25 Ιαν 2014

Πτώση...

Μάλλον έχω προσαρμοστεί με την ιδέα ότι οι πτώσεις είναι μέσα στους κινδύνους του αθλήματος...

Την Κυριακή, 12 Ιανουαρίου, βίωσα τη σοβαρότερη μέχρι τώρα. Ελπίζω, τη σοβαρότερη γενικά! Χωρίς προφανή λόγο (φαίνεται πώς όταν "χαλαρώνεις" και νομίζεις ότι όλα θα γίνουν μόνα τους, τότε "την πατάς"), ο μπροστινός μου τροχός βρέθηκε εκτός ασφάλτου (σπασμένη στο δεξιό άκρο του δρόμου και το χώμα 20 cm πιο χαμηλά) κι εγώ βρέθηκα με 30+ χλμ/ώρα ταχύτητα (κατηφορική ευθεία στη Βάρκιζα), να σέρνω το πρόσωπό μου στην άσφαλτο της παραλιακής... Ακριβώς όπως ο Jens το 2009... (εκείνος έχασε ξαφνικά την πρόσφυση του μπροστινού τροχού από ολισθηρότητα, εγώ από "είσοδο" σε "χαντάκι").

Οι επόμενες ώρες ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία: ΕΚΑΒ, επείγοντα περιστατικά σε εφημερεύον νοσοκομείο, πολλά (30) ράμματα για τα "θλαστικά τραύματα προσώπου" (η επιστημονική ονομασία για τα μεγάλα και βαθιά σκισίματα), πολλές εξετάσεις, ταλαιπωρία για τους δικούς μου ανθρώπους... Και οι επόμενες δυο νύχτες, ύπνου σε κρεβάτι νοσοκομείου, με τον φλεβο-καθετήρα μόνιμο στο δεξί μου χέρι, με τις κατά τ' άλλα αδιάφορες νοσοκόμες να μου χορηγούν ενδοφλέβια αντιβίωση κάθε 8 ώρες, σίγουρα δεν είναι κάτι που θα ήθελα να ξαναζήσω. Όπως και η σύντροφος της ζωής μου δε θα ήθελε να περνάει τις ώρες της δίπλα μου, σε δωμάτια νοσοκομείων. Μοιράστηκε λίγο βάρος και η αγέρωχη μάνα, βέβαια! Να είναι καλά και οι δυο τους!

Σε κάθε τέτοια περιπέτεια, σκέφτεσαι τον εαυτό σου (που πρέπει να τον φροντίσεις, ο ίδιος, για να γίνει γρήγορα, εντελώς καλά), αλλά σκέφτεσαι και τους δικούς σου ανθρώπους, που θα σου σταθούν, θα σε φροντίσουν, θα σε βοηθήσουν, θα υποστούν αγόγγυστα την "ταλαιπωρία". Ένα "ευχαριστώ"είναι μάλλον λίγο... Προσπαθούν (όχι πάντα επιτυχημένα) να καταλάβουν την εμμονή σου να ανεβαίνεις στο ποδήλατο, να παίρνεις τους δρόμους και να βάζεις σε κίνδυνο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη ζωή σου... Και σου είναι δύσκολο να τους εξηγήσεις... Ίσως αν έρθουν μαζί σου και κολλήσουν το μικρόβιο... Ίσως...

Τηρουμένων των (ποδηλατικών και όχι μόνο) αναλογιών, φτηνά τη γλίτωσα:  τίποτα σπασμένο (σπάσιμο κλείδας είναι το πιο συνηθισμένο σε τέτοιες περιπτώσεις), καμία ζημιά στο μάτι, καμία μόνιμη βλάβη. Ίσως κάποια μικρή ουλή, να μείνει, για να αποτελεί την αφορμή μου να διηγηθώ μια ποδηλατική ιστορία σε μετέπειτα γνωριμίες. Αλλά ο εξαιρετικός πλαστικός χειρουργός που με "κένταγε" επί δυο ώρες στα επείγοντα, φρόντισε να είναι από ανύπαρκτη έως πολύ μικρή (αυτή η ουλή)!

Μερικά, σκόρπια, διδάγματα:
  • Το κράνος σώζει. "Σιγά το νέο", αλλά μ' αυτό πρέπει να ξεκινήσω.



Το σπάσιμο, αλλά και μια εμφανής παραμόρφωση στο εξωτερικό κέλυφος, απορρόφησαν την ενέργεια που κατευθυνόταν προς την άνω κροταφική περιοχή του κεφαλιού μου! 
  • Μόνο original γυαλιά! Μπορεί να μου κοστίσει 70€ να αντικαταστήσω τους original Oakley φακούς στα original Oakley γυαλιά μου (ο σκελετός έχει μερικές γρατζουνιές αλλά παραμένει πλήρως λειτουργικός) αλλά δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν είχα immitation Κνέζικα που τα έχω δει να σπάνε σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ατυχημάτων συνποδηλατών μου. Αν δε θέλετε Oakley, πάρτε κάτι φθηνότερο, αλλά πάντα επώνυμο, original και ειδικό για ποδηλασία!
  • Όχι χέρια μπροστά! Ο χρόνος αντίδρασης που είχα, ήταν μηδενικός. Αλλά αν (ασυναίσθητα) προλάβαινα να βάλω χέρια μπροστά, θα είχα σπασίματα κλείδας, καρπών, κλπ... Ρολλάρισα (όπως είναι και το σωστό) και γλίτωσα με μερικές μυικές θλάσεις σε καρπό και πλευρά (οι οποίες προέκυψαν όση ώρα η ταχύτητα του σώματός μου ήταν μεγάλη και δεν μου επέτρεπε να "ρολλάρω", οπότε και σερνόμουν με το πρόσωπο στην άσφαλτο...
  • Όχι χαλάρωση! Όταν χαλαρώνεις, τότε γίνονται τα λάθη. Προσοχή πάντα τεταμένη, ακόμα και την ώρα της βόλτας / αποθεραπείας!
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, για την επούλωση, για τα δημόσια νοσοκομεία, κλπ. Θα μπορούσα επίσης να δείξω τρομακτικές φωτογραφίες από το κρεβάτι του χειρουργείου και από τις πρώτες ώρες μετά, με το πρησμένο, μελανιασμένο πρόσωπο, με τις εκδορές, τα ράμματα και τα αίματα. Θα μπορούσα να δείξω φωτογραφίες από τον εξοπλισμό, σκισμένες και ματωμένες μπλούζες κλπ... ΔΕΝ θα το κάνω. Σημασία έχουν τα "διδάγματά μου" και ίσως και κάποιες σκέψεις μου. Αυτά ήθελα να μοιραστώ. 

Δυο βδομάδες μετά, με τα ράμματα να έχουν αφαιρεθεί, μια μικρή ουλή να είναι σε διαδικασία επούλωσης, τα εγκαύματα τριβής να έχουν σχεδόν εξαφανισθεί και μόνο έναν πόνο στον καρπό να παραμένει και να με κρατάει εκτός ποδηλάτου, όλα τα παραπάνω είναι μια ανάμνηση, από την οποία, καλό είναι, να μείνουν κάποια διδάγματα, για μένα και για τους φίλους που (με) διαβάζουν!

Κι επειδή, τώρα που βεβαιωθήκατε ότι είμαι (σχεδόν) καλά στην υγεία μου, ξέρω ποια είναι η επόμενη ερώτηση...
Το ποδήλατο έπαθε πολύ λιγότερα από μένα...
  • Μια μικρή παραμόρφωση στο μπροστινό στεφάνι, διορθώθηκε εύκολα και μια ακτινολόγηση έκανε τον τροχό σαν καινούριο.
  • Ένα καινούριο λάστιχο (κάθετα κοψίματα στο πλάι του παλιού) και μια καινούρια σαμπρέλα.
  • Μια καινούρια ταινία τιμονιού και καινούρια λάστιχα στις μανέτες των φρένων.
  • Μερικές αισθητικές, αλλά όχι λειτουργικές συνέπειες: 
    • Γρατζουνιές στην αριστερή μανέτα
    • Μια δυο (επιπλέον) γρατζουνιές στον οριζόντιο σωλήνα
    • Μερικές γρατζουνιές στο τιμόνι, που καλύπτονται από την ταινία

2 Ιαν 2014

Απορίες ενός υποψήφιου ποδηλατο-ταξιδιώτη

Το άρθρο αυτό έχει δημοσιευτεί πριν από αρκετούς μήνες, στο περιοδικό Cycle Ride. 
Επειδή όμως το θέμα παραμένει (για μένα τουλάχιστον) επίκαιρο, το επικαιροποιώ και το αναδημοσιεύω! Και ξεκινάω τη νέα χρονιά με αυτό το θέμα, μια και θα αποτελέσει για άλλη μια χρονιά, μια από τις σημαντικότερες ποδηλατικές δράσεις του 2014 για μένα! 

Σε χώρες της Ευρώπης με ποδηλατική κουλτούρα, αλλά και με ανεπτυγμένο το αίσθημα κοινωνικής και συλλογικής δράσης, είναι κάτι συνηθισμένο, σχεδόν δεδομένο: Ποδηλατικές «περιπέτειες», δύσκολες προκλήσεις για το μέσο, χομπίστα, ποδηλάτη. Διοργανώσεις στις οποίες για να συμμετέχει, πρέπει να συγκεντρώσει ένα ελάχιστο χρηματικό ποσό, από δωρεές, που θα δοθεί για κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό.

Με τον τρόπο αυτό, συνδυάζεται η «πρόκληση», η επιθυμία του συμμετέχοντα να κάνει κάτι που θα τον οδηγήσει να «ξεπεράσει» τον εαυτό του, με την επίτευξη ενός σημαντικού, φιλανθρωπικού στόχου. Η υποστήριξη και η ενίσχυση των φίλων και συγγενών του, μεταφράζεται άμεσα σε οικονομική ενίσχυση του φιλανθρωπικού φορέα για τον οποίο «αγωνίζεται» ο συμμετέχων.
Έχω λάβει μέρος 4 συνεχόμενα χρόνια (2009-2012), σε μια ποδηλατοπορεία με φιλανθρωπικό σκοπό. Διοργανωμένη από μια πρωτοβουλία κάποιων (λίγων αρχικά) ανθρώπων που εργάζονται σε πολυεθνική εταιρεία με έδρα στη Γερμανία (Vodafone), εξαπλώθηκε γρήγορα και περιέλαβε εργαζόμενους της εταιρίας από πολλές  χώρες της Ευρώπης και όχι μόνο (ποδηλάτες από τις ΗΠΑ, τη Νότιο Αφρική και το Κατάρ συμμετέχουν επίσης!). Στόχος της η ενίσχυση οργανισμών που φροντίζουν παιδιά. Αντίστοιχος στόχος για την Ελλάδα, η ενίσχυση των Παιδικών Χωριών SOS της Βάρης, που με το έργο τους συγκινούν και βοηθούν ουσιαστικά.
Το 2013 η διοργάνωση έγινε για 5η χρονιά και δυστυχώς δεν μπόρεσα να συμμετέχω, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ελπίζω όμως ότι στη διοργάνωση του 2014, θα είμαι ξανά παρών, για να πάρω το 5ο μου "αστέρι συμμετοχής". Η διαδρομή θα είναι από τη Βουδαπέστη στο Μόναχο. Ουγγαρία, Σλοβακία, Αυστρία και Γερμανία θα είναι οι χώρες που θα ποδηλατήσουμε. Έξι μέρες ποδηλασίας, με αρκετά (τουλάχιστον 120) χιλιόμετρα κάθε μέρα. Μια καλή «πρόκληση» για κάθε χομπίστα ποδήλατη, συνδυασμένη, όπως είπαμε, με έναν ευγενή σκοπό!
Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε  να δώσουμε  απαντήσεις σε συνηθισμένες ερωτήσεις (FAQ το λένε μερικές φορές!). Ερωτήσεις που πιθανώς να έρχονται στο μυαλό οποιουδήποτε διάβασε τις προηγούμενες γραμμές, ερωτήσεις που συχνά έχω αντιμετωπίσει, αυτά τα χρόνια που συμμετέχω  και παρακινώ ανθρώπους να ενισχύσουν τη φιλανθρωπική αυτή δράση και – γιατί όχι – να πάρουν μέρος και οι ίδιοι στην πορεία.  Ερωτήσεις και απορίες, οι απαντήσεις των οποίων, πιθανώς, θα διευκολύνουν κι άλλους που θα θελήσουν να λάβουν μέρος σε κάτι παρόμοιο (κάποια οργανωμένη, μεγάλη ποδηλατική περιπέτεια).  Προφανώς σε μια περίπτωση σαν κι αυτή που αναφέρομαι σε αυτό το άρθρο, πολλά (οργανωτικά) έχουν γίνει από άλλους και οι συμμετέχοντες τα βρίσκουν έτοιμα. Έτσι έχουν να ασχοληθούν με λιγότερα θέματα. Η οργάνωση ενός αντίστοιχου ταξιδιού εκτός των πλαισίων μιας τέτοιας πρωτοβουλίας – διοργάνωσης, είναι ακόμα πιο δύσκολη και προκλητική!

Οι Συχνές Ερωτήσεις

Πάμε λοιπόν:

Τι εννοείς όταν λες "Βουδαπέστη - Μόναχο"; Πώς θα πάτε στη Βουδαπέστη;

Εννοώ ότι πάμε αεροπορικώς από την Αθήνα στη Βουδαπέστη και επιστρέφουμε αεροπορικώς από το Μόναχο στην Αθήνα. (Φαίνεται ότι κάποιοι «βραχυκυκλώνουν» όταν ακούνε μεγάλες αποστάσεις με ποδήλατο και δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά! Αν ήταν θα έλεγα «Αθήνα – Βουδαπέστη - Μόναχο – Αθήνα»! Λέμε τώρα...)

Με τα δικά σας ποδήλατα θα πάτε;

Συνήθως τέτοιες μεγάλες αποστάσεις τις κάνεις μόνο με το δικό σου ποδήλατο. Που το ξέρεις και σε ξέρει! Δε ρισκάρεις να κάνεις καινούριες «γνωριμίες» σε τέτοιες περιστάσεις. ‘Εχεις φροντίσει από πριν για την καλή προετοιμασία και συντήρηση, έχεις δοκιμάσει τη σέλα (κυρίως!) και τη γενικότερη θέση σου πάνω στο ποδήλατο για πολλές ώρες και έχεις φροντίσει να έχεις τα απαραίτητα μαζί σου (περισσότερα επ’ αυτού σε λίγο!).

Πώς θα μεταφέρετε τα ποδήλατά σας με το αεροπλάνο;

Τώρα που καταλάβαμε τι ακριβώς θα κάνουμε, αρχίζουμε τις πιο «πρακτικές» απορίες... Θα διαβάσετε πολλές απόψεις επί του θέματος και πολλές αναλύσεις, εξαρτώμενες ακόμα και από την αεροπορική εταιρία με την οποία θα ταξιδέψετε. Παρόλο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε χάρτινες κούτες και υλικά συσκευασίας (πιο φτηνή λύση), προτείνω ειδική βαλίτσα ποδηλάτου, σκληρή. Αφαιρούμε πετάλια , τιμόνι και τροχούς. Τυλίγουμε τα πάντα με bubble wrap (το γνωστό υλικό συσκευασίας με τις φυσσαλίδες, το πουλάνε με το μέτρο σε όλα τα μαγαζιά που έχουν υλικά συσκευασίας). Εκτός από το ποδήλατο, βάζουμε μέσα στη βαλίτσα και ό,τι άλλο μπορεί να λειτουργήσει προστατευτικά – απορροφητικά (π.χ. το sleeping bag) και ό,τι είναι ογκώδες ή/και δεν σκοπεύουμε να έχουμε μέσα στη βαλίτσα με τα ρούχα μας (π.χ. κράνος, ποδηλατικά παπούτσια, λάδι αλυσίδας – όχι σε σπρέυ, γιατί απαγορευόνται τα προωθητικά αέρια στις αποσκευές – ανταλλακτικά του ποδηλάτου, κλπ.). Συνήθως οι αεροπορικές εταιρίες έχουν ειδικές προβλέψεις (και ειδικές χρεώσεις!) για τη μεταφορά τέτοιου είδους εξοπλισμού, αλλά οι λεπτομέρειες δεν θα μας απασχολήσουν σε αυτό το άρθρο.

Πού θα κοιμάστε;

Εδώ αρχίζουν τα ωραία! Μιλάμε για πορεία πολλών ημερών, όπου – προφανώς – κάθε μέρα βρίσκεσαι σε διαφορετική πόλη. Η διοργάνωση έχει φροντίσει να εξασφαλίσει διαμονή (bed & breakfast) για όλους τους συμμετέχοντες. Προκειμένου να κρατηθεί το κόστος σε λογικά επίπεδα, τα youth hostels είναι αρκετά συνηθισμένη επιλογή. Υπάρχουν και φτηνότερες λύσεις (μου έχουν τύχει στρατώνες και γυμναστήρια/στρωματσάδα, ενώ για φέτος προβλέπονται και σκηνές!) Είπαμε, είναι περιπέτεια!

Τα πράγματά σας, τις αποσκευές σας, πώς τις κουβαλάτε;

Είπαμε. Εμείς κάνουμε ποδήλατο... Υπάρχουν άνθρωποι που βοηθάνε τη διοργάνωση. Οι αποσκευές φορτώνονται κάθε πρωί σε φορτηγά που τις μεταφέρουν στο σημείο τερματισμού της ίδιας μέρας. Εσύ φροντίζεις να έχεις μαζί σου ό,τι θα χρειαστείς για τα επόμενα 120 – 140 (ή περισσότερα μερικές φορές) ποδηλατικά χιλιόμετρα!

Τι ποδήλατο χρειάζομαι;

Αυτό σημαίνει ότι έχεις αρχίσει και το σκέφτεσαι, ε;
Τα fitness και οι κούρσες επιτρέπουν την ευκολότερη και γρηγορότερη κάλυψη μεγάλων αποστάσεων. Αλλά οι αποστάσεις δεν είναι απαγορευτικές για κανένα είδος ποδηλάτου. Πολλά trekking και mountain λαμβάνουν μέρος χωρίς κανένα πρόβλημα. Υπάρχουν μάλιστα και εναλλακτικές διαδρομές όπου το είδος του οδοστρώματος είναι μόνο για trekking και mountain (περιλαμβάνουν κάποια κομμάτια με πατημένο χώμα, μη φανταστείτε τίποτα πιο extreme).

Τι φυσική κατάσταση χρειάζομαι;

Εδώ αρχίζουν και σοβαρεύουν τα πράγματα! Όχι γιατί κινδυνεύεις να μείνεις μόνος και αβοήθητος σε κάποιο επαρχιακό δρόμο της Βόρειας Ευρώπης, αλλά γιατί καλό είναι να το απολαύσεις και να μη σου βγεί «ξινό»! Προφανώς πρέπει να ξέρεις ότι μπορείς να βγάλεις 120 – 140 χλμ σε μια μέρα. Άρα πρέπει να το έχεις κάνει τουλάχιστον μερικές φορές, πριν, στην Ελλάδα. Συνήθως, τα υψομετρικά δεν «σκοτώνουν» (άλλωστε δεν είναι αγώνας, και πρέπει να μπορούν να ακολουθήσουν πολλοί ποδηλάτες για να είναι επιτυχημένη η διοργάνωση). Πάντως 1000 – 1400 μέτρα υψομετρικών (για κάποιες μέρες, όχι για όλες) είναι κάτι που πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις τέτοιες αποστάσεις κάθε μέρα, επί πολλές ημέρες! Στην πράξη, αν κάνεις 100 – 150 χλμ. το Σάββατο και έχεις κουράγιο να κάνεις άλλα τόσα την Κυριακή, είσαι εντάξει! Η 2η – 3η μέρα είναι οι πιο «δύσκολες» για να ξανανέβεις στο ποδήλατο! Βέβαια μετά την 4η – 5η μέρα, τα πόδια γίνονται «τσιμέντο» και πονάνε διάφορα σημεία του σώματος (π.χ. η επαφή με τη σέλα γίνεται όλο και πιο επώδυνη), αλλά το σώμα έχει πια μπει σε «ρυθμό» και ακολουθεί τις «επιταγές» του πνεύματος ευκολότερα.
Κι αυτό το τελευταίο (το πνεύμα και οι «επιταγές» του) είναι και το πιο σημαντικό! Πρέπει να το θέλεις, πραγματικά. Είναι το μυαλό που θα σε φτάσει στο τέρμα (όπως και με τα πολύ μεγάλα brevet – που βέβαια είναι απείρως δυσκολότερα). Είναι η αίσθηση και επιδίωξη της επίτευξης και του ανώτερου (φιλανθρωπικού) σκοπού που πρέπει να επιβληθεί του ωχαδερφισμού, του βολέματος και της καναπεδολατρείας.

Αν πάθει ζημιά το ποδήλατο; Αν κουραστώ και δεν μπορώ να συνεχίσω;

Υπάρχει τεχνική υποστήριξη, με ανταλλακτικά και τεχνικούς. Επιπλέον, υπάρχουν ποδηλατάδικα σε κάθε πόλη και χωριό! Υπάρχει αυτοκίνητο-σκούπα που μπορεί να μαζέψει ποδήλατα και ποδηλάτες και να τους μεταφέρει στον τερματισμό της ημέρας. Προφανώς, εννοείται ότι έχεις πάντα μαζί σου κάποια βασικά (σαμπρέλες, εξωλκείς, τρόμπα, κατάλληλο ρουχισμό ανάλογα με τον καιρό). Αλλά ό,τι και να συμβεί, δε θα μείνεις μόνος κι έρημος στη μέση του δρόμου! Τέτοιου είδους διοργανώσεις αναπτύσσουν στο έπακρο την ομαδικότητα και την αλληλοβοήθεια. Η παρέα σου, η ομάδα σου, θα σε βοηθήσουν, είναι σίγουρο!

Πώς πάτε στο δρόμο, όλοι μαζί;

Ποδηλατοπορεία κάνουμε, όχι CMR! Φαντάζεστε 300 – 400 ποδηλάτες όλων των ειδών και κατηγοριών να προσπαθήσουν να κάνουν 120 – 140 χλμ., όλοι μαζί, σε δρόμους ανοιχτούς στην κυκλοφορία; Εφιάλτης!
Χωριζόμαστε λοιπόν σε ομάδες των 10-15. Κάθε ομάδα έχει αρχηγό (team leader) ο οποίος αναφέρει τη θέση και την κατάσταση της ομάδας του, σε τακτά διαστήματα, στην κεντρική οργανωτική επιτροπή. Ο αρχηγός έχει οπωσδήποτε GPS/navigator με φορτωμένη την καθορισμένη διαδρομή και ειδικό τηλέφωνο με GPS tracker που αναφέρει συνεχώς τη θέση του. Οι ομάδες είναι είτε προκαθορισμένες είτε δημιουργούνται στην πορεία (με βάση φιλίες, προτιμήσεις, ρυθμό, κλπ.).
Θεωρώ τη χρήση GPS (με τη διαδρομή που έχει ήδη μελετηθεί και καθοριστεί από τη διοργάνωση και έχει φορτωθεί ως gpx) απολύτως απαραίτητη (το Garmin 705 ήταν ο αχώριστος σύντροφός μου). Υπάρχει και έντυπο roadbook το οποίο πρέπει πάντα να έχεις μαζί σου. Έχει τηλέφωνα, οδηγίες για έκτακτα περιστατικά, δουλεύει χωρίς ... μπαταρία (σε αντίθεση με το Garmin) και δεν σπάει σε (απευκταία) περίπτωση πτώσης (πάλι σε αντίθεση με το Garmin!).  Αλλά η χρήση του navigator κάνει τη ζωή πολύ πιο εύκολη και αφαιρεί ένα (περιττό κατά τη γνώμη μου) άγχος.

Στάσεις κάνετε;

Φυσικά! Είτε μικρές (toilet stops!), είτε μεγαλύτερες (π.χ. για φαγητό σε κάποιο ωραίο bistrot/café/restaurant). Ο αριθμός τους, η συχνότητά τους και η διάρκειά τους είναι απόφαση της κάθε ομάδας (και βασικό κριτήριο για να διαλέξεις με ποια ομάδα θέλεις να είσαι!). Ξέρω ομάδες που σταματούν  κάθε μια ώρα (για τσάι, παγωτό, καφέ, μεσημεριανό, φωτογραφίες, κλπ.) και άλλες που σταματούν μόνο όταν φτάσουν  στον τερματισμό! Προσωπικά, επιλέγω μια στάση 45’ – 60’ για καλό φαγητό κάπου στα μισά της διαδρομής και 3 – 4 πεντάλεπτες .

Τι χρειάζεται να πάρω μαζί μου, από ανταλλακτικά ποδηλάτου; Από ρουχισμό;

Κάποια  πράγματα χρειάζονται, αλλά όχι υπερβολές. Υπάρχει αλληλοβοήθεια και συναδελφικότητα, δεν θα σου λείψει κάτι όταν το χρειαστείς. Η τεχνική υποστήριξη της διοργάνωσης είχε σαμπρέλες, λάστιχα, τακάκια (όλα σε πολύ καλές τιμές!), δωρεάν λιπαντικό και τρόμπες δαπέδου, κλπ.
Παρόλα αυτά, προτιμώ να έχω μαζί μου κάποια βασικά εργαλεία και κάποια ανταλλακτικά, ώστε να είμαι σίγουρος. Φυσικά, δεν τα κουβαλάω πάνω μου. Απλώς τα μεταφέρω (μέσα στη βαλίτσα ποδηλάτου) από σημείο σε σημείο.
Στο θέμα του ρουχισμού, χρειάζεται λίγη σκέψη και προετοιμασία. Οι προβλέψεις καιρού είναι σημαντικές και τις λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη. Αλλά επίσης, λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη το ενδεχόμενο να ... αποτύχουν! Παρόλο που η συγκεκριμένη διοργάνωση γίνεται Ιούνιο, ένα καλό χειμωνιάτικο jacket (εκτός φυσικά από το αδιάβροχο) κρίνεται απαραίτητο.  Κατά τ’ άλλα, το πλύσιμο των κολλάν δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση (για την ακρίβεια, το άπλωμα και το έγκαιρο στέγνωμα μπορεί να είναι πρόβλημα!) οπότε ιδανικά πρέπει να έχετε ένα κολλάν για κάθε μέρα. Επειδή αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, όσο περισότερα, τόσο καλύτερα (για να έχετε λιγότερες μέρες να ασχοληθείτε με πλύσιμο). 

Και όταν λες ότι είναι «φιλανθρωπική» τι ακριβώς εννοείς; Πώς μαζεύετε τα χρήματα;

Κλείνουμε με τη σημαντικότερη και ουσιαστικότερη ερώτηση...
Είναι αλήθεια ότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες δεν είναι συνηθισμένες στην ελληνική πραγματικότητα. Μια συναυλία ή ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι πιο προφανή: τα έσοδα (όλα ή μέρος αυτών) από τα εισιτήρια  πάνε για το φιλανθρωπικό σκοπό. Αλλά στην ποδηλατοπορεία; Πώς ακριβώς μαζεύονται τα χρήματα;
Κάθε συμμετέχων πρέπει να συγκεντρώσει ένα ελάχιστο ποσό δωρεών ώστε να μπορέσει να έχει δικαίωμα συμμετοχής. Οι δωρεές (που μπορεί να προέρχονται από φίλους, συγγενείς, συναδέλφους κλπ.) δίνονται εξ’ ολοκλήρου στο φιλανθρωπικό σκοπό. Το σκεπτικό είναι απλό. Όποιος αισθάνεται ότι θα ήθελε να βοηθήσει κάποιον από τους συμμετέχοντες να πετύχει το στόχο του (δηλαδή να κάνει την «υπέρβασή» του και να καλύψει ποδηλατικά μια τέτοια μεγάλη απόσταση), μπορεί να τον βοηθήσει, δίνοντάς του χρήματα. Όμως τα χρήματα αυτά ΔΕΝ θα τα χρησιμοποιήσει ο συμμετέχων για κανένα άλλο σκοπό παρά μόνο για να τα δώσει στη φιλανθρωπική δράση / σκοπό που έχει καθορίσει. Ο ποδηλάτης δεσμεύει χρόνο από τον προσωπικό του χρόνο, ενέργεια και δύναμη για τα πετάλια του και δύναμη από τα ψυχικά του αποθέματα, για  να φτάσει στο τέρμα. Από τους υποστηρικτές του ζητάει να είναι η σκέψη τους μαζί του και να συνεισφέρουν στο φιλανθρωπικό του στόχο. Πολύ καλύτερο από μια απλή κατάθεση στο  λογαριασμό των Χωριών SOS, δε συμφωνείτε;
Για τα πιο πρακτικά θέματα κόστους (π.χ. αεροπορικά εισιτήρια, έξτρα ρουχισμός κλπ.) υπάρχουν οι χορηγοί (τίποτα δεν γίνεται εύκολα χωρίς αυτούς!). Δυστυχώς, η οικονομική κρίση που έχει επηρεάσει τα πάντα, έχει επηρεάσει και τη διάθεση των χορηγών να στηρίξουν έμπρακτα τέτοιες πρωτοβουλίες. Έτσι, για το 2014 η αναζήτηση για χορηγούς συνεχίζεται. Αν λοιπόν κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές, πιστεύει ότι μπορεί και θέλει να βοηθήσει, ξέρει πώς να επικοινωνήσει μαζί μου! 

Επίλογος


Ελπίζω να … πιάσατε το υπονοούμενο ότι με λίγη προετοιμασία και με μπόλικη καλή διάθεση, ένα τέτοιο ταξίδι αποτελεί εμπειρία ζωής και συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους έχουν την ευκαιρία (και πληρούν τις ... βασικές «προδιαγραφές») να το τολμήσουν. Είναι από τις εμπειρίες που τυπώνονται βαθιά στη μνήμη, που – όπως συνηθίζω να λέω – σου θυμίζουν ΓΙΑΤΙ κάνεις ποδήλατο ή τουλάχιστον έναν από τους πολλούς λόγους! 

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...