Τερματίζοντας την 1η μου Σπαρτακιάδα, αισθάνθηκα τα ίδια και κάτι παραπάνω! Χαρά, συγκίνηση, ικανοποίηση. Όλα μαζί! Δεν είχα ούτε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό στόχο, ούτε κάποια "στρατηγική". Είχα στόχο να τερματίσω εντός χρόνου, να το ευχαριστηθώ, να το ζήσω και "ει δυνατόν" να μην είμαι τελευταίος! Είμαι λοιπόν πολύ χαρούμενος που όλοι οι παραπάνω στόχοι επιτεύχθηκαν!
Πριν
Πριν - επί μια βδομάδα - είχα ένα αδιόρατο άγχος... "Θα μείνω με το group πριν το ελεύθερο;", "Θα βρω γκρουπάκι μετά το ελεύθερο;", "Θα αντέξω στις ανηφόρες;", "Θα φτάσω εντός χρόνου;" κι άλλα τέτοια... Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα χάλια... Όσο χάλια είχα κοιμηθεί και πριν το 300άρι της Αταλάντης. Άγχος...Πρωινή εκκίνηση από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ευτυχώς η σύντροφος με πήγε μέχρι εκεί κι έτσι γλίτωσα το - επιπλέον - άγχος της μετακίνησης, στάθμευσης αυτοκινήτου κλπ. Της οφείλω πολλά και μεγάλα ευχαριστώ, αλλά θα επανέλθω! Ένα φιλί για ξεπροβόδισμα, και με "παρέδωσε" στον Παναγιώτη (Κοκκαλιάρη). Το ίδιο ακριβώς (συμμετρικά) έκανε και η σύντροφος του Παναγιώτη, αν αυτό σας λέει κάτι για την ψυχολογία όσων αφήνουμε πίσω μας κάθε φορά που παίρνουμε τους δρόμους για να κάνουμε την τρέλα μας... Η γυναίκα του Παναγιώτη, των δεκάδων brevet όλων των αποστάσεων, του Παναγιώτη που έχει κάνει PBP (1200 χλμ), αισθάνθηκε την ανάγκη να ξέρει ότι κάποιος / κάποιοι θα "έχουν το νου τους" στο σύντροφό της!
Πάμε
Πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος στην εκκίνηση. Ευχές, χαμόγελα, αδιόρατο άγχος και ανησυχία (κυρίως για την ασφαλή μετακίνηση). Η διοργάνωση εξαιρετική. Μηχανές πολλές, αυτοκίνητα συνοδείας, τροχαία, κλείσιμο των διασταυρώσεων, άνοιγμα των διοδίων, δέσμευση λωρίδας στην εθνική οδό, ειδική σήμανση παντού (ηλεκτρονικές πινακίδες, ειδική φωτεινή σήμανση, κορίνες, κλπ.). Με εξαίρεση μια κορίνα που εκτοξεύθηκε κατά πάνω μου, τη χτύπησα λίγο με τον μπροστινό τροχό και με ανησύχησε στιγμιαία, όλα κύλησαν ομαλά μέχρι και το 82 χλμ. στην Κόρινθο, στην ανασυγκρότηση. Η προσοχή μου ήταν συνεχώς τεταμένη. Αισθάνομαι άνετα μέσα σε γκρουπ πλέον, ξέρω ότι δεν κάνω κάτι που να τρομάζει τους γύρω μου, αλλά - για να είμαι ειλικρινής - δεν εμπιστεύομαι όλους όσους βρίσκονται γύρω μου. Προτιμώ να περιστοιχίζομαι από γνωστές ρόδες και το επιδιώκω. Ταυτόχρονα, έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το "escape route". Μου χρειάστηκε μια φορά, στη διάρκεια αυτών των πρώτων 80 χλμ., όταν συνέβη μια "χαζοπτώση" μπροστά μου. Υπενθύμιση ότι κάτι μικρό και ασήμαντο μπορεί να ανατρέψει σχέδια και φιλοδοξίες...
Εντυπωσιακή η αίσθηση του να είσαι μέρος ενός μεγάλου γκρουπ που κινείται στην εθνική οδό, με συνοδεία περιπολικών και μηχανών, με τα διόδια να ανοίγουν για να περάσεις, με λωρίδα κυκλοφορίας αποκλεισμένη από την υπόλοιπη κυκλοφορία κλπ. Μοναδική αίσθηση, μοναδική εμπειρία, μέρος της εμπειρίας "Σπαρτακιάδα".Η στάση στην Κόρινθο είχε ειδικές ράμπες για να "παρκάρουμε" τα ποδήλατα, είχε χυμό πορτοκάλι και σάντουιτς, είχε την ένταση της αναμονής για το "ελεύθερο" αλλά και την ανακούφιση του ξε-καβαλλήματος μετά από 80 χλμ...
Τα λίγα χιλιόμετρα μετά τη στάση και μέχρι τις πρώτες ανηφόρες στο Σολωμό και στο Χιλιομόδι βγήκαν με γρήγορα γκρουπ. Μετά είχε μικρότερα γκρουπάκια... Οι φιλόδοξοι έμειναν μπροστά, οι πιο συνεσταλμένοι (όπως εγώ) πιο πίσω. Τα χιλιόμετρα έβγαιναν γρήγορα... Δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ τις πρώτες φορές που ανέβαινα προς Χιλιομόδι, στα πρώτα brevet της Νεμέας, τότε που χρειαζόμουν οπωσδήποτε στάση στο φούρνο στο Χιλιομόδι για να συνέλθω! Έχω διανύσει πολύ (ποδηλατικό) δρόμο από τότε και είμαι περήφανος γι' αυτό. Το να θυμάσαι από πού ξεκίνησες, δίνει αξία και προοπτική! Τώρα πια μπορώ να ανεβαίνω τέτοιες ανηφόρες σβέλτα και να συνεχίζω στις επόμενες χωρίς στάση! Δε με πειράζει αν μένω πιο πίσω από τους "ανηφορίστες"!
Με γνωστές ή λιγότερο γνωστές ρόδες και για λίγη ώρα μόνος μου, έφτασα μέχρι τους Μύλους. Αισθάνθηκα και λίγο "προ" όταν μου τέλειωσε το νερό και ανεφοδιάστηκα εν κινήσει από το αυτοκίνητο του γιατρού της διοργάνωσης! Ένα απλό σήκωμα του χεριού μου κα ήρθε δίπλα μου, πήρε το παγούρι μου και μου το ξαναέδωσε γεμάτο με δροσερό νερό. Μικρές απολαύσεις, σημαντικές στιγμές που τυπώνονται στη μνήμη... Το ίδιο σκηνικό (γέμισμα εν κινήσει) έμελλε να επαναληφθεί και αργότερα με μηχανάκι που μας υποστήριζε, κάπου στην ανάβαση του Κωλοσούρτη. Έμελλε επίσης να πάρω νερό από αυτοκίνητα υποστήριξης άλλων αθλητών (τις θερμές μου ευχαριστίες σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έμειναν 8 - 10 ώρες μέσα στα αυτοκίνητά τους και πηγαινοέρχονταν στη διαδρομή - δεν βοήθησαν μόνο τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά όλους τους αγωνιζόμενους!).
Στους Μύλους, ο ανεφοδιασμός με νερό και μπανάνες, συνοδεύτηκε με μια Coca-Cola και με στάση περίπου 15 λεπτών. Μετά ξεκίνησε η ανάβαση... Όχι απότομη, αλλά ατέλειωτη. Ούτε και ξέρω πότε ακριβώς τελείωσε... Βρήκα κάποιες ρόδες στο ρυθμό μου (μια που θυμάμαι ήταν της μιας από τις τρεις συμμετέχουσες αθλήτριες, της Nickie Hemmings) αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως όταν κάποια στιγμή πήγα να σουρώσω, ο Παναγιώτης ήταν εκεί, να μου βάλει μια φωνή και να κατεβάσω ένα θαυματουργό τζελάκι! Δίδαγμα (πρακτικό και ουχί ηθικό!): Οι ενεργειακές μπάρες είναι καλές για την ομαλή τροφοδοσία του οργανισμού (το σύστημα των 45 λεπτών που έχω καθιερώσει δούλεψε μια χαρά), αλλά όχι για τις παρατεταμένες και απαιτητικές ανηφόρες! Εκεί χρειάζεται τζελάκι! Ένα που μας δόθηκε στην εκκίνηση και ένα που δανείστηκα κάποια στιγμή αρκετά αργότερα από τον Αλέξανδρο (thanks φίλε!) αποδείχτηκαν απαραίτητα. (Την Κυριακή το βράδυ έβαλα παραγγελία για τζελάκια - δεν ξαναπάω σε αγώνα χωρίς αυτά!).
Κατάφερα να απολαύσω τη θέα και την ομορφιά της διαδρομής (ΟΚ, ίσως όχι σε όλα τα κομμάτια, αλλα σε πολλά!). Στάσεις, άλλες πλην των υποχρεωτικών στα control δεν έκανα (εκτός από 1 - 2 του λεπτού για να πάρω νερό από κάποιο σταθμευμένο αυτοκίνητο υποστήριξης). Κι αυτό, μεταξύ άλλων, (η έλλειψη στάσεων και "χαζέματος") είναι κάτι ακόμα που διαφοροποιεί τη Σπαρτακιάδα από κάποιο brevet... Έκανα 9h 50min καθαρό ποδήλατο και 10h40min μεικτό χρόνο! Δηλαδή ~45 λεπτά στάσεων στα 3 control και μόλις 5 λεπτά επιπλέον στάσεων! Για την ιστορία - και μόνο - έφτασα 192ος μεταξύ 223 τερματισάντων. Όπως είπα και στην αρχή, ο στόχος ήταν (α) να τερματίσω και (β) να μην είμαι τελευταίος!
Το κομμάτι από την Τρίπολη μέχρι τον τερματισμό ΔΕΝ είναι τόσο εύκολο όσο ήλπιζα. Δεν έχει μόνο κατηφόρες... Έχει και ευθείες και ανηφόρες! Αλλά όταν πιάσεις το τελευταίο πυροβολείο και λίγο μετά δεις ότι είσαι στο 225 χλμ. της διαδρομής, ξέρεις ότι το μόνο που μένει είναι να είσαι προσεκτικός στο "κατέβασμα" προς τη Σπάρτη! Η είσοδος στην πόλη είναι (φυσικά) συγκινητική, κάποια μηχανή μας περίμενε (μαζί με το Γιάννη Τσίγκα) να μας συνοδεύσει στα τελευταία μέτρα και για να "αναγγείλει" την άφιξή μας για να εισπράξουμε το χειροκρότημα όσων (λίγων είναι η αλήθεια) μας περίμεναν στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης.
Συνολικά, θα έλεγα ότι έκανα τη Σπαρτακιάδα σε κάποια κομμάτια της με "αγωνιστικό ρυθμό" και σε κάποια άλλα με "μπρεβετάδικο" ρυθμό! Σίγουρα θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερο χρόνο, αλλά νομίζω ότι έκανα ακριβώς όσο χρόνο έπρεπε, για να το ευχαριστηθώ, να το απολαύσω, να τυπωθεί στη μνήμη μου ως μια όμορφη ανάμνηση!Η βραδινή αποκατάσταση περιελάμβανε μακαρονάδα, πίτσα και μπύρα σε "ψαγμένο" ιταλικό εστιατόριο, παγωτό σε καλό cafe της πλατείας, πολύ γέλιο και πειράγματα με όλη την Ble - και όχι μόνο - παρέα.
Η ανάπαυση στο Sparta inn ήταν απολαυστική για μένα, αλλά όχι τόσο για το συγκάτοικο (Παναγιώτη) που δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με την ένταση των ηχείων που έπαιζαν Σφακιανάκη σε κοντινό μπαρ! Εμένα πάλι, δεν κατάφεραν να με αποσπάσουν από το θεάρεστο (και ηχηρό όπως επαλήθευσε το πρωί ο Παναγιώτης!) έργο μου (τον ύπνο μου!).
Ξηροκάμπι
Με αρκετά λιγότερο άγχος, παρόλο που πάλι δεν ήξερα τι να περιμένω, κατάφερα να ξεκουραστώ αρκετά και να αισάνομαι "έτοιμος" για τον αγώνα του Ξηροκαμπίου, την Κυριακή το πρωί. Η Β εκκίνησε μόνη της, η διαδρομή των 20 χλμ. γύρω από το Μιστρά ήταν όμορφη και κατάφερα να ακολουθήσω το γκρουπ χωρίς πρόβλημα σε όλα τα ανηφορικά κομμάτια. Ακολουθώντας το παράδειγμα των έμπειρων (πάντα τους παρατηρώ όταν είμαι μαζί τους σε γκρουπ), ρούφηξα το τζελάκι μου την ίδια στιγμή που τους είδα να κάνουν το ίδιο κι εκείνοι, κι έτσι ήμουν "έτοιμος" όταν δόθηκε το ελεύθερο.Το ανηφορικό κομμάτι ήταν μόνο 2 - 3 χιλιόμετρα. Πιθανότατα θα μπορούσα να το πάω και πιο δυνατά, αλλά φοβήθηκα απροειδοποίητες κράμπες (είχα κάποια σημάδια την προηγούμενη μέρα!). Έτσι κράτησα ένα σβέλτο ρυθμό στην ανάβαση και μόλις άρχισε το "τεχνικό" ευθύ και κατηφορικό κομμάτι, έκανα αυτό που ξέρω καλά: ρυθμό time trial με ~ 250 - 260 Watt και 90 cadence! "Μάζεψα" μερικούς που είχαν καεί στην ανηφόρα πριν, έκανα επίδειξη τεχνικής περνώντας ανάμεσα από τα σπίτια του χωριού, τους χειροκροτούντες πιτσιρικάδες (και όχι μόνο), τις φωσφοριζέ κορίνες που σημάδευαν τις λακκούβες (άψογη και πάλι η διοργάνωση) και τους εθελοντές με τα κίτρινα γιλέκα και τις κόκκινες σημαίες που φύλαγαν τις διασταυρώσεις και τερμάτισα δυνατά στην πλατεία του χωριού, μπροστά από το δήμαρχο και τον παπά του χωριού!
Αγώνας της μιας ανάσας! Πλάκα είχε, το διασκέδασα αρκούντως ΚΑΙ αυτό!
Επιστροφή
Ο φίλος μου ο Παναγιώτης δεν με άφησε μόνο ούτε στην επιστροφή! Ο Δημήτρης (Πικιώνης) είχε κατεβάσει αυτοκίνητο στη Σπάρτη. Οπότε είχε χώρο να "φορτώσει" εκτός από τον Παναγιώτη και το Στέλιο, και εμένα! Αφού διερευνήσαμε κάποιες όμορφες διαδρομές, υποψήφιες για επόμενα brevet, κάναμε στάση για εξαιρετικά σουβλάκια στους Μύλους και φτάσαμε στην Αθήνα γύρω στις 18:00, γεμάτοι κούραση, ικανοποίηση, κέφι και όμορφες εικόνες.
Ευχαριστίες
Ξεκινάω από τα σημαντικά! Η σύντροφος, η οποία όχι μόνο ανέχεται τις πολλές ώρες απουσίας σε προπονήσεις και το θόρυβο του εργόμετρου στο σπίτι, όχι μόνο με πήγε στο Στάδιο στις 6:00 το πρωί, αλλά υπέμεινε και στωικά την απουσία μου για ένα (ακόμα) Σαββατοκύριακο, αναλαμβάνοντας εξ' ολοκλήρου τα της οικίας. Ένα ευχαριστώ, λεκτικό ή / και έμπρακτο, δεν είναι αρκετό... Μόνο αν έχουμε την υποστήριξη των δικών μας ανθρώπων, μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να ξεδίνουμε! Ας μην το ξεχνάμε αυτό!
Οι διοργανωτές και οι εθελοντές, τροχονόμοι κλπ. σίγουρα αξίζουν πολλά ευχαριστώ και τους τα είπαμε και στην απονομή, το βράδυ του Σαββάτου, στο κλειστό γυμναστήριο της Σπάρτης! Οι οδηγοί των αυτοκινήτων υποστήριξης - όπως ήδη ανέφερα - ήταν πάντα εκεί, δίπλα μας!
Αλλά ακόμα περισσότερη ώρα δίπλα μας ήταν οι φίλοι, συνποδηλάτες: ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης, ο Κώστας και κάμποσοι ακόμα που δεν θυμάμαι ή που δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομά τους! Ευχαριστώ παιδιά!
Οι διοργανωτές και οι εθελοντές, τροχονόμοι κλπ. σίγουρα αξίζουν πολλά ευχαριστώ και τους τα είπαμε και στην απονομή, το βράδυ του Σαββάτου, στο κλειστό γυμναστήριο της Σπάρτης! Οι οδηγοί των αυτοκινήτων υποστήριξης - όπως ήδη ανέφερα - ήταν πάντα εκεί, δίπλα μας!
Αλλά ακόμα περισσότερη ώρα δίπλα μας ήταν οι φίλοι, συνποδηλάτες: ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης, ο Κώστας και κάμποσοι ακόμα που δεν θυμάμαι ή που δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομά τους! Ευχαριστώ παιδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου