22 Οκτ 2012

World Press Cycling Championship - Ρέθυμνο 2012

Ας ξεκινήσω με τις ... διευκρινήσεις: δημοσιογράφος ΔΕΝ είμαι. Αλλά απέκτησα δικαίωμα συμμετοχής στη συγκεκριμένη διοργάνωση, λόγω των άρθρων που δημοσίευσα στο περιοδικό Cycle Ride και χάρις στο φίλο μου Γιώργο (Καραγιάννη) και τον Αλέξανδρο (Κωστόπουλο) - υπεύθυνο ύλης του περιοδικού και συγκάτοικο αυτές τις τρεις μέρες! Να σημειώσω δε, ότι ο διοργανωτής επαλήθευσε την αλήθεια των ισχυρισμών όλων όσων έστειλαν αίτηση εγγραφής στον αγώνα και "έκοψε" όσους δεν μπορούσαν να τεκμηριώσουν τη "δημοσιογραφική" (έστω και με την ευρεία έννοια) ιδιότητα!

Μετά από μια βδομάδα με πολύ δουλειά, προερχόμενος από την κούραση της Σπαρτακιάδας και από μια ίωση (με δέκατα) που με κρεβάτωσε την προηγούμενη Κυριακή, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος - μέχρι και την Τετάρτη - ότι τελικά θα θέλω και θα μπορώ να πάω στο Ρέθυμνο. Μια κουβέντα με το Γιώργο και μια αλληλο-παρακίνηση μας έφερε την Πέμπτη το βράδυ, γύρω στι 21:30 στον Πειραία, με το αυτοκίνητο του τρίτου της παρέας (Αλέξανδρου), φορτωμένο με τα τρία ποδήλατα και τις αποσκευές μας. Παραλάβαμε τα εισητήρια μας και φάγαμε ολίγο υδατάνθρακα σε ιταλικό της περιοχής, περιμένοντας να λήξει η απεργία (στις 24:00) και να φύγουμε. Όπως και έγινε. Η εσωτερική τρίκλινη καμπίνα ήταν ιδιαίτερα φιλόξενη και μετά από αρκετή κουβέντα - επί παντός επιστητού - στο σαλόνι, αποσυρθήκαμε και ξεραθήκαμε!

Πρωινό ξύπνημα με την άφιξη (στις 9:00), οδήγηση απ' ευθείας από τη Σούδα στο Ρέθυμνο και άφιξη στο σημείο εκκίνησης όπου μέσα σε λίγη ώρα, το κλίμα έχει γίνει εορταστικό, και η οργάνωση έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει τις αρετές της. Μεγάλο "μπαλόνι - σκέπαστρο", ράμπα εκκίνησης, μουσική υπό την επιμέλεια τοπικού ραδιοφωνικού παραγωγού, ανακοινώσεις σε τέσσερεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά), συνεντεύξεις από τοπικά κανάλια (ναι είπα κι εγώ δυο κουβέντες!) και άλλα...

Η πρώτη μέρα περιλαμβάνει ένα σπριντ 300 μέτρων. Είναι πιο δύσκολο απ' ό,τι ακούγεται. Η επιλογή γραναζιού για την εκκίνηση και οι αλλαγές γραναζιών στην πορεία πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά διαλεγμένα... Πρέπει να "γεμίσεις" γρήγορα το πάτημά σου και να τερματίσεις με 110 - 130 στροφές στα πόδια! Μου πήρε 100 ολόκληρα μέτρα (όπως είδα μετά, από τα στοιχεία του Garmin) να "γεμίσω" (πράγμα που σημαίνει ότι έπρεπε να έχω ξεκινήσει με πιο ελαφρύ πάτημα!). Μετά κράτησα 114 cadence και τερμάτισα με 50.8 km/h ταχύτητα. Χρόνος 29.921 sec. Έλεγα ότι κάτι κάτω από 30 sec έπρεπε να είναι ο στόχος μου, οπότε ήμουν ικανοποιημένος... Βέβαια, η θέση μου (13ος στους 20) έδωσε μια πρώτη ένδειξη για το επίπεδο των υπόλοιπων συμμετεχόντων. Υψηλό! Ένδειξη που επαληθεύτηκε τις επόμενες μέρες!

Μετά την τακτοποίηση στο δωμάτιο με την ωραία θέα, πήγαμε με το Γιώργο με τα ποδήλατα στο κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου για φαγητό, παγωτό και βόλτα. Αποδείχτηκε (αναμενόμενο) ο ιδανικός τρόπος να γνωρίσω στα γρήγορα την πόλη αφού μέσα σε ελάχιστο χρόνο είδαμε όλα τα γραφικά στενά της παλιάς πόλης και πήρα μια καλή τουριστική εικόνα του τόπου.

Το φαγητό κάτω από τη "Φορτέτσα" δεν ήταν καλό, αλλά το παγωτό μέσα στην παλιά πόλη ήταν πολύ καλύτερο!

Μιάμιση ώρα απογευματινός ύπνος και μετά το ποδηλατικό κους-κους στο λόμπυ του ξενοδοχείου, συμφωνήσαμε (και οι τρεις μαζί αυτή τη φορά) να πάμε για βραδινό στην πόλη. Αυτή τη φορά, το Ιταλικό που μου σύστησε τηλεφωνικά, συνάδελφος Ρεθυμνιώτης ήταν πολύ καλό!

Η δεύτερη μέρα είχε τον αγώνα χρονομέτρου. Από το πρωί, σε όλο τον παραλιακό δρόμο κυκλοφορούσαν περιπολικά και φορτηγά της αστυνομίας που απομάκρυναν και τα τελευταία αυτοκίνητα (είχαν βάλει ειδοποιήσεις στα παρμπροζ από την προηγούμενη). Εντυπωσιάστηκα (και τις τρεις μέρες) από την κινητοποίησητων τοπικών αρχών και φορέων. Ήταν - νομίζω από τους βασικούς παράγοντες για την επιτυχία της διοργάνωσης. Περάσαμε το πρωινό χαλαρώνοντας στο ξενοδοχείο και από τις 13:00 και μετά ήμαστε στην εκκίνηση για προετοιμασία και ζέσταμα. Η διαδρομή ήταν ευθεία, με δύο αναστροφές και περιελάμβανε δυο γύρους. Συνολικά ~ 12 χλμ. Το οδόστρωμα κακό και ο αέρας αρκετός. Οι συμβουλές του Αλέξανδρου (έμπειρος και γνώστης) ήταν για υψηλό στροφάρισμα, προσοχή και ηρεμία στις αναστροφές, και κίνηση στη μία άκρη της διαδρομής για να αποφεύγουμε όσο το δυνατόν, τις σπηλιάδες από τη θάλασσα. Όλες αποδείχτηκαν σωστές και χρήσιμες.

Κατάφερα να κρατήσω μέσο cadence 100, τους σφυγμούς μου σταθερούς μεταξύ 174 - 180 και να τερματίσω σε 19' 34" (μ.ω.τ. 33.9 km/h). Έχοντας βάλει στόχο < 20 min, ήμουν και πάλι ικανοποιημένος από την προσπάθειά μου, αλλά το επίπεδο... 18ος μεταξύ των 19 που έτρεξαν (είχε και μερικούς που "λάκισαν"!). Μόνο το φίλο μου το Γιώργο πέρασα! Ενδεικτικά, οι κορυφαίοι χρόνοι ήταν 16΄15" με 16'30" και ο Αλέξανδρος (απείρως καλύτερος αθλητής από μένα) έκανε 17'15"! Σίγουρα, μια πιο εξειδικευμένη και πιο συστηματική προπόνηση, θα βελτίωνε τα νούμερά μου... (στόχος για το 2013!)

Η υπόλοιπη μέρα, είχε ανάπαυση στο ξενοδοχείο, πολύ ποδηλατική κουβέντα, φαγητό στον εξαιρετικό μπουφέ, γνωριμία, κουβέντα και ποτάκι με μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής ποδηλασίας, το Γιώργο Λεβεντάκη. Έναν όμορφο και καθαρό άνθρωπο.

Αλέξανδρος, Γιώργος και υπογράφων,
λίγο πριν την εκκίνηση της 3ης μέρας
Η τρίτη μέρα μας βρήκε από νωρίς στο γνωστό πια χώρο εκκίνησης (στην πλατεία Αγνώστου Στρατιώτη) μια και η εκκίνηση του τρίτου και πιο δύσκολου αγώνα, αυτού της αντοχής 65 χλμ. ήταν προγραμματισμένη για τις 11:00).

Έχοντας καταλάβει το επίπεδο, ήξερα τι να περιμένω... Έβαλα πείσμα να μείνω με το πρώτο γκρουπ μέχρι την 1η ανηφόρα και το κατάφερα. Κόλλησα σε όλα τα ντεμαράζ που έγιναν, διατηρώντας την ψυχραιμία μου, σφίγγοντας τα δόντια και εκμεταλλευόμενος οποιαδήποτε ρόδα έβρισκα μπροστά μου... Μέση ταχύτητα σε αυτά τα πρώτα 10 χλμ.: ~ 42 km/h!!! Και έμεινα εκεί! Είμαι περήφανος γι' αυτό! Φυσικά, όταν η κλίση έπιασε το 4 - 7 % ήταν αδύνατο να παραμείνω! Κράτησα όμως τους παλμούς μου ψηλά, το cadence μου στο 90, και τρώγοντας κάθε 30' μπόρεσα να κλείσω το πρώτο lap (32 km) με μ.ω.τ. 32 km/h. Γκρουπαρίστηκα με το Γιώργο, έναν Ιταλό και έναν Ρώσο για αρκετή ώρα και παρόλο που ο 2ος γύρος πήγαινε πιο αργά, άρχισα να "βλέπω" τερματισμό!

Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη μέσα από χωριά της περιοχής του Ρεθύμνου. Αλλά ακόμα πιο όμορφη γινόταν από τον κόσμο που ήταν παντού, χειροκροτούσε, φώναζε μπράβο (περισσότερο στους Έλληνες ;-)) και έδινε κουράγιο! Οι εθελοντές και οι συνοδοί ήταν υπέροχοι. Ακόμα και όση ώρα έμεινα μόνος μου (και ήταν αρκετή μέχρι να ξανα-γκρουπαριστώ) είχα μονίμως δίπλα μου μηχανάκι που με κάλυπτε και αν χρειαζόταν μου άνοιγε δρόμο!

Θα ήθελα να είχα τερματίσει σε λιγότερο από 2 ώρες, αλλά δεν τα κατάφερα... Δεν είχα ούτε τα πόδια ούτε τα πνευμόνια! Ο χρόνος μου,  2h 5' 50" δεν ήταν αρκετός να με ξεκολλήσει από την τελευταία θέση της κατηγορίας μου (άφησα κάποιους πίσω μου, αλλά από άλλες κατηγορίες - και βέβαια μην ξεχνάμε κι αυτούς που δεν τερμάτισαν, ναι είχε και τέτοιους, ακόμα και στη δική μου κατηγορία). Αυτή τη φορά με πέρασε κι ο φίλος μου ο Γιώργος (για 2' 16")! Αναμενόμενο, αφού είναι καλύτερος από μένα στην αντοχή και στις ανηφόρες! Αυτό που ίσως δεν ήταν αναμενόμενο, αλλά είπαμε το επίπεδο ήταν υψηλό, ήταν ότι ακόμα κι ο Γιώργος, δεν κατάφερε να περάσει στην κατηγορία του, κανέναν άλλον! Ο χρόνος του 1ου ήταν 1h 40' και των περσσότερων κάτω από 1h 50'. Είπαμε, στόχοι για του χρόνου ;-)
Χανιά
Μετά από ντουσάκι και μάζεμα ρούχων και ποδηλάτων, αναχωρήσαμε από το Ρέθυμνο κατά τις 14:00, με προορισμό τις Πηγές Αργυρούπολης, κοντά στην Επισκοπή. Αν ποτέ βρεθείτε στην περιοχή, πηγαίνετε για κρεατοφαγία στην περιοχή και θα με θυμηθείτε! Παρέα μας και ο Γιώργος (Λεβεντάκης) με τη σύζυγο, για ακόμα λίγη ποδηλατική και όχι μόνο κουβέντα.


Το τριήμερο ολοκληρώθηκε με περίπατο στα Χανιά, και παγωτό στον "Ιταλό" (σημειώστε το) πριν επιβιβαστούμε στο καράβι μας. Εκεί (ξανα)φάγαμε και αφου χτυπήσαμε από 3 - 4 τσικουδιές, τιμήσαμε την καμπίνα μας μέχρι τις 6:00 το πρωί της Δευτέρας, που μας βρήκε στον Πειραιά. 


Χανιά

Απολογισμός
Μια διαφορετική - για μένα - ποδηλατική εμπειρία, που σίγουρα άξιζε. Διοργάνωση άλλου επιπέδου από αυτές που είχα δει μέχρι τώρα, και γνωριμία με ανθρώπους του χώρου που μπορούν να διδάξουν πολλά.
Κρατάω, την καλή προσπάθεια που έκανα και τα αξιοπρεπή αποτελέσματα, αφού δεν ήμουν μίλια μακριά, πίσω και μόνος μου! Σίγουρα θα ήθελα να γίνω πιο ανταγωνιστικός στο μέλλον, πάντα διατηρώντας προσωπικές και άλλες ισορροπίες.
Η καλή παρέα, του Γιώργου (Καραγιάνη) και του Αλέξανδρου (Κωστόπουλου) (αλλά και του Παντελή (Πατέλου) και του Γιώργου (Λεβεντάκη)) ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις για να ευχαριστηθώ και να απολαύσω το εγχείρημα!

12 Οκτ 2012

Απολογισμός 2012 (και όχι μόνο)

Η συμμετοχή μου στο World Press Cycling Championship στο Ρέθυμνο (περισσότερα σε ξεχωριστό post - stay tuned), ήταν η κορύφωση και ταυτόχρονα η ολοκλήρωση μιας απολαυστικής, ποδηλατικά και όχι μόνο περιόδου! Κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό της χρονιάς από ποδηλατική σκοπιά, γίνεται φανερή η "πρόοδος". Μια πρόοδος που προκύπτει από την αύξηση των χιλιομέτρων και ωρών πάνω στο ποδήλατο, από την αύξηση της απόλαυσης αλλά και της δέσμευσης (προς τους προπονητικούς και αθλητικούς στόχους).

Μια γρήγορη αναδρομή στα "χρόνια της 2ης ποδηλατικής νιότης":
  • 2009: 
    • 1 brevet (Πύργος-200 km), 
    • 1 GBI
  • 2010: 
    • 3 brevet των 200 km (Νεμέα, Πύργος, Λάρισα), 
    • 1 GBI
  • 2011: 
    • 4 brevet των 200 km (Νεμέα, Πύργος, Θήβα, Λάρισα), 
    • 1 αγώνας χρονομέτρου (Νεμέα), 
    • 1 GBI
  • 2012: 
    • 5 brevet των 200 km (Νεμέα, Πύργος, Θήβα, Λάρισα, Αττική), 
    • 1 brevet των 300 km (Αταλάντη), 
    • Αγώνας circuit (Μαρκόπουλο), 
    • Αγωνιστικό διήμερο Νεμέας (χρονόμετρο + αντοχή), 
    • Attica 3 Races (χρονόμετρο, circuit, αντοχή), 
    • 1 GBI 
    • Σπαρτακιάδα (1η για μένα, η φετεινή, 24η) + αγώνας αντοχής Ξηροκάμπι
    • World Press Cycling Championship. Διεθνής αγώνας (σπριντ + χρονόμετρο + αντοχή)
Είναι νομίζω εμφανής η πρόοδος και είμαι ήδη σε σκέψεις για τον καθορισμό των στόχων του 2013!

Μια αναβάθμιση

Είπα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου και άλλο ένα στο γιο μου...

"Απέσυρα" ένα παλιό, απλό, SIGMA κοντεράκι που είχα πάνω στο παιδικό MTB και πήρα με έκπτωση το Garmin Edge 800. Πιθανότατα δεν ήταν απαραίτητη μια τέτοια κίνηση, αλλά είπαμε: δώρο!

Το 705 (το οποίο είναι πλήρως λειτουργικό, αλλά κάνει μερικές "κουτσουκέλες" που και που..) το πέρασα στο ποδήλατο του γιου. Θα χαρεί πολύ νομίζω ;-)


10 Οκτ 2012

24η Σπαρτακιάδα & Ξηροκάμπι

Έχω κάνει πολλές φορές 200 - 220 χλμ... Έχω κάνει κι ένα 300άρι brevet (325 χλμ)... Κάθε φορά που πετυχαίνω έναν ποδηλατικό στόχο - ξέρετε, από αυτούς που βάζει κανείς στον εαυτό του για να έχει κάτι να "κυνηγάει" - αισθάνομαι μια ικανοποίηση, ίσως και μια συγκίνηση. Έτσι είχα αισθανθεί όταν τερμάτισα το πρώτο μου 200άρι brevet, το πρώτο μου 300άρι brevet, τον πρώτο μου αγώνα αντοχής, κλπ...
Τερματίζοντας την 1η μου Σπαρτακιάδα, αισθάνθηκα τα ίδια και κάτι παραπάνω! Χαρά, συγκίνηση, ικανοποίηση. Όλα μαζί! Δεν είχα ούτε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό στόχο, ούτε κάποια "στρατηγική". Είχα στόχο να τερματίσω εντός χρόνου, να το ευχαριστηθώ, να το ζήσω και "ει δυνατόν" να μην είμαι τελευταίος! Είμαι λοιπόν πολύ χαρούμενος που όλοι οι παραπάνω στόχοι επιτεύχθηκαν!

Πριν

Πριν - επί μια βδομάδα - είχα ένα αδιόρατο άγχος... "Θα μείνω με το group πριν το ελεύθερο;", "Θα βρω γκρουπάκι μετά το ελεύθερο;", "Θα αντέξω στις ανηφόρες;",  "Θα φτάσω εντός χρόνου;" κι άλλα τέτοια... Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα χάλια... Όσο χάλια είχα κοιμηθεί και πριν το 300άρι της Αταλάντης. Άγχος...
Πρωινή εκκίνηση από το Παναθηναϊκό Στάδιο, ευτυχώς η σύντροφος με πήγε μέχρι εκεί κι έτσι γλίτωσα το - επιπλέον - άγχος της μετακίνησης, στάθμευσης αυτοκινήτου κλπ. Της οφείλω πολλά και μεγάλα ευχαριστώ, αλλά θα επανέλθω! Ένα φιλί για ξεπροβόδισμα, και με "παρέδωσε" στον Παναγιώτη (Κοκκαλιάρη). Το ίδιο ακριβώς (συμμετρικά) έκανε και η σύντροφος του Παναγιώτη, αν αυτό σας λέει κάτι για την ψυχολογία όσων αφήνουμε πίσω μας κάθε φορά που παίρνουμε τους δρόμους για να κάνουμε την τρέλα μας... Η γυναίκα του Παναγιώτη, των δεκάδων brevet όλων των αποστάσεων, του Παναγιώτη που έχει κάνει PBP (1200 χλμ), αισθάνθηκε την ανάγκη να ξέρει ότι κάποιος / κάποιοι θα "έχουν το νου τους" στο σύντροφό της!

Πάμε

Πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος στην εκκίνηση. Ευχές, χαμόγελα, αδιόρατο άγχος και ανησυχία (κυρίως για την ασφαλή μετακίνηση). Η διοργάνωση εξαιρετική. Μηχανές πολλές, αυτοκίνητα συνοδείας, τροχαία, κλείσιμο των διασταυρώσεων, άνοιγμα των διοδίων, δέσμευση λωρίδας στην εθνική οδό, ειδική σήμανση παντού (ηλεκτρονικές πινακίδες, ειδική φωτεινή σήμανση, κορίνες, κλπ.). Με εξαίρεση μια κορίνα που εκτοξεύθηκε κατά πάνω μου, τη χτύπησα λίγο με τον μπροστινό τροχό και με ανησύχησε στιγμιαία, όλα κύλησαν ομαλά μέχρι και το 82 χλμ. στην Κόρινθο, στην ανασυγκρότηση. Η προσοχή μου ήταν συνεχώς τεταμένη. Αισθάνομαι άνετα μέσα σε γκρουπ πλέον, ξέρω ότι δεν κάνω κάτι που να τρομάζει τους γύρω μου, αλλά - για να είμαι ειλικρινής - δεν εμπιστεύομαι όλους όσους βρίσκονται γύρω μου. Προτιμώ να περιστοιχίζομαι από γνωστές ρόδες και το επιδιώκω. Ταυτόχρονα, έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, το "escape route". Μου χρειάστηκε μια φορά, στη διάρκεια αυτών των πρώτων 80 χλμ., όταν συνέβη μια "χαζοπτώση" μπροστά μου. Υπενθύμιση ότι κάτι μικρό και ασήμαντο μπορεί να ανατρέψει σχέδια και φιλοδοξίες...

Εντυπωσιακή η αίσθηση του να είσαι μέρος ενός μεγάλου γκρουπ που κινείται στην εθνική οδό, με συνοδεία περιπολικών και μηχανών, με τα διόδια να ανοίγουν για να περάσεις, με λωρίδα κυκλοφορίας αποκλεισμένη από την υπόλοιπη κυκλοφορία κλπ. Μοναδική αίσθηση, μοναδική εμπειρία, μέρος της εμπειρίας "Σπαρτακιάδα".
Η στάση στην Κόρινθο είχε ειδικές ράμπες για να "παρκάρουμε" τα ποδήλατα, είχε χυμό πορτοκάλι και σάντουιτς, είχε την ένταση της αναμονής για το "ελεύθερο" αλλά και την ανακούφιση του ξε-καβαλλήματος μετά από 80 χλμ...
Τα λίγα χιλιόμετρα μετά τη στάση και μέχρι τις πρώτες ανηφόρες στο Σολωμό και στο Χιλιομόδι βγήκαν με γρήγορα γκρουπ. Μετά είχε μικρότερα γκρουπάκια... Οι φιλόδοξοι έμειναν μπροστά, οι πιο συνεσταλμένοι (όπως εγώ) πιο πίσω. Τα χιλιόμετρα έβγαιναν γρήγορα... Δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ τις πρώτες φορές που ανέβαινα προς Χιλιομόδι, στα πρώτα brevet της Νεμέας, τότε που χρειαζόμουν οπωσδήποτε στάση στο φούρνο στο Χιλιομόδι για να συνέλθω! Έχω διανύσει πολύ (ποδηλατικό) δρόμο από τότε και είμαι περήφανος γι' αυτό. Το να θυμάσαι από πού ξεκίνησες, δίνει αξία και προοπτική! Τώρα πια μπορώ να ανεβαίνω τέτοιες ανηφόρες σβέλτα και να συνεχίζω στις επόμενες χωρίς στάση! Δε με πειράζει αν μένω πιο πίσω από τους "ανηφορίστες"!
Με γνωστές ή λιγότερο γνωστές ρόδες και για λίγη ώρα μόνος μου, έφτασα μέχρι τους Μύλους. Αισθάνθηκα και λίγο "προ" όταν μου τέλειωσε το νερό και ανεφοδιάστηκα εν κινήσει από το αυτοκίνητο του γιατρού της διοργάνωσης! Ένα απλό σήκωμα του χεριού μου κα ήρθε δίπλα μου, πήρε το παγούρι μου και μου το ξαναέδωσε γεμάτο με δροσερό νερό. Μικρές απολαύσεις, σημαντικές στιγμές που τυπώνονται στη μνήμη... Το ίδιο σκηνικό (γέμισμα εν κινήσει) έμελλε να επαναληφθεί και αργότερα με μηχανάκι που μας υποστήριζε, κάπου στην ανάβαση του Κωλοσούρτη. Έμελλε επίσης να πάρω νερό από αυτοκίνητα υποστήριξης άλλων αθλητών (τις θερμές μου ευχαριστίες σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έμειναν 8 - 10 ώρες μέσα στα αυτοκίνητά τους και πηγαινοέρχονταν στη διαδρομή - δεν βοήθησαν μόνο τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά όλους τους αγωνιζόμενους!).
Στους Μύλους, ο ανεφοδιασμός με νερό και μπανάνες, συνοδεύτηκε με μια Coca-Cola και με στάση περίπου 15 λεπτών. Μετά ξεκίνησε η ανάβαση... Όχι απότομη, αλλά ατέλειωτη. Ούτε και ξέρω πότε ακριβώς τελείωσε... Βρήκα κάποιες ρόδες στο ρυθμό μου (μια που θυμάμαι ήταν της μιας από τις τρεις συμμετέχουσες αθλήτριες, της Nickie Hemmings) αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως όταν κάποια στιγμή πήγα να σουρώσω, ο Παναγιώτης ήταν εκεί, να μου βάλει μια φωνή και να κατεβάσω ένα θαυματουργό τζελάκι! Δίδαγμα (πρακτικό και ουχί ηθικό!): Οι ενεργειακές μπάρες είναι καλές για την ομαλή τροφοδοσία του οργανισμού (το σύστημα των 45 λεπτών που έχω καθιερώσει δούλεψε μια χαρά), αλλά όχι για τις παρατεταμένες και απαιτητικές ανηφόρες! Εκεί χρειάζεται τζελάκι! Ένα που μας δόθηκε στην εκκίνηση και ένα που δανείστηκα κάποια στιγμή αρκετά αργότερα από τον Αλέξανδρο (thanks φίλε!) αποδείχτηκαν απαραίτητα. (Την Κυριακή το βράδυ έβαλα παραγγελία για τζελάκια - δεν ξαναπάω σε αγώνα χωρίς αυτά!).
Κατάφερα να απολαύσω τη θέα και την ομορφιά της διαδρομής (ΟΚ, ίσως όχι σε όλα τα κομμάτια, αλλα σε πολλά!). Στάσεις, άλλες πλην των υποχρεωτικών στα control δεν έκανα (εκτός από 1 - 2 του λεπτού για να πάρω νερό από κάποιο σταθμευμένο αυτοκίνητο υποστήριξης). Κι αυτό, μεταξύ άλλων,  (η έλλειψη στάσεων και "χαζέματος") είναι κάτι ακόμα που διαφοροποιεί τη Σπαρτακιάδα από κάποιο brevet... Έκανα 9h 50min καθαρό ποδήλατο και 10h40min μεικτό χρόνο! Δηλαδή ~45 λεπτά στάσεων στα 3 control και μόλις 5 λεπτά επιπλέον στάσεων! Για την ιστορία - και μόνο - έφτασα 192ος μεταξύ 223 τερματισάντων. Όπως είπα και στην αρχή, ο στόχος ήταν (α) να τερματίσω και (β) να μην είμαι τελευταίος!
Το κομμάτι από την Τρίπολη μέχρι τον τερματισμό ΔΕΝ είναι τόσο εύκολο όσο ήλπιζα. Δεν έχει μόνο κατηφόρες... Έχει και ευθείες και ανηφόρες! Αλλά όταν πιάσεις το τελευταίο πυροβολείο και λίγο μετά δεις ότι είσαι στο 225 χλμ. της διαδρομής, ξέρεις ότι το μόνο που μένει είναι να είσαι προσεκτικός στο "κατέβασμα" προς τη Σπάρτη! Η είσοδος στην πόλη είναι (φυσικά) συγκινητική, κάποια μηχανή μας περίμενε (μαζί με το Γιάννη Τσίγκα) να μας συνοδεύσει στα τελευταία μέτρα και για να "αναγγείλει" την άφιξή μας για να εισπράξουμε το χειροκρότημα όσων (λίγων είναι η αλήθεια) μας περίμεναν στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης.
Συνολικά, θα έλεγα ότι έκανα τη Σπαρτακιάδα σε κάποια κομμάτια της με "αγωνιστικό ρυθμό" και σε κάποια άλλα με "μπρεβετάδικο" ρυθμό! Σίγουρα θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερο χρόνο, αλλά νομίζω ότι έκανα ακριβώς όσο χρόνο έπρεπε, για να το ευχαριστηθώ, να το απολαύσω, να τυπωθεί στη μνήμη μου ως μια όμορφη ανάμνηση!
Η βραδινή αποκατάσταση περιελάμβανε μακαρονάδα, πίτσα και μπύρα σε "ψαγμένο" ιταλικό εστιατόριο, παγωτό σε καλό cafe της πλατείας, πολύ γέλιο και πειράγματα με όλη την Ble - και όχι μόνο - παρέα.
Η ανάπαυση στο Sparta inn ήταν απολαυστική για μένα, αλλά όχι τόσο για το συγκάτοικο (Παναγιώτη) που δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με την ένταση των ηχείων που έπαιζαν Σφακιανάκη σε κοντινό μπαρ! Εμένα πάλι, δεν κατάφεραν να με αποσπάσουν από το θεάρεστο (και ηχηρό όπως επαλήθευσε το πρωί ο Παναγιώτης!) έργο μου (τον ύπνο μου!).

Ξηροκάμπι

Με αρκετά λιγότερο άγχος, παρόλο που πάλι δεν ήξερα τι να περιμένω, κατάφερα να ξεκουραστώ αρκετά και να αισάνομαι "έτοιμος" για τον αγώνα του Ξηροκαμπίου, την Κυριακή το πρωί. Η Β εκκίνησε μόνη της, η διαδρομή των 20 χλμ. γύρω από το Μιστρά ήταν όμορφη και κατάφερα να ακολουθήσω το γκρουπ χωρίς πρόβλημα σε όλα τα ανηφορικά κομμάτια. Ακολουθώντας το παράδειγμα των έμπειρων (πάντα τους παρατηρώ όταν είμαι μαζί τους σε γκρουπ), ρούφηξα το τζελάκι μου την ίδια στιγμή που τους είδα να κάνουν το ίδιο κι εκείνοι, κι έτσι ήμουν "έτοιμος" όταν δόθηκε το ελεύθερο.
Το ανηφορικό κομμάτι ήταν μόνο 2 - 3 χιλιόμετρα. Πιθανότατα θα μπορούσα να το πάω και πιο δυνατά, αλλά φοβήθηκα απροειδοποίητες κράμπες (είχα κάποια σημάδια την προηγούμενη μέρα!). Έτσι κράτησα ένα σβέλτο ρυθμό στην ανάβαση και μόλις άρχισε το "τεχνικό" ευθύ και κατηφορικό κομμάτι, έκανα αυτό που ξέρω καλά: ρυθμό time trial με ~ 250 - 260 Watt και 90 cadence! "Μάζεψα" μερικούς που είχαν καεί στην ανηφόρα πριν, έκανα επίδειξη τεχνικής περνώντας ανάμεσα από τα σπίτια του χωριού, τους χειροκροτούντες πιτσιρικάδες (και όχι μόνο), τις φωσφοριζέ κορίνες που σημάδευαν τις λακκούβες (άψογη και πάλι η διοργάνωση) και τους εθελοντές με τα κίτρινα γιλέκα και τις κόκκινες σημαίες που φύλαγαν τις διασταυρώσεις και τερμάτισα δυνατά στην πλατεία του χωριού, μπροστά από το δήμαρχο και τον παπά του χωριού!
Αγώνας της μιας ανάσας! Πλάκα είχε, το διασκέδασα αρκούντως ΚΑΙ αυτό! 

Επιστροφή

Ο φίλος μου ο Παναγιώτης δεν με άφησε μόνο ούτε στην επιστροφή! Ο Δημήτρης (Πικιώνης) είχε κατεβάσει αυτοκίνητο στη Σπάρτη. Οπότε είχε χώρο να "φορτώσει" εκτός από τον Παναγιώτη και το Στέλιο, και εμένα! Αφού διερευνήσαμε κάποιες όμορφες διαδρομές, υποψήφιες για επόμενα brevet, κάναμε στάση για εξαιρετικά σουβλάκια στους Μύλους και φτάσαμε στην Αθήνα γύρω στις 18:00, γεμάτοι κούραση, ικανοποίηση, κέφι και όμορφες εικόνες. 

Ευχαριστίες

Ξεκινάω από τα σημαντικά! Η σύντροφος, η οποία όχι μόνο ανέχεται τις πολλές ώρες απουσίας σε προπονήσεις και το θόρυβο του εργόμετρου στο σπίτι, όχι μόνο με πήγε στο Στάδιο στις 6:00 το πρωί, αλλά υπέμεινε και στωικά την απουσία μου για ένα (ακόμα) Σαββατοκύριακο, αναλαμβάνοντας εξ' ολοκλήρου τα της οικίας. Ένα ευχαριστώ, λεκτικό ή / και έμπρακτο, δεν είναι αρκετό... Μόνο αν έχουμε την υποστήριξη των δικών μας ανθρώπων, μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να ξεδίνουμε! Ας μην το ξεχνάμε αυτό!
Οι διοργανωτές και οι εθελοντές, τροχονόμοι κλπ. σίγουρα αξίζουν πολλά ευχαριστώ και τους τα είπαμε και στην απονομή, το βράδυ του Σαββάτου, στο κλειστό γυμναστήριο της Σπάρτης! Οι οδηγοί των αυτοκινήτων υποστήριξης - όπως ήδη ανέφερα - ήταν πάντα εκεί, δίπλα μας!
Αλλά ακόμα περισσότερη ώρα δίπλα μας ήταν οι φίλοι, συνποδηλάτες: ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Αλέξανδρος, ο Βασίλης, ο Κώστας και κάμποσοι ακόμα που δεν θυμάμαι ή που δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομά τους! Ευχαριστώ παιδιά!

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...