 |
| Τέμπη |
Μια και η οικογένεια συμφώνησε να ακολουθήσει, κανονίστηκε η διαμονή στο Divani της Λάρισας. Το καλύτερο ξενοδοχείο της πόλης, όπου μας περιποιήθηκαν εξαιρετικά. (Διόρθωσαν το λάθος που είχαν κάνει στην κράτηση, παρέχοντάς μας - για το 2ο βράδυ - δίχωρη σουίτα στην τιμή του δίκλινου. Σούπερ ευχαριστημένος ο μικρός, που είχε δικό του δωμάτιο!)
Η Ble παρέα, είχε τον cosmo και τον vaggelis73 που τους είδαμε λίγο (μια και είχαν πιο "σφιχτό" πρόγραμμα, αλλά και τον pc997 με τον dimzaf, που ακολούθησαν παρόμοιο πρόγραμμα με το δικό μου. Παρασκευή βράδυ φορτώσαμε υδατάνθρακες στην πλατεία Ταχυδρομείου (με ατάκα της βραδιάς - αλλά και ολόκληρου του brevet μάλλον - το σπαγκέτι αλλά-πιάτα!!! - λεπτομέρειες από κοντά!) και Σάββατο πρωί ήμασταν στην εκκίνηση, στην πλατεία Αγ. Βησσαρίωνα. Δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ και αισθανόμουν "κάπως" το πρωί. Στη διαδρομή, προς το μεσημεράκι, με πιάσανε και κάτι χασμουρητά!
Κλασσικά σβέλτος ρυθμός στα πρώτα επίπεδα χιλιόμετρα και σχηματίστηκε ένα ενιαίο γκρουπ με όλους τους συμμετέχοντες. Ήμουν προσεκτικός, έχοντας πάντα το νου μου στο ποιοι είναι γύρω μου και έχοντας πάντα "escape route" (μια από τις πολλές συμβουλές που έχω διαβάσει και εφαρμόζω - να ξέρω πάντα, προς τα που θα κινηθώ, αν ο δρόμος μπροστά μου ξαφνικά "κλείσει"). Είχα πολλούς άγνωστους γύρω μου και αποφάσισα να έχω την προσοχή μου τεταμένη, σα να είμαι σε προ-εκκίνηση αγώνα. Δυστυχώς, αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο. Κάτι συνέβη στις πρώτε σειρές του group και ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα σωρό από ποδήλατα και ποδηλάτες, με παγούρια και τρόμπες να πετάγονται αριστερά-δεξιά. Έφυγα αριστερά (στο αντίθετο ρεύμα που εκείνη τη στιγμή ήταν άδειο και ήταν το "escape route" μου) και βγήκα αλώβητος. Υπήρξαν 3 - 4 τραυματισμοί, ευτυχώς κανείς σοβαρός.
Μετά τη στάση όλου του γκρουπ και αφού σιγουρευτήκαμε ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι άλλο, συνεχίσαμε, αυτή τη φορά σε μικρότερα γκρουπ. Με Βαγγέλη (Τασιόπουλο), Δαμιανό, Ηλία (Τσέλιγκα) και μερικά ακόμα παιδιά, ο Περικλής, ο Δημήτρης κι εγώ φτάσαμε γρήγορα στη βάση της πρώτης ανάβασης. Εκεί εφαρμόσαμε την τακτική που πρότεινε ο Βαγγέλης: ξεκινήσαμε αργά και μετά κόψαμε (χαχαχα)! Ο καθένας με το ρυθμό του: ο Δημήτρης πιο αργά απ' ό,τι μπορούσε γιατί τον είχα τρομοκρατήσει με την περιγραφή της 2ης ανηφόρας :-), ο Περικλής αργά γιατί τόσο μπορούσε λόγω απροπονησιάς κι εγώ πιο αργά απ' ό,τι μπορούσα γιατί νύσταζα! Μια χαρά, απόλαυσα και το τοπίο, πρόσεξα πράγματα στη διαδρομή που δεν είχα προσέξει πέρσι και πρόπερσι, θυμήθηκα τα σημεία που είχα ξε-καβαλήσει πρόπερσι και χάρηκα με την ποδηλατική πρόοδο που έχω σημειώσει αυτά τα χρόνια. Το 2010, περπάτησα πολύ στο ίδιο brevet και τερμάτισα μετά από 12 ώρες. Φέτος σε λιγότερες από 11 ώρες, έχοντας κάνει και δυο ώρες σε στάσεις!
Η κρέμα Παλαμά περίμενε δροσερή και φρέσκια στο 1ο control, στο Σκλήθρο και ήταν (ή μου φάνηκε) ακόμα καλύτερη από πέρσι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα εφαρμόσει "διατροφικό σχήμα" 45 λεπτών. Μισή μπαρίτσα ή μισό τοστάκι κάθε 45'. Ήταν ένα σχήμα που δοκίμασα για πρώτη φορά, μια και μέχρι τώρα έτρωγα μια μπάρα ή κάτι αντίστοιχο κάθε 75 - 90 λεπτά. Το νέο σχήμα φαίνεται να δουλεύει πολύ καλύτερα. Το συνέχισα με απόλυτη επιτυχία (σε καμία στιγμή δεν αισθάνθηκα να αδειάζω από ενέργεια) σε όλο το brevet και θα το καθιερώσω από δω και πέρα! Είναι λίγο πιο πολύπλοκο να θυμάσαι τι ώρα πρέπει να (ξανα)φας, αλλά αξίζει.
Ανασυγκρότηση της τριάδας στο control, και συνέχεια προς την παραλία. Είχα ξεχάσει ότι εκτός από την κατηφόρα έχει και κάτι ανηφοράκια όταν φτάνεις κοντά στη θάλασσα... Η συμβουλή μου προς το Δημήτρη ήταν με βάση την εμπειρία μου από το GBI και βέβαια την εφάρμοσα κι εγώ. Συνεχές στροφάρισμα, τόσο στα μικρά ανηφοράκια όσο και στις παραλιακές ευθείες. Κι όταν λέω στροφάρισμα, εννοώ 85 - 95! Αυτό σημαίνει συχνές αλλαγές ταχυτήτων, πιο συχνές απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει στην παραλιακή, αλλά είναι απαραίτητο, αν θέλει κανείς να κρατήσει τα πόδια του φρέσκα. Οι δυο μας (ο Περικλής χαλάρωνε συνήθως λίγο πιο πίσω) καλύψαμε όλο το κομμάτι μέχρι τον Πλαταμώνα, κάνοντας μόνο μια σύντομη στάση σε μια από τις πολλές (ευτυχώς) βρύσες που βρήκαμε στο δρόμο (στην Κουτσουπιά αν θυμάμαι καλά).
Στον Πλαταμώνα, η στάση για μακαρονάδα ήταν προαποφασισμένη και ο Περικλής έφτασε ακριβώς την ώρα που ήρθαν και τα πιάτα μας (εννοείται ότι του είχαμε παραγγείλει μόλις φτάσαμε με το Δημήτρη!). Με μπόλικους υδατάνθρακες καβάτζα, ξεκινήσαμε προς Π. Παντελεήμονα. Όπως τη θυμόμουνα ήταν αυτή η ανηφόρα: σκληρή και με ήλιο! Η απογοήτευση ήταν η βρύση στον Π. Παντελεήμονα που έβγαζε ζεστό νερό! Από κει και πάνω, το στροφάρισμα πήγε μια χαρά, η φύση ήταν όπως πάντα στον Όλυμπο, μαγευτική και στα 900 μ. υψόμετρο καταφέραμε επιτέλους να βρούμε κάπως δροσερό νερό! Εκεί έδωσα κι ένα μαγνήσιο (μπουκαλάκι) σε συν-ποδηλάτη που είχε αρχίσει να υποφέρει από κράμπες. Με πρόλαβε αργότερα, στην Καλλιπεύκη, στο control (έφτασε την ώρα που έφευγα), για να μου πει ότι τον έσωσα και να μου ζητήσει να μου πληρώσει το μαγνήσιο (χαχαχα)!
Η "μουσική επένδυση" στις δύο ανηφόρες, από το αγαπημένο μου iPod ήταν ό,τι χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί η ποδηλατκή απόλαυση. Χωρίς άγχος και πίεση, με συνεχές στροφάρισμα, φαγητό και νερό, μουσική στ' αυτιά, καταπράσινα, πανύψηλα κωνοφόρα δέντρα να σε περιστοιχίζουν... τι άλλο να ζητήσεις; Ε, δε θα έλεγα όχι σε μια ακόμα κρεμούλα Παλαμά! Η οποία βεβαίως με περίμενε στο 2ο control, στην Καλλιπεύκη! Όπως είπε και ο john, μάλλον για το φαΐ πήγαμε στο brevet!
Η συνέχεια εξίσου απολαυστική, με το Δημήτρη να αντέχει την πολυλογία μου, να κάνουμε εξαιρετικές αλλαγές (πού 'σαι DS να μας καμαρώσεις!) και να μαζεύουμε τα χιλιόμετρα εύκολα και γρήγορα. Όλα αυτά βέβαια, μετά την κατάβαση του Ολύμπου, όπου χωρίς να πιέσουμε καθόλου - αντιθέτως ήμασταν πολύ προσεκτικοί - πιάσαμε κάτι διαστημικές ταχύτητες (92 km/h έγραψε peak το Garmin!). Είχαμε και κάτι ενδιαφέρουσες συναντήσεις με πουλάρια (πανέμορφο το σκηνικό με τον καλπασμό μπροστά μας!), με μοσχάρια (λίγο λοξά με κοίταγε ένας ταύρος που στεκόταν στη μέση του δρόμου και δεν ήξερα από πού να περάσω χωρίς να τον ταράξω) και με κατσίκια (αυτά έτρεχαν σαν παλαβά αριστερά-δεξιά μόλις μας έβλεπαν και δεν ξέραμε από πού θα μας έρθει η μετωπική!). Ευτυχώς ΔΕΝ συναντήσαμε τα τσομπανόσκυλα! Εννοείται ότι δεν παρέλειψα να ενημερώσω την παρέα μου για τον "οίκο" λίγο έξω από τη Λάρισα, και να του προτείνω μια γρήγορη στάση, την οποία - ευτυχώς - αρνήθηκε!
Μ' αυτά και μ' αυτά, περάσαμε και τα τελευταία - λίγο άχαρα - χιλιόμετρα και φτάσαμε στον τερματισμό όπου μας περίμενε (τι άλλο) φαί! Ένα εξαιρετικό μιλφέιγ από τον Κωνσταντινίδη ήταν το "μετάλλιο" υποδοχής από τη διοργάνωση! Η σύντροφος και ο μικρός ήταν εκεί, στον τερματισμό, να με υποδεχτούν, να με συγχαρούν και να με... βοηθήσουν με το μιλφέιγ, γιατί πόσο να φάω ο άνθρωπος!
Η βραδινή έξοδος αποκατάστασης ήταν και πάλι με την οικογένεια, αλλά και τον Περικλή με το Δημήτρη, στον "Μπακαλόγατο" όπου οι μεζέδες και τα κρεατικά ήταν εξαιρετικά. Η Κυριακή ήταν αφιερωμένη σε εκδρομή στο κάστρο του Πλαταμώνα και στον Όλυμπο, με την οικογένεια και η επιστροφή στην Αθήνα την Κυριακή το απόγευμα με βρήκε γεμάτο κούραση, αλλά και νέες, όμορφες εμπειρίες και εικόνες!
Για άλλη μια χρονιά, περάσαμε πολύ καλά στη Λάρισα και ευχαριστηθήκαμε ποδήλατο στον Όλυμπο και στις γύρω περιοχές! Να 'μαστε καλά και του χρόνου!
Κάνοντας τις συγκρίσεις με τις προηγούμενες χρονιές (αυτό είναι το καλό με το Garmin Connect, ότι έχεις εύκολα όλα τα ιστορικά στοιχεία), διαπιστώνω με χαρά, ότι φέτος έκανα 1 ώρα λιγότερο από πέρσι, και δυο ώρες λίγοτερο από πρόπερσι! (Τόσο σε καθαρό ποδηλατικό χρόνο όσο και σε συνολικό χρόνο, που σημαίνει ότι ό,τι και να γίνει, 1h 50min θα χαζέψω στο δρόμο! χαχαχα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρα από την πλάκα όμως, αυτή η μια ώρα μείον κάθε χρόνο δείχνει τη βελτίωση που προκύπτει από την προπόνηση και από τη συσώρευση χιλιομέτρων στα πόδια!