

Ο τρόπος για να καλύψεις 510 χλμ με μπόλικα, μικρά ανέβα – κατέβα είναι γνωστός: στροφάρεις στις ανηφόρες, κρατάς τα πόδια ζεστά στις κατηφόρες και τις ευθείες. Βεβαιώνεσαι πως τρως και πίνεις (ειδικά το δεύτερο, πρέπει να προσπαθήσεις για να μην το ξεχάσεις – δε φτάνει η εξωτερική υγρασία για να σε σώσει από τις κράμπες που καραδοκούν αν ξεχαστείς). Μικρά γκρουπάκια, ιδανικά με μερικούς μη – Ιρλανδούς μέσα, γιατί οι ντόπιοι έχουν την τάση να ανεβαίνουν όλα τα ανηφοράκια ορθοπέταλο!

Προτιμήσεις

Λιγότερες μέρες απουσίας από το σπίτι, αλλά αρκετές για να αισθανθείς χορτάτος από ποδήλατο (ειδικά αν κάνεις 120 – 170 χλμ. κάθε μέρα, ακολουθώντας τα Track 2, αντί των κάπως μικρότερων Track 1 κάθε μέρας). Κυκλική διαδρομή (αναχώρηση και τερματισμός μετά από 4 μέρες στο ίδιο σημείο) που απλοποιεί το σχεδιασμό του ταξιδιού. Διαμονή σε ξενοδοχεία, «οικογενειακή» ατμόσφαιρα με κουβεντούλα, φαγητό και μπυρίτσα στο ξενοδοχείο ή σε κοντινό εστιατόριο, μεταξύ όλων των ποδηλατών. Μικρά group στο δρόμο, με μικρές διαφορές στη δυναμικότητα. Είναι κάποιοι από τους λόγους να προτιμήσει κάποιος ένα μικρότερο GBI αντί της μεγάλης γιορτής των 6-7 ημερών. Εκτός αν προλαβαίνει και μπορεί να κάνει και τα δύο! Μοναδικό ίσως μειονέκτημα οι μικρότερες δυνατότητες υποστήριξης από τη διοργάνωση (ένα van υποστήριξης, με βασικά εργαλεία και χωρίς πολλά ανταλλακτικά). Αλλά οι 15 GBIers της Ιρλανδίας δεν χρειαστήκαμε κάτι περισσότερο. Ακόμα και το σπασμένο ντεραγιέ ενός συνοποδηλάτη αντιμετωπίστηκε!