2 Φεβ 2014

Επιστροφή στους δρόμους

Σάββατο 31 Ιανουαρίου, Πάρνηθα 
Ένα από τα βασικά διδάγματα από τη μελέτη προπονητικών βιβλίων και άρθρων είναι το ακόλουθο:
Μάθε να "ακούς" το σώμα σου!
Πολύ καιρό τώρα προσπαθώ να εφαρμόσω τη συγκεκριμένη αρχή, προσαρμόζοντας το εβδομαδιαίο προπονητικό πρόγραμμα, ανάλογα με την "αίσθηση" κούρασης (πνευματικής και σωματικής). Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά την πτώση της 12ης Ιανουαρίου, είχα την ευκαιρία να εφαρμόσω (νομίζω με επιτυχία) την ίδια αρχή, με διαφορετικό στόχο.

Περίμενα να δω πότε το σώμα μου θα μου πει ότι είναι έτοιμο να ξαναμπεί στη διαδικασία των (έντονων μερικές φορές) προπονήσεων. Την πρώτη βδομάδα, πονούσα παντού και ήμουν με ράμματα... Προφανής η επιλογή! Τη δεύτερη βδομάδα, και ειδικά μετά τα μισά της (όταν έβγαλα και τα ράμματα), άρχισα να σκέφτομαι την επιστροφή μου... Αλλά υπήρχαν αντίθετα μηνύματα από το σώμα... Το πρωί, δεν είχα ούτε διάθεση, ούτε και δύναμη. Το απόγευμα, "πίεζα" τον εαυτό μου να βγει για ένα τρεξιματάκι, αλλά κάτι, αδιόρατο με κρατούσε...

Εβδομάδα προσαρμογής

Τελικά, το Σάββατο, ακριβώς 14 μέρες μετά το ατύχημα, έκανα το πρώτο τρέξιμο. Μόλις 4 χλμ. Μπορούσα να πιέσω τον εαυτό μου, να πάει λίγο πιο μακριά και με λίγο πιο γρήγορο ρυθμό. Δεν έκανα τίποτα από τα δύο και - όπως αποδείχτηκε - έκανα πολύ καλά! Την επόμενη μέρα, τα 6 χλμ. με λίγο πιο σβέλτο ρυθμό, βγήκαν αβίαστα. Μια μέρα ξεκούραση (Δευτέρα) και την Τρίτη, πάνω στο εργόμετρο, "ξύπνησα" τα πόδια μου. 45 λεπτά ήταν αρκετά. Περιελάμβαναν single-leg και μερικές ασκήσεις δύναμης. Την Τετάρτη, το γυμναστήριο ήρθε και πάλι, φυσικά και αβίαστα. Χρειάστηκε να αφαιρέσω τις ασκήσεις που ζόριζαν τον καρπό (με πονάει ακόμα), αλλά η δύναμη στα πόδια, άρχισε (σιγά-σιγά) να επανέρχεται! Για μια ακόμα φορά, "άκουσα" τα μηνύματα και προσάρμοσα το πρόγραμμα.

Την Πέμπτη, δεύτερη φορά στο εργόμετρο, και το πρώτο tempo (μικρής διάρκειας) με λαχάνιασε, αλλά βγήκε στρωτά. Το καρδιοαναπνευστικό σύστημα, θέλει κι αυτό το χρόνο του, για να "ξυπνήσει" ομαλά. Ξεκούραση την Παρασκευή, και το Σάββατο ήρθε η ώρα για ποδήλατο στο δρόμο. Γνωρίζοντας την αδυναμία του καρπού, προτίμησα ανηφορική διαδρομή (ανάβαση Πάρνηθας), όπου τα χέρια πρέπει απλώς να ακουμπάνε στο τιμόνι. Και βέβαια, απέφυγα το group: πρέπει να είμαι 100% ΟΚ για να μπω σε group (μην πάρουμε και κανέναν άνθρωπο στο λαιμό μας!).

Έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη βδομάδα επανένταξης. Ο προπονητικός μεσόκυκλος θα πρέπει να γυρίσει πίσω (ήμουν στο Build 1, θα πρέπει να επιστρέψω στο Base 3). Αλλά αυτό δεν πειράζει, αφού είμαι ακόμα μακριά (χρονικά) από οποιαδήποτε διοργάνωση - στόχο.

Σημασία έχει λοιπόν, να "ακούμε" το σώμα και να του δίνουμε το χρόνο να επανέλθει. Το σώμα έχει μνήμη και οι λειτουργίες του οργανισμού είναι πολύπλοκες. Το σίγουρο είναι ότι μπορεί, σταδιακά να προσαρμοστεί σε πολλά πράγματα και ερεθίσματα. Αλλά η λέξη-κλειδί είναι "σταδιακά"!

Ψυχολογικός τομέας

Δεν έχω διαβάσει πολλά επί του θέματος, αλλά μπορώ να καταγράψω τη δική μου, μικρή μέχρι τώρα, εμπειρία.

Περίμενα να έχω μια αδιόρατη φοβία, ένα "κράτημα", μόλις ξανα-ανέβαινα στο ποδήλατο. Και έτσι έγινε! Για τα πρώτα 15 - 20 λεπτά. Χρειάζεται μια συνειδητή και έντονη προσπάθεια για να "γραφτεί" στο μυαλό, ότι το ποδήλατο θα μείνει όρθιο, όπως το κάνει για 8,000+ χλμ. κάθε χρόνο και δε θα ξαναπέσει όπως στις 12 του Γενάρη, σε ανύποπτο χρόνο. Η πτώση ήταν από απώλεια συγκέντρωσης. Όσο η συγκέντρωση παραμένει, τα πράγματα παραμένουν υπό έλεγχο...

Αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου, τα πρώτα λεπτά που ξανα-καβάλησα, το Σάββατο το πρωί. Μετά, άφησα το βουνό (Πάρνηθα) να με συνεπάρει και απόλαυσα την προπόνησή μου. Αύξησα την ένταση, τους παλμούς και τη δύναμη, σταθεροποίησα στα ~240 W και όλα πήραν το δρόμο τους...

Καλά χιλιόμετρα να έχω / έχουμε!


Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...