Ποδήλατο!

Ξεκινάμε από το αγαπημένο μας θέμα! Και σε αυτό το post ασχολούμαστε αποκλειστικά με την τεχνική πλευρά του θέματος

Με το Tarmac SL3

Οι "παλιοί" θα θυμούνται το Specialized Tarmac SL3. Το εργαλείο με το οποίο έχω ζήσει δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα (κάπου 40,000 νομίζω πλέον) από το 2011. Με το ίδιο εργαλείο ξεκίνησα και τα πρώτα μου χιλιόμετρα εδώ στην Αγγλία. 

Όταν ήρθα, καλοκαίρι του 2018, η αλλεργία μου στη γύρη με εμπόδισε να ευχαριστηθώ ποδήλατο. Ήταν ένα από τα πιο ζεστά καλοκαίρια στην Αγγλία (θερμοκρασία γύρω από τους 30oC για μεγάλα διαστήματα) και η περιεκτικότητα γύρης στην ατμόσφαιρα ήταν στα ύψη. Το φθινόπωρο ξεκίνησα να κάνω διαδρομές στη γύρω περιοχή, ακολουθώντας group rides του τοπικού ποδηλατάδικου (Banjo Cycles - Group rides: άλλο ένα θέμα για το οποίο πρέπει να μιλήσω αναλυτικότερα, σε ειδικό post). Τα συμπεράσματα από αυτά τα πρώτα rides ήταν πολλά, αλλά εδώ θα περιοριστώ στα τεχνικά θέματα μόνο:

Φρένα

Οι περισσότερες προπονήσεις ήταν με βρεγμένους δρόμους. Είτε είχε βρέξει πριν είτε έβρεχε κατά τη διάρκεια. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σπάνια βρίσκεσαι σε δρόμο ευθύ και επίπεδο, αλλά αντίθετα σε συνεχείς στροφές και σε διαρκή ανέβα-κατέβα (μικρές κλίσεις, μικρό μήκος, αλλά συνεχή), σημαίνει πως τα φρένα είναι πολύ σημαντικά και δουλεύουν διαρκώς. Αποτέλεσμα: ναι μεν τα Dura Ace rim brakes έχουν εξαιρετικό feel, προοδευτικότητα και δύναμη, αλλά έχουν και όρια! Τα τακάκια φθίρονται ταχύτατα και επιπλέον πρέπει συνεχώς να πατάς μικρά, επαναληπτικά φρεναρίσματα για να "διώξεις" το νερό ανάμεσα στη ζάντα και το φρένο ώστε να αρχίσει το φρένο να πιάνει σωστά. Δεν έχεις όμως αρκετή απόσταση μπροστά σου (μέχρι πχ το σημείο που τελειώνει η κατηφόρα και έχει στροφή 90ο με διασταύρωση!) οπότε είσαι στην τσίτα συνέχεια!

Ήταν σαφές, πως τα δισκόφρενα θα δώσουν peace of mind... 

Άνεση

Τα περισσότερα χιλιόμετρα προπονήσεων γίνονται σε δρόμους που είναι γνωστοί ως country lanes. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι A-roads (επιτρέπονται θεωρητικά τα ποδήλατα, αλλά οι ταχύτητες των αυτοκινήτων τους κάνουν απαγορευτικούς), δεν είναι καν B-roads (χαμηλότερες ταχύτητες αυτοκινήτων αλλά στενοί - ίσα που περνάνε δυο αυτοκίνητα, ένα σε κάθε κατεύθυνση), αλλά σε μικρότερους δρόμους οι οποίοι έχουν πολύ ήπια κυκλοφορία (ένα αυτοκίνητα κάθε 5-10 λεπτά αν δεις) και έχουν το επιπλέον πλεονέκτημα ότι προσφέρουν καταπληκτικά τοπία (λιβάδια, δάση, λόφους, κλπ). Έχουν όμως ένα μειονέκτημα: είναι γεμάτοι με κακή άσφαλτο και τρύπες! Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή! 

Αυτό οδηγεί στη δυνατότητα να αξιολογήσεις με ακρίβεια την άνεση που προσφέρει το ποδήλατό σου! Κατάλαβα πολύ γρήγορα τι ακριβώς εννοούσαν οι συντάκτες των άρθρων στα βρετανικά περιοδικά για ποδήλατο που διάβαζα όσο ήμουν στην Ελλάδα! Αν δεν κάνεις ποδήλατο σε αυτούς τους δρόμους, με αυτόν τον καιρό (κρύο και βροχή) είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Ακόμα και η εμπειρία από δύσκολα, χειμωνιάτικα brevet, δεν αρκεί! Σίγουρα κάποια στιγμή θα πρέπει να γράψω πιο αναλυτικά και γι' αυτό! 

Η ουσία είναι πως το Tarmac SL3 δεν με προβλημάτισε ποτέ ως προς την άνεση και την αποροφητικότητά του τόσα χρόνια, ούτε στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στα ευρωπαϊκά ταξίδια του GBI. Όμως στην Αγγλία άρχισε να δείχνει τα όριά του... Η πίσω πλευρά του συνέχισε να με καλύπτει, δεν με κούραζε, παρόλο που ήταν σαφές ότι έφερνε κάποιους παραπάνω κραδασμούς. Όμως το μπροστινό σύστημα με ταλαιπωρούσε: συχνοί και δυνατοί κραδασμοί περνάγανε στα χέρια μου. 

Μήπως άρχισα να γερνάω και να ψάχνω την άνεση; 

Τροχοί και ελαστικά

Τα 25άρια ελαστικά (που έχω κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια στα ποδήλατά μου) είναι το minimum standard εδώ. Δε νομίζω να έχω δει κάποιον με 23άρια! Αρκετοί καβαλάνε gravel με 28άρια ή 30άρια, ειδικά το χειμώνα. Αλλά τα Continental GP 4000 SII που τόσο αγαπάω και εμπιστεύομαι, έχουν δυστυχώς αποδειχτεί "λίγα". Η αντοχή τους έχει πέσει από τα 5,000 χλμ. στα 2,000 - 3,000 χλμ και τα punctures (φουίτ) είναι πολύ συχνά! Αυτή την εποχή δοκιμάζω τα Conti 4 Seasons... θα δείξει... Επιπλέον, λόγω της ανάγκης για άνεση που ήδη ανάλυσα, η σκέψη πως οι αλουμινένιοι DT ίσως και να μην είναι ιδανική λύση, ήταν συχνή στο μυαλό μου. 

Ένα ζευγάρι πιο απορροφητικοί (carbon;) τροχοί θα ήταν μια καλή περίπτωση!

Το νέο (υπέρ)όπλο

Παρά τους "λόγους" που ανέφερα πιο πριν, κακά τα ψέματα, μια χαρά θα μπορούσα να συνεχίσω, με λίγους συμβιβασμούς, με το Tarmac SL3! Αλλά είναι που ήθελα να κάνω κι ένα δώρο στον εαυτό μου! 

Η διαδικασία επιλογής και απόφασης πήρε αρκετές βδομάδες: πρώτα ήταν οι σημαντικότερες προτεραιότητες τακτοποίησης της οικογένειας στη νέα πραγματικότητα και βέβαια η αντίστοιχη προτεραιοποίηση των εξόδων. Μετά ήταν η σχετική έρευνα. Η ιστορία έχει ενδιαφέρον ίσως, αφού είχε και κάποιες ανατροπές... αλλά θα περάσω κατ' ευθείαν στο αποτέλεσμα και θα αφήσω τις λεπτομέρειες για αργότερα:

Specialized S-Works Tarmac 2018 

Το S-Works μου

Είναι ο καλύτερος σκελετός της Specialized (ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 1 χρόνο μετά την αγορά του). Έχει όλα τα καλούδια: ηλεκτρονική Dura Ace, υδραυλικά δισκόφρενα Dura Ace, carbon τροχούς Roval 50mm και Shimano Power Meter στο δισκοβραχίονα. Με απλά λόγια, είναι ένα από τα 5 καλύτερα ποδήλατα στον κόσμο για το 2019-2020 και προφανώς είμαι πολύ χαρούμενος κάθε φορά που το κοιτάω και που το καβαλάω!

Κάποιες σημαντικές εντυπώσεις από τη σύγκριση με το Tarmac SL3.

• Η άνεση είναι απαράμιλλη. Προφανώς δεν είναι το πιο απορροφητικό ποδήλατο του κόσμου. Είναι racing γεωμετρίας. Η ίδια η Specialized έχει άλλα μοντέλα (Roubaix) πού είναι πολύ πιο απορροφητικά. Αλλά ο τρόπος που το πηρούνι, σε συνδυασμό με τον carbon τροχό) απορροφά τους κραδασμούς, είναι σε άλλη κλάση, συγκρίνοντας με το SL3. Επιπλέον, η πίσω πλευρά είναι τόσο πιο απορροφητική από εκείνη του SL3 που για πολλά χιλιόμετρα είχα την αίσθηση πως έχω ανάρτηση (ή ξεφούσκωτο πίσω λάστιχο!). 
• Κατευθυντικότητα από άλλο πλανήτη. Για το SL3 συνήθιζα να λέω πως στρίβει με τη σκέψη. Αυτό ήταν και το κύριο στοιχείο που με έκανε να μένω σε Tarmac και να μην είμαι φίλος με τα Roubaix. Το S-Works μάλλον στρίβει πριν προλάβεις να ολοκληρώσεις τη σκέψη σου! Και επιπλέον μένει "βράχος" στη διαδικασία της στροφής, ακόμα και σε συνθήκες οδοστρώματος που θα σε έκαναν να τρομάξεις και να κόψεις στα 5 χλμ/ώρα! Σε κάθε περίπτωση που κόβω ταχύτητα είναι να σα να με ρωτάει: "Γιατί; Δε χρειαζόταν!"
• Φρένα που δίνουν αυτό το peace of mind: Απλά σταματάς να το σκέφτεσαι. Όπως στο αυτοκίνητο, ένα πράμα: όταν έρθει η ώρα (νομίζεις), αφήνεις ένα δευτερόλεπτο ακόμα και μετά πατάς φρένα. Θα σταματήσει όμορφα, γλυκά και άμεσα. Δεν ξέρω αν όλα τα δισκόφρενα είναι έτσι, αλλά τουλάχιστον τα Dura Ace με εξόπλισαν αυτή την ηρεμία που χρειαζόμουνα, στους βρεγμένους και χάλια δρόμους. Βέβαια, δεν παύουν (και αυτά) να υποφέρουν από τους ανατριχιαστικούς και ενοχλητικούς ήχους που έχουν (όλα νομίζω) τα δισκόφρενα όταν είναι βρεγμένα. Σταμάτανε μετά από μερικά πατήματα, αλλά μέχρι να σταματήσουν είναι πολύ ενοχλητικά. Επιπλέον, αν μαζέψουν και λάσπη, η ηχητικά παραφωνία γίνεται χειρότερη! Αλλά η αποτελεσματικότητα δεν επηρεάζεται ούτε στο ελάχιστο, σε καμία περίπτωση!

Θα πολύ περισσότερα για το εργαλείο, αλλά σε επόμενα posts!