Μια ακόμα μέρα στην Πάρνηθα

Η Ακαδημία της ΑΕΚ είχε σήμερα ραντεβού στην πλατεία της Βαρυμπόμπης, με σκοπό να κάνουν προπόνηση δύναμης: δηλαδή με MTB μέσα στα μονοπάτια των π. Βασιλικών Κτημάτων του Τατοΐου. Ο Μάνος είχε όρεξη και θα ακολουθούσε, παρόλο που το MTB δεν είναι το αγαπημένο του. Οπότε στις 8:30 είχαμε φορτώσει ένα MTB και μια κούρσα στο αυτοκίνητο και στις 9:00 ήμαστε στο σημείο του ραντεβού.
Όλοι οι γονείς που ΔΕΝ κάθονται στις καφετέριες, αλλά ακολουθούν την προπόνηση με τα δικά τους ποδήλατα (ευτυχώς έχει αρκετούς τέτοιους) είχαν φέρει τα MTB τους και ήταν έτοιμοι να ακολουθήσουν το Δημήτρη (Καραμπέρο) και τα παιδιά του, στα μονοπάτια της Πάρνηθας. Οπότε ήμουν ο μόνος που θα ακολουθούσε ασφάλτινη διαδρομή...
Μια σύντομη κουβέντα με το Δημήτρη, καθόρισε τα χρονικά περιθώρια και την υποψήφια διαδρομή: Ανάβαση Κατσιμίδι, κατάβαση Αγ. Μερκουρίου, αναστροφή στη Μαλακάσα και επιστροφή από τον ίδιο δρόμο για να μαζέψω μια ακόμα ανάβαση Αγ. Μερκουρίου! Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πολυ-άρεσε η ιδέα της δίωρης "μοναξιάς" αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές.
Αυτό που συνειδητοποίησα πολύ γρήγορα, είναι ότι όταν κάνεις προπόνηση ανάβασης, δεν είναι απαραίτητα κακό να είσαι μόνος σου. Έχεις τη δυνατότητα να καθορίσεις το ρυθμό σου χωρίς να παρασύρεσαι από κανέναν και χωρίς σκαμπανεβάσματα. Κι έτσι έκανα. Έπιασα ένα πολύ καλό ρυθμό, κρατώντας το στροφάρισμά μου στο 75+ και τους σφυγμούς στα όρια της Ζώνης 3 (και λίγο 4). Με παρέα τη μουσική από το iPod (μεγάλη υπόθεση όταν είσαι μόνος σου) και χαιρετώντας συχνά - πυκνά ποδηλάτες και περιπατητές / δρομείς κάθε είδους που κινούνταν είτε παράλληλα είτε αντίστροφα, η ώρα πέρναγε και η απόλαυση αυξανόταν! Διατηρώντας τους σφυγμούς σε normal επίπεδα, είχα τη δυνατότητα να απολαύσω τη θέα και τη φύση γύρω μου, με έναν τρόπο μοναδικό. Χρώματα φθινοπώρου, πράσινα και καφέ όλων των αποχρώσεων, δέντρα ψηλά και επιβλητικά, μονοπάτια που κλείνουν πονηρά το μάτι στους μαουντενάδες, όλα συνεισφέρουν στη δημιουργία μιας εικόνας που δύσκολα βρίσκεις όμοιά της. Η Πάρνηθα έχει γίνει αγαπημένο βουνό και συνεχώς με καλεί κοντά της.
Τον Άγιο Μερκούρη τον κατέβηκα πρώτη φορά. Πάντα τον ανέβαινα (έχοντας φτάσει στη βάση του, από τον Αυλώνα). Αυτή τη φορά, είχα την ευτυχία να απολαύσω τη θέα που προσφέρει, δύο φορές: μία κατεβαίνοντας προς Μαλακάσα και άλλη μία ανεβαίνοντας, μετά τη σύντομη στάση μου στην πλατεία της Μαλακάσας. Ανέβηκα κάνοντας ατομικό ρεκόρ! Παρόλο που δεν προσπάθησα, και παρόλο που ΔΕΝ πήγα "σκασμένος", το γεγονός ότι:

• Έφαγα στη στάση μου στη Μαλακάσα, αλλά "συμπλήρωσα" και με ένα τζελάκι λίγο πριν την έναρξη της ανάβασης.
• Έχω δυναμώσει τα πόδια μου, αλλά και τον κορμό, μέσω της προπόνησης με βάρη που κάνω 1 - 2 φορές τη βδομάδα, τις τελευταίες 5 βδομάδες (4 βδομάδες Preparation και 1η βδομάδα Base 1
• Κράτησα σταθερό ρυθμό (75+) και έμεινα χαλαρός στο πάνω μέρος του σώματος.

είχε σαν αποτέλεσμα να ανέβω με ταχύτητα που δεν έπεσε ποτέ σε μονοψήφια νούμερα και βέβαια δεν μπόρεσα παρά να κάνω τη σύγκριση με τον παλιό Φραγκίσκο, που ανέβαινε τον Άγιο Μερκούριο με 7  - 8 km/h αγκομαχώντας...
Δεν έγινα βέβαια ανηφορίστας (ούτε και πρόκειται ποτέ, με τα ~90 κιλά, του 1,90μ. σώματός μου) αλλά ο στόχος μου είναι να είμαι καλύτερος από τον περσινό εαυτό μου, και είμαι σε καλό δρόμο!
Η πλατεία της Βαρυμπόμπης είναι καλό σημείο για εκκίνηση και τερματισμό, αφού προσφέρει (εκτός από τις καφετέριες) και την ευκολία του "Φούρνου της Βαρυμπόμπης" που φτιάχνει τόσο εξαιρετικό καφέ, όσο και κάποια φαινομενικά ιδιαίτερα καλά αλμυρά και γλυκά (δεν τα δοκίμασα!). Αλλά βέβαια, ας μην ξεχνάμε και το άλλο καλό σημείο εκκίνησης, το Σμηνίτη, με το φιλόξενο και bike-friendly "Εν έτει 1929"! Πρέπει να περνάμε κι από κει πού και πού!