Νεμέα - Αγώνας αντοχής

Η "πρόκριση" για τη Σπαρτακιάδα έχει εξασφαλιστεί: το Ξηροκάμπι 2013 και το Attica 3 Races 2014 φρόντισαν γι' αυτό... Οπότε θα μπορούσα να "κάτσω στ' αυγά μου", να κάνω κάνα brevet και να κάνω και το GBI! Αλλά για κάποιο, ανεξήγητο λόγο, δεν μπορούσα να "κάτσω στ' αυγά μου"... Τόυλάχιστον όχι αυτό το ΣΚ! Είχα την επιλογή του brevet της Τρίπολης (Σάββατο), με πανέμορφη διαδρομή, αλλά με πολλές ώρες απουσίας από το σπίτι... Και είχα και την επιλογή του Αγώνα Αντοχής στη Νεμέα!ν
Είπα λοιπόν να πάω να περάσω τη μέρα μου εκεί! Παρέα με τον Παύλο πήγαμε, οπότε η διαδρομή πέρασε ευχάριστα, με κουβεντούλα. Άγχος δεν είχα. Όμορφη ατμόσφαιρα στην εκκίνηση, χαμόγελα και πειράγματα.
Κατά τη διάρκεια της προεκκίνησης, χρειάστηκε η βασική προσοχή και οι βασικοί κανόνες κίνησης σε γκρουπ. Αλλά τίποτα το ιδιαίτερα απαιτητικό. Το ελεύθερο δίνεται στην αρχή της ανηφόρας. Είχα σκοπό να πιάσω ένα καλό ρυθμό και να ανέβω την ανηφόρα χωρίς να παρασυρθώ... Αλλά πολύ νωρίς κατάλαβα ότι... κάτι δεν πήγαινε καλά! Τα πόδια βαριά, δεν μπορούσα να κρατήσω ούτε 200 - 220 W (ενώ υπολόγιζα να παίζω στα 240 - 270 W). Κατέβασα ένα τζελάκι, με την ελπίδα να διορθωθεί η κατάσταση... αλλά φευ! Καμία ουσιαστική βελτίωση! Ο ρυθμός μου εξελισσόταν από αργός σε ακόμα πιο αργό! Με πέρναγαν ποδηλάτες που θα έπρεπε να είναι πολύ πίσω μου! Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα ότι το πρόβλημα ήταν γενικότερο: κούραση (συσσωρευμένη από τις προπονήσεις των τελευταίων εβδομάδων) σε συνδυασμό με "κάψιμο" (πνευματικό) λόγω της έντασης από τη δουλειά.
Ήταν φανερό ότι δεν είχε και πολύ νόημα να συνεχίσω τον αγώνα. Σκέφτηκα να περιμένω τη σκούπα και να φορτώσω... Αλλά μετά είπα να συνεχίσω τη ... βόλτα μου! Στις μετέπειτα ευθείες, ήμουν τυχερός (σχετικά). Όλο και κάποιους, λίγους, έβρισκα για να γκρουπαριστώ... Η σηματοδότηση και η υδροδοσία ήταν εξαιρετικές, οπότε χωρίς να ταλαιπωρηθώ ιδιαίτερα (αλλά με ρυθμό γρήγορης προπόνησης πλέον - και όχι με ρυθμό αγώνα) έφτασα στον τερματισμό. Στα ανηφοράκια συνέχιζα να υποφέρω, παρόλο που φρόντιζα να είμαι φαγωμένος.
Όταν τελικά τερμάτισα, σε χρόνο παρόμοιο με εκείνο που είχα κάνει πριν από 2 χρόνια που είχα ξανατρέξει τον ίδιο αγώνα, αποφάσισα ότι έκανα καλά που δεν φόρτωσα στη σκούπα. Τουλάχιστον είχα συμπληρώσει την πρόκληση και είχα φέρει εις πέρας το στόχο! Βέβαια, αν κυνήγαγα χρόνο πρόκρισης για τη Σπαρτακιάδα, θα απογοητευόμουν πολύ (όπως είδα μετά στα αποτελέσματα, ήμουν εκτός ορίου 35% για περίπου 2 λεπτά!). Αλλά είπαμε: δεν είχα τέτοια άγχη, ευτυχώς!

Δίδαγμα: Τα βιβλία το λένε και μέχρι τώρα πίστευα ότι το έχω καταλάβει! Αλλά αποδείχτηκε ότι το burnout είναι ύπουλο και χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις! Μετά από αυτό το μάθημα, θα είμαι (ακόμα) πιο προσεκτικός στο φόρτωμα των προπονητικών εντάσεων και στην αντίστοιχη ξεκούραση!