Είμαι από τους πολύ τυχερούς που έχουν κάνει πολλές φορές ποδήλατο εκτός Ελλάδος. Το GBI, για το οποίο τόσες φορές έχω γράψει, μου έχει δώσει αυτή την ευκαιρία. Αλλά ο άνθρωπος πάντα ψάχνει το κάτι παραπάνω... κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση!
Κάπου το Νοέμβριο λοιπόν, μου είχε μπει η ιδέα και η ώρα του Milano - San Remo Granfondo έφτασε, στις 26 Απριλίου.
Αναχώρηση - Πριν τον αγώνα
Από την Παρασκευή το μεσημέρι ξεκίνησε το ταξίδι. Με το Γιώργο φορτώσαμε τις δυο ποδηλατικές βαλίτσες και τα δυο μικρά σακ-βουαγιάζ στο Golf και φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η φόρτωση και το check-in ήταν εξαιρετικά γρήγορα και ομαλά... Μπράβο στην Alitalia. Δωρεάν η μεταφορά της βαλίτσας ποδηλάτου (μέχρι 25 κιλά) με την προϋπόθεση ότι είχες μαζί σου επιπλέον μόνο μια χειραποσκευή μέχρι 8 κιλά. Εύκολο στην προκειμένη περίπτωση: αρκετά ρούχα μπήκαν στη βαλίτσα ποδηλάτου κι έτσι το κόστος μετακίνησης παρέμεινε στα 150€ που είχε κοστίσει το εισιτήριο.
Στο αεροπλάνο ήρθε και ο πρώτος καλός οιωνός: μαζί μας ταξίδευε και ο Περικλής Ηλίας, ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδηλάτες αυτή τη στιγμή. Ο Γιώργος τον έχει γνωρίσει παλιότερα, οπότε ήταν εύκολο να πούμε δυο ποδηλατικές κουβέντες μαζί του! Άφιξη στη Ρώμη και δεύτερη πτήση για Μιλάνο, με μικρή σχετικά αναμονή. Την ώρα που μπαίναμε στο (2ο) αεροπλάνο, είδαμε να το φορτώνουν με αποσκευές και μπορέσαμε να διακρίνουμε τις βαλίτσες των ποδηλάτων μας, οπότε... κανένα άγχος (για το αν θα έχουμε τα ποδηλατά μας φτάνοντας στο Μιλάνο)!
Από το αεροδρόμιο, τραίνο και μετρό για το Assango, προάστιο του Μιλάνου, όπου είναι το ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο είναι και σημείο εκκίνησης. Συναντιόμαστε με τον τρίτο Έλληνα (Γιάννη) που έχει φτάσει νωρίτερα και με το μετρό ξεκινάμε για Navigli, γνωστό τουριστικό και γραφικό προάστιο, μόλις 4 στάσεις μετρό μακριά.
Το φαγητό είναι καλό, αλλά όχι κορυφαίο. "Φορτώνουμε" υδατάνθρακα (pasta) αλλά και πρωτεΐνη (φιλετάκια). Το παγωτάκι απαραίτητο συμπλήρωμα. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, παρά την κούραση, η ένταση δίνει την απαραίτητη ενέργεια για να δέσω το ποδήλατο. Έχω άλλωστε το δωμάτιο μόνος μου (ο 4ος Έλληνας, ο Σαράντης, θα έρθει την επόμενη μέρα).
Το πρωινό στο NH Milanofiori Hotel είναι πολύ καλό. Μετά, στηνόμαστε στην ουρά για την εγγραφή και παραλαβή των σχετικών. Παρόλο που η ουρά είναι αρκετή, προχωράει σχετικά καλά και μας δίνεται η ευκαιρία να γνωριστούμε με κόσμο. Ο Ολλανδός με τη γυναίκα του, έχουν έρθει για να ποδηλατίσουν και οι δύο, έχουν νοικιάσει τροχόσπιτο με οδηγό, στο οποίο θα μείνουν και το οποίο θα τους ακολουθεί στον αγώνα, για υποστήριξη! Αυτά είναι! Μεγαλεία! Είναι ευγενικός και φιλικός, μας δανείζει τρόμπα και λάδι και βγάζουμε και μια φωτό, πριν ξεκινήσουμε για την προπόνηση / δοκιμή.
Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, έχει ρίξει αρκετές ψιχάλες, αλλά το ρισκάρουμε. Είμαστε τυχεροί: κάνουμε περίπου 30 χλμ, 1 ώρα προπόνηση, χωρίς να φάμε ίχνος βροχής! Όλα δουλεύουν άψογα στο ποδήλατο και όλα είναι έτοιμα για την αυριανή μέρα! Ο Σαράντης έρχεται προς το μεσημέρι, εμείς κάνουμε μια βόλτα στο γειτονικό εμπορικό κέντρο και το βράδυ βγαίνουμε πάλι προς το Navigli, αυτή τη φορά μεγαλύτερη παρέα: εκτός από το Σαράντη (είμαστε πλέον 4 οι Έλληνες), έχουμε τους τρεις Άγγλους της ομάδας (Richard, Jamie και Tom) και δυο φίλους του Σαράντη (ένας Ισπανός και ένας Ρουμάνος).
Καλό φαγητό, το απαραίτητο παγωτάκι και επιστροφή για ύπνο. Περιέργως, κοιμάμαι σχετικά εύκολα. Δεν έχω ιδιαίτερο άγχος και αγωνία (παρόλο που είχα αρκετό κι από τα δύο, τις προηγούμενες ημέρες!).
Ο αγώνας
Πρωινό στις 5:30 με μακαρόνια! Όχι πολύ συνηθισμένο, αλλά η μπρεβετοεμπειρία έχει δουλέψει και εδώ: το στομάχι έχει συνηθίσει. Η διοργάνωση, για μια ακόμα φορά μετά τη χθεσινή, ομαλή παράδοση των racing packs, αποδεικνύει ότι μπορεί να διαχειριστεί με άνεση, μεγάλο αριθμό ποδηλατών. Χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς καθυστερήσεις, μπαίνουμε στο χώρο εκκίνησης (χωρισμένο σε τρια μπλοκς που θα έφευγαν ανά 10 λεπτά) και ξεκινάμε!
Όπως το περίμενα, ο ρυθμός είναι καταιγιστικός από την αρχή. Τα 35, 40 και 45 χλμ/ώρα είναι εύκολα. Ευτυχώς, τα γκρουπ είναι σχετικά μικρά, η παρέα/ομάδα μου είναι όλη μαζί, οπότε χωρίς άγχος περνάνε τα πρώτα χλμ. Ακολουθώ τους πολλούς και φροντίζω να φυλάγομαι από κακοτοπιές κάθε είδους (λακούβες, στραβοτιμονιές διπλανών, κλπ.). Φαίνεται γρήγορα, ότι στους συμμετέχοντες ΔΕΝ υπάρχουν "αρχάριοι". Αναβάτες κάθε ηλικίας, αλλά όλοι ξέρουν τι κάνουν! Το επίπεδο είναι πράγματι πολύ ψηλό.
Τα χιλιόμετρα περνάνε γρήγορα και ευχάριστα. Υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ, σε κάθε διαστάυρωση, κίτρινα φωσφοριζέ χαρτιά, κολλημένα σε ευδιάκριτα σημεία, που δείχνουν τη σωστή κατεύθυνση. Δε χρειάζεται (και δεν έχω) κανένα gpx αρχείο της διαδρομής.
Το γκρουπάκι μου διαλύεται σχετικά γρήγορα: οι Άγγλοι είναι σε άλλο επίπεδο και φεύγουν μπροστά. Για να καθορίσω το ρυθμό μου, έχω αποφασίσει να κοιτάω ΜΟΝΟ το βατόμετρό μου και τίποτε άλλο. Αποφεύγω όπως ο διάλος το λιβάνι τις μεταβολές ρυθμού. Δεν κυνηγάω κανένα ξεκόλλημα και επιταχύνω με πολύ ομαλό ρυθμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να νοιώθω πολύ καλά, αλλά και να μη μένω πολύ ώρα στο ίδιο γκρουπ. Όταν όμως βρίσκω έμπειρους Ιταλούς πενηντάρηδες, διαπιστώνω (με χαρά) ότι δεν είμαι μόνος. Κι αυτοί ακολουθούν την ίδια τακτική, οπότε μένω για πολλά χιλιόμετρα μαζί τους.
Αρκετοί έχουν support cars που τους ακολουθούν, τους ανεφοδιάζουν, τους φωτογραφίζουν. Εγώ πρέπει να σταματήσω στα σημεία ανεφοδιασμού. Μένω περίπου 7 - 8 λεπτά στο καθένα. Να γεμίσω παγούρια, να φάω κάτι (επιπλέον αυτών που τρώω κάθε 45 λεπτά πάνω στο ποδήλατο), να φορτώσω λίγο επιπλέον φαγητό για το δρόμο, να αδειάσω κύστη...
Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, η θερμοκρασία ιδανική για ποδήλατο. Αλλά πλησιάζοντας στο 110 χλμ. αρχίζει η (πολύ ομαλή στην αρχή) ανάβαση προς το Passo del Turchino και η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει. Φοράω από το πρωί arm warmers και δεν έχω θελήσει να τα βγάλω... Το κοντό κολάν έχει αποδειχτεί καλή επιλογή. Τα πόδια μου δεν κρυώνουν (δεν έχουν μείνει και καθόλου ακίνητα, αφού οι κατηφόρες λείπουν από τη διαδρομή!) . Ανεβαίνοντας προς το Passo, έρχονται και οι πρώτες ψιχάλες. Το τοπίο είναι πλέον ορεινό, με ψηλά, επιβλητικά και καταπράσινα δέντρα, με πολλά νερά να ακούγονται από ρυάκια δεξιά από το δρόμο. Στάση ενός λεπτού για το αδιάβροχο και συνεχίζω. Η ανηφόρα δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη τελικά. Βγαίνει άνετα. Κατεβαίνοντας προς τη Genoa, το τοπίο αλλάζει σταδιακά. Και όταν πια βλέπεις θάλασσα, το τοπίο έχει μεταμορφωθεί οριστικά.
Από δω και πέρα, έχει περάσματα από τουριστικά θέρετρα, αλλά και μικρά ανεβοκατεβάσματα, με τη θάλασσα από τη μια πλευρά και ψηλά βράχια από την άλλη. Σαν το brevet της Λάρισσας, ένα πράμα! Αλλά στο πιο χλιδάτο! Οι παραλιακές πόλεις είναι γεμάτες μαρίνες υψηλών προδιαγραφών. Τα λιμάνια είναι πολύβουα και με τεράστια κρουαζιερόπλοια αραγμένα. Οι άνθρωποι κυκλοφορούν με ακριβά station wagon. Τα κτίρια είναι μιας άλλης εποχής, αποπνέουν κάτι μεταξύ ξεχασμένου μεγαλείου και κιτς. Κάποιοι οδηγοί αυτοκινήτων είναι συνταξιούχοι και η επαφή τους με τους άλλους χρήστες του δρόμου είναι ίδια με αυτή των ελλήνων συναδέλφων τους (συνταξιούχων): μηδενική! Ένας δυο από αυτούς κάνουν αξιόλογη προσπάθεια να με πάρουν παραμάζωμα, αλλά είμαι καλά προπονημένος στους δρόμους της Αθήνας και τους αποφεύγω με άνεση.
Οι μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών αυτών είναι εμφανώς εξοικιωμένοι με την ποδηλασία: στέκονται στην άκρη του δρόμου και μας χειροκροτάνε. Φωνάζουν Bravo και Vai. Μας λένε στα πόσα χλμ. είναι ο επόμενος ανεφοδιασμός (χωρίς να ρωτήσουμε!). Αποτελούν κι αυτοί μέρος της εμπειρίας που λέγεται "Milano - San Remo Granfondo". Και αποτελούν διαρκή υπενθύμιση του γιατί έχουμε ΠΟΛΥ δρόμο ακόμα να διανύσουμε εδώ στην Ελλάδα, για να μπορέσουμε να γίνουμε προορισμός για τέτοιου είδους τουρισμό.
Τα πόδια μου γυρίζουν πρόθυμα και σταθερά. Έχω 80 - 85 cadence και 150 - 180 W. Η ταχύτητα είναι συχνά πάνω από 30 km/h και το κοντέρ δείχνει ότι πλησιάζω στις δυο "προκλήσεις" που με περιμένουν πριν τον τερματισμό: Cipressa και Poggio. Η κίτρινη φωσφοριζέ πινακίδα με οδηγεί δεξιά, μακριά από την παραλία, στην πρώτη από τις δυο αναβάσεις. Εκεί ακριβώς είναι σταθμευμένο και το αυτοκίνητο-σκούπα της διοργάνωσης. Έχει ήδη φορτώσει μερικά ποδήλατα και μερικούς εγκαταλείψαντες και βρίσκεται στην περιοχή που προφανώς γνωρίζει ότι θα βρει κι άλλους πελάτες. Το αγνοώ - άλλωστε αισθάνομαι ιδιαίτερα καλά και αισιόδοξα - και ξεκινάω να ανεβαίνω την Cipressa. Δε ντρέπομαι ναβάλω το 28 στα πολύ απότομα κομμάτια, αλλά στο μεγαλύτερο τμήμα το 23 και το 25 είναι υπεραρκετό!
Και βέβαια, όταν ανεβαίνεις μια ανηφόρα και βλέπεις στην άσφαλτο. γραμμένα συνθήματα με λευκή μπογιά, του τύπου "Vai Nibali", είναι δύσκολο να κόψεις ρυθμό και να σκεφτείς ότι τα πόδια σου κουράστηκαν! Είναι μάλλον το καλύτερο "ντοπάρισμα" που μπορώ να σκεφτώ! Λίγο πιο κάτω, μετά τα "Vai Nibali", είναι γραμμένα τα ονόματα των ομάδων, σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους, με stencil: είναι προφανώς κάποιο feeding zone όπου με τάξη στέκονται οι βοηθοί, κρατώντας παγούρια ή moussettes! Οι εικόνες σχηματίζονται στο μυαλό μου και τα πόδια αποκτούν φτερά! Η ανάβαση τελειώνει γρήγορα, η θέα από την κορυφή κόβει την ανάσα, με τη Μεσόγειο να απλώνεται στα πόδια μου, η κατάβαση είναι απολαυστική και γρήγορη. Λίγα χλμ. στην παραλία και η τελευταία πρόκληση της ημέρας (το Poggio) είναι μια από τα ίδια: δύσκολη μετά από 280+ χλμ. αλλά με φτερά στα πόδια λόγω περιβάλλοντος και λόγω της αίσθησης ότι τερματίζεις όπου να 'ναι..
Η είσοδος στο San Remo είναι φορτισμένη συναισθηματικά για μένα, αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ με πόσα χλμ και με πόσα σπρωξίματα μπαίνουν σε αυτούς τους δρόμους οι pro...
Ο τερματισμός είναι όπως και η εκκίνηση: απλώς και αποτελεσματικός. Ένας τάπητας χρονομέτρησης, μια τέντα και άνθρωποι που ξέρουν τη δουλειά τους.
Το μοναδικό μελανό σημείο στην όλη διοργάνωση ήταν το γεγονός ότι αναγκάστηκα να περπατήσω κάπου 3 χλμ με το ποδήλατο στο ένα χέρι και τη βαλίτσα μου στο άλλο, σε έναν πολύ ανηφορικό δρόμο για να φτάσω στο ξενοδοχείο μου! Όπως έμαθα μετά, υπήρχε λεωφορείο, αλλά κανείς δεν ήξερε να μου το πει! Έκανα έντονα παράπονα στη διοργάνωση γι' αυτό.
Το βράδυ μια σύντομη βόλτα στο Σαν Ρέμο, οδήγησε σε κλασική, καλή πιτσαρία. Ο ύπνος ήταν βαρύς, και το πρωί είχε αρχίσει η βροχή για τα καλά! Ευτυχώς, άργησε μια μέρα! Μικρό βαν μας πήγε από το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης. Εκεί φορτώσαμε στο πούλμαν που θα μας πήγαινε πίσω στο Μιλάνο. Το trailer για ποδήλατα ήταν κλάσεις ανώτερο από το γνωστό - μοναδικό - trailer που βλέπουμε στις ελληνικές διοργανώσεις. Η διαδρομή ήταν άνετη και η συνεχής βροχή την έκανε ρομαντική.
Άφιξη στο Μιλάνο, πακετάρισμα ποδηλάτου και μεταφορά με ΜΜΜ προς το αεροδρόμιο. Όλα σύμφωνα με το πρόγραμμα, άνετα και χωρίς άγχος. Είναι κι αυτό μέρος της εμπειρίας: τα τρένα είναι στην ώρα τους, παντού έχει υποδομές για ποδηλάτες, κλπ..
Απολογισμός
Ποδηλάτησα 10 ώρες και 40 λεπτά. Μπορούσα να έχω κάνει τουλάχιστον μισή ώρα καλύτερο χρόνο. Ίσως και μία ώρα λιγότερο. Τερμάτισα με πολλές δυνάμεις. Ήμουν συνειδητά συγκρατημένος και συντηρητικός. Έχοντας κάνει τόσα έξοδα για τη συμμετοχή, έχοντας μπει σε τόση "φασαρία", όντας για πρώτη φορά σε κάποιο event τέτοιου είδους, ήθελα πάνω απ' όλα να τερματίσω χωρίς προβλήματα και χωρίς ταλαιπωρίες. Αυτό το πέτυχα. Αλλά για να το πετύχω ήμουν πολύ προσεκτικός με το φαγητό (για να μη σουρώσω), με την υδροδοσία (για να αποφύγω τις κράμπες), με τις εντάσεις και τα τινάγματα (για να μη μείνω από ενέργεια). Φοβόμουνα πιθανούς πόνους σε μέση, πλάτη, αυχένα κλπ. Δε συνέβη τίποτα από αυτά. Προφανώς η προετοιμασία (ενδυνάμωση κορμού με yoga) δούλεψε σωστά! Και βέβαια είμαι πολύ ικανοποιημένος γι' αυτό. Παρόλο που έχασα αρκετές ώρες από την προγραμματισμένη προπόνηση (οικογένεια και δουλειά πρέπει - και συνεχίζουν - να έχουν προτεραιότητα), κατάφερα να κάνω τις πιο σημαντικές (προπονήσεις) και να βγω εύκολα από τη δοκιμασία.
Συνολικά ικανοποιημένος λοιπόν από την πρώτη αυτή προσπάθεια και βέβαια "ανοίγει" η όρεξη για άλλα, παρόμοια!
