Brevet Ατάλαντης (300) (+19!)

Πέρσι ήταν 325 χλμ. και τα τελευταία 25 χλμ. ήταν μαρτυρικά! Είχα τερματίσει μετά από 16h 15min με 13h 43min καθαρό ποδήλατο... Τότε είχα πει πολλά... Ξαναδιαβάζοντάς τα σήμερα, συγκινούμαι, βλέποντας την εξέλιξη και την ποδηλατική μου "ωρίμανση". Ίσως τούτο εδώ το κείμενο να πρέπει να διαβαστεί παράλληλα με το περσινό!

Οι σκέψεις περί "δύο μεροκάματων" υπήρχαν και φέτος. Μια-δυο βδομάδες πριν, ήμουν αρνητικός στο ενδεχόμενο συμμετοχής. "Το δοκίμασα, το πέτυχα, γιατί να πάω πάλι να παιδεύομαι;" Αν κάποιος με ρωτήσει σήμερα, η απάντησή μου είναι: "Ευτυχώς που οι καλοί μου φίλοι από το Ble Cycling Club με μεταπείσανε και πήγα!" Γιατί έτσι έζησα μια ακόμα δυνατή ποδηλατική εμπειρία. Γιατί έτσι απόλαυσα τα κομμάτια της διαδρομής που δεν είχα καταφέρει να απολαύσω πέρσι. Γιατί έτσι είδα πώς μεταφράζεται και πώς εκδηλώνεται η ποδηλατική ωρίμανση. Γιατί... είμαι τελικά brevetάς!

Η ποδηλατική εξέλιξη ΔΕΝ απεικονίζεται ΜΟΝΟ στα νούμερα. Μπορεί αυτά να δίνουν μια ένδειξη, αλλά είναι λάθος να περιοριζόμαστε σε αυτά. Ο φίλος και μέντορας στα brevet Παναγιώτης (pkokk) εξελίσσεται και ωριμάζει ποδηλατικά, χωρίς να επιδιώκει να μειώνει χρόνους, αλλά επιδιώκοντας να αυξάνει την απόλαυση! Ακολουθώντας την ίδια προσέγγιση, στήθηκα στην εκκίνηση στην ουρά για σφράγισμα εκκίνησης, στις 6:45 του Σαββάτου. Με καλή διάθεση και με λιγότερο άγχος από πέρσι είναι η αλήθεια... Ο ύπνος του προηγούμενου βραδιού ήταν και πάλι κάπως αγχωμένος, όπως και πέρσι. Αλλά λιγότερο. Τελικά, λίγο άγχος είναι υγιές. Σε κρατάει σε εγρήγορση!

Ξεκινήσαμε ως Ble ομάδα / αρμάδα! Υπήρχε συναίνεση για πραγματικά ομαδικό brevet. Και την κρατήσαμε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ίσως να έχει παίξει ρόλο και το "κοινό" πρόγραμμα προπόνησης που ακολουθούμε φέτος. Ίσως να έχει παίξει ρόλο ότι ωριμάζουμε όλοι μαζί ποδηλατικά και συνειδητοποιούμε ότι η ουσία των brevet δεν είναι στους χρόνους, αλλά στην παρέα, στην αλληλοβοήθεια, στην ΚΟΙΝΗ εμπειρία! Ίσως να έπαιξε ρόλο ότι DS (Χρήστος) και PDG (υπογράφων) δώσαμε κοινό "πλαίσιο" λειτουργίας της ομάδας, από πριν και όλοι ευθυγραμμίστηκαν με αυτό!

Η επιλογή ρουχισμού ήταν ακόμα καλύτερη από την περσινή. Λίγο πιο χοντρό jacket (αλλά όχι το πολύ χοντρό), μακριά γάντια και χειμερινό κολάν με shoe covers. Άντεξα τους 2 οC της πρωινής εκκίνησης και δεν αισθάνθηκα ποτέ να ζεσταίνομαι (ευτυχώς, η συννεφιά ήταν σύμμαχος, δεν είχαμε τον ήλιο και τη ζέστη του αντίστοιχου μεσημεριού του 2012!).

Συνεχώς σε group, την περισσότερη ώρα με δεξιόστροφο αργό ρολόι (ναι καλά διαβάσατε), τα χιλιόμετρα έφευγαν εύκολα. Συγκρατημένοι στα ανηφοράκια της Μαλακάσας (άλλη μια ένδειξη της ωρίμανσης), να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να έχουμε τώρα δύναμη, αλλά πρέπει να την κρατήσουμε για τις δύσκολες ώρες της βραδινής επιστροφής. Με τόσο καλό group, είχα την άνεση να βλέπω το τοπίο. Είτε το βιομηχανικό, είτε το φυσικό... Το καθένα έχει το "γούστο" του. Και το σίγουρο είναι ότι κάνοντας brevet βλέπεις την πατρίδα σου με άλλο μάτι. Και μάλιστα βλέπεις περιοχές που πιθανότατα δεν θα έβλεπες ακόμα και αν αποφάσιζες να μπεις σε ένα αυτοκίνητο και να αρχίσεις να γυρνάς...

Ένα διπλό λάστιχο κάποιου από το group, μας ανάγκασε στην πρώτη στάση. Ο Παναγιώτης με την Orca έμελλε να είναι αρκετά άτυχος μέσα στην ημέρα, με αρκετά σκασίματα. Αλλά σε εκείνο το πρώτο διπλό, αποφασίσαμε να μείνουμε και να τον βοηθήσουμε... Αυτό, μαζί με το επόμενο, δικό μου σκάσιμο, μας πήγε "πίσω" από πλευράς συνολικού χρόνου. Κάπου στην Κωπαΐδα, το πίσω λάστιχό μου άρχισε να λειτουργεί σαν αμορτισέρ, οπότε ήταν ώρα να αλλαχθεί. Κι εδώ πρέπει να κάνω μια μικρή παρένθεση, για να πω μια μικρή ιστορία...

Τις προηγούμενες μέρες, είχα δυο φορές διαρροή αέρα από την πίσω σαμπρέλα, με πολύ αργό ρυθμό. Κάθε φορά έβρισκα μια πολύ μικρή τρυπούλα, περίπου στο ίδιο σημείο... Ένδειξη ότι κάτι είχε μείνει μέσα στο λάστιχο. Μια βδομάδα πριν το brevet παράγγειλα φρέσκα λάστιχα, με στόχο να τα έχω στο brevet. Δυστυχώς, μέχρι την Παρασκευή δεν είχαν έρθει. Έτσι την Παρασκευή το βράδυ, έβγαλα και "έγλειψα" το λάστιχο από την εσωτερική πλευρά του. Βρήκα κάτι πολύ μικρά πετραδάκια τα οποία και θεώρησα υπεύθυνα. Δεν ήμουν όμως 100% σίγουρος, οπότε το πρωί του Σαββάτου, πήρα μαζί μου και ένα επιπλέον λάστιχο, το οποίο αποφάσισα να κουβαλήσω σε όλο το brevet... "Κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά ...". Το λάθος (μου) ήταν διπλό: (α) μέσα στην πρωινή μου νύστα, αντί για ένα μεταχειρισμένο GP4000s που είχα, πήρα ένα πολύ ταλαιπωρημένο Ultra Sport το οποίο το είχα κρατήσει μόνο για το πρπονητήριο. (β) Όταν είδα το πίσω λάστιχό μου να ξεφουσκώνει αργά, θεώρησα ότι επανήλθε το φάντασμα των προηγούμενων ημερών και "βιάστηκα" να αλλάξω όχι μόνο τη σαμπρέλα, αλλά και το λάστιχο! Και σα να μην έφταναν αυτά, ανακάλυψα ότι από απλή αφηρημάδα, στο τσαντάκι μου είχαν μείνει δυο backup, μπαλωμένες σαμπρέλες και οι καινούριες που είχα αγοράσει δυο μέρες πριν (ειδικά για το brevet) είχαν μείνει σπίτι!

Κάπου εκεί όμως τέλειωσαν οι αναποδιές: Η παρέα σταμάτησε ολόκληρη "για τον πρόεδρο" (ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ παιδιά), η μπαλωμένη σαμπρέλα - για καλή μου τύχη - σκίστηκε μπαίνοντας στο παλιό λάστιχο, οπότε η δεύτερη απόπειρα έγινε με το original λάστιχό μου και με καινούρια σαμπρέλα από τον Κώστα (νομίζω)! Η καθυστέρηση δυσαρέστησε λίγο την ομάδα και δημιούργησε κάποιο άγχος... Αλλά η ιδανική λειτουργία του group γρήγορα εξαφάνισε το αδιόρατο άγχος.

Η ανηφόρα πριν την Αταλάντη ήταν πολύ πιο εύκολη (για μένα) φέτος, σε σχέση με πέρσι. 'Αλλη μια ένδειξη της βελτίωσής μου. Ακόμα πιο εύκολη ήταν η ανηφόρα φεύγοντας από την Αταλάντη. Με τον καιρό σύμμαχο, και με τους DimZaf και zouvelo παρέα, βγήκε γλυκά, εύκολα, άνετα, με ταχύτητα που ούτε τη φανταζόμουνα πέρσι. Όμως η ανησυχία για το πίσω λάστιχό μου παρέμενε! Στην Αταλάντη έβαλα αέρα σε βενζινάδικο και το έβλεπα ότι δεν κράταγε την πίεση του... Ο Δημήτρης (DimZaf) ήταν καθησυχαστικός. Ο Κώστας (Ζούβελος) το ίδιο. Είχαμε ξεκινήσει μόνοι μας, λίγο πριν από το κυρίως group, με σκοπό να ανεβούμε τα 15 χλμ. της Αταλάντης με το ρυθμό μας και να μας προλάβουν οι υπόλοιποι στο δρόμο. Φαίνεται όμως ότι έχουμε βελτιωθεί αρκετά, γιατί δεν μας πρόλαβαν, παρά στο επόμενο control, στον Ορχομενό! Λίγο πριν, είχε χρειαστεί να συμπληρώσω λίγο αέρα, με την τρόμπα, για να κάνω τα τελευταία χλμ. μέχρι το control.

Το 2ο control του Ορχομενού ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία! Ασχολήθηκα με το λάστιχό μου με ηρεμία και συστηματικά. Το καθάρισα εσωτερικά και κρίνοντας από την πίεση που είχε στον τερματισμό και σήμερα το πρωί, το έφτιαξα άψογα! Παρακάλεσα τον Κώστα να μου παραγγείλει μια μακαρονάδα, αλλά μέχρι να τελειώσω με το λάστιχό μου, κάποιοι μου την είχαν φάει! (χαλάλι όμως, για την ομάδα που αγαπάω και της οποίας ηγούμαι!). Ο chris βοήθησε να παραγγείλω μια δεύτερη χωρίς να περιμένω πολύ ώρα! Παρακάλεσα το Χρήστο να μου φουσκώσει το λάστιχο μέχρι να βρω τη μακαρονάδα μου, αλλά δεν πρόσεξε ότι το λάστιχο δεν είχε κάτσει σωστά, με αποτέλεσμα να εξέχει (μαζί με τη σαμπρέλα) από τη ζάντα! (Τι άλλο θα "στραβώσει" ρε παιδιά;) Στα 100 μέτρα από το control κατάλαβα ότι πρέπει να επιστρέψω, για να φτιάξω σωστά το λάστιχο. Κι έτσι χώρισαν (όχι όμως για πολύ) οι δρόμοι μου με το Ble group!

Περιμένοντας, άλλα 5 - 10 λεπτά στο control του Ορχομενού, βρήκα παρέα, το Στράτο, το γιο του και το Θοδωρή, για να ξεκινήσω τα επόμενα χιλιόμετρα. Η εμπειρία (του μπρεβετά) λειτούργησε αυτόματα και δεν ξεκίνησα μόνος μου (το συζήτησα για 5 δευτερόλεπτα με τον εαυτό μου και άλλα 5 με τον Έκτωρα, πριν το απορρίψω ως ιδέα!). Όταν πρότεινα στη νέα μου παρέα να κάνουμε ρολόι, είχα την ευκαιρία να "διδάξω" και να ζήσω από πρώτο χέρι τον ενθουσιασμό και τη χαρά ενός ποδηλάτη που ανακαλύπτει ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα στην ποδηλασία από το "ξεκίνα και κάνε πετάλι". Και έτσι, με γρήγορο δεξιόστροφο ρολόι, με το Στράτο και την παρέα του, κατάπιαμε με γρήγορο ρυθμό τα επόμενα χιλιόμετρα, αντιμετωπίζοντας με άνεση τον κόντρα αέρα, μέχρι την ώρα που ξαναβρέθηκα με το Ble group, όταν αυτοί έκαναν μια 10λεπτη στάση σε βενζινάδικο!

Με πολλά και δυνατά φώτα, με μεγάλο και ορεξάτο group, με μερικά "ξεσπάσματα" που ακολουθήσαμε οι πιο δυνατοί, πέρασαν πολύ ευκολότερα τα δύσκολα τελευταία 80 χλμ. Όμορφα και απλά, πάντα με ρολόι! Οι πόνοι στη μέση μου ήταν ελάχιστοι (άλλο ένα δείγμα της βελτιωμένης θέσης πάνω στο ποδήλατο, μετά το Retul) και οι πόνοι από τη σέλα εμφανίστηκαν μετά το 270 χλμ. και αντιμετωπίζονταν εύκολα με λίγο ορθοπέταλο.

Έμεινα πολύ ευχαριστημένος από τη δύναμη που είχε απομείνει στα πόδια μου μετά από 315 χλμ,  που τη χρειάστηκα για να ανέβω εύκολα την τελευταία ανηφόρα προς τον Άγιο Στέφανο, όπως έμεινα πολύ ευχαριστημένος από τη συνολικότερη διαχείριση του δύσκολου αυτού brevet από το σώμα μου, το μυαλό μου και το ποδήλατό μου! Για την ιστορία: 12h 00min ποδηλατικά, 14h 25min συνολικά (θα ήταν πολύ λιγότερες οι καθυστερήσεις, αν δεν ήταν σπαρμένος με γυαλάκια ο δρόμος :-) ).

Είπαμε, εξέλιξη, βελτίωση, εμπειρία! Να 'μαστε καλά και για τις επόμενες προκλήσεις!