1 Νοε 2013

Ένα διαφορετικό brevet



Το Ble Cycling Club διοργανώνει ένα όμορφο brevet στις 2/11. Με εκκίνηση και τερματισμό στο Τατόι και με πέρασμα από πολλές όμορφες περιοχές της ΒΑ Αττικής και της Βοιωτίας. Ως διοργανωτής, θα έχω αρκετή δουλειά και αρκετές έγνοιες εκείνη την ημέρα. Οπότε αποφάσισα να "γνωρίσω" τη διαδρομή, μια άλλη μέρα, με λιγότερες έγνοιες και - κατά προτίμηση - με εκλεκτή παρέα!
Το πρωινό ραντεβού (7:45) κανονίστηκε για τις 28/10. Μια και "γλιτώσαμε" από τις παρελάσεις των παιδιών φέτος, ήταν μια καλή ευκαιρία! Περίμενα τους δύο Πέτρους, τουλάχιστον, για παρέα και ίσως και κάποιον ακόμα. Είχαμε πει να φτιάξουμε ομοιογενές, μικρό γκρουπ που θα ξεκίναγε και θα τερμάτιζε όλο μαζί. Αλλά τελικά μόνο ο ένας Πέτρος (Pit) εμφανίστηκε! Έμελλε να είναι μια ενδιαφέρουσα, διαφορετική εμπειρία, ένα "brevet για δύο"! Ούτε στιγμή δεν κοντοσταθήκαμε, να σκεφτούμε μήπως έπρεπε να μην ξεκινήσουμε, μια και ήμαστε μόνο δύο! Ένας γρήγορος εσπρέσο (Dimelo από τη μηχανή του "Εν έτει 1929"!) και φύγαμε!
"Ζέσταμα" στους δρόμους μέσα από τη Φυλή, μέχρι να πιάσουμε την πρώτη ανάβαση, το "ορεκτικό" της ημέρας, μέχρι το πλακόστρωτο στη Χασιά. Και λίγο μετά, η Πάρνηθα να μας περιμένει, με τον πρωινό ήλιο της, κάπου να μας ζεσταίνει και κάπου να κρύβεται και να αφήνει τους δρόμους υγρούς και την ατμόσφαιρα κρύα. Ανεβαίναμε με κέφι (εγώ με λίγο περισσότερο από τον Πέτρο) και είχαμε ήδη καλύψει μια πλειάδα θεμάτων (σοβαρών και μη)!

Πρώτες φωτογραφίες στην κορυφή, η όμορφη θέα του βουνού (με τις επιβλητικές ανεμογεννήτριες να συμπληρώνουν την εικόνα, για να μην ξεχνιόμαστε) άνοιγε την όρεξη για μπόλικα, ποδηλατικά χιλιόμετρα. Κατάβαση και ευθείες προς Πύλη και Ερυθρές. Λίγοι κάτοικοι στο δρόμο, κι αυτοί δεν έδειχναν ιδιαίτερα παραξενεμένοι με το θέαμα των μεσήλικων με τα κολάν. Έχουν συνηθίσει πια... τόσος κόσμος περνάει από κει για την προπόνησή του. Και πού να έρθει το επόμενο Σάββατο. Τότε να δουν κόσμος που θα περάσει! Μια και ήμαστε δύο, λειτούργησαν εύκολα οι αυτοματισμοί: αλλαγές στα 2 λεπτά, κολλητά ο ένας στη ρόδα του άλλου, και τα βαρετά χιλιόμετρα ευθείας βγήκαν εύκολα και γρήγορα. Έξω από το εργοστάσιο του σπόνσορα (Σωληνουργία) και δίπλα στο ΚΕΒΟΠ, ανακαλύψαμε εξαιρετική τυρόπιτα και η δεκάλεπτη στάση ήταν επακόλουθο! Η  συνέχεια είχε κι άλλες ευθείς, μέσα από τη Θήβα και μετά απομακρυνόμενοι από αυτήν.
Την (ανάποδη) ανάβαση της Ριτσώνας την είχα... ξεχάσει. Αλλά αυτή ήταν εκεί και μας περίμενε! Τέλειωσε γρήγορα και την ακολούθησε η κατάβαση προς τη Χαλκίδα. Αυτή (η κατάβαση) είναι επικίνδυνη, θέλει προσοχή. Παρασύρει σε μεγάλες ταχύτητες (είναι και η "αύρα" της "ανάβασης Ριτσώνας" για τα τετράτροχα μηχανοκίνητα, είναι και τα χρωματιστά ελαστικά στις στροφές...). 'Ομως οι ανηφορικές (για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα) φουρκέτες, είναι δύσκολες και γρήγορες κατηφορικές για τα πανάλαφρα δίτροχά μας... προσοχή! Η κουβέντα με τον Πέτρο, πήγε στο φίλο μας, συνποδηλάτη και Ble, Νίκο, που συνήθιζε να παίρνει μέρος σε αγώνες με το αγωνιστικό του αυτοκίνητο και ήξερε καλά αυτή τη διαδρομή. Και επειδή "τα μεγάλα πνεύματα..." λίγο μετά, κινούμενοι παράλληλα με την παραλία Χαλκίδας και πλησιάζοντας τη γέφυρα, ποιον νομίζετε ότι είδαμε; Το Νίκο! Με το οικογενειακό του αυτοκίνητο και όλη την οικογένεια, στο αντίθετο ρεύμα από μας, να περνάει καθ' οδόν προς μια μικρή εκδρομή! Στάση, χαιρετούρες, κουβεντούλα και (σιγά μην έχανε ευκαιρία ο Πέτρος - ο φωτογράφος) μερικές ακόμα φωτογραφίες με φόντο τη νέα γέφυρα Χαλκίδας να μας κοιτάει από ψηλά!
Εξίσου ενδιαφέρουσα η συνέχεια της διαδρομής, βασικά επίπεδη αλλά με μικρά ανηφοράκια που θέλουν τον τρόπο τους για να μείνουν τα πόδια φρέσκα. Πριν πιάσουμε παραλία, μια στάση στην Αυλίδα αποκάλυψε εξαιρετικό γιαούρτι τοπικής παραγωγής, που ο Πέτρος το συνόδεψε με μέλι και καρύδια! Δεν ξέρω τι είχε στο νου του, αλλά με έπεισε να δοκιμάσω και είχε δίκιο. Ήταν πολύ καλό!
Η παραλία Αυλίδας έχει ένα-δυο σημεία που σε καλούν να αράξεις για καφέ δίπλα στη θάλασσα, κάτω από το ζεστό ήλιο. Αλλά αν το κάνεις, μάλλον δεν θα τερματίσεις το συγκεκριμένο brevet... Θα χαλαρώσεις υπέρ του δέοντος! Ακολουθώντας τη φωνή της (μπρεβετάδικης) λογικής λοιπόν, δεν σταματήσαμε. Συνεχίσαμε όλη την παραλία, η οποία μας κράτησε το ενδιαφέρον, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, απλά και μόνο επειδή κάναμε ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα (δεν ήταν κι άσχημα!) και κρατάγαμε το ρυθμό μας ζωηρό, ανεβοκατεβαίνοντας τα διαδοχικά ανηφοράκια. Στους Αγίους Αποστόλους πρέπει να βρήκαμε το πιο decadence μίνι μάρκετ ολόκληρης της ΒΑ Αττικής! Τουλάχιστον είχε Powerade (μόλις είχε εξαντληθεί το "οικιακής παραγωγής" ισοτονικό με άρωμα λεμόνι που είχα φορτώσει στο ένα παγούρι μου το πρωί). Δε θα πω περισσότερα, για το mini market και ελπίζω ούτε και ο Πέτρος... (να μείνει μεταξύ μας, ε φίλε;).
Στο 149 χλμ. τέλειωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και στρίψαμε προς Βαρνάβα και Γραμματικό. Κάπου εκεί, άρχισε το brevet! Ναι καλά καταλάβατε. Happy days are over που λένε και οι Αγγλοσάξωνες, μόλις πάρετε αυτή τη στροφή! Βάλτε στο μυαλό σας ότι σας μένουν 60 χλμ. ανηφόρας (έτσι μου έλεγε ο Πέτρος όταν τον ρώταγα πόσα χλμ. είναι η ανηφόρα, κι είχε δίκιο!). Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι, αλλά κάπως έτσι θα αισθανθείτε! Το 6 - 8% είναι το στάνταρντ, το 9% είναι το μπόνους και ένα - δυο 11% (για λίγα μέτρα ευτυχώς) είναι το Kinder-έκπληξη! Το τοπίο, αν έχεις τη διάθεση και την ψυχική διαύγεια να το αγναντέψεις, είναι πολύ όμορφο. Περάσαμε από κομμάτια του βουνού που - ευτυχώς - δεν είναι καμμένα. Χαζέψαμε τις βίλες, άλλες εντυπωσιακές, άλλες απλώς κιτς! Η θερμοκρασία ήταν ιδανική κι αυτό βοήθησε να τελειώνουν οι ανηφόρες πιο γρήγορα. Πλέον είχα ξεχάσει βέβαια τους πρωινούς ηρωισμούς (με 21 και 23 ανέβηκα στην Πάρνηθα) και το 25 είχε γίνει ο καλύτερος φίλος μου! Αλλά τα πόδια γύριζαν δυνατά και ευχάριστα! Υπήρχε ενέργεια (την οποία φρόντιζα ανελλιπώς να τροφοδοτώ, κάθε 45 - 60 λεπτά ποδηλασίας, με τοστάκια, βάφλες, τζελάκια, μπάρες κλπ.). Δύο τζελάκια συνολικά χρειάστηκα σε αυτό το brevet, και τα δύο από το 149 χλμ. και μετά!
Φτάσαμε στο Μαραθώνα τη "σωστή" ώρα. Λίγο πριν, ανεβαίνοντας προς Καλέτζι, είχαμε βάλει τα ανακλαστικά μας και είχαμε ανάψει τα φωτάκια μας. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Στη λίμνη το απογευματινό φως του ήλιου που είχε αρχίσει να κρύβεται, έδινε μια ρομαντική ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα που ενισχυόταν από τα ζευγαράκια που έπιναν τον καφέ τους αγναντεύοντας τη λίμνη, αλλά αποδυναμωνόταν από τις φωνές των πιτσιρικιών και των άλλων παρεών στο χώρο! Ο Πέτρος δεν έβγαλε φωτογραφίες, ίσως επειδή ήθελε να έχει την καλή μηχανή μαζί του και μπόλικο χρόνο για να δημιουργήσει καλλιτεχνίες (ίσως πάλι επειδή είχε γεμίσει η μνήμη της μικρής Lumix που κουβαλούσε στην τσέπη του, δεν ξέρω...). Η γηραιά, καλοντυμένη κυρία, είχε ανηψιό ποδηλάτη, οπότε πήγε κατ' ευθείαν στο ψητό: "Πόσες ώρες ποδήλατο έχεις κάνει σήμερα;" (αποσυντονίστηκε λίγο με το "8 ώρες περίπου", αλλά δεν έδειξε να ψαρώνει!), "Τα φωτάκια σου να έχεις αναμμένα και να προσέχεις!". Να ' στε καλά!
Λίγη ανηφόρα ακόμα, μέχρι τη Σταμάτα, και τα δύσκολα υψομετρικά είναι πίσω μας. Αλλά μπροστά μας είναι το σκοτάδι! Το καλό το μπροστινό φως, αυτό που είχα πάρει για το 300άρι πέρσι, έβγαλε και πάλι τα λεφτά του. Εντάξει, δεν είναι τόσο καλό όσο κάτι πανάκριβα που κουβαλάνε στο μπροστινό τους κέντρο οι φίλοι μου οι 1000άρηδες, αλλά ήταν αρκετό για να βλέπω καλά, τόσο εγώ όσο και ο Πέτρος (δε θα σχολιάσω τα φωτάκια ψείρες που είχε φέρει μαζί του, πιστεύοντας ότι θα τερματίσει μέρα... κάτι δεν υπολόγισε καλά ο φίλος μου, μάλλον την αλλαγή ώρας την προηγούμενη μέρα). Μετά τη Σταμάτα, μπήκαμε στην πολύβουη πόλη: Δροσιά, Εκάλη, Κηφισιά, γέφυρα Βαρυμπόμπης και άφιξη στον τερματισμό. Τελευταία χιλιόμετρα, που σε μας φάνηκαν εύκολα, μια και ήμαστε φρέσκοι (στροφάραμε καλά και πολύ τα πόδια μας σε όλη τη διάρκεια), φαγωμένοι (είπαμε - κάθε 45-60 λεπτά), με φώτα και γιλέκα και με καθαρό μυαλό. Δεν μπορέσαμε όμως να μην αναλογιστούμε (και να κουβεντιάσουμε πολύ, όση ώρα ποδηλατούσαμε) τους φίλους που θα δοκιμάσουν το ερχόμενο Σάββατο ένα από τα πρώτα τους brevet.
Για να περάσει κάποιος καλά σε αυτό το brevet, για να μην ταλαιπωρηθεί και ταλαιπωρήσει κι άλλους, για να μην κινδυνεψει, θα πρέπει:
·         Να κρατήσει πόδια και δυνάμεις για τα τελευταία 60 χλμ.
·         Να προσέξει τη δρομολόγηση για να μη χαθεί και να μην κάνει έξτρα χιλιόμετρα (212 είναι αρκετά!)
·         Να είναι σωστά εξοπλισμένος με φώτα (δυνατά), μπαταρίες (για τα φώτα και για το Garmin του αν έχει), γιλέκο.
·         Να έχει μια εμπειρία οδήγησης (ποδηλάτου ε;) τη νύχτα
·         Να μην το πάρει "αψήφιστα". Μπορεί να είναι στην Αττική, αλλά αν ξεμείνει κάποιος στο Βαρνάβα νύχτα, δεν ξέρω ποιος θα τον μαζέψει...

Για μας, για τον Πέτρο και τον υπογράφοντα, η εμπειρία ήταν "διαφορετική". Γιατί ξέραμε ότι είχαμε μόνο ο ένας τον άλλο για 212 χλμ. Ούτε μεγάλα γκρουπ να "κρυφτείς", αλλά ούτε και "κυνηγητό" να προλάβεις το γκρουπ σου. Έχεις το νου σου στον παρτενέρ σου και μετά από λίγο μπορείς με μια ματιά να "διαβάσεις" τι σκέφτεται και σε τι κατάσταση βρίσκεται. Προσέχεις τον παρτενέρ σου γιατί ξέρεις ότι μόνο αν τερματίσει αυτός θα τερματίσεις κι εσύ. Ένα διαφορετικό brevet...

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...