Πτώση...

Μάλλον έχω προσαρμοστεί με την ιδέα ότι οι πτώσεις είναι μέσα στους κινδύνους του αθλήματος...

Την Κυριακή, 12 Ιανουαρίου, βίωσα τη σοβαρότερη μέχρι τώρα. Ελπίζω, τη σοβαρότερη γενικά! Χωρίς προφανή λόγο (φαίνεται πώς όταν "χαλαρώνεις" και νομίζεις ότι όλα θα γίνουν μόνα τους, τότε "την πατάς"), ο μπροστινός μου τροχός βρέθηκε εκτός ασφάλτου (σπασμένη στο δεξιό άκρο του δρόμου και το χώμα 20 cm πιο χαμηλά) κι εγώ βρέθηκα με 30+ χλμ/ώρα ταχύτητα (κατηφορική ευθεία στη Βάρκιζα), να σέρνω το πρόσωπό μου στην άσφαλτο της παραλιακής... Ακριβώς όπως ο Jens το 2009... (εκείνος έχασε ξαφνικά την πρόσφυση του μπροστινού τροχού από ολισθηρότητα, εγώ από "είσοδο" σε "χαντάκι").

Οι επόμενες ώρες ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία: ΕΚΑΒ, επείγοντα περιστατικά σε εφημερεύον νοσοκομείο, πολλά (30) ράμματα για τα "θλαστικά τραύματα προσώπου" (η επιστημονική ονομασία για τα μεγάλα και βαθιά σκισίματα), πολλές εξετάσεις, ταλαιπωρία για τους δικούς μου ανθρώπους... Και οι επόμενες δυο νύχτες, ύπνου σε κρεβάτι νοσοκομείου, με τον φλεβο-καθετήρα μόνιμο στο δεξί μου χέρι, με τις κατά τ' άλλα αδιάφορες νοσοκόμες να μου χορηγούν ενδοφλέβια αντιβίωση κάθε 8 ώρες, σίγουρα δεν είναι κάτι που θα ήθελα να ξαναζήσω. Όπως και η σύντροφος της ζωής μου δε θα ήθελε να περνάει τις ώρες της δίπλα μου, σε δωμάτια νοσοκομείων. Μοιράστηκε λίγο βάρος και η αγέρωχη μάνα, βέβαια! Να είναι καλά και οι δυο τους!

Σε κάθε τέτοια περιπέτεια, σκέφτεσαι τον εαυτό σου (που πρέπει να τον φροντίσεις, ο ίδιος, για να γίνει γρήγορα, εντελώς καλά), αλλά σκέφτεσαι και τους δικούς σου ανθρώπους, που θα σου σταθούν, θα σε φροντίσουν, θα σε βοηθήσουν, θα υποστούν αγόγγυστα την "ταλαιπωρία". Ένα "ευχαριστώ"είναι μάλλον λίγο... Προσπαθούν (όχι πάντα επιτυχημένα) να καταλάβουν την εμμονή σου να ανεβαίνεις στο ποδήλατο, να παίρνεις τους δρόμους και να βάζεις σε κίνδυνο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη ζωή σου... Και σου είναι δύσκολο να τους εξηγήσεις... Ίσως αν έρθουν μαζί σου και κολλήσουν το μικρόβιο... Ίσως...

Τηρουμένων των (ποδηλατικών και όχι μόνο) αναλογιών, φτηνά τη γλίτωσα:  τίποτα σπασμένο (σπάσιμο κλείδας είναι το πιο συνηθισμένο σε τέτοιες περιπτώσεις), καμία ζημιά στο μάτι, καμία μόνιμη βλάβη. Ίσως κάποια μικρή ουλή, να μείνει, για να αποτελεί την αφορμή μου να διηγηθώ μια ποδηλατική ιστορία σε μετέπειτα γνωριμίες. Αλλά ο εξαιρετικός πλαστικός χειρουργός που με "κένταγε" επί δυο ώρες στα επείγοντα, φρόντισε να είναι από ανύπαρκτη έως πολύ μικρή (αυτή η ουλή)!

Μερικά, σκόρπια, διδάγματα:

• Το κράνος σώζει. "Σιγά το νέο", αλλά μ' αυτό πρέπει να ξεκινήσω.

Το σπάσιμο, αλλά και μια εμφανής παραμόρφωση στο εξωτερικό κέλυφος, απορρόφησαν την ενέργεια που κατευθυνόταν προς την άνω κροταφική περιοχή του κεφαλιού μου! 

• Μόνο original γυαλιά! Μπορεί να μου κοστίσει 70€ να αντικαταστήσω τους original Oakley φακούς στα original Oakley γυαλιά μου (ο σκελετός έχει μερικές γρατζουνιές αλλά παραμένει πλήρως λειτουργικός) αλλά δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν είχα immitation Κνέζικα που τα έχω δει να σπάνε σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ατυχημάτων συνποδηλατών μου. Αν δε θέλετε Oakley, πάρτε κάτι φθηνότερο, αλλά πάντα επώνυμο, original και ειδικό για ποδηλασία!
• Όχι χέρια μπροστά! Ο χρόνος αντίδρασης που είχα, ήταν μηδενικός. Αλλά αν (ασυναίσθητα) προλάβαινα να βάλω χέρια μπροστά, θα είχα σπασίματα κλείδας, καρπών, κλπ... Ρολλάρισα (όπως είναι και το σωστό) και γλίτωσα με μερικές μυικές θλάσεις σε καρπό και πλευρά (οι οποίες προέκυψαν όση ώρα η ταχύτητα του σώματός μου ήταν μεγάλη και δεν μου επέτρεπε να "ρολλάρω", οπότε και σερνόμουν με το πρόσωπο στην άσφαλτο...
• Όχι χαλάρωση! Όταν χαλαρώνεις, τότε γίνονται τα λάθη. Προσοχή πάντα τεταμένη, ακόμα και την ώρα της βόλτας / αποθεραπείας!

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, για την επούλωση, για τα δημόσια νοσοκομεία, κλπ. Θα μπορούσα επίσης να δείξω τρομακτικές φωτογραφίες από το κρεβάτι του χειρουργείου και από τις πρώτες ώρες μετά, με το πρησμένο, μελανιασμένο πρόσωπο, με τις εκδορές, τα ράμματα και τα αίματα. Θα μπορούσα να δείξω φωτογραφίες από τον εξοπλισμό, σκισμένες και ματωμένες μπλούζες κλπ... ΔΕΝ θα το κάνω. Σημασία έχουν τα "διδάγματά μου" και ίσως και κάποιες σκέψεις μου. Αυτά ήθελα να μοιραστώ. 

Δυο βδομάδες μετά, με τα ράμματα να έχουν αφαιρεθεί, μια μικρή ουλή να είναι σε διαδικασία επούλωσης, τα εγκαύματα τριβής να έχουν σχεδόν εξαφανισθεί και μόνο έναν πόνο στον καρπό να παραμένει και να με κρατάει εκτός ποδηλάτου, όλα τα παραπάνω είναι μια ανάμνηση, από την οποία, καλό είναι, να μείνουν κάποια διδάγματα, για μένα και για τους φίλους που (με) διαβάζουν!

Κι επειδή, τώρα που βεβαιωθήκατε ότι είμαι (σχεδόν) καλά στην υγεία μου, ξέρω ποια είναι η επόμενη ερώτηση...

Το ποδήλατο έπαθε πολύ λιγότερα από μένα...

• Μια μικρή παραμόρφωση στο μπροστινό στεφάνι, διορθώθηκε εύκολα και μια ακτινολόγηση έκανε τον τροχό σαν καινούριο.
• Ένα καινούριο λάστιχο (κάθετα κοψίματα στο πλάι του παλιού) και μια καινούρια σαμπρέλα.
• Μια καινούρια ταινία τιμονιού και καινούρια λάστιχα στις μανέτες των φρένων.
• Μερικές αισθητικές, αλλά όχι λειτουργικές συνέπειες: 
• Γρατζουνιές στην αριστερή μανέτα
• Μια δυο (επιπλέον) γρατζουνιές στον οριζόντιο σωλήνα
• Μερικές γρατζουνιές στο τιμόνι, που καλύπτονται από την ταινία