Attica 3 Races - Race report

Ένα "γεμάτο", ποδηλατικά, Σαββατοκύριακο. Ένας από τους "στόχους" της χρονιάς. Το Attica 3 Races. Περνάς μια ολόκληρη μέρα στο Κωπηλατοδρόμιο (Σχοινιά) για να κάνεις, το πρωί μια ατομική χρονομέτρηση 10 km και το απόγευμα ένα circuit των 40 (περίπου) λεπτών. Περνάς όμως καλά, με καλούς φίλους, με πολύ κέφι! Την επόμενη (Κυριακή) στήνεσαι πρωί-πρωί έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης, για να κάνεις μια (πολύ) γρήγορη μέχρι το Σούνιο! Κάπως έτσι...

Το πρωί του Σαββάτου, στα διόδια της Αττικής οδού, ο υπάλληλος,αφού έριξε μια διερευνητική ματιά στο Tarmac SL3 μου, πάνω στη σχάρα, με ρώτησε: "Έχει κανέναν αγώνα σήμερα;". Δείγμα ότι είχαν περάσει πολλοί σαν κι εμένα, πριν από μένα, από το ίδιο γκισέ διοδίων. "Θα είμαστε μπόλικοι στο Σχοινιά!" σκέφτηκα. Με την ηρεμία του "έμπειρου" (λέμε τώρα), έφτασα Σχοινιά, υπέγραψα, τακτοποιήθηκα, κουβέντιασα και όταν ήρθε η ώρα, άρχισα το ζέσταμα μου...

Το ζέσταμα πήγε καλά, αλλά ο 1ος αγώνας (Ατομική Χρονομέτρηση), όχι και τόσο καλά... Θες επειδή τα πόδια είχαν ξυπνήσει, αλλά το μυαλό όχι, θες επειδή δε χρησιμοποίησα αερόμπαρες και επομένως δεν είχα ιδιαίτερα αεροδυναμική θέση; Η ουσία είναι ότι έκανα 8 sec περισσότερα από πέρσι. Με δεδομένη την πολύ καλύτερη προπόνηση που κάνω φέτος, δεν ήταν ικανοποιητικό το αποτέλεσμα. "Έπεσα" λίγο (ψυχολογικά), ο φίλος μου ο Πέτρος το κατάλαβε (κι αυτό με συγκίνησε), αλλά είχε συνέχεια... Pasta party, καφές και κουβεντούλα στον κοντινό Μωραΐτη, τυχαία συνάντηση και με το φίλο Κώστα (Μιχόπουλο) που έκανε στην περιοχή το long run της εβδομάδας. Η ώρα πέρασε ευτυχώς ευχάριστα και εύκολα. Η Masters B έτρεχε circuit τελευταία, αλλά η ώρα πέρασε χαζεύοντας τις υπόλοιπες κατηγορίες και κάνοντας ζέσταμα.

Στο circuit, ο πρώτος στόχος παραμένει να μείνω όρθιος (πολύ στριμωγμένα και πολύ αγχωτικά τα πράγματα, όχι μόνο στις στενές στροφές, αλλά και στις ευθείες) και να μην δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα σε άλλο αθλητή, από απροσεξία. Καλά τα πήγα με αυτόν το στόχο. Κατάφερα και να φυλαχτώ από 1 - 2 περιστατικά όπου κάποιος μπροστά μου έκανε το λάθος και παραλίγο να με πάρει στο λαιμό του... Μια πτώση ενός αθλητή (Πάλμος), λίγο μπροστά μου, ήρθε να μου θυμίσει πόσο λίγο απέχουμε από την καταστροφή σε τέτοιους αγώνες.

Ο δεύτερος στόχος ήταν - τι άλλο - να μείνω στο 1ο group μέχρι το τέλος! Ευτυχώς, ο Σκυλοδήμος με τον Καταπόδη ξεκόλλησαν γρήγορα και έτσι το υπόλοιπο group είχε μεν αρκετά ντεμαράζ, αλλά δεν έγινε "χαμός". Χρειάστηκε αρκετές φορές να "φυλαχτώ" από όχι τόσο έμπειρους συναγωνιζόμενους, αλλά μπόρεσα να μείνω εκεί που έπρεπε... Μετά και την τελευταία στροφή, ήμουν ακόμα εκεί, μέσα στο group. Για λίγο, μου φάνηκε απίστευτο και σα να μην ήξερα τι να κάνω... Αλλά ο φίλος μου ο Χρήστος (DS) ήταν εκεί, δίπλα μου να μου φωνάξει: "Πήγαινε!". Ξεκίνησα να σπριντάρω, μάζεψα και μερικούς κουρασμένους των τελευταίων μέτρων και πέρασα τη γραμμή τερματισμού, μαζί με τους πολλούς!

Ανέβηκα ψυχολογικά, με το αποτέλεσμα του circuit, έφυγα από το Σχοινιά κουρασμένος, αλλά ικανοποιημένος. Είχα την πρώτη ένδειξη ότι η προπόνηση, η συστηματική προπόνηση, έχει αποτέλεσμα!

Κυριακή πρωί, πολύς κόσμος, πολύ περισσότερος αφού είχε και open κατηγορία, αλλά και τη δυνατότητα για όποιον ήθελε να πάρει μέρος μόνο στην αντοχή. Όλη σχεδόν η Ble παρέα παρούσα,
κέφι, πειράγματα και πολλές φωτογραφίες!

Πριν το ελεύθερο, είχε πολλά νεύρα... Αδικαιολόγητη χρήση της αριστερής λωρίδας από πολλούς (υποτίθεται ότι έπρεπε να μένει ανοιχτή), φωνές και κορναρίσματα από τις μηχανές συνοδείας, νευρικότητα από όλο το group (έμπειρους και λιγότερο έμπειρους) και μερικές αναπόφευκτες πτώσεις...

Με προσοχή και ιδιαίτερη προσπάθεια (να διατηρήσω την ηρεμία μου), "κατάφερα" να φτάσω μέχρι το ελεύθερο. Ήξερα ότι το πρώτο group θα έχει πολλούς, πολύ γρήγορους για μένα. Σκέφτηκα για λίγο να προσπαθήσω να κολλήσω, αλλά γρήγορα κατέληξα στο δεύτερο. Εκεί, ο ρυθμός ήταν καλός. Όταν γίνονταν επιθέσεις, ήμουν πάντα κοντά. Όταν χώριζε το γκρουπ σε μικρότερα, φρόντιζα να μένω στο μπροστά. Μια - δυο φορές, χρειάστηκε να "γεφυρώσω" το κενό μόνος μου, τραβώντας συνήθως και 1 -2 ακόμα μαζί μου. Το έκανα με ευκολία και αυτό μου έδινε κουράγιο. Ήμουν μαζί με τον Αλέξη (Κοκολιό) και 1 -2 ακόμα γνωστούς (και κάμποσους άγνωστους). Σιγά-σιγά, μαζεύαμε τους καμμένους του 1ου γκρουπ. Κάποια στιγμή, έφτασα το φίλο μου τον Πέτρο. Ανεβήκαμε τα ανηφοράκια παρέα, και μετά, είχα αρκετή δύναμη ώστε να πω στον Πέτρο "Πάμε!" και να τον τραβήξω μέχρι το μπροστινό γκρουπάκι (κάπου 200 - 300 μέτρα πιο μπροστά), γυρίζοντας 50 - 11 με 115-120 cadence για αρκετή ώρα, κρατώντας ταχύτητα 60 - 75 km/h! Ευτυχία!

Έχασα (όπως περίμενα) μερικούς στα τελευταία ανηφοράκια πριν τον τερματισμό, αλλά έδωσα ότι είχε μείνει στο "ρεζερβουάρ" και έφτασα στη γραμμή τερματιμού σε 1h 50min. Σε σχέση με το 2h 03 min του 2012, ήταν μια βελτίωση 11.5%! Απόλυτα ικανοποιημένος!

Το τέλειο τέλος σε ένα υπέροχο αγωνιστικό διήμερο! Η σύντροφος ήρθε με το αυτοκίνητο να μας μαζέψει (μαζί με τον Πέτρο), κάναμε μια στάση στα Everest της Σαρωνίδας, όπου ήταν μαζεμένη όλη η Ble ομάδα, για ένα γρήγορο παγωτό και κατά τις 15:00 ήμουν σπίτι, κουρασμένος, αλλά ικανοποιημένος!