Κοιτάζοντας ετούτο το blog και ελέγχοντας τις παλιότερες αναρτήσεις, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πλέον καθόλου συνεπής, καθόλου τακτικός...
Με μεγάλη μου μάλιστα απογοήτευση, βρήκα στα "Πρόχειρα" το post που είχα ξεκινήσει να γράφω για το περσινό GBI (ναι, του 2015), το οποίο όμως ποτέ δεν ολοκλήρωσα και ποτέ δεν δημοσίευσα! Κρίμα, γιατί το 2015 πήγα στις Άλπεις, πέρασα από τέσσερα (4) συνολικά ορεινά περάσματα (mountain passes), με τα δύο από αυτά μάλιστα να είναι την ίδια μέρα και με ένα από αυτά τα δύο να είναι το περίφημο Passo delo Stelvio! Με άλλα λόγια, το 2015 ήταν μια μοναδική ποδηλατική εμπειρία, με πολλά υψομετρικά και με υπέροχες διαδρομές! Μια ποδηλατική περιπέτεια που με έκανε πιο έμπειρο και πιο "ολοκληρωμένο" ως ποδηλάτη!
Όμως μετά από ένα και πλέον χρόνο, οι αναμνήσεις έχουν φυσικά ξεθωριάσει... Μπορώ να χρησιμοποιήσω τις φωτογραφίες και τα "ηλεκτρονικά ίχνη" εκείνων των ημερών και να αναδομήσω τις μνήμες, ώστε να γράψω κάτι. Αλλά - για να είμαι ειλικρινής - δεν ξέρω αν θέλω. Και δεν ξέρω κι αν ενδιαφέρει και κανέναν άλλον...
 |
| Στη Βιέννη - έτοιμος και χαμογελαστός για το 7ο GBI! |
Ήδη έχει περάσει πάνω από ένας μήνας που επέστρεψα από το επόμενο GBI, το φετινό, του 2016. Ένα GBI που αρχικά προγραμμάτιζα να μην πάω, αλλά το σύμπαν συνομώτησε (υπέρ μου) και δεν μπορούσα να το αρνηθώ!
 |
| Δούναβης - Βιέννη |
Με διπλή (η μάλλον διττή) ιδιότητα, αφού μου δόθηκε θέση στη γερμανική ομάδα της 7P (Seven Principles), αλλά βέβαια ήμουν και αρχηγός της ελληνικής αποστολής, οδήγησα για μια ακόμα χρονιά στους δρόμους της κεντρικής Ευρώπης, ενώ - πριν από αυτό - ασχολήθηκα με την οργάνωση της ελληνικής ομάδας. Μιας ομάδας που φέτος αποτελούνταν από 5 "παλιούς" και 5 "πρωτάρηδες" και που - πρέπει να πω - με εξέπληξε ευχάριστα με τη σοβαρότητα και την ομαδικότητα που επέδειξε! Ο "υπαρχηγός" Αχιλλέας, ο "παλιός" Τάσος, ο τριαθλητής-ήρεμη δύναμη Βασίλης, ο σημαντικά βελτιωμένος από πέρσι Περικλής και οι "καινούριοι" Βασίλης, Τάσος, Λευτέρης, Γιάννης και Γιάννης. Όλοι τους έβαλαν το λιθαράκι για να είναι η αποστολή επιτυχημένη και για να δείξει η ελληνική ομάδα για μια ακόμα χρονιά, την ποιότητά της. Μια ποιότητα που είναι πλέον αναγνωρισμένη και αναμενόμενη από όλους στο GBI.
Το φετινό ξεκίναγε από τη Βιέννη, και πέρναγε από το τέλος της πρώτης κιόλας μέρας στην Τσεχία. Εκεί έμενε για 3 μέρες, πριν μπει στη Γερμανία για τις 3 τελευταίες μέρες. Highlight θεωρούνταν η Πράγα και τα Tropical Islands (λεπτομέρειες στη συνέχεια). Για μένα, η Πράγα δεν αποτελούσε κάτι το ιδιαίτερο (μια και τη γνωρίζω καλά), τα Tropical Islands ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και η Δρέσδη ήταν το "καινούριο" στοιχείο. Εκτός από αυτά, οι ποδηλατικές διαδρομές ήταν - όπως αναμενόταν - με πολλά μικρά λοφάκια και πολλά, συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα! Όλες τις μέρες επέλεξα το "δύσκολο" track (Track 2).
Μέρα 1η: Klosterneuburg - Hollabrun - Znojmo (122 χλμ., 1860 μ.)
"Ενδιαφέρον" ξεκίνημα. Μια και δεν ήταν καλά οργανωμένη η μεταφορά από το ξενοδοχείο της Βιέννης προς το σημείο εκκίνησης (15 χλμ μακριά), χρειάστηκε να πάμε με το ποδήλατο από το ξενοδοχείο μέχρι την εκκίνηση. Χρησιμοποίησα το navigation του Garmin, το οποίο με πήγε από τον ομορφότερο και γρηγορότερο δρόμο, αλλά "ξέχασε" να μου πει ότι η διάσχιση του ποταμιού ήταν από σημείο που δεν είχε γέφυρα, αλλά... πλατφόρμα/φέρυ! Και το πιο αστείο ήταν ότι με ακολουθούσαν και κάμποσοι ακόμα1
Το φέρυ ήταν "εμπειρία" οπότε κανείς δεν το μετάνιωσε! Ξύλινη πλατφόρμα, με κινητήρα αλλά και με συρματόσχοινα να την κρατάνε ώστε να μην την παρασύρει το δυνατό ρεύμα του ποταμού! Ξεκινήσαμε την περιπέτεια με τον καλύτερο τρόπο!
 |
| Border crossing (Austria - Czech) |
Με την έξοδο από το φέρυ είχα και το (μοναδικό ευτυχώς) φούιτ του GBI. Με αλλαγή-αστραπή ήμαστε στο χώρο της εκκίνησης αρκετά νωρίτερα από την επίσημη ώρα εκκίνησης.
Μετά την περιπέτεια της αρχής, όλα κύλησαν ομαλά. Η διαδρομή πολύ όμορφη, με πολλά ανέβα-κατέβα, με μέγιστο μήκος 1,000 m το καθένα, οπότε δεν "προλάβαινες" να δυσανασχετήσεις! Ένα βασικό συπέρασμα όμως ήταν πως όταν η διαδρομή είναι τέτοια, η μ.ω.τ. πέφτει σημαντικά! Αντί για 25-26, γράφαμε 20-21! Το γήπεδο / κατάλυμμα στο Znojmo ήταν εντυπωσιακό. Με αγώνα rugby και με πολύ κόσμο να παρακολουθεί, εκφωνητή να παρακινεί, μαζορέτες, κλπ...
Φαγητό σε κοντινό restaurant, στο πλακόστρωτο κέντρο της πόλης. Ακολουθήσαμε τη συμβουλή του σερβιτόρου ως προς το τι να φάμε, κι έτσι σερβιριστήκαμε σε 10 λέπτα, παρά τον κόσμο. Οι Γερμανοί φίλοι μου (σε άλλο τραπέζι) που παράγγειλαν ό,τι νόμιζαν... δεν έφαγαν ποτέ...
Μέρα 2η: Znojmo - Tabor (149 χλμ., 1845 μ.)
Το τοπίο ήταν πανέμορφο! Αλπικό σχεδόν, με πολλές μικρές λίμνες, με εναλλαγές από πυκνά δάση και απέραντα λιβάδια. Γραφικά χωριά, επιβλητικοί πύργοι στις κορυφές των λόφων... σούπερ! Είχαμε και λίγη βροχή. Δυο φορές χρειάστηκε να φορέσουμε αδιάβροχα, αλλά μέχρι να φτάσουμε στο Tabor είχαμε στεγνώσει!
Μέρα 3η: Tabor - Prague (163 χλμ., 1922 μ.)
Η μέρα ξεκίνησε βροχερή. Παρόλη τη βροχή, ήμαστε αποφασισμένοι για πολλά και όμορφα χλμ. οπότε πάμε track 2! Μετά από κάμποσα χλμ. η βροχή σταμάτησε. Η διαδρομή συνέχιζε να είναι εντυπωσιακή! Τα φτωχικά και μάλλον έρημα από κόσμο χωριά (πού ήταν οι κάτοικοι, αλήθεια;) εναλλάσσονταν με πυκνά δάση, με μικρές λίμνες που για να φτάσεις στο επίπεδό τους κατέβαινες πρώτα μια μεγάλη κατηφόρα και μετά (για να φύγεις) ανέβαινες μια εξίσου μεγάλη ανηφόρα ("λεκάνες" του ανάγλυφου στο βουνό δηλαδή, με λίμνες στο "κατώτερο" σημείο). Ομορφιά!
Αλλά λίγο πριν φτάσουμε στο σημείο ανεφοδιασμού, ξεκίνησε βροχή που εξελίχτηκε σε καταιγίδα! Καιταγίδα του τύπου "δε βλέπω στα 10 μέτρα"! Περιμέναμε (στον ανεφοδιασμό) κάνα δεκάλεπτο να σταματήσει, αλλά δεν... Πήρα την απόφαση να ξεκινήσω, γιατί είχα αρχίσει να παγώνω και ήξερα ότι αν καθυστερούσα 5 λεπτά ακόμα, θα έφτανα στο "σημείο χωρίς επιστροφή" (εγκατάλειψη και αναζήτηση τρόπου να ζεσταθεί το σώμα).
Ευτυχώς ακολούθησαν όλοι του γκρουπ (5 από την ελληνική ομάδα) και διατηρηθήκαμε ζεστοί κάνοντας ποδήλατο. Η καταιγίδα κόπασε κάποια στιγμή, αλλά σταμάτησε εντελώς μετά από δυο περίπου ώρες. Μέσα σε αυτές τις δυο ώρες, είχα την καταπληκτική εμπειρία της ποδηλασίας μέσα σε καταρρακτώδη βροχή, με αστραπές, βροντές και κεραυνούς στον ορίζοντα, άλλοτε μακριά και άλλοτε πιο κοντά! Εμπειρία!
Φτάνοντας στην Πράγα, ξαναείδαμε και ήλιο. Και παραλίγο να στεγνώσουμε κιόλας! Η διαδρομή μέσα στην Πράγα, σκόπευε να μας δείξει κάποιες από τις ομορφιές της πόλης. Αλλά η αυξημένη κίνηση, οι γραμμές τραμ και τα άλλα εμπόδια του δρόμου, οδήγησαν σε μια μίνι ταλαιπωρία... μέχρι και σε πεζοδρόμια ανεβοκατεβαίναμε για να περάσουμε...
Τερματισμός στο AO hostel. Κλασικά, όπως και όλες τις προηγούμενες μέρες, ανάβαση σκληρή με 100 μ. υψομετρικά, στα τελευταία 1 - 2 χλμ. για να φτάσουμε στο κατάλυμμά μας... Τα GBI camps φέτος ήταν στημένα με τη λογική του κάστρου: κάπου ψηλά και αμφιθεατρικά!
Στέγνωμα και πλύσιμο ρούχων, διαμονή σε τετράκλινο, αλλά με έναν μόνο συγκάτοικο (τον Joerg) οπότε... χλιδή! Έτσι για να χαλαρώσουμε από τα πρωτόγονα camp των τριων πρώτων ημερών με τις ελάχιστες τουαλέτες... Το "άσχημο" νέο ήταν πως έσκισα τον ένα φακό επαφής μου (και μάλιστα αφού είχα "αλλάξει" και αφελώς είχα πετάξει τους παλιούς! Οπότε, οι επόμενες μέρες θα είχαν ποδηλασία με γυαλιά (μυωπίας). Ευτυχώς, δεν είχε πολύ ήλιο!
Μέρα 4η: Prague - Usti nad Ladem (182 χλμ., 1315 μ.)
"Βασιλικό" ετάπ. Τα περισσότερα χιλιόμετρα. Αλλά αποδείχτηκε ότι τα αποθέματα ενέργειάς μου είχαν πέσει αρκετά χαμηλά. Δεν είχα "φορτώσει" αρκετά το προηγούμενο βράδυ (ένα κότσι είχα φάει, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετό!). Τα πόδια, από πολύ νωρίς ήταν "βαριά". Μπήκα γρήγορα σε "safe mode" και δεν ήμουν καν σίγουρος αν θα μπορούσα να ολοκληρώσω τη διαδρομή. Ευτυχώς, κάπου στο 60 χλμ. υπήρχε στο χάρτη waypoint με την ένδειξη "Beer Garden". Η ένδειξη που μας έδειχνε τα λιγοστά (μέσα στην Τσεχία) σημεία όπου μπορούσαμε να καθίσουμε για φαγητό.
Αρχικά έδειχνε κλειστό και κάποιοι ήταν έτοιμοι να φύγουν. Όμως επέμεινα, ρωτώντας (στα Γερμανικά παρακαλώ, που μιλάνε αρκετοί Τσέχοι) κάποιους εφήβους που βρίσκονταν εκεί κοντά. Έτσι έμαθα ότι ο ιδιοκτήτης ήταν μέσα και συχνά άφηνε την πόρτα κλειδωμένη (!) μέχρι να εμφανιστεί ο πρώτος πελάτης! Όταν λοιπόν χτύπησα, μου άνοιξε και με διαβεβαίωσε ότι σερβίρει και καφέ και φαγητό και ό,τι θέλουμε! Η "μπεβετάδικη" λογική μου μας είχε σώσει για μια ακόμα φορά!
Μετά το φαγητό (το κρέας ήταν χάλια, αλλά το ρύζι βάλσαμο!) ήμουν σαφώς καλύτερα! Ζωντάνεψα και ήμουν πλέον σίγουρος ότι μπορώ να τελειώσω τη διαδρομή. Όμως κάποιες στομαχικές διαταραχές (απόρροια προφανώς του χάλια κρέατος) απείλησαν την ομαλή συνέχεια... Ένα υπαίθριο ξαλάφρωμα, κάπου στο 120 χλμ., στο control point, επανέφερε τα πάντα σε τάξη!
Εν τω μεταξύ, σε όλη τη διαδρομή, απολαμβάναμε κάποιες (λίγες) ανηφόρες με 11-12%, και κάποιες (πολλές) με 6-7%. Τα περιποιημένα μικρά χωριά, διαδέχονταν μεγάλα και πυκνά δάση, επιβλητικοί πύργοι στις κορυφές των λόφων, εκκλησίες με εντυπωσιακούς χρωματιστούς τρούλους.
Αλλά βέβαια, κεντρική Ευρώπη... η βροχή συνέχισε να είναι στην ημερήσια διάταξη! Κάπου στο 140 χλμ. ξεκίνησε. Στην αρχή ως καταιγίδα με συνοδεία από χαλάζι! Χοντρό χαλάζι! Για 5-10 λεπτά καλυφθήκαμε στο υπόστεγο της εισόδου του αστυνομικού τμήματος ενός χωριού. Η αξιωματικός υπηρεσίας μας είδε και μας λυπήθηκε... Αλλά δεν μπήκαμε μέσα, για να ΜΗΝ ζεσταθούμε! Και μετά από 5 - 10 λεπτά, συνεχίσαμε. Με ένα ψιλόβροχο να μας συνοδεύει μέχρι και τον τερματισμό... Μούσκεμα φτάσαμε, είχαμε πολλά να στεγνώσουμε! (κυρίως παπούτσια, γάντια!)
Αυτή τη φορά, το γήπεδο που κοιμηθήκαμε ήταν τεράστιο γήπεδο χόκεϋ και είχε περισσότερες "ανέσεις".
Μέρα 5η: Usti nad Ladem - Dresden (Radebeul) - No ride
 |
| Δρέσδη |
Εδώ είναι που την πατήσαμε! Συνεχής βροχή όλο το βράδυ, που συνεχίστηκε και το πρωί που ξυπνήσαμε... Οπότε η προοπτική είναι για ποδήλατο υπό βροχή για τέταρτη συνεχόμενη μέρα! Με παρασέρνουν κάποιοι, και πάμε προς το σταθμό του τρένου. Με πλάνο να πάμε στη Δρέσδη για τουρισμό.
 |
| Δρέσδη |
Έτσι και γίνεται. Μόνο που κάνα μισάωρο μετά, η βροχή σταματάει, ένας υπέροχος ήλιος βγαίνει κι εμείς, αντί να απολαμβάνουμε τη διαδρομή δίπλα στο ποτάμι, είμαστε μέσα στο τρένο! Τέλος πάντων, δεν οφελεί να γκρινάζουμε... Αφού αλλάζουμε από τσέχικο σε γερμανικό σιδηρόδρομο, (και ζούμε στο πετσί μας τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο!) και αφού κάνουμε ασκήσεις ακριβείας για να προλάβουμε τις αλλαγές των τρένων (τρία λεπτά για να πάτε με το ποδήλατο επ' ώμου στη σωστή πλατφόρμα!) φτάνουμε στη Δρέσδη, κάνουμε μπόλικες βόλτες με το ποδήλατο μέσα στην πόλη, πίνουμε καφέ, τρώμε μεσημεριανό, τρώμε παγωτό, βγάζουμε πολλές φωτογραφίες και τελικά ξεκινάμε για να κάνουμε τα λίγα (10) χλμ. μέχρι το Radebeul. Και ίσα που προλαβαίνουμε να φτάσουμε πριν ξαναρχίσει η βροχή! Τουλάχιστον απολαύσαμε Δρέσδη. Πολλά αξιοθέατα, όμορφη πόλη, ιδιαίτερη ατμόσφαιρα! Μια πόλη που πρέπει να έχει στα υπόψη κάθε τουρίστας!
Το Radebeul όμορφο με καλά μαγαζιά. Τρώμε εξαιρετικό φιλέτο, σε μαγαζί που βρίσκουμε από το Trip Advisor. Κοιμόμαστε για μια ακόμα φορά, σε κλειστό γυμναστήριο, με ελάχιστες τουαλέτες.
Μέρα 6η: Radebeul - Tropical Islands (145 χλμ., 580 μ.)
Μετά το χθεσινό φιάσκο, η μέρα είχε ποδήλατο (και μάλιστα track 2) με οποιοδήποτε καιρό! Για καλή μας τύχη, ενώ ήταν πολύ συννεφιασμένη το πρωί, γλιτώσαμε το νερό και ήταν τελικά σούπερ! Χωρίς πολλές ανηφόρες, με το γκρουπ να έχει πλέον "χτιστεί" καλά, με μίξη Ελλήνων και Γερμανών, με πειθαρχία, αλλαγές και ομαδικότητα. Χρειάστηκε μερικές φορές να βάλω μια φωνή για να επαναφέρω στην τάξη κάποιους υπερ-ενθουσιώδεις, αλλά όλα καλά!
Και φτάνοντας στον τελικό προορισμό της ημέρας, είχαμε ένα ακόμα highlight της εκδρομής: παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο που έχει μετατραπεί σε πάρκο για διακοπές. Χώροι για τροχόσπιτα, υποδομές για camping και ... ένας τεράστιος θόλος που από χώρος κατασκευής Zeppelin έχει μετατραπεί σε τροπικό "νησί". Με σταθερή θερμοκρασία, τεράστιες πισίνες, νεροτσουλήθρες, εστιατόρια, καταστήματα κάθε είδους και δωμάτια προς ενοικίαση. Μπορεί για μας τους Έλληνες να μην είναι ιδιαίτερα ελκυστική η ιδέα, αλλά για Γερμανούς που δεν βλέπουν θάλασσα... Ο Βασίλης κι εγώ αξιοποιήσαμε στο έπακρο τις υποδομές σάουνας, δοκιμάζοντας τουλάχιστον 4 διαφορετικά είδη, συν το τζακούζι, συν... Τα κουρασμένα μας κορμιά το είχαν ανάγκη!Έκανα ταχύρυθμα στη σάουνα και έγινα εξπέρ! Α, και στη σάουνα απαγορευέται να φοράς οτιδήποτε! (ναι, ούτε μαγιό!)
Μέρα 7η: Tropical Islands - Berlin (110 χλμ., 290 μ.)
Τελευταία μέρα, με λίγα και εύκολα χλμ., χωρίς βροχή, με εορταστικό χαρακτήρα. Όλα τέλεια και πλέον η ομάδα δουλεύει στον αυτόματο. Μέχρι και οι Γερμανοί έχουν μάθει να κρατάνε ρυθμό (ή τέλος πάντων να μένουν πίσω στο γκρουπ και να αφήνουν εμάς να κανονίζουμε το ρυθμό!)
Η κλασική, κουραστική - λόγω πολύ αργού ρυθμού - ομαδική πορεία στα τελευταία 20 χλμ και φτάνουμε στα κτίρια της Vodafone (KDG) στο Βερολίνο. Εκεί, εκτός από χαρές, πανηγύρια και μπύρες, μας περιμένει και η φίλη μας η Χαρούλα που μας έχει ετοιμάσει αρχοντική υποδοχή! Με νοικιασμένο φορτηγό για να μεταφέρουμε τα ποδήλατα (αφού τα πακετάραμε), με κλεισμένο τραπέζι για βραδινό τσιμπούσι, με το διαμέρισμά της διαθέσιμο για να κάνουμε ντους. Ευχαριστούμε Χαρούλα! Είσαι άπαικτη!
Η νυχτερινή διαμονή στο Βερολίνο ήταν ένα ακόμα highlight: το κεντρικό κατάστημα του Coco-Mat έχει πολλά και εξαιρετικής ποιότητας κρεβάτια!
Η επιστροφή έχει τον κλασικό πλέον καυγά με τους υπεύθυνους του αεροδρομίου, μέχρι να τους πείσουμε ότι δεν πρέπει να πληρώσουμε για τα ποδήλατα γιατί μας τα χορηγεί η Aegean! Ευτυχώς, βρέθηκε η υπάλληλος (Αρμενικής καταγωγής) που ήξερε να διαβάζει ελληνικά (το email που είχαμε από την Aegean!).
Επίλογος
Με τη συμμετοχή μου χορηγημένη από την Seven Principles η συμμετοχή στο φετινό GBI δεν ήταν μόνο φτηνή, αλλά και απολαυστική. Η ομάδα βγήκε καλή, η παρέα εξαιρετική και οι διαδρομές πανέμορφες. Έκανα κάπου 900 χλμ (θα έκανα πάνω από 1,000 χλμ. αν πήγαινα στη Δρέσδη με ποδήλατο και όχι με το τρένο!). Και ανέβηκα κάπου 7,800 μ. υψομετρικά.
Μια διαδρομή που φαινόταν αρχικά εύκολη (στα χαρτιά) αλλά αποδείχτηκε απαιτητική όπως κάθε GBI. Μια ακόμα εμεπιρία στο ποδηλατικό παλμαρέ! Πάμε για άλλα!
