Brevet Θήβας - Με τη βοήθεια της Αγίας Άννας και των φίλων μου

Το Φεβρουάριο του 2009, δοκίμασα πρώτη φορά να κάνω brevet. Εγκατέλειψα μετά από περίπου 90 - 100 χλμ. κάπου στον Ελικώνα, στην ανάβαση της Αγίας Άννας... Ανέβαινα - περπατώντας - πολύ αργά και δεν προλάβαινα με τίποτα το σχετικό control...

Χθες, ήξερα ότι θα ξανασυναντούσα την ίδια ανηφόρα... Δυόμισι χρόνια και πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μετά... Πριν από αυτό όμως, έπρεπε να αντιμετωπίσω μερικές ακόμα προκλήσεις.

Το κλίμα στην εκκίνηση της Θήβας ήταν πολύ όμορφο. Όλοι οι καλοί φίλοι παρόντες: Πέτρος (πήγαμε παρέα με το αυτοκίνητό μου), Περικλήδες, Δημήτρης (cosmo), Παναγιώτης (Κοκκαλιάρης), Γιάννης Θεανό, Κώστας Τζέβε, Γιάννης (manty) και πολλοί ακόμα. Ολόκληρο το group κινηθήκαμε γρήγορα (μ.ω.τ. 33+) μέχρι το 1ο control. Εκεί ένας άλλος φίλος, ο Σωτήρης πραγματοποιούσε ατομικό ρεκόρ στην ταχύτητα σφραγίσματος καρτών! Ανεφοδιασμός και ξεκινάμε, αλλά λίγο πιο κάτω, στη Δροσιά, με περιμένει η πρώτη μεγάλη πρόκληση της ημέρας: Είμαι πίσω από τον Παναγιώτη και με ρωτάει αν έχει μαζευτεί όλο το group και συγκεκριμένα αν είναι μαζί μας ο Γεράσιμος (Μαλούτας). Χωρίς να το πολυσκεφτώ, γυρνάω να κοιτάξω πίσω. Όμως η ρόδα μου έχει επικάλυψη με την πίσω του Παναγιώτη, χάνω την ευθεία μου, και βρίσκω πάνω του άσχημα. Μου έχει τύχει κι άλλες φορές να ακουμπήσω ρόδα με ρόδα με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να πέσω. Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν  έτσι...

Η πτώση μου, σύμφωνα με την άποψη αυτοπτών μαρτύρων και έμπειρων ποδηλατών (διάβαζε Γεράσιμος - τελικά εκεί ήταν, λίγο πίσω μου :-) ) ήταν πολύ καλή: η εκπαίδευση στο ζίου-ζίτσου (πολεμική τέχνη στην οποία το πρώτο που μαθαίνεις είναι να πέφτεις - "το έδαφος είναι φίλος μας" μας έλεγαν) "βγήκε" υποσυνείδητα: "μαζεύτηκα" (σχεδόν) όσο έπρεπε και "ρολάρισα" στον ώμο μου οπότε κεφάλι, καρπός κλπ. δεν ακούμπησαν πουθενά. Ακούμπησε όμως (εξ' ου και το "σχεδόν") ο δεξιός αγκώνας. Έτσι εκτός από κάποιες εκδορές σε μηρό και γόνατο, απέκτησα έναν ισχυρό πόνο στο νεύρο του αγκώνα. Ο πόνος αυτός με εμπόδιζε να λειτουργήσω φυσιολογικά το δεξιό μου χέρι για τα επόμενα 150 χλμ. (και μάλλον και για τις επόμενες μέρες, αν κρίνω από τον πόνο τώρα που γράφω αυτές τις εντυπώσεις...)

Με σήκωσαν γρήγορα και συνεχίσαμε... Εκεί άρχισαν τα παιχνίδια του μυαλού. Κάποιος μου θύμισε ότι η διαδρομή πέρναγε λίγο μετά έξω από τη Θήβα ("Θα γυρίσεις στη Θήβα;"). Διώχνω γρήγορα τις κακές σκέψεις, με τη βοήθεια και του καταπληκτικού ψυχολόγου και έμπειρου σε τέτοιες καταστάσεις Παναγιώτη: "Μη σκέφτεσαι να το παρατήσεις, μα%&ία θα είναι". Επιπλέον - και εδώ μπαίνει η βοήθεια των φίλων μου που αναφέρω στον τίτλο - το group δεν με εγκαταλείπει. Παρόλο που ο ρυθμός μου είναι πιο αργός, κόβουν όσο χρειάζεται τουλάχιστον 3 - 4 φορές, ώστε να ξανα-κολλήσω μαζί τους όταν μένω πίσω. Ο Παναγιώτης μου δίνει ένα παυσίπονο και όταν με βλέπει ότι έχοντας "κλειδώσει" στον πόνο του χεριού μου έχω ξεχάσει το φαΐ μου, με επαναφέρει στην τάξη: "- Έχεις τζελάκι; - Ναι. Φάτο ΤΩΡΑ!". Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξανασκέφτεσαι τίποτα. Εκτελείς πειθήνια, βασισμένος στην εμπειρία του φίλου σου! Και λίγο μετά, όλα φαίνονται να ξανα-μπαίνουν στη θέση τους! Αισθάνομαι καλύτερα, δείχνω ακμαίος και ακολουθώ το group εύκολα. Αποφεύγω να μπω μπροστά να τραβήξω, αλλά ευτυχώς το group είναι πολυάριθμο και αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα! Η ανάβαση της Ριτσώνας αποδεικνύεται εύκολη, ακόμα και για κάποιον στη δική μου κατάσταση. Ο Πέτρος μένει μαζί μου (thanks φίλε) και ούτε που καταλαβαίνω πώς περνάνε τα χιλιόμετρα. Οι κακές σκέψεις έχουν φύγει και η διασταύρωση που δείχνει πως δεξιά πας για Θήβα δε μου "λέει" τίποτα!

Εν τω μεταξύ, τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα και ο απο-μηχανής Θεός του brevet (το παιδί από τη Θήβα με το κίτρινο Renault βανάκι) μας βρίσκει στη βρύση λίγο πριν το κρυφό control και ρωτάει ποιος είναι ο χτυπημένος από πτώση! Πλένω τις πληγές μου με δροσερό νερό, βρέχομαι, γεμίζω νερό, και δίνω "ραντεβού" με το Renault κάπου πιο πάνω... Πραγματικά μετά από (δε θυμάμαι πόση) ώρα, με βρίσκει, εξοπλισμένος με Pulvo και γάζες! Ούτε σε αγώνα Pro να ήμουν! Σε ελάχιστο χρόνο με πατσάρει και συνεχίζω!

Φτάνω και στο δεύτερο control (Μελισοχώρι). Η στάση εκεί είναι μεγαλύτερη. Χρειαζόμαστε ξεκούραση. Καθόμαστε κάπου 20 - 30 λεπτά. Όταν ξαναξεκινάμε, αισθάνομαι "φρέσκος" (όλα σχετικά είναι!). Μέχρι τη Δομβραίνα αισθάνομαι καλά και φτάνω εύκολα. Στο mini market εκεί, εκτός από νερό, παίρνω και μερικά παγάκια τα οποία βάζω σε μια σακούλα που δένω γύρω από τον αγκώνα μου (ευχαριστίες στο παλληκάρι εκεί, που "χάλασε" μια συσκευασία με παγάκια για να μου δώσει 3 - 4, χωρίς να μου τη χρεώσει) . Ο πόνος στο νεύρο είναι τέτοιος που δεν μπορώ να φρενάρω αποτελεσματικά και να ανεβάσω γρανάζι, όταν είμαι στις μανέτες... Κάθε ανέβασμα γραναζιού είναι επώδυνο... Ευτυχώς τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα όταν πιάνω από τα drops, οπότε το προτιμάω.

Ξεκινάμε την ανάβαση της Αγίας Άννας, και τα πρώτα χιλιόμετρα πάνε καλά. Κρατάω το ρυθμό μου και φροντίζω την υδροδοσία μου. Έχω φάει και το τζελάκι μου και πάω καλά. Αλλά μετά από 3 - 4 χιλόμετρα, τα πράγματα δεν είναι καλά... Ο ήλιος καίει! Τα θερμόμετρα δείχνουν 40οC (όπως έμαθα αργότερα). Σκιά δεν υπάρχει πουθενά.  Είναι φανερό ότι οι ανάγκες για νερό θα είναι πολύ περισσότερες από τα 750 ml νερού και άλλου τόσου ισοτονικού που κουβαλάω. Αισθάνομαι ότι δεν έχω ενέργεια και ξέρω ότι είναι λόγω της ζέστης κυρίως. Κατεβαίνω από το ποδήλατο και περπατώντας τρώω μια μπανάνα. Ακόμα και το περπάτημα όμως είναι επώδυνο με αυτόν τον ήλιο. Οι σφυγμοί πέφτουν πολύ αργά. Υπολογίζω το χρόνο που θα χρειαστώ να κάνω τα υπόλοιπα 7 - 8 χιλιόμετρα της ανηφόρας, ακόμα κι αν τα κάνω όλα περπατώντας! Προλαβαίνω. Αλλά ο ήλιος τσακίζει! Μαθαίνω από διερχόμενο αυτοκίνητο ότι θα περάσει το κίτρινο βαν (ο από μηχανής Θεός) και θα έχει νερό. Τουλάχιστον δεν θα αφυδατωθώ! Κάθομαι στην άσφαλτο. Αισθάνομαι ότι η ηλίαση είναι κοντά. Νιώθω τις πρώτες ανατριχίλες (κλασικό σύμπτωμα). Βρέχω την μπαντάνα μου και καλύπτω όλο το κεφάλι μου. Ξοδεύω κι άλλο νερό για να βρέξω το υπόλοιπο σώμα μου, ποντάροντας στο νερό που θα έρθει. ΔΕΝ έχω σουρώσει. Μπορώ να σκεφτώ καθαρά και να εκτιμήσω τις επιλογές μου: Μπορώ να περπατήσω σχεδόν δυο ώρες μέχρι την κορυφή. Πιθανότατα θα προλάβω το control. Αλλά κινδυνεύω με ηλίαση. Εναλλακτικά μπορώ να κατηφορίσω γρήγορα πίσω προς τη Δομβραίνα. Θα γλυτώσω σίγουρα την ηλίαση, θα έχω ένα σκιερό μέρος να περιμένω κάποιο αυτοκίνητο να με μαζέψει. Θέλω να νικήσω την ανηφόρα, θέλω να τελειώσω το Brevet, αλλά δε θα το κάνω ρισκάροντας την υγεία μου...

Έρχεται το Renault. Παίρνω νερό. Πολύ! Το αυτοκίνητο έχει μέσα ήδη ένα παιδί που έχει εγκαταλείψει. Μαζί με το ψυγείο που κουβαλάει το Renault, δεν υπάρχει χώρος για άλλον... Ρωτάω. "Αν χρειάζεσαι να σε μαζέψω, πάρε με τηλέφωνο" μου λέει. Αν είχε χώρο στο αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή, μάλλον θα είχε τελειώσει για μένα το brevet. Παιχνίδια της τύχης... Φεύγει και με αφήνει μόνο μου, να συνεχίσω να παλεύω με τους δαίμονές μου. Πέντε λεπτά μετά, έρχεται η ...δεύτερη και πιο καθοριστική βοήθεια του τίτλου αυτού του post: Αυτή της Αγίας Άννας, μεγάλη η Χάρη της! Ένα τεράστιο σύννεφο στρογγυλοκάθεται ανάμεσα στον ήλιο και σε μένα. Είναι "σημάδι"! Η θερμοκρασία ξαφνικά φαίνεται πολύ ανεκτή. Ανεβαίνω στο ποδήλατό μου και ξεκινάω: 34/25 με cadence 40. Όταν η κλίση μειωνόταν (σε αυτή την αδυσώπητη ανηφόρα,.όταν η κλίση ήταν στο 4% αισθανόσουν ότι είναι flat!) αύξανα στο 70 - 80 cadence και έδιωχνα το γαλακτικό οξύ. Το "σύστημα" δουλεύει και τα υπόλοιπα 6 χιλιόμετρα της ανάβασης βγαίνουν σε λιγότερο από 30 λεπτά!

Είμαι στο control και θέλω να σηκώσω τα χέρια ψηλά πανηγυρίζοντας και να ανάψω μια λαμπάδα στην Αγία Άννα! Βρίσκω εκεί τον Περικλή με τον Πέτρο. Έχουν μείνει ήδη αρκετά οπότε φεύγουν σχεδόν μόλις φτάνω. Λίγο πίσω μου είναι ο "μικρός" Περικλής με το manty και τον Yra. Κάπου 15 λεπτά είναι η στάση μου: νερά, νέα δόση ισοτονικού, κέικ (πολύ καλό!) και διατάσεις. Φεύγω μόνος μου... Με περιμένει άλλη μια πρόκληση και το ξέρω. Κατηφόρα στην οποία θα δυσκολεύομαι να φρενάρω τον πίσω τροχό! Βρίσκω μια θέση (στα drops) που είναι κάπως πιο βολική για το πρησμένο νεύρο του αγκώνα μου, συγκεντρώνομαι και ξεκινάω. Οι λίγες ψιχάλες, που δεν ήταν αρκετές για να μας δροσίσουν, έχουν ευτυχώς σταματήσει πριν κάνουν γλίτσα στην άσφαλτο. Καταφέρνω να κατέβω καλά, ακόμα και στο "τρομακτικό" κομμάτι με την κλίση ~ -20%. Βγαίνω ξανά στο επίπεδο κομμάτι και πιάνω την εθνική προς Θήβα. 34 χλμ ακόμα με ενημερώνει μια πινακίδα. Είμαι μόνος μου και σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο ένα γκρουπάκι για να παλέψουμε τον άνεμο... Ευτυχώς, σε κάποια κομμάτια ο άνεμος είναι ούριος και κρατάω ταχύτητα 35+ km/h! Όταν αισθάνομαι τον άνεμο να γυρίζει κόντρα, φροντίζω να μην σπαταλάω δυνάμεις. Κόβω στα 20 - 22 km/h και συνεχίζω. Σύντομη στάση σε βενζινάδικο και λίγο πιο κάτω τα χαρμόσυνα νέα: Ο Περικλής με τον Πέτρο, που ήταν 20 λεπτά μπροστά μου, έχουν κάνει στάση για τυρόπιτα και πάνε χαλαρά, οπότε τους προλαβαίνω!

Εννοείται ότι συνεχίζουμε παρέα μέχρι το τέλος. Ο Περικλής έχει κουραστεί από τη ζέστη και κάποια έλλειψη φαγητού, οπότε χρειάζεται όση βοήθεια μπορούμε να του παρέχουμε. Τον κρύβουμε πίσω μας με τον Πέτρο, κάνουμε άλλη μια στάση σε βενζινάδικο, του δίνω ένα τζελάκι και μπαίνουμε στη Θήβα. Ακολουθούμε τα κίτρινα βέλη που είναι ζωγραφισμένα στο δρόμο και βρίσκουμε και κάποιον ντόπιο συμμετέχοντα που έχει συμμετάσχει στο σχεδιασμό της διαδρομής, οπότε μας πάει με σιγουριά. Η βόλτα μέσα από την πόλη και η τελευταία ανηφόρα προς το κέντρο της πόλης και τον τερματισμό, θα μπορούσε να λείπει, αλλά είμαστε τόσο ευχαριστημένοι από την όλη διοργάνωση και υποστήριξη, που δεν μπορούμε να παραπονεθούμε!

Οι κόρνες στον τερματισμό είναι για κάποιο γάμο, αλλά εμείς αισθανόμαστε ότι είναι για μας!