Un jour-sans

Αγώνας αντοχής, Νεμέα 2017

Είπα να πάω Σπαρτακιάδα φέτος, μετά την περσινή απουσία μου. Ή τέλος πάντων είπα να φροντίσω ώστε να έχω την επιλογή να πάω! Μη έχοντας το "Ξηροκάμπι 2016" στο παλμαρέ των τερματισμών μου, έπρεπε να φροντίσω για το "πρόκριμα" των δύο αγώνων!

Κάπου στον Απρίλιο, φρόντισα για το 1ο βήμα: Attica Race. Αγώνας μικρής διάρκειας αλλά χωρίς ανάβαση. Η αποστολή εκείνη ήταν εύκολη. Γνωστή διαδρομή, στα μέτρα μου. Τερματίζεις λίγα λεπτά μετά τους πρώτους και είσαι "εντός ορίου" για το σχετικό πρόκριμα!

Η Νεμέα είναι λίγο δυσκολότερη περίπτωση: με μια γερή ανάβαση (10 χλμ) στην αρχή, μπόλικα χλμ εκτεθιμένα στον αέρα και κάμποσα "ανέβα-κατέβα" στην πορεία...
Η διάθεση δεν ήταν ιδιαίτερα καλή. Τουλάχιστον όχι για αγώνα... Πολλή δουλειά, πολλή πίεση, λίγες προπονήσεις, λίγος ύπνος, κακή διατροφή... Παρόλα αυτά είπα να πάω...

Και βέβαια, τίποτα δεν πήγε καλά... Τα πόδια ΔΕΝ γύρναγαν με τίποτα, έμενα συχνά μόνος μου να παλεύω με τον αέρα, σούρωσα (δεν βοήθησε και το γεγονός ότι το support αυτοκίνητο δεν με βρήκε ποτέ να μου δώσει το έξτρα παγούρι μου - δεν βρήκε κανέναν από τους τρεις που θα υποστήριζε - η τρανή απόδειξη ότι και το support θέλει την τέχνη του που δεν την έχουν όλοι!).

Σκέφτηκα να τα μαζέψω και να πάω στον τερματισμό με τη σκούπα, αλλά μετά είπα μια που ήρθα να γράψω ένα χρόνο, να μη γράψω DNF...  Και έγραψα έναν χρόνο... ένα χρόνο βέβαια που δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόκριμα για τη Σπαρτακιάδα...

Και το χειρότερο είναι πως το πρόγραμμά μου δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια να προλάβω να προετοιμαστώ καλύτερα και να δοκιμάσω σε κάποιον από τους υπόλοιπους αγώνες μέχρι το Σεπτέμβριο. Θα δείξει...