A dream come true!

Την Κυριακή (όπως κάθε Κυριακή) ο γιος είχε προπόνηση με την ακαδημία ποδηλασίας της ΑΕΚ. Ο καιρός έδειχνε να πηγαίνει για βροχή, οπότε η προπόνηση ακυρώθηκε, με SMS που εστάλη λίγη ώρα πριν.

Όμως εμείς είχαμε ήδη φορτώσει ποδήλατα και είχαμε ξεκινήσει. Οπότε αποφάσισα να μην γυρίσω σπίτι! Μια και δεν έβρεχε, πρότεινα στο μικρό (και προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε!) να κάνουμε την προπόνησή του, οι δυο μας, παρέα! Καταπληκτική ευκαιρία για μένα, αφού - υπό φυσιολογικές συνθήκες - δεν μπορώ να παρεμβαίνω στην προπόνηση (και σωστά βέβαια) όταν η ομάδα κάνει τους κύκλους της στο Ελληνικό!

Έτσι, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια ολόκληρη ώρα προπόνηση, όπου ο μικρός άκουγε προσεκτικά και εφάρμοζε, τις οδηγίες μου για τις αλλαγές των ταχυτήτων του, για το πώς κάνουμε κολλητήρι και αλλαγές στο group, για τη θέση του πάνω στο ποδήλατο και για το cadence του. Για άλλη μια φορά, εντυπωσιάστηκα από την προσήλωση και το ενδιαφέρον που δείχνει να έχει για οτιδήποτε σχετικό με την ποδηλασία!

Περιττό να περιγράψω την ικανοποίηση και τη χαρά μου. Η προσδοκία μου είναι ότι σε λίγο καιρό θα είναι τόσο δυνατός που θα μπορεί να έρθει μαζί μου σε δική μου προπόνηση. Και βέβαια, αν αποφασίσει να συνεχίσει, είναι σίγουρο ότι σε λίγα χρόνια, δεν θα μπορώ να τον ακολουθήσω!