Κι άλλη Αυστρία (4η μέρα)
Ορεξάτοι για ακόμα περισσότερα χλμ. με πλήρη Ble αμφίεση, ετοιμαζόμαστε για 155 χλμ (που τελικά θα γίνουν μόνο 135 χλμ λόγω κακής συνεννόησης με τη διοργάνωση).
 |
| Τάσος, υπογράφων και Πέτρος... Ble και έτοιμοι! |
Παρά την προσπάθειά μου να καταλάβω τις διαφορές ανάμεσα στα 2 διαφορετικά αρχεία που είχε δώσει η διοργάνωση για "Track 2", δεν κατάφερα - όπως αποδείχτηκε, να συνεννοηθώ! Έτσι, τελικά, εκεί που νομίζαμε ότι έχουμε ακόμα καμιά 20αριά χλμ., καταλάβαμε ότι... φτάσαμε!
Μέχρι να φτάσουμε, τα υψομετρικά ήταν λίγα (970 μέτρα), η διαδρομή κλασικά όμορφη, με εναλλαγές μεταξύ δάσους, λιβαδιών και όμορφων χωριών και η παρέα ευχάριστη και αποτελεσματική ποδηλατικά. Το γκρουπ σήμερα είναι ακόμα πιο international απ' ότι συνήθως, αφού εκτός από το Richard, με τον οποίο πλέον κάνουμε καλή παρέα πάνω και κάτω από το ποδήλατο, έχουμε και το Luca, το φίλο από τα παλιά, τον Ιταλό ποδηλάτη που πάντα με εντυπωσιάζει με τη δύναμή του και με την άνεση με την οποία βγάζει αυτή τη δύναμη στα πετάλια του. Η καθιερωμένη στάση έγινε κατ' ευθείαν για το μεσημεριανό (αφού συνεχίζουμε να μη βρίσκουμε καλά καφέ στην Αυστρία!).
Στο Wiesleburg, που ήταν μεγαλύτερη πόλη και όχι χωριό, υπήρχε η Messe. Κοινώς ένας τεράστιος εκθεσιακός χώρος, που μας φιλοξένησε. Τα ντους και οι τουαλέτες ήταν (για μια ακόμα φορά) υπερβολικά λίγα. Ο χώρος για να κοιμηθούμε, ήταν ενιαίος και μεγάλος τουλάχιστον. Ακριβώς απ' έξω, υπήρχε ένα μικρό ποταμάκι, τα κρύα νερά του οποίου ήταν αναζωογονητικά για τα κουρασμένα πόδια των ποδηλατών.
Με το κέντρο της πόλης να είναι ακριβώς έξω από το Messe, είχαμε το χρόνο (και τη διάθεση) να φάμε παγωτάκι και να κάνουμε μια όμορφη ανασυγκρότηση ολόκληρης σχεδόν της ελληνικής ομάδας. Μετά τα ντους και το πρώτο, πρόχειρο φαγητό (λουκάνικα) στο camp, βγήκαμε στην πόλη για το... recovery περπάτημα και το βραδινό (πλήρες) φαγητό μας.
Η μέρα έμελλε να είναι "γεμάτη"! Τα πρώτα 50 - 60 χλμ. κύλησαν όμορφα, οι αναβάσεις έβγαιναν στρωτά, η ομάδα ήταν μικρή (Πέτρος, Γιάννης, Richard κι εγώ), αλλά όλα πήγαιναν ρολόι! Μέχρι την ώρα που περάσαμε από μια κατηφόρα με "βομβαρδισμένο" οδόστρωμα! Μεγάλες πέτρες παντού και βαθιές λακκούβες... Ο Richard έπαθε (απλό) σκάσιμο, αλλά εγώ έσκισα το πίσω λάστιχό μου! Κανένας πανικός, μπρεβετάδικη επισκευή, όπου μάλιστα, αντί να βάλω κομμένο κομμάτι από αλουμινένια συσκευασία gel (που είχα), έβαλα ένα μαύρο χαρτόνι της Zefal - υποτίθεται ειδικό γι' αυτό το σκοπό - που υπάρχει μέσα στο φακελάκι με τα μπαλώματα που έχω μαζί μου (τα μπαλώματα, αχρείαστα να είναι, αλλά κουβαλάω "μόνο" δύο σαμπρέλες μαζί μου).
Καμιά 10αριά χλμ αργότερα, χρειάστηκε να (ξανα)μπει σε εφαρμογή η μπρεβετάδικη εμπειρία και νοοτροπία: το νερό στα παγούρια τελείωνε και η ζέστη ανέβαινε. Καφέ - όπως ήδη έχω πει πολλές φορές - δεν... Αλλά, τι στο καλό, από κατοικημένες περιοχές περνάμε! Ένας ηλικιωμένος κύριος είναι έξω από την πόρτα του σπιτιού του και σκαλίζει το κηπάκι του... Με τα... άπταιστα γερμανικά μου τον παρακαλώ για δροσερό νερό. Προθυμότατος, γεμίζει με κρύο νερό από το ψυγείο του, τα παγούρια όλων μας!
Αλλά η Zefal δε μας τα λέει καλά! Το πίσω μου λάστιχο είναι ξεφούσκωτο πάλι και αυτή τη φορά, όπως διαπιστώνω, ο φταίχτης είναι το περίφημο μαύρο χαρτονάκι της! Έχει κόψει την καινούρια σαμπρέλα μου! Δεύτερη αλλαγή, αυτή τη φορά το μπάλωμα του ελαστικού από τη μέσα μεριά, γίνεται με κομμάτι σαμπρέλας (λάθος, μάλλον έπρεπε να έχω βάλει αλουμίνιο από συσκευασία gel). Μπορούμε να συνεχίσουμε, αλλά το λάστιχο έχει πλέον "βυζί" (η σαμπρέλα εξέχει στο σημείο που είναι σκισμένα τα λινά του ελαστικού) και δεν αισθάνομαι ήσυχος...
Καταφεύγω στην υποστήριξη της διοργάνωσης: ζητάω τηλεφωνικά, να στείλουν ένα καινούριο ελαστικό στο ενδιάμεσο σημείο ελέγχου. Η συνεννόηση είναι δύσκολη και η "ευελιξία" του Tour Office ελάχιστη. Αλλά τελικά καταφέρνουν να ξεκουνηθούν: Όταν φτάνουμε στο 100ο χλμ. στο σημείο ανεφοδιασμού, φτάνει σχεδόν μαζί μας και το καινούριο μου λάστιχο! Μόνο που ο Γιάννης (που αναλαμβάνει να κάνει την τοποθέτησή του) καταφέρνει να σκίσει μια σαμπρέλα ακόμα!
Γρήγορο status update: Είμαστε 4 και έχουμε ΜΙΑ καλή και μία μπαλωμένη σαμπρέλα! (Εντάξει, έχουμε και τα μπαλώματα που έλεγα πριν, αλλά να σοβαρευτούμε, ε; ). Είμαι ο μόνος που έχει Garmin με τη διαδρομή, που σημαίνει ότι αν μου τελειώσει η μπαταρία... χαθήκαμε! Συμφωνούμε να κάνουμε switch στο Track 1. Αποδεικνύεται ότι η διαφορά είναι μόνο 10 χλμ λιγότερα και χωρίς καμία διαφορά στα υψομετρικά (τα είχαμε κάνει όλα στο πρώτο μισό!). Επίσης αποδεικνύεται ότι οι φόβοι μου ήταν βάσιμοι: το Garmin έβγαλε battery low την ώρα που μπαίναμε στο Attnang! Ο μπρεβετάς φέρθηκε σοφά και όλα πήγαν καλά!
Και βέβαια, ο καιρός δεν ήταν (ούτε κι αυτός) με το μέρος μας εκείνη την ημέρα! Προς το απογευματάκι, μια γερή μπόρα ήρθε να μας θυμίσει ότι είμαστε στην κεντρική Ευρώπη και να τσεκάρει την ποιότητα των αδιάβροχών μας (εξαιρετικό το καινούριο μου Shimano 3D!). Για λίγα λεπτά καταφύγαμε σε υπόστεγο αγροικίας (με τα γεωργικά μηχανήματα παρκαρισμένα εκεί), ώστε να αποφύγουμε το υπερβολικό νερό! Μια ακόμα εμπειρία! Μετά συνεχίσαμε, με το νερό να είναι αρκετό, τόσο από πάνω όσο και από κάτω!
Στο αθλητικό κέντρο του Attnang (γήπεδα τέννις) φτάσαμε βρεμένοι αλλά ικανοποιημένοι! Τόσο ικανοποιημένοι που μέχρι και σπριντ ανάβασης προς τον τερματισμό κάναμε με τον Richard! Το κέρδισα :-). Είχαμε φέρει εις πέρας την αποστολή! Τα ντους ήταν ευτυχώς περισσότερα, οπότε σε σύντομο χρονικά διάστημα, είμαστε και πάλι στεγνοί και καθαροί. Και βέβαια, ο φύλακας-άγγελός μας Μαρίνος, έχει φροντίσει να καβατζώσει ένα καλό σημείο για ύπνο! Για φαγητό εκτός camp, δε γίνεται καν λόγος... Ό,τι βρούμε στο camp: διπλή δόση λουκάνικα με ψωμάκια, Αγγλία - Ουρουγάη στη μεγάλη οθόνη, καζούρα στο Richard για τη γρήγορη επιστροφή της ομάδας του από τη Βραζιλία στα πάτρια εδάφη και πάμε για ύπνο!
Όχι όμως ο Richard κι εγώ! Σήμερα πρέπει να ακολουθήσουμε "ειδικό πρόγραμμα". Έχουμε συμφωνήσει με τη διοργάνωση, να είμαστε στον τερματισμό, στο Pittenhart, στις 14:30 το αργότερο. Στόχος να είμαστε έτοιμοι (καθαροί και με πολιτικά ρούχα) ώστε στις 15:30 να μας παραλάβει βανάκι που θα μας πάει πίσω στο Salzburg για το VIP dinner, το δείπνο προς τιμή των sponsors, με την παρουσία στελεχών της Vodafone.
Ξεκινάμε λοιπόν νωρίς το πρωί, οι δυο μας και πάμε το Track 1 (130 χλμ). Πάμε σβέλτα, αλλά έχουμε κάποιους... επιβραδυντικούς παράγοντες:
Τώρα είμαι έτοιμος για την επίσκεψη στον πύργο του Salzburg! Η ξενάγηση είναι πριβέ και πολύ ενδιαφέρουσα. Από Άγγλο που γνώρισε μια Αυστριακή και την ακολούθησε στο Salzburg! Είναι πράγματι πολύ καλός ξεναγός, μας πάει σε διάφορα σημεία του κάστρου, από κουζίνες μέχρι φυλακές και από μεγάλες αίθουσες εκδηλώσεων μέχρι οχυρωματικούς πύργους. Μας εξηγεί λεπτομέρειες τόσο για την καθημερινή ζωή όσο και για την πολιτικο-οικονομική κατάσταση της εποχής. Και όταν ολοκληρώνεται η ξενάγηση, είναι η ώρα για επίσημο δείπνο! Με το Γερμανό CEO να είναι το "τιμώμενο" πρόσωπο, και με αρκετούς από τους ανθρώπους "κλειδιά" κάθε GBI διοργάνωσης, η ώρα περνάει ευχάριστα. Με ιστορίες από παλιά GBI και την προσωπική, ποδηλατική ιστορία του καθενός, με τον Αυστριακό entertainer να μας τραγουδάει και να μας διαβάζει στίχους, να μας αφηγείται ιστορίες με καρδινάλιους και συνομωσίες και να μας βάζει να ολοκληρώσουμε το role playing μας (εγώ ήμουν ο "δοκιμαστής κρασιού του καρδινάλιου") πριν μας επιτρέψει να δοκιμάσουμε το εξαιρετικό φαγητό μας. Μια ευχάριστη παρένθεση πολυτέλειας, στο "πρωτόγονο" και σκληρό GBI.
Η επιστροφή στο GBI camp, στο Pittenhart είναι επιστροφή στη δύσκολη νυχτερινή διαβίωση... Ο χώρος είναι πολύ μικρός και πρέπει να περάσεις κυριολεκτικά πάνω από κοιμισμένους ποδηλάτες για να μπορέσεις να φτάσεις στο στρώμα σου... Όπως και να 'χει όμως, είναι η τελευταία νύχτα του GBI 2014 και ο ύπνος έρχεται γλυκός και βαθύς! Η ικανοποίηση από τις 6 προηγούμενες, γεμάτες, ποδηλατικές μέρες είναι έκδηλη...
Το πρωινό είναι συννεφιασμένο, αλλά έχει bonus την παρουσία του CEO.
Τα χαμόγελα είναι διάσπαρτα. Είναι η τελευταία μέρα, εορταστική. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε θα απολαύσουμε άλλη μια μέρα ποδήλατο! Αυτή τη φορά στη Γερμανία, όπου - ΝΑΙ - έχει καλό καφέ παντού και έχεις πολλές επιλογές! Το γκρουπ είναι μεγάλο (με όλους σχεδόν τους Έλληνες, το Richard φυσικά, αλλά και το Luca τον Ιταλό), αφού τα χιλιόμετρα είναι λίγα (μόλις 90) και ο ρυθμός πρόκειται να είναι χαλαρός. Έχουμε πάρει οδηγία από τη διοργάνωση, να υπολογίσουμε την είσοδό μας στο Μόναχο γύρω στις 14:45 με 15:00. Οπότε υπάρχει χρόνος για καλή στάση καφέ, αλλά και χρόνος για καλή στάση φαγητού. Ειδικά η δεύτερη, στο εστιατόριο ξενοδοχείου (όπως καταλάβαμε αφού κάτσαμε) με τα εξαιρετικά σνίτσελ και την καλή Γερμανική Weiss, ήταν απολαυστική.
Άφιξη στο Μόναχο, κάτω από ένα λαμπρό ήλιο, με τη διάθεση στα ύψη και με πανηγυρικά σφυρίγματα από κάποιες GBI ομάδες. Υπάρχουν ομάδες που η άφιξη στον τερματισμό είναι γι' αυτές μια μεγάλη υπέρβαση, ένα ποδηλατικό κατόρθωμα. Απόλυτα σεβαστό, αφού το GBI είναι ΚΑΙ μια πρόκληση. Δεν ξεχνάμε άλλωστε από πού ξεκινήσαμε όλοι, λίγα ή περισσότερα χρόνια πριν, τότε που κάναμε τα πρώτα μας χιλιόμετρα και μας φαινόταν αδιανόητο να περάσουμε 5 - 6 ώρες πάνω σε μια σέλα ή να καλύψουμε 200 - 250 χλμ. μονοκοπανιά!
Το πάρτυ που έχει στηθεί στον τερματισμό, είναι καλό. Δίπλα σε μια πισίνα, με μουσική, φαγητό (δεν πεινάω μετά από το σνίτσελ), μπύρες (πάντα υπάρχει χώρος για μια ακόμα μπύρα!) και ομιλίες από τους διοργανωτές. Ο CEO που έκανε ποδήλατο μαζί μας σήμερα (έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον!), μαζί με το διευθυντή της Kabel Deutschland (εταιρία που ανήκει πλέον στη Vodafone Γερμανίας και έχει την έδρα της σε αυτό εδώ το προάστιο του Μονάχου) κάνουν ομιλίες και δίνουν συγχαρητήρια.
Έχω πλέον την εμπειρία να δρομολογήσω χωρίς άγχος (και αφού αλλάξω ρούχα, πιω τη μπυρίτσα μου κλπ.), το πακετάρισμα του ποδηλάτου μου, το οποίο (άλλο ένα δείγμα εμπειρίας) γίνεται πιο γρήγορα και πιο εύκολα από κάθε άλλη φορά.
Στη συνέχεια, και αφού έχω κι εγώ τη στιγμή της δημοσιότητάς μου (μαζί με τους υπόλοιπους country champions) ανακοινώνεται και το πλάνο για το GBI 2015: Βενετία - Στουτγάρδη. Ό,τι είχα ψηφίσει!
Η μετακίνηση προς το ξενοδοχείο, με όλες τις αποσκευές και το ποδήλατο στη βαλίτσα του, είναι η τελευταία (;) μεγάλη δοκιμασία: ένα πούλμαν της διργάνωσης που μας πάει προς τον κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό, δύο συνολικά τράινα (με αλλαγή πλατφόρμας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε από το κουβάλημα) και καμια 500αριά μέτρα περπάτημα στο τέλος! Μια μικρή Οδύσσεια! Αλλά είναι κι αυτό μέρος του GBI. Αν κάποιος νόμιζε ότι είναι μόνο ποδήλατο, έκανε λάθος (και μάλλον το έχει καταλάβει τις τελευταίες 9 μέρες!)
Η βραδινή βόλτα στο Μόναχο είναι χαλαρωτική, περιλαμβάνει (μια ακόμα) μπύρα και φυσικά κότσι (Schweinehaxe) σε καλό μαγαζί, όχι τουριστικό, σύσταση ντόπιου, γνωστού (ποιου άλλου) του Αντώνη!
 |
| 4η μέρα - Klosterneuburg-Wieselburg (Αυστριακά λιβάδια!) |
Στο Wiesleburg, που ήταν μεγαλύτερη πόλη και όχι χωριό, υπήρχε η Messe. Κοινώς ένας τεράστιος εκθεσιακός χώρος, που μας φιλοξένησε. Τα ντους και οι τουαλέτες ήταν (για μια ακόμα φορά) υπερβολικά λίγα. Ο χώρος για να κοιμηθούμε, ήταν ενιαίος και μεγάλος τουλάχιστον. Ακριβώς απ' έξω, υπήρχε ένα μικρό ποταμάκι, τα κρύα νερά του οποίου ήταν αναζωογονητικά για τα κουρασμένα πόδια των ποδηλατών.
Με το κέντρο της πόλης να είναι ακριβώς έξω από το Messe, είχαμε το χρόνο (και τη διάθεση) να φάμε παγωτάκι και να κάνουμε μια όμορφη ανασυγκρότηση ολόκληρης σχεδόν της ελληνικής ομάδας. Μετά τα ντους και το πρώτο, πρόχειρο φαγητό (λουκάνικα) στο camp, βγήκαμε στην πόλη για το... recovery περπάτημα και το βραδινό (πλήρες) φαγητό μας.
Ένα brevet στην Αυστρία (5η μέρα)
Μας ξύπνησαν με μουσικές... Η μπάντα της πόλης μας επισκέφτηκε για να μας ξεπροβοδίσει! Μετά από μια γρήγορη συζήτηση με τον Richard, και άλλη μία με τα... πόδια μου, ξεκινήσαμε για - τι άλλο - το Track 2 της ημέρας! Μόνο που το σημερινό Track 2 είναι ...190 χλμ και 2,400 χλμ.! Ένα πλήρες brevet δηλαδή!Η μέρα έμελλε να είναι "γεμάτη"! Τα πρώτα 50 - 60 χλμ. κύλησαν όμορφα, οι αναβάσεις έβγαιναν στρωτά, η ομάδα ήταν μικρή (Πέτρος, Γιάννης, Richard κι εγώ), αλλά όλα πήγαιναν ρολόι! Μέχρι την ώρα που περάσαμε από μια κατηφόρα με "βομβαρδισμένο" οδόστρωμα! Μεγάλες πέτρες παντού και βαθιές λακκούβες... Ο Richard έπαθε (απλό) σκάσιμο, αλλά εγώ έσκισα το πίσω λάστιχό μου! Κανένας πανικός, μπρεβετάδικη επισκευή, όπου μάλιστα, αντί να βάλω κομμένο κομμάτι από αλουμινένια συσκευασία gel (που είχα), έβαλα ένα μαύρο χαρτόνι της Zefal - υποτίθεται ειδικό γι' αυτό το σκοπό - που υπάρχει μέσα στο φακελάκι με τα μπαλώματα που έχω μαζί μου (τα μπαλώματα, αχρείαστα να είναι, αλλά κουβαλάω "μόνο" δύο σαμπρέλες μαζί μου).
Καμιά 10αριά χλμ αργότερα, χρειάστηκε να (ξανα)μπει σε εφαρμογή η μπρεβετάδικη εμπειρία και νοοτροπία: το νερό στα παγούρια τελείωνε και η ζέστη ανέβαινε. Καφέ - όπως ήδη έχω πει πολλές φορές - δεν... Αλλά, τι στο καλό, από κατοικημένες περιοχές περνάμε! Ένας ηλικιωμένος κύριος είναι έξω από την πόρτα του σπιτιού του και σκαλίζει το κηπάκι του... Με τα... άπταιστα γερμανικά μου τον παρακαλώ για δροσερό νερό. Προθυμότατος, γεμίζει με κρύο νερό από το ψυγείο του, τα παγούρια όλων μας!
Αλλά η Zefal δε μας τα λέει καλά! Το πίσω μου λάστιχο είναι ξεφούσκωτο πάλι και αυτή τη φορά, όπως διαπιστώνω, ο φταίχτης είναι το περίφημο μαύρο χαρτονάκι της! Έχει κόψει την καινούρια σαμπρέλα μου! Δεύτερη αλλαγή, αυτή τη φορά το μπάλωμα του ελαστικού από τη μέσα μεριά, γίνεται με κομμάτι σαμπρέλας (λάθος, μάλλον έπρεπε να έχω βάλει αλουμίνιο από συσκευασία gel). Μπορούμε να συνεχίσουμε, αλλά το λάστιχο έχει πλέον "βυζί" (η σαμπρέλα εξέχει στο σημείο που είναι σκισμένα τα λινά του ελαστικού) και δεν αισθάνομαι ήσυχος...
Καταφεύγω στην υποστήριξη της διοργάνωσης: ζητάω τηλεφωνικά, να στείλουν ένα καινούριο ελαστικό στο ενδιάμεσο σημείο ελέγχου. Η συνεννόηση είναι δύσκολη και η "ευελιξία" του Tour Office ελάχιστη. Αλλά τελικά καταφέρνουν να ξεκουνηθούν: Όταν φτάνουμε στο 100ο χλμ. στο σημείο ανεφοδιασμού, φτάνει σχεδόν μαζί μας και το καινούριο μου λάστιχο! Μόνο που ο Γιάννης (που αναλαμβάνει να κάνει την τοποθέτησή του) καταφέρνει να σκίσει μια σαμπρέλα ακόμα!
Γρήγορο status update: Είμαστε 4 και έχουμε ΜΙΑ καλή και μία μπαλωμένη σαμπρέλα! (Εντάξει, έχουμε και τα μπαλώματα που έλεγα πριν, αλλά να σοβαρευτούμε, ε; ). Είμαι ο μόνος που έχει Garmin με τη διαδρομή, που σημαίνει ότι αν μου τελειώσει η μπαταρία... χαθήκαμε! Συμφωνούμε να κάνουμε switch στο Track 1. Αποδεικνύεται ότι η διαφορά είναι μόνο 10 χλμ λιγότερα και χωρίς καμία διαφορά στα υψομετρικά (τα είχαμε κάνει όλα στο πρώτο μισό!). Επίσης αποδεικνύεται ότι οι φόβοι μου ήταν βάσιμοι: το Garmin έβγαλε battery low την ώρα που μπαίναμε στο Attnang! Ο μπρεβετάς φέρθηκε σοφά και όλα πήγαν καλά!
Και βέβαια, ο καιρός δεν ήταν (ούτε κι αυτός) με το μέρος μας εκείνη την ημέρα! Προς το απογευματάκι, μια γερή μπόρα ήρθε να μας θυμίσει ότι είμαστε στην κεντρική Ευρώπη και να τσεκάρει την ποιότητα των αδιάβροχών μας (εξαιρετικό το καινούριο μου Shimano 3D!). Για λίγα λεπτά καταφύγαμε σε υπόστεγο αγροικίας (με τα γεωργικά μηχανήματα παρκαρισμένα εκεί), ώστε να αποφύγουμε το υπερβολικό νερό! Μια ακόμα εμπειρία! Μετά συνεχίσαμε, με το νερό να είναι αρκετό, τόσο από πάνω όσο και από κάτω!
Στο αθλητικό κέντρο του Attnang (γήπεδα τέννις) φτάσαμε βρεμένοι αλλά ικανοποιημένοι! Τόσο ικανοποιημένοι που μέχρι και σπριντ ανάβασης προς τον τερματισμό κάναμε με τον Richard! Το κέρδισα :-). Είχαμε φέρει εις πέρας την αποστολή! Τα ντους ήταν ευτυχώς περισσότερα, οπότε σε σύντομο χρονικά διάστημα, είμαστε και πάλι στεγνοί και καθαροί. Και βέβαια, ο φύλακας-άγγελός μας Μαρίνος, έχει φροντίσει να καβατζώσει ένα καλό σημείο για ύπνο! Για φαγητό εκτός camp, δε γίνεται καν λόγος... Ό,τι βρούμε στο camp: διπλή δόση λουκάνικα με ψωμάκια, Αγγλία - Ουρουγάη στη μεγάλη οθόνη, καζούρα στο Richard για τη γρήγορη επιστροφή της ομάδας του από τη Βραζιλία στα πάτρια εδάφη και πάμε για ύπνο!
Στο κάστρο του Salzburg (6η μέρα)
Μέρα "ειδική περίπτωση": Ο καιρός έχει δείξει τα δόντια του: η θερμοκρασία έχει πέσει δραματικά, 9 - 11oC, η βροχή είναι συνεχής και οι περισσότεροι επιλέγουν... το τραίνο!Όχι όμως ο Richard κι εγώ! Σήμερα πρέπει να ακολουθήσουμε "ειδικό πρόγραμμα". Έχουμε συμφωνήσει με τη διοργάνωση, να είμαστε στον τερματισμό, στο Pittenhart, στις 14:30 το αργότερο. Στόχος να είμαστε έτοιμοι (καθαροί και με πολιτικά ρούχα) ώστε στις 15:30 να μας παραλάβει βανάκι που θα μας πάει πίσω στο Salzburg για το VIP dinner, το δείπνο προς τιμή των sponsors, με την παρουσία στελεχών της Vodafone.
Ξεκινάμε λοιπόν νωρίς το πρωί, οι δυο μας και πάμε το Track 1 (130 χλμ). Πάμε σβέλτα, αλλά έχουμε κάποιους... επιβραδυντικούς παράγοντες:
- Τα Track 1 είναι εξ' ορισμού πιο τουριστικά. Έτσι, η διαδρομή έχει πολλά περάσματα μέσα από χωριά και από όμορφα σημεία, που βέβαια "αξίζουν", αλλά δεν επιτρέπουν υψηλή μέση ωριαία!
- Η βροχή είναι συνεχής. Πολύ νερό, από πάνω, από κάτω και από... δίπλα (διερχόμενα αυτοκίνητα)
Ο ρουχισμός μου λειτουργεί σωστά, η ενεργειακή τροφοδοσία το ίδιο και τα χλμ περνάνε. Αλλά όχι όσο γρήγορα θα θέλαμε... Στα 55 χλμ. κάνουμε στάση σε βενζινάδικο. Ζεστός καφές, σάντουιτς και εκτίμηση της κατάστασης: Η άφιξη μέχρι τις 14:30 στο Pittenhart είναι μαθηματικά οριακή. Μάλλον αισιόδοξα... Επιπλέον, ο καιρός είναι σταθερά κακός και βέβαια, το γεγονός και μόνο ότι σταματήσαμε, σημαίνει ότι πολύ δύσκολα θα ξαναζεσταθούμε ποδηλατώντας. Είναι γνωστό: όταν βρέχει και κάνει κρύο, η μόνη επιλογή είναι "keep pedaling"!
Τσεκάρουμε τους χάρτες μας, ρωτάμε τους ντόπιους που είναι μέσα στο καφέ του βενζινάδικου (για πολλοστή φορά, η γνώση μου της γερμανικής γλώσσας αποδεικνύεται ανώτερη της γνώσης αγγλικής των ντόπιων και "σωτήρια") και καταλήγουμε στη βέλτιστη λύση: 3 χλμ μέχρι τη στάση του τραίνου (Neumarkt am Wallersee) και πάμε προς κάποια πόλη κοντά στο Pittenhart. Προλαβαίνουμε το τραίνο (τουρτουρίζοντας πήγαμε μέχρι εκεί) και μπαίνοντας μέσα πέφτουμε πάνω στους υπόλοιπους της ελληνικής αποστολής, που τα είχαν φορτώσει από την αρχή! Γέλια, χαλάρωση και άφιξη στο Traunstein. Άλλα 27 χλμ. επίσης υπό βροχή, και φτάσαμε! Ο Richard κι εγώ, χτίσαμε γερή φιλία σήμερα! Περάσαμε πολλά μαζί!
Αλλά βέβαια, οι αποτυχίες της οργάνωσης συνεχίζονται! Οι αποσκευές μου ΔΕΝ έχουν έρθει! Είμαι έξαλλος! Είχαμε κάνει ειδική συνεννόηση και είχαμε πάρει διαβεβαίωση! Κάνω ένα πρόχειρο ντους, με δανεική πετσέτα και φοράω τα μοναδικά ρούχα που έχουν φτάσει στο Pittenhart: μια φόρμα και μια μπλούζα που χρησιμοποιώ στον ύπνο (το μικρό μου σακίδιο πλάτης έχει έρθει)! Το βαν μας πάει στο Salzburg κι εκεί "φιλοξενούμαι" σε δωμάτιο ξενοδοχείου που έχει κλειστεί για εθελοντή της διοργάνωσης. (Η προσπάθεια του Michael να απολογηθεί για το λάθος και να διορθώσει την κατάσταση. Πρέπει να ομολογήσω ότι έκανε ότι μπορούσε για να καλύψει τα παιδαριώδη λάθη της ομάδας εθελοντών). Η βαλίτσα μου είναι εκεί, οπότε μπορώ να κάνω ένα πιο νορμάλ ντους και να φορέσω κανονικά ρούχα!
 |
| Το Salzburg από μια πολεμίστρα του πύργου του |
Η επιστροφή στο GBI camp, στο Pittenhart είναι επιστροφή στη δύσκολη νυχτερινή διαβίωση... Ο χώρος είναι πολύ μικρός και πρέπει να περάσεις κυριολεκτικά πάνω από κοιμισμένους ποδηλάτες για να μπορέσεις να φτάσεις στο στρώμα σου... Όπως και να 'χει όμως, είναι η τελευταία νύχτα του GBI 2014 και ο ύπνος έρχεται γλυκός και βαθύς! Η ικανοποίηση από τις 6 προηγούμενες, γεμάτες, ποδηλατικές μέρες είναι έκδηλη...
Το πρωινό είναι συννεφιασμένο, αλλά έχει bonus την παρουσία του CEO.
 |
| Ο CEO της Vodafone Γερμανίας, με τον Richard και τον υπογράφοντα |
Άφιξη στο Μόναχο, κάτω από ένα λαμπρό ήλιο, με τη διάθεση στα ύψη και με πανηγυρικά σφυρίγματα από κάποιες GBI ομάδες. Υπάρχουν ομάδες που η άφιξη στον τερματισμό είναι γι' αυτές μια μεγάλη υπέρβαση, ένα ποδηλατικό κατόρθωμα. Απόλυτα σεβαστό, αφού το GBI είναι ΚΑΙ μια πρόκληση. Δεν ξεχνάμε άλλωστε από πού ξεκινήσαμε όλοι, λίγα ή περισσότερα χρόνια πριν, τότε που κάναμε τα πρώτα μας χιλιόμετρα και μας φαινόταν αδιανόητο να περάσουμε 5 - 6 ώρες πάνω σε μια σέλα ή να καλύψουμε 200 - 250 χλμ. μονοκοπανιά!
Το πάρτυ που έχει στηθεί στον τερματισμό, είναι καλό. Δίπλα σε μια πισίνα, με μουσική, φαγητό (δεν πεινάω μετά από το σνίτσελ), μπύρες (πάντα υπάρχει χώρος για μια ακόμα μπύρα!) και ομιλίες από τους διοργανωτές. Ο CEO που έκανε ποδήλατο μαζί μας σήμερα (έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον!), μαζί με το διευθυντή της Kabel Deutschland (εταιρία που ανήκει πλέον στη Vodafone Γερμανίας και έχει την έδρα της σε αυτό εδώ το προάστιο του Μονάχου) κάνουν ομιλίες και δίνουν συγχαρητήρια.
Έχω πλέον την εμπειρία να δρομολογήσω χωρίς άγχος (και αφού αλλάξω ρούχα, πιω τη μπυρίτσα μου κλπ.), το πακετάρισμα του ποδηλάτου μου, το οποίο (άλλο ένα δείγμα εμπειρίας) γίνεται πιο γρήγορα και πιο εύκολα από κάθε άλλη φορά.
Στη συνέχεια, και αφού έχω κι εγώ τη στιγμή της δημοσιότητάς μου (μαζί με τους υπόλοιπους country champions) ανακοινώνεται και το πλάνο για το GBI 2015: Βενετία - Στουτγάρδη. Ό,τι είχα ψηφίσει!
Η μετακίνηση προς το ξενοδοχείο, με όλες τις αποσκευές και το ποδήλατο στη βαλίτσα του, είναι η τελευταία (;) μεγάλη δοκιμασία: ένα πούλμαν της διργάνωσης που μας πάει προς τον κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό, δύο συνολικά τράινα (με αλλαγή πλατφόρμας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε από το κουβάλημα) και καμια 500αριά μέτρα περπάτημα στο τέλος! Μια μικρή Οδύσσεια! Αλλά είναι κι αυτό μέρος του GBI. Αν κάποιος νόμιζε ότι είναι μόνο ποδήλατο, έκανε λάθος (και μάλλον το έχει καταλάβει τις τελευταίες 9 μέρες!)
Η βραδινή βόλτα στο Μόναχο είναι χαλαρωτική, περιλαμβάνει (μια ακόμα) μπύρα και φυσικά κότσι (Schweinehaxe) σε καλό μαγαζί, όχι τουριστικό, σύσταση ντόπιου, γνωστού (ποιου άλλου) του Αντώνη!
Επιστρέφουμε
Τώρα που έχουμε προπονηθεί και στο κουβάλημα στο τραίνο, η μετάβαση στο αεροδρόμιο είναι εύκολη. Η φόρτωση των 11 ποδηλάτων ΧΩΡΙΣ να χρεωθούμε (όπως έχουμε συμφωνήσει με την Aegean) είναι η τελευταία πρόκληση, αφού η συννενόηση του γερμανικού με το ελληνικό γραφείο δεν έχει γίνει σωστά και βέβαια Κυριακή πρωί είναι δύσκολο να βρεθεί άκρη. Αλλά ευτυχώς ο Μάνος δίνει τη λύση, με τη μεσολάβηση του ξάδερφου που δουλεύει σε τουριστικό γραφείο και έχει τα απαραίτητα τηλέφωνα της Aegean!
Κουρασμένοι και απόλυτα ικανοποιημένοι, κουβεντιάζουμε ποδηλατικές και όχι μόνο εμπειρίες και συζητάμε με ποιο τρόπο θα μεγαλώσουμε ακόμα περισσότερο την ιδέα του GBI στην Ελλάδα.
Σκέψεις
Για κάποιον που κάνει το πρώτο του ή το δεύτερο GBI, η βασική σκέψη είναι στην ποδηλατική πρόκληση (6 - 7 μέρες συνεχόμενο ποδήλατο, θέλει προπόνηση και εμπειρία). Είναι αρκετοί που δεν ακούν τις συμβουλές των πιο έμπειρων, δεν κάνουν οικονομία δυνάμεων και την τρίτη - τέταρτη μέρα συναντάνε "περίεργα" προβλήματα (πόνους στα γόνατα, απρόσμενη κούραση, ασθένειες, στομαχικές διαταραχές). Αυτά τα "περίεργα" προβλήματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αντιδράσεις του σώματος στην καταπόνηση. Γι' αυτό συμβουλεύω πάντα: "Πάμε 15% πιο "κάτω" από την ένταση που νομίζουμε ότι μπορούμε και ότι είναι ΟΚ για εκείνη τη στιγμή". Συνταγή που δουλεύει!
Για μένα, το ποδηλατικό κομμάτι είναι πλέον "εύκολο". Ποτέ δεν πρέπει να θεωρηθεί "δεδομένο", πάντα χρειάζεται προσοχή και διαχείριση, πάντα χρειάζεται ετοιμότητα για αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων. Αλλά σε γενικές γραμμές, το θεωρώ "αναμενόμενο".
Το "τουριστικό" κομμάτι έχει πάντα το ενδιαφέρον του. Έχεις να λες ότι πέρασες από πολλές χώρες, πολλές πόλεις και χωριά, βουνά, λιβάδια και ποτάμια. Μπορεί από κάποιο σημείο και μετά οι εικόνες να είναι παρόμοιες (τα πιο πολλά είναι κεντρική Ευρώπη άλλωστε), αλλά δεν παύει να είναι μια πανδαισία εικόνων, ήχων και οσμών... Είναι για μένα, από τους βασικούς λόγους που θέλω να "επιστρέφω" στο GBI κάθε χρόνο.
Και βέβαια, το φιλανθρωπικό κομμάτι, η αίσθηση ότι κάτι καλό βγαίνει από όλη αυτή την ιστορία, είναι πάντα το κορυφαίο κριτήριο! Σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχει και κάτι ακόμα: το οργανωτικό, διοικητικό κομμάτι. Η αίσθηση ότι χτίζεις μια ομάδα, βάζοντας σε καλή χρήση τα δυνατά σημεία του κάθε μέλους της ομάδας και φτιάχνοντας τελικά ένα σύνολο που όχι μόνο πετυχαίνει το σκοπό του, αλλά και θέλει να πάει ακόμα πιο πέρα, να κάνει το επόμενο βήμα! Θεωρώ κι αυτό το σημείο μια μικρή, προσωπική επιτυχία! Τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει να μιλήσω πιο αναλυτικά για το κάθε μέλος αυτής της ομάδας... Υπόσχομαι να το κάνω σε ένα επόμενο post!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου