12 Οκτ 2013

Service report και αγορά ΜΤΒ

  • Σπασμένη ακτίνα στον πίσω τροχό, μετά από 3,500 km των τροχών. Ελπίζω να είναι απλή αστοχία υλικού και να μην επαναληφθεί... Αλλάχτηκε από το Σιγανό. Προληπτικός έλεγχος και του μπροστινού τροχού
  • Αλλαγή μπαταρίας του βατόμετρου. Έβγαλε ένδειξη "battery low" στη Σπαρτακιάδα, αλλά άντεξε να γράψει...
  • Άνοιγμα μεσαίας τριβής, καθάρισμα λίπανση. Ήταν σε καλή κατάσταση.
  • Έλεγχος αλυσίδας. Είναι ΟΚ.
  • Αλλαγή ταινίας τιμονιού. Μαύρισε η προηγούμενη. Έβαλα μια Specialized με gel και φελό.
  • Βρήκα και αγόρασα καινούρια μαξιλαράκια για το κράνος. Τα παλιά είχαν φθαρεί και γρατζούναγαν το δέρμα.
  • Αλλαγή ελαστικών. Το πίσω είχε ένα κόψιμο, οπότε άλλαξα και τα δύο (παρόλο που είχαν μόνο 3,500 km). Πάλι Continental GP4000S.
Περιμένω (παραγγέλθηκαν):
  • Καινούρια cleats (μπλε). 
  • Καινούρια λάστιχα για τις μανέτες.
Η βασικότερη όμως αλλαγή είναι η αγορά ενός Ideal Traxer 26in. Μοντέλο του 12, σε πολύ καλή τιμή, αγοράστηκε καινούριο από τον Κασσιμάτη. Είναι μέγεθος 51 (L) που σημαίνει 1,80 - 1,90. Άρα θα χρησιμέψει όχι μόνο στο γιο (που είναι ο βασικός λόγος που αγοράστηκε), αλλά και σε μένα ;-)

Με εντυπωσιακό εξοπλισμό, φαντάζομαι ότι θα ξεδιπλώσει τις χάρες του στα χωμάτινα μονοπάτια του Υμηττού (και όχι μόνο)!


25η Σπαρτακιάδα & Ξηροκάμπι


Δεύτερη χρονιά. Καθώς πλησίαζε η ημερομηνία, το άγχος ήταν και πάλι υπαρκτό. Σαφώς λιγότερο από πέρσι, αλλά υπαρκτό. Μπορεί φέτος να ήξερα τι με περιμένει, αλλά...


Αν το σκεφτεί κανείς, υπάρχουν τόσα πολλά, μικρά ή μεγαλύτερα, που θα μπορούσαν να πάνε στραβά. Απλά πράγματα που μπορεί να σου χαλάσουν σχεδιασμούς μηνών. Μια μικρή απροσεξία (δικιά σου ή κάποιου που έτυχε να βρίσκεται δίπλα σου ή μπροστά σου), ένα λάστιχο τη λάθος στιγμή, ένα σούρωμα, μια μηχανική ζημιά... Αλλά αν τα σκέφτεσαι πολύ, όλα αυτά, τελικά μάλλον θα μείνεις σπίτι! Και τότε θα χάσεις όλα τα ωραία! Όλες αυτές τις μικρές ή μεγαλύτερες χαρές που ζούμε εκεί έξω, πάνω στο ποδήλατο, όλες αυτές τις εμπειρίες που μαζεύουμε. Έτσι λοιπόν, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αυτό το "άγχος", αυτή η ενδόμυχη ανησυχία, καλό είναι να υπάρχουν, για να (με) κρατάνε σε εγρήγορση, αλλά καλό είναι επίσης να μένουν υπό έλεγχο και να μην επικρατούν άλλων, πιο θετικών και εποικοδομητικών σκέψεων!

Με αυτές τις σκέψεις και με το μυαλό κυρίως στις επαγγελματικές υποχρεώσεις, πέρασαν οι μέρες από τα δύο απανωτά brevet (Λάρισα και Αττική) μέχρι τη Σπαρτακιάδα. Έχοντας πρόσφατα δυο 200άρια στα πόδια, δεν ανησυχούσα για την αντοχή μου πολλές ώρες πάνω στη σέλα. Έτσι επέλεξα, να εστιάσω τις λίγες ώρες προπόνησης που μπόρεσα να στριμώξω στο πρόγραμμά μου, στη μυική αντοχή: διαλειμματικές των 10 έως 20 λεπτών, στα 260W. Το λένε και sweet-spot training στα βιβλία και - πιστέψτε με - δουλεύει!

Ξεκούραση τις τελευταίες μέρες (μόνο στροφάρισμα την Τετάρτη) και το Σάββατο το πρωί, η καλή μου σύντροφος ανέλαβε να με πάει στο Καλλιμάρμαρο. Το σκηνικό γνωστό, ποδήλατα παντού, τελευταίες ετοιμασίες, παραλαβή κάρτας, αναμνηστικές φωτογραφίες. Ο φίλος Άλεξ θα ήταν με το αυτοκίνητο του, υποστήριξη για κάποιους πελάτες του. Αλλά προσφέρθηκε να κρατήσει ό,τι ήθελα. Του έδωσα δυο spare τροχούς ("για κάθε ενδεχόμενο" σκέφτηκα) και τον παρακάλεσα να μου ετοιμάσει ένα δεύτερο παγούρι ισοτονικό για να μου το δώσει κάπου στα μισά, όπου με βρει. Το παγούρι χρειάστηκε και το EFS ισοτονικό μπορώ να πω ότι κάνει πολύ καλή δουλειά. Το κατέβασα από την αρχή του Κωλοσούρτη μέχρι τον τερματισμό! Οι ρόδες (ευτυχώς) δεν χρειάστηκαν! (Λες και το είχα δει το "όνειρο" πάντως - την Τετάρτη, στη βραδινή, αμέσως μετά τη Σπαρτακιάδα και το Ξηροκάμπι, κόπηκε μια ακτίνα από τον πίσω τροχό! ΟΚ, θα συνέχιζα, όπως έκανα και ~30 km επιστροφής την Τετάρτη το βράδυ, αλλαδεν θα ήταν το καλύτερο να έπρεπε να κάνω κάμποσα χιλιόμετρα Σπαρτακιάδας με κομμένη ακτίνα!).

Η μόνη (και βασική) διαφορά από πέρσι, στην εκκίνηση, ήταν η εξωτερική θερμοκρασία. Γύρω στους 12οC και παρόλο το χειμωνιάτικο (αλλά σχετικά λεπτό) base layer της Helly Hansen, το τουρτούρισμα διατηρήθηκε μέχρι και καμιά ώρα αφότου εκκινήσαμε, μέχρι δηλαδή να μας δει ο ήλιος! Ήταν και ο πολύ χαλαρός ρυθμός του αλυτάρχη, μέσα στην Αθήνα και στο δρόμο προς την Κόρινθο, που δεν βοηθούσε να ζεσταθούμε! (Βοήθησε όμως να φτάσουμε ολόφρεσκοι στην Κόρινθο και να έχουμε πόδια και γλυκογόνο για τις ανηφόρες του Σολωμού και του Χιλιομοδίου). Η άλλη διαφορά, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ότι δεν έβγαλα

Μέχρι εκεί (μέχρι την Κόρινθο) πέρασα ωραία, βρίσκοντας την ευκαιρία για κουβεντούλα με πολλούς φίλους και γνωστούς. Κρατήθηκα στις πρώτες γραμμές του τεράστιου group, ώστε να αποφύγω και το "ακορντεόν", αλλά και τα όποια προβλήματα... Μόλις ανέβηκε λίγο ο ήλιος, αποδείχτηκε ότι η επιλογή ρουχισμού ήταν σωστή. Καλύτερα λίγο κρύο στην αρχή, παρά να ζεσταίνεσαι πολύ όλη την υπόλοιπη ώρα!

Το σάντουιτς στην Κόρινθο ήταν όσο αφράτο έπρεπε. Και εξαφανίστηκε σε dt! Το ελεύθερο δεν δόθηκα αμέσως, αλλά μετά την πρώτη ανηφόρα προς Σολωμό. Στην οποία (πρώτη ανηφόρα) πέρασε για πρώτη φορά από το μυαλό μου μια σκέψη που θα με επισκεπτόταν πολλές φορές αργότερα μέσα στη μέρα (αλλά και την επόμενη μέρα, στο Ξηροκάμπι): Η προσωπική βελτίωση (και η απώλεια 8 κιλών σωματικού βάρους) στο πώς ανεβαίνω τια ς ανηφόρες φαίνεται όχι μόνο στους "χρόνους" αλλά και κυρίως, στο μυαλό! Πολλές ανηφόρες, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων έξω από την Κόρινθο, αλλά και του Κωλοσούρτη και της Μανθυρέας και του Μυστρά... μου φάνηκαν φέτος μικρότερες όχι τόσο σε κλίση, όσο σε ... μήκος! Τελειώναν γρηγορότερα! Δεν αποτελούσαν το αργό, βασανιστικό μαρτύριο που είχε εντυπωθεί στις μνήμες μου από τα προηγούμενα χρόνια! 

Προφανώς, και πάλι είμαι πιο αργός από πολλούς φίλους, συνποδηλάτες που κουβαλάνε 15-20 κιλά μικρότερου σωματικού βάρους από μένα. Αλλά αυτό, όπως συχνά έχω πει, είναι το 2ο μέτρο σύγκρισης. Το 1ο (μέτρο σύγκρισης) είναι ο περσινός (κάθε φορά) εαυτός μου!

Στρωτά, αλλά σβέλτα (ίσως και γρήγορα), συνέχισα προς Μύλους, πάντα με καλή παρέα και πάντα μέσα σε κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο group. Κάποιοι Ble, ήταν μαζί μου, κάποιοι άλλοι ίσως λίγο πιο μπροστά... Το μεγάλο Ble group που είχαμε υποσχεθεί να φτιάξουμε, δεν δημιουργήθηκε. Χρειάστηκε να γίνει ανασυγκρότηση στους Μύλους, για να μαζευτούμε αρκετοί Ble. Αλλά αυτό δεν με πείραξε καθόλου. Το βασικό ήταν να μείνω με κάποιο group που θα είχε καλό ρυθμό και πειθαρχία. Και αυτό συνέβη, ευτυχώς. (Ένα από τα) highlights ήταν και το πέρασμα από το Άργος. Φώναξα σε ένα μηχανάκι υποστήριξης: "θα μας δείξεις;" και αμέσως μπήκε μπροστά από το group μας και όχι μόνο μας καθοδήγησε, αλλά σιγουρεύτηκε και για την ασφάλειά μας στις διασταυρώσεις. Ήρωες οι εθελοντές κάθε χρόνο. Ένα "Ευχαριστούμε" ίσως δεν είναι αρκετό!

Στους Μύλους, η στάση ήταν πολύ μικρή: νερό, μπανάνα, σφραγίδα, toilet και βουρ! Όλοι (σχεδόν) μαζί, αλλά μετά τα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα του Κωλοσούρτη, το βατόμετρό μου έδειχνε ότι κάνω κάτι λάθος... Ήμουν στα ~250 Watt. Τα "έχω" για μια ώρα αγώνα (~270 FTP) αλλά προφανώς δεν ήταν η σωστή επιλογή για 8 ώρες αγώνα, με 60 ακόμα χλμ. μετά τα 17 χλμ, της συγκεκριμένης ανηφόρας. Αποφάσισα λοιπόν να "πέσω" στα 200 - 220 W. Κάτι που έδινε πολύ καλύτερη αίσθηση, αλλά βέβαια με άφησε πίσω από το υπόλοιπο Ble group το οποίο (καλώς) δεν άλλαξε το ρυθμό του. Ευτυχώς, ο Κώστας (BikeMe.gr) και μερικοί ακόμα, ήθελαν τον ίδιο ρυθμό κι έτσι, ούτε σ' αυτή την περίπτωση έμεινα χωρίς παρέα.

Στρωτά ανέβηκα, στρωτά συνέχισα μέχρι τους Μύλους. Με τον Κώστα να γκρινιάζει "έχει πολύ ακόμα;" και για κάτι πόνους στη μέση, που του πέρασαν με λίγο Depon στην Τρίπολη. Έκατσα 2 - 3 λεπτά παραπάνω στην Τρίπολη, για να κάνω μερικές διατάσεις και να ισιώσει και η δικιά μου μέση (που όμως δεν πόναγε). Κάτι δείγματα κράμπας που με είχαν επισκεφτεί, τα καταπολέμησα (επιτυχώς όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια) με το 2ο μπουκαλάκι μαγνήσιο που είχα μαζί μου. Με μικρό και ευέλικτο group συνέχισα και μετά την Τρίπολη. Το θέαμα του Ταϋγέτου με τα σύννεφα να αφήνουν διαδρόμους για το φώς του ήλιου, ήταν ένα ακόμα highlight της φετινής Σπαρτακιάδας.

Το επόμενο (προσωπικό) highlight ήταν η συνάντησή μου με τη Nicky. Αγγλίδα, που ζει στην Ελλάδα, με τον άντρα της, ποδηλάτη επίσης, να την ακολουθεί με το αυτοκίνητο και με τη γλυκιά κορούλα να παρακολουθεί με αγωνία από τη θέση του συνοδηγού. Μείναμε παρέα για όλο το υπόλοιπο της διαδρομής. Πήρα νερό από το αυτοκίνητό της και αποφάσισα ότι δεν υπήρχε λόγος να την αφήσω (μπορούσα στις τελευταίες, απολαυστικές κατηφόρες πριν τη Σπάρτη) μόνο και μόνο για να τερματίσω 5 λεπτά νωρίτερα. Πιάσαμε ωραία κουβεντούλα (βόλευε στα αγγλικά), κάναμε αλλαγές, μπήκαμε θριαμβευτικά στη Σπάρτη και τερματίσαμε δίπλα-δίπλα, υπό τις φωνές του εκφωνητή!

  • Συνολικός χρόνος: 9ω 55λ (10ω 40λ το 2012)
  • Καθαρός ποδηλατικός χρόνος: 9ω 17λ (9ω 50λ το 2012)

Αν είχαμε μέχρι την Κόρινθο όπως πέρσι, μάλλον θα ήμουν άλλα 10 - 15 λ κάτω.
Η βελτίωση είναι εμφανής ΚΑΙ στους χρόνους (και όχι μόνο στην ψυχολογική κατάσταση στις ανηφόρες).


Η διαμονή στο Dioskouroi ήταν μια χαρά (είχα δωμάτιο μόνος μου αφού ο προγραμματισμένος συγκάτοικος (Περικλής) δεν κατάφερε τελικά να έρθει). Το νερό δεν ήταν και πολύ ζεστό, αλλά τέλος πάντων... Ετοιμάστηκα για την επόμενη μέρα, έφαγα σα λύκος στο "Διεθνές" το δείπνο που προσέφερε η διοργάνωση (καλό ήταν) και μετά την απονομή, συμπλήρωσα με frozen yogurt από το chill box. Τα γέλια, τα πειράγματα και οι ποδηλατικές συζητήσεις δεν σταμάτησαν σε καμία χρονική στιγμή!

Ξηροκάμπι

Βροχερός καιρός στην εκκίνηση. Ευτυχώς, προλάβαμε να πιούμε ένα καλό espresso με τον Dimzaf, πριν πάμε στην εκκίνηση. Πριν από αυτό, περπάτησα με το ποδήλατο και τη βαλίτσα μου, από το Dioskouroi μέχρι το Sparta inn όπου γίνονταν οι εγγραφές για τον αγώνα και φόρτωναν τις βαλίτσες στο φοτρτηγάκι του Κασιμάτη.

Η Β εκκινούσε τελευταία, οπότε προλάβαμε και να παγώσουμε και να βραχούμε, περιμένοντας. Ευτυχώς, οι ψιχάλες ήταν λίγες. 10 λεπτά πριν την εκκίνηση, έκανα λίγο ζέσταμα και υπολόγισα να κάνω το υπόλοιπο πριν το ελεύθερο. Όπως και έγινε. Ευτυχώς το group ήταν ήρεμο και προσεκτικό, οπότε χωρίς πολύ άγχος και χωρίς απρόοπτα, κάναμε τη βόλτα μέσα από το Μυστρά, ξαναμπήκαμε στη Σπάρτη και πήγαμε προς Γύθειο/Ξηροκάμπι. Πρόλαβα να πιω ένα τζελάκι την προγραμματισμένη χρονική στιγμή (ίσως και λίγο νωρίτερα), να πιω μπόλικο νεράκι και να μιλήσω με τον DS (Χρήστο) που με συμβούλεψε να κρατήσω μικρό δίσκο και πολλές στροφές στην "κρίσιμη" ανηφόρα, για να μην "μπουκώσω". Έτσι κι έκανα. Ανέβηκα στροφάροντας (34/13) και πολύ πιο γρήγορα από πέρσι. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι όταν τέλειωσε η ανηφόρα, τα πόδια μου ΔΕΝ ήταν γαλακτωμένα και με 50/14 ή 50/13, έβαλα το κεφάλι κάτω και πέρασα μέσα από τα εσσάκια γρήγορα και άφοβα! Κυνηγούσα έναν μοναχικό ποδηλάτη μπροστά μου,. η διαφορά έκλεινε γρήγορα όταν πέρασε δίπλα μου ένα γκρουπάκι με 5, με το Συμιώτη ανάμεσα τους. Κόλλησα, με πήγαν γρήγορα μέχρι τη γραμμή, έκανα ότι πατάω για το σπριντ, αλλά οι λίγες δυνάμεις που μου είχαν μείνει, μου επέτρεψαν να περάσω μόνο έναν από τους άλλους 5 του group.

Μετά το ελεύθερο, 12 λεπτά με NP (Normalized Power) 300W! Καθόλου άσχημα! (Μέσοι παλμοί 176!)

Η διαδικασία στο Ξηροκάμπι ήταν πλέον απολαυστική! Αλλαγή σε πολιτικά ρούχα, μπόλικη γουρουνοπούλα, μπόλικη μπύρα, πολλά γέλια και συζητήσεις, απονομές στους νικητές και τελικά, φόρτωμα στο πούλμαν για την επιστροφή. Φύγαμε στις 15:00 και φτάσαμε στην Αθήνα στις 19:00. Στη διαδρομή μπόρεσα να κοιμηθώ λίγο και μετά έπιασα κουβέντα με τον "ermokratis" Έλληνα από τη Σουηδία που ήρθε και απόλαυσε την πρώτη του Σπαρτακιάδα. Το δε καφεδάκι από το auto-grill στο Σπαθοβούνι, ήταν σωτήριο!

Μ' αυτά και μ' αυτά, γράψαμε άλλη μια όμορφη ποδηλατική εμπειρία! Και του χρόνου!


Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...