24 Δεκ 2013

Νέα σαιζόν...

Από τις αρχές Νοεμβρίου, έχω "μπει" στο σχεδιασμό της νέας ποδηλατικής (και αντίστοιχης προπονητικής) σαιζόν. Με στόχο (προφανώς) όχι τις επιδόσεις, αλλά την ύπαρξη πλάνου και στόχων που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον και το κίνητρο.

Τα αποτελέσματα της χρονιάς που κλείνει, ήταν πολύ ικανοποιητικά: σημαντική βελτίωση της φυσικής κατάστασης και σημαντική απώλεια βάρους, σχεδόν αποκλειστικά λίπους! Το βάρος μου έχει σταθεροποιηθεί στα 90-91 kgr (αντί των 96-97 kgr ένα χρόνο πριν). Αυτό έχει ευεργετικά αποτελέσματα στην εμφάνιση, στη διάθεση αλλά και στην ταχύτητα με την οποία ανεβαίνω τις ανηφόρες! Αυτό που χαρακτηριστικά λέω, είναι ότι όλες οι ανηφόρες μου φαίνεται να "τελειώνουν" πολύ πιο γρήγορα! Σα να είναι 20-30 % μικρότερες σε μήκος! (Η απώλεια βάρους δημιουργεί και έναν ευχάριστο πονοκέφαλο: έξοδα για αλλαγή γκαρνταρόμπας!)

Και όλα αυτά (η φυσική κατάσταση και η απώλεια βάρους) συνδυάστηκαν με πολλές ευχάριστες εμπειρίες και παραστάσεις, πάνω στη σέλα, παρέα με συναθλητές! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Την επόμενη χρονιά, το προπονητικό πλάνο θα είναι ευθυγραμμισμένο με τη γενικότερη προσέγγιση και φιλοσοφία που έχει αποδειχτεί πετυχημένη τα τελευταία χρόνια: μικρά βήματα βελτίωσης, σταδιακές αλλαγές! Τίποτα μεγαλόπνοο, τίποτα δραστικό! Με τον τρόπο αυτό, οι αλλαγές ενσωματώνονται ομαλά και σταδιακά, χωρίς δυσκολίες. Λίγο περισσότερα λαχανικά  στο πιάτο, λίγο λιγότερα λίπη, λίγο πιο συστηματική προσέγγιση στο πλάνο προπόνησης, λίγο περισσότερο αερόβιο τρέξιμο, λίγο λιγότερο βάρος (87 kgr ίσως; )... Παράλληλα, κάποιες ποδηλατικές εκδηλώσεις και αγώνες, θα πρέπει να αποτελέσουν τους βασικούς στόχους, ώστε να παραμείνει το κίνητρο ζωντανό!

Το βασικότερο, είναι ένα καλά δομημένο πρόγραμμα προπόνησης, βασισμένο στην περιοδικότητα του Friel και στο βατόμετρο που πλέον αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προπόνησής μου. Χωρίς να αισθάνομαι "δέσμιος" των αριθμών και χωρίς να αποσπάται η προσοχή μου από το δρόμο, χωρίς να αφαιρείται τίποτα από την ευχαρίστηση του ανοιχτού δρόμου και της καλής παρέας. Μετά την προπόνηση, τα νούμερα δείχνουν αν πέτυχα αυτό που είχα στόχο. Κατά τη διάρκεια της προπόνησης, μια ένδειξη βοηθάει να μένω στο ρυθμό και στην ένταση που πρέπει. Να παραμένω ενεργειακά αποδοτικός και να μην παρασύρομαι (εκτός αν πρέπει ;-) ).

Μέχρι τώρα, τα έχω καταφέρει αρκετά καλά... Να ακολουθώ το πρόγραμμά μου, αλλά και να το προσαρμόζω όταν οι επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις το επιβάλλουν. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα περιλαμβάνει μία επίσκεψη στο γυμναστήριο (για μυική ενδυνάμωση με βάρη), ένα ή  δύο τρεξίματα (στο Στάδιο της Αργυρούπολης ή και στο δρόμο) και τρεις ποδηλατικές εξόδους. Μερικές έξοδοι στο βουνό (με το καινούριο MTB που είναι σωστό μέγεθος, τόσο για μένα όσο και για τον υιό ;-) ), ίσως λίγο TRX στο μπαλκόνι, είναι στοιχεία που μπορούν να προστεθούν για να διατηρείται η ποικιλία... Θα δούμε!

Για όσους έχουν μελετήσει το περιοδικό πλάνο προπόνησης που προτείνει ο Friel:

  1. Ακολουθώ σχήμα 2 + 1 εβδομάδων (2 ένταση + 1 ξεκούραση). Μου ταιριάζει καλύτερα από το 3 + 1 (άλλωστε και ο Friel το ίδιο προτείνει για masters)
  2. Στοχεύω στις 400 ετήσιες ώρες προπόνησης. Τόσες είναι το maximum που ρεαλιστικά προλαβαίνω. Αυτό μεταφράζεται σε 8 - 10 ώρες τη βδομάδα κατά τις δύο εβδομάδες έντασης και 5.5 ώρες κατά την εβδομάδα Rest & Recover.
  3. Σκοπεύω να διατηρήσω την εβδομαδιαία επίσκεψη στο γυμναστήριο για βάρη, για όλο το χρόνο. 
  4. Συνδυάζω προγράμματα προπόνησης του Friel με εκείνα που προτείνονται από τους Coggan και Allen στο βιβλίο τους "Training & Racing with a Power Meter", το οποίο αποδείχτηκε εξαιρετικά κατατοπιστικό για την προπόνηση με βατόμετρο. 
Έχω ήδη ολοκληρώσει τις περιόδους Preparation, Base 1 και Base 2. Οι πρώτες προπονήσεις σε ρυθμούς tempo (2 x 20 min ή 2 x 30 min) ήταν απολαυστικές! Οι πρώτες αναβάσεις στην Πάρνηθα, το ίδιο. Ελπίζω να συνεχιστεί η καλή διάθεση και να φαίνονται τα αποτελέσματα στο δρόμο! 

1 Νοε 2013

Ένα διαφορετικό brevet



Το Ble Cycling Club διοργανώνει ένα όμορφο brevet στις 2/11. Με εκκίνηση και τερματισμό στο Τατόι και με πέρασμα από πολλές όμορφες περιοχές της ΒΑ Αττικής και της Βοιωτίας. Ως διοργανωτής, θα έχω αρκετή δουλειά και αρκετές έγνοιες εκείνη την ημέρα. Οπότε αποφάσισα να "γνωρίσω" τη διαδρομή, μια άλλη μέρα, με λιγότερες έγνοιες και - κατά προτίμηση - με εκλεκτή παρέα!
Το πρωινό ραντεβού (7:45) κανονίστηκε για τις 28/10. Μια και "γλιτώσαμε" από τις παρελάσεις των παιδιών φέτος, ήταν μια καλή ευκαιρία! Περίμενα τους δύο Πέτρους, τουλάχιστον, για παρέα και ίσως και κάποιον ακόμα. Είχαμε πει να φτιάξουμε ομοιογενές, μικρό γκρουπ που θα ξεκίναγε και θα τερμάτιζε όλο μαζί. Αλλά τελικά μόνο ο ένας Πέτρος (Pit) εμφανίστηκε! Έμελλε να είναι μια ενδιαφέρουσα, διαφορετική εμπειρία, ένα "brevet για δύο"! Ούτε στιγμή δεν κοντοσταθήκαμε, να σκεφτούμε μήπως έπρεπε να μην ξεκινήσουμε, μια και ήμαστε μόνο δύο! Ένας γρήγορος εσπρέσο (Dimelo από τη μηχανή του "Εν έτει 1929"!) και φύγαμε!
"Ζέσταμα" στους δρόμους μέσα από τη Φυλή, μέχρι να πιάσουμε την πρώτη ανάβαση, το "ορεκτικό" της ημέρας, μέχρι το πλακόστρωτο στη Χασιά. Και λίγο μετά, η Πάρνηθα να μας περιμένει, με τον πρωινό ήλιο της, κάπου να μας ζεσταίνει και κάπου να κρύβεται και να αφήνει τους δρόμους υγρούς και την ατμόσφαιρα κρύα. Ανεβαίναμε με κέφι (εγώ με λίγο περισσότερο από τον Πέτρο) και είχαμε ήδη καλύψει μια πλειάδα θεμάτων (σοβαρών και μη)!

Πρώτες φωτογραφίες στην κορυφή, η όμορφη θέα του βουνού (με τις επιβλητικές ανεμογεννήτριες να συμπληρώνουν την εικόνα, για να μην ξεχνιόμαστε) άνοιγε την όρεξη για μπόλικα, ποδηλατικά χιλιόμετρα. Κατάβαση και ευθείες προς Πύλη και Ερυθρές. Λίγοι κάτοικοι στο δρόμο, κι αυτοί δεν έδειχναν ιδιαίτερα παραξενεμένοι με το θέαμα των μεσήλικων με τα κολάν. Έχουν συνηθίσει πια... τόσος κόσμος περνάει από κει για την προπόνησή του. Και πού να έρθει το επόμενο Σάββατο. Τότε να δουν κόσμος που θα περάσει! Μια και ήμαστε δύο, λειτούργησαν εύκολα οι αυτοματισμοί: αλλαγές στα 2 λεπτά, κολλητά ο ένας στη ρόδα του άλλου, και τα βαρετά χιλιόμετρα ευθείας βγήκαν εύκολα και γρήγορα. Έξω από το εργοστάσιο του σπόνσορα (Σωληνουργία) και δίπλα στο ΚΕΒΟΠ, ανακαλύψαμε εξαιρετική τυρόπιτα και η δεκάλεπτη στάση ήταν επακόλουθο! Η  συνέχεια είχε κι άλλες ευθείς, μέσα από τη Θήβα και μετά απομακρυνόμενοι από αυτήν.
Την (ανάποδη) ανάβαση της Ριτσώνας την είχα... ξεχάσει. Αλλά αυτή ήταν εκεί και μας περίμενε! Τέλειωσε γρήγορα και την ακολούθησε η κατάβαση προς τη Χαλκίδα. Αυτή (η κατάβαση) είναι επικίνδυνη, θέλει προσοχή. Παρασύρει σε μεγάλες ταχύτητες (είναι και η "αύρα" της "ανάβασης Ριτσώνας" για τα τετράτροχα μηχανοκίνητα, είναι και τα χρωματιστά ελαστικά στις στροφές...). 'Ομως οι ανηφορικές (για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα) φουρκέτες, είναι δύσκολες και γρήγορες κατηφορικές για τα πανάλαφρα δίτροχά μας... προσοχή! Η κουβέντα με τον Πέτρο, πήγε στο φίλο μας, συνποδηλάτη και Ble, Νίκο, που συνήθιζε να παίρνει μέρος σε αγώνες με το αγωνιστικό του αυτοκίνητο και ήξερε καλά αυτή τη διαδρομή. Και επειδή "τα μεγάλα πνεύματα..." λίγο μετά, κινούμενοι παράλληλα με την παραλία Χαλκίδας και πλησιάζοντας τη γέφυρα, ποιον νομίζετε ότι είδαμε; Το Νίκο! Με το οικογενειακό του αυτοκίνητο και όλη την οικογένεια, στο αντίθετο ρεύμα από μας, να περνάει καθ' οδόν προς μια μικρή εκδρομή! Στάση, χαιρετούρες, κουβεντούλα και (σιγά μην έχανε ευκαιρία ο Πέτρος - ο φωτογράφος) μερικές ακόμα φωτογραφίες με φόντο τη νέα γέφυρα Χαλκίδας να μας κοιτάει από ψηλά!
Εξίσου ενδιαφέρουσα η συνέχεια της διαδρομής, βασικά επίπεδη αλλά με μικρά ανηφοράκια που θέλουν τον τρόπο τους για να μείνουν τα πόδια φρέσκα. Πριν πιάσουμε παραλία, μια στάση στην Αυλίδα αποκάλυψε εξαιρετικό γιαούρτι τοπικής παραγωγής, που ο Πέτρος το συνόδεψε με μέλι και καρύδια! Δεν ξέρω τι είχε στο νου του, αλλά με έπεισε να δοκιμάσω και είχε δίκιο. Ήταν πολύ καλό!
Η παραλία Αυλίδας έχει ένα-δυο σημεία που σε καλούν να αράξεις για καφέ δίπλα στη θάλασσα, κάτω από το ζεστό ήλιο. Αλλά αν το κάνεις, μάλλον δεν θα τερματίσεις το συγκεκριμένο brevet... Θα χαλαρώσεις υπέρ του δέοντος! Ακολουθώντας τη φωνή της (μπρεβετάδικης) λογικής λοιπόν, δεν σταματήσαμε. Συνεχίσαμε όλη την παραλία, η οποία μας κράτησε το ενδιαφέρον, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, απλά και μόνο επειδή κάναμε ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα (δεν ήταν κι άσχημα!) και κρατάγαμε το ρυθμό μας ζωηρό, ανεβοκατεβαίνοντας τα διαδοχικά ανηφοράκια. Στους Αγίους Αποστόλους πρέπει να βρήκαμε το πιο decadence μίνι μάρκετ ολόκληρης της ΒΑ Αττικής! Τουλάχιστον είχε Powerade (μόλις είχε εξαντληθεί το "οικιακής παραγωγής" ισοτονικό με άρωμα λεμόνι που είχα φορτώσει στο ένα παγούρι μου το πρωί). Δε θα πω περισσότερα, για το mini market και ελπίζω ούτε και ο Πέτρος... (να μείνει μεταξύ μας, ε φίλε;).
Στο 149 χλμ. τέλειωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και στρίψαμε προς Βαρνάβα και Γραμματικό. Κάπου εκεί, άρχισε το brevet! Ναι καλά καταλάβατε. Happy days are over που λένε και οι Αγγλοσάξωνες, μόλις πάρετε αυτή τη στροφή! Βάλτε στο μυαλό σας ότι σας μένουν 60 χλμ. ανηφόρας (έτσι μου έλεγε ο Πέτρος όταν τον ρώταγα πόσα χλμ. είναι η ανηφόρα, κι είχε δίκιο!). Στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι, αλλά κάπως έτσι θα αισθανθείτε! Το 6 - 8% είναι το στάνταρντ, το 9% είναι το μπόνους και ένα - δυο 11% (για λίγα μέτρα ευτυχώς) είναι το Kinder-έκπληξη! Το τοπίο, αν έχεις τη διάθεση και την ψυχική διαύγεια να το αγναντέψεις, είναι πολύ όμορφο. Περάσαμε από κομμάτια του βουνού που - ευτυχώς - δεν είναι καμμένα. Χαζέψαμε τις βίλες, άλλες εντυπωσιακές, άλλες απλώς κιτς! Η θερμοκρασία ήταν ιδανική κι αυτό βοήθησε να τελειώνουν οι ανηφόρες πιο γρήγορα. Πλέον είχα ξεχάσει βέβαια τους πρωινούς ηρωισμούς (με 21 και 23 ανέβηκα στην Πάρνηθα) και το 25 είχε γίνει ο καλύτερος φίλος μου! Αλλά τα πόδια γύριζαν δυνατά και ευχάριστα! Υπήρχε ενέργεια (την οποία φρόντιζα ανελλιπώς να τροφοδοτώ, κάθε 45 - 60 λεπτά ποδηλασίας, με τοστάκια, βάφλες, τζελάκια, μπάρες κλπ.). Δύο τζελάκια συνολικά χρειάστηκα σε αυτό το brevet, και τα δύο από το 149 χλμ. και μετά!
Φτάσαμε στο Μαραθώνα τη "σωστή" ώρα. Λίγο πριν, ανεβαίνοντας προς Καλέτζι, είχαμε βάλει τα ανακλαστικά μας και είχαμε ανάψει τα φωτάκια μας. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Στη λίμνη το απογευματινό φως του ήλιου που είχε αρχίσει να κρύβεται, έδινε μια ρομαντική ατμόσφαιρα. Ατμόσφαιρα που ενισχυόταν από τα ζευγαράκια που έπιναν τον καφέ τους αγναντεύοντας τη λίμνη, αλλά αποδυναμωνόταν από τις φωνές των πιτσιρικιών και των άλλων παρεών στο χώρο! Ο Πέτρος δεν έβγαλε φωτογραφίες, ίσως επειδή ήθελε να έχει την καλή μηχανή μαζί του και μπόλικο χρόνο για να δημιουργήσει καλλιτεχνίες (ίσως πάλι επειδή είχε γεμίσει η μνήμη της μικρής Lumix που κουβαλούσε στην τσέπη του, δεν ξέρω...). Η γηραιά, καλοντυμένη κυρία, είχε ανηψιό ποδηλάτη, οπότε πήγε κατ' ευθείαν στο ψητό: "Πόσες ώρες ποδήλατο έχεις κάνει σήμερα;" (αποσυντονίστηκε λίγο με το "8 ώρες περίπου", αλλά δεν έδειξε να ψαρώνει!), "Τα φωτάκια σου να έχεις αναμμένα και να προσέχεις!". Να ' στε καλά!
Λίγη ανηφόρα ακόμα, μέχρι τη Σταμάτα, και τα δύσκολα υψομετρικά είναι πίσω μας. Αλλά μπροστά μας είναι το σκοτάδι! Το καλό το μπροστινό φως, αυτό που είχα πάρει για το 300άρι πέρσι, έβγαλε και πάλι τα λεφτά του. Εντάξει, δεν είναι τόσο καλό όσο κάτι πανάκριβα που κουβαλάνε στο μπροστινό τους κέντρο οι φίλοι μου οι 1000άρηδες, αλλά ήταν αρκετό για να βλέπω καλά, τόσο εγώ όσο και ο Πέτρος (δε θα σχολιάσω τα φωτάκια ψείρες που είχε φέρει μαζί του, πιστεύοντας ότι θα τερματίσει μέρα... κάτι δεν υπολόγισε καλά ο φίλος μου, μάλλον την αλλαγή ώρας την προηγούμενη μέρα). Μετά τη Σταμάτα, μπήκαμε στην πολύβουη πόλη: Δροσιά, Εκάλη, Κηφισιά, γέφυρα Βαρυμπόμπης και άφιξη στον τερματισμό. Τελευταία χιλιόμετρα, που σε μας φάνηκαν εύκολα, μια και ήμαστε φρέσκοι (στροφάραμε καλά και πολύ τα πόδια μας σε όλη τη διάρκεια), φαγωμένοι (είπαμε - κάθε 45-60 λεπτά), με φώτα και γιλέκα και με καθαρό μυαλό. Δεν μπορέσαμε όμως να μην αναλογιστούμε (και να κουβεντιάσουμε πολύ, όση ώρα ποδηλατούσαμε) τους φίλους που θα δοκιμάσουν το ερχόμενο Σάββατο ένα από τα πρώτα τους brevet.
Για να περάσει κάποιος καλά σε αυτό το brevet, για να μην ταλαιπωρηθεί και ταλαιπωρήσει κι άλλους, για να μην κινδυνεψει, θα πρέπει:
·         Να κρατήσει πόδια και δυνάμεις για τα τελευταία 60 χλμ.
·         Να προσέξει τη δρομολόγηση για να μη χαθεί και να μην κάνει έξτρα χιλιόμετρα (212 είναι αρκετά!)
·         Να είναι σωστά εξοπλισμένος με φώτα (δυνατά), μπαταρίες (για τα φώτα και για το Garmin του αν έχει), γιλέκο.
·         Να έχει μια εμπειρία οδήγησης (ποδηλάτου ε;) τη νύχτα
·         Να μην το πάρει "αψήφιστα". Μπορεί να είναι στην Αττική, αλλά αν ξεμείνει κάποιος στο Βαρνάβα νύχτα, δεν ξέρω ποιος θα τον μαζέψει...

Για μας, για τον Πέτρο και τον υπογράφοντα, η εμπειρία ήταν "διαφορετική". Γιατί ξέραμε ότι είχαμε μόνο ο ένας τον άλλο για 212 χλμ. Ούτε μεγάλα γκρουπ να "κρυφτείς", αλλά ούτε και "κυνηγητό" να προλάβεις το γκρουπ σου. Έχεις το νου σου στον παρτενέρ σου και μετά από λίγο μπορείς με μια ματιά να "διαβάσεις" τι σκέφτεται και σε τι κατάσταση βρίσκεται. Προσέχεις τον παρτενέρ σου γιατί ξέρεις ότι μόνο αν τερματίσει αυτός θα τερματίσεις κι εσύ. Ένα διαφορετικό brevet...

12 Οκτ 2013

Service report και αγορά ΜΤΒ

  • Σπασμένη ακτίνα στον πίσω τροχό, μετά από 3,500 km των τροχών. Ελπίζω να είναι απλή αστοχία υλικού και να μην επαναληφθεί... Αλλάχτηκε από το Σιγανό. Προληπτικός έλεγχος και του μπροστινού τροχού
  • Αλλαγή μπαταρίας του βατόμετρου. Έβγαλε ένδειξη "battery low" στη Σπαρτακιάδα, αλλά άντεξε να γράψει...
  • Άνοιγμα μεσαίας τριβής, καθάρισμα λίπανση. Ήταν σε καλή κατάσταση.
  • Έλεγχος αλυσίδας. Είναι ΟΚ.
  • Αλλαγή ταινίας τιμονιού. Μαύρισε η προηγούμενη. Έβαλα μια Specialized με gel και φελό.
  • Βρήκα και αγόρασα καινούρια μαξιλαράκια για το κράνος. Τα παλιά είχαν φθαρεί και γρατζούναγαν το δέρμα.
  • Αλλαγή ελαστικών. Το πίσω είχε ένα κόψιμο, οπότε άλλαξα και τα δύο (παρόλο που είχαν μόνο 3,500 km). Πάλι Continental GP4000S.
Περιμένω (παραγγέλθηκαν):
  • Καινούρια cleats (μπλε). 
  • Καινούρια λάστιχα για τις μανέτες.
Η βασικότερη όμως αλλαγή είναι η αγορά ενός Ideal Traxer 26in. Μοντέλο του 12, σε πολύ καλή τιμή, αγοράστηκε καινούριο από τον Κασσιμάτη. Είναι μέγεθος 51 (L) που σημαίνει 1,80 - 1,90. Άρα θα χρησιμέψει όχι μόνο στο γιο (που είναι ο βασικός λόγος που αγοράστηκε), αλλά και σε μένα ;-)

Με εντυπωσιακό εξοπλισμό, φαντάζομαι ότι θα ξεδιπλώσει τις χάρες του στα χωμάτινα μονοπάτια του Υμηττού (και όχι μόνο)!


25η Σπαρτακιάδα & Ξηροκάμπι


Δεύτερη χρονιά. Καθώς πλησίαζε η ημερομηνία, το άγχος ήταν και πάλι υπαρκτό. Σαφώς λιγότερο από πέρσι, αλλά υπαρκτό. Μπορεί φέτος να ήξερα τι με περιμένει, αλλά...


Αν το σκεφτεί κανείς, υπάρχουν τόσα πολλά, μικρά ή μεγαλύτερα, που θα μπορούσαν να πάνε στραβά. Απλά πράγματα που μπορεί να σου χαλάσουν σχεδιασμούς μηνών. Μια μικρή απροσεξία (δικιά σου ή κάποιου που έτυχε να βρίσκεται δίπλα σου ή μπροστά σου), ένα λάστιχο τη λάθος στιγμή, ένα σούρωμα, μια μηχανική ζημιά... Αλλά αν τα σκέφτεσαι πολύ, όλα αυτά, τελικά μάλλον θα μείνεις σπίτι! Και τότε θα χάσεις όλα τα ωραία! Όλες αυτές τις μικρές ή μεγαλύτερες χαρές που ζούμε εκεί έξω, πάνω στο ποδήλατο, όλες αυτές τις εμπειρίες που μαζεύουμε. Έτσι λοιπόν, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι αυτό το "άγχος", αυτή η ενδόμυχη ανησυχία, καλό είναι να υπάρχουν, για να (με) κρατάνε σε εγρήγορση, αλλά καλό είναι επίσης να μένουν υπό έλεγχο και να μην επικρατούν άλλων, πιο θετικών και εποικοδομητικών σκέψεων!

Με αυτές τις σκέψεις και με το μυαλό κυρίως στις επαγγελματικές υποχρεώσεις, πέρασαν οι μέρες από τα δύο απανωτά brevet (Λάρισα και Αττική) μέχρι τη Σπαρτακιάδα. Έχοντας πρόσφατα δυο 200άρια στα πόδια, δεν ανησυχούσα για την αντοχή μου πολλές ώρες πάνω στη σέλα. Έτσι επέλεξα, να εστιάσω τις λίγες ώρες προπόνησης που μπόρεσα να στριμώξω στο πρόγραμμά μου, στη μυική αντοχή: διαλειμματικές των 10 έως 20 λεπτών, στα 260W. Το λένε και sweet-spot training στα βιβλία και - πιστέψτε με - δουλεύει!

Ξεκούραση τις τελευταίες μέρες (μόνο στροφάρισμα την Τετάρτη) και το Σάββατο το πρωί, η καλή μου σύντροφος ανέλαβε να με πάει στο Καλλιμάρμαρο. Το σκηνικό γνωστό, ποδήλατα παντού, τελευταίες ετοιμασίες, παραλαβή κάρτας, αναμνηστικές φωτογραφίες. Ο φίλος Άλεξ θα ήταν με το αυτοκίνητο του, υποστήριξη για κάποιους πελάτες του. Αλλά προσφέρθηκε να κρατήσει ό,τι ήθελα. Του έδωσα δυο spare τροχούς ("για κάθε ενδεχόμενο" σκέφτηκα) και τον παρακάλεσα να μου ετοιμάσει ένα δεύτερο παγούρι ισοτονικό για να μου το δώσει κάπου στα μισά, όπου με βρει. Το παγούρι χρειάστηκε και το EFS ισοτονικό μπορώ να πω ότι κάνει πολύ καλή δουλειά. Το κατέβασα από την αρχή του Κωλοσούρτη μέχρι τον τερματισμό! Οι ρόδες (ευτυχώς) δεν χρειάστηκαν! (Λες και το είχα δει το "όνειρο" πάντως - την Τετάρτη, στη βραδινή, αμέσως μετά τη Σπαρτακιάδα και το Ξηροκάμπι, κόπηκε μια ακτίνα από τον πίσω τροχό! ΟΚ, θα συνέχιζα, όπως έκανα και ~30 km επιστροφής την Τετάρτη το βράδυ, αλλαδεν θα ήταν το καλύτερο να έπρεπε να κάνω κάμποσα χιλιόμετρα Σπαρτακιάδας με κομμένη ακτίνα!).

Η μόνη (και βασική) διαφορά από πέρσι, στην εκκίνηση, ήταν η εξωτερική θερμοκρασία. Γύρω στους 12οC και παρόλο το χειμωνιάτικο (αλλά σχετικά λεπτό) base layer της Helly Hansen, το τουρτούρισμα διατηρήθηκε μέχρι και καμιά ώρα αφότου εκκινήσαμε, μέχρι δηλαδή να μας δει ο ήλιος! Ήταν και ο πολύ χαλαρός ρυθμός του αλυτάρχη, μέσα στην Αθήνα και στο δρόμο προς την Κόρινθο, που δεν βοηθούσε να ζεσταθούμε! (Βοήθησε όμως να φτάσουμε ολόφρεσκοι στην Κόρινθο και να έχουμε πόδια και γλυκογόνο για τις ανηφόρες του Σολωμού και του Χιλιομοδίου). Η άλλη διαφορά, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ότι δεν έβγαλα

Μέχρι εκεί (μέχρι την Κόρινθο) πέρασα ωραία, βρίσκοντας την ευκαιρία για κουβεντούλα με πολλούς φίλους και γνωστούς. Κρατήθηκα στις πρώτες γραμμές του τεράστιου group, ώστε να αποφύγω και το "ακορντεόν", αλλά και τα όποια προβλήματα... Μόλις ανέβηκε λίγο ο ήλιος, αποδείχτηκε ότι η επιλογή ρουχισμού ήταν σωστή. Καλύτερα λίγο κρύο στην αρχή, παρά να ζεσταίνεσαι πολύ όλη την υπόλοιπη ώρα!

Το σάντουιτς στην Κόρινθο ήταν όσο αφράτο έπρεπε. Και εξαφανίστηκε σε dt! Το ελεύθερο δεν δόθηκα αμέσως, αλλά μετά την πρώτη ανηφόρα προς Σολωμό. Στην οποία (πρώτη ανηφόρα) πέρασε για πρώτη φορά από το μυαλό μου μια σκέψη που θα με επισκεπτόταν πολλές φορές αργότερα μέσα στη μέρα (αλλά και την επόμενη μέρα, στο Ξηροκάμπι): Η προσωπική βελτίωση (και η απώλεια 8 κιλών σωματικού βάρους) στο πώς ανεβαίνω τια ς ανηφόρες φαίνεται όχι μόνο στους "χρόνους" αλλά και κυρίως, στο μυαλό! Πολλές ανηφόρες, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων έξω από την Κόρινθο, αλλά και του Κωλοσούρτη και της Μανθυρέας και του Μυστρά... μου φάνηκαν φέτος μικρότερες όχι τόσο σε κλίση, όσο σε ... μήκος! Τελειώναν γρηγορότερα! Δεν αποτελούσαν το αργό, βασανιστικό μαρτύριο που είχε εντυπωθεί στις μνήμες μου από τα προηγούμενα χρόνια! 

Προφανώς, και πάλι είμαι πιο αργός από πολλούς φίλους, συνποδηλάτες που κουβαλάνε 15-20 κιλά μικρότερου σωματικού βάρους από μένα. Αλλά αυτό, όπως συχνά έχω πει, είναι το 2ο μέτρο σύγκρισης. Το 1ο (μέτρο σύγκρισης) είναι ο περσινός (κάθε φορά) εαυτός μου!

Στρωτά, αλλά σβέλτα (ίσως και γρήγορα), συνέχισα προς Μύλους, πάντα με καλή παρέα και πάντα μέσα σε κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο group. Κάποιοι Ble, ήταν μαζί μου, κάποιοι άλλοι ίσως λίγο πιο μπροστά... Το μεγάλο Ble group που είχαμε υποσχεθεί να φτιάξουμε, δεν δημιουργήθηκε. Χρειάστηκε να γίνει ανασυγκρότηση στους Μύλους, για να μαζευτούμε αρκετοί Ble. Αλλά αυτό δεν με πείραξε καθόλου. Το βασικό ήταν να μείνω με κάποιο group που θα είχε καλό ρυθμό και πειθαρχία. Και αυτό συνέβη, ευτυχώς. (Ένα από τα) highlights ήταν και το πέρασμα από το Άργος. Φώναξα σε ένα μηχανάκι υποστήριξης: "θα μας δείξεις;" και αμέσως μπήκε μπροστά από το group μας και όχι μόνο μας καθοδήγησε, αλλά σιγουρεύτηκε και για την ασφάλειά μας στις διασταυρώσεις. Ήρωες οι εθελοντές κάθε χρόνο. Ένα "Ευχαριστούμε" ίσως δεν είναι αρκετό!

Στους Μύλους, η στάση ήταν πολύ μικρή: νερό, μπανάνα, σφραγίδα, toilet και βουρ! Όλοι (σχεδόν) μαζί, αλλά μετά τα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα του Κωλοσούρτη, το βατόμετρό μου έδειχνε ότι κάνω κάτι λάθος... Ήμουν στα ~250 Watt. Τα "έχω" για μια ώρα αγώνα (~270 FTP) αλλά προφανώς δεν ήταν η σωστή επιλογή για 8 ώρες αγώνα, με 60 ακόμα χλμ. μετά τα 17 χλμ, της συγκεκριμένης ανηφόρας. Αποφάσισα λοιπόν να "πέσω" στα 200 - 220 W. Κάτι που έδινε πολύ καλύτερη αίσθηση, αλλά βέβαια με άφησε πίσω από το υπόλοιπο Ble group το οποίο (καλώς) δεν άλλαξε το ρυθμό του. Ευτυχώς, ο Κώστας (BikeMe.gr) και μερικοί ακόμα, ήθελαν τον ίδιο ρυθμό κι έτσι, ούτε σ' αυτή την περίπτωση έμεινα χωρίς παρέα.

Στρωτά ανέβηκα, στρωτά συνέχισα μέχρι τους Μύλους. Με τον Κώστα να γκρινιάζει "έχει πολύ ακόμα;" και για κάτι πόνους στη μέση, που του πέρασαν με λίγο Depon στην Τρίπολη. Έκατσα 2 - 3 λεπτά παραπάνω στην Τρίπολη, για να κάνω μερικές διατάσεις και να ισιώσει και η δικιά μου μέση (που όμως δεν πόναγε). Κάτι δείγματα κράμπας που με είχαν επισκεφτεί, τα καταπολέμησα (επιτυχώς όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια) με το 2ο μπουκαλάκι μαγνήσιο που είχα μαζί μου. Με μικρό και ευέλικτο group συνέχισα και μετά την Τρίπολη. Το θέαμα του Ταϋγέτου με τα σύννεφα να αφήνουν διαδρόμους για το φώς του ήλιου, ήταν ένα ακόμα highlight της φετινής Σπαρτακιάδας.

Το επόμενο (προσωπικό) highlight ήταν η συνάντησή μου με τη Nicky. Αγγλίδα, που ζει στην Ελλάδα, με τον άντρα της, ποδηλάτη επίσης, να την ακολουθεί με το αυτοκίνητο και με τη γλυκιά κορούλα να παρακολουθεί με αγωνία από τη θέση του συνοδηγού. Μείναμε παρέα για όλο το υπόλοιπο της διαδρομής. Πήρα νερό από το αυτοκίνητό της και αποφάσισα ότι δεν υπήρχε λόγος να την αφήσω (μπορούσα στις τελευταίες, απολαυστικές κατηφόρες πριν τη Σπάρτη) μόνο και μόνο για να τερματίσω 5 λεπτά νωρίτερα. Πιάσαμε ωραία κουβεντούλα (βόλευε στα αγγλικά), κάναμε αλλαγές, μπήκαμε θριαμβευτικά στη Σπάρτη και τερματίσαμε δίπλα-δίπλα, υπό τις φωνές του εκφωνητή!

  • Συνολικός χρόνος: 9ω 55λ (10ω 40λ το 2012)
  • Καθαρός ποδηλατικός χρόνος: 9ω 17λ (9ω 50λ το 2012)

Αν είχαμε μέχρι την Κόρινθο όπως πέρσι, μάλλον θα ήμουν άλλα 10 - 15 λ κάτω.
Η βελτίωση είναι εμφανής ΚΑΙ στους χρόνους (και όχι μόνο στην ψυχολογική κατάσταση στις ανηφόρες).


Η διαμονή στο Dioskouroi ήταν μια χαρά (είχα δωμάτιο μόνος μου αφού ο προγραμματισμένος συγκάτοικος (Περικλής) δεν κατάφερε τελικά να έρθει). Το νερό δεν ήταν και πολύ ζεστό, αλλά τέλος πάντων... Ετοιμάστηκα για την επόμενη μέρα, έφαγα σα λύκος στο "Διεθνές" το δείπνο που προσέφερε η διοργάνωση (καλό ήταν) και μετά την απονομή, συμπλήρωσα με frozen yogurt από το chill box. Τα γέλια, τα πειράγματα και οι ποδηλατικές συζητήσεις δεν σταμάτησαν σε καμία χρονική στιγμή!

Ξηροκάμπι

Βροχερός καιρός στην εκκίνηση. Ευτυχώς, προλάβαμε να πιούμε ένα καλό espresso με τον Dimzaf, πριν πάμε στην εκκίνηση. Πριν από αυτό, περπάτησα με το ποδήλατο και τη βαλίτσα μου, από το Dioskouroi μέχρι το Sparta inn όπου γίνονταν οι εγγραφές για τον αγώνα και φόρτωναν τις βαλίτσες στο φοτρτηγάκι του Κασιμάτη.

Η Β εκκινούσε τελευταία, οπότε προλάβαμε και να παγώσουμε και να βραχούμε, περιμένοντας. Ευτυχώς, οι ψιχάλες ήταν λίγες. 10 λεπτά πριν την εκκίνηση, έκανα λίγο ζέσταμα και υπολόγισα να κάνω το υπόλοιπο πριν το ελεύθερο. Όπως και έγινε. Ευτυχώς το group ήταν ήρεμο και προσεκτικό, οπότε χωρίς πολύ άγχος και χωρίς απρόοπτα, κάναμε τη βόλτα μέσα από το Μυστρά, ξαναμπήκαμε στη Σπάρτη και πήγαμε προς Γύθειο/Ξηροκάμπι. Πρόλαβα να πιω ένα τζελάκι την προγραμματισμένη χρονική στιγμή (ίσως και λίγο νωρίτερα), να πιω μπόλικο νεράκι και να μιλήσω με τον DS (Χρήστο) που με συμβούλεψε να κρατήσω μικρό δίσκο και πολλές στροφές στην "κρίσιμη" ανηφόρα, για να μην "μπουκώσω". Έτσι κι έκανα. Ανέβηκα στροφάροντας (34/13) και πολύ πιο γρήγορα από πέρσι. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι όταν τέλειωσε η ανηφόρα, τα πόδια μου ΔΕΝ ήταν γαλακτωμένα και με 50/14 ή 50/13, έβαλα το κεφάλι κάτω και πέρασα μέσα από τα εσσάκια γρήγορα και άφοβα! Κυνηγούσα έναν μοναχικό ποδηλάτη μπροστά μου,. η διαφορά έκλεινε γρήγορα όταν πέρασε δίπλα μου ένα γκρουπάκι με 5, με το Συμιώτη ανάμεσα τους. Κόλλησα, με πήγαν γρήγορα μέχρι τη γραμμή, έκανα ότι πατάω για το σπριντ, αλλά οι λίγες δυνάμεις που μου είχαν μείνει, μου επέτρεψαν να περάσω μόνο έναν από τους άλλους 5 του group.

Μετά το ελεύθερο, 12 λεπτά με NP (Normalized Power) 300W! Καθόλου άσχημα! (Μέσοι παλμοί 176!)

Η διαδικασία στο Ξηροκάμπι ήταν πλέον απολαυστική! Αλλαγή σε πολιτικά ρούχα, μπόλικη γουρουνοπούλα, μπόλικη μπύρα, πολλά γέλια και συζητήσεις, απονομές στους νικητές και τελικά, φόρτωμα στο πούλμαν για την επιστροφή. Φύγαμε στις 15:00 και φτάσαμε στην Αθήνα στις 19:00. Στη διαδρομή μπόρεσα να κοιμηθώ λίγο και μετά έπιασα κουβέντα με τον "ermokratis" Έλληνα από τη Σουηδία που ήρθε και απόλαυσε την πρώτη του Σπαρτακιάδα. Το δε καφεδάκι από το auto-grill στο Σπαθοβούνι, ήταν σωτήριο!

Μ' αυτά και μ' αυτά, γράψαμε άλλη μια όμορφη ποδηλατική εμπειρία! Και του χρόνου!


8 Σεπ 2013

Brevet Λάρισας

Τέσσερις χρονιές γίνεται το brevet της Λάρισας, τέσσερις χρονιές έχω δώσει το "παρών". Δεν το έχω επιδιώξει, αλλά έτσι έχει προκύψει!

Φέτος η οικογένεια δεν ακολούθησε. Παρέα με τον Παύλο, φορτώσαμε τα ποδήλατα το απόγευμα της Παρασκευής στο Golf, και κατά τις 21:30 ήμαστε στο βιβλιοπωλείο του Παναγιώτη (Άνεμος) όπου ο Έκτωρ και ο Παναγιώτης έδιναν κάρτες. Η διαδρομή πέρασε ευχάριστα, με κουβεντούλα επί παντώς επιστητού. Λίγο μετά, αφού ξεφορτώσαμε στο Divani και κάναμε ένα γρήγορο ντους, τιμήσαμε τα σουβλάκια στο γνωστό πεζόδρομο, πίσω από το Αρχαίο Θέατρο.

Πριν από αυτό, είχαμε να κάνουμε μια ακόμα μικρή παράκαμψη: Ξεφορτώνοντας, διαπίστωσα απώλεια πίεσης στον μπροστινό τροχό μου. Αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν χαλαρό βίδωμα στον "κορμό" της βαλβίδας. Αλλά για σιγουριά, άλλαξα σαμπρέλα. Και για να μη μείνω με μία (μόνο) στην εκκίνηση του brevet, πέρασα από το σταθμό του ΟΣΕ - όπου περίμενε ο Έκτωρ για να επιστρέψει Αθήνα (αφού είχε κάνει το brevet pre-ride την Παρασκευή) - και δανείστηκα δυο ακόμα spare σαμπρέλες.

Σάββατο πρωί, μπόλικος κόσμος στην εκκίνηση, αλλά λίγοι οι γνωστοί. Οι περισσότεροι ήταν από τη Λάρισα, τα Τρίκαλα και τις γύρω περιοχές. Πολύ θετικό το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ποδήλατο και έχουν την ευκαιρία να κάνουν ένα brevet στην περιοχή τους. Αλλά ίσως πρέπει (μερικοί) να διαβάσουν λίγο περισσότερο, για να καταλάβουν τους κανόνες και τη λογική των brevet. Δε θα σταθώ στους κλασικούς, λίγους, που θέλουν να βγουν "πρώτοι" σε μια διοργάνωση που ΔΕΝ έχει πρώτους. Αυτοί υπάρχουν πάντα και δεν είναι "φαινόμενο" μόνο της περιοχής. Είναι αυτοί που φτάνουν στα control και δημιουργούν "θέμα" αν δεν τους σφραγίσουν αμέσως. Είναι αυτοί που δεν κατεβαίνουν από το ποδήλατο στα control για να μη ... χάσουν χρόνο! Μάλλον όμως δεν θα τους δούμε σε κάποιον αγώνα... Έμαθα πως μερικοί, όντας από τους "πρώτους", σούρωσαν στον Όλυμπο και εγκατέλειψαν!

Θα σταθώ όμως σε έναν-δυο που τους είδα να μη φοράνε κράνος στην ανάβαση του Ολύμπου. Για όλους την ίδια ζέστη έκανε. Αλλά η χρήση του κράνους καθ' όλη τη διάρκεια του brevet είναι υποχρεωτική. Αν κάποιος "σουρώσει"¨και πέσει, ακόμα και με 10 χλμ/ώρα να πηγαίνει, το κεφάλι του θα κοπανήσει στην άσφαλτο και την επόμενη τα κανάλια και οι εφημερίδες θα ψάχνουν για υπεύθυνους και για αποδιοπομπαίους τράγους!

Θα σταθώ επίσης στο φίλο που κατέβαινε από την Καλλιπεύκη, σαφώς ταλαιπωρημένος αλλά με επιμονή (και μπράβο του γι' αυτό), αλλά με το αυτοκίνητο κάποιων φίλων του (όπως ο ίδιος μου επαλήθευσε) να τον ακολουθεί. Δεν του είπα τίποτα, σεβόμενος την προσπάθειά του και τη φιλοξενία μου από τους ανθρώπους της Λάρισας, αλλά αν ρίξει μια ματιά στους κανόνες, θα δει ότι στα brevet, απαγορεύεται η συνοδεία αυτοκινήτου!

Αυτά βέβαια δεν είναι τα σημαντικά. Τα σημαντικά είναι άλλα:

  • Το ήρεμο και απόλυτα πειθαρχημένο, σε αυστηρές δυάδες, γκρουπ των πρώτων χιλιομέτρων. Το περσινό ατύχημα φαίνεται πώς ήταν στη σκέψη όλων και έβαλαν μυαλό! Ούτε στιγμή δεν ανησύχησα! 
  • Η ωραία παρέα, με κουβεντούλα και αστειάκια με το Στράτο, στην ανάβαση προς Σκλήθρο και μετά, μέχρι τον Πλαταμώνα.
  • Η συνάντησή μου (αυτός με αναγνώρισε) με Τρικαλινό με τον οποίο έκανα μαζί διακοπές στο Πήλιο πριν από 35 (ναι τριανταπέντε!) χρόνια!
  • Οι αξεπέραστες κρέμες Παλαμά, που για μια ακόμα φορά αποτέλεσαν κίνητρο για να φτάσουμε γρήγορα στο επόμενο control! 
  • Οι στρωτές αλλαγές με το Στράτο, στις ευθείες της παραλίας, ώστε να πολεμήσουμε τον κόντρα αέρα. Μπορεί να ήμαστε μόνο δύο, αλλά κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει και βγάλαμε άνετα (και) αυτό το κομμάτι. 
  • Η εντυπωσιακά έρημες παραλίες Σωτηρίτσα και Βελίκα. Πέρσι ήταν γεμάτες Βόρειους και Βόρειες που έκαναν τα μπάνια τους. Φέτος, μέχρι και τα περίπτερα ήταν κλειστά! Τι να συνέβη άραγε;
  • Η μακαρονάδα (έχει γίνει πλέον must) στον Πλαταμώνα (Quattri Venti - Ζέφυρος). Αν δεν επέμενε ο Στράτος, δε θα την έβαζα στο πρόγραμμα φέτος και μάλλον θα το μετάνιωνα μετά!
  • Η πάντα όμορφη φύση του Ολύμπου, με τις φορτωμένες καστανιές, τη "δραστήρια" πανίδα (που μόνο την ακούγαμε αλλά δεν τη βλέπαμε) και την κατανυκτική ηρεμία (ελάχιστη κίνηση αυτοκινήτων). 
  • Η εξαιρετική περιποίηση από το πολυπληθές 2ο control.
  • Η όμορφη θέα από ψηλά, κατεβαίνοντας τις πλαγιές του Ανατολικού Ολύμπου, προς Γόννους. 
  • Ο ούριος άνεμος στην επιστροφή που μου επέτρεψε να πηγαίνω ακόμα και με 40+ χλμ/ώρα με κάτω από 100 W προσπάθειας! 
Στόχος μου ήταν να κάνω το brevet απολαυστικά, χωρίς πίεση, χωρίς άγχος. Πέτυχα απόλυτα το στόχο μου! Καθαρός ποδηλατικός χρόνος, ίδιος με πέρσι (9 ώρες και 7 λεπτά). Θα μπορούσα (φέτος) να έχω κάνει λιγότερο, αλλά δεν το επιδίωξα. Μικρότερες στάσεις (κατά τα πρότυπα που έμαθα και καθιέρωσα στον Άθλο), οδήγησαν σε 1 ώρα και 10 λεπτά, συνολικό χρόνο εκτός ποδηλάτου, δηλαδή 40 λεπτά λιγότερα από πέρσι! Και αν "έκοβα" τη μακαρονάδα, θα ήταν άλλα 30 λεπτά κάτω! Αλλά είπαμε: απολαυστικά! 

Μετά τον τερματισμό, η απόλαυση συνεχίστηκε: εξαιρετικό λουκουμάκι, ντους στο ξενοδοχείο, σουβλάκι από το καλό, στον πεζόδρομο, και επιστροφή στην Αθήνα. Αναχώρηση στις 20:30 και με την κουβεντούλα με τον Παύλο να συνεχίζεται, μεσάνυχτα ήμαστε σπίτια μας! 

Άντε και του χρόνου!





14 Αυγ 2013

Ποδηλατική (και όχι μόνο) ματιά στην καλοκαιρινή Σίφνο

Τόπος καταγωγής, τόπος διακοπών το καλοκαίρι και το Πάσχα (θα ήθελα και σε άλλες περιπτώσεις, αλλά έχουν φροντίσει οι ναυτιλιακές να το κάνουν απαγορευτικό...), τόπος όμορφος - κατά γενική παραδοχή - και τόπος ιδιαίτερα αγαπημένος, για μένα και την οικογένεια.

Φέτος, όπως και πέρσι, έφερα και ποδήλατο μαζί με τις μάσκες, τα βατραχοπέδιλα και τα μαγιό... Και έκανα καλά, όπως αποδείχτηκε. Μπορεί να μην έκανα πολλές προπονήσεις - 5 συνολικά σε 17 μέρες - αλλά το Tarmac ήταν εκεί να με περιμένει, πάντα διαθέσιμο όταν είχα όρεξη για ... πόνο! Γιατί περί πόνου πρόκειται, συνήθως!

Μόλις καταφέρεις και φτάσεις από το σπίτι μου στον ασφαλτόδρομο (πρέπει να κατέβεις καμιά εκατοστή πλατύσκαλα πρώτα...) ξεκινάς ζέσταμα σε κλίσεις 3 - 5% και πιάνεις τα 10 - 12% μέσα σε 10 το πολύ λεπτά! Και ο αέρας, ειδικά φέτος, σπάνια είναι βοηθός! Τα τοπία όμως είναι όμορφα, το βλέμμα ξεκουράζεται πάνω στο άσπρο των σπιτιών, το γαλάζιο της θάλασσας, το καφέ της πέτρας...

Διαδρομή που προτίμησα, ήταν προς τα βόρεια, προς τη Χερόνησσο, μια που προς τα κει η κίνηση των αυτοκινήτων είναι σαφώς μειωμένη. Αλλά έκανα και την "κυκλική" διαδρομή, από Τρουλάκι, ανάβαση Αγίου Συμεών, Καμάρες - Απολλωνία. Μια καλή κυκλική περίπου 25 χλμ. με κλίσεις κάθε είδους και με μπόλικα όμορφα τοπία. Και βέβαια δεν παρέλειψα να ανέβω και τον τσιμεντένιο δρόμο προς την κορυφή του βουνού, όπου βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Συμεών! Πολύς πόνος, με κλίσεις 13% και δυνατό αέρα! 

Συμπληρωματικά, και πολύ πιο ευχάριστα θα τολμούσα να πω, φρόντισα να γράψω μπόλικα κολυμβητικά μέτρα (ή μήπως πρέπει να πω χιλιόμετρα;), με περίπου 800 - 1,400 μέτρα καθημερινά, σε ρυθμό χαλαρό (2 - 2.5 λεπτά / 100 m). Χαλαρός ρυθμός δηλαδή, με αποκλειστικά αερόβια ένταση και προσοχή στην τεχνική την οποία (νομίζω) βελτίωσα σημαντικά. Απολαυστική δραστηριότητα το κολύμπι... Κάθε χρόνο, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές, προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να διατηρήσω, τουλάχιστον μία κολυμβητική προπόνηση τη βδομάδα, και το χειμώνα! Για να δούμε... θα τα καταφέρω φέτος;

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, σε συνδυασμό με σχετικά προσεκτική διατροφή, ήταν να καταφέρω να διατηρήσω τη ζυγαριά σε σταθερά επίπεδα! Πιο σημαντικό όμως είναι ότι απόλαυσα τις διακοπές μου όχι μόνο σε επίπεδη "πνευματικής" ξεκούρασης, αλλά και σε επίπεδο υγιούς, σωματικής δραστηριότητας!

Στο περιθώριο των αθλητικών δραστηριοτήτων, γνώρισα 2 - 3 ανθρώπους που αγαπούν τον αθλητισμό και το νησί και έχουν διάθεση να δημιουργήσουν κάτι καλό, αθλητικό στο νησί. Έχω κάθε διάθεση να βοηθήσω... Ελπίζω να βγει κάτι καλό!

28 Ιουν 2013

Εξέλιξη εξοπλισμού

Μετά από πολύ καιρό αναζήτησης και "σκέψης", κατέληξα και έκανα την "επένδυση"!

Την Τρίτη 21 Μαΐου, παρέλαβα το καινούριο μου powermeter (βατόμετρο;) έτοιμο προς χρήση. Ένα CycleOps PowerTap G3, τοποθετημένο ως κέντρο του πίσω τροχού μου, αναλμβάνει πλέον να καταγράφει το αποτέλεσμα της όποιας προσπάθειάς μου και να το μεταδίδει ασύρματα (μέσω ANT+ πρωτοκόλλου) στο Garmin μου.
Το G3 έχει 28 τρύπες και επομένως πρέπει να πλεχτεί με αντίστοιχο στεφάνι. Με τη βοήθεια του εισαγωγέα της PowerTap, ο οποίος είναι και γνωστός τεχνίτης στο πλέξιμο τροχών (Νίκος Σιγανός - kinisibikes, ευχαριστώ κε Νίκο!), διάλεξα ένα αλουμινένιο στεφάνι της DT Swiss (R520) με προφίλ 30 mm (semi-aero). Το προτίμησα για λόγους, αντοχής, στιβαρότητας, αεροδυναμικής και εμφάνισης (όσο να' ναι, δείχνει πιο ωραίο από το αντίστοιχο των 24 mm). Δέθηκε με μαύρες αεροδυναμικές (blade) ακτίνες. Στη συνέχεια, το ταίριαξα με έναν ίδιο μπροστινό τροχό! Κέντρο DT Swiss 240, ίδιες ακτίνες, ίδιο στεφάνι (προφανώς)! Λάστιχα, επιλέχθηκαν, ποια άλλα, τα Continental GP 4000S (ίσως να προτιμήσω 25 mm αντί για 23 mm την επόμενη φορά...)
Με τον τρόπο αυτό, πέτυχα ένα διπλό σκοπό:

  • Αναβάθμιση της ποιότητας της προπόνησής μου (μέσω εστίασης στα Watt - θα πούμε πολλά επ' αυτού στο μέλλον). 
  • Αναβάθμιση της ποιότητας κύλισης του ποδηλάτου, μέσω καλύτερης κύλησης και μεγαλύτερης στιβαρότητας. 
Τους τροχούς τους χρησιμοποίησα τον Άθλο (660 χλμ) και στις μετέπειτα προπονήσεις. Η κύληση και η στιβαρότητα με εντυπωσίασαν. η άνεση είναι λίγο μειωμένη, σε σχέση με τους Ultegra, αλλά όχι ιδιαίτερα.
Σε όλα αυτά τα χιλιόμετρα, είχα και το Garmin να καταγράφει τα στοιχεία ισχύος. Στην οθόνη έβλεπα μόνο τη μέση τιμή των 3 sec (είναι καλύτερο από το να βλέπεις τη στιγμιαία τιμή, γιατί αυτή μεταβάλλεται πολύ γρήγορα). Δεν έκανα κάτι συγκεκριμένο... απλά κοίταγα πότε-πότε την τιμή, για να αποκτήσω μια πρώτη αίσθηση των αριθμών. Αυτό πρέπει να κάνει κάποιος "νέος" στα Watt, σύμφωνα με τον Allen Hunter! Συγκεντρώνοντας στοιχεία, έχω ήδη μια πρώτη εικόνα για την "καμπύλη ισχύος" μου (πόσα Watt είναι η μέγιστη δυνατότητά μου για κάθε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (π.χ. 10 sec, 30 sec, 1 min, 5 min, 20 min, 60 min, κλπ.). Με τον τρόπο αυτό, καθορίζεται μια πρώτη τιμή για το FTP (Functional Threshold Power) που είναι η ισχύς που μπορείς να διατηρήσεις για 60 min. Μετά, μπορείς να καθορίσεις την ένταση των διαλλειματικών σου προπονήσεων, με βάση αυτό το FTP. Αλλά έχω πολύ διάβασμα (και πολύ προπόνηση!) πριν μπορέσω να πω περισσότερα επί του θέματος! 
Συμπληρωματικά, στο αισθητικό κομμάτι, άλλαξα ταινία τιμονιού (πάλι λευκή έβαλα, πάλι γρήγορα θα λερωθεί :-)). Έμεινα με την FSA, που έχει ενσωματωμένο gel και δίνει ωραία απορροφητικότητα!


1 Ιουν 2013

Άθλος ΙΙ - Γύρος Πελοποννήσου

Άθλος 2013

Εισαγωγή

Ήδη από το 2012, όταν ανακοινώθηκε ο Άθλος Ι (Αθήνα – Θεσσαλονίκη), ήθελα να λάβω μέρος. Αλλά οι μέρες απουσίας από το σπίτι, από τις οικογενειακές υποχρεώσεις, (πρέπει να) είναι περιορισμένες. Και οι 8 μέρες απουσίας για το GBI 2012 ήταν ήδη αρκετές. Φέτος, γνωρίζοντας από νωρίς ότι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν θα πάω στο GBI 2013, είχα τη «δικαιολογία» που χρειαζόμουνα για να δηλώσω συμμετοχή στον Άθλο ΙΙ: θα μπορούσα να απουσιάσω για 4 μέρες, για να κάνω αυτό που αγαπάω (ποδήλατο), συνδυάζοντάς το με έναν σκοπό, ακριβώς όπως και στο GBI. Το «πλεονέκτημα» ήταν ότι με 4 (μόνο) μέρες απουσίας και με πολύ λιγότερο κόστος, θα είχα 660 χορταστικά χιλιόμετρα στην όμορφη ελληνική φύση και μια δυνατή (από πολλές απόψεις) ποδηλατική εμπειρία.
Τι έγινε λοιπόν, στον Άθλο ΙΙ; Τι έμεινε από τη συμμετοχή;
Όλα πήγαν καλά. Έκανα 660 χλμ. σε 4 μέρες. Ανέβηκα συνολικά 6700 μ. (κατά bikeroutetoaster) ή 7300 μ. (κατά το Garmin μου) υψομετρικά (όπως και να το δεις, ήταν πολλά!). Πέρασα από απίθανες διαδρομές τόσο στα παράλια όσο και (κυρίως) στο εσωτερικό της Πελοποννήσου, ανεβαίνοντας στο Παναχαϊκό, στον Ερύμανθο, στον Ταΰγετο και στον Πάρνωνα. Είδα όλες αυτές τις ομορφιές της ελληνικής φύσης που μπορούμε να δούμε μόνο εμείς που κάνουμε ποδήλατο. Γιατί, με το αυτοκίνητο, όχι μόνο είναι απίθανο να περάσεις από αυτές τις διαδρομές, αλλά ακόμα κι αν το κάνεις, συνήθως βλέπεις πολύ λιγότερα, λόγω μεγαλύτερης ταχύτητας, απομόνωσης από το φυσικό περιβάλλον (κλειστά παράθυρα και air condition την περισσότερη ώρα), αλλά και λογικής «άντε να φτάσουμε στην ταβέρνα / στο ξενοδοχείο»…
Η «στρατηγική» για την κάθε μέρα ήταν καθορισμένη (στο μυαλό μου). Αποδείχτηκε σωστή (για μένα) και για τις 4 μέρες. Κατάφερα να την εφαρμόσω τις 3. Όχι την πρώτη. Θα πω περισσότερα επ’ αυτού, σε λίγο…
Οι στόχοι ήταν συγκεκριμένοι:
1.       Να περάσω καλά, να απολαύσω ποδηλασία, να γνωρίσω περιοχές της Ελλάδας, κάνοντας καλή παρέα με φίλους και γνωρίζοντας κι άλλους συναθλητές/φίλους. Ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα!
2.       Να προωθήσω/τιμήσω το μήνυμα της διοργάνωσης: οδική ασφάλεια, πολιτισμός στο δρόμο και όχι μόνο, ανάπτυξη της μη-αγωνιστικής ποδηλασίας για κάποιο κοινωνικό σκοπό. Ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα!
3.       Να ποδηλατήσω αξιοπρεπώς, παλεύοντας με τις πολλές και δύσκολες ανηφόρες της διαδρομής. Ο στόχος επιτεύχθηκε απόλυτα! Δεν περπάτησα ούτε μέτρο, δε χρειάστηκα «μπετούγια», δε χρειάστηκα «φόρτωμα» σε αυτοκίνητο συνοδείας. ‘Ήμουν προετοιμασμένος για τουλάχιστον ένα από τα τρία «μέτρα» διαφυγής!
4.       Να μείνω με γκρουπ παρόμοιας με μένα δυναμικότητας για σχεδόν όλη τη διαδρομή, δουλεύοντας ομαδικά. Ο στόχος επιτεύχθηκε εν μέρει. Έμεινα για κάποια χιλιόμετρα μόνος μου, ευτυχώς όχι σε συνθήκες που το γκρουπάρισμα θα ήταν αναγκαίο, και έμεινα για πολλά χιλιόμετρα με καλή μεν, αλλά μικρή (1 – 2 ακόμα) παρέα. Ο λόγος ήταν ότι αρκετοί από τους συναθλητές μου επέλεξαν μια λιγότερο συντηρητική (από τη δική μου) προσέγγιση και εγώ ΔΕΝ παρασύρθηκα.  

Μέγαρα - Πάτρα

Η πρώτη μέρα, μετά την σχετικά αγχωτική προετοιμασία (τελευταίοι φτάσαμε στα Μέγαρα J) και την εορταστική εκκίνηση, δεν πήγε όπως είχα σχεδιάσει. Είναι η μοναδική από τις 4 μέρες (όπως ανέφερα πιο πριν), που δεν μπόρεσα να εφαρμόσω αυτό που είχα σχεδιάσει. Μένοντας στο πίσω μέρος του γκρουπ (γιατί άραγε έκανα αυτό το λάθος;), δεν μπόρεσα να εκμεταλλευτώ τον καλό ρυθμό που έδινε ο Περικλής Ηλίας και οι αθλητές από την SP μπροστά. Έπεσα θύμα του γνωστού «ακορντεόν». Αποτέλεσμα ήταν να μην μπω σε καλό ρυθμό, να μπαίνω στη Ζώνη 3 συχνά και γενικότερα να μην αισθάνομαι καλά. Παράπλευρο highlight ήταν το κολλητήρι στο αυτοκίνητο της SP που οδηγούσε ο Βασίλης Αναστόπουλος. Μαζί με τον Κώστα (Ζούβελο) κολλήσαμε στους 5 πόντους (κυριολεκτικά) από τον προφυλακτήρα του και μας πήγε εύκολα μπροστά στο κυρίως γκρουπ, ξεκούραστα και με ασφάλεια. Στους 5 πόντους, να κάνω συνεχώς πετάλι, να μην ανησυχώ ούτε για λίγο ότι μπορεί να ακουμπήσω ατσούμπαλα στον προφυλακτήρα του, χωρίς να χρειαστεί ούτε στιγμή να αυξήσω ή να μειώσω απότομα την ταχύτητά μου! Το ιδανικό motor pacing από επαγγελματία του είδους!
Όμως το ανηφοράκι πριν τον Ισθμό, σε συνδυασμό με τη μη-στάση στον Ισθμό, ήταν το τελειωτικό χτύπημα! Έχασα το γκρουπ και αποφάσισα να γυρίσω σε εναλλακτικό πλάνο δράσης. Μόνος μου για λίγο, ευτυχώς βρήκα τον Τάσο (μια από τις νέες γνωριμίες που λέγαμε πριν) και με καλή παρέα, ελάχιστες στάσεις, γκρουπάρισμα  και αλλαγές όποτε χρειαζόταν, συνεχίσαμε. Χρειαζόταν συχνά όμως (το γκρουπάρισμα και οι αλλαγές), γιατί είχε 6 – 7 Bf Δυτικό (δηλ. κόντρα)! Με τη θάλασσα δίπλα μας φουρτουνιασμένη, μέχρι και αλάτι νιώσαμε πάνω μας, αφού συχνά τα κύματα μας πιτσίλαγαν!
Οι ελάχιστες στάσεις που μόλις ανέφερα, ήταν ένα χαρακτηριστικό όλων των ημερών: Τα μόλις 20 – 30 λεπτά συνολικές στάσεις σε περίπου 7 ώρες καθαρής ποδηλασίας , πρακτική που προέκυψε όλες τις μέρες, έκαναν τα 90 λεπτά στάσεων ενός brevet να μοιάζουν με διάλειμμα Σαββατοκύριακου! Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω σχετικά με τη διάρκεια και τη συχνότητα των στάσεων στα brevet (αλλά βέβαια, πρέπει να αναθεωρήσει και η παρέα – δεν έχω σκοπό να φεύγω μόνος μου από τα control J).
Η πάλη με τους κόντρα ανέμους των δύο (και ενίοτε τριών) ποδηλατών, ήταν εξαντλητική. Το TSS (θα πω κάποια άλλη στιγμή λεπτομέρειες γι’ αυτό) επρόκειτο να είναι σχεδόν ίδιο με εκείνο της επόμενης μέρας που είχε 2700+ υψομετρικά! Δηλ. εξίσου κουραστική και επίπονη η επίπεδη διαδρομή προς Πάτρα με την ανάβαση σε Καλάβρυτα κλπ.!
Το παράπλευρο highlight το είπαμε (perfect motor pacing experience with Vassilis Anastopoulos). Η παράπλευρη απώλεια ήταν ότι δεν προλάβαμε το «πανηγύρι» πάνω στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Χάσαμε την ευκαιρία να πούμε ότι την περάσαμε με το ποδήλατο. Η σεμνή (και κατά τ’ άλλα βαρετή απ’ ότι έμαθα μετά) τελετή έγινε με τη συμμετοχή μόνο των «γρήγορων» συν-ποδηλατών. Δεν πειράζει.
Το Porto Rio ήταν εξαιρετικό και το φαγητό, μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα, φιλέτο κοτόπουλο, ρύζι, πουρές, σαλάτες, γλυκά, κάτι παραπάνω από απόλαυση! Σωστά μαγειρεμένο, νόστιμο, χωρίς μπαχαρικά… άψογο!

Πάτρα – Καλάβρυτα – Αρχαία Ολυμπία

Η έντονη βροχόπτωση τις πρώτες πρωινές ώρες, έκανε τους δρόμους της Πάτρας μούσκεμα και έστειλε την ψυχολογία (μου) ένα – δυο κλικ πιο κάτω. Όχι ότι με πειράζει ιδιαίτερα η βροχή. Δεν έχω πρόβλημα. Αλλά όταν σκέφτεσαι πώς θα καταφέρεις να σκαρφαλώσεις όλα αυτά τα βουνά, χωρίς να ρίξεις τα μούτρα σου και ζητήσεις τη βοήθεια της …μπετούγιας, δε θες τη βροχή να σε αποσυντονίζει! Μέχρι να ξεκινήσουμε, η πυκνή βροχή είχε μετατραπεί σε ψιχάλα. Μανίκια και καλύμματα ποδιών πήραν τη θέση τους πάνω μου, το αδιάβροχο τη δική του θέση, στην πίσω τσέπη του jersey.
Η ασυνεννοησία με την τροχαία είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσουμε το ραντεβού μας στο κέντρο της Πάτρας με τα κανάλια που μας περίμεναν για φωτογράφιση και συνεντεύξεις, αλλά και να κάνουμε μια άσκοπη και επικίνδυνη, λόγω γλίτσας στους δρόμους και λόγω πολλών γραμμών τραίνου,  βόλτα στο κέντρο της πόλης. 3 – 4 έπεσαν θύματα μικρο-πτώσεων στις γραμμές, μεταξύ των οποίων κι εγώ! Κατέληξα να προσπαθήσω (λόγω αφηρημάδας αλλά και λόγω ασάφειας των οδηγιών του τροχαίου που μας συνόδευε) να περάσω βρεγμένες γραμμές τραίνου με γωνία ~70 μοίρες… Δεν γίνεται! Μόνο με ακριβώς 90 μοίρες έχεις πιθανότητες! Αστραπιαία ανατροπή είχε ως αποτέλεσμα ένα μικρό σκίσιμο στην ταινία του τιμονιού μου και ένα λίγο μεγαλύτερο σημάδι στο δεξί μου γόνατο (σημάδι που έμεινε καλά κρυμμένο κάτω από το (λίγο) σκισμένο κάλυμμα ποδιού που φορούσα, μέχρι την ώρα που μπήκα στο ξενοδοχείο στην Αρχαία Ολυμπία, οπότε και αναζήτησα Betadine στο τεράστιο φαρμακείο του Κωστόπουλου!
Ο οποίος (Κωστόπουλος) έθεσε βέτο (και μπράβο του) στην πρόταση να αναστρέψουμε μέσα στην Πάτρα και να γυρίσουμε να βρούμε τα «χαμένα» συνεργεία των ΜΜΕ. Μας λύτρωσε από την περαιτέρω ταλαιπωρία και μας οδήγησε γρήγορα προς την έξοδο της πόλης. Ευτυχώς, κάπου εκεί σταμάτησε και η βροχή, και έτσι μείναμε απερίσπαστοι για το υπόλοιπο της μέρας, να παλέψουμε με τις ανηφόρες που μας είχε βάλει στη διαδρομή! Α, και πριν αρχίσει το κυρίως πιάτο από ανηφόρες, έδωσα και μια (πολύ καλή – σύμφωνα με την πρόεδρο του ΙΟΑΣ) συνέντευξη στο Αχαΐα TV που εν τω μεταξύ είχε ρίξει τα μούτρα του και ήρθε εκείνο να μας βρει. Αν ψάξετε (καλά) στο internet, θα τη βρείτε και θα με καμαρώσετε!
Με τις ανηφόρες ατελείωτες και στην αρχή της διαδρομής, η στρατηγική της ημέρας ήταν απλή (και δούλεψε). Ανάβαση με το ρυθμό μου χωρίς επιδίωξη να μείνω με συγκεκριμένη παρέα. Παρέα βέβαια όλο και προέκυπτε στη διαδρομή. Οπότε όλα καλά! Ευχάριστη έκπληξη η εμφάνιση του van σε καίριο σημείο, με νόστιμη γραβιέρα (υδατάνθρακας + αλάτι!), ισοτονικά, νερά και μαντηλάκια για καθάρισμα! Ένα ακόμα μάθημα: πλύσιμο προσώπου, δέρματος, πτυχών σώματος κλπ. βοηθάει στην αναπνοή του σώματος και κάνει τη ζωή πιο εύκολη! Δεν είναι μόνο ψυχολογική λοιπόν η βελτίωση όταν πλένεστε σε πηγές, στη μέση ενός δύσκολου brevet. Είναι και ουσιαστική!
Οι ανηφόρες διαδέχονταν η μία την άλλη, με μικρά διαλείμματα. Μερικές φορές και χωρίς διαλείμματα! Η θέα ήταν από ενδιαφέρουσα έως καταπληκτική. Τα χωριά, μικρά, γραφικά, ενδιαφέροντα. Νερό υπήρχε παντού. Πηγές, ρυάκια, ποτάμια, γέφυρες… Ακόμα και μέχρι το 155 χλμ. συνεχίζαμε να βρίσκουμε ανηφοράκια. «Κι άλλο;» ήταν η αυθόρμητη σκέψη (ή κραυγή) και συνεχίζαμε.
Πρόσθετη «ποικιλία» στη διαδρομή, έδιναν τα αυτοκίνητα και η μηχανή που μας συνόδευαν: το βαν της icycle με τη ντουντούκα να μεταδίδει ενθαρρυντικά μηνύματα και να παίζει ροκ μουσική, το Fiat και το Corolla με τους ανθρώπους του ΙΟΑΣ να μοιράζουν νερό και μπάρες, ενίοτε και μαγνήσιο! Αλλά και το τρίκυκλο (δυο ρόδες μπροστά) σκούτερ της Piaggio, με τον καμεραμάν να μας καταγράφει αδιάκοπα, από κάθε πιθανή και απίθανη γωνία λήψης! Περιμένουμε πολλά και όμορφα από την επεξεργασία του υλικού, από το Δημήτρη Μαυρομάτη, το φωτογράφο/εικονολήπτη μας!
Η άφιξη στην Αρχαία Ολυμπία, περιελάμβανε δείπνο με μακαρόνια, μπιφτέκια, πατάτες φούρνου και σαλάτα. Πριν από αυτό όμως, περιελάμβανε ένα ακόμα highlight! Μασάζ από φυσιοθεραπευτές του ΙΑΣΩ General (μεγάλου χορηγού της διοργάνωσης!). Όσο ανέβαινα τις ατέλειωτες ανηφόρες, ένα από τα πράγματα που με έκαναν να μην αφήνω τα πόδια μου, και να θέλω να φτάσω σχετικά γρήγορα, ήταν η προσμονή αυτού του μασάζ! Αποδείχτηκε ότι άξιζε τον κόπο! «Καινούριος» σηκώθηκα από το τραπέζι του μασέρ, αφού μου έκανε και μια απολαυστική ανάταξη στον αυχένα (bonus!). Η βραδιά, περιελάμβανε επίσης μια γρήγορη βόλτα για παγωτό,  αλλά η κούραση της ημέρας γρήγορα μετατράπηκε σε «τουρτούρισμα» (πτώση της θερμοκρασίας σώματος) και έσπευσα στο κρεβάτι μου. Πριν από αυτό, έκανα και  ένα γρήγορο καθάρισμα του ποδηλάτου!

Αρχαία Ολυμπία - Σπάρτη

Η μέρα ξεκίνησε (και παρέμεινε) ηλιόλουστη. Πέρασμα έξω από το αρχαίο στάδιο. Ο χώρος, ιερός, υποβλητικός και επιβλητικός. Γαλήνιος και μεγαλειώδης ταυτόχρονα. Λίγο πιο κάτω, το μνημείο για τον Pierre de Coubertin, ήταν το κατάλληλο σημείο για ομαδική φωτογράφιση. Κάπου 20 λεπτά μετά, μικρά σε μήκος αλλά διψήφια σε κλίση ανηφοράκια, προσπαθούσαν να σπάσουν από νωρίς το γκρουπ. Αλλά η προσωπική στρατηγική της ημέρας, έλεγε να μείνω με το πρώτο γκρουπ, μέχρι και το 80ο χλμ. Εύκολα… Λίγα παραπάνω Watt και ακολουθώντας τις ρόδες Παπουτσά και Καραμπέρου, έμεινα καλά προστατευμένος μέσα στο γκρουπ (χωρίς να λουφάρω όταν ήρθε η σειρά μου να «τραβήξω») και έφτασα, με κουβεντούλα και μερικά σπριντ/παιχνιδάκια, στον ανεφοδιασμό του 80ου χλμ. με μέση ~30 km/h.
Ο ανεφοδιασμός ήταν σε φούρνο με μεγάλο υπαίθριο, σκεπαστό χώρο, με τραπέζια. Αλλά ο φούρνος δεν χρειάστηκε. Νερά παγωμένα, ισοτονικό, γραβιέρα νόστιμη και άφθονη, φρέσκο ψωμί, φρεσκοκομμένες ντομάτες, μπανάνες, μπάρες… τι άλλο να ζητήσει κανείς!
Οι ανηφόρες που άρχιζαν μετά, δεν ήταν λίγες… Ούτε ήταν πιο εύκολες από εκείνες της προηγούμενης μέρας… Ευτυχώς, συνέχισα να στροφάρω όσο πιο πολύ μπορούσα… Το 34 μπροστά, το έβαζα εύκολα, χωρίς ντροπή! Προτιμούσα 34/15 παρά …50/21. Σωστή τακτική, όπως αποδείχτηκε. Τα πόδια παρέμειναν φρέσκα! Επίσης, κράταγα πάντα ένα 15% χαμηλότερα από τη μέγιστη ένταση που μπορούσα ανά πάσα στιγμή να δώσω. Είπαμε… μπρεβετάδικα, μυαλωμένα και συγκρατημένα! Η εμπειρία μου από πολύ-ήμερα events (GBI) αποδείχτηκε πολύ σημαντική!
Η είσοδος στη Σπάρτη ήρθε νωρίς. Το ξενοδοχείο ήταν λίγο μετά την πλατεία, λίγο μετά το σημείο τερματισμού της Σπαρτακιάδας. Θα καταφέρουμε και φέτος να δούμε (για 2η χρονιά) αυτό το σημείο τερματισμού, το 1ο Σάββατο του Οκτώβρη; Ας το ελπίσουμε!
Πριν τη βόλτα στην πλατεία για παγωτό (όπου όλες οι τηλεοράσεις έπαιζαν τελικό Champions League), προηγήθηκε τακτοποίηση στα δωμάτια και δείπνο με μπόλικο κέφι (η σούπα λαχανικών θα αφήσει εποχή, και κανείς δε θα θυμάται το κοτόπουλο με τις χυλοπίτες που ακολούθησε!). Στη σκέψη όλων ήταν ότι φτάσαμε στην τελευταία μέρα, και – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – επιβιώσαμε! Η απόφαση για εκκίνηση στις 10:00 την επόμενη το πρωί, έδινε χρόνο για χαλάρωση.

Σπάρτη – Ναύπλιο

Με περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας, προλάβαμε να πιούμε έναν freddo στην πλατεία (παρέα με Γιώργο και Γιάννη), αμέσως μετά το πρωινό και πριν φορέσουμε τα κολάν (με μπόλικη κρέμα στα ευαίσθητα σημεία!).
Πρόλαβα επίσης να ζητήσω τη βοήθεια του Κωστόπουλου και να ανακαλύψουμε επιτέλους από πού ακουγόταν εκείνο το επαναλαμβανόμενο τρίξιμο. Δεν ήταν από τη μεσαία τρίβη όπως νόμιζα/φοβόμουνα. Ήταν από χαλαρό σφίξιμο του πίσω μπλοκάζ! Απλό, αλλά με ταλαιπώρησε 2 μέρες πριν το βρούμε!
Με ήσυχο ποδήλατο και γεμάτες τις αποθήκες γλυκογόνου, έμεινα αρκετή ώρα με το γκρουπ, για το στρωτό ρυθμό του οποίου φρόντιζαν οι έμπειροι Παπουτσάς και Καραμπέρος μπροστά. Αλλά και όταν οι ανηφορίστες απομακρύνθηκαν, πάντα είχα παρέα, τόσο στην ανάβαση του υπέροχου Πάρνωνα, μέχρι τα 1190 μ. (Άγιος Πέτρος αν δεν κάνω λάθος),  όσο και στα μικρά ανέβα-κατέβα μετά το Παράλιο Άστρος. Αντικρίζοντας το γαλάζιο της θάλασσας, συνειδητοποίησα ότι είχα πλέον «δει», τον Κορινθιακό και Πατραϊκό (1η μέρα), το Ιόνιο (3η μέρα) και τον Αργολικό (4η μέρα). Ναι, είχα κάνει το γύρο της Πελοποννήσου, και είχα απολαύσει μερικές από τις ομορφότερες, αλλά και προκλητικότερες (ποδηλατικά) διαδρομές που έχει να προσφέρει η Πελοπόννησος!
Με ψυχολογία στα ύψη, καλό καιρό, όμορφη παρέα (το Δημήτρη Πουλιά) και απλά σβέλτο ρυθμό (ποιος βιάζεται να τελειώσει κάτι τόσο όμορφο;) φτάσαμε στους Μύλους, όπου έγινε η ανασυγκρότηση. Καφεδάκι, μπυρίτσα για κάποιους άλλους, κερασμένα από την υπέροχη κα Δανέλη που δεν έπαυε να εκφράζει το θαυμασμό της για την αντοχή μας και τα κουράγια μας και τις ευχαριστίες της για την προσφορά μας.
Εμείς ευχαριστούμε! Ευχαριστούμε τον ΙΟΑΣ, την κα Δανέλη και τους ανθρώπους – εθελοντές που ήταν μαζί μας όλες αυτές τις μέρες. Τους δυο Αλέξανδρους (Μανέτα και Κωστόπουλο) που έλιωσαν μέσα στα αυτοκίνητα (και όχι μόνο) να πηγαινοέρχονται και να φροντίζουν για τα πάντα. Να φροντίζουν να κάνουν αυτή τη διοργάνωση όσο πιο καλή μπορούσε να γίνει. Αν σκεφτεί κάποιος ότι και οι δύο είναι ποδηλάτες και θα ήθελαν όσο τίποτε άλλο, να κάνουν ποδήλατο μαζί μας, ίσως καταλάβει ακόμα περισσότερο την αξία της συνεισφοράς τους.
Ευχαριστούμε τους χορηγούς μας  (ΙΑΣΩ – Μεγάλος χορηγός, αλλά και Κασιμάτης + BikeMe.gr οι προσωπικοί μου χορηγοί). Ευχαριστώ τους φίλους μου (Χαρούλα, Γεράσιμο, Παναγιώτη, Αργύρη, Άρτεμις, ποιον ξεχνάω;) που με τη δωρεά τους προς τον ΙΟΑΣ, ενίσχυσαν την προσπάθειά μου!
Η ομαδική πορεία των τελευταίων 10 χλμ. από τους Μύλους στο Ναύπλιο, η είσοδος στην κεντρική πλατεία, η υποδοχή, η παρουσία μας στην ημερίδα που είχε οργανωθεί, ήταν το κερασάκι στην τούρτα των αξέχαστων 4 ημερών. Το κερασμένο από τον ΙΟΑΣ γεύμα και η κουβέντα με τους συναθλητές και με τους ανθρώπους του ΙΟΑΣ και της icycle ήταν η ευκαιρία να μαζέψουμε τις σκέψεις μας, να εξωτερικεύσουμε τη χαρά μας και την ευγνωμοσύνη μας, να δώσουμε υποσχέσεις για του χρόνου!
Η επιστροφή με το πούλμαν (και μετά με το αυτοκίνητό μου μαζί με Γιώργο και Γιάννη) μπορεί να περιελάμβανε ακόμα περισσότερη ποδηλατική κουβέντα, αλλά περιελάμβανε, κυρίως, ανασκόπηση, περισυλλογή και ικανοποίηση!
Ικανοποίηση γιατί αποτελέσαμε τμήμα μιας όμορφης κίνησης και είμαστε μπροστάρηδες σε μια προσπάθεια να διαδώσουμε μηνύματα με σημασία (όπως αυτό της οδικής ασφάλειας) σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο, με έναν τρόπο πρωτότυπο (για τα ελληνικά δεδομένα) αλλά ολοένα και πιο αποτελεσματικό. Μακάρι να είμαστε όλοι καλά, να μπορούμε για πολλά ακόμα χρόνια να επιλέγουμε τη συμμετοχή μας σε τέτοιου είδους προσπάθειες!


21 Μαΐ 2013

Service report

Λίγο πριν τον Άθλο, ένα service του Tarmac κρίνεται απαραίτητο!

  • Αλλάχτηκε η αλυσίδα. Ήταν στο άνω όριο αποδεκτής φθοράς, με 6,500 χλμ. 
  • Αλλάχτηκαν τα τακάκια φρένων. Είχαν λίγη ζωή ακόμα, αλλά έχει και μπόλικες κατηφόρες στην Πελοπόννησο (εκτός από τις ανηφόρες!). 
  • Αλλάχτηκαν τα συρματόσχοινα (φρένων και ταχυτήτων). Τα προηγούμενα είχαν μπει τον Ιούλιο του 2012. Τα καινούρια είναι ακριβότερα (Dura Ace) αλλά πιο ανθεκτικά και (ακόμα) πιο ομαλά στη λειτουργία τους. Αλλάχτηκε επίσης το εξωτερικό καλώδιο του πίσω ντεραγιέ, προληπτικά (είναι αυτό που δέχεται τη μεγαλύτερη φθορά από νερά).
Παράλληλα έγινε και μια ρύθμιση στα ντεραγιέ του Bianchi (Μάνος). Όλα αυτά από τον ένα (από τους δύο) υποστηρικτές μου στον Άθλο (Κασιμάτης) και συγκεκριμένα από το Λεωνίδα - εγγύηση! 

18 Μαΐ 2013

(Σκληρή) προπόνηση Άθλου

Την Κυριακή 12 Μαΐου οι υπεύθυνοι του Άθλου μας φρόντισαν και μας ταλαιπώρησαν ταυτόχρονα!

Με αυτοκίνητο υποστήριξης (!) 15 περίπου συμμετέχοντες στον Άθλο ΙΙ, ξεκινήσαμε από το Καλλιμάρμαρο και κάναμε ~ 150 χλμ. προς Μέγαρα, Αλεποχώρι, Ψάθα και πίσω, μαζεύοντας πάνω από 2,000 μέτρα υψομετρικών και μπόλικη ζέστη.

Με κλίσεις που συχνά έπιαναν το 15% εκεί στην Ψάθα, χορτάσαμε ανηφόρες! Το σούρωμα κατάφερα να το γλιτώσω (στο παρά τρίχα), αλλά τα πόδια μου "την άκουσαν"! Πάντως, η τελική εντύπωση, ήταν - τι άλλο - εξαιρετική και άφησε ένα μεγάλο χαμόγελο!

GBI - Indoor cycling event

Μια εντελώς διαφορετική εμπειρία...

Ένα event, στο Athens Metro Mall, μπροστά σε πολύ κόσμο, για φιλανθρωπικό σκοπό!
Η ιδέα ήταν του Κώστα, που γνώρισε πρόσφατα και αγάπησε το spinning. Παρακολούθησε τη σχετική εκπαίδευση, έγινε certified spinning instructor και έριξε την ιδέα: Καμιά 20αριά spin bikes, στημένα σε κάποιο όμορφο, δημόσιο χώρο. Μουσική, κέφι, και συγκέντρωση χρημάτων για τα Παιδικά Χωριά SOS! Η ιδέα εμπλουτίστηκε από την ομάδα, ο εθελοντισμός είχε την τιμητική του, όχι μόνο από μέλη της GBI ομάδας, αλλά και από φίλους (Νάντια, Μαρία, Κλημεντίνη). Η Vodafone συμπλήρωσε και αναβάθμισε την ιδέα: Να χρησιμοποιήσουμε το Athens Metro Mall και να καλέσουμε την 3E να παρέχει νερά και χυμούς! Το asana gymtonic ήταν από την αρχή στο παιχνίδι: μπορούσαμε να έχουμε τα spin bikes όποιο Σάββατο θέλαμε!

Η Μαρία και η Κλημεντίνη ανέλαβαν δράση για την οργάνωση. Ο Αχιλλέας και (κυρίως) ο Κώστας έτρεξαν πολύ, έκαναν συναντήσεις, κανόνισαν, οργάνωσαν. Όπου πρόλαβα, βοήθησα κι εγώ. Αλλά το Σάββατο 27 Απριλίου, το είχα δεσμεύσει για το σκοπό! Τις προηγούμενες μέρες ανέλαβα την παραλαβή, αποθήκευση και μετακίνηση των νερών και των ενεργειακών χυμών (φορητά ψυγεία, παραλαβή σε αποθήκη ψυγείο στα υπόγεια του κτιρίου Vodafone κλπ. - πιο πολύπλοκο απ' όσο ακούγεται) και τη μεταφορά του ποδηλάτου προς κλήρωση.

Ξημερώματα (6:15) Σαββάτου, στο asana gymtonic, για να κουβαλήσουμε 20 ποδήλατα (κάπου 40 κιλά το καθένα) από το 2ο όροφο στο φορτηγό... Hard core κουβάλημα, ικανό να σε εξαντλήσει από μόνο του. Και ήταν μόνο η αρχή! Η ανάποδη διαδικασία (ευτυχώς πιο εύκολη, χωρίς "υψομετρικά") στο Metro Mall. Στις 8:00 ήμαστε στημένοι - σχεδόν έτοιμοι. Μια μικρή αναποδιά με τα ηχητικά συστήματα, ξεπεράστηκε σχετικά εύκολα και ο Κώστας (που είχε αγχωθεί) ηρέμησε!

Κόσμος άρχισε να μαζεύεται, οι "οργανωτές" αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε... Στο μεσοδιάστημα, πρόλαβα να πεταχτώ σπίτι, όπου μόλις είχε ξυπνήσει η υπόλοιπη οικογένεια, και να απολαύσω έναν γρήγορο πρωινό καφέ, παρέα με τη σύντροφο!

Στις 9:30 ήμουν πίσω στο Mall, και στις 11:00 ξεκίνησε ο ... μαραθώνιος! Συνολικά, έκανα 5 sessions! Τρία το πρωί και δύο το απόγευμα. Ευτυχώς, μεσολάβησε φαγητό και ντους στο σπίτι το μεσημέρι! Το κέφι ήταν διάχυτο στο Athens Metro Mall, όλη την ημέρα. Κόσμος πολύς, περίεργοι αλλά και χαμογελαστοί. Αρκετές συμμετοχές, ακόμα περισσότεροι αυτοί που περνώντας έδωσαν 5 - 10 €, συμμετέχοντας και στην κλήρωση για ένα ποδήλατο.

Συνολικά, το event είχε τεράστια επιτυχία. Όχι μόνο οικονομικά, που πέτυχε το στόχο του για τη συγκέντρωση χρημάτων, αλλά κυρίως σε σχέση με την απήχηση που είχε, με την καλή εντύπωση που έκανε στον κόσμο που μας είδε, στους ανθρώπους των Χωριών SOS και στους ανθρώπους της Vodafone. Η ικανοποίηση μας μεγάλη για την επίτευξη του σκοπού. Τόσο μεγάλη που επισκίασε την απίθανη κούραση από την ολοήμερη προσπάθεια. Μια προσπάθεια που "έκλεισε" αργά το βράδυ, με το κουβάλημα των spin bikes έξω από το Metro Mall και πίσω στο gymtonic και πάνω στον 2ο όροφο από (από τις σκάλες!) εκεί!

20 Απρ 2013

Attica 3 Races - Race report

Ένα "γεμάτο", ποδηλατικά, Σαββατοκύριακο. Ένας από τους "στόχους" της χρονιάς. Το Attica 3 Races. Περνάς μια ολόκληρη μέρα στο Κωπηλατοδρόμιο (Σχοινιά) για να κάνεις, το πρωί μια ατομική χρονομέτρηση 10 km και το απόγευμα ένα circuit των 40 (περίπου) λεπτών. Περνάς όμως καλά, με καλούς φίλους, με πολύ κέφι! Την επόμενη (Κυριακή) στήνεσαι πρωί-πρωί έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης, για να κάνεις μια (πολύ) γρήγορη μέχρι το Σούνιο! Κάπως έτσι...

Το πρωί του Σαββάτου, στα διόδια της Αττικής οδού, ο υπάλληλος,αφού έριξε μια διερευνητική ματιά στο Tarmac SL3 μου, πάνω στη σχάρα, με ρώτησε: "Έχει κανέναν αγώνα σήμερα;". Δείγμα ότι είχαν περάσει πολλοί σαν κι εμένα, πριν από μένα, από το ίδιο γκισέ διοδίων. "Θα είμαστε μπόλικοι στο Σχοινιά!" σκέφτηκα. Με την ηρεμία του "έμπειρου" (λέμε τώρα), έφτασα Σχοινιά, υπέγραψα, τακτοποιήθηκα, κουβέντιασα και όταν ήρθε η ώρα, άρχισα το ζέσταμα μου...

Το ζέσταμα πήγε καλά, αλλά ο 1ος αγώνας (Ατομική Χρονομέτρηση), όχι και τόσο καλά... Θες επειδή τα πόδια είχαν ξυπνήσει, αλλά το μυαλό όχι, θες επειδή δε χρησιμοποίησα αερόμπαρες και επομένως δεν είχα ιδιαίτερα αεροδυναμική θέση; Η ουσία είναι ότι έκανα 8 sec περισσότερα από πέρσι. Με δεδομένη την πολύ καλύτερη προπόνηση που κάνω φέτος, δεν ήταν ικανοποιητικό το αποτέλεσμα. "Έπεσα" λίγο (ψυχολογικά), ο φίλος μου ο Πέτρος το κατάλαβε (κι αυτό με συγκίνησε), αλλά είχε συνέχεια... Pasta party, καφές και κουβεντούλα στον κοντινό Μωραΐτη, τυχαία συνάντηση και με το φίλο Κώστα (Μιχόπουλο) που έκανε στην περιοχή το long run της εβδομάδας. Η ώρα πέρασε ευτυχώς ευχάριστα και εύκολα. Η Masters B έτρεχε circuit τελευταία, αλλά η ώρα πέρασε χαζεύοντας τις υπόλοιπες κατηγορίες και κάνοντας ζέσταμα.

Στο circuit, ο πρώτος στόχος παραμένει να μείνω όρθιος (πολύ στριμωγμένα και πολύ αγχωτικά τα πράγματα, όχι μόνο στις στενές στροφές, αλλά και στις ευθείες) και να μην δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα σε άλλο αθλητή, από απροσεξία. Καλά τα πήγα με αυτόν το στόχο. Κατάφερα και να φυλαχτώ από 1 - 2 περιστατικά όπου κάποιος μπροστά μου έκανε το λάθος και παραλίγο να με πάρει στο λαιμό του... Μια πτώση ενός αθλητή (Πάλμος), λίγο μπροστά μου, ήρθε να μου θυμίσει πόσο λίγο απέχουμε από την καταστροφή σε τέτοιους αγώνες.

Ο δεύτερος στόχος ήταν - τι άλλο - να μείνω στο 1ο group μέχρι το τέλος! Ευτυχώς, ο Σκυλοδήμος με τον Καταπόδη ξεκόλλησαν γρήγορα και έτσι το υπόλοιπο group είχε μεν αρκετά ντεμαράζ, αλλά δεν έγινε "χαμός". Χρειάστηκε αρκετές φορές να "φυλαχτώ" από όχι τόσο έμπειρους συναγωνιζόμενους, αλλά μπόρεσα να μείνω εκεί που έπρεπε... Μετά και την τελευταία στροφή, ήμουν ακόμα εκεί, μέσα στο group. Για λίγο, μου φάνηκε απίστευτο και σα να μην ήξερα τι να κάνω... Αλλά ο φίλος μου ο Χρήστος (DS) ήταν εκεί, δίπλα μου να μου φωνάξει: "Πήγαινε!". Ξεκίνησα να σπριντάρω, μάζεψα και μερικούς κουρασμένους των τελευταίων μέτρων και πέρασα τη γραμμή τερματισμού, μαζί με τους πολλούς!

Ανέβηκα ψυχολογικά, με το αποτέλεσμα του circuit, έφυγα από το Σχοινιά κουρασμένος, αλλά ικανοποιημένος. Είχα την πρώτη ένδειξη ότι η προπόνηση, η συστηματική προπόνηση, έχει αποτέλεσμα!

Κυριακή πρωί, πολύς κόσμος, πολύ περισσότερος αφού είχε και open κατηγορία, αλλά και τη δυνατότητα για όποιον ήθελε να πάρει μέρος μόνο στην αντοχή. Όλη σχεδόν η Ble παρέα παρούσα,
κέφι, πειράγματα και πολλές φωτογραφίες!
Πριν το ελεύθερο, είχε πολλά νεύρα... Αδικαιολόγητη χρήση της αριστερής λωρίδας από πολλούς (υποτίθεται ότι έπρεπε να μένει ανοιχτή), φωνές και κορναρίσματα από τις μηχανές συνοδείας, νευρικότητα από όλο το group (έμπειρους και λιγότερο έμπειρους) και μερικές αναπόφευκτες πτώσεις...

Με προσοχή και ιδιαίτερη προσπάθεια (να διατηρήσω την ηρεμία μου), "κατάφερα" να φτάσω μέχρι το ελεύθερο. Ήξερα ότι το πρώτο group θα έχει πολλούς, πολύ γρήγορους για μένα. Σκέφτηκα για λίγο να προσπαθήσω να κολλήσω, αλλά γρήγορα κατέληξα στο δεύτερο. Εκεί, ο ρυθμός ήταν καλός. Όταν γίνονταν επιθέσεις, ήμουν πάντα κοντά. Όταν χώριζε το γκρουπ σε μικρότερα, φρόντιζα να μένω στο μπροστά. Μια - δυο φορές, χρειάστηκε να "γεφυρώσω" το κενό μόνος μου, τραβώντας συνήθως και 1 -2 ακόμα μαζί μου. Το έκανα με ευκολία και αυτό μου έδινε κουράγιο. Ήμουν μαζί με τον Αλέξη (Κοκολιό) και 1 -2 ακόμα γνωστούς (και κάμποσους άγνωστους). Σιγά-σιγά, μαζεύαμε τους καμμένους του 1ου γκρουπ. Κάποια στιγμή, έφτασα το φίλο μου τον Πέτρο. Ανεβήκαμε τα ανηφοράκια παρέα, και μετά, είχα αρκετή δύναμη ώστε να πω στον Πέτρο "Πάμε!" και να τον τραβήξω μέχρι το μπροστινό γκρουπάκι (κάπου 200 - 300 μέτρα πιο μπροστά), γυρίζοντας 50 - 11 με 115-120 cadence για αρκετή ώρα, κρατώντας ταχύτητα 60 - 75 km/h! Ευτυχία!



Έχασα (όπως περίμενα) μερικούς στα τελευταία ανηφοράκια πριν τον τερματισμό, αλλά έδωσα ότι είχε μείνει στο "ρεζερβουάρ" και έφτασα στη γραμμή τερματιμού σε 1h 50min. Σε σχέση με το 2h 03 min του 2012, ήταν μια βελτίωση 11.5%! Απόλυτα ικανοποιημένος!

Το τέλειο τέλος σε ένα υπέροχο αγωνιστικό διήμερο! Η σύντροφος ήρθε με το αυτοκίνητο να μας μαζέψει (μαζί με τον Πέτρο), κάναμε μια στάση στα Everest της Σαρωνίδας, όπου ήταν μαζεμένη όλη η Ble ομάδα, για ένα γρήγορο παγωτό και κατά τις 15:00 ήμουν σπίτι, κουρασμένος, αλλά ικανοποιημένος!

1 Απρ 2013

Θα ήθελα, αλλά δεν έχω χρόνο...


Άρθρο μου, δημοσιευμένο σε παλαιότερο τεύχος του περιοδικού Cycle Ride...


Το ακούω συχνά, από φίλους, από συναδέλφους στο γραφείο, από άλλους ποδηλάτες: «δεν έχω χρόνο για να κάνω περισσότερο ποδήλατο», «πού βρίσκεις χρόνο για προπόνηση» και άλλα παρόμοια…

Περνώντας από τη φάση «κάνω βόλτες με το ποδήλατό μου κάθε Σαββατοκύριακο» στη φάση «προπονούμαι με στόχο», τα πράγματα σοβαρεύουν. O στόχος μπορεί να είναι «συμμετοχή στο πρώτο μου brevet» ή «αξιοπρεπής συμμετοχή σε κάποιο αγώνα ή άλλου τύπου ποδηλατική διοργάνωση» εντός ή (ακόμα καλύτερα) εκτός Ελλάδος. Όποιος κι αν είναι όμως ο στόχος, ένα είναι σίγουρο: για την επίτευξή του χρειάζεται συστηματική προσέγγιση. Κάποιο πρόγραμμα προπονήσεων που περιλαμβάνει τουλάχιστον 7 – 8 ώρες προπόνησης την εβδομάδα (ίσως και 10 ώρες κάποιες εβδομάδες). Και εδώ προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα: «πού θα βρεθούν αυτές οι ώρες μέσα στη βδομάδα;». Και το «πρόβλημα» γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν κανείς συνειδητοποιήσει ότι πρέπει παράλληλα να αυξήσει τις ώρες ύπνου, μια και η ανάρρωση του σώματος από την καταπόνηση της προπόνησης, αυτό ακριβώς απαιτεί!

Οι επαγγελματικές, οικογενειακές ή οι όποιες άλλες υποχρεώσεις, που έχουν (και πρέπει να έχουν) προτεραιότητα στη ζωή μας, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια... Μετά βίας προλαβαίνουμε να είμαστε συνεπείς. Συνήθως, τους περισσότερους, αν τους ρωτήσεις, σου λένε ότι «τρέχουν» όλη μέρα και πάλι δεν προλαβαίνουν! «Δεν είναι αυτά για μένα» είναι η συνηθέστερη αντίδραση και κάπου εκεί τελειώνουν τα πλάνα και οι φιλοδοξίες για κάτι μεγαλύτερο, για την επιδίωξη κάποιου υψηλότερου στόχου. Στην καλύτερη περίπτωση, συνεχίζουν να κάνουν ποδήλατο περιστασιακά, στη χειρότερη χάνουν σταδιακά το ενδιαφέρον τους και το ποδήλατο καταλήγει να σκονίζεται σε κάποια αποθήκη ή να φιγουράρει στις αγγελίες των ποδηλατικών φόρουμ προς πώληση.

Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να σας πείσω ότι υπάρχουν πρακτικές και εφαρμόσιμες λύσεις, για να αποφύγουμε το σκόπελο «δεν προλαβαίνω», βασισμένος στην προσωπική και όχι μόνο εμπειρία.

Πρωινό ξύπνημα

Ξεκινάμε από τα «δύσκολα» (για κάποιους τουλάχιστον). Με δεδομένο ότι από τις 7:30 και μετά ξεκινάει η διαδικασία «πάω τα παιδιά στο σχολείο», «μπάνιο, ξύρισμα, ντύσιμο για το γραφείο», ή οτιδήποτε παρόμοιο, σκεφτείτε ότι το ξύπνημα στις 6:00 χαρίζει τουλάχιστον 75 λεπτά προπόνησης! Φροντίστε να έχετε έτοιμα τα πάντα από το βράδυ: ποδηλατικά ρούχα και παπούτσια που θα χρειαστείτε, ποδήλατο έτοιμο (φουσκώνουμε λάστιχα πριν από κάθε βόλτα, ε;). Φροντίστε επίσης να έχετε σκεφτεί σε γενικές γραμμές ποια διαδρομή θα ακολουθήσετε. Ιδανικά, θέλετε 10’ σε επίπεδο έδαφος για στροφάρισμα/ζέσταμα, μετά έχετε 45 λεπτά για να κάνετε ό,τι έχει το πρόγραμμά σας για την ημέρα (π.χ. ανηφόρες, σπριντ, τέμπο κλπ.) και τέλος 15’ για αποθεραπεία. Τις πρώτες φορές θα «ψάχνεστε» στη διαδρομή, αλλά μετά από μια βδομάδα όλα θα είναι πιο εύκολα, σχεδόν αυτόματα. Η ευεξία που θα αισθάνεστε για όλη τη διάρκεια της ημέρας μετά από ένα τέτοιο ξύπνημα είναι πρωτόγνωρη. Δοκιμάστε το! Αρκεί να βρείτε το «κουράγιο» να σηκωθείτε από το κρεβάτι! Μετά την προπόνηση, μην ξεχάσετε να φάτε καλό πρωινό! Όσο για την ώρα που θα πάτε για ύπνο το βράδυ; Ναι, πρέπει να έρθει νωρίτερα: στις 23:00 είναι καλά! Όχι πιο αργά! Χρειάζεστε ξεκούραση για να «δουλέψει» και να αποδώσει η προπόνηση.

Προπονητήριο

Το πρωινό ξύπνημα μπορεί πρακτικά να συνδυαστεί με προπόνηση στο δρόμο, από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο. Με τη θερινή ώρα. Είναι αλήθεια ότι ακόμα κι αν ξυπνήσετε στις 6:00, το Δεκέμβριο που είναι πίσσα σκοτάδι έξω, δεν θα σας κάνει κανένα κέφι να βγείτε για ποδήλατο. Δε σας αδικώ. Έχω όμως αντιπρόταση. Γιατί να ξοδέψετε χρήματα για 2ο σετ τροχών, για αλλαγή σειράς, για carbon τιμόνι, κλπ.; Για να είμαι ακριβής, να τα ξοδέψετε – αν το επιθυμείτε – αλλά αφού πρώτα ξοδέψετε 200 – 300 € για ένα καλό προπονητήριο. Ναι, όλοι το βαριόμαστε, κάποιοι το σιχαινόμαστε, αλλά σχεδόν όλοι έχουμε ένα και το χρησιμοποιούμε (συνήθως όχι πάνω από 60’ κάθε φορά) εκείνα τα σκοτεινά, χειμωνιάτικα, βροχερά πρωινά (ή και βράδια όπως θα πούμε παρακάτω). Το χρησιμοποιούμε επίσης όταν δεν έχουμε αρκετό χρόνο να βγούμε στο δρόμο και να πάμε προς το αγαπημένο μας βουνό ή προς εκείνη την ευθεία με τη λίγη κίνηση, χωρίς φανάρια όπου μπορούμε να κάνουμε την τέμπο προπόνησή μας.

«Κλέβοντας» χρόνο

Κάντε μια ανασκόπηση της κάθε μέρας σας. Προσπαθήστε να εντοπίσετε τα κενά χρόνου. Τα διαστήματα δηλαδή εκείνα που ο χρόνος σας δεν επενδύετε παραγωγικά, σε κάτι που θα θέλατε και που θα σας ωφελήσει.

Προς και από τη δουλειά

Δεν μπορούν να πάνε όλοι με το ποδήλατο στη δουλειά (οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες μπορούν να καλύψουν ένα ολόκληρο, ξεχωριστό, άρθρο), αλλά αν μπορείτε να το ρυθμίσετε, μόνο κερδισμένοι έχετε να βγείτε! Στο «πήγαινε» δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα περισσότερο από απλό στροφάρισμα, αλλά στην επιστροφή… δεν σας πειράζει να φτάσετε ιδρωμένοι στο σπίτι, ε;

Περιμένοντας…

Σας έχει τύχει να πάτε το παιδί στην προπόνηση του βόλευ, μπάσκετ, καράτε (ό,τι έχει διαλέξει το βλαστάρι αυτή την εποχή), να γυρίσετε σπίτι και να ξέρετε ότι σε 40 – 50 λεπτά πρέπει να ξαναπάτε να το παραλάβετε; Προσωπικά, φοράω φόρμα και αθλητικά παπούτσια, και κάνω μια εξαιρετική αερόβια προπόνηση (ναι, το τρέξιμο συμπληρώνει πολύ καλά το ποδήλατο) στο γειτονικό πάρκο ή γήπεδο. Για σκεφτείτε το! Γλιτώνετε (πιθανώς) και τη βενζίνη του πήγαινε-έλα!

Χαμένες ώρες

Θυμάστε εκείνο το προπονητήριο που αναφέρθηκε μερικές παραγράφους πιο πριν; Θυμάστε εκείνο το «υπονοούμενο» για τη χρήση του και βραδινές (εκτός από χειμωνιάτικες πρωινές) ώρες; Θυμηθείτε τώρα και πόσες ώρες σπαταλάτε μπροστά στην τηλεόραση, στο facebook, στα ποδηλατικά sites στο internet κάθε βράδυ και θα καταλάβετε τι εννοώ. Κάθε βράδυ (ή σχεδόν) μπορείτε να βρείτε 1 ώρα που είναι «χαμένη». Που τη χάσατε καθισμένος στον καναπέ, παθητικά και ανούσια. Ξέρω, η κούραση της ημέρας, η ανάγκη για λίγη χαλάρωση, τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ κάθε βράδυ. Άλλες φορές κερδίζει ο καναπές, άλλες το κολάν. Όταν κερδίζει το κολάν, πιστέψτε με, αισθάνομαι πολύ καλύτερα ήδη από την ώρα που αρχίζω το ζέσταμα και ακόμα καλύτερα μόλις τελειώσω με το ντουσάκι μου.

Οι μεγάλες

Οποιοσδήποτε προπονητής θα σας πει ότι εκτός από τις εντάσεις και τις εστιασμένες προπονήσεις των 60’ – 90’, χρειάζεστε και τουλάχιστον μια ή δύο μεγάλες προπονήσεις τη βδομάδα. Συνήθως, το Σαββατοκύριακο είναι η προφανής επιλογή των περισσότερων. Τα άσχημα νέα είναι ότι αυτό μάλλον σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεχάσετε το πρωινό χουζούρεμα (ελπίζω τουλάχιστον να έχετε «προπονηθεί» ξυπνώντας στις 6:00 τις καθημερινές, όπως είπαμε νωρίτερα!). Αν καταφέρετε να είστε στο δρόμο στις 8:00 (ή και στις 7:30) σημαίνει ότι προλαβαίνετε άνετα να πάτε super market πριν το μεσημεριανό φαγητό, έχοντας κάνει μια καλή 4ωρη προπόνηση! Φροντίστε να κρατήσετε τις ισορροπίες στις οικογενειακές υποχρεώσεις και να έχετε τη σύμφωνη γνώμη όσων αγαπάτε. Μπορεί το Σάββατο να βολεύει καλύτερα από την Κυριακή ή το αντίθετο. Συζητήστε το και συμφωνήστε το.

Μια καλή εναλλακτική, είναι η βραδινή μεγάλη, στη μέση της βδομάδας. Στο γραφείο που δουλεύω, όλοι οι συνεργάτες μου ξέρουν ότι αν θέλουν αν είμαι παρών στη συνάντηση που προγραμματίζουν κάποια Τετάρτη, αυτή δεν μπορεί να τελειώνει μετά τις 17:30! Τους έχω «εκπαιδεύσει» (υφισταμένους και προϊσταμένους) και ξέρουν ότι κάθε Τετάρτη φεύγω «νωρίς» γιατί στις 19:00 έχω προπόνηση. Αντίστοιχα, όλοι στην οικογένειά μου ξέρουν ότι 19:00 – 22:00 κάθε Τετάρτη είμαι στο ποδήλατο! Δεν μπορείτε να το κάνετε κάθε μέρα (αν όχι η σύζυγος , ο προϊστάμενος σίγουρα θα «στραβώσει», πιθανότατα και οι δύο), αλλά μια φορά τη βδομάδα, με τους κατάλληλους χειρισμούς, σας «παίρνει»!

Σίγουρα, τα παραπάνω, δεν μπορούν να εφαρμοστούν απ’ όλους. Οι ιδιαιτερότητες της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής του καθενός μας δεν μπορούν να καλυφθούν σε ένα άρθρο. Αλλά η αλλαγή τρόπου σκέψης, η αναζήτηση εναλλακτικών και η ειλικρινής πρόθεση για εύρεση λύσης, θα δώσουν σίγουρα τη διέξοδο. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι η δραστική αλλαγή από τη μια μέρα στην άλλη. Μικρές αλλαγές, μία κάθε φορά, θα μας φέρουν πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Που δεν είναι άλλο από το να γίνουμε καλύτεροι ποδηλάτες και να συνεχίσουμε να ασκούμε το αγαπημένο μας άθλημα, στο επίπεδο που μας ικανοποιεί και μας γεμίζει! 

28 Μαρ 2013

Πύργος όχι - Attica ναι

Είχα σκοπό να πάω στο brevet του Πύργου... Αλλά λίγο που αρκετοί από τη Ble παρέα, δεν θα πάνε (λόγω του ότι πήγαν στον αγώνα Θυσίας ή λόγω του ότι τρέχουν σε ημιμαραθώνιο την Κυριακή), λίγο που δεν βρήκα την κατάλληλη παρέα να με παρακινήσει, λίγο που άρχισα να σκέφτομαι τα έξοδα και λίγο που είπα να κάτσω και σπίτι μου... Άκυρος ο Πύργος!

Έτσι, επόμενο γεγονός για μένα, φαίνεται πως θα είναι το Attica 3 Races! Ένα γεμάτο ΣΚ, με τρεις αγώνες! Θα τα πούμε αναλυτικότερα γι' αυτό!

Service report

Μετά από 5,000 χλμ. με τα GP4000S, πέρασα από τις 15 Μαρτίου και μετά, σε ένα φρέσκο ζευγάρι Continental. Αυτή τη φορά, είπα να δοκιμάσω κάτι λίγο διαφορετικό: το ζευγάρι Force / Attack, είναι τα  λάστιχα της Continental που θεωρητικά προσφέρουν σιγουριά (με καλό κράτημα του μπροστινού τροχού με τα 22 mm προφίλ) αλλά και άνεση, με τα 24 mm του πίσω τροχού.

Οι πρώτες δοκιμές, το επαλήθευσαν. Το κράτημα είναι καταπληκτικό... Απόλυτη σιγουριά στις γρήγορες (με 50 - 60 χλμ/ώρα) κατηφορικές στροφές. Η άνεση είναι πράγματι αυξημένη από τον πίσω τροχό... Σε σημείο που ορισμένες φορές να νομίζω ότι έχω πάθει φούιτ πίσω! Όντας συνηθισμένος στα GP4000S, ορισμένες φορές έχω την αίσθηση ότι είναι λίγο πιο αργά τα καινούρια (το πίσω βασικά). Αλλά μπορεί και να είναι ιδέα μου!

Ταυτόχρονα, είπα να βάλω μια καινούρια ταινία στο τιμόνι. Πάλι λευκή, της FSA αυτή τη φορά, με φελό (για αυξημένη άνεση). Πράγματι είναι άνετη, μάλλον πιο άνετη από τη Fizik που είχα πριν. Μεγάλη επιτυχία, θεωρώ το γεγονός ότι κατάφερα να την περάσω στο τιμόνι μόνος μου, με άψογο (τελικά) τύλιγμα (μου πήρε δυο τρεις προσπάθειες βέβαια :-) ).


11 Μαρ 2013

Race report - Circuit Τσιπίδης (ΠΕΠΑ)

Παρά τα - χορταστικά - 320 χλμ. της προηγούμενης βδομάδας, έκανα δυο καλές προπονήσεις μέσα στη βδομάδα και αποφάσισα να συμμετέχω στο 1ο circuit (και 1ο αγώνα ΠΕΠΑ της σαιζόν). Η τοποθεσία γνωστή, η διαδικασία γνωστή. Ο καιρός ιδανικός! Μέχρι και ο προγραμματισμός των προπονήσεων των Ακαδημιών της ΑΕΚ ήταν υπέρ μου (αφού και οι δυο προπονητές των Ακαδημιών της ΑΕΚ θα ήταν στο Κωπηλατοδρόμιο για τον αγώνα, ο ένας ως συμμετέχων και ο άλλος ως αλυτάρχης!).

Άγχος ΔΕΝ είχα. Απόδειξη ότι κοιμήθηκα καλά και ήρεμα το προηγούμενο βράδυ! Σε προπονητικό επίπεδο, η αύξηση της ταχύτητας (με πολλά μικρά σπριντ) και η αντοχή στο όριο του γαλακτικού ήταν οι δυο βασικοί τομείς που προσπάθησα να εστιάσω. Αποδείχτηκε ότι έκανα πολύ καλά!
Με την καλύτερη παρέα στο αυτοκίνητο (το γιο!), ξεκίνησα για το Σχοινιά. Ο χρονικός προγραμματισμός μου σωστός: παραλαβή αριθμών στις 9:45, ετοιμασία μέχρι τις 10:15 (μαζί με "δημόσιες σχέσεις" στο Κωπηλατοδρόμιο όπου ήταν μαζεμένος πολύς καλός κόσμος!), παρακολούθηση της εκκίνησης της Γ όπου έτρεχαν άλλοι δύο Ble, και μετά 25 - 30 λεπτά ζέσταμα στο δρόμο. Το ζέσταμα περιελάμβανε και μερικά σπριντάκια για να "ξυπνήσουν" τα πόδια. (Απαραίτητο για τέτοιου είδους αγώνες!)

Η "εμπειρία" από δυο προηγούμενα circuit είχε διδάξει μερικά βασικά:

  • Στόχος μου θα ήταν να μείνω όσο περισσότερο μπορούσα στο πρώτο group
  • Για να μείνω εκεί, ΔΕΝ θα έκανα οικονομία δυνάμεων και αναπνοών: η "ξεκούραση" πρέπει να είναι μέσα στο group. Άρα, όσα ντεμαράζ άντεχα, τόσα νεμαράζ θα κυνήγαγα!
  • Μετά από κάθε στροφή, απαραίτητο το ορθοπέταλο!
  • Προσοχή στις γραμμές μου στις στροφές, για να μην πάρω κανέναν στο λαιμό μου, αλλά και προσοχή στους άλλους (αποδείχτηκε τελικά ότι υπάρχουν πλέον και πιο άπειροι από μένα!) για να μη με πάρει κάποιος στο λαιμό του!
Οι προσδοκίες / στόχοι ήταν να μη φάω γύρο και να μη μείνω εκτός κάποιου γκρουπέτου. 
Ο αγώνας ξεκίνησε όπως περίμενα, λίγα λεπτά μετά την εκκίνηση, άρχισαν τα ντεμαράζ. Γρήγορο "γέμισμα" στα 100 - 110 cadence, μου επέτρεπε να μένω στο 1ο group, συνήθως στο πίσω μισό. Η προσοχή στο 110%, στρωτές ανάσες, γρήγορο recovery μέσα στο group μόλις ηρεμούσαν λίγο τα πράγματα, ματιές μπροστά για να έχω τη συνολική εικόνα του αγώνα, επιλογή κάποιας γνωστής ρόδας μπροστά μου, χαλάρωμα του κορμού για καλύτερο έλεγχο του ποδηλάτου, συνεχές στροφάρισμα για να διώχνει το γαλακτικό οξύ... Όλα αυτά και πολλά ακόμα,  ταυτόχρονα στο μυαλό μου. Η αδρεναλίνη στο full, και η ιστορία με τα ντεμαράζ να επαναλαμβάνεται κάπου 10 - 15 φορές μέσα στην επόμενη μια ώρα! Δυο τρεις φορές χρειάστηκε να "γεφυρώσω" το χάσμα με την ουρά του 1ου group που δημιουργήθηκε μπροστά μου. Δεν περίμενα κάποια ρόδα να με τραβήξει σε αυτές τις περιπτώσεις... Αν την έβρισκα, τη χρησιμοποιούσα για λίγα μέτρα. Αν όχι, έκανα το bridging μόνος μου. Και τα κατάφερνα! Κάθε φορά ξανακόλλαγα στο πίσω μέρος του 1ου  group και ξεκίναγα τις ανάσες αποκατάστασης! 

Όταν άκουσα "3 γύροι ακόμα" περνώντας από τη γραμμή εκκίνησης, άρχισα να πιστεύω στο "θαύμα". Ότι θα μπορούσα να μείνω στο κυρίως group μέχρι το τέλος! Όνειρο πριν την εκκίνηση, αλλά όταν έχεις καθαρό μυαλό, μπορείς να κρίνεις και να αποφασίσεις, να αλλάξεις τους στόχους σου και τη στρατηγική σου, την ώρα του αγώνα! 

Από αναπνοές ήμουν καλά. Παρά την ελάχιστη προπόνηση που έχω κάνει (μέχρι τώρα) στο αναερόβιο, φάνηκε ότι η ισχυρή αερόβια βαση (που επέτρεπε στους παλμούς μου να πέφτουν στη Ζώνη 4 μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα) έκανε την περισσότερη δουλειά! Και μερικές διαλειμματικές τις τελευταίες εβδομάδες, συμπλήρωσαν!
Στην τελική ευθεία, είχα αναπνοές να σηκωθώ ορθοπέταλο, για να κολλήσω (για μια ακόμα φορά) στην ουρά του 1ου group... Αν τα κατάφερνα, θα έμπαινα - όπως μπορούσα - στο "παιχνίδι" του τερματισμού με sprint. Αλλά τα κουρασμένα πόδια μου, μου θύμησαν ότι: 
  • τα 320 χλμ. του προηγούμενου Σαββάτου (brevet Αταλάντης), 
  • τα 100 χλμ. προπόνησης μέσα στη βδομάδα και 
  • τα προηγούμενα 39 χλμ. του circuit με μέση ταχύτητα 36.5 km/h και με κάπου 15 ενδιάμεσα sprint, 
ήταν ό,τι καλύτερα μπορούσαν να κάνουν... Αισθάνθηκα τράβηγμα στους πίσω μηριαίους και δεν είχα δύναμη για ορθοπέταλο... Οπότε, κάθισα, ελάφρυνα 1 γρανάζι, πήρα την πιο αεροδυναμική θέση που μπορούσα και τερμάτισα ένα μίνι, ατομικό Time Trial των (τελευταίων) 500 μέτρων, με cadence 95, ταχύτητα 36 km/h, και διαφορά μερικά δευτερόλεπτα από το 1ο group.
Τερμάτισα ευτυχισμένος. Με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο. Με τη σκέψη ότι γι' αυτό τρέχω σ' αυτούς τους αγώνες, για να δω μέχρι πού μπορώ να ζορίσω τον εαυτό μου, πόσο μπορώ να τον ξεπεράσω, πόσο μπορώ να βελτιωθώ και να μάθω, διατηρώντας την ικανοποίηση και την ευχαρίστηση στα μέγιστα! 

Καλύτερα δεν θα μπορούσε να είναι! 

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...