15 Μαΐ 2016

UCI Gran Fondo World Series - Ρόδος

Μια διοργάνωση διεθνούς εμβέλειας, στη Ρόδο. Οργανωμένη από τη Sports Tours Hellas του Γιώργου Λεβεντάκη και της ομάδας του. Με δεδομένη εμπειρία, αλλά και με άξια υποστήριξη από την τοπική κοινωνία, η επιτυχία ήταν εγγυημένη!

Το κόστος μπορεί να είναι μεγαλύτερο από έναν αγώνα π.χ. της ΠΕΠΑ, αλλά και η εμπειρία είναι σε άλλη κατηγορία! Κάπου 300 € μου κόστισε συνολικά, με εισιτήρια (πτήση με Ryanair και "φορτωτική" στο καράβι για το ποδήλατο και τον λοιπό εξοπλισμό), διαμονή - διατροφή (all-inclusive πακέτο από τη διοργάνωση σε πεντάστερο ξενοδοχείο με εκπληκτικές παροχές) και κόστος συμμετοχής στους τρεις αγώνες (ITT και δυο αντοχές).

Παρέα ο Γιάννης (Ble / Alpha), αλλά και ο φίλος Χρήστος (Vodafone / GBI) από την Πάτρα, που ήρθε με όλη την οικογένεια και αξιοποίησε στο έπακρο τις δυνατότητες των all-inclusive πακέτων που είχε εξασφαλίσει για μας ο Λεβεντάκης! Επίσης, προλάβαμε να πιούμε δυο μπύρες με το Μάκη (πρώην ΑΟΠ - νυν Alpha) που ήρθε μόνο για το χρονόμετρο.

Το ξενοδοχείο (Mitsis Grand Hotel) έσφιζε από ζωή, και όχι μόνο χάρη στους ποδηλάτες! Οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τουρίστες ξεκινάνε αρκετά νωρίς (ναι από τον Απρίλιο) για διακοπές και γεμίζουν τα ξενοδοχεία. Με τρεις πισίνες, τέσσερα εστιατόρια, δυο-τρία μπαρ, γήπεδο τένις και διάφορα άλλα, το ξενοδοχείο σου αφήνει πολύ λίγα περιθώρια να βγεις εκτός των χώρων του (ειδικά όταν όλα είναι πληρωμένα από το βραχιολάκι που φοράς στο χέρι) και το αποτέλεσμα είναι εμφανές: η βόλτα μας, τόσο στη μοντέρνα όσο και στην παλιά πόλη, έδειξε πολύ λίγο κόσμο εκτός ξενοδοχείων! Τα μαγαζιά άδεια, με εξαίρεση τον πεζόδρομο-στέκι της νεολαίας (σπουδαστές / φοιτητές), όπου και ήπιαμε τις μπύρες μας!

Στα του αγώνα: το επίπεδο των αθλητών είναι πολλά επίπεδα πάνω από αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στους αγώνες κατηγορίας master στην Ελλάδα. Μπορεί αθλητές όπως ο Λουκάς Καταπόδης ή ο Δημήτρης Ροβάκης να μπορούν να σταθούν επάξια (ο πρώτος κατάφερε για μια ακόμα χρονιά να κερδίσει τη Γενική!), αλλά για μας τους υπόλοιπους... Για μένα προσωπικά, τα πράγματα ήταν δεδομένα πριν ακόμα πατήσω στη Ρόδο: με την έλλειψη χρόνου και συστηματικής προπόνησης των τελευταίων εβδομάδων, ήταν αμφίβολο αν θα κατάφερνα να τερματίσω αξιοπρεπώς - εντός ορίων χρόνου. Για να είμαι ειλικρινής: αν δεν είχα από νωρίς "κλείσει" - "πληρώσει" - "συμφωνήσει" (με το Γιάννη) είναι πολύ πιθανό να υπαναχωρούσα και να καθόμουν σπίτι... Αν το έκανα, θα το μετάνιωνα, είμαι σίγουρος τώρα!

Η πρώτη μέρα, με την ατομική χρονομέτρηση είναι εξίσου επίπονη με τις άλλες: οργανώνεσαι όσο καλύτερα μπορείς, είσαι από νωρίς στο χώρο εκκίνησης για να κάνεις το σωστό ζέσταμα (ναι μέχρι και εργόμετρα - χορηγία υπήρχαν, μπράβο στον Κασιμάτη!) και ρολάρεις από τη ράμπα για να δώσεις μισή περίπου ώρα πόνου! Η διαδρομή παραλιακή, με δυο μικρά ανηφοράκια, ίσα για να "σπάει" η μονοτονία! Όντας δίπλα στην παραλία, έχεις όμορφη θέα (όσο προλαβαίνεις να τη δεις - αν δεν έχεις τα μάτια καρφωμένα στις ενδείξεις του βατόμετρου!) και βέβαια αρκετό αέρα που μπορεί να δυσκολέψει την προσπάθεια. Οι εθελοντές της διοργάνωσης είναι παρόντες παντού, ενώ η αναστροφή είναι το σημείο όπου πρέπει να επιβραδύνεις και να "σηκωθείς" για να ξαναεπιταχύνεις. Οι σφυγμοί μένουν διαρκώς "στο κόκκινο" και τα δυο μικρά ανηφοράκια είναι η "ευκαιρία" να σηκωθείς για λίγο, να αλλάξεις τη θέση σου, πριν ξαναπάρεις την αεροδυναμική σου θέση. Χωρίς ποδήλατο χρονομέτρου και - δυστυχώς - χωρίς καν πρόσθετες αερόμπαρες, είναι σίγουρο ότι είμαι 1 - 2 λεπτά πιο αργός απ' όσο θα μπορούσα. Αλλά δεν με πειράζει. Η εμπειρία της ατομικής χρονομέτρησης είναι πάντα κάτι ξεχωριστό.

Το βραδινό recovery περιελάμβανε μπυρίτσα με καλή παρέα σε δημοφιλή πεζόδρομο της πόλης (μετά βέβαια από το απαρίτητο φαγητό στον πλουσιότατο μπουφέ του ξενοδοχείου!). Η αντοχή της 2ης μέρας ξεκίνησε μεσημέρι, δίνοντας χρόνο για χαζολόγημα το πρωί. Θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει και μια βουτιά σε μια από τις πισίνες του ξενοδοχείου, αλλά δεν προέκυψε. Δεν πειράζει... δεν είμαι και πολύ φαν της πισίνας... προτιμώ την παραλία, αλλά εν προκειμένω ήταν ακόμα κρύο το νερό!

Με το φίλο Γιάννη, πριν την εκκίνηση της 2ης μέρας
Η εκκίνηση της 2ης μέρας είχε τον πανηγυρικό χαρακτήρα που περίμενα. Εκτός από τη μουσική και τον εκφωνητή (όπως άλλωστε και την 1η μέρα), είχε αρκετό κόσμο στο δρόμο, να περιμένει να δει το (αξιοπερίεργο;) φαινόμενο: αρκετές δεκάδες αθλητές, με πολύχρωμα ρούχα και πανάκριβα, γρήγορα ποδήλατα, που κινήθηκαν γρήγορα μέσα από το κέντρο της πόλης, ώστε να φτάσουν στον παραλιακό δρόμο και μετά να "χαθούν" κάπου στο εσωτερικό του νησιού. Η ανάβαση προς τον Προφ. Ηλία ήταν πολλά (πάνω από 20) χιλιόμετρα, αρχικά με 3 - 4 % κλίση αλλά μετά πιο δύσκολη. Ευτυχώς, ο καιρός ήταν ιδανικός: αραιή συννεφιά και μέτριες θερμοκρασίες. Το φαγητό το είχα υπολογίσει καλά (κάθε 45 λεπτά μασούλημα) και ο ρυθμός μου ήταν σβέλτος. Όλο και έβρισκα μικρά γκρουπάκια, αλλά δεν ήταν όλοι καλοί στο "ομαδικό". Στο τελευταίο κομμάτι, καλύψαμε αρκετά χιλιόμετρα παρέα με μια Ισραηλινή η οποία όχι μόνο είχε καλό ρυθμό, αλλά είχε κι ένα τατουάζ που μαρτυρούσε πως ήταν Iron-Woman!

Επανάληψη του βραδινού revovery, αυτή τη φορά και με την προσθήκη μιας γρήγορης βόλτας στην παλιά πόλη. Είχα πολλά χρόνια να περπατήσω στην παλιά πόλη της Ρόδου (από το 1997) και τη βρήκα πολύ αλλαγμένη (ή δεν θυμόμουν και πολλά!). Γεγονός όμως είναι ότι ο κόσμος που περίμενα να δω, δεν ήταν εκεί! Αρχή της τουριστικής σαιζόν και προφανώς οι λιγοστοί τουρίστες περιορίζονταν στις all-inclusive ευκολίες των ξενοδοχείων τους και δεν τιμούσαν με την παρουσία τους τα όμορφα μαγαζιά της παλιάς πόλης. Φαντάζομαι ότι αργότερα, όταν ο τουριστικός πληθυσμός στο νησί αυξηθεί, θα αλλάξει και η κατάσταση στην πόλη.

Η 3η και τελευταία μέρα, είχε μια ακόμα αντοχή, 107 χλμ. συνολικά. Ουσιαστικά ένα loop 18 km το οποίο έπρεπε να περάσουμε 4 φορές. Τα υπόλοιπα χλμ ήταν το "πήγαινε" και το "έλα" προς το loop. Δεν είχε κάποια μεγάλη ανηφόρα, αλλά ήταν ένα "πάνω-κάτω" με τα επίπεδα κομμάτια να τα πιάνει ο αέρας... Όταν ολοκλήρωσα το πρώτο loop σκεφτόμουν "αποκλείεται να τη βγάλω καθαρή μέχρι το τέταρτο"... Αλλά με μέθοδο, καλό φαγητό και πείσμα, όλα γίνονται. Και στις δυο αντοχές κατάφερα να αποφύγω τα προβλήματα με κράμπες που είχα σε προηγούμενες προπονήσεις. Με περισσότερη σκέψη στο φαγητό (αυστηρά κάθε 45' max) και με τη βοήθεια 2 - 3 gel σε κρίσιμα σημεία), δεν αισθάνθηκα σε καμία στιγμή να μένω από ενέργεια.

Η ικανοποίηση, μετά τον τερματισμό και της 3ης μέρας, είναι μεγάλη. Η αίσθηση ότι ολοκλήρωσες (έστω και με πιο αργό ρυθμό απ' ό,τι έπρεπε) αυτή τη διοργάνωση, μαζί με τόσους σπουδαίους αθλητές, σε γεμίζει περηφάνια. Αλλά και σου δίνει κίνητρο για τη συνέχεια. Σημασία, πλέον, για μένα, έχει να γεμίζω εικόνες και εμπειρίες, διατηρώντας ταυτόχρονα τον εαυτό μου σε καλή φυσική κατάσταση. Οι επιδόσεις είναι μόνο ένα κίνητρο για να συνεχίζω και όχι αυτοσκοπός. Ο στόχος είναι να διατηρηθεί η όρεξη, η διάθεση για ποδήλατο, για όσο πιο πολλά χρόνια γίνεται. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει οι "δόσεις" να είναι προσεκτικά διαλεγμένες και υπλογισμένες!

Η αναχώρηση, ήταν εύκολη, χάρις στη βοήθεια του φίλου Χρήστου. Που μας πήγε στο λιμάνι για να φορτώσουμε τα ποδήλατα στο καράβι και μετά μας πήγε στο αεροδρόμιο για να περιμένουμε την απογευματινή μας πτήση.

Νωρίς το βραδάκι ήμαστε στο σπίτι μας, αναπολώντας το όμορφο τριήμερο και σχεδιάζοντας το επόμενο!



Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...