Την περιπέτεια της Θήβας, την έχω περιγράψει αναλυτικά... Την πτώση, τη ζέστη, την προσπάθεια "με ένα χέρι". Το χέρι βελτιώθηκε γρήγορα. Το πρήξιμο μειωνόταν κάθε μέρα και η κινητικότητα αυξανόταν κάθε μέρα. Πήγα διακοπές, έκανα μπόλικο κολύμπι (πάνω από 1 χλμ. κάθε μέρα) και αισθανόμουν κάποια μικρή ενόχληση.
Όταν το πρήξιμο υποχώρησε πλήρως, οι διακοπές τελείωσαν και οι μικρο-ενοχλήσεις παρέμεναν, αποφάσισα να πάω και σε ένα γιατρό. Μετά την απαραίτητη ακτινογραφία η διάγνωση ήταν η αναμενόμενη: ρωγμώδες κατάγμα στην κεφαλή της κερκίδας, το οποίο είχε εν τω μεταξύ "δέσει"... Τα σχετικά τεστ του γιατρού έδειξαν ότι ευτυχώς το δέσιμο ήταν σωστό και ΔΕΝ θα μείνει κάποιο κουσούρι. Συνέστησε όμως να το ακινητοποιήσω σε φάκελο για καμιά βδομάδα. Φυσικά, δεν μπόρεσα να εφαρμόσω τις οδηγίες του γιατρού με ακρίβεια. Το κράτησα αρκετές ώρες κάθε μέρα μέσα στο φάκελο και απέφυγα να κάνω ποδήλατο για μια βδομάδα. Τις υπόλοιπες ώρες φρόντιζα να μην το ζορίζω καθόλου και να μη σηκώνω βάρη. Η αλήθεια είναι ότι στις τρεις προπονήσεις που είχα κάνει μετά τις διακοπές (2 σε εργόμετρο και μια απογευματινή Τετάρτης), ο αγκώνας πόναγε όποτε ζοριζόταν.
Μετά από μια βδομάδα "ξεκούρασης", δοκίμασα την απογευματινή Τετάρτης και τα μηνύματα ήταν πολύ ενθαρυντικά. Δεν πόνεσε καθόλου! Το μόνο που αισθάνθηκα, ήταν προς το τέλος της προπόνησης κάποια μικρή "κόπωση" στο χέρι (η οποία μάλλον οφειλόταν στο γεγονός ότι ήμουν λίγο "σφιγμένος" καθ' όλη τη διάρκεια της προπόνησης).
Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά, "γλίτωσα" τις επώδυνες και χρονοβόρες φυσιοθεραπείες που θα χρειάζονταν αν κράταγα τον αγκώνα ακίνητο για 1 - 2 βδομάδες (η αγκύλωση είναι σίγουρη σε αυτές τις περιπτώσεις - εδώ μερικές ώρες τον κράταγα ακίνητο και μετά δεν άνοιγε εύκολα!). Αλλά, από την άλλη, θα μπορούσα να είχα πάθει ζημιά, αν το ράγισμα ήταν μεγαλύτερο και δεν κόλλαγε σωστά. Πιστεύω πάντως ότι αν το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο, ο πόνος θα ήταν τόσος που δε θα μπορούσα να αναβάλλω για τόσες πολλές μέρες την επίσκεψη στο γιατρό!
Τις επόμενες μέρες, θα συνεχίσω να το ξεκουράζω και να το "προσέχω".
Όταν το πρήξιμο υποχώρησε πλήρως, οι διακοπές τελείωσαν και οι μικρο-ενοχλήσεις παρέμεναν, αποφάσισα να πάω και σε ένα γιατρό. Μετά την απαραίτητη ακτινογραφία η διάγνωση ήταν η αναμενόμενη: ρωγμώδες κατάγμα στην κεφαλή της κερκίδας, το οποίο είχε εν τω μεταξύ "δέσει"... Τα σχετικά τεστ του γιατρού έδειξαν ότι ευτυχώς το δέσιμο ήταν σωστό και ΔΕΝ θα μείνει κάποιο κουσούρι. Συνέστησε όμως να το ακινητοποιήσω σε φάκελο για καμιά βδομάδα. Φυσικά, δεν μπόρεσα να εφαρμόσω τις οδηγίες του γιατρού με ακρίβεια. Το κράτησα αρκετές ώρες κάθε μέρα μέσα στο φάκελο και απέφυγα να κάνω ποδήλατο για μια βδομάδα. Τις υπόλοιπες ώρες φρόντιζα να μην το ζορίζω καθόλου και να μη σηκώνω βάρη. Η αλήθεια είναι ότι στις τρεις προπονήσεις που είχα κάνει μετά τις διακοπές (2 σε εργόμετρο και μια απογευματινή Τετάρτης), ο αγκώνας πόναγε όποτε ζοριζόταν.
Μετά από μια βδομάδα "ξεκούρασης", δοκίμασα την απογευματινή Τετάρτης και τα μηνύματα ήταν πολύ ενθαρυντικά. Δεν πόνεσε καθόλου! Το μόνο που αισθάνθηκα, ήταν προς το τέλος της προπόνησης κάποια μικρή "κόπωση" στο χέρι (η οποία μάλλον οφειλόταν στο γεγονός ότι ήμουν λίγο "σφιγμένος" καθ' όλη τη διάρκεια της προπόνησης).
Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά, "γλίτωσα" τις επώδυνες και χρονοβόρες φυσιοθεραπείες που θα χρειάζονταν αν κράταγα τον αγκώνα ακίνητο για 1 - 2 βδομάδες (η αγκύλωση είναι σίγουρη σε αυτές τις περιπτώσεις - εδώ μερικές ώρες τον κράταγα ακίνητο και μετά δεν άνοιγε εύκολα!). Αλλά, από την άλλη, θα μπορούσα να είχα πάθει ζημιά, αν το ράγισμα ήταν μεγαλύτερο και δεν κόλλαγε σωστά. Πιστεύω πάντως ότι αν το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο, ο πόνος θα ήταν τόσος που δε θα μπορούσα να αναβάλλω για τόσες πολλές μέρες την επίσκεψη στο γιατρό!
Τις επόμενες μέρες, θα συνεχίσω να το ξεκουράζω και να το "προσέχω".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου