Άγχος ΔΕΝ είχα. Απόδειξη ότι κοιμήθηκα καλά και ήρεμα το προηγούμενο βράδυ! Σε προπονητικό επίπεδο, η αύξηση της ταχύτητας (με πολλά μικρά σπριντ) και η αντοχή στο όριο του γαλακτικού ήταν οι δυο βασικοί τομείς που προσπάθησα να εστιάσω. Αποδείχτηκε ότι έκανα πολύ καλά!
Με την καλύτερη παρέα στο αυτοκίνητο (το γιο!), ξεκίνησα για το Σχοινιά. Ο χρονικός προγραμματισμός μου σωστός: παραλαβή αριθμών στις 9:45, ετοιμασία μέχρι τις 10:15 (μαζί με "δημόσιες σχέσεις" στο Κωπηλατοδρόμιο όπου ήταν μαζεμένος πολύς καλός κόσμος!), παρακολούθηση της εκκίνησης της Γ όπου έτρεχαν άλλοι δύο Ble, και μετά 25 - 30 λεπτά ζέσταμα στο δρόμο. Το ζέσταμα περιελάμβανε και μερικά σπριντάκια για να "ξυπνήσουν" τα πόδια. (Απαραίτητο για τέτοιου είδους αγώνες!)
Η "εμπειρία" από δυο προηγούμενα circuit είχε διδάξει μερικά βασικά:
- Στόχος μου θα ήταν να μείνω όσο περισσότερο μπορούσα στο πρώτο group.
- Για να μείνω εκεί, ΔΕΝ θα έκανα οικονομία δυνάμεων και αναπνοών: η "ξεκούραση" πρέπει να είναι μέσα στο group. Άρα, όσα ντεμαράζ άντεχα, τόσα νεμαράζ θα κυνήγαγα!
- Μετά από κάθε στροφή, απαραίτητο το ορθοπέταλο!
- Προσοχή στις γραμμές μου στις στροφές, για να μην πάρω κανέναν στο λαιμό μου, αλλά και προσοχή στους άλλους (αποδείχτηκε τελικά ότι υπάρχουν πλέον και πιο άπειροι από μένα!) για να μη με πάρει κάποιος στο λαιμό του!
Οι προσδοκίες / στόχοι ήταν να μη φάω γύρο και να μη μείνω εκτός κάποιου γκρουπέτου.
Ο αγώνας ξεκίνησε όπως περίμενα, λίγα λεπτά μετά την εκκίνηση, άρχισαν τα ντεμαράζ. Γρήγορο "γέμισμα" στα 100 - 110 cadence, μου επέτρεπε να μένω στο 1ο group, συνήθως στο πίσω μισό. Η προσοχή στο 110%, στρωτές ανάσες, γρήγορο recovery μέσα στο group μόλις ηρεμούσαν λίγο τα πράγματα, ματιές μπροστά για να έχω τη συνολική εικόνα του αγώνα, επιλογή κάποιας γνωστής ρόδας μπροστά μου, χαλάρωμα του κορμού για καλύτερο έλεγχο του ποδηλάτου, συνεχές στροφάρισμα για να διώχνει το γαλακτικό οξύ... Όλα αυτά και πολλά ακόμα, ταυτόχρονα στο μυαλό μου. Η αδρεναλίνη στο full, και η ιστορία με τα ντεμαράζ να επαναλαμβάνεται κάπου 10 - 15 φορές μέσα στην επόμενη μια ώρα! Δυο τρεις φορές χρειάστηκε να "γεφυρώσω" το χάσμα με την ουρά του 1ου group που δημιουργήθηκε μπροστά μου. Δεν περίμενα κάποια ρόδα να με τραβήξει σε αυτές τις περιπτώσεις... Αν την έβρισκα, τη χρησιμοποιούσα για λίγα μέτρα. Αν όχι, έκανα το bridging μόνος μου. Και τα κατάφερνα! Κάθε φορά ξανακόλλαγα στο πίσω μέρος του 1ου group και ξεκίναγα τις ανάσες αποκατάστασης!
Όταν άκουσα "3 γύροι ακόμα" περνώντας από τη γραμμή εκκίνησης, άρχισα να πιστεύω στο "θαύμα". Ότι θα μπορούσα να μείνω στο κυρίως group μέχρι το τέλος! Όνειρο πριν την εκκίνηση, αλλά όταν έχεις καθαρό μυαλό, μπορείς να κρίνεις και να αποφασίσεις, να αλλάξεις τους στόχους σου και τη στρατηγική σου, την ώρα του αγώνα!
Από αναπνοές ήμουν καλά. Παρά την ελάχιστη προπόνηση που έχω κάνει (μέχρι τώρα) στο αναερόβιο, φάνηκε ότι η ισχυρή αερόβια βαση (που επέτρεπε στους παλμούς μου να πέφτουν στη Ζώνη 4 μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα) έκανε την περισσότερη δουλειά! Και μερικές διαλειμματικές τις τελευταίες εβδομάδες, συμπλήρωσαν!
Στην τελική ευθεία, είχα αναπνοές να σηκωθώ ορθοπέταλο, για να κολλήσω (για μια ακόμα φορά) στην ουρά του 1ου group... Αν τα κατάφερνα, θα έμπαινα - όπως μπορούσα - στο "παιχνίδι" του τερματισμού με sprint. Αλλά τα κουρασμένα πόδια μου, μου θύμησαν ότι:
- τα 320 χλμ. του προηγούμενου Σαββάτου (brevet Αταλάντης),
- τα 100 χλμ. προπόνησης μέσα στη βδομάδα και
- τα προηγούμενα 39 χλμ. του circuit με μέση ταχύτητα 36.5 km/h και με κάπου 15 ενδιάμεσα sprint,
ήταν ό,τι καλύτερα μπορούσαν να κάνουν... Αισθάνθηκα τράβηγμα στους πίσω μηριαίους και δεν είχα δύναμη για ορθοπέταλο... Οπότε, κάθισα, ελάφρυνα 1 γρανάζι, πήρα την πιο αεροδυναμική θέση που μπορούσα και τερμάτισα ένα μίνι, ατομικό Time Trial των (τελευταίων) 500 μέτρων, με cadence 95, ταχύτητα 36 km/h, και διαφορά μερικά δευτερόλεπτα από το 1ο group.
Τερμάτισα ευτυχισμένος. Με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο. Με τη σκέψη ότι γι' αυτό τρέχω σ' αυτούς τους αγώνες, για να δω μέχρι πού μπορώ να ζορίσω τον εαυτό μου, πόσο μπορώ να τον ξεπεράσω, πόσο μπορώ να βελτιωθώ και να μάθω, διατηρώντας την ικανοποίηση και την ευχαρίστηση στα μέγιστα!
Καλύτερα δεν θα μπορούσε να είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου