26η Σπαρτακιάδα - Η τρίτη μου

Πριν

Δεν είναι η διαδρομή… Η διαδρομή είναι όμορφη μεν, αλλά γνωστή (πια), οπότε όχι ιδιαίτερα ελκυστική. Ίσως (κακώς) δεν είναι καν η «πρόκληση». Παρόλο που 251 χλμ. με 2,600 μ. υψομετρικά και με χρονικό όριο τις 12 ώρες, δεν είναι ακριβώς «βόλτα στο πάρκο». Αλλά όταν ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις μια τέτοια απόσταση με τον απαιτούμενο ρυθμό, τότε αρχίζεις και σκέφτεσαι «πόσο γρήγορα;» και το πράγμα πάει αλλού…

Είναι όμως το αίσθημα της συμμετοχής σε κάτι ωραίο και μεγάλο, σε κάτι που έχει γίνει πλέον παράδοση και που στην υπανάπτυκτη ποδηλατικά Ελλάδα είναι ό,τι καλύτερο (για masters και ερασιτέχνες) έχουμε να δείξουμε.

Με αυτές τις σκέψεις, το βάζεις στο πρόγραμμα, φροντίζεις να καλύψεις την προαπαίτηση των δύο τερματισμών (εντός ορίου χρόνου +35%) σε αγώνες αντοχής της ΠΕΠΑ και εφόσον αισθάνεσαι καλά, στήνεσαι έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ξημερώματα Σαββάτου. Τις προηγούμενες δύο χρονιές, είχα βιώσει, με διαφορετικό τρόπο κάθε χρονιά, το άγχος της τελευταίας εβδομάδας πριν τον αγώνα. Φέτος, ήμουν τόσο απορροφημένος από επαγγελματικές (κυρίως) αλλά και οικογενειακές υποχρεώσεις που κυριολεκτικά δεν πρόλαβα να αγχωθώ (βασικά επειδή δεν πρόλαβα να το σκεφτώ!). Εκτός από το βράδυ της Παρασκευής… Όταν, αφού ετοίμασα τα πράγματά μου, είπα να ξαπλώσω νωρίς. Ο ύπνος με πήρε γρήγορα αλλά διακόπηκε τουλάχιστον 2 – 3 φορές μέχρι το πρωί. Πράγμα πολύ ασυνήθιστο για μένα. Ο αγώνας στριφογύριζε στο μισοκοιμισμένο μυαλό μου και η χαλάρωση ερχόταν δύσκολα.

Κατά τη διάρκεια

Ο φίλος μου Γιώργος, θα ερχόταν για βόλτα μέχρι τη Σπάρτη, με το αυτοκίνητο υποστήριξης. Ναι, φέτος θα είχα και υποστήριξη! Ο Άλεξ ανέλαβε να συνοδεύσει εμένα κι άλλους δύο αθλητές, να μεταφέρει τις αποσκευές μας, να μας έχει το νου του στη διάρκεια της διαδρομής, να μας τροφοδοτεί με νερό και φαγητό και βέβαια να μας μεταφέρει στο ταξίδι της επιστροφής! Ο Γιώργος, θα ήταν συνοδηγός στο αυτοκίνητο υποστήριξης, και βόλευε να με μεταφέρει με το δικό  του αυτοκίνητο μέχρι την εκκίνηση. Η διαδικασία εκεί, γνωστή και γρήγορη. Παραλαβή του φακέλου από τη γραμματεία, φόρτωση αποσκευών, αναμνηστικές φωτογραφίες, λίγο χαζολόγημα και στις 7:30 φύγαμε!

Το πρωινό ήταν δροσερό, αλλά όχι κρύο. Σαφώς πιο ζεστό από πέρσι. Μετά τα πρώτα λίγα χλμ. ήμουν ΟΚ με το κοντομάνικο και το αντιανεμικό δενμου χρειάστηκε. Τα πνεύματα στο μεγάλο (280 ποδήλατα) γκρουπ ήταν πολύ ήρεμα. Με τη δέουσα (πάντα) προσοχή, και με το μυαλό στη σκέψη ότι μια και μόνο κακή στιγμή εδώ στην αρχή, μπορεί να καταστρέψει όλον τον αγώνα, τσουλήσαμε ήρεμα (και μάλλον αργά) τα πρώτα 80 χλμ. μέχρι την Κόρινθο.  Στη στάση εκεί, η διαδικασία επίσης γνωστή και μετά από 15 περίπου λεπτά, ξεκινάμε…

Επιλέγω να μείνω στο πρώτο 30% του γκρουπ και να μείνω στο πρώτο γκρουπ όταν ο ρυθμός αρχίζει και ανεβαίνει στις πρώτες μικρές κλίσεις προς Σολωμό. Μετά το ελεύθερο, κρατιέμαι εύκολα στο πρώτο γκρουπ και μένω εκεί μέχρι την ανηφόρα στο Χιλιομόδι, εκεί συνειδητοποιώ ότι ο ρυθμός πλέον έχει ανέβει πολύ και παρόλο που μπορώ να ακολουθήσω, κρίνω ότι δεν είναι φρόνιμο: είμαστε στο 100 χλμ. και έχει πολλά ακόμα. Έχω 175 – 180 παλμούς και παρόλο που οι διαλλειματικές έχουν εμφανώς κάνει καλή δουλειά, δεν είναι το κατάλληλο μέρος να διαπιστώσω πόσο καλή… Κόβω και περιμένω κάποια άλλα γκρουπάκια, που δεν αργούν να εμφανιστούν και να με πάνε πιο στρωτά. Μέχρι το 140 όλα πάνε καλά και γρήγορα… Αλλά…

Το λάθος έχει γίνει πολύ πριν. Έχει γίνει κατά τη διάρκεια της βδομάδας προετοιμασίας που δεν έχω υπολογίσει σωστά τι θα φάω και τι θα πιω… Έχω μαζί μου πολλά τζελάκια, τοστάκια με γαλοπούλα, τυρί και ένα μπουκάλι Mass Formula (500 ml που αντιστοιχούν σε ένα πλήρες γεύμα). Υπολογίζω να καταναλώσω το πρώτο (μπουκάλι/γεύμα) μέχρι το 120 και το δεύτερο (το έχω στο αυτοκίνητο υποστήριξης)  από κει και μετά… Αλλά δεν έχω υπολογίσει ότι με ένα μπουκάλι σκέτο νερό και ένα μπουκάλι mass formula, δεν έχει μείνει μπουκάλι για ηλεκτρολύτες… Επιπλέον, η υγρασία και η δροσιά βοηθούν στο πεταλάρισμα, αλλά λειτουργούν ως παγίδες, στο να ξεχάσεις να πιεις αρκετά υγρά… Οι κράμπες εμφανίζονται στο 140 και θα με συνοδεύσουν μέχρι περίπου το 200… Όπως έμαθα μετά, πολύς κόσμος είχε πρόβλημα με κράμπες εκείνη την ημέρα. Η συννεφιά, η δροσιά και η υγρασία… Συνταγή για να «νομίζεις» ότι είσαι εντάξει και να πίνεις λιγότερο από όσο πρέπει.

Με τζελάκια και μπόλικο νερό προσπαθώ να καταπολεμήσω τις κράμπες. Παίρνω εσπευσμένα το δεύτερο μπουκάλι με mass formula από το αυτοκίνητο (ευτυχώς πέρασε δίπλα μου την κατάλληλη στιγμή), αλλά δεν σκέφτομαι να ζητήσω ηλεκτρολύτες… βλακεία…

Στους Μύλους τρώω κάτι αλμυρό, μπόλικο νερό, κάνω διατάσεις και φορτώνω ένα μπουκάλι με σκόνη EFS. Ο Άλεξ τη συνιστά ανεπιφύλακτα, μια και καλύπτει με τα περιεχόμενά της όλα τα απαιτούμενα. Αποδεικνύεται ότι έχει δίκιο. Ξεκινάω την ανάβαση προς Αχλαδόκαμπο συγκρατημένα και με τις κράμπες να συνεχίζουν να εμφανίζονται που και που. Αλλά όσο παιρνάει η ώρα αισθάνομαι καλύτερα. Η ανηφόρα δε με ταλαιπωρεί ιδιαίτερα, την περισσότερη ώρα έχω και παρέα κάποιο μικρό γκρουπάκι. Μια πράκαμψη λόγω έργων μας βάζει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια και βγάζει από μέσα μας τους μπρεβετάδες, ώστε να μη χάσουμε το δρόμο και να μη χάσουμε χρόνο. Όταν για κάμποση ώρα είσαι με το γκρουπ σου, αλλά δε βλέπεις άλλα γκρουπ ή μηχανές συνοδείας, το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια! Ευτυχώς μετά από δυο-τρεις (σωστές όπως αποδείχτηκε) στροφές, ξαναβλέπουμε τους φύλακες-άγγελούς μας (τα παιδιά με τις μηχανές συνοδείας) και το άγχος φεύγει.

Μέχρι την Τρίπολη, οι κράμπες έχουν σταματήσει, αλλά βέβαια έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της η κούραση. Φεύγοντας από το κοντρόλ της Τρίπολης, έχω παρέα το Γιάννη. Θα μείνουμε μαζί μέχρι τον τερματισμό. Θα ανεβαίνει την Κερασίτσα, τη Μανθυρέα και τις τελευταίες ανηφόρες πριν την κάθοδο προς τη Σπάρτη, πιο γρήγορα από μένα, αλλά θα κόβει στην κορυφή, θα κάνουμε γκρουπάκι με αλλαγές στο δίλεπτο και τα χλμ θα φεύγουν γρήγορα και ευχάριστα.

Η θέα του Ταϋγέτου παραμένει μαγευτική και ένας από τους βασικούς λόγους να κάνει κάποιος τη Σπαρτακιάδα! Τα τελευταία 20 χλμ. της απολαυστικής κατηφόρας είναι η ευκαιρία να συγκινηθείς για άλλη μια χρονιά και να χωνέψεις το επίτευγμά σου. 

Μετά

Ο τερματισμός, ήταν πολύ καλύτερος φέτος, αφού ήταν στο άγαλμα του Λεωνίδα! Άλλη αίσθηση και οι αναμνηστικές φωτογραφίες αποκτούν άλλη διάσταση και αξία!

Στο ξενοδοχείο με περιμένουν οι αποσκευές μου, το ντουσάκι είναι απολαυστικό και κατευθείαν για φαγητό αποκατάστασης με παρέα το Γιώργο, τον Άλεξ και μερικούς συνποδηλάτες. Μια και είναι και η γιορτή μου σήμερα (ναι, 4 Οκτωβρίου είναι του Αγίου Φραγκίσκου!) κερνάω την παρέα ένα παγωτάκι και πάμε προς το κλειστό της Σπάρτης, να παραλάβουμε τα μετάλλια μας και να χειροκροτήσουμε τους συναθλητές μας, τους εθελοντές, τους διοργανωτές και όλους όσους συμμετέχουν σε αυτή την ποδηλατική γιορτή! Με ανθρώπους 70+ ετών να έχουν τερματίσει για πολλοστή φορά τη Σπαρτακιάδα και με κάποιους να έχουν τερματίσει 10 ή και 20 ή και περισσότερες Σπαρτακιάδες, καταλαβαίνεις πόσο (ποδηλατικό) δρόμο έχεις ακόμα να διανύσεις, αν βαστάνε τα πόδια σου, η καρδιά σου, τα πνευμόνια σου, τα κουράγια σου… Το χειριοκρότημά μας το αξίζουν και με το παραπάνω!

Μια (πάντα recovery!) μπυρίτσα πριν ξεραθούμε στα κρεβάτια μας, επιβάλλεται. Με το Γιώργο (Ζήβα) εξαντλημένο (αλλά ικανοποιημένο αφού τερμάτισε σε 11:55) συγκάτοικο στο δωμάτιο, ο ύπνος έρχεται εύκολα και για τους δυο μας και ευτυχώς δεν διακόπτεται από τίποτα!

Ξηροκάμπι

Ο συγκάτοικος, αλλά και κάμποσοι ακόμα, επιλέγει πρωινή ηρεμία και ξεκούραση. Εγώ δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορώ να καθίσω στη σέλλα… Αποδεικνύεται ότι μπορώ, μια χαρά. Αλλάζω μια σαμπρέλα στο πίσω λάστιχο (είχε χάσει πολύ αέρα κατά τη διάρκεια της νύχτας και δεν ήταν ώρα για ρίσκα) και πάω στην εκκίνηση για το Ξηροκάμπι. Είμαι ήρεμος και χαλαρός. Μένω ζεστός με το αντιανεμικό μου, το οποίο βγάζω λίγο πριν την εκκίνηση της Β (όπως πάντα, ξεκινάμε τελευταίοι).

Η διαδρομή μέσα από τα χωριά στους πρόποδες του Μυστρά, είναι πλέον γνωστή. Δεν αποτελεί πρόβλημα να μείνω με το γκρουπ (ήταν θέμα πριν από δυο χρόνια, όταν ξεκίνησα). Ευτυχώς δεν υπάρχουν νεύρα, εντάσεις και φρεναρίσματα. Όλα κυλάνε ομαλά… Κάπου στο 20^ο χλμ. ρουφάω κι ένα τζελάκι. Να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε!

Το ελεύθερο δίνεται και ελέγχω τις κινήσεις του πρώτου γκρουπ. Ο ρυθμός αυξάνει σταδιακά και όσο η μικρής κλίσης ανηφόρα συνεχίζεται, το γκρουπ μικραίνει. Σε μια στροφή μένω κάπου 10 – 20 μέτρα πίσω. Αισθάνομαι όμως ότι έχω ακόμα δύναμη στα πόδια. “Shut up legs” και όλα μέσα… 450 – 500W για λίγη ώρα και τους ξαναπιάνω… Είμαι πάλι στο 1^ο γκρουπ. 

Όμως ο ρυθμός ανεβαίνει συνέχεια. Στα τελευταία 200 μέτρα πριν το τέλος της ανηφόρας, δεν μπορώ πλέον να μείνω μαζί τους. Φτάνω στην κορυφή μόνος μου, μερικά δευτερόλεπτα μετά, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω άλλους τρεις. Τον έναν τον ξέρω, είναι ο Λάμπρος (Κωτσιόπουλος). Οι άλλοι δύο, γνωστές φυσιογνωμίες, αλλά είμαι πολύ κακός στο να θυμάμαι ονόματα ως γνωστόν… Όπως θα μάθω στον τερματισμό είναι ο Δημήτρης (Δαφνής) και ο Παναγιώτης (Καπουκίνης). Και μόνο που είμαι μαζί με αυτά τα παιδιά, είναι χαρά για μένα. Καταφέρνω να πω «Ας γκρουπαριστούμε, παιδιά» και αυτόματα δημιουργούμε μια γραμμή. Ο Δημήτρης τραβάει, εγώ τραβάω ακόμα περισσότερο (δε με νοιάζει να κρατήσω δυνάμεις για σπριντ), ο Λάμπρος βοηθάει όσο μπορεί. Ο Παναγιώτης, επιλέγει να μείνει κρυμμένος. Δεν πειράζει…

Τα τελευταία χλμ. περνάνε, όπως κάθε φορά, σαν αστραπή. Πείτε το tunnel vision, πείτε το Star Trek όπως συνήθως το λέω εγώ, η ουσία είναι ότι το μόνο που μπορείς να δεις είναι τα φωσφορίζοντα σημάδια στις λακκούβες και τα ανακλαστικά γιλέκα των εθελοντών. Οι τοίχοι των σπιτιών διαμορφώνουν το στενό πέρασμα που πρέπει να «πετύχεις». Σε ένα από αυτά ο Δημήτρης φρενάρει λίγο περισσότερο απ’ όσο περίμενα… Θυμάμαι τη διαδρομή και είχα σκοπό να μπω στη στροφή με περισσότερα. Αλλά τώρα είμαι έτοιμος να αγκαλιάσω τον πίσω τροχό του. Τα νέα (Dura Ace) φρένα μου μπαίνουν σε λειτουργία. Είναι δυνατά και προοδευτικά, αλλά δεν αποφεύγω ένα (μικρό ευτυχώς) μπλοκάρισμα του πίσω τροχού. Νιώθω τα οπίσθιά μου να ταξιδεύουν προς το εξωτερικό μέρος της στροφής (υπερστροφή το λένε) και τα μαζεύω με δύναμη για να τα επαναφέρω στο σωστό δρόμο, αφήνοντας ταυτόχρονα το πίσω φρένο. Η αντίδραση είναι σωστή και αποτελεσματική. Είμαι πάλι ευθυγραμμισμένος, στη ρόδα του Δημήτρη και το κοντέρ γράφει κάτι γύρω στα 45 χλμ/ώρα.

Στο δρόμο γράφει 1500, 1000, 700, … Κάπου στα 200 σηκώνομαι. Αυτή τη φορά έχω πιαστεί σωστά (από τα drops) στο τιμόνι και θα κάνω ένα «σωστό» σπριντ. Ο Παναγιώτης είναι ξεκούραστος και ο Λάμπρος λίγο πιο δυνατός από μένα. Ο Δημήτρης επιλέγει να το «αφήσει» κι έτσι μου χαρίζει την 3^η θέση (από τους 4) στην άτυπη κατάταξη. Το ίδιο ευχαριστημένος (δηλαδή πολύ) θα ήμουν και με την 4^η! Τρέχω για να ανταγωνιστώ τον εαυτό μου και κανέναν άλλον. Οποιαδήποτε θέση (εκτός ίσως από την εντελώς τελευταία J ) μου είναι αρκετή! Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η 32^η επί συνόλου 65!  

Επίλογος

Τόσο το Σάββατο (παρά τις κράμπες) όσο και την Κυριακή, πέρασα καλά, το απόλαυσα. Στη (φτωχή από ποδηλατικά event) Ελλάδα, το Σαββατοκύριακο της Σπαρτακιάδας είναι ίσως ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει κανείς… Και το Attica 3 Races ίσως… Αλλά η Σπαρτακιάδα έχει και την αίγλη της παράδοσης με το μέρος της.

Ένα ακόμα μάθημα, το έμαθα (ως πάθημα). Οι ηλεκτρολύτες μπορεί να σου κοστίσουν έναν αγώνα… Μέχρι το επόμενο μεγάλο (σε απόσταση) event θα πρέπει να έχω σκεφτεί καλύτερα την τακτική τροφοδοσίας…

Οι ευχές μου για του χρόνου:

·         Να είμαι καλά στην υγεία μου,

·         Να έχω κουράγια και διάθεση για προπόνηση (αυτά είναι τα δυσεύρετα όσο οι επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις αυξάνουν) και να είμαι πάλι εκεί, στη Σπάρτη, κάτω από το άγαλμα του Λεωνίδα.

·         Να αντέξουν τις συχνές απουσίες μου (για προπονήσεις και αγώνες) αυτοί που αγαπώ (και που με αγαπάνε σίγουρα, αλλιώς δε θα με είχαν αντέξει μέχρι τώρα J )

·         Να είναι το FTP μου τουλάχιστον 300W

·         Να είναι το αναερόβιο μου μεγαλύτερο % του VO2 μου

·         Να…

Άλλο τίποτα, θες; Ξύπνα και πήγαινε γραφείο τώρα! 

Αναβάθμιση...

Μια τεχνική αναφορά, επί των αναβαθμίσεων / αλλαγών του Ιουλίου...

Μετάδοση - Φρένα

Μετά από 32,000 km (!) η Ultegra συνεχίζει να είναι πλήρως λειτουργική. Αλλά χρειαζόμουνα (ψυχολογικά) μια αναβάθμιση στο άτι... Αυτή (η αναβάθμιση) αποφάσισα να είναι η αλλαγή ολόκληρης της σειράς (μετάδοση, φρένα, μανέτες, κλπ.) με την Dura Ace 9000 (μοντέλο 2014). Προτίμησα (μετά από αρκετή σκέψη είναι η αλήθεια) να μην περάσω σε ηλεκτρονική σειρά, αλλά να παραμείνω στην "παραδοσιακή" μηχανική τεχνολογία (προς το παρόν ;-) ).

Compact δισκοβραχίωνας που - κατά τη γνώμη μου - είναι πανέμορφος (πέρα από τη δεδομένη, εξαιρετική σύμφωνα με τα τεστ, λειτουργικότητά του) σε μέγεθος 175 mm. Κασέτα 11 - 28 (επιτέλους κάτι που πιστεύω θα με ανακουφίσει σε κάτι δύσκολες ανηφόρες).
"Σετάκι" αλλάχτηκαν και τα πετάλια. Κι αυτά Dura Ace φυσικά!

Για να γίνει η αλλαγή από 10άρα σε 11άρα κασέτα, χρειάστηκε να αλλαχτεί (με κόστος 90€) ο "αφαλός" του βατόμετρου (κέντρο πίσω τροχού). Εκτίμησα ιδιαίτερα το γεγονός ότι η Powertap έχει φροντίσει για την εύκολη και (σχετικά) χαμηλού κόστους αναβάθμιση. Η αλλαγή του αφαλού είναι υπόθεση 5 λεπτών για το "μάστορα"!

Οι πρώτες (και "δεύτερες" - αφού συμπλήρωσα αρκετά χλμ) εντυπώσεις, είναι εξαιρετικές, αντίστοιχες με τα σχετικά τεστ των ειδικών:

1. Αλλαγές από μικρό σε μεγάλο δίσκο: Η "προσπάθεια" που χρειάζεται είναι λιγότερη από τη μισή που χρειαζόταν με την Ultegra! Βασικά είναι περίπου όση χρειαζόμουν με την Ultegra για να ελαφρύνω δυο γρανάζια πίσω!
2. Αλλαγές γραναζιών πίσω: Ελάχιστη προσπάθεια, σχεδόν ηλεκτρικές αλλαγές, απίστευτα ελαφριές! 
3. Φρένα: Ποτέ δεν πίστευα ότι θα καταλάβαινα τόσο μεγάλη διαφορά από τα Ultegra! Τα Ultegra, τα οποία ανέκαθεν θεωρούσα και θεωρώ εξαιρετικά! Όμως τα καινούρια Dura Ace είναι από άλλο πλανήτη! Το "δαγκωμα" και η αποτελεσματικότητά τους είναι απίστευτα. Κατεβαίνοντας τον Υμηττό, κάθε φορά που τα πάταγα, νόμιζα ότι μου μιλούσαν και μου έλεγαν, χαμογελαστά: "Γιατί μας πάτησες από τώρα; Έχει ακόμα πολύ δρόμο μέχρι τη στροφή!"
4. Δισκοβραχίονας: Νομίζω πως είμαι σε θέση να καταλάβω την αύξηση ακαμψίας! Αυτή την αίσθηση ότι η δύναμη των ποδιών περνάει (ακόμα πιο) ατόφια στο δρόμο! Κι αυτό, παρόλο που "προέρχομαι" από έναν εξαιρετικό δισκοβραχίονα!

Παρόλο που ΔΕΝ αποτελεί κριτήριο για μένα, το βάρος (με πετάλια και παγουροθήκες) μειώθηκε από 7.99 kgr σε 7.62 kgr. (Αυτό βέβαια που είναι πολύ πιο σημαντικό, είναι ότι το δικό μου βάρος έχει μειωθεί από 98 kgr σε 91 kgr! Άρα τα 370 gr που "γλίτωσα", είναι μάλλον λίγα σε σχέση με τα 7 kgr που έχω "πετάξει" από πάνω μου τον τελευταίο χρόνο! Τώρα βέβαια, αν η Dura Ace αποτελέσει "κίνητρο" για να πετάξω μερικά ακόμα (4 - 5; ) κιλά από πάνω μου, ακόμα καλύτερα!

Λάστιχα

Στο GBI είχα τη γνωστή "περιπέτεια" με το πίσω λάστιχο. Αντί να αντικαταστήσω απλώς, το πίσω με ένα καινούριο Force, αποφάσισα να κάνω μια συνολική αλλαγή. Επέστρεψα στα Continental 4000S II (τελικά τα προτιμώ από οποιοδήποτε άλλο λάστιχο έχω δοκιμάσει). Αλλά αυτή τη φορά, αντί για 23mm, πήγα σε 25mm! Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για την επιπλέον άνεση που προσφέρουν, χωρίς ουσιαστικά να χάνουν σημαντικά σε κάποιο άλλο τομέα.

Μπορώ να τα επαληθεύσω! Είμαι σίγουρος ότι δεν έχω χάσει σε πραγματική ταχύτητα (ίσως να έχω χάσει λίγο σε "αίσθηση ταχύτητας"). Και ταυτόχρονα έχω κερδίσει πολύ σε άνεση. Τις πρώτες φορές δοκίμασα με 110 psi (θυμίζω ότι είμαι 91 kgr!), αλλά με 115 είναι ακόμα καλύτερα! Η αίσθηση είναι ότι το ποδήλατο απέκτησε πίσω αμορτισέρ (!) ενώ και μπροστά οι κραδασμοί είναι σαφώς λιγότεροι!

Φακαρόλες

Εντάξει, αυτό δεν είναι ακριβώς αναβάθμιση, αλλά είναι ένα χρήσιμο τεχνικό tip: Προερχόμενος από τροχούς χωρίς φακαρόλες (Ultegra - συμβατοί και με tubeless), δεν ήξερα ότι οι φακαρόλες έχουν "ημερομηνία λήξης"... Μέχρι που άρχισαν να έχω απανωτά σκασίματα (και μάλιστα με τα καινούρια λάστιχα που αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο!). Όταν (τη 2η φορά) διαπίστωσα ότι η τρύπα στη σαμπρέλα ήταν από την πλευρά της ζάντας (και όχι από την πλευρά που βλέπει το δρόμο) κατέφυγα στο μάστορα, ο οποίος μόλις είδε πόσο πολύ είχε υποχωρήσει η φακαρόλα μέσα στις τρύπες της ζάντας, μου εξήγησε ότι πρέπει να τις αλλάζω κάπου-κάπου (έχω πάνω από ενάμιση χρόνο τις ίδιες!). Δυο καινούριες, καλής ποιότητας (αναφέρουν "up to 145 psi") φακαρόλες, έλυσαν το "πρόβλημα"!

Οι καλοκαιρινές διακοπές στο νησί σημαίνουν μόνο MTB (με το Ideal Traxer), οπότε η "συνέχεια" με το ανανεωμένο Tarmac, θα είναι από τις 25/8 και μετά!

GBI 2014 - Αναφορά πεπραγμένων (Μέρος 2ο)

Κι άλλη Αυστρία (4η μέρα)

Ορεξάτοι για ακόμα περισσότερα χλμ. με πλήρη Ble αμφίεση, ετοιμαζόμαστε για 155 χλμ (που τελικά θα γίνουν μόνο 135 χλμ λόγω κακής συνεννόησης με τη διοργάνωση). 

Τάσος, υπογράφων και Πέτρος... Ble και έτοιμοι!

Παρά την προσπάθειά μου να καταλάβω τις διαφορές ανάμεσα στα 2 διαφορετικά αρχεία που είχε δώσει η διοργάνωση για "Track 2", δεν κατάφερα - όπως αποδείχτηκε, να συνεννοηθώ! Έτσι, τελικά, εκεί που νομίζαμε ότι έχουμε ακόμα καμιά 20αριά χλμ., καταλάβαμε ότι... φτάσαμε!

4η μέρα - Klosterneuburg-Wieselburg
(Αυστριακά λιβάδια!)

Μέχρι να φτάσουμε, τα υψομετρικά ήταν λίγα (970 μέτρα), η διαδρομή κλασικά όμορφη, με εναλλαγές μεταξύ δάσους, λιβαδιών και όμορφων χωριών και η παρέα ευχάριστη και αποτελεσματική ποδηλατικά. Το γκρουπ σήμερα είναι ακόμα πιο international απ' ότι συνήθως, αφού εκτός από το Richard, με τον οποίο πλέον κάνουμε καλή παρέα πάνω και κάτω από το ποδήλατο, έχουμε και το Luca, το φίλο από τα παλιά, τον Ιταλό ποδηλάτη που πάντα με εντυπωσιάζει με τη δύναμή του και με την άνεση με την οποία βγάζει αυτή τη δύναμη στα πετάλια του. Η καθιερωμένη στάση έγινε κατ' ευθείαν για το μεσημεριανό (αφού συνεχίζουμε να μη βρίσκουμε καλά καφέ στην Αυστρία!).
Στο Wiesleburg, που ήταν μεγαλύτερη πόλη και όχι χωριό, υπήρχε η Messe. Κοινώς ένας τεράστιος εκθεσιακός χώρος, που μας φιλοξένησε. Τα ντους και οι τουαλέτες ήταν (για μια ακόμα φορά) υπερβολικά λίγα. Ο χώρος για να κοιμηθούμε, ήταν ενιαίος και μεγάλος τουλάχιστον. Ακριβώς απ' έξω, υπήρχε ένα μικρό ποταμάκι, τα κρύα νερά του οποίου ήταν αναζωογονητικά για τα κουρασμένα πόδια των ποδηλατών.
Με το κέντρο της πόλης να είναι ακριβώς έξω από το Messe, είχαμε το χρόνο (και τη διάθεση) να φάμε παγωτάκι και να κάνουμε μια όμορφη ανασυγκρότηση ολόκληρης σχεδόν της ελληνικής ομάδας. Μετά τα ντους και το πρώτο, πρόχειρο φαγητό (λουκάνικα) στο camp, βγήκαμε στην πόλη για το... recovery περπάτημα και το βραδινό (πλήρες) φαγητό μας.

Ένα brevet στην Αυστρία (5η μέρα)

 Μας ξύπνησαν με μουσικές... Η μπάντα της πόλης μας επισκέφτηκε για να μας ξεπροβοδίσει! Μετά από μια γρήγορη συζήτηση με τον Richard, και άλλη μία με τα... πόδια μου, ξεκινήσαμε για - τι άλλο - το Track 2 της ημέρας! Μόνο που το σημερινό Track 2 είναι ...190 χλμ και 2,400 χλμ.! Ένα πλήρες brevet δηλαδή!

Η μέρα έμελλε να είναι "γεμάτη"! Τα πρώτα 50 - 60 χλμ. κύλησαν όμορφα, οι αναβάσεις έβγαιναν στρωτά, η ομάδα ήταν μικρή (Πέτρος, Γιάννης, Richard κι εγώ), αλλά όλα πήγαιναν ρολόι! Μέχρι την ώρα που περάσαμε από μια κατηφόρα με "βομβαρδισμένο" οδόστρωμα! Μεγάλες πέτρες παντού και βαθιές λακκούβες... Ο Richard έπαθε (απλό) σκάσιμο, αλλά εγώ έσκισα το πίσω λάστιχό μου! Κανένας πανικός, μπρεβετάδικη επισκευή, όπου μάλιστα, αντί να βάλω κομμένο κομμάτι από αλουμινένια συσκευασία gel (που είχα), έβαλα ένα μαύρο χαρτόνι της Zefal - υποτίθεται ειδικό γι' αυτό το σκοπό - που υπάρχει μέσα στο φακελάκι με τα μπαλώματα που έχω μαζί μου (τα μπαλώματα, αχρείαστα να είναι, αλλά κουβαλάω "μόνο" δύο σαμπρέλες μαζί μου).

Καμιά 10αριά χλμ αργότερα, χρειάστηκε να (ξανα)μπει σε εφαρμογή η μπρεβετάδικη εμπειρία και νοοτροπία: το νερό στα παγούρια τελείωνε και η ζέστη ανέβαινε. Καφέ - όπως ήδη έχω πει πολλές φορές - δεν... Αλλά, τι στο καλό, από κατοικημένες περιοχές περνάμε! Ένας ηλικιωμένος κύριος είναι έξω από την πόρτα του σπιτιού του και σκαλίζει το κηπάκι του... Με τα... άπταιστα γερμανικά μου τον παρακαλώ για δροσερό νερό. Προθυμότατος, γεμίζει με κρύο νερό από το ψυγείο του, τα παγούρια όλων μας!

Αλλά η Zefal δε μας τα λέει καλά! Το πίσω μου λάστιχο είναι ξεφούσκωτο πάλι και αυτή τη φορά, όπως διαπιστώνω, ο φταίχτης είναι το περίφημο μαύρο χαρτονάκι της! Έχει κόψει την καινούρια σαμπρέλα μου! Δεύτερη αλλαγή, αυτή τη φορά το μπάλωμα του ελαστικού από τη μέσα μεριά, γίνεται με κομμάτι σαμπρέλας (λάθος, μάλλον έπρεπε να έχω βάλει αλουμίνιο από συσκευασία gel). Μπορούμε να συνεχίσουμε, αλλά το λάστιχο έχει πλέον "βυζί" (η σαμπρέλα εξέχει στο σημείο που είναι σκισμένα τα λινά του ελαστικού) και δεν αισθάνομαι ήσυχος...

Καταφεύγω στην υποστήριξη της διοργάνωσης: ζητάω τηλεφωνικά, να στείλουν ένα καινούριο ελαστικό στο ενδιάμεσο σημείο ελέγχου. Η συνεννόηση είναι δύσκολη και η "ευελιξία" του Tour Office ελάχιστη. Αλλά τελικά καταφέρνουν να ξεκουνηθούν: Όταν φτάνουμε στο 100ο χλμ. στο σημείο ανεφοδιασμού, φτάνει σχεδόν μαζί μας και το καινούριο μου λάστιχο! Μόνο που ο Γιάννης (που αναλαμβάνει να κάνει την τοποθέτησή του) καταφέρνει να σκίσει μια σαμπρέλα ακόμα!

Γρήγορο status update: Είμαστε 4 και έχουμε ΜΙΑ καλή και μία μπαλωμένη σαμπρέλα! (Εντάξει, έχουμε και τα μπαλώματα που έλεγα πριν, αλλά να σοβαρευτούμε, ε; ). Είμαι ο μόνος που έχει Garmin με τη διαδρομή, που σημαίνει ότι αν μου τελειώσει η μπαταρία... χαθήκαμε! Συμφωνούμε να κάνουμε switch στο  Track 1. Αποδεικνύεται ότι η διαφορά είναι μόνο 10 χλμ λιγότερα και χωρίς καμία διαφορά στα υψομετρικά (τα είχαμε κάνει όλα στο πρώτο μισό!). Επίσης αποδεικνύεται ότι οι φόβοι μου ήταν βάσιμοι: το Garmin έβγαλε battery low την ώρα που μπαίναμε στο Attnang! Ο μπρεβετάς φέρθηκε σοφά και όλα πήγαν καλά!

Και βέβαια, ο καιρός δεν ήταν (ούτε κι αυτός) με το μέρος μας εκείνη την ημέρα! Προς το απογευματάκι, μια γερή μπόρα ήρθε να μας θυμίσει ότι είμαστε στην κεντρική Ευρώπη και να τσεκάρει την ποιότητα των αδιάβροχών μας (εξαιρετικό το καινούριο μου Shimano 3D!). Για λίγα λεπτά καταφύγαμε σε υπόστεγο αγροικίας (με τα γεωργικά μηχανήματα παρκαρισμένα εκεί), ώστε να αποφύγουμε το υπερβολικό νερό! Μια ακόμα εμπειρία! Μετά συνεχίσαμε, με το νερό να είναι αρκετό, τόσο από πάνω όσο και από κάτω!

Στο αθλητικό κέντρο του Attnang (γήπεδα τέννις) φτάσαμε βρεμένοι αλλά ικανοποιημένοι! Τόσο ικανοποιημένοι που μέχρι και σπριντ ανάβασης προς τον τερματισμό κάναμε με τον Richard! Το κέρδισα :-). Είχαμε φέρει εις πέρας την αποστολή! Τα ντους ήταν ευτυχώς περισσότερα, οπότε σε σύντομο χρονικά διάστημα, είμαστε και πάλι στεγνοί και καθαροί. Και βέβαια, ο φύλακας-άγγελός μας Μαρίνος, έχει φροντίσει να καβατζώσει ένα καλό σημείο για ύπνο! Για φαγητό εκτός camp, δε γίνεται καν λόγος... Ό,τι βρούμε στο camp: διπλή δόση λουκάνικα με ψωμάκια, Αγγλία - Ουρουγάη στη μεγάλη οθόνη, καζούρα στο Richard για τη γρήγορη επιστροφή της ομάδας του από τη Βραζιλία στα πάτρια εδάφη και πάμε για ύπνο!

Στο κάστρο του Salzburg (6η μέρα)

Μέρα "ειδική περίπτωση": Ο καιρός έχει δείξει τα δόντια του: η θερμοκρασία έχει πέσει δραματικά, 9 - 11oC, η βροχή είναι συνεχής και οι περισσότεροι επιλέγουν... το τραίνο!

Όχι όμως ο Richard κι εγώ! Σήμερα πρέπει να ακολουθήσουμε "ειδικό πρόγραμμα". Έχουμε συμφωνήσει με τη διοργάνωση, να είμαστε στον τερματισμό, στο Pittenhart, στις 14:30 το αργότερο. Στόχος να είμαστε έτοιμοι (καθαροί και με πολιτικά ρούχα) ώστε στις 15:30 να μας παραλάβει βανάκι που θα μας πάει πίσω στο Salzburg για το VIP dinner, το δείπνο προς τιμή των sponsors, με την παρουσία στελεχών της Vodafone.

Ξεκινάμε λοιπόν νωρίς το πρωί, οι δυο μας και πάμε το Track 1 (130 χλμ). Πάμε σβέλτα, αλλά έχουμε κάποιους... επιβραδυντικούς παράγοντες:

1. Τα Track 1 είναι εξ' ορισμού πιο τουριστικά. Έτσι, η διαδρομή έχει πολλά περάσματα μέσα από χωριά και από όμορφα σημεία, που βέβαια "αξίζουν", αλλά δεν επιτρέπουν υψηλή μέση ωριαία!
2. Η βροχή είναι συνεχής. Πολύ νερό, από πάνω, από κάτω και από... δίπλα (διερχόμενα αυτοκίνητα)

Ο ρουχισμός μου λειτουργεί σωστά, η ενεργειακή τροφοδοσία το ίδιο και τα χλμ περνάνε. Αλλά όχι όσο γρήγορα θα θέλαμε... Στα 55 χλμ. κάνουμε στάση σε βενζινάδικο. Ζεστός καφές, σάντουιτς και εκτίμηση της κατάστασης: Η άφιξη μέχρι τις 14:30 στο Pittenhart είναι μαθηματικά οριακή. Μάλλον αισιόδοξα... Επιπλέον, ο καιρός είναι σταθερά κακός και βέβαια, το γεγονός και μόνο ότι σταματήσαμε, σημαίνει ότι πολύ δύσκολα θα ξαναζεσταθούμε ποδηλατώντας. Είναι γνωστό: όταν βρέχει και κάνει κρύο, η μόνη επιλογή είναι "keep pedaling"!

Τσεκάρουμε τους χάρτες μας, ρωτάμε τους ντόπιους που είναι μέσα στο καφέ του βενζινάδικου (για πολλοστή φορά, η γνώση μου της γερμανικής γλώσσας αποδεικνύεται ανώτερη της γνώσης αγγλικής των ντόπιων και "σωτήρια") και καταλήγουμε στη βέλτιστη λύση: 3 χλμ μέχρι τη στάση του τραίνου (Neumarkt am Wallersee) και πάμε προς κάποια πόλη κοντά στο Pittenhart. Προλαβαίνουμε το τραίνο (τουρτουρίζοντας πήγαμε μέχρι εκεί) και μπαίνοντας μέσα πέφτουμε πάνω στους υπόλοιπους της ελληνικής αποστολής, που τα είχαν φορτώσει από την αρχή! Γέλια, χαλάρωση και άφιξη στο Traunstein. Άλλα 27 χλμ. επίσης υπό βροχή, και φτάσαμε! Ο Richard κι εγώ, χτίσαμε γερή φιλία σήμερα! Περάσαμε πολλά μαζί!

Αλλά βέβαια, οι αποτυχίες της οργάνωσης συνεχίζονται! Οι αποσκευές μου ΔΕΝ έχουν έρθει! Είμαι έξαλλος! Είχαμε κάνει ειδική συνεννόηση και είχαμε πάρει διαβεβαίωση! Κάνω ένα πρόχειρο ντους, με δανεική πετσέτα και φοράω τα μοναδικά ρούχα που έχουν φτάσει στο Pittenhart: μια φόρμα και μια μπλούζα που χρησιμοποιώ στον ύπνο (το μικρό μου σακίδιο πλάτης έχει έρθει)! Το βαν μας πάει στο Salzburg κι εκεί "φιλοξενούμαι" σε δωμάτιο ξενοδοχείου που έχει κλειστεί για εθελοντή της διοργάνωσης. (Η προσπάθεια του Michael να απολογηθεί για το λάθος και να διορθώσει την κατάσταση. Πρέπει να ομολογήσω ότι έκανε ότι μπορούσε για να καλύψει τα παιδαριώδη λάθη της ομάδας εθελοντών). Η βαλίτσα μου είναι εκεί, οπότε μπορώ να κάνω ένα πιο νορμάλ ντους και να φορέσω κανονικά ρούχα! 

Το Salzburg από μια πολεμίστρα του πύργου του

Τώρα είμαι έτοιμος για την επίσκεψη στον πύργο του Salzburg! Η ξενάγηση είναι πριβέ και πολύ ενδιαφέρουσα. Από Άγγλο που γνώρισε μια Αυστριακή και την ακολούθησε στο Salzburg! Είναι πράγματι πολύ καλός ξεναγός, μας πάει σε διάφορα σημεία του κάστρου, από κουζίνες μέχρι φυλακές και από μεγάλες αίθουσες εκδηλώσεων μέχρι οχυρωματικούς πύργους. Μας εξηγεί λεπτομέρειες τόσο για την καθημερινή ζωή όσο και για την πολιτικο-οικονομική κατάσταση της εποχής. Και όταν ολοκληρώνεται η ξενάγηση, είναι η ώρα για επίσημο δείπνο! Με το Γερμανό CEO να είναι το "τιμώμενο" πρόσωπο, και με αρκετούς από τους ανθρώπους "κλειδιά" κάθε GBI διοργάνωσης, η ώρα περνάει ευχάριστα. Με ιστορίες από παλιά GBI και την προσωπική, ποδηλατική ιστορία του καθενός, με τον Αυστριακό entertainer να μας τραγουδάει και να μας διαβάζει στίχους, να μας αφηγείται ιστορίες με καρδινάλιους και συνομωσίες και να μας βάζει να ολοκληρώσουμε το role playing μας (εγώ ήμουν ο "δοκιμαστής κρασιού του καρδινάλιου") πριν μας επιτρέψει να δοκιμάσουμε το εξαιρετικό φαγητό μας. Μια ευχάριστη παρένθεση πολυτέλειας, στο "πρωτόγονο" και σκληρό GBI.

Η επιστροφή στο GBI camp, στο Pittenhart είναι επιστροφή στη δύσκολη νυχτερινή διαβίωση... Ο χώρος είναι πολύ μικρός και πρέπει να περάσεις κυριολεκτικά πάνω από κοιμισμένους ποδηλάτες για να μπορέσεις να φτάσεις στο στρώμα σου... Όπως και να 'χει όμως, είναι η τελευταία νύχτα του GBI 2014 και ο ύπνος έρχεται γλυκός και βαθύς! Η ικανοποίηση από τις 6 προηγούμενες, γεμάτες, ποδηλατικές μέρες είναι έκδηλη...

Το πρωινό είναι συννεφιασμένο, αλλά έχει bonus την παρουσία του CEO.

Ο CEO της Vodafone Γερμανίας, με τον Richard και τον υπογράφοντα

Τα χαμόγελα είναι διάσπαρτα. Είναι η τελευταία μέρα, εορταστική. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε θα απολαύσουμε άλλη μια μέρα ποδήλατο! Αυτή τη φορά στη Γερμανία, όπου - ΝΑΙ - έχει καλό καφέ παντού και έχεις πολλές επιλογές! Το γκρουπ είναι μεγάλο (με όλους σχεδόν τους Έλληνες, το Richard φυσικά, αλλά και το Luca τον Ιταλό), αφού τα χιλιόμετρα είναι λίγα (μόλις 90) και ο ρυθμός πρόκειται να είναι χαλαρός. Έχουμε πάρει οδηγία από τη διοργάνωση, να υπολογίσουμε την είσοδό μας στο Μόναχο γύρω στις 14:45 με 15:00. Οπότε υπάρχει χρόνος για καλή στάση καφέ, αλλά και χρόνος για καλή στάση φαγητού. Ειδικά η δεύτερη, στο εστιατόριο ξενοδοχείου (όπως καταλάβαμε αφού κάτσαμε) με τα εξαιρετικά σνίτσελ και την καλή Γερμανική Weiss, ήταν απολαυστική.

Άφιξη στο Μόναχο, κάτω από ένα λαμπρό ήλιο, με τη διάθεση στα ύψη και με πανηγυρικά σφυρίγματα από κάποιες GBI ομάδες. Υπάρχουν ομάδες που η άφιξη στον τερματισμό είναι γι' αυτές μια μεγάλη υπέρβαση, ένα ποδηλατικό κατόρθωμα. Απόλυτα σεβαστό, αφού το GBI είναι ΚΑΙ μια πρόκληση. Δεν ξεχνάμε άλλωστε από πού ξεκινήσαμε όλοι, λίγα ή περισσότερα χρόνια πριν, τότε που κάναμε τα πρώτα μας χιλιόμετρα και μας φαινόταν αδιανόητο να περάσουμε 5 - 6 ώρες πάνω σε μια σέλα ή να καλύψουμε 200 - 250 χλμ. μονοκοπανιά!

Το πάρτυ που έχει στηθεί στον τερματισμό, είναι καλό. Δίπλα σε μια πισίνα, με μουσική, φαγητό (δεν πεινάω μετά από το σνίτσελ), μπύρες (πάντα υπάρχει χώρος για μια ακόμα μπύρα!) και ομιλίες από τους διοργανωτές. Ο CEO που έκανε ποδήλατο μαζί μας σήμερα (έτσι ισχυρίζεται τουλάχιστον!), μαζί με το διευθυντή της Kabel Deutschland (εταιρία που ανήκει πλέον στη Vodafone Γερμανίας και έχει την έδρα της σε αυτό εδώ το προάστιο του Μονάχου) κάνουν ομιλίες και δίνουν συγχαρητήρια.

Έχω πλέον την εμπειρία να δρομολογήσω χωρίς άγχος (και αφού αλλάξω ρούχα, πιω τη μπυρίτσα μου κλπ.), το πακετάρισμα του ποδηλάτου μου, το οποίο (άλλο ένα δείγμα εμπειρίας) γίνεται πιο γρήγορα και πιο εύκολα από κάθε άλλη φορά.

Στη συνέχεια, και αφού έχω κι εγώ τη στιγμή της δημοσιότητάς μου (μαζί με τους υπόλοιπους country champions) ανακοινώνεται και το πλάνο για το GBI 2015: Βενετία - Στουτγάρδη. Ό,τι είχα ψηφίσει!

Η μετακίνηση προς το ξενοδοχείο, με όλες τις αποσκευές και το ποδήλατο στη βαλίτσα του, είναι η τελευταία (;) μεγάλη δοκιμασία: ένα πούλμαν της διργάνωσης που μας πάει προς τον κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό, δύο συνολικά τράινα (με αλλαγή πλατφόρμας, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε από το κουβάλημα) και καμια 500αριά μέτρα περπάτημα στο τέλος! Μια μικρή Οδύσσεια! Αλλά είναι κι αυτό μέρος του GBI. Αν κάποιος νόμιζε ότι είναι μόνο ποδήλατο, έκανε λάθος (και μάλλον το έχει καταλάβει τις τελευταίες 9 μέρες!)

Η βραδινή βόλτα στο Μόναχο είναι χαλαρωτική, περιλαμβάνει (μια ακόμα) μπύρα και φυσικά κότσι (Schweinehaxe) σε καλό μαγαζί, όχι τουριστικό, σύσταση ντόπιου, γνωστού (ποιου άλλου) του Αντώνη!

Επιστρέφουμε

Τώρα που έχουμε προπονηθεί και στο κουβάλημα στο τραίνο, η μετάβαση στο αεροδρόμιο είναι εύκολη. Η φόρτωση των 11 ποδηλάτων ΧΩΡΙΣ να χρεωθούμε (όπως έχουμε συμφωνήσει με την Aegean) είναι η τελευταία πρόκληση, αφού η συννενόηση του γερμανικού με το ελληνικό γραφείο δεν έχει γίνει σωστά και βέβαια Κυριακή πρωί είναι δύσκολο να βρεθεί άκρη. Αλλά ευτυχώς ο Μάνος δίνει τη λύση, με τη μεσολάβηση του ξάδερφου που δουλεύει σε τουριστικό γραφείο και έχει τα απαραίτητα τηλέφωνα της Aegean! 

Κουρασμένοι και απόλυτα ικανοποιημένοι, κουβεντιάζουμε ποδηλατικές και όχι μόνο εμπειρίες και συζητάμε με ποιο τρόπο θα μεγαλώσουμε ακόμα περισσότερο την ιδέα του GBI στην Ελλάδα. 

Σκέψεις

Για κάποιον που κάνει το πρώτο του ή το δεύτερο GBI, η βασική σκέψη είναι στην ποδηλατική πρόκληση (6 - 7 μέρες συνεχόμενο  ποδήλατο, θέλει προπόνηση και εμπειρία). Είναι αρκετοί που δεν ακούν τις συμβουλές των πιο έμπειρων, δεν κάνουν οικονομία δυνάμεων και την τρίτη - τέταρτη μέρα συναντάνε "περίεργα" προβλήματα (πόνους στα γόνατα, απρόσμενη κούραση, ασθένειες, στομαχικές διαταραχές). Αυτά τα "περίεργα" προβλήματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά αντιδράσεις του σώματος στην καταπόνηση. Γι' αυτό συμβουλεύω πάντα: "Πάμε 15% πιο "κάτω" από την ένταση που νομίζουμε ότι μπορούμε και ότι είναι ΟΚ για εκείνη τη στιγμή". Συνταγή που δουλεύει!

Για μένα, το ποδηλατικό κομμάτι είναι πλέον "εύκολο". Ποτέ δεν πρέπει να θεωρηθεί "δεδομένο", πάντα χρειάζεται προσοχή και διαχείριση, πάντα χρειάζεται ετοιμότητα για αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων. Αλλά σε γενικές γραμμές, το θεωρώ "αναμενόμενο".

Το "τουριστικό" κομμάτι έχει πάντα το ενδιαφέρον του. Έχεις να λες ότι πέρασες από πολλές χώρες, πολλές πόλεις και χωριά, βουνά, λιβάδια και ποτάμια. Μπορεί από κάποιο σημείο και μετά οι εικόνες να είναι παρόμοιες (τα πιο πολλά είναι κεντρική Ευρώπη άλλωστε), αλλά δεν παύει να είναι μια πανδαισία εικόνων, ήχων και οσμών... Είναι για μένα, από τους βασικούς λόγους που θέλω να "επιστρέφω" στο GBI κάθε χρόνο.

Και βέβαια, το φιλανθρωπικό κομμάτι, η αίσθηση ότι κάτι καλό βγαίνει από όλη αυτή την ιστορία, είναι πάντα το κορυφαίο κριτήριο! Σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχει και κάτι ακόμα: το οργανωτικό, διοικητικό κομμάτι. Η αίσθηση ότι χτίζεις μια ομάδα, βάζοντας σε καλή χρήση τα δυνατά σημεία του κάθε μέλους της ομάδας και φτιάχνοντας τελικά ένα σύνολο που όχι μόνο πετυχαίνει το σκοπό του, αλλά και θέλει να πάει ακόμα πιο πέρα, να κάνει το επόμενο βήμα! Θεωρώ κι αυτό το σημείο μια μικρή, προσωπική επιτυχία! Τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει να μιλήσω πιο αναλυτικά για το κάθε μέλος αυτής της ομάδας... Υπόσχομαι να το κάνω σε ένα επόμενο post! 

GBI 2014 - Αναφορά πεπραγμένων (Μέρος 1ο)

Το 5ο (για μένα) GBI πέρασε στην ιστορία... Για άλλη μια χρονιά, κατάφερα να είμαι παρών, να "γράψω" 1,000 χλμ. πάνω στο ποδήλατο, να διασχίσω νέες διαδρομές και νέες χώρες, να γεμίσω εμπειρίες και εικόνες!

Το GBI μεγαλώνει από κάθε άποψη... Η ελληνική ομάδα ήταν φέτος 12 άτομα, με τους μισούς σχεδόν να είναι "πρωτάρηδες"... Πρωτάρηδες στο GBI, αλλά βέβαια όχι και τόσο πρωτάρηδες στο ποδήλατο! Ο Πέτρος (φίλος από τη ΜΠΛΕ και ποδηλάτης δυνατός), ο Μαρίνος (συνάδελφος και από τους νεοεισερχόμενους στο χώρο των μεγάλων αποστάσεων, τον έπεισα να δοκιμάσει και δεν το μετάνιωσε!), ο Richard (πολύ έμπειρος ποδηλάτης, κάτοικος UK και μέλος της ομάδας μας ως εκπρόσωπος του χορηγού), ο Βασίλης (ανερχόμενος τριαθλητής και ήρεμη δύναμη) και ο Χρήστος (συνάδελφος και μαουντενάς που ενθουσιάστηκε με την ιδέα του GBI και την αγκάλιασε), ήρθαν για πρώτη φορά σε GBI.  Μαζί με αυτούς τους 5, ο Αντώνης, οι δυο Δημήτρηδες, ο Τάσος, ο Γιάννης και ο Μάνος ο καθένας τους με μπόλικα "GBI αστέρια" στο στήθος!

Μια άλλη ένδειξη για το πόσο μεγαλώνει το GBI, είναι ο αριθμός των άρθρων που χρειάστηκε να γράψω, από την ημέρα που επιστρέψαμε! Για το moto-Τρίτη, για το MBike, για το skaigoal.gr, για το Δελτίο Τύπου της Vodafone, κ.ο.κ... Οπότε, αναγκαστικά, ετούτο εδώ το blog μπήκε σε δεύτερη προτεραιότητα και τώρα, έναν ολόκληρο μήνα μετά την επιστροφή μας, βρήκα το χρόνο να γράψω μια πιο προσωπική ματιά , στο φετινό GBI.

Η προετοιμασία

Πολλούς μήνες πριν πρέπει να ξεκινήσει η προετοιμασία. Με την εύρεση χορηγών, με τον καθορισμό της ομάδας (ή τουλάχιστον του κορμού της), με την ανάθεση κάποιων αρμοδιοτήτων σε μέλη (π.χ. σχεδιασμός φανέλας, κλείσιμο αεροπορικών και ξενοδοχείων, κλπ.). Και φέτος, παρόλο που είχα βοήθεια αρκετή, όπως κάθε χρόνο, το GBI ήταν ένα από τα ποδηλατικά project που "έτρεξα", ως "αρχηγός" της αποστολής και απορρόφησαν αρκετό από το χρόνο μου.

Η αναχώρηση

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, έχω ήδη το αίσθημα της ικανοποίησης. Της ικανοποίησης ότι έχω στήσει μια καλή ομάδα που θα εκπροσωπήσει επάξια τη χώρα σε αυτό το όμορφο ποδηλατικό event.

Ένα γλυκό κορίτσι, κάτοικος των Χωριών, φοράει τα γυαλιά μου

 Η παρουσία των παιδιών από τα Χωριά SOS στο αεροδρόμιο, με σκοπό να μας ξεπροβοδίσουν με ένα φιλί και με ένα συμβολικό (αλλά και χρηστικό) δώρο, μπαντάνες με δικές τους ζωγραφιές, είναι η καλύτερη αρχή που θα μπορούσα να φανταστώ για το όμορφο ταξίδι.

Μερικοί από μας, με μερικές από τις βαλίτσες μας!

Η φόρτωση των αποσκευών και 11 ποδηλάτων σε βαλίτσες, είναι ένα πολύπλοκο και χρονοβόρο εγχείρημα. Αλλά η εμπειρία των προηγούμενων χρόνων είναι πολύτιμη, και ολοκληρώνουμε τη διαδικασία εύκολα και γρήγορα.

Στη Βουδαπέστη

Το ξενοδοχείο ήταν φτηνό, αλλά καλό δεν το έλεγες! Οι "γείτονες" ήταν εργαζόμενοι της βιομηχανίας που ανθεί στην πρώην Ανατολική Ευρώπη... και το υπόγειο του διπλανού κτιρίου φαινόταν το πρωί να λειτουργεί ως γυμναστήριο και το βράδυ... (το ντύσιμο της "πορτιέρισας" ήταν τουλάχιστον περίεργο...).  Κάναμε τη σχετική πλάκα στο Χρήστο, που το είχε κλείσει, γνωρίζοντας φυσικά ότι είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε! Αλλά ως "νέος", ήταν  ευάλωτος σε καζούρα έτσι κι αλλιώς! Χρειάστηκε να κουβαλήσουμε από τις σκάλες τις ποδηλατικές μας βαλίτσες (προφανώς και δεν είχε ασανσέρ!). Ευτυχώς όμως, ήταν ήσυχο και σχετικά καθαρό. Το πρωινό βέβαια, ήταν προετοιμασία για τα πρωινά της διοργάνωσης που θα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες: αν ξύπναγες πολύ νωρίς, ίσως να προλάβαινες καμιά φέτα τυρί...
Η τουριστική βόλτα στη Βουδαπέστη όμως, ήταν απολαυστική και μας αντάμειψε!

Μια πρώτη γεύση την Παρασκευή και το Σάββατο μια πλήρης ξενάγηση, με ένα από τα ξεσκέπαστα τουριστικά λεωφορεία! Όμορφη και η Βούδα και η Πέστη, με επιβλητικά κτίρια, πολλά "αυτοκρατορικά" αξιοθέατα και βέβαια το Δούναβη να καθορίζει το χαρακτήρα!
Με χρήση της νέας τεχνολογίας (λέγε με Trip Advisor) καταφέραμε να απολαύσουμε και ένα εξαιρετικό γεύμα!

Gourmet γεύμα στο κέντρο της Πέστης!

Αναχώρηση - 1η μέρα

Το να φτάσουμε στην εκκίνηση χρειάστηκε ένα καλό πλάνο: Περπατήσαμε την απόσταση (περίπου 1 km από το ξενοδοχείο μας μέχρι τα κτίρια της Vodafone (το βασικό κριτήριο που είχε χρησιμοποιήσει ο καημένος ο Χρήστος για να κλείσει ξενοδοχείο: να είναι κοντά στην εκκίνηση!), κουβαλώντας την (άδεια) βαλίτσα ποδηλάτου και τη βαλίτσα με τα ρούχα μας. Αφήσαμε τις αποσκευές στο χώρο της εκκίνησης (όπου είχαν αρχίσει ήδη να συγκεντρώνονται οι συμμετέχοντες), περπατήσαμε (ελεύθεροι και ωραίοι) πίσω στο ξενοδοχείο μας, καβαλήσαμε τα ποδήλατά μας και πήγαμε στην εκκίνηση!
Λαμβάνοντας υπόψη τη δυσκολία εύρεσης αυτοκινήτων / ταξί που θα μπορούσαν να χωρέσουν τις ποδηλατικές βαλίτσες μας (δυσκολία που αντιμετωπίσαμε έντονα φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης, την Παρασκευή), αυτή μας φάνηκε (και τελικά ήταν) η καλύτερη λύση.

Το κλίμα στην εκκίνηση ήταν - τι άλλο - εορταστικό. Ομιλία από τον CEO της Vodafone Ουγγαρίας και βέβαια από τον Michael, την ψυχή του GBI από την πρώτη μέρα σύλληψης της ιδέας. Οι απαραίτητες φωτογραφίες, ένα droid να βιντεοσκοπεί από ψηλά, και η ομάδα του Qatar, με τις "το κόστος δεν είναι πρόβλημα" εμφανίσεις τους (αν και μη "προβλεπόμενοι", αφού θα έπρεπε να μας τις δείξουν από τη δεύτερη μέρα και μετά, την πρώτη μέρα είναι υποχρεωτική η χρήση της εμφάνισης που παρέχει η διοργάνωση).

Έτοιμοι για αναχώρηση - Στη Βουδαπέστη, λίγο πριν την εκκίνηση

Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν μέσα στην Πέστη, παράλληλα με το Δούναβη. Στη συνέχεια περάσαμε πάνω από μια από τις εντυπωσιακές γέφυρες, μπήκαμε στη Βούδα, κάναμε μια καλή ανάβαση (είναι σε λόφο χτισμένη η Βούδα!) και όταν πια βγήκαμε από την πόλη, ήρθαμε "αντιμέτωποι" με τα απέραντα Ουγγρικά λιβάδια! Αν θυμάστε το default wallpaper των Windows XP, αυτό με το λιβάδι με τις "απαλές" καμπύλες στον ορίζοντα... ε, αυτό! Σίγουρα κάπου εδώ πρέπει να βγήκε η σχετική φωτογραφία!
Για να φτάσουμε στο Komarom, χρειάστηκε να κάνουμε 117 απροβλημάτιστα χιλιόμετρα, με 1,100 μέτρα συνολικής ανάβασης. Το ομαδικό (μονή σειρά με αλλαγές κάθε 4 - 5 λεπτά) λειτούργησε εξαιρετικά. Τα μικρά ανηφοράκια ήθελαν (ως συνήθως) το στροφάρισμά τους και οι στάσεις ήταν λίγες και μικρές. Εκτός βέβαια από τη βασική, για φαγητό!
Το απόγευμα, στο Komarom, στο σχολείο που θα μας φιλοξενούσε, τακτοποιηθήκαμε σε μια από τις αίθουσες (στρωματσάδα εννοείται ;-) ) και αρχίσαμε τις μπύρες, στον προαύλιο χώρο, όπου είχε στηθεί το GBI camp. Πριν νυχτώσει είχε έρθει και ο Richard! Με απογευματινή πτήση Λονδίνο - Βουδαπέστη και με ταξί από κει μέχρι το Komarom, ο "εκπρόσωπος" του χορηγού μας (imtech) και εξαιρετικός - όπως αποδείχτηκε τις επόμενες μέρες - ποδηλάτης, μας βρήκε, συναρμολόγησε το ποδήλατό του και στη συνέχεια βγήκαμε παρέα για μια βόλτα στο χωριό, προς αναζήτηση φαγητού...
Ήταν η πρώτη (και δυστυχώς όχι η τελευταία) φορά που εντυπωσιαστήκαμε από το "κόλλημα" των κεντρο-ευρωπαίων "επαγγελματιών": "η κουζίνα μας έκλεισε πριν 5 λεπτά, δεν μπορούμε να σας σερβίρουμε!". Με προφανή απώλεια εσόδων ( 3 - 4 πεινασμένοι ποδηλάτες που θα καθόντουσαν παρέα με άλλους ποδηλάτες που ήδη εξυπηρετούνταν από το μαγαζί) και με μοναδικό, προφανώς, σκοπό, να πάνε στην ώρα τους σπίτι να μπεκρουλιάσουν... Ευτυχώς, κάποια άλλη κουζίνα έκλεινε αργότερα και η αξιοπρεπέστατη πίτσα που σέρβιρε, γέμισε τα στομάχια μας...
Ο ύπνος, με μάσκα και ωτασπίδες και με την κούραση μαζεμένη, είναι εγγυημένα καλός σε αυτές τις περιπτώσεις...

Πάμε Σλοβακία - 2η μέρα

Στην εκκίνηση της 2ης μέρας, στο Komarom

Αμέσως μόλις αφήσαμε το Komarom, περνώντας μια γέφυρα πάνω από το Δούναβη, μπήκαμε στη Σλοβακία. Το καταλάβαμε από ένα φανάρι που ρύθμιζε την κίνηση και από δυο συνοριοφύλακες που μας χαμογέλασαν και μας χαιρέτησαν.

Το πλάνο για σήμερα ήταν να κάνουμε τη "μεγάλη" διαδρομή (Track 2). Κάποιοι από την παρέα είχαν ήδη αποφασίσει ότι ο ρυθμός του "γρήγορου" γκρουπ μας δεν τους ταίριαζε. Κανένα πρόβλημα! Σημαντικό είναι να περάσουμε όλοι καλά! Στο σημερινό γκρουπάκι μας είναι και ο Richard (μου είπε την κορυφαία ατάκα: "my boredom level is really low when I cycle" - ή αλλιώς "δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθώ, όσο κάνω πετάλι - πάμε την πιο μεγάλη διαδρομή που έχεις στο Garmin σου!"). Επίσης είναι Τάσος, ο Βασίλης και ο Γιάννης.

Καφενείο στη Σλοβακία

Μάλλον ήταν τα πιο επίπεδα 175 χλμ. που έχω κάνει ποτέ! Κάπου 110 μ. συνολικής ανάβασης έγραψε το  Garmin. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάει κάποιος ότι επίπεδη διαδρομή σημαίνει συνεχές πετάλι! Και με τον αέρα (που ήταν αρκετά δυνατός), τελικά "επίπεδη" δε σημαίνει "πανεύκολη" διαδρομή. Σημαίνει ομαδικότητα (που δούλεψε άψογα στη συγκεκριμένη περίπτωση, με μονό στοίχο και αλλαγές ανά πεντάλεπτο), σημαίνει συνεχές πετάλι και ομαλή κατανάλωση ενέργειας, με στροφάρισμα και συνεχή τροφοδοσία σε υγρά και φαγητό.

και ο καφές του!

Ο αναγκαίος καφές, ήταν μια διαφορετική εμπειρία: Σε μικρό σλοβάκικο χωριό, βρίσκουμε καφενείο (ναι, καφενείο - ίδιο με τα κλασικά καφενεία της ελληνικής επαρχίας), παραγγέλνουμε καφέ (φίλτρου ε, μην ψάχνετε για καπουτσίνο φρέντο!) και έρχονται πέντε όμορφες κούπες, με ζεστό και αρωματικό καφέ, με ζαχαρίτσα και γαλατάκι, στην αστρονομική τιμή των 0,50€ έκαστος!

Όταν πλησίασε η ώρα του μεσημεριανού, μια πινακίδα που έγραφε Slovaka Ring μας κέντρισε την προσοχή. Μαζί με το χαρακτηριστικό ήχο των πολύστροφων δίτροχων που γύριζαν ασταμάτητα μέσα στο Ring. Και έξω από αυτό, ένα αξιοπρεπέστατο self-service εστιατόριο, με υπαίθρια τραπεζάκια στον ίσκιο (είχε και μέσα, αλλά ο καιρός ήταν μούρλια!), κάλυψε τις ανάγκες μας σε υδατάνθρακες και πρωτεΐνες.

Η τρίτη στάση ήταν στο σημείο ανεφοδιασμού της διοργάνωσης. Πάνω σε ένα φράγμα, στην περιοχή Gabcikovo, στο Δούναβη. "Βιομηχανικό" το τοπίο, αλλά παρόλα αυτά, υπήρχαν τραπέζια και πάγκοι, με θέα το ποτάμι, όπου αρκετοί συνποδηλάτες απολάμβαναν τον ήλιο και τη θέα.
Επιλέξαμε να είναι σύντομη η στάση μας, αλλά δεν παραλείψαμε να βγάλουμε μερικές καλές αναμνηστικές φωτογραφίες.

Στο βάθος... φράγμα

Κάποιοι (αρκετοί) είχαν επιλέξει τη μικρή διαδρομή, με στόχο να φτάσουν νωρίς στη Μπρατισλάβα και να προλάβουν να κάνουν μια καλή, τουριστική, περιοδεία στην πόλη. Έτσι, όταν το γκρουπάκι μου έφτασε στη Μπρατισλάβα, δεν περίμενα να βρω παρέα. Αλλά η διοργάνωση είχε... άλλα πλάνα! Οι αποσκευές αντιμετώπισαν προβλήματα στα σύνορα και καθυστερήσεις στη φόρτωση. Αποτέλεσμα: κανείς δεν είχε ρούχα να αλλάξει και όλοι περίμεναν στην είσοδο του hostel. Οι Γερμανοί ήταν απασχολημένοι με το παιχνίδι της εθνικής τους με την Πορτογαλία για τους ομίλους του Mundial, αλλά όλοι οι υπόλοιποι γκρίνιαζαν και περίμεναν!

Η "παρηγοριά" ήταν ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα για 5 άτομα στο hostel, με πλήρη υποδομή (μέχρι φούρνο μικροκυμάτων!) στο οποίο κάναμε εξαιρετικό ύπνο! Πριν από τον ύπνο, βασισμένοι στο καλό "τουριστικό ένστικτο" του Μάνου και του Αντώνη, ανακαλύψαμε την παλιά πόλη της Μπρατισλάβας και ένα πολύ καλό εστιατόριο (Wolker) στο οποίο κάναμε γερή "ζημιά", αφού μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά πεινασμένοι ποδηλάτες που τιμήσαμε όχι μόνο τα ζυμαρικά του, αλλά και τα σνίτσελ του και τα ορεκτικά του...

Πάμε Αυστρία για καφέ (3η μέρα)

Είναι γνωστό ότι οι ποδηλάτες "ζούμε" με κέικ και καφέ! Οπότε θα με ακούσετε πολλές φορές να αναφέρομαι, κυρίως, στον καφέ! Και για τη Μπρατισλάβα, έχω να πω ότι δεν το ... έχουν καθόλου με τον καφέ! Στο χωριουδάκι της Σλοβακίας, χθες ήπιαμε (φίλτρου μεν, αλλά) μια χαρά καφέ! Εδώ στη Μπρατισλάβα, δοκιμάσαμε σε δυο διαφορετικά μαγαζιά, στο δρόμο που ήταν και το hostel μας. Δε θα σχολιάσω την εξυπηρέτηση (βαλκανικού τύπου...), αλλά η ποιότητα ήταν στην κατηγορία νερομπούλι!

Οπότε, καβαλάμε, και πάμε για άλλα 175 χλμ. (Track 2 πάντα!), με την ελπίδα να βρούμε καλό καφέ στην Αυστρία. Τα σύνορα είναι κοντά και δεν το καταλάβαμε καν πότε τα περάσαμε! Ο Πέτρος, αποφασίζει να μας κάνει παρέα και δεν το μετανιώνει καθόλου! Απολαμβάνει κέφι, ρυθμό και δύναμη! Τάσος, Γιάννης, Richard και Βασίλης παραμένουν πιστοί. Ο Μάνος είναι guest star! Όσο του αρέσει ο ρυθμός μας ή όσο δεν είναι σίγουρος για το navigation, μένει μαζί μας! Η παρέα του είναι πάντα ευχάριστη και όταν τον βάζουμε μπροστά, να τραβάει, ξεχνάει να αλλάξει!

Η πρώτη απόπειρα για καφέ, προσέκρουσε στο "κόλλημα" των κεντρο-Ευρωπαίων... Αρνήθηκε να μας σερβίρει η κυρία στο όμορφο καφέ, γιατί η ώρα ήταν 9:45 και η κουζίνα άνοιγε στις 10:00! Αυτή έχασε! Στο Lassee ρωτήσαμε και με μια μικρή παράκαμψη, βρήκαμε αυτό ακριβώς που ψάχναμε!

Τώρα που ήπιαμε καφέ, μπορούμε να συνεχίσουμε!

Με τον Πέτρο καταγράφουμε τα highlights της ημέρας, η οποία, παρά τη δυσκολία εύρεσης καφέ, εξελίσσεται από το καλό στο καλύτερο! Πρώτο highlight είναι το πέρασμα του Δούναβη. Πάνω από μια καταπληκτική σιδερένια γέφυρα, τεραστίων διαστάσεων, με ξεχωριστές (εννοείται) διαδρομές για πεζούς και ποδηλάτες, η αίσθηση του να ποδηλατείς πάνω από το ποτάμι, είναι μοναδική!   Το δεύτερο (και καθαρά ποδηλατικό) highlight προέκυψε όταν ο Πέτρος (δεύτερος στο "τραίνο" εκείνη τη στιγμή) άρχισε να φωνάζει στο Μάνο, που ήταν - πού αλλού - μπροστά, μηχανοδηγός, "πάτα Μάνο, πάτα!". Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα βρεθήκαμε όλοι να κάνουμε σπριντ χωρίς αύριο, με τους παλμούς στα ύψη και τα χαμόγελα μέχρι τ' αυτιά! Μετά βέβαια, πήρα το ρόλο του αρχηγού και έβαλα τις φωνές για την απερισκεψία (τέτοιες σπατάλες ενέργειας, "πληρώνονται" σε πολυήμερα events), αλλά το highlight είχε ήδη "γράψει"! Το τρίτο highlight το βλέπετε στην προηγούμενη φωτογραφία: καλός καφές και ακόμα καλύτερα τοστάκια στο Lassee! Και το τέταρτο της ημέρας, ήρθε από την αναζήτηση μεσημεριανού φαγητού, στα περίχωρα της Βιέννης...

Το σπίτι του Αϊνστάιν

Το εστιατόριο φαινόταν μεγάλο και περιποιημένο απ' έξω. Και μόλις σταματήσαμε, καταλάβαμε, από το όνομά του, ότι κάτι ιδιαίτερο θα ακολουθούσε: Athenes! Νίκος (από τα Τρίκαλα) ο ιδιοκτήτης, Έλληνες όλο το προσωπικό, ιδιαίτερα περιποιημένος χώρος με πολύ καλό σέρβις και φαγητό και αρκετούς, Αυστριακούς πελάτες! Ο Νίκος χάρηκε πραγματικά που μας είδε, κέρασε τις μπύρες, σέρβιρε εξαιρετικό γύρο και μπιφτέκια, είπε "όχι" στο σνίτσελ (!), ρώτησε με ενδιαφέρον τι ακριβώς κάνουμε και μας είπε για τη ζωή του στην Αυστρία. Φεύγοντας, χορτασμένοι και χαρούμενοι, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και το σπίτι του Αϊνστάιν, ακριβώς απέναντι!

Σταματώντας για μεσημεριανό "χάσαμε" το Μάνο (που ήθελε να συνεχίσει χωρίς στάση). Ξεκινώντας, ξέραμε ότι το "χώνεμα" του γύρου θα γινόταν με ανάβαση! Ακολουθούσαν οι κύριες αναβάσεις της ημέρας. Το πρόγραμμα προέβλεπε (μέσα στα 175 χλμ) 1,100 μέτρα ανάβασης και τα πολλά ήταν εδώ, έξω από τη Βιέννη! Ήταν όμως υπέροχα! Στην αρχή μέσα σε προάστια της Βιέννης, μετά μέσα στο δάσος και στο τέλος μια καταπληκτική κατάβαση, επίσης μέσα στο δάσος! Και όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι που ο φίλος μας ο Τάσος έκανε μια "ταρζανιά" με το σασμάν του και κατάφερε να κόψει την αλυσίδα του σε ΔΥΟ σημεία! Αφού "τσούλησε" όλη την κατηφόρα και έφτασε σε σημείο με πολιτισμό, βρήκαμε ένα ωραίο πεζούλι, όπου κάτσαμε και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ήταν "πέραν τοπικής επισκευής" και έπρεπε να καλέσουμε το ιππικό (κοινώς την υποστήριξη της διοργάνωσης!). Αφού (ως αρχηγός και υπεύθυνος!) σιγουρεύτηκα ότι το αυτοκίνητο υποστήριξης έρχεται (και έχει καταλάβει πού πρέπει να έρθει!) και ότι δεν λείπει τίποτα από τον Τάσο (φαΐ, νερό, λεφτά, κινητό, μπουφάν), τον φιλήσαμε σταυρωτά, δώσαμε ραντεβού στον τερματισμό (την ίδια περίπου ώρα με μας έφτασε, όπως αποδείχτηκε) και συνεχίσαμε τον όμορφο δρόμο μας προς το Klosterneuburg!

Η διαδρομή συνέχιζε για αρκετά χιλιόμετρα δυτικά, πριν στρέψει ανάποδα (ανατολικά) και επιστρέψει προς τον προορισμό μας. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο βγήκαν τα χιλιόμετρα 175, αλλά είχαμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε, ακόμα περισσότερη αυστριακή φύση, αυστριακή ευταξία και καθαριότητα στα χωριά, αλλά και πολλά λουλούδια (έξω από κάθε σπιτάκι!) και πολύ πράσινο! Η χαρά του (δασοπόνου) Πέτρου, αλλά και όλων των υπολοίπων!

Η διαμονή εδώ, στο Klosterneuburg, είναι πλέον hard-core GBI! Μια μεγάλη τέντα, γκαζόν κάτω και ξύλινες τάβλες πάνω στο γκαζόν, πολλά κουνούπια και χημικές τουαλέτες! Είπαμε: hard core φέτος! Δε με χαλάει, γιατί είμαι αποφασισμένος. Ευτυχώς, ο Μαρίνος έχει φτάσει νωρίτερα και έχει πιάσει ένα καλό σημείο για τα στρώματά μας. Να 'ναι καλά! Το φαγητό στο camp λίγο, τελειώνει γρήγορα. Το ντους, σε παρακείμενο αθλητικό κέντρο, κάπου 400 μέτρα μακριά. Πάω με το ποδήλατο και με το σακίδιο στην πλάτη και επιστρέφω φρέσκος και καθαρός!

Σε αναζήτηση έξτρα φαγητού στην πόλη, πέφτουμε για 2η φορά στο "κόλλημα" με το ωράριο! Η κουζίνα έχει κλείσει εδώ και 5 ολόκληρα λεπτά, και δεν μπορούμε να σας σερβίρουμε! Ευτυχώς, με λίγη κουβεντούλα, πείθεται να μας σερβίρει "Rinse-gullash" (που έχει προφανώς περισσέψει!). Στρώνει το στομάχι μας όμως, και κάνουμε και τη σχετική πλάκα με τον ιδιόρρυθμο σερβιτόρο, που έχει περάσει από κάποιο ελληνικό νησί (μάλλον τη Μύκονο ;-) ) και έχει μάθει να λέει "ευχαριστώ" και "ψωμί"!

Ο ύπνος στη φύση (αφού βάλεις μπόλικο σπρέι για κουνούπια σε όλο σου το σώμα και σκεπαστείς καλά, κλείσεις μάτια και αυτιά, είναι μια χαρά! Ειδικά αν έχεις κάνει καμιά 350αριά χλμ. τις προηγούμενες δυο μέρες!

... η συνέχεια στο επόμενο...

Πάμε GBI!

Ήρθε και φέτος η πιο αγαπημένη περίοδος του χρόνου, σε ό,τι αφορά την ποδηλατική δράση: η περίοδος που το GBI είναι προ των πυλών!

Ξεκινάμε στις 15 Ιουνίου από τη Βουδαπέστη. Θα κάνουμε 7 μέρες (πολύ) ποδήλατο, με τελικό προορισμό το Μόναχο. Ο Δούναβης θα είναι συχνό θέαμα, αλλά και τα γύρω δάση, οι γύρω λόφοι, θα φροντίσουν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον!
Η ομάδα είναι έτοιμη και δυνατή, με παλιά αλλά και με νέα μέλη, και είμαι σίγουρος ότι θα δέσει εξαιρετικά. Τα χιλιόμετρα είναι μπόλικα (1,000 για τους φιλόδοξους, 700 για τους πιο συντηρητικούς) και τα υψομετρικά μέτρια (αλλά αθροίζονται σε μπόλικα, μέσα σε 7 μέρες). Ανάλογα με τη διάθεση, τον καιρό και την ομάδα, θα επιλέγουμε κάθε μέρα τη μεγάλη ή τη μικρή διαδρομή, με στόχο (ιδανικά) το μέγιστο!

Η σελίδα της ομάδας (www.gbihellas.gr) καθώς και τα κανάλια επικοινωνίας σε facebook, twitter και instagram θα περιέχουν τις πρώτες εντυπώσεις από μένα αλλά και από όλα τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής ομάδας.

Με την επιστροφή, θα αρχίσει και η συγγραφή των αναλυτικότερων reports!

Νεμέα - Αγώνας αντοχής

Η "πρόκριση" για τη Σπαρτακιάδα έχει εξασφαλιστεί: το Ξηροκάμπι 2013 και το Attica 3 Races 2014 φρόντισαν γι' αυτό... Οπότε θα μπορούσα να "κάτσω στ' αυγά μου", να κάνω κάνα brevet και να κάνω και το GBI! Αλλά για κάποιο, ανεξήγητο λόγο, δεν μπορούσα να "κάτσω στ' αυγά μου"... Τόυλάχιστον όχι αυτό το ΣΚ! Είχα την επιλογή του brevet της Τρίπολης (Σάββατο), με πανέμορφη διαδρομή, αλλά με πολλές ώρες απουσίας από το σπίτι... Και είχα και την επιλογή του Αγώνα Αντοχής στη Νεμέα!ν
Είπα λοιπόν να πάω να περάσω τη μέρα μου εκεί! Παρέα με τον Παύλο πήγαμε, οπότε η διαδρομή πέρασε ευχάριστα, με κουβεντούλα. Άγχος δεν είχα. Όμορφη ατμόσφαιρα στην εκκίνηση, χαμόγελα και πειράγματα.
Κατά τη διάρκεια της προεκκίνησης, χρειάστηκε η βασική προσοχή και οι βασικοί κανόνες κίνησης σε γκρουπ. Αλλά τίποτα το ιδιαίτερα απαιτητικό. Το ελεύθερο δίνεται στην αρχή της ανηφόρας. Είχα σκοπό να πιάσω ένα καλό ρυθμό και να ανέβω την ανηφόρα χωρίς να παρασυρθώ... Αλλά πολύ νωρίς κατάλαβα ότι... κάτι δεν πήγαινε καλά! Τα πόδια βαριά, δεν μπορούσα να κρατήσω ούτε 200 - 220 W (ενώ υπολόγιζα να παίζω στα 240 - 270 W). Κατέβασα ένα τζελάκι, με την ελπίδα να διορθωθεί η κατάσταση... αλλά φευ! Καμία ουσιαστική βελτίωση! Ο ρυθμός μου εξελισσόταν από αργός σε ακόμα πιο αργό! Με πέρναγαν ποδηλάτες που θα έπρεπε να είναι πολύ πίσω μου! Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα ότι το πρόβλημα ήταν γενικότερο: κούραση (συσσωρευμένη από τις προπονήσεις των τελευταίων εβδομάδων) σε συνδυασμό με "κάψιμο" (πνευματικό) λόγω της έντασης από τη δουλειά.
Ήταν φανερό ότι δεν είχε και πολύ νόημα να συνεχίσω τον αγώνα. Σκέφτηκα να περιμένω τη σκούπα και να φορτώσω... Αλλά μετά είπα να συνεχίσω τη ... βόλτα μου! Στις μετέπειτα ευθείες, ήμουν τυχερός (σχετικά). Όλο και κάποιους, λίγους, έβρισκα για να γκρουπαριστώ... Η σηματοδότηση και η υδροδοσία ήταν εξαιρετικές, οπότε χωρίς να ταλαιπωρηθώ ιδιαίτερα (αλλά με ρυθμό γρήγορης προπόνησης πλέον - και όχι με ρυθμό αγώνα) έφτασα στον τερματισμό. Στα ανηφοράκια συνέχιζα να υποφέρω, παρόλο που φρόντιζα να είμαι φαγωμένος.
Όταν τελικά τερμάτισα, σε χρόνο παρόμοιο με εκείνο που είχα κάνει πριν από 2 χρόνια που είχα ξανατρέξει τον ίδιο αγώνα, αποφάσισα ότι έκανα καλά που δεν φόρτωσα στη σκούπα. Τουλάχιστον είχα συμπληρώσει την πρόκληση και είχα φέρει εις πέρας το στόχο! Βέβαια, αν κυνήγαγα χρόνο πρόκρισης για τη Σπαρτακιάδα, θα απογοητευόμουν πολύ (όπως είδα μετά στα αποτελέσματα, ήμουν εκτός ορίου 35% για περίπου 2 λεπτά!). Αλλά είπαμε: δεν είχα τέτοια άγχη, ευτυχώς!

Δίδαγμα: Τα βιβλία το λένε και μέχρι τώρα πίστευα ότι το έχω καταλάβει! Αλλά αποδείχτηκε ότι το burnout είναι ύπουλο και χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις! Μετά από αυτό το μάθημα, θα είμαι (ακόμα) πιο προσεκτικός στο φόρτωμα των προπονητικών εντάσεων και στην αντίστοιχη ξεκούραση!

Maintenance Report

Τίποτα το (πολύ) ενδιαφέρον...
Κάποιες τελευταίες ενέργειες, ετοιμάζοντας το μεγάλο ταξίδι του GBI!

• Αλλαγή αλυσίδας: 20€ το κόστος, δεν αξίζει το ρίσκο να πάθεις ζημιά κάπου στα βουνά γύρω από το Δούναβη... Είχε 5,500 χλμ. και είχε "πάρει" μισό link παραπάνω μήκος, σε σχέση με την καινούρια!
• Αλλαγή ποτηριών λαιμού: Είχαν παραγγελθεί καινούρια (αφού τα ρουλεμάν των παλιών είχαν φάει τα ψωμιά τους...). Εδώ όμως μας τα χάλασε λίγο η Specialized... Ο βασικός αποστάτης (αυτός που μπαίνει υποχρεωτικά) είναι σημαντικά ψηλότερος (10 mm) από τον προηγούμενο και όχι πλήρως συμβατός (άρα δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον παλιό)... Άρα βρέθηκα, υποχρεωτικά με + 10 mm στο ύψος του λαιμού... Τα 5 mm από αυτά, τα (ξανα)αφαίρεσα, αφαιρώντας τον μοναδικό πρόσθετο αποστάτη που είχα πριν. Αλλά τα υπόλοιπα 5 mm δεν μπορώ να τα αποφύγω... Έγινε λίγο πιο "τουριστικό" το ποδήλατο!

Τελευταίες προπονήσεις και δοκιμές το  ΣΚΔ και μετά πακετάρισμα! Πάμε Βουδαπέστη!

Περί Watt...

Μετά από 3 αγώνες (ένα ITT, ένα cirquit και μια αντοχή) είχα αρκετά data καταγεγραμμένα στο Garmin μου ώστε να κάνω μια ανασκόπηση των βασικών αριθμών που απεικονίζουν την τρέχουσα δυναμικότητά μου. Διαβάζοντας τη σχετική βιβλιογραφία (Friel και Coggan/Allen), νομίζω πως έχω καταλάβει αρκετά, ώστε να μπορώ να εφαρμόσω τη μέθοδο στον... εαυτό μου! Όσα έχω καταλάβει, τα καταγράφω εδώ, τόσο για δική μου μελλοντική χρήση, όσο και για πιθανή βοήθεια όσων (λίγων) με διαβάζουν και ενδιαφέρονται.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, τα νούμερα που θα αναφέρω στη συνέχεια, είναι "εμπιστευτικά", αφού δείχνουν τα δυνατά (αν υπάρχουν) και αδύνατα σημεία του αθλητή και επομένως μπορούν να αποτελέσουν στοιχείο εκμετάλλευσης από τους αντιπάλους του! Επειδή όμως η δική μου ανταγωνιστικότητα περιορίζεται σε ανταγωνισμό με τον εαυτό μου και επειδή οι φιλοδοξίες μου για.. βάθρα είναι ήδη ικανοποιημένες από χρόνια (και πλέον τα βάθρα είναι έτσι κι αλλιώς μακρινά)... δεν έχω κάτι που χρειάζεται να κρύψω.

Πάμε λοιπόν:
Υπάρχουν δύο βασικά μεγέθη με τα οποία ασχολήθηκα: η μέση ισχύς (Average Power / P) και η Κανονικοποιημένη Ισχύς (Normalized Power/NP). Η NP έχει νόημα για χρονικά διαστήματα 5 min και πάνω, οπότε χρησιμοποιήθηκε στα 5 min, 10 min, 20 min, 30 min και 60 min. Για τις μικρότερες διάρκειες (5 sec, 10 sec, 20 sec, 30 sec, 1 min, 2 min) χρησιμοποιήθηκε η (μέση) ισχύς P.

Η NP εξομαλύνει τα (ηθελημένα ή αθέλητα) spikes και δείχνει πόση μέση ισχύ θα μπορούσες να κρατήσεις αν διατηρούσες ομαλή τη ροή της ισχύος καθ' όλη τη διάρκεια της προσπάθειας. Έτσι, για παράδειγμα, στο χρονόμετρο, η προσπάθεια είναι να έχεις σταθερή και ομαλή ροή ισχύος καθ' όλη τη διάρκεια. Αν το πετύχεις, τότε P και NP σχεδόν ταυτίζονται. Αντίθετα, στο cirquit, η φύση του αγώνα είναι τέτοια που σε αναγκάζει να έχεις πολλά ξεσπάσματα (spikes) ισχύος και βέβαια να ζοριστείς ακόμα περισσότερο. Τέλος στην αντοχή. μπορείς να δεις κομμάτια σταθερής έντονης προσπάθειας (π.χ. όταν τραβάς το group ή όταν ανεβαίνεις δυνατά μια ανηφόρα), αλλά και πολλά κομμάτια όπου "ξεκουράζεσαι" διατηρώντας δυνάμεις για αργότερα...

Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, εξέτασα όλα τα (μικρά ή μεγαλύτερα) τμήματα των αγώνων μου και κατέληξα σε κάποια χρήσιμα, αλλά και ενθαρρυντικά συμπεράσματα:

Διάρκεια - Watt (P ή NP) - W/kgr  - Level
5 sec        - 1035                 - 11.37   - Untrained
1 min        - 685                   - 7.53     - Moderate / mid Cat. 4
5 min        - 377                   - 4.14     - Moderate to Good / upper Cat.4 or lower Cat.3
FT            - 284                   - 3.12     - Moderate / mid Cat. 4

Μερικές επεξηγήσεις:

• FT: Funtional Threshold. Το υπολόγισα αφαιρώντας 5% από την NP των 30 min του cirquit. Σύμφωνα με όσα περιγράφουν οι Coggan/Allen και Friel.
• Τα Levels είναι όπως τα δίνουν οι Coggan/Allen, βασισμένα σε μετρήσεις από πολλούς αθλητές. Οι κατηγορίες που ορίζουν είναι: Untrained, Fair (Cat.5), Moderate (Cat.4), Good (Cat.3), Very Good (Cat.2), Excellent (Cat.1), Exceptional (Domestc Pro), World class (International Pro). Ένα χρόνο πριν, ήμουν στις κατηγορίες Untrained ή Fair σε όλες τις διάρκειες! Άρα η πρόοδος είναι σημαντική και ορατή!
•  Το "untrained" στα 5 sec σημαίνει (μη) ικανότητα sprinter. Απόλυτα λογικό, αφού ουδέποτε έχω προπονηθεί για κάτι τέτοιο!

Με βάση αυτά, οι προπονητικοί στόχοι (και τα συμπεράσματα) είναι τα ακόλουθα:

1. Μια περαιτέρω μείωση του βάρους (από τα 91 - 93 Kgr που παίζει τώρα) στα 86 - 88 kgr, θα είναι πολύ επωφελής στις ανηφόρες, αλλά δεν πρόκειται από μόνη της να αλλάξει σημαντικά την πιο πάνω εικόνα.
2. Ο βασικός στόχος πρέπει να είναι η περαιτέρω βελτίωση της μυικής αντοχής (muscular endurance) και της αναερόβιας αντοχής (anaerobic endurance), συνεχίζοντας προφανώς το χτίσιμο της βασικής αερόβιας αντοχής. Αυτό θα βελτιώσει όλα τα νούμερα (1 min - FT) ενώ μια συνέχιση της προπόνησης στη δύναμη (π.χ. βάρη) είναι επίσης αναγκαία. 
3. Σε ό,τι αφορά την ταχύτητα (και τη συνεισφορά της στην αναερόβια αντοχή), νομίζω πως το μυοσκελετικό κομμάτι είναι σε καλό επίπεδο (κρατάω 160 - 170 rpm εύκολα) αλλά το καρδιοαναπνευστικό παίρνει βελτίωση.

Είναι σαφές πως η μελέτη και η χρήση του βατόμετρου με έχει ωφελήσει και με έχει βοηθήσει να ξέρω τι πρέπει (και τι μπορώ) να κάνω. Αλλά είναι επίσης σαφές ότι το πραγματικό αποτέλεσμα έρχεται με σκληρή δουλειά. Δουλειά (προπονητική) η οποία για να γίνει χρειάζεται χρόνο και διάθεση / κίνητρο. Ο χρόνος είναι περιορισμένος: οι 8 - 9 ώρες τη βδομάδα είναι το άνω όριο πρακτικά για μένα. Αλλά αν υπάρχει κίνητρο και διάθεση, ξέρω πως αυτές οι ώρες είναι αρκετές για να υπάρχει συνεχής βελτίωση (από το επίπεδο που σήμερα είμαι). Το κίνητρο και η διάθεση είναι απαραίτητα, ώστε να είναι οι προπονήσεις πραγματικά δυνατές (και εστιασμένες) και να φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, η ψυχική και πνευματική κούραση της επαγγελματικής ζωής, δεν αφήνουν πάντα τη διάθεση να εκμεταλλευτεί κανείς με το βέλτιστο τρόπο, το λιγοστό ελεύθερο χρόνο του. 

Στο επόμενο διάστημα, θα προσπαθήσω να κάνω αυτό: να αυξήσω το "ζόρι" στις προπονήσεις μου, κρατώντας τον όγκο και τους μεσόκυκλους σταθερούς (2 βδομάδες @ 8 - 9 ώρες + 1 βδομάδα RR στις 5 ώρες). ο πώς θα πάει, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες!

Attica 3 Races - Race report

Μετά από μια συμμετοχή στην Ατομική Χρονομέτρηση της ΕΠΟΣΚ (με μέτρια αποτελέσματα) στην οποία έλαβα μέρος μόνο και μόνο για να κάνω παρέα στο γιο μου - που επίσης έτρεχε την ίδια μέρα - ήρθε η ώρα να τρέξω έναν αγώνα που γνωρίζω "καλά". Το Attica 3 Races, έχει το άγχος (των πολλών ποδηλάτων και του δύσκολου cirquit), έχει την ταλαιπωρία (των δύο ημερών που πρακτικά λείπεις από το σπίτι), αλλά έχει και την ομορφιά του, τη γοητεία του.

Δεν είναι μόνο η μαγική διαδρομή της Κυριακής, από την Ακρόπολη στο Σούνιο. Δεν είναι μόνο το πανηγύρι της εκκίνησης με την μπάντα του Δήμου έξω από το μουσείο της Ακρόπολης. Είναι και το όμορφο κλίμα στο Κωπηλατοδρόμιο, με τους δεκάδες αθλητές και τους συνοδούς - φίλους τους στις εξέδρες. Είναι η "ημερήσια" εκδρομή σε αυτή την περιοχή της Αττικής (Σχοινιά) που θα μπορούσε να "χρησιμεύσει" σε πολύ περισσότερα πράγματα, αλλά μόνο λίγοι (μεταξύ των οποίων η ΠΕΠΑ και η 3 Level Power) το έχουν καταλάβει! 

Χρονόμετρο

Τυπική (και γνωστή πια) διαδικασία: Εγγραφή, ετοιμασία ποδηλάτου, ντύσιμο, λίγη κουβεντούλα με τους καλούς φίλους και ζέσταμα. Περίπου 30 - 35 λεπτά, με κλιμακούμενη ένταση και με 2 - 3 ξεσπάσματα των 20 sec για να ξυπνήσουν τα πόδια. Ένα τζελάκι 10 - 15 λεπτά πριν την εκκίνηση και... πάμε!

Εκκίνηση στις 12:00. Αισθανόμουν καλά και ήμουν ήρεμος. Είχα βάλει στόχο να διατηρήσω 270 - 280 W μέση ισχύ. Ο άνεμος ήταν ισχυρά αντίθετος στην απέναντι (από τις εξέδρες) πλευρά, αλλά αυτό δεν με προβλημάτιζε. Η χρήση του βατόμετρου, σου δίνει την "πολυτέλεια" να μην μπερδεύεσαι από τον αντίθετο άνεμο. Απλώς διατηρείς την ένταση - στόχο που έχεις. Φρόντιζα να μένω όσο πιο σκυμμένος και αεροδυναμικός μπορούσα. Αλλά δεν είχα βάλει τις πρόσθετες αερόμπαρες... Το γεγονός ότι δεν τις είχα χρησιμοποιήσει καθόλου σε προπόνηση (αφού δεν είχα κάνει καθόλου προπόνηση σχετική με ατομικό χρονόμετρο!) με έκανε να αποφασίσω να εκκινήσω χωρίς αυτές. Αν όμως θέλω να βελτιώσω χρόνους (στο μέλλον), πρέπει να αλλάξουν αυτά! Πρέπει να συμπεριλάβω προπόνηση προσανατολισμένη στην ατομική χρονομέτρηση, να βάλω αερόμπαρες, κράνος σταγόνα, κλπ.!

Στον 1ο γύρο, πήγα σύμφωνα με το πλάνο μου: σταθερά στα 270 Watt. Όμως στο 2ο γύρο φάνηκε η έλλειψη κατάλληλης προπόνησης! Με τους σφυγμούς μου να παραμένουν σταθεροί (178 - 180) η ισχύς έπεσε αισθητά. Με το ζόρι στα 220 - 230 Watt! Μου έγινε αμέσως σαφές, ότι δεν μπορούσα, δεν είχα πια αρκετή δύναμη στα πόδια! Συμβιβάστηκα, και έμεινα σε ό,τι μπορούσα ρεαλιστικά να δώσω. Το αποτέλεσμα, 17:35 και 37/56 θέση, απλά μέτριο... Θα έπρεπε να είμαι κάτω από 17:00 για να είμαι πιο ικανοποιημένος... Δεν αισθάνθηκα όμως καμία απογοήτευση!Πήγα στον αγώνα αποφασισμένος να περάσω καλά, να παραμείνω υγιής και να πάρω την πρόκριση για τη Σπαρτακιάδα.

Για καλή μου τύχη, είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ, όχι μέσα στο αυτοκίνητό μου όπως είχα υπολογίσει, αλλά στο κοντινό, εξοχικό σπίτι του φίλου μου Παναγιώτη! Με μαξιλάρια για να ξεκουράσω τα ταλαιπωρημένα μου πόδια και με δυνατό καφέ.

Cirquit

Απόγευμα, αρκετά αργά (αφού η Β μένει τελευταία στο πρόγραμμα) και με ένα ελαφρύ μούδιασμα, λόγω της πτώσης που είδαμε στη Γ, στηθήκαμε στην εκκίνηση. Μετά από μερικά cirquit που έχω τρέξει, έμπειρος δεν είμαι, αλλά ξέρω περίπου τι να περιμένω και τι να επιδιώξω...
"Κάλυψα" όλα τα ντεμαράζ, σηκωνόμουνα μετά από κάθε στροφή, κόλλαγα πίσω από γνωστές ή αξιόπιστες ρόδες, έπαιρνα τις ανάσες μου σε κάθε ευκαιρία, πρόσεχα τη θέση μου στο group (να μην αλλάζω τη γραμμή μου, αλλά και να την κρατάω και να φυλάγομαι από άλλους που την αλλάζουν...) και τόσα άλλα μικρά ή μεγαλύτερα, αλλά πάντα σημαντικά!
Κάπου στον 3ο γύρο αισθάνθηκα ότι τα πόδια μου μπορεί και να μη με βγάλουν... Έμεινα κάπου 30 μέτρα πίσω από την ουρά του 1ου γκρουπ και προς στιγμή πίστεψα ότι τους έχασα οριστικά. Όμως το γκρουπ δεν απομακρυνόταν (είχε κόψει γιατί ήταν κόντρα στον άνεμο) και έσφιξα τα δόντια.... Η ικανοποίηση που νιώθεις τη στιγμή που βλέπεις ότι κατάφερες να κάνεις αυτή τη μικρή "γέφυρα" και να ξαναμπείς στην ουρά του γκρουπ, είναι πολύ μεγάλη!
Αφιέρωσα τον υπόλοιπο χρόνο, μέχρι το καμπανάκι, σε ανάσες κι έτσι μπήκα στον τελευταίο γύρο έχοντας κάτι ακόμα να δώσω... Και το έδωσα, στο τελικό σπριντ, όπου αφού κατάφερα να τοποθετηθώ έξυπνα και να βρω διάδρομο, σηκώθηκα, πάτησα και τερμάτισα 9ος γενικής! Απρόσμενα καλό αποτέλεσμα για τα δεδομένα μου, που θα το θυμάμαι σίγουρα για πολύ καιρό!

Αντοχή

Κυριακή πρωί, το κλίμα είναι ακόμα πιο "γιορτινό". Κάθε χρόνο, το πολύχρωμο καραβάνι των ποδηλατών, το ξεπροβοδίζει η μπάντα του Δήμου... Περιττό, κατά τη γνώμη μου... Θα προτιμούσα μερικούς φωτογράφους, δημοσιογράφους, κάμερες... και δυο ηχεία με μουσική και σπικάζ...

Το άγχος όλων, είναι η πολυκοσμία πριν το ελεύθερο, η ατσούμπαλη κίνηση κάποιων και οι πιθανές πτώσεις... Πέρσι υπήρξαν πτώσεις πριν το ελεύθερο. Φέτος υπήρξαν και πάλι πτώσεις, αλλά αυτή τη φορά μετά το ελεύθερο. Κατάφερα να κρατηθώ μακριά από αυτές, παρόλο που - ειδικά σε μία περίπτωση - συνέβη μια πτώση ακριβώς μπροστά μου. 

Μένοντας σε μεγάλα ή σε μικρότερα γκρουπ, και κρατώντας το ρυθμό μου στην Καταφυγή και στα υπόλοιπα ανηφοράκια, κάλυψα τη διαδρομή ίσως όχι όσο πιο γρήγορα θα μπορούσα, αλλά σίγουρα σβέλτα και έξυπνα. Τερμάτισα 7 λεπτά πίσω από το 1ο γκρουπ. Χρειάζεται κάμποση προπόνηση ακόμα (και κάμποσα λιγότερα κιλά βάρους) για να μπορώ να μείνω κοντά ή μέσα στα επικεφαλής γκρουπ. Πιθανότατα και η τοποθέτηση στην κορυφή του γκρουπ λίγο πριν το ελεύθερο, να βοηθάει σ' αυτό το στόχο... Θα δούμε του χρόνου...

Σε κάθε περίπτωση, η επίδοση ήταν καλύτερη από την περσινή (η οποία με τη σειρά της ήταν πολύ καλύτερη από την προπέρσινη) και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι πολύ θετικό!

Μ΄αυτά και μ'αυτά, άλλο ένα Attica πέρασε στην ιστορία, η πρόκριση για τη Σπαρτακιάδα εξασφαλίστηκε και ... πάμε γι' άλλα!

Επιστροφή στους δρόμους

Σάββατο 31 Ιανουαρίου, Πάρνηθα 

Ένα από τα βασικά διδάγματα από τη μελέτη προπονητικών βιβλίων και άρθρων είναι το ακόλουθο:

Μάθε να "ακούς" το σώμα σου!

Πολύ καιρό τώρα προσπαθώ να εφαρμόσω τη συγκεκριμένη αρχή, προσαρμόζοντας το εβδομαδιαίο προπονητικό πρόγραμμα, ανάλογα με την "αίσθηση" κούρασης (πνευματικής και σωματικής). Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά την πτώση της 12ης Ιανουαρίου, είχα την ευκαιρία να εφαρμόσω (νομίζω με επιτυχία) την ίδια αρχή, με διαφορετικό στόχο.

Περίμενα να δω πότε το σώμα μου θα μου πει ότι είναι έτοιμο να ξαναμπεί στη διαδικασία των (έντονων μερικές φορές) προπονήσεων. Την πρώτη βδομάδα, πονούσα παντού και ήμουν με ράμματα... Προφανής η επιλογή! Τη δεύτερη βδομάδα, και ειδικά μετά τα μισά της (όταν έβγαλα και τα ράμματα), άρχισα να σκέφτομαι την επιστροφή μου... Αλλά υπήρχαν αντίθετα μηνύματα από το σώμα... Το πρωί, δεν είχα ούτε διάθεση, ούτε και δύναμη. Το απόγευμα, "πίεζα" τον εαυτό μου να βγει για ένα τρεξιματάκι, αλλά κάτι, αδιόρατο με κρατούσε...

Εβδομάδα προσαρμογής

Τελικά, το Σάββατο, ακριβώς 14 μέρες μετά το ατύχημα, έκανα το πρώτο τρέξιμο. Μόλις 4 χλμ. Μπορούσα να πιέσω τον εαυτό μου, να πάει λίγο πιο μακριά και με λίγο πιο γρήγορο ρυθμό. Δεν έκανα τίποτα από τα δύο και - όπως αποδείχτηκε - έκανα πολύ καλά! Την επόμενη μέρα, τα 6 χλμ. με λίγο πιο σβέλτο ρυθμό, βγήκαν αβίαστα. Μια μέρα ξεκούραση (Δευτέρα) και την Τρίτη, πάνω στο εργόμετρο, "ξύπνησα" τα πόδια μου. 45 λεπτά ήταν αρκετά. Περιελάμβαναν single-leg και μερικές ασκήσεις δύναμης. Την Τετάρτη, το γυμναστήριο ήρθε και πάλι, φυσικά και αβίαστα. Χρειάστηκε να αφαιρέσω τις ασκήσεις που ζόριζαν τον καρπό (με πονάει ακόμα), αλλά η δύναμη στα πόδια, άρχισε (σιγά-σιγά) να επανέρχεται! Για μια ακόμα φορά, "άκουσα" τα μηνύματα και προσάρμοσα το πρόγραμμα.

Την Πέμπτη, δεύτερη φορά στο εργόμετρο, και το πρώτο tempo (μικρής διάρκειας) με λαχάνιασε, αλλά βγήκε στρωτά. Το καρδιοαναπνευστικό σύστημα, θέλει κι αυτό το χρόνο του, για να "ξυπνήσει" ομαλά. Ξεκούραση την Παρασκευή, και το Σάββατο ήρθε η ώρα για ποδήλατο στο δρόμο. Γνωρίζοντας την αδυναμία του καρπού, προτίμησα ανηφορική διαδρομή (ανάβαση Πάρνηθας), όπου τα χέρια πρέπει απλώς να ακουμπάνε στο τιμόνι. Και βέβαια, απέφυγα το group: πρέπει να είμαι 100% ΟΚ για να μπω σε group (μην πάρουμε και κανέναν άνθρωπο στο λαιμό μας!).

Έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη βδομάδα επανένταξης. Ο προπονητικός μεσόκυκλος θα πρέπει να γυρίσει πίσω (ήμουν στο Build 1, θα πρέπει να επιστρέψω στο Base 3). Αλλά αυτό δεν πειράζει, αφού είμαι ακόμα μακριά (χρονικά) από οποιαδήποτε διοργάνωση - στόχο.

Σημασία έχει λοιπόν, να "ακούμε" το σώμα και να του δίνουμε το χρόνο να επανέλθει. Το σώμα έχει μνήμη και οι λειτουργίες του οργανισμού είναι πολύπλοκες. Το σίγουρο είναι ότι μπορεί, σταδιακά να προσαρμοστεί σε πολλά πράγματα και ερεθίσματα. Αλλά η λέξη-κλειδί είναι "σταδιακά"!

Ψυχολογικός τομέας

Δεν έχω διαβάσει πολλά επί του θέματος, αλλά μπορώ να καταγράψω τη δική μου, μικρή μέχρι τώρα, εμπειρία.

Περίμενα να έχω μια αδιόρατη φοβία, ένα "κράτημα", μόλις ξανα-ανέβαινα στο ποδήλατο. Και έτσι έγινε! Για τα πρώτα 15 - 20 λεπτά. Χρειάζεται μια συνειδητή και έντονη προσπάθεια για να "γραφτεί" στο μυαλό, ότι το ποδήλατο θα μείνει όρθιο, όπως το κάνει για 8,000+ χλμ. κάθε χρόνο και δε θα ξαναπέσει όπως στις 12 του Γενάρη, σε ανύποπτο χρόνο. Η πτώση ήταν από απώλεια συγκέντρωσης. Όσο η συγκέντρωση παραμένει, τα πράγματα παραμένουν υπό έλεγχο...

Αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου, τα πρώτα λεπτά που ξανα-καβάλησα, το Σάββατο το πρωί. Μετά, άφησα το βουνό (Πάρνηθα) να με συνεπάρει και απόλαυσα την προπόνησή μου. Αύξησα την ένταση, τους παλμούς και τη δύναμη, σταθεροποίησα στα ~240 W και όλα πήραν το δρόμο τους...

Καλά χιλιόμετρα να έχω / έχουμε!