Νέο άτι στο σταύλο

Ο Μάνος μεγαλώνει γρήγορα! Όταν ξεκίνησε να κάνει ποδηλασία δρόμου στην ΑΕΚ, το μέγεθος σκελετού που ήταν απόλυτα σωστό για το ύψος του ήταν το 49. Αλλά ρισκάραμε τότε, με τη σύμφωνη γνώμη του προπονητή του, και πήραμε 52. Αποδείχθηκε σοφή κίνηση, αφού όχι μόνο δεν δυσκολεύτηκε καθόλου, αλλά ανέβαζε το ύψος της σέλας σχεδόν κάθε μήνα! Πολύ γρήγορα, του ήταν απόλυτα ταιριαστό το μέγεθος 52.

Αυτό μέχρι πρόσφατα, που διαπίστωσα (και ο προπονητής του επίσης) ότι ήταν "στριμωγμένος" πάνω στο ποδήλατο, ότι πλέον κόντευαν τα χέρια να βρίσκουν στα γόνατα! Ήταν ώρα για ένα καινούριο σκελετό! Μετά από το σχετικό ψάξιμο και μερικές δοκιμές, καταλήξαμε σε ένα Bianchi ViaNirone7!

Αλουμινένιο, με carbon πηρούνι, λευκό με "celeste" πινελιές (βεραμάν, το αγωνιστικό χρώμα της Bianchi). Πολύ όμορφο! Και το μέγεθος αυτού: 57 παρακαλώ (ισοδύναμο του 56 από τις άλλες μάρκες). "Απλώθηκε" το παιδί πάνω στο ποδήλατο! Ανάσανε! Έκανε ήδη σήμερα την πρώτη προπόνηση με αυτό και η στάση του πάνω στο ποδήλατο ήταν εξαιρετική! Ούτε καν μικρότερο λαιμό (από τον standard 11άρη) δεν χρειάζεται!

Η αναβάθμιση έγκειται στους τροχούς, αφού αντί για τους standard, Reparto Corse, που είχε το ποδήλατο, φόρεσε τους Shimano RS10 (που τους είχαμε από το Gitane). Μεταφέρθηκε και το Garmin φυσικά! Μένουν κάποιες ακόμα αλλαγές, σχετικές με την κασέτα. Ο δισκοβραχίονας μεταφέρθηκε αυτούσιος (αφού τα δισκόφυλλα δεν ήταν συμβατά).

(Ακόμα) ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο

Το τελευταίο διάστημα, τα Σαββατοκύριακα έχουν γίνει πιο κουραστικά από τις καθημερινές!
Έχουμε και λέμε (ενδεικτικά το τελευταίο ΣΚ):

• Παρασκευή, φεύγοντας από το γραφείο: 
• Μάνος να πάει στα αγγλικά 19:00 - 21:00. 
• Κατερίνα να πάει προπόνηση volley 20:00 - 21:10
• Στο ενδιάμεσο, να παραλάβω ένα καινούριο κολάν από τον Κοβάνη και να περάσω από τη μαμά, να πούμε ένα "γεια" (μαζί με την Κατερίνα). 
• Φτάνουμε στο σπίτι κατά τις 21:30
• Σάββατο πρωί:
• Στο Κολωνάκι, στα Mark Aalen, με τη σύντροφο, για να πάρει γυαλιά. 
• Με το Μάνο στο topodilato.gr για να δούμε ένα καινούριο Bianchi που ίσως να είναι το επόμενο ποδήλατό του. 
• Με το Μάνο στο Ελληνικό για δίωρη ποδηλατική προπόνηση (εγώ πήγα μέχρι τη Βάρκιζα με 1-2 φίλους). 
• Με όλη την οικογένεια, στο σπίτι της γιαγιάς για φαγητό
• Σάββατο απόγευμα και βράδυ
• Με την Κατερίνα για ψώνια super market
• Με την Κατερίνα για προπόνηση volley
• Με την Κατερίνα σινεμά στο Παγκράτι (Village - Skyfall)
• Κυριακή πρωί
• Με το Μάνο στην Πάρνηθα, για δίωρη ποδηλατική προπόνηση 
• Με όλη την οικογένεια στην Άννα (που γιορτάζει) για φαγητό.
• Κυριακή απόγευμα
• Με το Μάνο και την Κατερίνα για να πάρουμε χριστουγεννιάτικο δέντρο
• Με την Κατερίνα για προπόνηση volley

Αν έκανα check-in στο Foursquare για όλες τις μετακινήσεις μου, θα είχα κάνει ρεκόρ!

Τα ΣΚ είναι αφιερωμένα στα παιδιά! Ευτυχώς, μένει και κάποιος χρόνος για την προπόνηση! Χρειάζεται όμως χρόνος και για τους γονείς ;-) 

Μια ακόμα μέρα στην Πάρνηθα

Η Ακαδημία της ΑΕΚ είχε σήμερα ραντεβού στην πλατεία της Βαρυμπόμπης, με σκοπό να κάνουν προπόνηση δύναμης: δηλαδή με MTB μέσα στα μονοπάτια των π. Βασιλικών Κτημάτων του Τατοΐου. Ο Μάνος είχε όρεξη και θα ακολουθούσε, παρόλο που το MTB δεν είναι το αγαπημένο του. Οπότε στις 8:30 είχαμε φορτώσει ένα MTB και μια κούρσα στο αυτοκίνητο και στις 9:00 ήμαστε στο σημείο του ραντεβού.
Όλοι οι γονείς που ΔΕΝ κάθονται στις καφετέριες, αλλά ακολουθούν την προπόνηση με τα δικά τους ποδήλατα (ευτυχώς έχει αρκετούς τέτοιους) είχαν φέρει τα MTB τους και ήταν έτοιμοι να ακολουθήσουν το Δημήτρη (Καραμπέρο) και τα παιδιά του, στα μονοπάτια της Πάρνηθας. Οπότε ήμουν ο μόνος που θα ακολουθούσε ασφάλτινη διαδρομή...
Μια σύντομη κουβέντα με το Δημήτρη, καθόρισε τα χρονικά περιθώρια και την υποψήφια διαδρομή: Ανάβαση Κατσιμίδι, κατάβαση Αγ. Μερκουρίου, αναστροφή στη Μαλακάσα και επιστροφή από τον ίδιο δρόμο για να μαζέψω μια ακόμα ανάβαση Αγ. Μερκουρίου! Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πολυ-άρεσε η ιδέα της δίωρης "μοναξιάς" αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές.
Αυτό που συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα, είναι ότι όταν κάνεις προπόνηση ανάβασης, δεν είναι απαραίτητα κακό να είσαι μόνος σου. Έχεις τη δυνατότητα να καθορίσεις το ρυθμό σου χωρίς να παρασύρεσαι από κανέναν και χωρίς σκαμπανεβάσματα. Κι έτσι έκανα. Έπιασα ένα πολύ καλό ρυθμό, κρατώντας το στροφάρισμά μου στο 75+ και τους σφυγμούς στα όρια της Ζώνης 3 (και λίγο 4). Με παρέα τη μουσική από το iPod (μεγάλη υπόθεση όταν είσαι μόνος σου) και χαιρετώντας συχνά - πυκνά ποδηλάτες και περιπατητές / δρομείς κάθε είδους που κινούνταν είτε παράλληλα είτε αντίστροφα, η ώρα πέρναγε και η απόλαυση αυξανόταν! Διατηρώντας τους σφυγμούς σε normal επίπεδα, είχα τη δυνατότητα να απολαύσω τη θέα και τη φύση γύρω μου, με έναν τρόπο μοναδικό. Χρώματα φθινοπώρου, πράσινα και καφέ όλων των αποχρώσεων, δέντρα ψηλά και επιβλητικά, μονοπάτια που κλείνουν πονηρά το μάτι στους μαουντενάδες, όλα συνεισφέρουν στη δημιουργία μιας εικόνας που δύσκολα βρίσκεις όμοιά της. Η Πάρνηθα έχει γίνει αγαπημένο βουνό και συνεχώς με καλεί κοντά της.
Τον Άγιο Μερκούρη τον κατέβηκα πρώτη φορά. Πάντα τον ανέβαινα (έχοντας φτάσει στη βάση του, από τον Αυλώνα). Αυτή τη φορά, είχα την ευτυχία να απολαύσω τη θέα που προσφέρει, δύο φορές: μία κατεβαίνοντας προς Μαλακάσα και άλλη μία ανεβαίνοντας, μετά τη σύντομη στάση μου στην πλατεία της Μαλακάσας. Ανέβηκα κάνοντας ατομικό ρεκόρ! Παρόλο που δεν προσπάθησα, και παρόλο που ΔΕΝ πήγα "σκασμένος", το γεγονός ότι:

• Έφαγα στη στάση μου στη Μαλακάσα, αλλά "συμπλήρωσα" και με ένα τζελάκι λίγο πριν την έναρξη της ανάβασης.
• Έχω δυναμώσει τα πόδια μου, αλλά και τον κορμό, μέσω της προπόνησης με βάρη που κάνω 1 - 2 φορές τη βδομάδα, τις τελευταίες 5 βδομάδες (4 βδομάδες Preparation και 1η βδομάδα Base 1
• Κράτησα σταθερό ρυθμό (75+) και έμεινα χαλαρός στο πάνω μέρος του σώματος.

είχε σαν αποτέλεσμα να ανέβω με ταχύτητα που δεν έπεσε ποτέ σε μονοψήφια νούμερα και βέβαια δεν μπόρεσα παρά να κάνω τη σύγκριση με τον παλιό Φραγκίσκο, που ανέβαινε τον Άγιο Μερκούριο με 7  - 8 km/h αγκομαχώντας...
Δεν έγινα βέβαια ανηφορίστας (ούτε και πρόκειται ποτέ, με τα ~90 κιλά, του 1,90μ. σώματός μου) αλλά ο στόχος μου είναι να είμαι καλύτερος από τον περσινό εαυτό μου, και είμαι σε καλό δρόμο!
Η πλατεία της Βαρυμπόμπης είναι καλό σημείο για εκκίνηση και τερματισμό, αφού προσφέρει (εκτός από τις καφετέριες) και την ευκολία του "Φούρνου της Βαρυμπόμπης" που φτιάχνει τόσο εξαιρετικό καφέ, όσο και κάποια φαινομενικά ιδιαίτερα καλά αλμυρά και γλυκά (δεν τα δοκίμασα!). Αλλά βέβαια, ας μην ξεχνάμε και το άλλο καλό σημείο εκκίνησης, το Σμηνίτη, με το φιλόξενο και bike-friendly "Εν έτει 1929"! Πρέπει να περνάμε κι από κει πού και πού!

Προγραμματίζοντας τη νέα ποδηλατική σαιζόν

Νέα χρονιά, ώρα για πλάνα και προγραμματισμό!

Πάντα βασισμένος στις οδηγίες του Joe Friel και συμπληρώνοντας με "ιδέες" από τον ξένο τύπο. Οι προηγούμενες 4 εβδομάδες ήταν η περίοδος προετοιμασίας του σώματος (Preparation). Με 7 ώρες τη βδομάδα, με κάποιες από αυτές στο γυμναστήριο για ελαφρά βάρη και τις υπόλοιπες στο ποδήλατο (στο δρόμο ή στο εργόμετρο) ή σε τρέξιμο. Πάντα χαλαρά (Ζώνες 1 και 2, δηλ.συνήθως στο 75% του maxHR ή το πολύ μέχρι το 81% σε κάποιες περιπτώσεις. Testing στο coupling (δηλαδή στην ικανότητα του σώματος να διατηρεί τα ίδια Watt, στους ίδιους παλμούς, για πολύ ώρα. Προς το παρόν, αυτό έχει φτάσει στα 35-40 λεπτά (ξεκίνησε από τα 20) και πρέπει να ανέβει στις 2 ώρες!

Αυτή η βδομάδα είναι η πρώτη της Base 1 περιόδου και έχει στόχο 9.5 ώρες προπόνησης. Για να δούμε... Το πλάνο έχει δουλειά ακόμα, αφού το αγωνιστικό πρόγραμμα του 2013 δεν είναι ακόμα γνωστό. Αλλά ξέρω τι πρέπει να κάνω για τις επόμενες 12 βδομάδες, οπότε δεν αγχώνομαι!

World Press Cycling Championship - Ρέθυμνο 2012

Ας ξεκινήσω με τις ... διευκρινήσεις: δημοσιογράφος ΔΕΝ είμαι. Αλλά απέκτησα δικαίωμα συμμετοχής στη συγκεκριμένη διοργάνωση, λόγω των άρθρων που δημοσίευσα στο περιοδικό Cycle Ride και χάρις στο φίλο μου Γιώργο (Καραγιάννη) και τον Αλέξανδρο (Κωστόπουλο) - υπεύθυνο ύλης του περιοδικού και συγκάτοικο αυτές τις τρεις μέρες! Να σημειώσω δε, ότι ο διοργανωτής επαλήθευσε την αλήθεια των ισχυρισμών όλων όσων έστειλαν αίτηση εγγραφής στον αγώνα και "έκοψε" όσους δεν μπορούσαν να τεκμηριώσουν τη "δημοσιογραφική" (έστω και με την ευρεία έννοια) ιδιότητα!

Μετά από μια βδομάδα με πολύ δουλειά, προερχόμενος από την κούραση της Σπαρτακιάδας και από μια ίωση (με δέκατα) που με κρεβάτωσε την προηγούμενη Κυριακή, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος - μέχρι και την Τετάρτη - ότι τελικά θα θέλω και θα μπορώ να πάω στο Ρέθυμνο. Μια κουβέντα με το Γιώργο και μια αλληλο-παρακίνηση μας έφερε την Πέμπτη το βράδυ, γύρω στι 21:30 στον Πειραία, με το αυτοκίνητο του τρίτου της παρέας (Αλέξανδρου), φορτωμένο με τα τρία ποδήλατα και τις αποσκευές μας. Παραλάβαμε τα εισητήρια μας και φάγαμε ολίγο υδατάνθρακα σε ιταλικό της περιοχής, περιμένοντας να λήξει η απεργία (στις 24:00) και να φύγουμε. Όπως και έγινε. Η εσωτερική τρίκλινη καμπίνα ήταν ιδιαίτερα φιλόξενη και μετά από αρκετή κουβέντα - επί παντός επιστητού - στο σαλόνι, αποσυρθήκαμε και ξεραθήκαμε!

Πρωινό ξύπνημα με την άφιξη (στις 9:00), οδήγηση απ' ευθείας από τη Σούδα στο Ρέθυμνο και άφιξη στο σημείο εκκίνησης όπου μέσα σε λίγη ώρα, το κλίμα έχει γίνει εορταστικό, και η οργάνωση έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει τις αρετές της. Μεγάλο "μπαλόνι - σκέπαστρο", ράμπα εκκίνησης, μουσική υπό την επιμέλεια τοπικού ραδιοφωνικού παραγωγού, ανακοινώσεις σε τέσσερεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά), συνεντεύξεις από τοπικά κανάλια (ναι είπα κι εγώ δυο κουβέντες!) και άλλα...

Η πρώτη μέρα περιλαμβάνει ένα σπριντ 300 μέτρων. Είναι πιο δύσκολο απ' ό,τι ακούγεται. Η επιλογή γραναζιού για την εκκίνηση και οι αλλαγές γραναζιών στην πορεία πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά διαλεγμένα... Πρέπει να "γεμίσεις" γρήγορα το πάτημά σου και να τερματίσεις με 110 - 130 στροφές στα πόδια! Μου πήρε 100 ολόκληρα μέτρα (όπως είδα μετά, από τα στοιχεία του Garmin) να "γεμίσω" (πράγμα που σημαίνει ότι έπρεπε να έχω ξεκινήσει με πιο ελαφρύ πάτημα!). Μετά κράτησα 114 cadence και τερμάτισα με 50.8 km/h ταχύτητα. Χρόνος 29.921 sec. Έλεγα ότι κάτι κάτω από 30 sec έπρεπε να είναι ο στόχος μου, οπότε ήμουν ικανοποιημένος... Βέβαια, η θέση μου (13ος στους 20) έδωσε μια πρώτη ένδειξη για το επίπεδο των υπόλοιπων συμμετεχόντων. Υψηλό! Ένδειξη που επαληθεύτηκε τις επόμενες μέρες!

Μετά την τακτοποίηση στο δωμάτιο με την ωραία θέα, πήγαμε με το Γιώργο με τα ποδήλατα στο κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου για φαγητό, παγωτό και βόλτα. Αποδείχτηκε (αναμενόμενο) ο ιδανικός τρόπος να γνωρίσω στα γρήγορα την πόλη αφού μέσα σε ελάχιστο χρόνο είδαμε όλα τα γραφικά στενά της παλιάς πόλης και πήρα μια καλή τουριστική εικόνα του τόπου.

Το φαγητό κάτω από τη "Φορτέτσα" δεν ήταν καλό, αλλά το παγωτό μέσα στην παλιά πόλη ήταν πολύ καλύτερο!

Μιάμιση ώρα απογευματινός ύπνος και μετά το ποδηλατικό κους-κους στο λόμπυ του ξενοδοχείου, συμφωνήσαμε (και οι τρεις μαζί αυτή τη φορά) να πάμε για βραδινό στην πόλη. Αυτή τη φορά, το Ιταλικό που μου σύστησε τηλεφωνικά, συνάδελφος Ρεθυμνιώτης ήταν πολύ καλό!

Η δεύτερη μέρα είχε τον αγώνα χρονομέτρου. Από το πρωί, σε όλο τον παραλιακό δρόμο κυκλοφορούσαν περιπολικά και φορτηγά της αστυνομίας που απομάκρυναν και τα τελευταία αυτοκίνητα (είχαν βάλει ειδοποιήσεις στα παρμπροζ από την προηγούμενη). Εντυπωσιάστηκα (και τις τρεις μέρες) από την κινητοποίησητων τοπικών αρχών και φορέων. Ήταν - νομίζω από τους βασικούς παράγοντες για την επιτυχία της διοργάνωσης. Περάσαμε το πρωινό χαλαρώνοντας στο ξενοδοχείο και από τις 13:00 και μετά ήμαστε στην εκκίνηση για προετοιμασία και ζέσταμα. Η διαδρομή ήταν ευθεία, με δύο αναστροφές και περιελάμβανε δυο γύρους. Συνολικά ~ 12 χλμ. Το οδόστρωμα κακό και ο αέρας αρκετός. Οι συμβουλές του Αλέξανδρου (έμπειρος και γνώστης) ήταν για υψηλό στροφάρισμα, προσοχή και ηρεμία στις αναστροφές, και κίνηση στη μία άκρη της διαδρομής για να αποφεύγουμε όσο το δυνατόν, τις σπηλιάδες από τη θάλασσα. Όλες αποδείχτηκαν σωστές και χρήσιμες.

Κατάφερα να κρατήσω μέσο cadence 100, τους σφυγμούς μου σταθερούς μεταξύ 174 - 180 και να τερματίσω σε 19' 34" (μ.ω.τ. 33.9 km/h). Έχοντας βάλει στόχο < 20 min, ήμουν και πάλι ικανοποιημένος από την προσπάθειά μου, αλλά το επίπεδο... 18ος μεταξύ των 19 που έτρεξαν (είχε και μερικούς που "λάκισαν"!). Μόνο το φίλο μου το Γιώργο πέρασα! Ενδεικτικά, οι κορυφαίοι χρόνοι ήταν 16΄15" με 16'30" και ο Αλέξανδρος (απείρως καλύτερος αθλητής από μένα) έκανε 17'15"! Σίγουρα, μια πιο εξειδικευμένη και πιο συστηματική προπόνηση, θα βελτίωνε τα νούμερά μου... (στόχος για το 2013!)

Η υπόλοιπη μέρα, είχε ανάπαυση στο ξενοδοχείο, πολύ ποδηλατική κουβέντα, φαγητό στον εξαιρετικό μπουφέ, γνωριμία, κουβέντα και ποτάκι με μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής ποδηλασίας, το Γιώργο Λεβεντάκη. Έναν όμορφο και καθαρό άνθρωπο.

Αλέξανδρος, Γιώργος και υπογράφων,
λίγο πριν την εκκίνηση της 3ης μέρας

Η τρίτη μέρα μας βρήκε από νωρίς στο γνωστό πια χώρο εκκίνησης (στην πλατεία Αγνώστου Στρατιώτη) μια και η εκκίνηση του τρίτου και πιο δύσκολου αγώνα, αυτού της αντοχής 65 χλμ. ήταν προγραμματισμένη για τις 11:00).

Έχοντας καταλάβει το επίπεδο, ήξερα τι να περιμένω... Έβαλα πείσμα να μείνω με το πρώτο γκρουπ μέχρι την 1η ανηφόρα και το κατάφερα. Κόλλησα σε όλα τα ντεμαράζ που έγιναν, διατηρώντας την ψυχραιμία μου, σφίγγοντας τα δόντια και εκμεταλλευόμενος οποιαδήποτε ρόδα έβρισκα μπροστά μου... Μέση ταχύτητα σε αυτά τα πρώτα 10 χλμ.: ~ 42 km/h!!! Και έμεινα εκεί! Είμαι περήφανος γι' αυτό! Φυσικά, όταν η κλίση έπιασε το 4 - 7 % ήταν αδύνατο να παραμείνω! Κράτησα όμως τους παλμούς μου ψηλά, το cadence μου στο 90, και τρώγοντας κάθε 30' μπόρεσα να κλείσω το πρώτο lap (32 km) με μ.ω.τ. 32 km/h. Γκρουπαρίστηκα με το Γιώργο, έναν Ιταλό και έναν Ρώσο για αρκετή ώρα και παρόλο που ο 2ος γύρος πήγαινε πιο αργά, άρχισα να "βλέπω" τερματισμό!

Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη μέσα από χωριά της περιοχής του Ρεθύμνου. Αλλά ακόμα πιο όμορφη γινόταν από τον κόσμο που ήταν παντού, χειροκροτούσε, φώναζε μπράβο (περισσότερο στους Έλληνες ;-)) και έδινε κουράγιο! Οι εθελοντές και οι συνοδοί ήταν υπέροχοι. Ακόμα και όση ώρα έμεινα μόνος μου (και ήταν αρκετή μέχρι να ξανα-γκρουπαριστώ) είχα μονίμως δίπλα μου μηχανάκι που με κάλυπτε και αν χρειαζόταν μου άνοιγε δρόμο!

Θα ήθελα να είχα τερματίσει σε λιγότερο από 2 ώρες, αλλά δεν τα κατάφερα... Δεν είχα ούτε τα πόδια ούτε τα πνευμόνια! Ο χρόνος μου,  2h 5' 50" δεν ήταν αρκετός να με ξεκολλήσει από την τελευταία θέση της κατηγορίας μου (άφησα κάποιους πίσω μου, αλλά από άλλες κατηγορίες - και βέβαια μην ξεχνάμε κι αυτούς που δεν τερμάτισαν, ναι είχε και τέτοιους, ακόμα και στη δική μου κατηγορία). Αυτή τη φορά με πέρασε κι ο φίλος μου ο Γιώργος (για 2' 16")! Αναμενόμενο, αφού είναι καλύτερος από μένα στην αντοχή και στις ανηφόρες! Αυτό που ίσως δεν ήταν αναμενόμενο, αλλά είπαμε το επίπεδο ήταν υψηλό, ήταν ότι ακόμα κι ο Γιώργος, δεν κατάφερε να περάσει στην κατηγορία του, κανέναν άλλον! Ο χρόνος του 1ου ήταν 1h 40' και των περσσότερων κάτω από 1h 50'. Είπαμε, στόχοι για του χρόνου ;-)

Χανιά

Μετά από ντουσάκι και μάζεμα ρούχων και ποδηλάτων, αναχωρήσαμε από το Ρέθυμνο κατά τις 14:00, με προορισμό τις Πηγές Αργυρούπολης, κοντά στην Επισκοπή. Αν ποτέ βρεθείτε στην περιοχή, πηγαίνετε για κρεατοφαγία στην περιοχή και θα με θυμηθείτε! Παρέα μας και ο Γιώργος (Λεβεντάκης) με τη σύζυγο, για ακόμα λίγη ποδηλατική και όχι μόνο κουβέντα.


Το τριήμερο ολοκληρώθηκε με περίπατο στα Χανιά, και παγωτό στον "Ιταλό" (σημειώστε το) πριν επιβιβαστούμε στο καράβι μας. Εκεί (ξανα)φάγαμε και αφου χτυπήσαμε από 3 - 4 τσικουδιές, τιμήσαμε την καμπίνα μας μέχρι τις 6:00 το πρωί της Δευτέρας, που μας βρήκε στον Πειραιά. 

Χανιά

Απολογισμός
Μια διαφορετική - για μένα - ποδηλατική εμπειρία, που σίγουρα άξιζε. Διοργάνωση άλλου επιπέδου από αυτές που είχα δει μέχρι τώρα, και γνωριμία με ανθρώπους του χώρου που μπορούν να διδάξουν πολλά.
Κρατάω, την καλή προσπάθεια που έκανα και τα αξιοπρεπή αποτελέσματα, αφού δεν ήμουν μίλια μακριά, πίσω και μόνος μου! Σίγουρα θα ήθελα να γίνω πιο ανταγωνιστικός στο μέλλον, πάντα διατηρώντας προσωπικές και άλλες ισορροπίες.
Η καλή παρέα, του Γιώργου (Καραγιάνη) και του Αλέξανδρου (Κωστόπουλου) (αλλά και του Παντελή (Πατέλου) και του Γιώργου (Λεβεντάκη)) ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις για να ευχαριστηθώ και να απολαύσω το εγχείρημα!

Απολογισμός 2012 (και όχι μόνο)

Η συμμετοχή μου στο World Press Cycling Championship στο Ρέθυμνο (περισσότερα σε ξεχωριστό post - stay tuned), ήταν η κορύφωση και ταυτόχρονα η ολοκλήρωση μιας απολαυστικής, ποδηλατικά και όχι μόνο περιόδου! Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό της χρονιάς από ποδηλατική σκοπιά, γίνεται φανερή η "πρόοδος". Μια πρόοδος που προκύπτει από την αύξηση των χιλιομέτρων και ωρών πάνω στο ποδήλατο, από την αύξηση της απόλαυσης αλλά και της δέσμευσης (προς τους προπονητικούς και αθλητικούς στόχους).

Μια γρήγορη αναδρομή στα "χρόνια της 2ης ποδηλατικής νιότης":

• 2009: 
• 1 brevet (Πύργος-200 km), 
• 1 GBI
• 2010: 
• 3 brevet των 200 km (Νεμέα, Πύργος, Λάρισα), 
• 1 GBI
• 2011: 
• 4 brevet των 200 km (Νεμέα, Πύργος, Θήβα, Λάρισα), 
• 1 αγώνας χρονομέτρου (Νεμέα), 
• 1 GBI
• 2012: 
• 5 brevet των 200 km (Νεμέα, Πύργος, Θήβα, Λάρισα, Αττική), 
• 1 brevet των 300 km (Αταλάντη), 
• Αγώνας circuit (Μαρκόπουλο), 
• Αγωνιστικό διήμερο Νεμέας (χρονόμετρο + αντοχή), 
• Attica 3 Races (χρονόμετρο, circuit, αντοχή), 
• 1 GBI 
• Σπαρτακιάδα (1η για μένα, η φετεινή, 24η) + αγώνας αντοχής Ξηροκάμπι
• World Press Cycling Championship. Διεθνής αγώνας (σπριντ + χρονόμετρο + αντοχή)

Είναι νομίζω εμφανής η πρόοδος και είμαι ήδη σε σκέψεις για τον καθορισμό των στόχων του 2013!

Μια αναβάθμιση

Είπα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και άλλο ένα στο γιο μου...

"Απέσυρα" ένα παλιό, απλό, SIGMA κοντεράκι που είχα πάνω στο παιδικό MTB και πήρα με έκπτωση το Garmin Edge 800. Πιθανότατα δεν ήταν απαραίτητη μια τέτοια κίνηση, αλλά είπαμε: δώρο!

Το 705 (το οποίο είναι πλήρως λειτουργικό, αλλά κάνει μερικές "κουτσουκέλες" που και που..) το πέρασα στο ποδήλατο του γιου. Θα χαρεί πολύ νομίζω ;-)

24η Σπαρτακιάδα & Ξηροκάμπι

Έχω κάνει πολλές φορές 200 - 220 χλμ... Έχω κάνει κι ένα 300άρι brevet (325 χλμ)... Κάθε φορά που πετυχαίνω έναν ποδηλατικό στόχο - ξέρετε, από αυτούς που βάζει κανείς στον εαυτό του για να έχει κάτι να "κυνηγάει" - αισθάνομαι μια ικανοποίηση, ίσως και μια συγκίνηση. Έτσι είχα αισθανθεί όταν τερμάτισα το πρώτο μου 200άρι brevet, το πρώτο μου 300άρι brevet, τον πρώτο μου αγώνα αντοχής, κλπ...
Τερματίζοντας την 1η μου Σπαρτακιάδα, αισθάνθηκα τα ίδια και κάτι παραπάνω! Χαρά, συγκίνηση, ικανοποίηση. Όλα μαζί! Δεν είχα ούτε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό στόχο, ούτε κάποια "στρατηγική". Είχα στόχο να τερματίσω εντός χρόνου, να το ευχαριστηθώ, να το ζήσω και "ει δυνατόν" να μην είμαι τελευταίος! Είμαι λοιπόν πολύ χαρούμενος που όλοι οι παραπάνω στόχοι επιτεύχθηκαν!

Πριν

Πριν - επί μια βδομάδα - είχα ένα αδιόρατο άγχος... "Θα μείνω με το group πριν το ελεύθερο;", "Θα βρω γκρουπάκι μετά το ελεύθερο;", "Θα αντέξω στις ανηφόρες;",  "Θα φτάσω εντός χρόνου;" κι άλλα τέτοια... Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα χάλια... Όσο χάλια είχα κοιμηθεί και πριν το 300άρι της Αταλάντης. Άγχος...
Πρωινή εκκίνηση από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ευτυχώς η σύντροφος με πήγε μέχρι εκεί κι έτσι γλίτωσα το - επιπλέον - άγχος της μετακίνησης, στάθμευσης αυτοκινήτου κλπ. Της οφείλω πολλά και μεγάλα ευχαριστώ, αλλά θα επανέλθω! Ένα φιλί για ξεπροβόδισμα, και με "παρέδωσε" στον Παναγιώτη (Κοκκαλιάρη). Το ίδιο ακριβώς (συμμετρικά) έκανε και η σύντροφος του Παναγιώτη, αν αυτό σας λέει κάτι για την ψυχολογία όσων αφήνουμε πίσω μας κάθε φορά που παίρνουμε τους δρόμους για να κάνουμε την τρέλα μας... Η γυναίκα του Παναγιώτη, των δεκάδων brevet όλων των αποστάσεων, του Παναγιώτη που έχει κάνει PBP (1200 χλμ), αισθάνθηκε την ανάγκη να ξέρει ότι κάποιος / κάποιοι θα "έχουν το νου τους" στο σύντροφό της!

Πάμε

Πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος στην εκκίνηση. Ευχές, χαμόγελα, αδιόρατο άγχος και ανησυχία (κυρίως για την ασφαλή μετακίνηση). Η διοργάνωση εξαιρετική. Μηχανές πολλές, αυτοκίνητα συνοδείας, τροχαία, κλείσιμο των διασταυρώσεων, άνοιγμα των διοδίων, δέσμευση λωρίδας στην εθνική οδό, ειδική σήμανση παντού (ηλεκτρονικές πινακίδες, ειδική φωτεινή σήμανση, κορίνες, κλπ.). Με εξαίρεση μια κορίνα που εκτοξεύθηκε κατά πάνω μου, τη χτύπησα λίγο με τον μπροστινό τροχό και με ανησύχησε στιγμιαία, όλα κύλησαν ομαλά μέχρι και το 82 χλμ. στην Κόρινθο, στην ανασυγκρότηση. Η προσοχή μου ήταν συνεχώς τεταμένη. Αισθάνομαι άνετα μέσα σε γκρουπ πλέον, ξέρω ότι δεν κάνω κάτι που να τρομάζει τους γύρω μου, αλλά - για να είμαι ειλικρινής - δεν εμπιστεύομαι όλους όσους βρίσκονται γύρω μου. Προτιμώ να περιστοιχίζομαι από γνωστές ρόδες και το επιδιώκω. Ταυτόχρονα, έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το "escape route". Μου χρειάστηκε μια φορά, στη διάρκεια αυτών των πρώτων 80 χλμ., όταν συνέβη μια "χαζοπτώση" μπροστά μου. Υπενθύμιση ότι κάτι μικρό και ασήμαντο μπορεί να ανατρέψει σχέδια και φιλοδοξίες...

Εντυπωσιακή η αίσθηση του να είσαι μέρος ενός μεγάλου γκρουπ που κινείται στην εθνική οδό, με συνοδεία περιπολικών και μηχανών, με τα διόδια να ανοίγουν για να περάσεις, με λωρίδα κυκλοφορίας αποκλεισμένη από την υπόλοιπη κυκλοφορία κλπ. Μοναδική αίσθηση, μοναδική εμπειρία, μέρος της εμπειρίας "Σπαρτακιάδα".

Η στάση στην Κόρινθο είχε ειδικές ράμπες για να "παρκάρουμε" τα ποδήλατα, είχε χυμό πορτοκάλι και σάντουιτς, είχε την ένταση της αναμονής για το "ελεύθερο" αλλά και την ανακούφιση του ξε-καβαλλήματος μετά από 80 χλμ...
Τα λίγα χιλιόμετρα μετά τη στάση και μέχρι τις πρώτες ανηφόρες στο Σολωμό και στο Χιλιομόδι βγήκαν με γρήγορα γκρουπ. Μετά είχε μικρότερα γκρουπάκια... Οι φιλόδοξοι έμειναν μπροστά, οι πιο συνεσταλμένοι (όπως εγώ) πιο πίσω. Τα χιλιόμετρα έβγαιναν γρήγορα... Δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ τις πρώτες φορές που ανέβαινα προς Χιλιομόδι, στα πρώτα brevet της Νεμέας, τότε που χρειαζόμουν οπωσδήποτε στάση στο φούρνο στο Χιλιομόδι για να συνέλθω! Έχω διανύσει πολύ (ποδηλατικό) δρόμο από τότε και είμαι περήφανος γι' αυτό. Το να θυμάσαι από πού ξεκίνησες, δίνει αξία και προοπτική! Τώρα πια μπορώ να ανεβαίνω τέτοιες ανηφόρες σβέλτα και να συνεχίζω στις επόμενες χωρίς στάση! Δε με πειράζει αν μένω πιο πίσω από τους "ανηφορίστες"!
Με γνωστές ή λιγότερο γνωστές ρόδες και για λίγη ώρα μόνος μου, έφτασα μέχρι τους Μύλους. Αισθάνθηκα και λίγο "προ" όταν μου τέλειωσε το νερό και ανεφοδιάστηκα εν κινήσει από το αυτοκίνητο του γιατρού της διοργάνωσης! Ένα απλό σήκωμα του χεριού μου κα ήρθε δίπλα μου, πήρε το παγούρι μου και μου το ξαναέδωσε γεμάτο με δροσερό νερό. Μικρές απολαύσεις, σημαντικές στιγμές που τυπώνονται στη μνήμη... Το ίδιο σκηνικό (γέμισμα εν κινήσει) έμελλε να επαναληφθεί και αργότερα με μηχανάκι που μας υποστήριζε, κάπου στην ανάβαση του Κωλοσούρτη. Έμελλε επίσης να πάρω νερό από αυτοκίνητα υποστήριξης άλλων αθλητών (τις θερμές μου ευχαριστίες σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έμειναν 8 - 10 ώρες μέσα στα αυτοκίνητά τους και πηγαινοέρχονταν στη διαδρομή - δεν βοήθησαν μόνο τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά όλους τους αγωνιζόμενους!).
Στους Μύλους, ο ανεφοδιασμός με νερό και μπανάνες, συνοδεύτηκε με μια Coca-Cola και με στάση περίπου 15 λεπτών. Μετά ξεκίνησε η ανάβαση... Όχι απότομη, αλλά ατέλειωτη. Ούτε και ξέρω πότε ακριβώς τελείωσε... Βρήκα κάποιες ρόδες στο ρυθμό μου (μια που θυμάμαι ήταν της μιας από τις τρεις συμμετέχουσες αθλήτριες, της Nickie Hemmings) αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως όταν κάποια στιγμή πήγα να σουρώσω, ο Παναγιώτης ήταν εκεί, να μου βάλει μια φωνή και να κατεβάσω ένα θαυματουργό τζελάκι! Δίδαγμα (πρακτικό και ουχί ηθικό!): Οι ενεργειακές μπάρες είναι καλές για την ομαλή τροφοδοσία του οργανισμού (το σύστημα των 45 λεπτών που έχω καθιερώσει δούλεψε μια χαρά), αλλά όχι για τις παρατεταμένες και απαιτητικές ανηφόρες! Εκεί χρειάζεται τζελάκι! Ένα που μας δόθηκε στην εκκίνηση και ένα που δανείστηκα κάποια στιγμή αρκετά αργότερα από τον Αλέξανδρο (thanks φίλε!) αποδείχτηκαν απαραίτητα. (Την Κυριακή το βράδυ έβαλα παραγγελία για τζελάκια - δεν ξαναπάω σε αγώνα χωρίς αυτά!).
Κατάφερα να απολαύσω τη θέα και την ομορφιά της διαδρομής (ΟΚ, ίσως όχι σε όλα τα κομμάτια, αλλα σε πολλά!). Στάσεις, άλλες πλην των υποχρεωτικών στα control δεν έκανα (εκτός από 1 - 2 του λεπτού για να πάρω νερό από κάποιο σταθμευμένο αυτοκίνητο υποστήριξης). Κι αυτό, μεταξύ άλλων,  (η έλλειψη στάσεων και "χαζέματος") είναι κάτι ακόμα που διαφοροποιεί τη Σπαρτακιάδα από κάποιο brevet... Έκανα 9h 50min καθαρό ποδήλατο και 10h40min μεικτό χρόνο! Δηλαδή ~45 λεπτά στάσεων στα 3 control και μόλις 5 λεπτά επιπλέον στάσεων! Για την ιστορία - και μόνο - έφτασα 192ος μεταξύ 223 τερματισάντων. Όπως είπα και στην αρχή, ο στόχος ήταν (α) να τερματίσω και (β) να μην είμαι τελευταίος!
Το κομμάτι από την Τρίπολη μέχρι τον τερματισμό ΔΕΝ είναι τόσο εύκολο όσο ήλπιζα. Δεν έχει μόνο κατηφόρες... Έχει και ευθείες και ανηφόρες! Αλλά όταν πιάσεις το τελευταίο πυροβολείο και λίγο μετά δεις ότι είσαι στο 225 χλμ. της διαδρομής, ξέρεις ότι το μόνο που μένει είναι να είσαι προσεκτικός στο "κατέβασμα" προς τη Σπάρτη! Η είσοδος στην πόλη είναι (φυσικά) συγκινητική, κάποια μηχανή μας περίμενε (μαζί με το Γιάννη Τσίγκα) να μας συνοδεύσει στα τελευταία μέτρα και για να "αναγγείλει" την άφιξή μας για να εισπράξουμε το χειροκρότημα όσων (λίγων είναι η αλήθεια) μας περίμεναν στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης.

Συνολικά, θα έλεγα ότι έκανα τη Σπαρτακιάδα σε κάποια κομμάτια της με "αγωνιστικό ρυθμό" και σε κάποια άλλα με "μπρεβετάδικο" ρυθμό! Σίγουρα θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερο χρόνο, αλλά νομίζω ότι έκανα ακριβώς όσο χρόνο έπρεπε, για να το ευχαριστηθώ, να το απολαύσω, να τυπωθεί στη μνήμη μου ως μια όμορφη ανάμνηση!

Η βραδινή αποκατάσταση περιελάμβανε μακαρονάδα, πίτσα και μπύρα σε "ψαγμένο" ιταλικό εστιατόριο, παγωτό σε καλό cafe της πλατείας, πολύ γέλιο και πειράγματα με όλη την Ble - και όχι μόνο - παρέα.
Η ανάπαυση στο Sparta inn ήταν απολαυστική για μένα, αλλά όχι τόσο για το συγκάτοικο (Παναγιώτη) που δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με την ένταση των ηχείων που έπαιζαν Σφακιανάκη σε κοντινό μπαρ! Εμένα πάλι, δεν κατάφεραν να με αποσπάσουν από το θεάρεστο (και ηχηρό όπως επαλήθευσε το πρωί ο Παναγιώτης!) έργο μου (τον ύπνο μου!).

Ξηροκάμπι

Με αρκετά λιγότερο άγχος, παρόλο που πάλι δεν ήξερα τι να περιμένω, κατάφερα να ξεκουραστώ αρκετά και να αισάνομαι "έτοιμος" για τον αγώνα του Ξηροκαμπίου, την Κυριακή το πρωί. Η Β εκκίνησε μόνη της, η διαδρομή των 20 χλμ. γύρω από το Μιστρά ήταν όμορφη και κατάφερα να ακολουθήσω το γκρουπ χωρίς πρόβλημα σε όλα τα ανηφορικά κομμάτια. Ακολουθώντας το παράδειγμα των έμπειρων (πάντα τους παρατηρώ όταν είμαι μαζί τους σε γκρουπ), ρούφηξα το τζελάκι μου την ίδια στιγμή που τους είδα να κάνουν το ίδιο κι εκείνοι, κι έτσι ήμουν "έτοιμος" όταν δόθηκε το ελεύθερο.
Το ανηφορικό κομμάτι ήταν μόνο 2 - 3 χιλιόμετρα. Πιθανότατα θα μπορούσα να το πάω και πιο δυνατά, αλλά φοβήθηκα απροειδοποίητες κράμπες (είχα κάποια σημάδια την προηγούμενη μέρα!). Έτσι κράτησα ένα σβέλτο ρυθμό στην ανάβαση και μόλις άρχισε το "τεχνικό" ευθύ και κατηφορικό κομμάτι, έκανα αυτό που ξέρω καλά: ρυθμό time trial με ~ 250 - 260 Watt και 90 cadence! "Μάζεψα" μερικούς που είχαν καεί στην ανηφόρα πριν, έκανα επίδειξη τεχνικής περνώντας ανάμεσα από τα σπίτια του χωριού, τους χειροκροτούντες πιτσιρικάδες (και όχι μόνο), τις φωσφοριζέ κορίνες που σημάδευαν τις λακκούβες (άψογη και πάλι η διοργάνωση) και τους εθελοντές με τα κίτρινα γιλέκα και τις κόκκινες σημαίες που φύλαγαν τις διασταυρώσεις και τερμάτισα δυνατά στην πλατεία του χωριού, μπροστά από το δήμαρχο και τον παπά του χωριού!

Αγώνας της μιας ανάσας! Πλάκα είχε, το διασκέδασα αρκούντως ΚΑΙ αυτό! 

Επιστροφή

Ο φίλος μου ο Παναγιώτης δεν με άφησε μόνο ούτε στην επιστροφή! Ο Δημήτρης (Πικιώνης) είχε κατεβάσει αυτοκίνητο στη Σπάρτη. Οπότε είχε χώρο να "φορτώσει" εκτός από τον Παναγιώτη και το Στέλιο, και εμένα! Αφού διερευνήσαμε κάποιες όμορφες διαδρομές, υποψήφιες για επόμενα brevet, κάναμε στάση για εξαιρετικά σουβλάκια στους Μύλους και φτάσαμε στην Αθήνα γύρω στις 18:00, γεμάτοι κούραση, ικανοποίηση, κέφι και όμορφες εικόνες. 

Ευχαριστίες

Ξεκινάω από τα σημαντικά! Η σύντροφος, η οποία όχι μόνο ανέχεται τις πολλές ώρες απουσίας σε προπονήσεις και το θόρυβο του εργόμετρου στο σπίτι, όχι μόνο με πήγε στο Στάδιο στις 6:00 το πρωί, αλλά υπέμεινε και στωικά την απουσία μου για ένα (ακόμα) Σαββατοκύριακο, αναλαμβάνοντας εξ' ολοκλήρου τα της οικίας. Ένα ευχαριστώ, λεκτικό ή / και έμπρακτο, δεν είναι αρκετό... Μόνο αν έχουμε την υποστήριξη των δικών μας ανθρώπων, μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να ξεδίνουμε! Ας μην το ξεχνάμε αυτό!
Οι διοργανωτές και οι εθελοντές, τροχονόμοι κλπ. σίγουρα αξίζουν πολλά ευχαριστώ και τους τα είπαμε και στην απονομή, το βράδυ του Σαββάτου, στο κλειστό γυμναστήριο της Σπάρτης! Οι οδηγοί των αυτοκινήτων υποστήριξης - όπως ήδη ανέφερα - ήταν πάντα εκεί, δίπλα μας!
Αλλά ακόμα περισσότερη ώρα δίπλα μας ήταν οι φίλοι, συνποδηλάτες: ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης, ο Κώστας και κάμποσοι ακόμα που δεν θυμάμαι ή που δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομά τους! Ευχαριστώ παιδιά!

Brevet Αττικής

Από πέρσι, όταν ανακοινώθηκε το πρόγραμμα των brevet για το 2012, είχαμε πει ότι ως Ble Cycling Club θα βοηθάγαμε στην οργάνωση του brevet της Αττικής. Ένα brevet που θα γίνει στις 22/9/12, διοργανωμένο από την ΠΕΠΑ, ακριβώς στο τέλος της εβδομάδας χωρίς αυτοκίνητο (που αρχίζει αύριο). Στόχος της συγκεκριμένης διοργάνωσης είναι να κάνει τα brevet γνωστά σε ευρύτερο κοινό και να δώσει την ευκαιρία να δοκιμάσει. Γι' αυτό είναι μέσα στην Αττική, με εύκολη πρόσβαση και πολλές λύσεις σε περίπτωση που κάποιος αποφασίσει να σταματήσει, με λίγα υψομετρικά και χωρίς κόστος συμμετοχής (αν και δε νομίζω ότι τα 5€ του κόστους συμμετοχής των υπολοίπων brevet, αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα).

Σήμερα λοιπόν ήταν η "πρώτη φάση" υλοποίησης της βοήθειας για τη διοργάνωση αυτού του "εορταστικού" brevet. Όλοι όσοι θα έχουν ρόλο υποστήριξης την επόμενη εβδομάδα, εφόσον ήθελαν να πάρουν homologation για το συγκεκριμένο brevet, είχαν την ευκαιρία να το κάνουν σήμερα.

Το σημείο εκκίνησης είναι εδώ.  Πρόσβαση από το Θησείο μέσω Ηρακλειδών και Ακάμαντος. Πρόσβαση από Ακρόπολη μέσω Ροβέρτου Γκάλι, Γαριβάλι κλπ. (περιφερειακού Φιλοπάππου). Στάθμευση αυτοκινήτων κυρίως επί της οδού Στησικλέους ή στα γύρω στενά. 

Το σημείο τερματισμού είναι το ίδιο (σε αντίθεση με μας, σήμερα, που τερματίσαμε στην Τεχνόπολη - μην μπερδευτείτε από τα τελευταία μέτρα των gpx αρχείων που πιθανώς θα βρείτε από όσους κατέγραψαν τη διαδρομή σήμερα). 

Έτοιμοι για την εκκίνηση

Συνάντηση στις 6:45 στο σημείο εκκίνησης, και μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες, μια γρήγορη κουβέντα για το σχεδιασμό των απαραίτητων ενεργειών για την επόμενη βδομάδα, που περιμένουμε πολύ κόσμο. Εκκίνηση στις 7:00 και όλοι μαζί, κάπου 20 άτομα, με τακτικές αλλαγές και υποδειγματική κίνηση σε δυάδες (η εμπειρία του group είναι εμφανής) φτάνουμε στο Σούνιο σε 2h 20min.

Γι' αυτό το πρώτο κομμάτι, μέχρι το Σούνιο, τα μόνα σημεία που χρήζουν αναφοράς για όσους πρόκειται να δοκιμάσουν τη διαδρομή την επόμενη βδομάδα, είναι  οι πρώτες δυο στροφές (αριστερή και δεξιά) ώστε να βγεί κανείς πάνω στη γέφυρα που βγάζει στη Θησέως. Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα δείχνουν το δρόμο, οπότε μην ανησυχείτε! Το υπόλοιπο, είναι η Θησέως (θα είναι πιθανότατα με λίγη κίνηση) και η γνωστή παραλιακή. Μην ξεχαστείτε όμως... Άλλο η βόλτα στην παραλιακή (με επιστροφή από τον ίδιο δρόμο και 100 - 120 χλμ. συνολικά, και άλλο να φτάσετε στο Σούνιο και να έχετε κάνει λιγότερο από το 1/3 της διαδρομής. Εγκράτεια λοιπόν, διαχείριση ενέργειας και συχνό φαγητό! 1ο control, στην κορυφή της μικρής ανηφόρας, στην καφετέρια.

Πειθαρχία, δυάδες, σβέλτος ρυθμός και καλός καιρός.  Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Η συνέχεια μετά το Σούνιο είχε συμφωνηθεί να είναι σε περισσότερα του ενός γκρουπ. Αλλά βέβαια μέχρι τον περίφημο φούρνο (λίγα χιλιόμετρα μετά το Σούνιο) πήγαμε όλοι μαζί, όπου έγινε ο πρώτος ανεφοδιασμός σε νερό και συμπληρώθηκε (για μένα) από 3 ολόφρεσκα και ζεστά τυροπιτάκια! Στη συνέχεια, επέλεξα να μείνω στο πρώτο, το γρήγορο γκρουπ, μέχρι κάποιο σημείο της Λαυρίου. Μετά αποφάσισα ότι ο ρυθμός ήταν πιο τσιμπημένος απ' ό,τι ήθελα και αποφάσισα να μείνω πιο πίσω, περιμένοντας το 2ο γκρουπ. Αλλά ένα λαθάκι μου περιέπλεξε τα πράγματα... Το gpx αρχείο που είχα στο Garmin, ναι μεν μπορούσα να το δω, αλλά όταν ζήταγα navigation, το Garmin κόλλαγε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πέρασα τα φανάρια στα οποία έπρεπε να στρίψω αριστερά προς Καλύβια.

Προσέξτε μη σας παρασύρει η ευθεία της Λαυρίου... Κάποια στιγμή πρέπει να στρίψετε αριστερά προς Καλύβια και από 'κει να κινηθείτε προς Κορωπί. Παρόλο που μπορείτε να μπείτε στο Κορωπί και από επόμενες διασταυρώσεις, είναι πολύ καλύτερα να ακολουθήσετε με ακρίβεια τη διαδρομή. Ο δρόμος είναι πολύ πιο ήσυχος και θα ποδηλατίσετε πολύ πιο χαλαρά. Μπαίνοντας στο Κορωπί (από τη σωστή διαδρομή), στην αρχή της Βασ. Κων/νου θα σας περιμένει το 2ο control! 

Επίσης, είναι βασικό να πάτε στη Λαυρίου γκρουπαρισμένοι και με αλλαγές. Αλλιώς, ο αέρας θα σας εξαντλήσει! Όσοι μείνουν μόνοι τους στη Λαυρίου, θα ταλαιπωρηθούν!  

Ευτυχώς για μένα, συνέβησαν τα ακόλουθα:

1. Όταν αποφάσισα να αποκοπώ από το 1ο, γρήγορο γκρουπ, το ίδιο έκανε και ο Βασίλης (Πετρόπουλος) και έτσι κάναμε καλή παρέα, σε όλο το υπόλοιπο brevet (thanks Βασίλη!)
2. Βλέποντας ότι το Garmin δεν μπορούσε να αναλάβει το navigation, έκανα fall-back στη backup λύση: το roadbook. 
3. Βλέποντας ένα Everest επί της Λαυρίου, πρότεινα (και ο Βασίλης συμφώνησε αμέσως) μια γρήγορη στάση για κρύο νερό και ένα καφεδάκι στα όρθια!
4. Εκεί, στο Everest κατάλαβα ότι έχουμε περάσει (ευτυχώς κατά 1 χλμ. μόνο) τη διασταύρωση προς Καλύβια που ανέφερα πριν. 
5. Όσο ρουφάγαμε τα καφεδάκια μας εμφανίστηκε ο Σταύρος με την (μοναδική σε αυτό το brevet) κοπελιά, τη Βασιλική. Και οι δύο έμελλε να μείνουν μαζί μας για όλο το υπόλοιπο brevet!

Όντας 4 συνολικά, μπορέσαμε εύκολα να καλύψουμε το επόμενο κομμάτι της διαδρομής.Να "σφραγιστούμε" στο 2ο control, να φτάσουμε στα Σπάτα και από κει να βγούμε στη Μαραθώνος. Κάπου εκεί ένιωσα την ... ακατανίκητη ανάγκη για μια κρεμούλα από το σεσημασμένο γαλακτοπωλείο επί της Μαραθώνος. ΟΚ, Παλαμάς δεν είναι, αλλά είναι καλούτσικη!

Η Μαραθώνος θέλει κάποια προσοχή και πιθανώς να πρέπει να κάνετε μονή σειρά σε κάποια σημεία. Επίσης προσέξτε την κίνηση μέσα στη Νέα Μάκρη. Ανοίγουν πόρτες και πετάγονται ατζαμήδες οδηγοί από παντού! Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην Παλλήνη, στην επιστροφή μας.

Φτάνοντας στο Σχοινιά συνεχίσαμε προς την παραλία και ανεβήκαμε προς τα Δικαστικά. Μια μικρή αλλά "σκληρή" ανηφόρα που σε φέρνει σε ένα σημείο με ωραία θέα (όπου και "σφραγίσαμε"). Όπως όμως μάθαμε μετά, τελικά το 3o control θα γίνει στην ευθεία, στο τέρμα του δρόμου, οπότε ΜΗΝ ανεβείτε αυτή την ανηφορίτσα, ΔΕΝ χρειάζεται!

Αναστροφή της 4μελούς παρέας και ξεκίνημα της επιστροφής. Αλλά στο Κωπηλατοδρόμιο είχαμε συμφωνήσει στάση / παράκαμψη! Βλέπετε ο υπογράφων έχει γιο, ποδηλάτη, αθλητή της ΑΕΚ, που λάμβανε μέρος στο τοπικό πρωτάθλημα. Δεν μπορούσε να περάσει τόσο κοντά από το γιο και να μην σταματήσει να του πει ένα "καλή επιτυχία" (ακόμα)! Για καλή μου τύχη, η υπόλοιπη παρέα δεν είχε καμία αντίρρηση για την παράκαμψη (ευχαριστώ παίδες!). Και όπως αποδείχτηκε, δεν μας βγήκε σε κακό γιατί όταν ξανα-ξεκινήσαμε (μετά από 15 - 20 λεπτά περίπου), προλάβαμε, μετά από λίγο, το κυρίως Ble group! Ήταν πίσω μας κάπου 20 λεπτά κι έτσι η παράκαμψή μας ήταν ό,τι χρειαζόταν για να βρεθούμε όλοι μαζί και να συνεχίσουμε παρέα. Τα σχόλια περιττά: τυχεροί που βρήκαμε μεγάλο  γκρουπ και θα πηγαίναμε ξεκούραστα, τυχεροί που είχαμε τον Παναγιώτη να καθορίζει το ρυθμό όταν κάποιος πήγαινε να "ξεφύγει", τυχεροί που είχαμε τον αέρα πρίμα! Και βέβαια, το κέφι και η διάθεση για πειράγματα, στο ζενίθ!

Μερικές συμβουλές για την είσοδο στην Αθήνα: Στο Σταυρό (Αγ. Παρασκευή) πηγαίνετε από το πλάι της γέφυρας. Μη διανοηθείτε να περάσετε από κάτω! Στο Hilton, συνεχίστε επί της Β. Κων/νου. Αφού περάσετε μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, κάντε λοξά δεξιά (προς Στύλους Ολ. Δίος), μετά ανεβείτε τη Δ. Αεροπαγίτου (πεζόδρομο μπροστά από την Ακρόπολη), κατηφορίστε προς τις καφετέριες του Θησείου (Απ. Παύλου) για να φτάσετε στην πλατεία Θησείου που είναι το σημείο τερματισμού!

Ο δικός μας τερματισμός, ήταν ο πιο χλιδάτος που μου έχει τύχει σε brevet, αφού φτάναμε στην είσοδο της Τεχνόπoλης, λέγαμε "ΠΕΠΑ" για να μας αφήσουν να μπούμε "καβάλα", κάναμε επίδειξη τεχνικής, ισορροπίας και άνεσης ανάμεσα στους επισκέπτες του Athens Bike Festival που μας κοίταγαν με θαυμασμό και θεωρώντας μας ένα ακόμα happening της έκθεσης (μαζί με τους παλαβούς που κάνανε ακροβατικά πάνω σε ξύλινες εξέδρες και ράμπες) και τερματίζαμε στο βάθος, στο περίπτερο της ΠΕΠΑ. Εκεί δώσαμε κάρτα, πήραμε γλυκό, βγάλαμε φωτογραφίες, μοιράσαμε φυλλάδια της ΠΕΠΑ και των Ble, και αφού ξεκουράσαμε τις μουδιασμένες πατούσες μας, ξεκινήσαμε την επιστροφή προς τα σπίτια μας!

Συνολικά, ένα ακόμα υπέροχο brevet και μπράβο στο Χάρη που το σκέφτηκε και το σχεδίασε. Ελπίζω την επόμενη βδομάδα να πάνε όλα καλά και να αποκτήσουν τα brevet κι άλλους φίλους! Μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν προβλέπεται μετάλλιο για το συγκεκριμένο... Τουλάχιστον κανένα αναμνηστικό θα πάρουμε θείε Χάρη;

Από εδώ  μπορείτε να διαλέξετε Export GPX (δεξιά, πάνω από το χάρτη) και να έχετε ένα ΣΩΣΤΟ αρχείο της διαδρομής!

Brevet Λάρισας

Τέμπη

Για άλλη μια χρονιά, η επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές σηματοδοτήθηκε από μια "εκδρομή" στη Θεσσαλία, για συμμετοχή στο brevet της Λάρισας.

Μια και η οικογένεια συμφώνησε να ακολουθήσει, κανονίστηκε η διαμονή στο Divani της Λάρισας. Το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης, όπου μας περιποιήθηκαν εξαιρετικά. (Διόρθωσαν το λάθος που είχαν κάνει στην κράτηση, παρέχοντάς μας - για το 2ο βράδυ - δίχωρη σουίτα στην τιμή του δίκλινου. Σούπερ ευχαριστημένος ο μικρός, που είχε δικό του δωμάτιο!)

Η Ble παρέα, είχε τον cosmo και τον vaggelis73 που τους είδαμε λίγο (μια και είχαν πιο "σφιχτό" πρόγραμμα, αλλά και τον pc997 με τον dimzaf, που ακολούθησαν παρόμοιο πρόγραμμα με το δικό μου. Παρασκευή βράδυ φορτώσαμε υδατάνθρακες στην πλατεία Ταχυδρομείου (με ατάκα της βραδιάς - αλλά και ολόκληρου του brevet μάλλον - το σπαγκέτι αλλά-πιάτα!!! - λεπτομέρειες από κοντά!) και Σάββατο πρωί ήμασταν στην εκκίνηση, στην πλατεία Αγ. Βησσαρίωνα. Δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ και αισθανόμουν "κάπως" το πρωί. Στη διαδρομή, προς το μεσημεράκι, με πιάσανε και κάτι χασμουρητά!

Κλασσικά σβέλτος ρυθμός στα πρώτα επίπεδα χιλιόμετρα και σχηματίστηκε ένα ενιαίο γκρουπ με όλους τους συμμετέχοντες. Ήμουν προσεκτικός, έχοντας πάντα το νου μου στο ποιοι είναι γύρω μου και έχοντας πάντα "escape route" (μια από τις πολλές συμβουλές που έχω διαβάσει και εφαρμόζω - να ξέρω πάντα, προς τα που θα κινηθώ, αν ο δρόμος μπροστά μου ξαφνικά "κλείσει"). Είχα πολλούς άγνωστους γύρω μου και αποφάσισα να έχω την προσοχή μου τεταμένη, σα να είμαι σε προ-εκκίνηση αγώνα. Δυστυχώς, αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο. Κάτι συνέβη στις πρώτε σειρές του group και  ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα σωρό από ποδήλατα και ποδηλάτες, με παγούρια και τρόμπες να πετάγονται αριστερά-δεξιά. Έφυγα αριστερά (στο αντίθετο ρεύμα που εκείνη τη στιγμή ήταν άδειο και ήταν το "escape route" μου) και βγήκα αλώβητος. Υπήρξαν 3 - 4 τραυματισμοί, ευτυχώς κανείς σοβαρός.

Μετά τη στάση όλου του γκρουπ και αφού σιγουρευτήκαμε ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι άλλο, συνεχίσαμε, αυτή τη φορά σε μικρότερα γκρουπ. Με Βαγγέλη (Τασιόπουλο), Δαμιανό, Ηλία (Τσέλιγκα) και μερικά ακόμα παιδιά, ο Περικλής, ο Δημήτρης κι εγώ φτάσαμε γρήγορα στη βάση της πρώτης ανάβασης. Εκεί εφαρμόσαμε την τακτική που πρότεινε ο Βαγγέλης: ξεκινήσαμε αργά και μετά κόψαμε (χαχαχα)!  Ο καθένας με το ρυθμό του: ο Δημήτρης πιο αργά απ' ό,τι μπορούσε γιατί τον είχα τρομοκρατήσει με την περιγραφή της 2ης ανηφόρας :-), ο Περικλής αργά γιατί τόσο μπορούσε λόγω απροπονησιάς κι εγώ πιο αργά απ' ό,τι μπορούσα γιατί νύσταζα! Μια χαρά, απόλαυσα και το τοπίο, πρόσεξα πράγματα στη διαδρομή που δεν είχα προσέξει πέρσι και πρόπερσι, θυμήθηκα τα σημεία που είχα ξε-καβαλήσει πρόπερσι και χάρηκα με την ποδηλατική πρόοδο που έχω σημειώσει αυτά τα χρόνια. Το 2010, περπάτησα πολύ στο ίδιο brevet και τερμάτισα μετά από 12 ώρες. Φέτος σε λιγότερες από 11 ώρες, έχοντας κάνει και δυο ώρες σε στάσεις!

Η κρέμα Παλαμά περίμενε δροσερή και φρέσκια στο 1ο control, στο Σκλήθρο και ήταν (ή μου φάνηκε) ακόμα καλύτερη από πέρσι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα εφαρμόσει "διατροφικό σχήμα" 45 λεπτών. Μισή μπαρίτσα ή μισό τοστάκι κάθε 45'. Ήταν ένα σχήμα που δοκίμασα για πρώτη φορά, μια και μέχρι τώρα έτρωγα μια μπάρα ή κάτι αντίστοιχο κάθε 75 - 90 λεπτά. Το νέο σχήμα φαίνεται να δουλεύει πολύ καλύτερα. Το συνέχισα με απόλυτη επιτυχία (σε καμία στιγμή δεν αισθάνθηκα να αδειάζω από ενέργεια) σε όλο το brevet και θα το καθιερώσω από δω και πέρα! Είναι λίγο πιο πολύπλοκο να θυμάσαι τι ώρα πρέπει να (ξανα)φας, αλλά αξίζει.

Ανασυγκρότηση της τριάδας στο control, και συνέχεια προς την παραλία. Είχα ξεχάσει ότι εκτός από την κατηφόρα έχει και κάτι ανηφοράκια όταν φτάνεις κοντά στη θάλασσα... Η συμβουλή μου προς το Δημήτρη ήταν με βάση την εμπειρία μου από το GBI και βέβαια την εφάρμοσα κι εγώ. Συνεχές στροφάρισμα, τόσο στα μικρά ανηφοράκια όσο και στις παραλιακές ευθείες. Κι όταν λέω στροφάρισμα, εννοώ 85 - 95! Αυτό σημαίνει συχνές αλλαγές ταχυτήτων, πιο συχνές απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει στην παραλιακή, αλλά είναι απαραίτητο, αν θέλει κανείς να κρατήσει τα πόδια του φρέσκα. Οι δυο μας (ο Περικλής χαλάρωνε συνήθως λίγο πιο πίσω) καλύψαμε όλο το κομμάτι μέχρι τον Πλαταμώνα, κάνοντας μόνο μια σύντομη στάση σε μια από τις πολλές (ευτυχώς) βρύσες που βρήκαμε στο δρόμο (στην Κουτσουπιά αν θυμάμαι καλά).

Στον Πλαταμώνα, η στάση για μακαρονάδα ήταν προαποφασισμένη και ο Περικλής έφτασε ακριβώς την ώρα που ήρθαν και τα πιάτα μας (εννοείται ότι του είχαμε παραγγείλει μόλις φτάσαμε με το Δημήτρη!). Με μπόλικους υδατάνθρακες καβάτζα, ξεκινήσαμε προς Π. Παντελεήμονα. Όπως τη θυμόμουνα ήταν αυτή η ανηφόρα: σκληρή και με ήλιο! Η απογοήτευση ήταν η βρύση στον Π. Παντελεήμονα που έβγαζε ζεστό νερό! Από κει και πάνω, το στροφάρισμα πήγε μια χαρά, η φύση ήταν όπως πάντα στον Όλυμπο, μαγευτική και στα 900 μ. υψόμετρο καταφέραμε επιτέλους να βρούμε κάπως δροσερό νερό! Εκεί έδωσα κι ένα μαγνήσιο (μπουκαλάκι) σε συν-ποδηλάτη που είχε αρχίσει να υποφέρει από κράμπες. Με πρόλαβε αργότερα, στην Καλλιπεύκη, στο control (έφτασε την ώρα που έφευγα), για να μου πει ότι τον έσωσα και να μου ζητήσει να μου πληρώσει το μαγνήσιο (χαχαχα)!

Η "μουσική επένδυση" στις δύο ανηφόρες, από το αγαπημένο μου iPod ήταν ό,τι χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί η ποδηλατκή απόλαυση. Χωρίς άγχος και πίεση, με συνεχές στροφάρισμα, φαγητό και νερό, μουσική στ' αυτιά, καταπράσινα, πανύψηλα κωνοφόρα δέντρα να σε περιστοιχίζουν... τι άλλο να ζητήσεις; Ε, δε θα έλεγα όχι σε μια ακόμα κρεμούλα Παλαμά! Η οποία βεβαίως με περίμενε στο 2ο control, στην Καλλιπεύκη! Όπως είπε και ο john, μάλλον για το φαΐ πήγαμε στο brevet!

Η συνέχεια εξίσου απολαυστική, με το Δημήτρη να αντέχει την πολυλογία μου, να κάνουμε εξαιρετικές αλλαγές (πού 'σαι DS να μας καμαρώσεις!) και να μαζεύουμε τα χιλιόμετρα εύκολα και γρήγορα. Όλα αυτά βέβαια, μετά την κατάβαση του Ολύμπου, όπου χωρίς να πιέσουμε καθόλου - αντιθέτως ήμασταν πολύ προσεκτικοί - πιάσαμε κάτι διαστημικές ταχύτητες (92 km/h έγραψε peak το Garmin!). Είχαμε και κάτι ενδιαφέρουσες συναντήσεις με πουλάρια (πανέμορφο το σκηνικό με τον καλπασμό μπροστά μας!), με μοσχάρια (λίγο λοξά με κοίταγε ένας ταύρος που στεκόταν στη μέση του δρόμου και δεν ήξερα από πού να περάσω χωρίς να τον ταράξω) και με κατσίκια (αυτά έτρεχαν σαν παλαβά αριστερά-δεξιά μόλις μας έβλεπαν και δεν ξέραμε από πού θα μας έρθει η μετωπική!). Ευτυχώς ΔΕΝ συναντήσαμε τα τσομπανόσκυλα! Εννοείται ότι δεν παρέλειψα να ενημερώσω την παρέα μου για τον "οίκο" λίγο έξω από τη Λάρισα, και να του προτείνω μια γρήγορη στάση, την οποία - ευτυχώς - αρνήθηκε!

Μ' αυτά και μ' αυτά, περάσαμε και τα τελευταία - λίγο άχαρα - χιλιόμετρα και φτάσαμε στον τερματισμό όπου μας περίμενε (τι άλλο) φαί! Ένα εξαιρετικό μιλφέιγ από τον Κωνσταντινίδη ήταν το "μετάλλιο" υποδοχής από τη διοργάνωση! Η σύντροφος και ο μικρός ήταν εκεί, στον τερματισμό, να με υποδεχτούν, να με συγχαρούν και να με... βοηθήσουν με το μιλφέιγ, γιατί πόσο να φάω ο άνθρωπος!

Η βραδινή έξοδος αποκατάστασης ήταν και πάλι με την οικογένεια, αλλά και τον Περικλή με το Δημήτρη, στον "Μπακαλόγατο" όπου οι μεζέδες και τα κρεατικά ήταν εξαιρετικά. Η Κυριακή ήταν αφιερωμένη σε εκδρομή στο κάστρο του Πλαταμώνα και στον Όλυμπο, με την οικογένεια και η επιστροφή στην Αθήνα την Κυριακή το απόγευμα με βρήκε γεμάτο κούραση, αλλά και νέες, όμορφες εμπειρίες και εικόνες!

Για άλλη μια χρονιά, περάσαμε πολύ καλά στη Λάρισα και ευχαριστηθήκαμε ποδήλατο στον Όλυμπο και στις γύρω περιοχές! Να 'μαστε καλά και του χρόνου!

Διακοπές στη Σίφνο

Λιγότερο ποδηλατικό, περισσότερο προσωπικό το παρόν!

Δεκαπέντε μέρες στη ιδιαίτερη πατρίδα, στη Σίφνο, μόλις ολοκληρώθηκαν. Τα highlights, με τυχαία σειρά:

• Ο Μάνος έκανε την πρώτη του επαφή με τον προγραμματισμό, αφού τον έπεισα να σταματήσει να ασχολείται μόνο με το Facebook και το Wikispaces και να παίξει με την Alice (εισαγωγή στο object oriented programming, φτιαγμένη από μεταπτυχιακούς του Carnegie Mellon και άλλων πανεπιστημίων). 
• Η Κατερίνα διάβασε ένα ολόκληρο λογοτεχνικό βιβλίο (Καπετάν Ζωή) και το απόλαυσε.
• Ο Αλέξανδρος διάβασε επίσης ένα βιβλίο (Το καπλάνι της βιτρίνας) και του άρεσε. 
• Η Κατερίνα έμαθε να κάνει βουτιές με το κεφάλι και δεν ήθελε να σταματήσει. Επίσης έμαθε (με τη βοήθεια της Ειρήνης) να κάνει κυβίστηση και ανα-κυβίστηση μέσα στο νερό. 
• Ο Αλέξανδρος δοκίμασε ρεβυθοκεφτέδες.
• Ο Μάνος πήγε με τη γιαγιά του στην εκδήλωση για το Μίκη Θεοδωράκη και είχε την πρώτη του επαφή με την καλή ελληνική μουσική. 
• Η Ειρήνη είπε τα "famous last words": "Ευτυχώς που φόρεσα αθλητικά παπούτσια και δε γλιστράω", αμέσως πριν ξαπλώσει μεγαλοπρεπώς στα βραχάκια του Γλυφού!
• Και τα τρία παιδιά έμαθαν να αξιολογούν την ποιότητα της διατροφής τους και να αποφεύγουν τις άσκοπες και ανθυγιεινές θερμίδες. 

Σε προσωπικό επίπεδο:

• Κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο που διάβαζα (Πανωλεθρίαμβος).
• Πέρασα καλά με την Ειρήνη και με τα παιδιά. 
• Έκανα ΠΟΛΥ κολύμπι: Κάπου 1 χλμ. την ημέρα (1,300 μέτρα ήταν το μεγαλύτερο).
• Έκανα και λίγο ποδήλατο (3 προπονήσεις των 75 λεπτών - πήγαινε-έλα στη Χερόνησο). 

Θα είναι κι άλλα, που τα ξεχνάω...

Καλοκαιρινός απολογισμός

Επιστροφή στο κλεινόν άστυ και ώρα απολογισμού (αλλά και προγραμματισμού!)

Διακοπές στη Σίφνο
Όλοι (σχεδόν) οι στόχοι επετεύχθησαν!

• Πέρασα καλό και ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια. Τα παιδιά πέρασαν καλά, η σύντροφος το ίδιο. Ηρεμία και ξεκούραση!
• Έκανα καλή "προπόνηση" στο κολύμπι. Τουλάχιστον 1 χλμ. κάθε μέρα, με χαλαρό ρυθμό (~ 25 min/km). 
• Για πρώτη φορά πήρα στη Σίφνο και το ποδήλατό μου. Η διαδικασία "κουβαλήματος" από τα σκαλάκια ήταν λίγο κουραστική, αλλά έκανα 3 - 4 καλές προπονήσεις των 75 min, προς το βόρειο μέρος του νησιού (Χερρόνησο) όπου η κίνηση ήταν ελάχιστη, τα υψομετρικά αξιοπρεπή (550 m) και το απογευματινό τοπίο υπέροχο!
• Διάβασα εκείνο το λογοτεχνικό βιβλίο που "παίδευα" από το χειμώνα!
• Κατάφερα να μεταδώσωστο μεγάλο μου γιο, το "μικρόβιο" του προγραμματισμού Η/Υ! Για να δούμε αν θα θεριέψει!

Διακοπές στη Νάξο
Λίγες (5) μέρες διακοπών, χωρίς παιδιά, στο νησί με τις πολλές και μεγάλες αμμουδιές! Αρκετές για να "καθαρίσει" το μυαλό και να αισθανθούμε την αναγκαία ξεκούραση, μακριά από τα βλαστάρια μας! Ταυτόχρονα, ήταν οι μέρες που έμεινα μακριά από το ποδήλατο (κάτι που όπως αποδείχτηκε είναι αναγκαίο). Φάγαμε λίγο παραπάνω (θα πρέπει τώρα να ξεφορτωθώ 2 - 3 κιλά επιπλέον!), αλλά δεν πειράζει!

Επιστροφή και στόχοι
Με την επιστροφή, άρχισε η προπόνηση για τους επόμενους ποδηλατικούς στόχους. Ταυτόχρονα, έχει αρχίσει ο "σχεδιασμός" για την επόμενη χρονιά. (Για τους επαγγελματικούς στόχους, δεν θα γράψω εδώ ;-))

Καλό μας φθινόπωρο.

GBI 2012 - Summary report (english)

That was one more year that I was lucky enough to be present in this celebration. The "life-time experience" - as I like to call it - filled 10 days of my life, from June 9th to June 18th, for a 4th consecutive year and I can only just wish to be present next year as well! Same wish with almost all participants, every year!


Thousands of images! In my album there is just a small sample of them.  An even better sample can be found in my friends' albums. For sure, as the days go by, even more "samples" will accumulate. 


So, that was 8 days of cycling... Almost 1000 km... In summary:



10/6/12: Oslo - Fredrikstadt, 116 km.
11/6/12: Fredrikstadt - Udevalla, 156 km.
12/6/12: Udevalla - Goteborg, 100 km.
Ferry passing from Goteborg yo Kiel the night of 12 - 13/6 (14 hours). 
13/6/12: Kiel - Hamburg, 112 km.
14/6/12: Hamburg - Verden, 107 km.
15/6/12: Verden - Osnabruck, 140 km.
16/6/12:Osnabruck - Dorsten, 127 km.
17/6/12: Dorsten - Dusseldorf, 90 km. including the "ride" through the city!)


A rather "heavy" GBI with accumulated fatigue, day after day. In a relevant discussion between the Country Champions (where I was present representing Greece) it was agreed that the"ideal" duration of a GBI is 6 days. That shall be the duration of GBI 2013, starting from Paris and finishing (as usual) in Dusseldorf! 
However, this year I was better prepared! It seems that every year, accumulation of cycling experience helps the body to overcome even more difficult challenges. The basic elements of this preparation were:

• Lots of kilometers (7,000 km since previous GBI, many of them in racing or in more difficult conditions than previous years) 
• High cadence! It really makes a difference! I kept my cadence above 85 for several hours! My legs remained fresh, since lactic acid went away before accumulating in my muscles. 
• Compression socks. I have to thank my friend Jakis for lending me his 2XU socks. I used them every afternoon, I slept wearing them and my calves were fresh and recovered in the morning! I guess that the 2XU products that cover the whole leg, would do equally good job but their cost seemed high for just 8 days' usage, so I opted staying with the borrowed socks! 
• Nutritional recovery: It is important not to restrict nutrition to carbohydrates (pasta). Protein (beef fillet!) is equally important! 

Using those simple rules / hints I managed easily and comfortably the 1000 km of GBI 2012.


A normal Norwegian ... petrol station!

In Norway, what impressed me was the absence of inhabited areas. A really spasely populated country, with huge forests, lakes, rivers, runlets, some hills (there was some climbing in the first and second day) but very few villages! The practical result was that food stops were done in petrol stations! These petrol stations were impressive in the sense that they provided fresh sandwiches, good coffee, hot-dogs and anything that a hungry cyclist could wish!

In Sweden situation is similar. With the additional characterisitc view of timber stacked at the side of the road (the well known "Swedish wood" I guess!). Roads are in many cases, cracked due to them being often covered by ice and snow. This is mostly seen in cycling paths and led us to use more the normal road, to avoid ...cyclo cross!

As a result of the above, when we entered Germany. we felt that we were back in civilisation! Little, picturesque villages everywere, houses in the middle of grass land, etc. Despite the fact that - this period - anything German triggers (to some Greeks) some aversion, one should admit that order, cleanliness, respect to every citizen and every visitor, remain obvious in any area of Germany. This is not to say that the Scandinavian countries do not display similar characteristics. On the contrary! And some times the Scandinavian manner is more relaxed, more aproachable. But the deserted Scandinavian outdoors did get us a bit scared!

The fast greek grupetto!

Weather was typical North European. "What is the difference between German winter and German summer? - In the summer, the rain is warmer!". This is how Germans themselves descrie their weather and they were verified! If I remember correctly, we had 2 - 3 days (out of 8) that we were NOT wet! Thankfully, we had lots of rain for 2 days only. The rest of the days, a light shower made sure that we were reminded how good (and necessary) is our rain coat (my Orbea, for one more year, was always with me!). Kilometers were covered quickly when we used the main road (and the cycle path), forming a small, "racing style" group, reaching 34 - 35 km/h of average speed. When we felt more "touristic", we used the cycle paths, we slowed down, we were taking pictures and videos on the move, and in general we were absorbing and enjoying every moment of the experience.

At the finish of each day - were we often arrived first - we had a specific ritual. Bike wash, clean and lubricate the chain (to ensure it will still rotate the next day, since there was lots of mud on it!), beer, sausages, cycling chatting. Then, we would use the van provided by GBI to go to the hotel, wash and dry our clothes, have a shower, eat and drink with the team and then lie to sleep! As I said many times in the past, for 8 days, one lives, sleeps, wakes and thinks ONLY one thing: cycling! There is no better way to clear the mind! 

Till next year! 

Πάμε διακοπές

Ξεκίνησαν οι καλοκαιρινές μου διακοπές από το  Σάββατο (21/7).
Για να δούμε τι θα μπορέσω / προλάβω να κάνω τις επόμενες 15 μέρες...
Θα ήθελα:

1. Ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου 
2. Ποιοτικό χρόνο με τη σύντροφο
3. Πολύ κολύμπι
4. Κάμποσο ποδήλατο
5. Ίσως λίγο τρέξιμο
6. Διάβασμα λογοτεχνίας

Σίγουρα δεν θα τα προλάβω όλα... Αλλά ελπίζω να έχω την ενέργεια και τη διάθεση να τα επιδιώξω. Θα δούμε...

Το Σάββατο και η Κυριακή κύλησαν καλά, αφού "πρόλαβα" τα (1), (2), (3) και (6)!

Service report

Μεγάλο service, με πολλές επεμβάσεις και με - ελπίζω - επίδραση στην αίσθηση και συμπεριφορά του ποδηλάτου:

• Φρέσκα λάστιχα και νέες σαμπρέλες
• Άνοιγμα, καθάρισμα και λίπανση κέντρου πίσω τροχού
• Αλλαγή και των δύο κώνων, καθώς και του ρουλεμάν, του κέντρου του εμπρός τροχού (ο ένας κώνος ήταν πολύ φθαρμένος, ο άλλος λιγότερο)
• Άνοιγμα, καθάρισμα και λίπανση μεσαίας τριβής. Το ένα ρουλεμάν είναι λίγο φθαρμένο, αλλά δεν το άλλαξα, ενόψει πιθανής αλλαγής ολόκληρου του δισκοβραχίωνα (με σκοπό την εγκατάσταση βατόμετρου ;-))
• Αλλαγή αλυσίδας. (Και η κασέτα είναι στα τελευταία της μάλλον, αλλά δεν την άλλαξα ακόμα)
• Άνοιγμα, καθάρισμα και λίπανση πηρουνιού (μαζεύει πολύ λάσπη και νερό!)
• Πλήρες καθάρισμα (με βούτηγμα σε λιπαντικό/καθαριστικό διάλυμα) του πίσω ντεραγιέ (κόλλαγε μερικές φορές, στο ανέβασμα από 25 σε 23).

Το συνολικό αποτέλεσμα θα φανεί αύριο, σε ένα long, endurance ride, προς το Σούνιο και πίσω, με τους καλούς μου φίλους του Ble Cycling Club! Προς το παρόν, το Tarmac με κοιτάει χαρούμενο και ετοιμοπόλεμο από τη γνωστή του θέση!

Και να μην ξεχάσω και μια αλλαγή στο ρουχισμό: καινούριοι πάτοι στα ποδηλατικά μου παπούτσια! Ανακάλυψα (μετά από τόσο καιρό που φοράω τα Specialized S-works, ότι οι κόκκινοι πάτοι (που έχουν by default τα παπούτσια) είναι για πλατυποδία! Και επειδή οι πάτοι της Specialized έχουν κάπου 45 €, αποφάσισα να βάλω τους αντίστοιχους της Shimano (8€). Για να δούμε αν θα μειωθούν τα μουδιάσματα!

GBI 2012 - Απολογισμός

Άλλη μια χρονιά που κατάφερα να είμαι παρών σε αυτή τη γιορτή! Η "εμπειρία ζωής" όπως τη χαρακτηρίζω, γέμισε 10 μέρες από το χρόνο μου, από τις 9 μέχρι τις 18 Ιουνίου, για 4η συνεχόμενη χρονιά και μακάρι να μπορέσω να είμαι παρών και στο επόμενο! Αυτό εύχονται σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες κάθε χρόνο!

Οι εικόνες ήταν χιλιάδες! Στο album μου υπάρχει ένα μικρό μόνο δείγμα. Ένα καλύτερο ίσως δείγμα υπάρχει στα album φίλων, και σίγουρα, όσο περνούν οι μέρες θα συγκεντρώνονται ακόμα περισσότερα τέτοια "δείγματα"!

8 μέρες ποδηλασίας λοιπόν... Σχεδόν 1000 χλμ... Συνοπτικά:

10/6/12: Όσλο - Φρεντρικσταντ, 116 χλμ.
11/6/12: Φρέντρικσταντ - Ουντεβάλα, 156 χλμ.
12/6/12: Ουντεβάλα - Γκέτεμποργκ, 100 χλμ.
Πέρασμα με φέρυ από το Γκέτεμποργκ στο Κίελο, τη νύχτα από 12 προς 13/6 (14 ώρες)
13/6/12: Κίελο - Αμβούργο, 112 χλμ.
14/6/12: Αμβούργο - Φέρντεν, 107 χλμ.
15/6/12: Φέρντεν - Όσναμπρουκ, 140 χλμ.
16/6/12: Όσναμπρουκ - Ντόρστεν, 127 χλμ.
17/6/12: Ντόρστεν - Ντίσελντορφ, 90 χλμ. (μαζί με τη "βόλτα" μέσα στην πόλη!)

Ένα "βαρύ" GBI μια και η κούραση συσσωρεύεται μέρα με τη μέρα... Στη συζήτηση μεταξύ των εκπροσώπων του GBI κάθε χώρας (εμού παρόντος ως εκπροσώπου της Ελλάδος) συμφωνήθηκε ότι η "ιδανική" διάρκεια για ένα GBI είναι 6 μέρες. Τόσο θα είναι το GBI 2013, με εκκίνηση το Παρίσι και τερματισμό (πού αλλού) στο Ντίσελντορφ!

Φέτος όμως, ήμουν καλύτερα προετοιμασμένος! Κάθε χρόνο, η ποδηλατική εμπειρία φαίνεται ότι βοηθάει να ανταπεξέρχεται το σώμα σε όλο και δυσκολότερες προκλήσεις. Τα βασικά στοιχεία αυτής της προετοιμασίας ήταν:

• Πολλά χιλιόμετρα στα πόδια (7,000 χλμ. από το προηγούμενο GBI μέχρι πριν την εκκίνηση του φετινού - πολλά από αυτά αγωνιστικά ή πιο "δύσκολα" από τις προηγούμενες χρονιές)
• Στροφάρισμα! Πραγματικά κάνει διαφορά! Κράτησα για πολλές ώρες το cadence πάνω από 85! Τα πόδια έμειναν φρέσκα, αφού το γαλακτικό οξύ έφευγε πριν μαζευτεί!
• Συμπιεστικές κάλτσες. Πολλές ευχαριστίες στο φίλο μου Jakis που μου δάνεισε τις 2XU κάλτσες του! Τις φόραγα κάθε απόγευμα, κοιμόμουν με αυτές, και οι γάμπες μου ήταν φρέσκες και ξεκούραστες το πρωί! Φαντάζομαι ότι και τα αντίστοιχα προϊόντα της 2XU που καλύπτουν μέχρι και ψηλά στους μηρούς, θα κάνουν εξίσου καλή δουλειά, αλλά το κόστος τους μου φάνηκε κάπως υψηλό για 8 μέρες χρήσης και προτίμησα να παραμείνω στις δανεικές κάλτσες!
• Διατροφική Αποκατάσταση: Είναι σημαντικό να μην περιορίζεται η διατροφή σε υδατάνθρακες (μακαρονάδες). Η πρωτεΐνη (φιλετάκι) είναι εξίσου σημαντική!

Με αυτούς τους απλούς κανόνες / hints έβγαλα εύκολα και άνετα τα 1000 χλμ του φετινού GBI.

Ένα απλό, Νορβηγικό... βενζινάδικο!

Στη Νορβηγία, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απουσία κατοικημένων περιοχών. Πραγματικά αραιοκατοικημένη χώρα, με ατέλειωτα δάση, λίμνες, ποτάμια, ρυάκια, κάποιους λόφους (είχε κάποια υψομετρικά την πρώτη και τη δεύτερη μέρα), αλλά ελάχιστα χωριά! Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν να κάνουμε τις στάσεις για φαγητό σε ...βενζινάδικα! Τα οποία βενζινάδικα βέβαια ήταν εντυπωσιακά αφού είχαν φρεσκότατα σάντουιτς, καλό καφέ, χοτ-ντογκς και ό,τι άλλο φανταστεί ο πεινασμένος ποδηλάτης!
Στη Σουηδία, τα πράγματα είναι παρόμοια. Με το επιπλέον χαρακτηριστικό ότι στις άκρες του δρόμου βλέπεις κάθε τόσο στοιβαγμένη ξυλεία, έτοιμη για φόρτωμα και μεταφορά (το γνωστό "Σουηδικό ξύλο" προφανώς!). Οι δρόμοι, σε πολλά σημεία, είναι φανερό ότι έχουν υποστεί "ταλαιπωρία" από τις χιονοπτώσεις. Ειδικά στους ποδηλατόδρομους, αυτό ήταν συχνά έντονο. Σε σημείο που αναγκαζόμασταν να χρησιμοποιούμε τους δρόμους, ώστε να μην κάνουμε... cyclocross!

Το αποτέλεσμα ήταν, όταν μπήκαμε στη Γερμανία, να αισθανόμαστε ότι μπήκαμε στον πολιτισμό! Με μικρά. γραφικά χωριά παντού, αγροκτήματα, σπίτια μέσα στα λιβάδια, κλπ. Όσο κι αν - αυτή την εποχή - οτιδήποτε Γερμανικό γεννάει (σε κάποιους) κάποια αισθήματα αποστροφής, θα πρέπει κανείς να παραδεχτεί ότι η τάξη, η καθαριότητα, ο σεβασμός στον πολίτη αλλά και τον επισκέπτη, παραμένουν χαρακτηριστικά σε κάθε σημείο της Γερμανικής επικράτειας. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και οι Σκανδιναβικές χώρες έχουν να επιδείξουν αντίστοιχα χαρακτηριστικά (συχνά μάλιστα με ένα τρόπο πιο χαλαρό και πιο προσιτό από το Γερμανικό). Αλλά η "ερημιά" της Σκανδιναβικής υπαίθρου μας αγρίεψε λιγάκι.

Ο καιρός ήταν χαρακτηριστικός της Βόρειας Ευρώπης, "Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο Γερμανικό χειμώνα και το Γερμανικό καλοκαίρι; - Το καλοκαίρι, η βροχή είναι πιο ζεστή!". Αυτό το λένε οι ίδιοι οι Γερμανοί και δεν διαψεύστηκε! Αν θυμάμαι καλά είχαμε 2 - 3 μέρες από τις 8 που ΔΕΝ βραχήκαμε! Ευτυχώς, πολύ νερό φάγαμε μόνο 2 μέρες. Τις υπόλοιπες, μια σποραδική ψιχάλα φρόντιζε να μας θυμίσει πόσο καλό (και απαραίτητο) είναι το διαπνέον αδιάβροχό μας (το Orbea, για μια ακόμα χρονιά, ήταν αχώριστος σύντροφος!).

Το γρήγορο ελληνικό γκρουπάκι

Τα χιλιόμετρα καλύπτονταν γρήγορα όταν βγαίναμε στο δρόμο και κάνοντας μικρό, αγωνιστικών προδιαγραφών γκρουπάκι πιάναμε μ.ω.τ. 34 - 35 km/h. Όταν μας έπιανε το "τουριστικό μας", πιάναμε τους ποδηλατόδρομους, κόβαμε ταχύτητα, βγάζαμε φωτογραφίες ή και βίντεο εν κινήσει και γενικότερα "ρουφούσαμε" απολαυστικά κάθε στιγμή της εμπειρίας.
Στον τερματισμό - όπου συχνά φτάναμε πρώτοι - είχαμε συγκεκριμένη διαδικασία: Πλύσιμο ποδηλάτου, καθαρισμός και λάδωμα αλυσίδας (για να δουλεύει και την επόμενη, γιατί με τόση  λάσπη...), μπύρα, λουκάνικο, ποδηλατική κουβεντούλα. Στη συνέχεια, επιβίβαση στο βαν της διοργάνωσης, μετάβαση στο ξενοδοχείο, πλύσιμο στέγνωμα ρούχων, ντουσάκι, φαγητό και ποτό με την παρέα και οριζοντίωση! Όπως έχω πει πολλές φορές, επί 8 μέρες, ζεις, κοιμάσαι, ξυπνάς και σκέφτεσαι ΜΟΝΟ ένα πράγμα: το ποδήλατο! Τι καλύτερο, τι καλύτερος τρόπος να καθαρίσει το μυαλό! 

Και του χρόνου!

Αρθρογραφώντας...

Ξέρω ότι "χρωστάω" αναλυτικό report από το GBI! Πάνε τόσες μέρες που έχω επιστρέψει κι ακόμα τίποτα σε αυτό εδώ το blog... Έχω όμως μια καλή (;) δικαιολογία! Εδώ και δυο-τρεις μήνες, έχω ξεκινήσει να αρθογραφώ στο Cycle Ride! Τα τεύχη #15 και #16 περιέχουν τα δύο πρώτα πονήματά μου! Οπότε έπρεπε πρώτα να ολοκληρώσω το ταξιδιωτικό μου άρθρο (για το GBI), για το περιοδικό (άρθρο που ελπίζω να διαβάσετε στο επόμενο τεύχος (#17) του Cycle Ride). Για λόγους δεοντολογίας, δεν μπορώ να αναδημοσιεύσω το ίδιο άρθρο εδώ (τουλάχιστον όχι πριν περάσουν τουλάχιστον 1 - 2 μήνες από την κυκλοφορία του. Έχω βέβαια ήδη ξεκινήσει να δουλεύω ένα νέο, εντελώς διαφορετικό ταξιδιωτικό άρθρο για το blog μου, αλλά να δω πότε θα βρω χρόνο να το τελειώσω και να το ανεβάσω!

Και σα να μη μου έφτανε η αρθρογραφία στο περιοδικό, ξεκίνησα και τη συνεισφορά μου σε ένα καινούριο ειδησεογραφικό portal, γράφοντας μια μόνιμη στήλη για (τι άλλο;) το ποδήλατο! Οπότε θα με βρείτε ΚΑΙ εκεί!

Ποδήλατο όμως συνεχίζω να κάνω! Τα δυο τελευταία Σάββατα, έκανα προπόνηση στην Εύβοια, από τη Δάφνη μέχρι τη Νεροτριβιά και τα Πολιτικά (βρέθηκα εκεί για επισκεπτήριο στην κατασκήνωση του πιτσιρικά και είπα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία). Σήμερα, κατάφερα (μεταξύ άλλων) να ανακαλύψω τα όρια των ελαστικών μου (GP 4000S)! Μετά από 7,100 km, το πίσω λάστιχο παρέδωσε το πνεύμα του με ένα μεγαλοπρεπές μπαμ και πετώντας ένα μικρό "βυζί" στο πλάι! Οφείλω να ομολογήσω ότι επέδειξε εντυπωσιακή αντοχή! Το καινούριο ζευγάρι λάστιχα (τα ίδια φυσικά) έχει ήδη παραγγελθεί εδώ και μια εβδομάδα, αλλά δεν έχει παραδοθεί ακόμα. Ελπίζω τη Δευτέρα!

Follow me...

Με την εμφάνιση του  GBI 2011, ποζάροντας για το άρθρο στο Έθνος

Σε μια βδομάδα αναχωρώ για Όσλο, για το GBI 2102. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας, θα (προσπαθήσω να) χρησιμοποιήσω τα νέα ηλεκτρονικά μέσα για να είμαι σε επαφή, όχι μόνο με την οικογένειά μου, αλλά και με τους φίλους και με όσους ενδιαφέρονται να "ακολουθήσουν" την περιπέτεια. Έχουμε λοιπόν:

1. Αυτό εδώ το blog ΔΕΝ θα το ενημερώνω σε καθημερινή βάση. Μετά την επιστροφή μου, θα το χρησιμοποιήσω (όπως πάντα) για να καταγράψω με λεπτομέρειες τις εντυπώσεις μου. 
2. Σε καθημερινή βάση, θα ενημερώνω τη σελίδα με ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ στο site της ελληνικής αποστολής . Τα post εκεί θα ανεβαίνουν μέσω της εφαρμογής του Wordpress για κινητά...
3. Από εκεί, τα post θα προωθούνται στο Twitter (@Fragkiskos). Στο Twitter θα μπορείτε να μάθετε ό,τι συμβαίνει, ακολουθώντας το #gbi12. 
4. Τέλος θα υπάρχoυν και τα προφίλ μου στο facebook, και στο Google+ τα οποία - εκ των πραγμάτων - θα πάρουν ένα κομμάτι της σχετικής δημοσιότητας...

Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι:

• Το τηλέφωνο θα είναι φορτισμένο... (αυτά τα smartphones, ξεμένουν γρήγορα από ενέργεια!)
• Θα έχω το κουράγιο να γράψω (όταν συσσωρεύεται η κούραση, θέλεις μόνο να κοιμηθείς...)

Όπως και να 'χει, όταν με το καλό επιστρέψουμε, θα έχουμε πολλά να πούμε...

Προετοιμασία για GBI 2012

Έχει μείνει μια βδομάδα για να αρχίσει το μεγάλο ταξίδι...

1. Η βαλίτσα ποδηλάτου επισκευάστηκε εγκαίρως (είχε κάτι μικρο-φθορές) και είναι έτοιμη.
2. Χθες άλλαξα τακάκια στα φρένα.
3. Πρέπει να αλλάξω και αλυσίδα. Αυτό θα γίνει, ελπίζω, μέσα στη βδομάδα.
4. Έκανα καταγραφή των τελικών ρυθμίσεων μετά το Retul.
5. Πρέπει να αγοράσω ένα Ultragen recovery, θα βοηθήσει πολύ (το δοκίμασα με επιτυχία μετά τη Θήβα).
6. Τελικά αποφάσισα να μην αγοράσω recovery compression socks... Παρόλο που φαίνονται να βοηθάνε, νομίζω ότι το κόστος είναι δυσανάλογο με το όφελος.
7. Αν προλάβω θα φτιάξω ένα ζευγάρι ανατομικούς πάτους για τα παπούτσια. Θα βοηθήσουν να αποφύγω τα μουδιάσματα των ποδιών και των δακτύλων τους, μετά από πολλά χιλιόμετρα.

Στην πορεία (μέσα στη βδομάδα) θα θυμηθώ κι άλλα, είναι σίγουρο!

Προς το παρόν, φορτώνω χάρτες στο GPS και ελέγχω τον καιρό στη Νορβηγία και τη Σουηδία!

Brevet Θήβας

Αν κάποιος είχε την υπομονή και τη διάθεση να διαβάσει το "οδοιπορικό" από το brevet της Θήβας του 2011, που έγραψα πέρσι τέτοιον καιρό (περίπου - ένα μήνα αργότερα είχε γίνει), θα μάθαινε για την ανηφόρα της Αγίας Άννας και για το πώς "φοβόμουνα" αυτή την ανάβαση. Θα διάβαζε ακόμα για την πτώση μου και το ράγισμα που έπαθα και για το πώς συνέχισα με "κλειδωμένο" χέρι και τερμάτισα ένα από τα πιο επώδυνα brevet της προσωπικής μου ποδηλατικής ιστορίας.

Χθες λοιπόν, επέστρεψα στη Θήβα, για 2η φορά. Παρέα με το Γιώργο και τον Πέτρο ξεκινήσαμε πριν το ξημέρωμα, για να είμαστε στη Θήβα στις 7:15, να ετοιμαστούμε με την ησυχία μας και να πάρουμε εκκίνηση. Πανηγύρι από τα λίγα στην εκκίνηση, με κάπου 150 ποδηλάτες, 20 Ble μέλη και αντίστοιχες Ble φανέλες, πολύ κέφι, φωτογραφίες (μάλλον λίγες) και ... μια πρόταση γάμου! Ο Σκυριανός, όχι μόνο έπεισε τη φίλη του να τον ακολουθήσει στο brevet, αλλά της έκανε πρόταση γάμου πριν την εκκίνηση! (είπε ναι!). Συγκινητικό και πρωτότυπο. Εύχομαι κάθε ευτυχία!

Στα πρώτα εύκολα χιλιόμετρα, ο σχηματισμός ενιαίου γκρουπ των Ble ήταν εύκολος. Φάνηκε όμως νωρίς ότι αυτό δε θα μπορούσε να διατηρηθεί για πολύ... Άλλωστε η εμπειρία μου έχει δείξει ότι στα brevet (όπου ο καθένας αποφασίζει από πριν, τι είναι το καλύτερο για τον εαυτό του και τι πλάνο θέλει να ακολουθήσει) τα μεγάλα γκρουπ διαλύονται εύκολα και τα "μεγαλεπίβολα" σχέδια καταρρέουν εξίσου εύκολα! Σε λίγες και συγκεκριμένες περιπτώσεις (π.χ. 300άρι Αταλάντης) έχουν μείνει μεγάλα γκρουπ μαζί για πολλά χλμ. Το φουίτ του Γιώργου στα πρώτα χλμ. λειτούργησε ως καταλύτης. Το σκεπτικό μου ήταν ότι αφού ο Γιώργος είναι γρήγορος και δυνατός, ένας ακόμα εξίσου δυνατός αρκούσε να μείνει μαζί του, για να μας φτάσουν αργότερα. Ο Χρήστος ήταν ο κατάλληλος. Όμως μαζί με το Χρήστο σταμάτησε ο Γιώργος (Σούλης) και ο Πέτρος. Δεν χρειαζόταν...

Όπως και να 'χει, σημασία έχει να περνάμε καλά και να απολαμβάνουμε κάθε ποδηλατικό χιλιόμετρο! Οπότε καλά έκαναν οι φίλοι μου που το "πάτησαν", αφού αυτό ήθελαν να κάνουν!  Για μένα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό σήμαινε:

1. Να απολαύσω τα τοπία της διαδρομής και να "ρουφήξω" όσο περισσότερες εικόνες από την περιοχή, αφού είχα το περσινό απωθημένο (που είχα κάνει τα 150 τελευταία χιλιόμετρα θολωμένος, με αφόρητους πόνους και ελαφρά σουρωμένος). 
2. Να σιγουρευτώ ότι θα έχω σωστή ενυδάτωση και σωστό φαγητό σε όλη τη διάρκεια.
3. Να κρατήσω τα πόδια μου όσο πιο ξεκούραστα γινόταν μέχρι το 125 χλμ που άρχιζε η ανάβαση της Αγίας Άννας.
4. Να μείνω με παρέα σε ΟΛΗ τη διαδρομή

Σήμερα, κάνοντας τον απολογισμό μου, είμαι στην ευχάριστη θέση να πω πως πέτυχα όλους τους παραπάνω στόχους! 

Διαδρομή

Εκτός από το πρώτο κομμάτι (δίπλα στην Υλίκη και στα παράλια του Βόρειου Ευβοϊκού) που είναι κατ' εξοχήν όμορφο, υπάρχουν και πολλά ακόμα κομμάτια με ενδιαφέρον:

• Ανθισμένα λιβάδια, αρδευτικά κανάλια με γεφυράκια, καλλιέργειες, κλπ.
• Ακόμα και το τελευταίο κομμάτι της ανάβασης προς την Αγία Άννα έχει ομορφιά.
• Πολλά μικρά χωριά που ζουν στο δικό τους ρυθμό.
• Η γρήγορη κατάβαση προς την εθνική Λιβαδειάς - Θήβας έχει επίσης όμορφα κομμάτια (αν και είναι δύσκολο να τα χαζέψεις, κατεβαίνοντας με 50 - 60 km/h!

Υπάρχουν βέβαια και κάποια δύσκολα και άχαρα κομμάτια, αλλά σε γενικές γραμμές, το brevet αυτό είναι όμορφο και αυτή η εποχή είναι μάλλον η καλύτερη για να γίνεται!

Φαγητό-Ποτό

Έχοντας μια πρόσφατη εμπειρία σουρώματος, είχα πει ότι θα πρέπει να είμαι προσεκτικός με το θέμα! Κάθε μια ώρα αυστηρά λοιπόν, είχε μασούλημα:

• Οικιακή μπάρα
• Τοστάκι
• Μπανάνα
• Πατατάκια + Κέικ
• Κρεμούλα
• Μακαρονάδα με κιμά (στο 3ο control!)
• Κρουασάν
• Επιπλέον, ένα τζελάκι (μαντέψτε πού!), ένα Red Bull (πρώτη φορά ήπια!), μερικές γουλιές Coca Cola, πολύ νερό, και πολύ ισοτονικό

Με εξαίρεση την ευθεία πριν τη Θήβα, που κόντεψα να ξεχαστώ και ευτυχώς μου το θύμισε ο Πέτρος (thanks boy!) σε καμία άλλη στιγμή δεν ένιωσα έλλειψη ενέργειας. 

Φρέσκα πόδια για την Αγία Άννα

Μένοντας συνεχώς σε γκρουπ, με στροφάρισμα στο 80 - 90 και με κράτημα ρυθμού στα ανηφοράκια, κατάφερα να φτάσω στην Αγία Άννα με το ηθικό ακμαίο και με τα πόδια φρέσκα. Τα  95 κιλά μου είναι αμείλικτα σε τέτοιες κλίσεις, αλλά με 34-25 και 40 στροφές, ο ντιζελοκινητήρας με ανέβασε! Μια στάση στη σκιά, κάμποσο έξτρα νερό από τη διοργάνωση και όλα μια χαρά!

Hints για την ανάβαση με ζέστη:

• Μερικές πιτσιλιές νερό στο κεφάλι (πάνω από το κράνος) για να μουσκέψει το καπέλο ή η μπαντάνα και να μένει το κεφάλι δροσερό, κάθε 15-20 λεπτά.
• Μια πιτσιλιά νερό στο σβέρκο και από μια σε κάθε γοφό
• Όλο αυτό, οι παλιοί το λένε "ένα παγούρι για να πίνεις και ένα για να ρίχνεις πάνω σου"...
• Με γνώμονα τον παλμογράφο - σταθερά στους 165 παλμούς - και με πίστη ότι οι μυς των ποδιών ΔΕΝ θα με προδώσουν (αφού είχαν αρκετά άλατα, από το ισοτονικό, από το τζελάκι και από τις αμπούλες μαγνησίου) ήμουν αισιόδοξος και έβαζα στόχο την επόμενη στροφή, το επόμενο "χάσιμο" του δρόμου.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΛΑ, ακόμα και στην ανάβαση αυτή! Καμία σχέση με την αγωνία, τον πόνο, τη θολούρα και το σούρωμα της αντίστοιχης περσινής προσπάθειας!

Παρέα

Εκτός από την ανάβαση (που ήμουν μόνο με τον Περικλή μερικά μέτρα μπροστά ή μερικά μέτρα πίσω, αλλά βασικά μόνος μου με το iPod μου) σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή ήμουν με γκρουπ, μικρότερο ή μεγαλύτερο! Με φίλους, που έχουμε κάνει πολλά χιλιόμετρα μαζί, που τους εμπιστεύομαι και με εμπιστεύονται, που τους σέβομαι και με σέβονται. Έτσι τα χιλιόμετρα πέρναγαν ευχάριστα. Και το "ομαδικό, μονή σειρά, με αλλαγές στο δίλεπτο", επί 34 χιλιόμετρα στην Ε.Ο. Λιβαδειάς - Θήβας, ήταν βάλσαμο! 

Συμπεράσματα - Μαθήματα

Αρχίζοντας από το τέλος:

1. Το Ultragen recovery drink με γεύση εξωτικά φρούτα που με κέρασε η Χαρούλα φαίνεται να κάνει καλή δουλειά. Όχι μόνο την Κυριακή το πρωί αισθανόμουν φρέσκος και ορεξάτος, αλλά μου μείωσε σημαντικά και την πείνα (όπως αποδείχτηκε στην ταβέρνα στη Θήβα μετά τον τερματισμό!). Αναπληρώνει πρωτεΐνη και υδατάνθρακες!
2. Οι κάλτσες συμπίεσης (compression socks) που μου δάνεισε ο Jakis κάνουν πολύ καλή δουλειά! Από βδομάδα, πάω για σχετική αγορά (και μάλιστα κολάν, όχι κάλτσες!). Μετά από 2 - 3 ώρες που τις φόρεσα, οι γάμπες μου ήταν "καινούριες"! Αυτό ακριβώς που χρειάζομαι για το GBI (8 μέρες συνεχόμενο ποδήλατο και δεν έχουμε και μασέρ μαζί!). 
3. Χρειάζεται να βρω κάτι αλμυρό που να μπορώ να τρώω πάνω στο ποδήλατο. Θρεπτικές οι μπάρες, αλλά πολύ γλυκές!
4. Γκρουπ, γκρουπ και πάλι γκρουπ! Απείρως πιο εύκολα τα χιλιόμετρα (καλά αυτό είναι παλιό, αλλά καλό είναι να το ξαναλέμε που και που...)
5. Χωρίς μακαρονάδα, σωστό brevet δεν γίνεται!
6. Οι αμπούλες μαγνησίου κάνουν καλή δουλειά, προστατεύοντας από τις κράμπες (ήπια μία την προηγούμενη το βράδυ και μία το πρωί.
7. Τα μακαρόνια για πρωινό, επίσης κάνουν καλή δουλειά (μαζί με τη μακαρονο-κατανάλωση της προηγούμενης μέρας). 

Πάμε για άλλα τώρα (GBI!).

Το δις εξαμαρτείν...

Το Gitane του Μάνου ήθελε (εδώ και καιρό) ένα φρεσκάρισμα. Το ανέλαβε ο Νίκος στο bikeme.gr με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Καινούρια καλώδια και συρματόσχοινα έκαναν τη λειτουργία των φρένων και των ταχυτήτων μεταξένια (σε συνδυασμό με την απαραίτητη ρύθμιση). Η κασέτα και η αλυσίδα καθαρίστηκαν και η κασέτα κεντραρίστηκε καλύτερα, με την τοποθέτηση μεταλλικών αποστατών από τη μέσα πλευρά (προς τον τροχό) και όχι μόνο από την έξω, όπως πριν. Αλλάχτηκε και η ταινία του τιμονιού.

Όμως κάποιος με μάτιασε... Επιστρέφοντας στο σπίτι, έκανα για 2η φορά (εξ' ου και ο τίτλος) το λάθος: ξέχασα ότι έχω ποδήλατο στην οροφή του αυτοκινήτου και προσπάθησα να μπω στο υπόγειο γκαράζ του σπιτιού μου :-(. Την 1η φορά, είχα σπάσει έναν τροχό του Gitane και είχα αλλάξει και τους δύο (σε Shimano RS10). Αυτή τη φορά, την πλήρωσε ο σκελετός του Gitane (απέκτησε ένα βαθούλωμα στο διαγώνιο σωλήνα). Είμαι τυχερός - μέσα στην αφηρημάδα μου - που και τις 2 φορές δεν είχα το carbon πάνω στη σχάρα. Δεν θα είχε επιζήσει... Επιπλέον απώλεια ήταν η ίδια η σχάρα, η οποία πετάχτηκε και πρέπει τώρα να αντικατασταθεί...

Περιττό να περιγράψω τα νεύρα μου και την τσαντίλα μου... Το μόνο καλό νέο είναι ότι ο επανέλεγχος από το Νίκο έδειξε ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο Gitane του Μάνου, κάτι που επαληθεύτηκε και από τον ίδιο το Μάνο στην απογευματινή προπόνηση. Όπου επίσης επαλήθευσε την ιδιαίτερα επιτυχημένη επέμβαση του Νίκου!

Πρέπει να "καθαρίσω" το μυαλό μου από τις έγνοιες... Κάνω κάτι και σκέφτομαι 100 άλλα πράγματα... (Εκτός από την ώρα που κάνω ποδήλατο ;-) ).

Attica 3 Races

Διοργάνωση για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά... Πέρσι δεν το είχα καν τολμήσει. Φέτος το τόλμησα. Κι αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης για μένα... Μπορεί να φιγουράρω στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης (ευτυχώς όχι στην τελευταία - πάντα καταφέρνω να περάσω τουλάχιστον 3-4 στην κατηγορία μου και ακόμα περισσότερους στη γενική κατάταξη), αλλά το κριτήριο για μένα είναι αυτό:
Κάνω ποδήλατο βασικά για να μείνω σε καλή φυσική κατάσταση, για να απολαμβάνω την εξοχή και το δρόμο, καθώς και την καλή παρέα κάποιων ανθρώπων με τους οποίους ταιριάζω και μοιράζομαι κοινή αγάπη για το ποδήλατο. Και κάνοντας αυτό, ξεκίνησα από μικρές βόλτες με ένα trekking ποδήλατο προς τη Γλυφάδα και το Καβούρι και έφτασα σήμερα να κατεβαίνω τη Συγγρού με 40 - 45 χλμ/ώρα μέσα σε ένα πολύχρωμο γκρουπ 200 περίπου ποδηλατών, συνοδεία περιπολικών και μηχανών, συμμετέχοντας στη μεγαλύτερη αγωνιστική διοργάνωση για ερασιτέχνες που έχει γίνει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα!
Για μένα είναι επιτυχία το ότι καταφέρνω μέσα σε όλες (και πιστέψτε με είναι πολλές) τις υποχρεώσεις μου (οικογενειακές, επαγγελματικές, κλπ.) να "στριμώχνω" τις αναγκαίες (ή λίγο λιγότερες μερικές φορές) ώρες προπόνησης, ώστε να μπορώ έστω και να τολμήσω να λάβω μέρος σε τέτοιες διοργανώσεις.
Ενώ λοιπόν η προπόνηση τις τελευταίες βδομάδες δεν πήγαινε καθόλου σύμφωνα με το πρόγραμμα και είχε μείνει πολύ πίσω, αποφάσισα ότι δεν θα το έχανα! Και τώρα που ο κουρνιαχτός έχει αρχίσει να κάθεται, η ένταση του διημέρου να πέφτει και πίνω το καφεδάκι μου στο μπαλκόνι, γράφοντας αυτές τις γραμμές, μπορώ να πω με σιγουριά πώς δεν το μετάνιωσα καθόλου!

Αγώνας Χρονομέτρου

Σάββατο, παρέα με το Γιώργο (Καραγιάννη) ήμασταν από νωρίς (9:45) στο Σχοινιά, στο Κωπηλατοδρόμιο. Η μετακίνηση με παρέα, βοηθάει στη μείωση του άγχους και την προτιμάω! Πόσο μάλλον όταν οι πάντα ενδιαφέρουσες κουβέντες με το Γιώργο, βοηθάνε να περνάει η ώρα γρήγορα και ευχάριστα!
Σημαντικά σημεία / μαθήματα:

1. Το ζέσταμα στο εργόμετρο για 20 λεπτά είναι αρκετό (για μένα). Σημασία έχει, εκτός από το απλό στροφάρισμα με σταδιακή, μικρή επιβάρυνση, να κάνω και μερικά 4 - 5 σπριντ των 10 - 20 δευτερολέπτων το καθένα. Βοηθάνε τα πόδια να ξυπνήσουν!
2. Ενυδάτωση. Πήγε καλά, θέλει προσοχή. Είχα δύο παγούρια - ένα νερό, ένα ισοτονικό - και έπινα γουλιά κάθε 10 λεπτά. Πήρα και λίγο νερό μαζί μου την ώρα του χρονομέτρου, just in case. Πρέπει να υπάρχει, είναι υπερβολή να είσαι χωρίς παγούρι. 
3. Έχασα χρόνο στις στροφές. Η διαδρομή είχε 4 κλειστές δεξιές στροφές. Έπρεπε να ελαφραίνεις τουλάχιστον ένα-δυο γρανάζια πριν τη στροφή, και να συνεχίζεις να γυρίζεις γρήγορα τα πόδια, αμέσως μετά την έξοδο από τη στροφή... Το κατάλαβα στο circuit... 
4. Ίσως τελικά ο παλμογράφος να μην είναι ο καλύτερος σύμβουλος σε τέτοιους αγώνες (μικρά χρονόμετρα). Σίγουρα το βατόμετρο είναι ο καλύτερος σύμβουλος, αλλά αυτός είναι λίγο ακριβός... Συμβουλή από έμπειρο: σε τέτοιους αγώνες μπορείς να πηγαίνεις "ακούγοντας" τα πόδια σου, αντί για την καρδιά σου (θα το εφαρμόσω την επόμενη φορά). Όσο τα πόδια πάνε, "βαράς". Μόλις τα νιώσεις ότι μπουκώνουν από γαλακτικό, αφήνεις λίγο...
5. Οι αερόμπάρες κάνουν καλή δουλειά... Και ένα κράνος σταγόνα θα βοήθαγε πολύ...

Μερικές ακόμα φωτογραφίες...

Αγώνας circuit

Μετά το μεσημεριανό διάλειμμα, που περιελάμβανε και φαγητό (ευχαριστούμε ΠΕΠΑ!) ήρθε η ώρα του circuit. Όπως το περίμενα, αμέσως μετά την εκκίνηση άρχισαν τα ντεμαράζ. Κρατήθηκα σε ένα από τα πρώτα group για μισό περίπου γύρο, αλλά μετά φάνηκε η έλλειψη προπόνησης... Άρχισα σιγά-σιγά να μένω πίσω. Αναγκάστηκα να μείνω για κάμποση ώρα και μόνος μου. Ο κόντρα αέρας (στη μισή διαδρομή) δυσκόλευε τα πράγματα... Ενώθηκα για κάμποση ώρα με ένα μικρό γκρουπάκι, παρέα με το Λάζαρο (φαίνεται ότι είμαστε κοντά στις δυνατότητες - και στο Μαρκόπουλο μαζί του είχα μείνει). Κάναμε καλή συνεργασία και αλλαγές. Αναγκάστηκα να τους αφήσω στον τελευταίο γύρο, δεν άντεχα άλλο. Επιπλέον, μια και η κατηγορία μας (Β) ήταν η πιο ανταγωνιστική απ' όλες, κάναμε ένα γύρο παραπάνω, αφού οι πρώτοι έκλεισαν τον 4ο γύρο σε 29 λεπτά! 

Συμπεράσματα:

1. Τα circuit θέλουν ταχύτητα, εκρηκτικότητα και τεχνική. Αν κανείς θέλει να τα πηγαίνει καλά σε τέτοιου είδους αγώνες, πρέπει να κάνει αντίστοιχη προπόνηση! 
2. Η μυική αντοχή (muscular endurance) είναι η "βάση" για τα circuit, όπως η απλή, αερόβια αντοχή (aerobic endurance) είναι η βάση για τα brevet και για τους αγώνες αντοχής! 
3. Η μυική καταπόνηση είναι μεγάλη... Όταν προσπάθησα να σηκωθώ, μετά από μια στροφή, για να πάρω γρήγορα ταχύτητα, οι μυς μου είχαν σοβαρές αντιρρήσεις!

Το ενθαρρυντικό για μένα, ήταν ότι και στους δύο αγώνες κράτησα ένα μέσο cadence 91! Πολύ καλή τιμή. Τα πόδια μου τα δούλεψα όσο πιο σωστά μπορούσα (αλλά έπρεπε να τα έχω προπονήσει περισσότερο!). Τέλος, να σημειώσω ότι τα 10 λεπτά εργόμετρο, πριν την αναχώρηση, ήταν πολύ σημαντικά! 

Αγώνας αντοχής  

Η Κυριακή είχε εορταστικό χαρακτήρα! Πολύ περισσότερα ποδήλατα, όμορφος χώρος εκκίνησης, μπάντα του Δήμου, ιπτάμενες κάμερες, πολλά περιπολικά και μοτοσυκλέτες, οχήματα υποστήριξης...  Η διοργάνωση ήταν άψογη. Ούτε μια στιγμή δεν κινδύνεψα από αυτοκίνητα. Κινδύνεψα βέβαια από φρεναρίσματα και στριμώγματα μέσα στο γκρουπ, στην προ-εκκίνηση. Αλλά με την προσοχή τεταμένη και με αρκούντως χαλαρή στάση πάνω στο ποδήλατο (σημαντικό για να μπορείς να αντιδράς σωστά και γρήγορα), βγήκα ανέγγιχτος. Κάτι επίσης σημαντικό για μένα, είναι ότι τόσο την Κυριακή όσο και το Σάββατο, δεν άκουσα "καντήλια" που σημαίνει ότι δεν έκανα κάποιο σημαντικό λάθος ή κάτι επικίνδυνο κατά την κίνησή μου μέσα στο γκρουπ. Όχι αυτονόητο!

Στα πρώτα χιλιόμετρα μετά το ελεύθερο, έμεινα με γκρουπ που ήταν σαφώς ανώτερης δυναμικότητας από τη δική μου. Οπότε, μετά από κάποια χιλιόμετρα αναγκάστηκα να τους αφήσω... Κόλλησα με διάφορα γκρουπάκια που ακολουθούσαν, αλλά ο συνδυασμός της έλλειψης σοβαρής προπόνησης την τελευταία περίοδο και της μαζεμένης κούρασης από το Σάββατο, άρχισε να φαίνεται!  Ευτυχώς κάποια γκρουπάκια που ακολουθούσαν είχαν ρυθμό πολύ κοντά σε ό,τι άντεχα να κρατήσω... Τα χιλιόμετρα πέρασαν "αστραπή". Με δυο τζελάκια, μπόλικο νερό και κάμποσο ισοτονικό, έφτασα μέχρι την Καταφυγή. Εκεί η κούραση των ποδιών ήταν πλέον εμφανής. Γενικότερα, το πρόβλημά μου δεν ήταν η αερόβια αντοχή, αλλά η μυική αντοχή. (Απόλυτα σύμφωνο με το είδος της προπόνησης που γενικά κάνω μέχρι τώρα).
Τελικά, στα Λεγραινά, με 1 - 2 ανηφόρες να απομένουν, ήρθε το "μήνυμα" από το δεξιό μηριαίο μου! Κήρυξε "παύση εργασιών" με μια γερή κράμπα! Λίγο πριν είχα πιει το 2ο τζελάκι! Παρόλο που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα χρειαζόμουν άλλη ενέργεια, μετά το 1ο τζελάκι που είχα κατεβάσει, η εμπειρία μου με οδήγησε (ευτυχώς) στο να πιω κι ένα δεύτερο. Αυτό μάλλον με έσωσε από την εγκατάλειψη, αφού με προσεκτική διαχείριση (και βέβαια με σημαντική μείωση της ταχύτητάς μου στην ανηφόρα) κατάφερα μετά από λίγο να πείσω το μηριαίο μου να συνεχίσει να δουλεύει και να τερματίσω τελικά σε 2h 07min. Χρόνος σημαντικά μεγαλύτερος από κάτι κάτω από τις 2 ώρες που θα επιθυμούσα και που θα επιδιώξω του χρόνου!

Συνολικά, παρόλο που οι χρόνοι μου θα έπρεπε και θα μπορούσαν να είναι καλύτεροι, είμαι - όπως είπα και στην αρχή - χαρούμενος και ικανοποιημένος που μπόρεσα να συμμετέχω με αξιοπρέπεια σε αυτή τη γιορτή και να αποκομίσω χρήσιμες εμπειρίες!