Ο στόχος ήταν απλός: να ανέβω χωρίς να χρειαστεί να κάνω στάση! Όπως έγραψα και στο προηγούμενο σχετικό post, την τελευταία φορά είχα "καταφέρει" να ανέβω με μια μόνο μικρή στάση των 5 λεπτών. Με χαρά μπορώ να καταγράψω ότι ο στόχος επετεύχθη! Ναι, ανέβηκα όλη τη διαδρομή χωρίς να σταματήσω, χωρίς να κατέβω από το ποδήλατο! Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι προφανές ή πανεύκολο για άλλους, αλλά δεν είναι έτσι για μένα. Και το βασικό που πρέπει να θυμάται καθένας όταν κάνει προπόνηση είναι ακριβώς αυτό: Βάζω στόχο, τον πετυχαίνω και προχωράω στον επόμενο!
Νομίζω ότι σε οποιοδήποτε επίπεδο - και σε οποιοδήποτε τομέα - αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εξελιχθεί κανείς: Ένα βήμα κάθε φορά!
Ο ρυθμός μου ήταν αργός (έμεινα περίπου 100 - 150 μέτρα πίσω από την παρέα μου) αλλά αρκετά σταθερός. Οι καλές αναπνοές βοήθησαν να αντέξουν τα πνευμόνια μου (αν και οριακά είναι η αλήθεια, μια και είχα καιρό να προπονηθώ σοβαρά). Τα πόδια πήγαν αρκετά καλά. Βελτίωσα και το πάτημά μου, δουλεύοντας περισσότερο και πιο συνειδητά την επαναφορά (τράβηγμα). Το γεγονός ότι ήμουν με παρέα (και όχι μόνος μου) βοήθησε (ψυχολογικά) να μη σταματήσω, ακόμα και την ώρα που ήμουν σίγουρος ότι τα πνευμόνια μου δεν αντέχουν άλλο (τελικά άντεχαν λίγο ακόμα!).
Τα στατιστικά στο Velomann:
- Μέγιστη ταχύτητα 51,6 χλμ/ώρα (!) - (σ.σ: βελτιώνω και την τεχνική των στροφών μου στις κατηφορές!)
- Μέση ταχύτητα: 18,3 χλμ/ώρα
- Απόσταση: 34,5 χλμ
Το βασικό πρόβλημα που είχα ήταν ο παγωμένος αέρας στα αυτιά, κατά την κάθοδο. Μάλλον πρέπει να πάρω σκουφάκι... Τα αυτιά μου πάγωσαν και σε συνδυασμό με τη χρόνια ευαισθησία που έχω, κατέληξα το βράδυ να πονάω. Πήρα αντιφλεγμονώδες και την Κυριακή έμεινα μέσα (είχε ακόμα περισσότερο κρύο, παρά τη λιακάδα). Ελπίζω να είμαι καλά αύριο και να μην έχω προβλήματα με τα αυτιά μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου