Άθλος ΙΙ - Γύρος Πελοποννήσου

Άθλος 2013

Εισαγωγή

Ήδη από το 2012, όταν ανακοινώθηκε ο Άθλος Ι (Αθήνα – Θεσσαλονίκη), ήθελα να λάβω μέρος. Αλλά οι μέρες απουσίας από το σπίτι, από τις οικογενειακές υποχρεώσεις, (πρέπει να) είναι περιορισμένες. Και οι 8 μέρες απουσίας για το GBI 2012 ήταν ήδη αρκετές. Φέτος, γνωρίζοντας από νωρίς ότι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν θα πάω στο GBI 2013, είχα τη «δικαιολογία» που χρειαζόμουνα για να δηλώσω συμμετοχή στον Άθλο ΙΙ: θα μπορούσα να απουσιάσω για 4 μέρες, για να κάνω αυτό που αγαπάω (ποδήλατο), συνδυάζοντάς το με έναν σκοπό, ακριβώς όπως και στο GBI. Το «πλεονέκτημα» ήταν ότι με 4 (μόνο) μέρες απουσίας και με πολύ λιγότερο κόστος, θα είχα 660 χορταστικά χιλιόμετρα στην όμορφη ελληνική φύση και μια δυνατή (από πολλές απόψεις) ποδηλατική εμπειρία.

Τι έγινε λοιπόν, στον Άθλο ΙΙ; Τι έμεινε από τη συμμετοχή;

Όλα πήγαν καλά. Έκανα 660 χλμ. σε 4 μέρες. Ανέβηκα συνολικά 6700 μ. (κατά bikeroutetoaster) ή 7300 μ. (κατά το Garmin μου) υψομετρικά (όπως και να το δεις, ήταν πολλά!). Πέρασα από απίθανες διαδρομές τόσο στα παράλια όσο και (κυρίως) στο εσωτερικό της Πελοποννήσου, ανεβαίνοντας στο Παναχαϊκό, στον Ερύμανθο, στον Ταΰγετο και στον Πάρνωνα. Είδα όλες αυτές τις ομορφιές της ελληνικής φύσης που μπορούμε να δούμε μόνο εμείς που κάνουμε ποδήλατο. Γιατί, με το αυτοκίνητο, όχι μόνο είναι απίθανο να περάσεις από αυτές τις διαδρομές, αλλά ακόμα κι αν το κάνεις, συνήθως βλέπεις πολύ λιγότερα, λόγω μεγαλύτερης ταχύτητας, απομόνωσης από το φυσικό περιβάλλον (κλειστά παράθυρα και air condition την περισσότερη ώρα), αλλά και λογικής «άντε να φτάσουμε στην ταβέρνα / στο ξενοδοχείο»…

Η «στρατηγική» για την κάθε μέρα ήταν καθορισμένη (στο μυαλό μου). Αποδείχτηκε σωστή (για μένα) και για τις 4 μέρες. Κατάφερα να την εφαρμόσω τις 3. Όχι την πρώτη. Θα πω περισσότερα επ’ αυτού, σε λίγο…

Οι στόχοι ήταν συγκεκριμένοι:

1.       Να περάσω καλά, να απολαύσω ποδηλασία, να γνωρίσω περιοχές της Ελλάδας, κάνοντας καλή παρέα με φίλους και γνωρίζοντας κι άλλους συναθλητές/φίλους. Ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα!

2.       Να προωθήσω/τιμήσω το μήνυμα της διοργάνωσης: οδική ασφάλεια, πολιτισμός στο δρόμο και όχι μόνο, ανάπτυξη της μη-αγωνιστικής ποδηλασίας για κάποιο κοινωνικό σκοπό. Ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα!

3.       Να ποδηλατήσω αξιοπρεπώς, παλεύοντας με τις πολλές και δύσκολες ανηφόρες της διαδρομής. Ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα! Δεν περπάτησα ούτε μέτρο, δε χρειάστηκα «μπετούγια», δε χρειάστηκα «φόρτωμα» σε αυτοκίνητο συνοδείας. ‘Ήμουν προετοιμασμένος για τουλάχιστον ένα από τα τρία «μέτρα» διαφυγής!

4.       Να μείνω με γκρουπ παρόμοιας με μένα δυναμικότητας για σχεδόν όλη τη διαδρομή, δουλεύοντας ομαδικά. Ο στόχος επιτεύχθηκε εν μέρει. Έμεινα για κάποια χιλιόμετρα μόνος μου, ευτυχώς όχι σε συνθήκες που το γκρουπάρισμα θα ήταν αναγκαίο, και έμεινα για πολλά χιλιόμετρα με καλή μεν, αλλά μικρή (1 – 2 ακόμα) παρέα. Ο λόγος ήταν ότι αρκετοί από τους συναθλητές μου επέλεξαν μια λιγότερο συντηρητική (από τη δική μου) προσέγγιση και εγώ ΔΕΝ παρασύρθηκα.  

Μέγαρα - Πάτρα

Η πρώτη μέρα, μετά την σχετικά αγχωτική προετοιμασία (τελευταίοι φτάσαμε στα Μέγαρα J) και την εορταστική εκκίνηση, δεν πήγε όπως είχα σχεδιάσει. Είναι η μοναδική από τις 4 μέρες (όπως ανέφερα πιο πριν), που δεν μπόρεσα να εφαρμόσω αυτό που είχα σχεδιάσει. Μένοντας στο πίσω μέρος του γκρουπ (γιατί άραγε έκανα αυτό το λάθος;), δεν μπόρεσα να εκμεταλλευτώ τον καλό ρυθμό που έδινε ο Περικλής Ηλίας και οι αθλητές από την SP μπροστά. Έπεσα θύμα του γνωστού «ακορντεόν». Αποτέλεσμα ήταν να μην μπω σε καλό ρυθμό, να μπαίνω στη Ζώνη 3 συχνά και γενικότερα να μην αισθάνομαι καλά. Παράπλευρο highlight ήταν το κολλητήρι στο αυτοκίνητο της SP που οδηγούσε ο Βασίλης Αναστόπουλος. Μαζί με τον Κώστα (Ζούβελο) κολλήσαμε στους 5 πόντους (κυριολεκτικά) από τον προφυλακτήρα του και μας πήγε εύκολα μπροστά στο κυρίως γκρουπ, ξεκούραστα και με ασφάλεια. Στους 5 πόντους, να κάνω συνεχώς πετάλι, να μην ανησυχώ ούτε για λίγο ότι μπορεί να ακουμπήσω ατσούμπαλα στον προφυλακτήρα του, χωρίς να χρειαστεί ούτε στιγμή να αυξήσω ή να μειώσω απότομα την ταχύτητά μου! Το ιδανικό motor pacing από επαγγελματία του είδους!

Όμως το ανηφοράκι πριν τον Ισθμό, σε συνδυασμό με τη μη-στάση στον Ισθμό, ήταν το τελειωτικό χτύπημα! Έχασα το γκρουπ και αποφάσισα να γυρίσω σε εναλλακτικό πλάνο δράσης. Μόνος μου για λίγο, ευτυχώς βρήκα τον Τάσο (μια από τις νέες γνωριμίες που λέγαμε πριν) και με καλή παρέα, ελάχιστες στάσεις, γκρουπάρισμα  και αλλαγές όποτε χρειαζόταν, συνεχίσαμε. Χρειαζόταν συχνά όμως (το γκρουπάρισμα και οι αλλαγές), γιατί είχε 6 – 7 Bf Δυτικό (δηλ. κόντρα)! Με τη θάλασσα δίπλα μας φουρτουνιασμένη, μέχρι και αλάτι νιώσαμε πάνω μας, αφού συχνά τα κύματα μας πιτσίλαγαν!

Οι ελάχιστες στάσεις που μόλις ανέφερα, ήταν ένα χαρακτηριστικό όλων των ημερών: Τα μόλις 20 – 30 λεπτά συνολικές στάσεις σε περίπου 7 ώρες καθαρής ποδηλασίας , πρακτική που προέκυψε όλες τις μέρες, έκαναν τα 90 λεπτά στάσεων ενός brevet να μοιάζουν με διάλειμμα Σαββατοκύριακου! Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω σχετικά με τη διάρκεια και τη συχνότητα των στάσεων στα brevet (αλλά βέβαια, πρέπει να αναθεωρήσει και η παρέα – δεν έχω σκοπό να φεύγω μόνος μου από τα control J).

Η πάλη με τους κόντρα ανέμους των δύο (και ενίοτε τριών) ποδηλατών, ήταν εξαντλητική. Το TSS (θα πω κάποια άλλη στιγμή λεπτομέρειες γι’ αυτό) επρόκειτο να είναι σχεδόν ίδιο με εκείνο της επόμενης μέρας που είχε 2700+ υψομετρικά! Δηλ. εξίσου κουραστική και επίπονη η επίπεδη διαδρομή προς Πάτρα με την ανάβαση σε Καλάβρυτα κλπ.!

Το παράπλευρο highlight το είπαμε (perfect motor pacing experience with Vassilis Anastopoulos). Η παράπλευρη απώλεια ήταν ότι δεν προλάβαμε το «πανηγύρι» πάνω στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Χάσαμε την ευκαιρία να πούμε ότι την περάσαμε με το ποδήλατο. Η σεμνή (και κατά τ’ άλλα βαρετή απ’ ότι έμαθα μετά) τελετή έγινε με τη συμμετοχή μόνο των «γρήγορων» συν-ποδηλατών. Δεν πειράζει.

Το Porto Rio ήταν εξαιρετικό και το φαγητό, μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα, φιλέτο κοτόπουλο, ρύζι, πουρές, σαλάτες, γλυκά, κάτι παραπάνω από απόλαυση! Σωστά μαγειρεμένο, νόστιμο, χωρίς μπαχαρικά… άψογο!

Πάτρα – Καλάβρυτα – Αρχαία Ολυμπία

Η έντονη βροχόπτωση τις πρώτες πρωινές ώρες, έκανε τους δρόμους της Πάτρας μούσκεμα και έστειλε την ψυχολογία (μου) ένα – δυο κλικ πιο κάτω. Όχι ότι με πειράζει ιδιαίτερα η βροχή. Δεν έχω πρόβλημα. Αλλά όταν σκέφτεσαι πώς θα καταφέρεις να σκαρφαλώσεις όλα αυτά τα βουνά, χωρίς να ρίξεις τα μούτρα σου και ζητήσεις τη βοήθεια της …μπετούγιας, δε θες τη βροχή να σε αποσυντονίζει! Μέχρι να ξεκινήσουμε, η πυκνή βροχή είχε μετατραπεί σε ψιχάλα. Μανίκια και καλύμματα ποδιών πήραν τη θέση τους πάνω μου, το αδιάβροχο τη δική του θέση, στην πίσω τσέπη του jersey.

Η ασυνεννοησία με την τροχαία είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσουμε το ραντεβού μας στο κέντρο της Πάτρας με τα κανάλια που μας περίμεναν για φωτογράφιση και συνεντεύξεις, αλλά και να κάνουμε μια άσκοπη και επικίνδυνη, λόγω γλίτσας στους δρόμους και λόγω πολλών γραμμών τραίνου,  βόλτα στο κέντρο της πόλης. 3 – 4 έπεσαν θύματα μικρο-πτώσεων στις γραμμές, μεταξύ των οποίων κι εγώ! Κατέληξα να προσπαθήσω (λόγω αφηρημάδας αλλά και λόγω ασάφειας των οδηγιών του τροχαίου που μας συνόδευε) να περάσω βρεγμένες γραμμές τραίνου με γωνία ~70 μοίρες… Δεν γίνεται! Μόνο με ακριβώς 90 μοίρες έχεις πιθανότητες! Αστραπιαία ανατροπή είχε ως αποτέλεσμα ένα μικρό σκίσιμο στην ταινία του τιμονιού μου και ένα λίγο μεγαλύτερο σημάδι στο δεξί μου γόνατο (σημάδι που έμεινε καλά κρυμμένο κάτω από το (λίγο) σκισμένο κάλυμμα ποδιού που φορούσα, μέχρι την ώρα που μπήκα στο ξενοδοχείο στην Αρχαία Ολυμπία, οπότε και αναζήτησα Betadine στο τεράστιο φαρμακείο του Κωστόπουλου!

Ο οποίος (Κωστόπουλος) έθεσε βέτο (και μπράβο του) στην πρόταση να αναστρέψουμε μέσα στην Πάτρα και να γυρίσουμε να βρούμε τα «χαμένα» συνεργεία των ΜΜΕ. Μας λύτρωσε από την περαιτέρω ταλαιπωρία και μας οδήγησε γρήγορα προς την έξοδο της πόλης. Ευτυχώς, κάπου εκεί σταμάτησε και η βροχή, και έτσι μείναμε απερίσπαστοι για το υπόλοιπο της μέρας, να παλέψουμε με τις ανηφόρες που μας είχε βάλει στη διαδρομή! Α, και πριν αρχίσει το κυρίως πιάτο από ανηφόρες, έδωσα και μια (πολύ καλή – σύμφωνα με την πρόεδρο του ΙΟΑΣ) συνέντευξη στο Αχαΐα TV που εν τω μεταξύ είχε ρίξει τα μούτρα του και ήρθε εκείνο να μας βρει. Αν ψάξετε (καλά) στο internet, θα τη βρείτε και θα με καμαρώσετε!

Με τις ανηφόρες ατελείωτες και στην αρχή της διαδρομής, η στρατηγική της ημέρας ήταν απλή (και δούλεψε). Ανάβαση με το ρυθμό μου χωρίς επιδίωξη να μείνω με συγκεκριμένη παρέα. Παρέα βέβαια όλο και προέκυπτε στη διαδρομή. Οπότε όλα καλά! Ευχάριστη έκπληξη η εμφάνιση του van σε καίριο σημείο, με νόστιμη γραβιέρα (υδατάνθρακας + αλάτι!), ισοτονικά, νερά και μαντηλάκια για καθάρισμα! Ένα ακόμα μάθημα: πλύσιμο προσώπου, δέρματος, πτυχών σώματος κλπ. βοηθάει στην αναπνοή του σώματος και κάνει τη ζωή πιο εύκολη! Δεν είναι μόνο ψυχολογική λοιπόν η βελτίωση όταν πλένεστε σε πηγές, στη μέση ενός δύσκολου brevet. Είναι και ουσιαστική!

Οι ανηφόρες διαδέχονταν η μία την άλλη, με μικρά διαλείμματα. Μερικές φορές και χωρίς διαλείμματα! Η θέα ήταν από ενδιαφέρουσα έως καταπληκτική. Τα χωριά, μικρά, γραφικά, ενδιαφέροντα. Νερό υπήρχε παντού. Πηγές, ρυάκια, ποτάμια, γέφυρες… Ακόμα και μέχρι το 155 χλμ. συνεχίζαμε να βρίσκουμε ανηφοράκια. «Κι άλλο;» ήταν η αυθόρμητη σκέψη (ή κραυγή) και συνεχίζαμε.

Πρόσθετη «ποικιλία» στη διαδρομή, έδιναν τα αυτοκίνητα και η μηχανή που μας συνόδευαν: το βαν της icycle με τη ντουντούκα να μεταδίδει ενθαρρυντικά μηνύματα και να παίζει ροκ μουσική, το Fiat και το Corolla με τους ανθρώπους του ΙΟΑΣ να μοιράζουν νερό και μπάρες, ενίοτε και μαγνήσιο! Αλλά και το τρίκυκλο (δυο ρόδες μπροστά) σκούτερ της Piaggio, με τον καμεραμάν να μας καταγράφει αδιάκοπα, από κάθε πιθανή και απίθανη γωνία λήψης! Περιμένουμε πολλά και όμορφα από την επεξεργασία του υλικού, από το Δημήτρη Μαυρομάτη, το φωτογράφο/εικονολήπτη μας!

Η άφιξη στην Αρχαία Ολυμπία, περιελάμβανε δείπνο με μακαρόνια, μπιφτέκια, πατάτες φούρνου και σαλάτα. Πριν από αυτό όμως, περιελάμβανε ένα ακόμα highlight! Μασάζ από φυσιοθεραπευτές του ΙΑΣΩ General (μεγάλου χορηγού της διοργάνωσης!). Όσο ανέβαινα τις ατέλειωτες ανηφόρες, ένα από τα πράγματα που με έκαναν να μην αφήνω τα πόδια μου, και να θέλω να φτάσω σχετικά γρήγορα, ήταν η προσμονή αυτού του μασάζ! Αποδείχτηκε ότι άξιζε τον κόπο! «Καινούριος» σηκώθηκα από το τραπέζι του μασέρ, αφού μου έκανε και μια απολαυστική ανάταξη στον αυχένα (bonus!). Η βραδιά, περιελάμβανε επίσης μια γρήγορη βόλτα για παγωτό,  αλλά η κούραση της ημέρας γρήγορα μετατράπηκε σε «τουρτούρισμα» (πτώση της θερμοκρασίας σώματος) και έσπευσα στο κρεβάτι μου. Πριν από αυτό, έκανα και  ένα γρήγορο καθάρισμα του ποδηλάτου!

Αρχαία Ολυμπία - Σπάρτη

Η μέρα ξεκίνησε (και παρέμεινε) ηλιόλουστη. Πέρασμα έξω από το αρχαίο στάδιο. Ο χώρος, ιερός, υποβλητικός και επιβλητικός. Γαλήνιος και μεγαλειώδης ταυτόχρονα. Λίγο πιο κάτω, το μνημείο για τον Pierre de Coubertin, ήταν το κατάλληλο σημείο για ομαδική φωτογράφιση. Κάπου 20 λεπτά μετά, μικρά σε μήκος αλλά διψήφια σε κλίση ανηφοράκια, προσπαθούσαν να σπάσουν από νωρίς το γκρουπ. Αλλά η προσωπική στρατηγική της ημέρας, έλεγε να μείνω με το πρώτο γκρουπ, μέχρι και το 80^ο χλμ. Εύκολα… Λίγα παραπάνω Watt και ακολουθώντας τις ρόδες Παπουτσά και Καραμπέρου, έμεινα καλά προστατευμένος μέσα στο γκρουπ (χωρίς να λουφάρω όταν ήρθε η σειρά μου να «τραβήξω») και έφτασα, με κουβεντούλα και μερικά σπριντ/παιχνιδάκια, στον ανεφοδιασμό του 80^ου χλμ. με μέση ~30 km/h.

Ο ανεφοδιασμός ήταν σε φούρνο με μεγάλο υπαίθριο, σκεπαστό χώρο, με τραπέζια. Αλλά ο φούρνος δεν χρειάστηκε. Νερά παγωμένα, ισοτονικό, γραβιέρα νόστιμη και άφθονη, φρέσκο ψωμί, φρεσκοκομμένες ντομάτες, μπανάνες, μπάρες… τι άλλο να ζητήσει κανείς!

Οι ανηφόρες που άρχιζαν μετά, δεν ήταν λίγες… Ούτε ήταν πιο εύκολες από εκείνες της προηγούμενης μέρας… Ευτυχώς, συνέχισα να στροφάρω όσο πιο πολύ μπορούσα… Το 34 μπροστά, το έβαζα εύκολα, χωρίς ντροπή! Προτιμούσα 34/15 παρά …50/21. Σωστή τακτική, όπως αποδείχτηκε. Τα πόδια παρέμειναν φρέσκα! Επίσης, κράταγα πάντα ένα 15% χαμηλότερα από τη μέγιστη ένταση που μπορούσα ανά πάσα στιγμή να δώσω. Είπαμε… μπρεβετάδικα, μυαλωμένα και συγκρατημένα! Η εμπειρία μου από πολύ-ήμερα events (GBI) αποδείχτηκε πολύ σημαντική!

Η είσοδος στη Σπάρτη ήρθε νωρίς. Το ξενοδοχείο ήταν λίγο μετά την πλατεία, λίγο μετά το σημείο τερματισμού της Σπαρτακιάδας. Θα καταφέρουμε και φέτος να δούμε (για 2^η χρονιά) αυτό το σημείο τερματισμού, το 1^ο Σάββατο του Οκτώβρη; Ας το ελπίσουμε!

Πριν τη βόλτα στην πλατεία για παγωτό (όπου όλες οι τηλεοράσεις έπαιζαν τελικό Champions League), προηγήθηκε τακτοποίηση στα δωμάτια και δείπνο με μπόλικο κέφι (η σούπα λαχανικών θα αφήσει εποχή, και κανείς δε θα θυμάται το κοτόπουλο με τις χυλοπίτες που ακολούθησε!). Στη σκέψη όλων ήταν ότι φτάσαμε στην τελευταία μέρα, και – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – επιβιώσαμε! Η απόφαση για εκκίνηση στις 10:00 την επόμενη το πρωί, έδινε χρόνο για χαλάρωση.

Σπάρτη – Ναύπλιο

Με περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας, προλάβαμε να πιούμε έναν freddo στην πλατεία (παρέα με Γιώργο και Γιάννη), αμέσως μετά το πρωινό και πριν φορέσουμε τα κολάν (με μπόλικη κρέμα στα ευαίσθητα σημεία!).

Πρόλαβα επίσης να ζητήσω τη βοήθεια του Κωστόπουλου και να ανακαλύψουμε επιτέλους από πού ακουγόταν εκείνο το επαναλαμβανόμενο τρίξιμο. Δεν ήταν από τη μεσαία τρίβη όπως νόμιζα/φοβόμουνα. Ήταν από χαλαρό σφίξιμο του πίσω μπλοκάζ! Απλό, αλλά με ταλαιπώρησε 2 μέρες πριν το βρούμε!

Με ήσυχο ποδήλατο και γεμάτες τις αποθήκες γλυκογόνου, έμεινα αρκετή ώρα με το γκρουπ, για το στρωτό ρυθμό του οποίου φρόντιζαν οι έμπειροι Παπουτσάς και Καραμπέρος μπροστά. Αλλά και όταν οι ανηφορίστες απομακρύνθηκαν, πάντα είχα παρέα, τόσο στην ανάβαση του υπέροχου Πάρνωνα, μέχρι τα 1190 μ. (Άγιος Πέτρος αν δεν κάνω λάθος),  όσο και στα μικρά ανέβα-κατέβα μετά το Παράλιο Άστρος. Αντικρίζοντας το γαλάζιο της θάλασσας, συνειδητοποίησα ότι είχα πλέον «δει», τον Κορινθιακό και Πατραϊκό (1^η μέρα), το Ιόνιο (3^η μέρα) και τον Αργολικό (4^η μέρα). Ναι, είχα κάνει το γύρο της Πελοποννήσου, και είχα απολαύσει μερικές από τις ομορφότερες, αλλά και προκλητικότερες (ποδηλατικά) διαδρομές που έχει να προσφέρει η Πελοπόννησος!

Με ψυχολογία στα ύψη, καλό καιρό, όμορφη παρέα (το Δημήτρη Πουλιά) και απλά σβέλτο ρυθμό (ποιος βιάζεται να τελειώσει κάτι τόσο όμορφο;) φτάσαμε στους Μύλους, όπου έγινε η ανασυγκρότηση. Καφεδάκι, μπυρίτσα για κάποιους άλλους, κερασμένα από την υπέροχη κα Δανέλη που δεν έπαυε να εκφράζει το θαυμασμό της για την αντοχή μας και τα κουράγια μας και τις ευχαριστίες της για την προσφορά μας.

Εμείς ευχαριστούμε! Ευχαριστούμε τον ΙΟΑΣ, την κα Δανέλη και τους ανθρώπους – εθελοντές που ήταν μαζί μας όλες αυτές τις μέρες. Τους δυο Αλέξανδρους (Μανέτα και Κωστόπουλο) που έλιωσαν μέσα στα αυτοκίνητα (και όχι μόνο) να πηγαινοέρχονται και να φροντίζουν για τα πάντα. Να φροντίζουν να κάνουν αυτή τη διοργάνωση όσο πιο καλή μπορούσε να γίνει. Αν σκεφτεί κάποιος ότι και οι δύο είναι ποδηλάτες και θα ήθελαν όσο τίποτε άλλο, να κάνουν ποδήλατο μαζί μας, ίσως καταλάβει ακόμα περισσότερο την αξία της συνεισφοράς τους.

Ευχαριστούμε τους χορηγούς μας  (ΙΑΣΩ – Μεγάλος χορηγός, αλλά και Κασιμάτης + BikeMe.gr οι προσωπικοί μου χορηγοί). Ευχαριστώ τους φίλους μου (Χαρούλα, Γεράσιμο, Παναγιώτη, Αργύρη, Άρτεμις, ποιον ξεχνάω;) που με τη δωρεά τους προς τον ΙΟΑΣ, ενίσχυσαν την προσπάθειά μου!

Η ομαδική πορεία των τελευταίων 10 χλμ. από τους Μύλους στο Ναύπλιο, η είσοδος στην κεντρική πλατεία, η υποδοχή, η παρουσία μας στην ημερίδα που είχε οργανωθεί, ήταν το κερασάκι στην τούρτα των αξέχαστων 4 ημερών. Το κερασμένο από τον ΙΟΑΣ γεύμα και η κουβέντα με τους συναθλητές και με τους ανθρώπους του ΙΟΑΣ και της icycle ήταν η ευκαιρία να μαζέψουμε τις σκέψεις μας, να εξωτερικεύσουμε τη χαρά μας και την ευγνωμοσύνη μας, να δώσουμε υποσχέσεις για του χρόνου!

Η επιστροφή με το πούλμαν (και μετά με το αυτοκίνητό μου μαζί με Γιώργο και Γιάννη) μπορεί να περιελάμβανε ακόμα περισσότερη ποδηλατική κουβέντα, αλλά περιελάμβανε, κυρίως, ανασκόπηση, περισυλλογή και ικανοποίηση!

Ικανοποίηση γιατί αποτελέσαμε τμήμα μιας όμορφης κίνησης και είμαστε μπροστάρηδες σε μια προσπάθεια να διαδώσουμε μηνύματα με σημασία (όπως αυτό της οδικής ασφάλειας) σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο, με έναν τρόπο πρωτότυπο (για τα ελληνικά δεδομένα) αλλά ολοένα και πιο αποτελεσματικό. Μακάρι να είμαστε όλοι καλά, να μπορούμε για πολλά ακόμα χρόνια να επιλέγουμε τη συμμετοχή μας σε τέτοιου είδους προσπάθειες!