(First) Race Report

Τα πόδια καίνε, οι πνεύμονες σκούζουν για περισσότερο αέρα, το μυαλό δουλεύει συνεχώς: "Κράτα το cadence ψηλά (85 - 95), πρόσεχε ποιοι είναι οι γύρω σου και τις αλλαγές πορείας, τις δικές σου και των άλλων, ακολούθησε τη ροή του group, μείνε έξω από τον αέρα, μην παγιδεύεσαι δίπλα στις μπαριέρες, βρες "καλές" ρόδες να ακολουθήσεις, κόλλα όσο μπορείς ώστε να μη χάσεις τους πρώτους στα ντεμαράζ..."

Είμαι για πρώτη φορά σε αγώνα ποδηλασίας και απολαμβάνω κάθε του στιγμή. Είχα τρέξει και σε ένα χρονόμετρο (Νεμέα) το 2010, αλλά αυτό εδώ είναι το "real thing"! Βρέθηκα στην εκκίνηση χωρίς άγχος. Δεν είχα τίποτα να αποδείξω σε κανένα, παρά μόνο στον εαυτό μου. Σε αντίθεση με το άγχος (150 παλμοί/λεπτό) στο χρονόμετρο της Νεμέας, σήμερα είχα 110 παλμούς/λεπτό. Αυτό βέβαια πριν την εκκίνηση. Γιατί μετά τα πρώτα μέτρα, άρχισαν τα ντεμαράζ... Οι γρήγοροι του group, θέλουν να το σπάσουν. Με ψυχραιμία (δεν το περίμενα από τον εαυτό μου) κλείνω τα κενά, και μένω στο group.

Η αίσθηση της κίνησης με αυτές τις ταχύτητες μέσα σε group, είναι εξαιρετική! Η αδρεναλίνη ρέει άφθονη, οι αισθήσεις είναι όλες σε εγρήγορση. Κάποιες στιγμές δεν ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από ανάσες... Και δεν είναι μόνο η δικιά μου! Το group απλώνεται και μαζεύει, κινείται σα φίδι αριστερά δεξιά. Ρίχνω ματιές αριστερά, δεξιά. Προσπαθώ να έχω αίσθηση ποιοι είναι γύρω μου, προς τα που μπορώ να "ξεφύγω", αν χρειαστεί. Όλον αυτό τον καιρό που ασχολούμαι με την ποδηλασία, έχω διαβάσει πολλά. Τα θυμάμαι και τα εφαρμόζω: Το group έχει μια δυναμική και μια συνεχή κίνηση. Πρέπει να εναρμονιστείς με αυτήν. Ανά πάσα στιγμή, πας είτε μπροστά, είτε πίσω μέσα στο group. Σπάνια είσαι σταθερός. Πάντα να έχεις ένα escape route. Πάντα να κοιτάς πολλά ποδήλατα μπροστά και πάντα να περιμένεις την "επαφή". Μην την φοβηθείς, μην τρομάξεις, μην αλλάξεις πορεία.
 
Αυτά, για τα 8 πρώτα χιλιόμετρα, που τα πόδια μου μπορούσαν... Μετά (όπως άλλωστε το περίμενα) βγήκε η έλλειψη αντίστοιχης προπόνησης (θα γίνει, αλλά αργότερα μέσα στη χρονιά) και η όποια κούραση από τη χθεσινή προπόνηση αντοχής (Σούνιο, 125 χλμ. σε Ζώνη 2 και 3 κυρίως). Το μυαλό όμως συνέχισε να λειτουργεί. Βρήκα ρόδες να κολλήσω, συνέχισα να στροφάρω (ακόμα και στα κατηφορικά κομμάτια, πού είχα 50/13 ή 12 ή 11 με 80- 90 στροφές) και όταν έμεινα μόνος μου, πάτησα όσο χρειαζόταν για να πιάσω έναν συναθλητή μου (το Λάζαρο), με τον οποίο συνεργαστήκαμε άψογα.

Μετά από 27.5 χλμ. οι αδιαφιλονίκητοι 1 και 2 της κατηγορίας, με έπιασαν. Αυτό, σύμφωνα με την αρχική προκήρυξη, θα σήμαινε ότι θα προλάβαινα να κάνω 6 από τους 7 γύρους του circuit. Αλλά ο κανονισμός είχε αλλάξει... Αφού το group δεν με είχε πιάσει, μπορούσα να συνεχίσω. Έκλεισα τον 6ο γύρο κάπως πιο χαλαρά (νομίζοντας ότι θα είναι ο τελευταίος μου) και περνώντας τη γραμμή τερματισμού, οι οργανωτές μου φώναξαν να συνεχίσω (όπως και έκανα)!

Μετά από 37 χλμ., με 32.2 km/h μ.ω.τ. με μέσους καρδιακούς παλμούς 171 και με την ευχαρίστηση στα ουράνια, πέρασα τη γραμμή του τερματισμού. Έμαθα πολλά. Ήταν μια πρώτη, πολύ καλή εμπειρία, σε έναν αγώνα που διοργανώθηκε άψογα από την ΠΕΠΑ (δεν παρέλειψα να ευχαριστήσω διοργανωτές, αλυτάρχη και γραμματεία στο τέλος του αγώνα, κάτι που όλοι θα πρέπει να κάνουμε!), που είχα πολύ καλό καιρό και που απόλαυσα κάθε του στιγμή!

Πάμε για τον επόμενο;