Το GBI μεγαλώνει από κάθε άποψη... Η ελληνική ομάδα ήταν φέτος 12 άτομα, με τους μισούς σχεδόν να είναι "πρωτάρηδες"... Πρωτάρηδες στο GBI, αλλά βέβαια όχι και τόσο πρωτάρηδες στο ποδήλατο! Ο Πέτρος (φίλος από τη ΜΠΛΕ και ποδηλάτης δυνατός), ο Μαρίνος (συνάδελφος και από τους νεοεισερχόμενους στο χώρο των μεγάλων αποστάσεων, τον έπεισα να δοκιμάσει και δεν το μετάνιωσε!), ο Richard (πολύ έμπειρος ποδηλάτης, κάτοικος UK και μέλος της ομάδας μας ως εκπρόσωπος του χορηγού), ο Βασίλης (ανερχόμενος τριαθλητής και ήρεμη δύναμη) και ο Χρήστος (συνάδελφος και μαουντενάς που ενθουσιάστηκε με την ιδέα του GBI και την αγκάλιασε), ήρθαν για πρώτη φορά σε GBI. Μαζί με αυτούς τους 5, ο Αντώνης, οι δυο Δημήτρηδες, ο Τάσος, ο Γιάννης και ο Μάνος ο καθένας τους με μπόλικα "GBI αστέρια" στο στήθος!
Μια άλλη ένδειξη για το πόσο μεγαλώνει το GBI, είναι ο αριθμός των άρθρων που χρειάστηκε να γράψω, από την ημέρα που επιστρέψαμε! Για το moto-Τρίτη, για το MBike, για το skaigoal.gr, για το Δελτίο Τύπου της Vodafone, κ.ο.κ... Οπότε, αναγκαστικά, ετούτο εδώ το blog μπήκε σε δεύτερη προτεραιότητα και τώρα, έναν ολόκληρο μήνα μετά την επιστροφή μας, βρήκα το χρόνο να γράψω μια πιο προσωπική ματιά , στο φετινό GBI.
Η προετοιμασία
Πολλούς μήνες πριν πρέπει να ξεκινήσει η προετοιμασία. Με την εύρεση χορηγών, με τον καθορισμό της ομάδας (ή τουλάχιστον του κορμού της), με την ανάθεση κάποιων αρμοδιοτήτων σε μέλη (π.χ. σχεδιασμός φανέλας, κλείσιμο αεροπορικών και ξενοδοχείων, κλπ.). Και φέτος, παρόλο που είχα βοήθεια αρκετή, όπως κάθε χρόνο, το GBI ήταν ένα από τα ποδηλατικά project που "έτρεξα", ως "αρχηγός" της αποστολής και απορρόφησαν αρκετό από το χρόνο μου.Η αναχώρηση
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, έχω ήδη το αίσθημα της ικανοποίησης. Της ικανοποίησης ότι έχω στήσει μια καλή ομάδα που θα εκπροσωπήσει επάξια τη χώρα σε αυτό το όμορφο ποδηλατικό event.
 |
| Ένα γλυκό κορίτσι, κάτοικος των Χωριών, φοράει τα γυαλιά μου |
Η παρουσία των παιδιών από τα Χωριά SOS στο αεροδρόμιο, με σκοπό να μας ξεπροβοδίσουν με ένα φιλί και με ένα συμβολικό (αλλά και χρηστικό) δώρο, μπαντάνες με δικές τους ζωγραφιές, είναι η καλύτερη αρχή που θα μπορούσα να φανταστώ για το όμορφο ταξίδι.
 |
| Μερικοί από μας, με μερικές από τις βαλίτσες μας! |
Στη Βουδαπέστη
Το ξενοδοχείο ήταν φτηνό, αλλά καλό δεν το έλεγες! Οι "γείτονες" ήταν εργαζόμενοι της βιομηχανίας που ανθεί στην πρώην Ανατολική Ευρώπη... και το υπόγειο του διπλανού κτιρίου φαινόταν το πρωί να λειτουργεί ως γυμναστήριο και το βράδυ... (το ντύσιμο της "πορτιέρισας" ήταν τουλάχιστον περίεργο...). Κάναμε τη σχετική πλάκα στο Χρήστο, που το είχε κλείσει, γνωρίζοντας φυσικά ότι είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε! Αλλά ως "νέος", ήταν ευάλωτος σε καζούρα έτσι κι αλλιώς! Χρειάστηκε να κουβαλήσουμε από τις σκάλες τις ποδηλατικές μας βαλίτσες (προφανώς και δεν είχε ασανσέρ!). Ευτυχώς όμως, ήταν ήσυχο και σχετικά καθαρό. Το πρωινό βέβαια, ήταν προετοιμασία για τα πρωινά της διοργάνωσης που θα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες: αν ξύπναγες πολύ νωρίς, ίσως να προλάβαινες καμιά φέτα τυρί...Η τουριστική βόλτα στη Βουδαπέστη όμως, ήταν απολαυστική και μας αντάμειψε!
Μια πρώτη γεύση την Παρασκευή και το Σάββατο μια πλήρης ξενάγηση, με ένα από τα ξεσκέπαστα τουριστικά λεωφορεία! Όμορφη και η Βούδα και η Πέστη, με επιβλητικά κτίρια, πολλά "αυτοκρατορικά" αξιοθέατα και βέβαια το Δούναβη να καθορίζει το χαρακτήρα!
Με χρήση της νέας τεχνολογίας (λέγε με Trip Advisor) καταφέραμε να απολαύσουμε και ένα εξαιρετικό γεύμα!
 |
| Gourmet γεύμα στο κέντρο της Πέστης! |
Αναχώρηση - 1η μέρα
Το να φτάσουμε στην εκκίνηση χρειάστηκε ένα καλό πλάνο: Περπατήσαμε την απόσταση (περίπου 1 km από το ξενοδοχείο μας μέχρι τα κτίρια της Vodafone (το βασικό κριτήριο που είχε χρησιμοποιήσει ο καημένος ο Χρήστος για να κλείσει ξενοδοχείο: να είναι κοντά στην εκκίνηση!), κουβαλώντας την (άδεια) βαλίτσα ποδηλάτου και τη βαλίτσα με τα ρούχα μας. Αφήσαμε τις αποσκευές στο χώρο της εκκίνησης (όπου είχαν αρχίσει ήδη να συγκεντρώνονται οι συμμετέχοντες), περπατήσαμε (ελεύθεροι και ωραίοι) πίσω στο ξενοδοχείο μας, καβαλήσαμε τα ποδήλατά μας και πήγαμε στην εκκίνηση!Λαμβάνοντας υπόψη τη δυσκολία εύρεσης αυτοκινήτων / ταξί που θα μπορούσαν να χωρέσουν τις ποδηλατικές βαλίτσες μας (δυσκολία που αντιμετωπίσαμε έντονα φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης, την Παρασκευή), αυτή μας φάνηκε (και τελικά ήταν) η καλύτερη λύση.
Το κλίμα στην εκκίνηση ήταν - τι άλλο - εορταστικό. Ομιλία από τον CEO της Vodafone Ουγγαρίας και βέβαια από τον Michael, την ψυχή του GBI από την πρώτη μέρα σύλληψης της ιδέας. Οι απαραίτητες φωτογραφίες, ένα droid να βιντεοσκοπεί από ψηλά, και η ομάδα του Qatar, με τις "το κόστος δεν είναι πρόβλημα" εμφανίσεις τους (αν και μη "προβλεπόμενοι", αφού θα έπρεπε να μας τις δείξουν από τη δεύτερη μέρα και μετά, την πρώτη μέρα είναι υποχρεωτική η χρήση της εμφάνισης που παρέχει η διοργάνωση).
 |
| Έτοιμοι για αναχώρηση - Στη Βουδαπέστη, λίγο πριν την εκκίνηση |
Για να φτάσουμε στο Komarom, χρειάστηκε να κάνουμε 117 απροβλημάτιστα χιλιόμετρα, με 1,100 μέτρα συνολικής ανάβασης. Το ομαδικό (μονή σειρά με αλλαγές κάθε 4 - 5 λεπτά) λειτούργησε εξαιρετικά. Τα μικρά ανηφοράκια ήθελαν (ως συνήθως) το στροφάρισμά τους και οι στάσεις ήταν λίγες και μικρές. Εκτός βέβαια από τη βασική, για φαγητό!
Το απόγευμα, στο Komarom, στο σχολείο που θα μας φιλοξενούσε, τακτοποιηθήκαμε σε μια από τις αίθουσες (στρωματσάδα εννοείται ;-) ) και αρχίσαμε τις μπύρες, στον προαύλιο χώρο, όπου είχε στηθεί το GBI camp. Πριν νυχτώσει είχε έρθει και ο Richard! Με απογευματινή πτήση Λονδίνο - Βουδαπέστη και με ταξί από κει μέχρι το Komarom, ο "εκπρόσωπος" του χορηγού μας (imtech) και εξαιρετικός - όπως αποδείχτηκε τις επόμενες μέρες - ποδηλάτης, μας βρήκε, συναρμολόγησε το ποδήλατό του και στη συνέχεια βγήκαμε παρέα για μια βόλτα στο χωριό, προς αναζήτηση φαγητού...
Ήταν η πρώτη (και δυστυχώς όχι η τελευταία) φορά που εντυπωσιαστήκαμε από το "κόλλημα" των κεντρο-ευρωπαίων "επαγγελματιών": "η κουζίνα μας έκλεισε πριν 5 λεπτά, δεν μπορούμε να σας σερβίρουμε!". Με προφανή απώλεια εσόδων ( 3 - 4 πεινασμένοι ποδηλάτες που θα καθόντουσαν παρέα με άλλους ποδηλάτες που ήδη εξυπηρετούνταν από το μαγαζί) και με μοναδικό, προφανώς, σκοπό, να πάνε στην ώρα τους σπίτι να μπεκρουλιάσουν... Ευτυχώς, κάποια άλλη κουζίνα έκλεινε αργότερα και η αξιοπρεπέστατη πίτσα που σέρβιρε, γέμισε τα στομάχια μας...
Ο ύπνος, με μάσκα και ωτασπίδες και με την κούραση μαζεμένη, είναι εγγυημένα καλός σε αυτές τις περιπτώσεις...
Πάμε Σλοβακία - 2η μέρα
 |
| Στην εκκίνηση της 2ης μέρας, στο Komarom |
Το πλάνο για σήμερα ήταν να κάνουμε τη "μεγάλη" διαδρομή (Track 2). Κάποιοι από την παρέα είχαν ήδη αποφασίσει ότι ο ρυθμός του "γρήγορου" γκρουπ μας δεν τους ταίριαζε. Κανένα πρόβλημα! Σημαντικό είναι να περάσουμε όλοι καλά! Στο σημερινό γκρουπάκι μας είναι και ο Richard (μου είπε την κορυφαία ατάκα: "my boredom level is really low when I cycle" - ή αλλιώς "δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθώ, όσο κάνω πετάλι - πάμε την πιο μεγάλη διαδρομή που έχεις στο Garmin σου!"). Επίσης είναι Τάσος, ο Βασίλης και ο Γιάννης.
 |
| Καφενείο στη Σλοβακία |
 |
| και ο καφές του! |
Ο αναγκαίος καφές, ήταν μια διαφορετική εμπειρία: Σε μικρό σλοβάκικο χωριό, βρίσκουμε καφενείο (ναι, καφενείο - ίδιο με τα κλασικά καφενεία της ελληνικής επαρχίας), παραγγέλνουμε καφέ (φίλτρου ε, μην ψάχνετε για καπουτσίνο φρέντο!) και έρχονται πέντε όμορφες κούπες, με ζεστό και αρωματικό καφέ, με ζαχαρίτσα και γαλατάκι, στην αστρονομική τιμή των 0,50€ έκαστος!
Όταν πλησίασε η ώρα του μεσημεριανού, μια πινακίδα που έγραφε Slovaka Ring μας κέντρισε την προσοχή. Μαζί με το χαρακτηριστικό ήχο των πολύστροφων δίτροχων που γύριζαν ασταμάτητα μέσα στο Ring. Και έξω από αυτό, ένα αξιοπρεπέστατο self-service εστιατόριο, με υπαίθρια τραπεζάκια στον ίσκιο (είχε και μέσα, αλλά ο καιρός ήταν μούρλια!), κάλυψε τις ανάγκες μας σε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες.
Η τρίτη στάση ήταν στο σημείο ανεφοδιασμού της διοργάνωσης. Πάνω σε ένα φράγμα, στην περιοχή Gabcikovo, στο Δούναβη. "Βιομηχανικό" το τοπίο, αλλά παρόλα αυτά, υπήρχαν τραπέζια και πάγκοι, με θέα το ποτάμι, όπου αρκετοί συνποδηλάτες απολάμβαναν τον ήλιο και τη θέα.
Επιλέξαμε να είναι σύντομη η στάση μας, αλλά δεν παραλείψαμε να βγάλουμε μερικές καλές αναμνηστικές φωτογραφίες.
 |
| Στο βάθος... φράγμα |
Κάποιοι (αρκετοί) είχαν επιλέξει τη μικρή διαδρομή, με στόχο να φτάσουν νωρίς στη Μπρατισλάβα και να προλάβουν να κάνουν μια καλή, τουριστική, περιοδεία στην πόλη. Έτσι, όταν το γκρουπάκι μου έφτασε στη Μπρατισλάβα, δεν περίμενα να βρω παρέα. Αλλά η διοργάνωση είχε... άλλα πλάνα! Οι αποσκευές αντιμετώπισαν προβλήματα στα σύνορα και καθυστερήσεις στη φόρτωση. Αποτέλεσμα: κανείς δεν είχε ρούχα να αλλάξει και όλοι περίμεναν στην είσοδο του hostel. Οι Γερμανοί ήταν απασχολημένοι με το παιχνίδι της εθνικής τους με την Πορτογαλία για τους ομίλους του Mundial, αλλά όλοι οι υπόλοιποι γκρίνιαζαν και περίμεναν!
Η "παρηγοριά" ήταν ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα για 5 άτομα στο hostel, με πλήρη υποδομή (μέχρι φούρνο μικροκυμάτων!) στο οποίο κάναμε εξαιρετικό ύπνο! Πριν από τον ύπνο, βασισμένοι στο καλό "τουριστικό ένστικτο" του Μάνου και του Αντώνη, ανακαλύψαμε την παλιά πόλη της Μπρατισλάβας και ένα πολύ καλό εστιατόριο (Wolker) στο οποίο κάναμε γερή "ζημιά", αφού μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά πεινασμένοι ποδηλάτες που τιμήσαμε όχι μόνο τα ζυμαρικά του, αλλά και τα σνίτσελ του και τα ορεκτικά του...
Πάμε Αυστρία για καφέ (3η μέρα)
Είναι γνωστό ότι οι ποδηλάτες "ζούμε" με κέικ και καφέ! Οπότε θα με ακούσετε πολλές φορές να αναφέρομαι, κυρίως, στον καφέ! Και για τη Μπρατισλάβα, έχω να πω ότι δεν το ... έχουν καθόλου με τον καφέ! Στο χωριουδάκι της Σλοβακίας, χθες ήπιαμε (φίλτρου μεν, αλλά) μια χαρά καφέ! Εδώ στη Μπρατισλάβα, δοκιμάσαμε σε δυο διαφορετικά μαγαζιά, στο δρόμο που ήταν και το hostel μας. Δε θα σχολιάσω την εξυπηρέτηση (βαλκανικού τύπου...), αλλά η ποιότητα ήταν στην κατηγορία νερομπούλι!Οπότε, καβαλάμε, και πάμε για άλλα 175 χλμ. (Track 2 πάντα!), με την ελπίδα να βρούμε καλό καφέ στην Αυστρία. Τα σύνορα είναι κοντά και δεν το καταλάβαμε καν πότε τα περάσαμε! Ο Πέτρος, αποφασίζει να μας κάνει παρέα και δεν το μετανιώνει καθόλου! Απολαμβάνει κέφι, ρυθμό και δύναμη! Τάσος, Γιάννης, Richard και Βασίλης παραμένουν πιστοί. Ο Μάνος είναι guest star! Όσο του αρέσει ο ρυθμός μας ή όσο δεν είναι σίγουρος για το navigation, μένει μαζί μας! Η παρέα του είναι πάντα ευχάριστη και όταν τον βάζουμε μπροστά, να τραβάει, ξεχνάει να αλλάξει!
Η πρώτη απόπειρα για καφέ, προσέκρουσε στο "κόλλημα" των κεντρο-Ευρωπαίων... Αρνήθηκε να μας σερβίρει η κυρία στο όμορφο καφέ, γιατί η ώρα ήταν 9:45 και η κουζίνα άνοιγε στις 10:00! Αυτή έχασε! Στο Lassee ρωτήσαμε και με μια μικρή παράκαμψη, βρήκαμε αυτό ακριβώς που ψάχναμε!
 |
| Τώρα που ήπιαμε καφέ, μπορούμε να συνεχίσουμε! |
 |
| Το σπίτι του Αϊνστάιν |
Το εστιατόριο φαινόταν μεγάλο και περιποιημένο απ' έξω. Και μόλις σταματήσαμε, καταλάβαμε, από το όνομά του, ότι κάτι ιδιαίτερο θα ακολουθούσε: Athenes! Νίκος (από τα Τρίκαλα) ο ιδιοκτήτης, Έλληνες όλο το προσωπικό, ιδιαίτερα περιποιημένος χώρος με πολύ καλό σέρβις και φαγητό και αρκετούς, Αυστριακούς πελάτες! Ο Νίκος χάρηκε πραγματικά που μας είδε, κέρασε τις μπύρες, σέρβιρε εξαιρετικό γύρο και μπιφτέκια, είπε "όχι" στο σνίτσελ (!), ρώτησε με ενδιαφέρον τι ακριβώς κάνουμε και μας είπε για τη ζωή του στην Αυστρία. Φεύγοντας, χορτασμένοι και χαρούμενοι, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και το σπίτι του Αϊνστάιν, ακριβώς απέναντι!
Σταματώντας για μεσημεριανό "χάσαμε" το Μάνο (που ήθελε να συνεχίσει χωρίς στάση). Ξεκινώντας, ξέραμε ότι το "χώνεμα" του γύρου θα γινόταν με ανάβαση! Ακολουθούσαν οι κύριες αναβάσεις της ημέρας. Το πρόγραμμα προέβλεπε (μέσα στα 175 χλμ) 1,100 μέτρα ανάβασης και τα πολλά ήταν εδώ, έξω από τη Βιέννη! Ήταν όμως υπέροχα! Στην αρχή μέσα σε προάστια της Βιέννης, μετά μέσα στο δάσος και στο τέλος μια καταπληκτική κατάβαση, επίσης μέσα στο δάσος! Και όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι που ο φίλος μας ο Τάσος έκανε μια "ταρζανιά" με το σασμάν του και κατάφερε να κόψει την αλυσίδα του σε ΔΥΟ σημεία! Αφού "τσούλησε" όλη την κατηφόρα και έφτασε σε σημείο με πολιτισμό, βρήκαμε ένα ωραίο πεζούλι, όπου κάτσαμε και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ήταν "πέραν τοπικής επισκευής" και έπρεπε να καλέσουμε το ιππικό (κοινώς την υποστήριξη της διοργάνωσης!). Αφού (ως αρχηγός και υπεύθυνος!) σιγουρεύτηκα ότι το αυτοκίνητο υποστήριξης έρχεται (και έχει καταλάβει πού πρέπει να έρθει!) και ότι δεν λείπει τίποτα από τον Τάσο (φαΐ, νερό, λεφτά, κινητό, μπουφάν), τον φιλήσαμε σταυρωτά, δώσαμε ραντεβού στον τερματισμό (την ίδια περίπου ώρα με μας έφτασε, όπως αποδείχτηκε) και συνεχίσαμε τον όμορφο δρόμο μας προς το Klosterneuburg!
Η διαδρομή συνέχιζε για αρκετά χιλιόμετρα δυτικά, πριν στρέψει ανάποδα (ανατολικά) και επιστρέψει προς τον προορισμό μας. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο βγήκαν τα χιλιόμετρα 175, αλλά είχαμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε, ακόμα περισσότερη αυστριακή φύση, αυστριακή ευταξία και καθαριότητα στα χωριά, αλλά και πολλά λουλούδια (έξω από κάθε σπιτάκι!) και πολύ πράσινο! Η χαρά του (δασοπόνου) Πέτρου, αλλά και όλων των υπολοίπων!
Η διαμονή εδώ, στο Klosterneuburg, είναι πλέον hard-core GBI! Μια μεγάλη τέντα, γκαζόν κάτω και ξύλινες τάβλες πάνω στο γκαζόν, πολλά κουνούπια και χημικές τουαλέτες! Είπαμε: hard core φέτος! Δε με χαλάει, γιατί είμαι αποφασισμένος. Ευτυχώς, ο Μαρίνος έχει φτάσει νωρίτερα και έχει πιάσει ένα καλό σημείο για τα στρώματά μας. Να 'ναι καλά! Το φαγητό στο camp λίγο, τελειώνει γρήγορα. Το ντους, σε παρακείμενο αθλητικό κέντρο, κάπου 400 μέτρα μακριά. Πάω με το ποδήλατο και με το σακίδιο στην πλάτη και επιστρέφω φρέσκος και καθαρός!
Σε αναζήτηση έξτρα φαγητού στην πόλη, πέφτουμε για 2η φορά στο "κόλλημα" με το ωράριο! Η κουζίνα έχει κλείσει εδώ και 5 ολόκληρα λεπτά, και δεν μπορούμε να σας σερβίρουμε! Ευτυχώς, με λίγη κουβεντούλα, πείθεται να μας σερβίρει "Rinse-gullash" (που έχει προφανώς περισσέψει!). Στρώνει το στομάχι μας όμως, και κάνουμε και τη σχετική πλάκα με τον ιδιόρρυθμο σερβιτόρο, που έχει περάσει από κάποιο ελληνικό νησί (μάλλον τη Μύκονο ;-) ) και έχει μάθει να λέει "ευχαριστώ" και "ψωμί"!
Ο ύπνος στη φύση (αφού βάλεις μπόλικο σπρέι για κουνούπια σε όλο σου το σώμα και σκεπαστείς καλά, κλείσεις μάτια και αυτιά, είναι μια χαρά! Ειδικά αν έχεις κάνει καμιά 350αριά χλμ. τις προηγούμενες δυο μέρες!
... η συνέχεια στο επόμενο...
Ωραία ροή, αφού μου βγήκε χαμόγελο!
ΑπάντησηΔιαγραφή...και δεν ξέχασες τίποτα ρε φίλε...αυτές οι σημειώσεις σου...!!!
Περιμένω το επόμενο...