29 Απρ 2012

Attica 3 Races

Διοργάνωση για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά... Πέρσι δεν το είχα καν τολμήσει. Φέτος το τόλμησα. Κι αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης για μένα... Μπορεί να φιγουράρω στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης (ευτυχώς όχι στην τελευταία - πάντα καταφέρνω να περάσω τουλάχιστον 3-4 στην κατηγορία μου και ακόμα περισσότερους στη γενική κατάταξη), αλλά το κριτήριο για μένα είναι αυτό:
Κάνω ποδήλατο βασικά για να μείνω σε καλή φυσική κατάσταση, για να απολαμβάνω την εξοχή και το δρόμο, καθώς και την καλή παρέα κάποιων ανθρώπων με τους οποίους ταιριάζω και μοιράζομαι κοινή αγάπη για το ποδήλατο. Και κάνοντας αυτό, ξεκίνησα από μικρές βόλτες με ένα trekking ποδήλατο προς τη Γλυφάδα και το Καβούρι και έφτασα σήμερα να κατεβαίνω τη Συγγρού με 40 - 45 χλμ/ώρα μέσα σε ένα πολύχρωμο γκρουπ 200 περίπου ποδηλατών, συνοδεία περιπολικών και μηχανών, συμμετέχοντας στη μεγαλύτερη αγωνιστική διοργάνωση για ερασιτέχνες που έχει γίνει μέχρι σήμερα στην Ελλάδα!
Για μένα είναι επιτυχία το ότι καταφέρνω μέσα σε όλες (και πιστέψτε με είναι πολλές) τις υποχρεώσεις μου (οικογενειακές, επαγγελματικές, κλπ.) να "στριμώχνω" τις αναγκαίες (ή λίγο λιγότερες μερικές φορές) ώρες προπόνησης, ώστε να μπορώ έστω και να τολμήσω να λάβω μέρος σε τέτοιες διοργανώσεις.
Ενώ λοιπόν η προπόνηση τις τελευταίες βδομάδες δεν πήγαινε καθόλου σύμφωνα με το πρόγραμμα και είχε μείνει πολύ πίσω, αποφάσισα ότι δεν θα το έχανα! Και τώρα που ο κουρνιαχτός έχει αρχίσει να κάθεται, η ένταση του διημέρου να πέφτει και πίνω το καφεδάκι μου στο μπαλκόνι, γράφοντας αυτές τις γραμμές, μπορώ να πω με σιγουριά πώς δεν το μετάνιωσα καθόλου!

Αγώνας Χρονομέτρου

Σάββατο, παρέα με το Γιώργο (Καραγιάννη) ήμασταν από νωρίς (9:45) στο Σχοινιά, στο Κωπηλατοδρόμιο. Η μετακίνηση με παρέα, βοηθάει στη μείωση του άγχους και την προτιμάω! Πόσο μάλλον όταν οι πάντα ενδιαφέρουσες κουβέντες με το Γιώργο, βοηθάνε να περνάει η ώρα γρήγορα και ευχάριστα!
Σημαντικά σημεία / μαθήματα:

  1. Το ζέσταμα στο εργόμετρο για 20 λεπτά είναι αρκετό (για μένα). Σημασία έχει, εκτός από το απλό στροφάρισμα με σταδιακή, μικρή επιβάρυνση, να κάνω και μερικά 4 - 5 σπριντ των 10 - 20 δευτερολέπτων το καθένα. Βοηθάνε τα πόδια να ξυπνήσουν!
  2. Ενυδάτωση. Πήγε καλά, θέλει προσοχή. Είχα δύο παγούρια - ένα νερό, ένα ισοτονικό - και έπινα γουλιά κάθε 10 λεπτά. Πήρα και λίγο νερό μαζί μου την ώρα του χρονομέτρου, just in case. Πρέπει να υπάρχει, είναι υπερβολή να είσαι χωρίς παγούρι. 
  3. Έχασα χρόνο στις στροφές. Η διαδρομή είχε 4 κλειστές δεξιές στροφές. Έπρεπε να ελαφραίνεις τουλάχιστον ένα-δυο γρανάζια πριν τη στροφή, και να συνεχίζεις να γυρίζεις γρήγορα τα πόδια, αμέσως μετά την έξοδο από τη στροφή... Το κατάλαβα στο circuit... 
  4. Ίσως τελικά ο παλμογράφος να μην είναι ο καλύτερος σύμβουλος σε τέτοιους αγώνες (μικρά χρονόμετρα). Σίγουρα το βατόμετρο είναι ο καλύτερος σύμβουλος, αλλά αυτός είναι λίγο ακριβός... Συμβουλή από έμπειρο: σε τέτοιους αγώνες μπορείς να πηγαίνεις "ακούγοντας" τα πόδια σου, αντί για την καρδιά σου (θα το εφαρμόσω την επόμενη φορά). Όσο τα πόδια πάνε, "βαράς". Μόλις τα νιώσεις ότι μπουκώνουν από γαλακτικό, αφήνεις λίγο...
  5. Οι αερόμπάρες κάνουν καλή δουλειά... Και ένα κράνος σταγόνα θα βοήθαγε πολύ...
Μερικές ακόμα φωτογραφίες...


Αγώνας circuit


Μετά το μεσημεριανό διάλειμμα, που περιελάμβανε και φαγητό (ευχαριστούμε ΠΕΠΑ!) ήρθε η ώρα του circuit. Όπως το περίμενα, αμέσως μετά την εκκίνηση άρχισαν τα ντεμαράζ. Κρατήθηκα σε ένα από τα πρώτα group για μισό περίπου γύρο, αλλά μετά φάνηκε η έλλειψη προπόνησης... Άρχισα σιγά-σιγά να μένω πίσω. Αναγκάστηκα να μείνω για κάμποση ώρα και μόνος μου. Ο κόντρα αέρας (στη μισή διαδρομή) δυσκόλευε τα πράγματα... Ενώθηκα για κάμποση ώρα με ένα μικρό γκρουπάκι, παρέα με το Λάζαρο (φαίνεται ότι είμαστε κοντά στις δυνατότητες - και στο Μαρκόπουλο μαζί του είχα μείνει). Κάναμε καλή συνεργασία και αλλαγές. Αναγκάστηκα να τους αφήσω στον τελευταίο γύρο, δεν άντεχα άλλο. Επιπλέον, μια και η κατηγορία μας (Β) ήταν η πιο ανταγωνιστική απ' όλες, κάναμε ένα γύρο παραπάνω, αφού οι πρώτοι έκλεισαν τον 4ο γύρο σε 29 λεπτά! 
Συμπεράσματα:
  1. Τα circuit θέλουν ταχύτητα, εκρηκτικότητα και τεχνική. Αν κανείς θέλει να τα πηγαίνει καλά σε τέτοιου είδους αγώνες, πρέπει να κάνει αντίστοιχη προπόνηση! 
  2. Η μυική αντοχή (muscular endurance) είναι η "βάση" για τα circuit, όπως η απλή, αερόβια αντοχή (aerobic endurance) είναι η βάση για τα brevet και για τους αγώνες αντοχής! 
  3. Η μυική καταπόνηση είναι μεγάλη... Όταν προσπάθησα να σηκωθώ, μετά από μια στροφή, για να πάρω γρήγορα ταχύτητα, οι μυς μου είχαν σοβαρές αντιρρήσεις!
Το ενθαρρυντικό για μένα, ήταν ότι και στους δύο αγώνες κράτησα ένα μέσο cadence 91! Πολύ καλή τιμή. Τα πόδια μου τα δούλεψα όσο πιο σωστά μπορούσα (αλλά έπρεπε να τα έχω προπονήσει περισσότερο!). Τέλος, να σημειώσω ότι τα 10 λεπτά εργόμετρο, πριν την αναχώρηση, ήταν πολύ σημαντικά! 

Αγώνας αντοχής  


Η Κυριακή είχε εορταστικό χαρακτήρα! Πολύ περισσότερα ποδήλατα, όμορφος χώρος εκκίνησης, μπάντα του Δήμου, ιπτάμενες κάμερες, πολλά περιπολικά και μοτοσυκλέτες, οχήματα υποστήριξης...  Η διοργάνωση ήταν άψογη. Ούτε μια στιγμή δεν κινδύνεψα από αυτοκίνητα. Κινδύνεψα βέβαια από φρεναρίσματα και στριμώγματα μέσα στο γκρουπ, στην προ-εκκίνηση. Αλλά με την προσοχή τεταμένη και με αρκούντως χαλαρή στάση πάνω στο ποδήλατο (σημαντικό για να μπορείς να αντιδράς σωστά και γρήγορα), βγήκα ανέγγιχτος. Κάτι επίσης σημαντικό για μένα, είναι ότι τόσο την Κυριακή όσο και το Σάββατο, δεν άκουσα "καντήλια" που σημαίνει ότι δεν έκανα κάποιο σημαντικό λάθος ή κάτι επικίνδυνο κατά την κίνησή μου μέσα στο γκρουπ. Όχι αυτονόητο!

Στα πρώτα χιλιόμετρα μετά το ελεύθερο, έμεινα με γκρουπ που ήταν σαφώς ανώτερης δυναμικότητας από τη δική μου. Οπότε, μετά από κάποια χιλιόμετρα αναγκάστηκα να τους αφήσω... Κόλλησα με διάφορα γκρουπάκια που ακολουθούσαν, αλλά ο συνδυασμός της έλλειψης σοβαρής προπόνησης την τελευταία περίοδο και της μαζεμένης κούρασης από το Σάββατο, άρχισε να φαίνεται!  Ευτυχώς κάποια γκρουπάκια που ακολουθούσαν είχαν ρυθμό πολύ κοντά σε ό,τι άντεχα να κρατήσω... Τα χιλιόμετρα πέρασαν "αστραπή". Με δυο τζελάκια, μπόλικο νερό και κάμποσο ισοτονικό, έφτασα μέχρι την Καταφυγή. Εκεί η κούραση των ποδιών ήταν πλέον εμφανής. Γενικότερα, το πρόβλημά μου δεν ήταν η αερόβια αντοχή, αλλά η μυική αντοχή. (Απόλυτα σύμφωνο με το είδος της προπόνησης που γενικά κάνω μέχρι τώρα).
Τελικά, στα Λεγραινά, με 1 - 2 ανηφόρες να απομένουν, ήρθε το "μήνυμα" από το δεξιό μηριαίο μου! Κήρυξε "παύση εργασιών" με μια γερή κράμπα! Λίγο πριν είχα πιει το 2ο τζελάκι! Παρόλο που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα χρειαζόμουν άλλη ενέργεια, μετά το 1ο τζελάκι που είχα κατεβάσει, η εμπειρία μου με οδήγησε (ευτυχώς) στο να πιω κι ένα δεύτερο. Αυτό μάλλον με έσωσε από την εγκατάλειψη, αφού με προσεκτική διαχείριση (και βέβαια με σημαντική μείωση της ταχύτητάς μου στην ανηφόρα) κατάφερα μετά από λίγο να πείσω το μηριαίο μου να συνεχίσει να δουλεύει και να τερματίσω τελικά σε 2h 07min. Χρόνος σημαντικά μεγαλύτερος από κάτι κάτω από τις 2 ώρες που θα επιθυμούσα και που θα επιδιώξω του χρόνου!

Συνολικά, παρόλο που οι χρόνοι μου θα έπρεπε και θα μπορούσαν να είναι καλύτεροι, είμαι - όπως είπα και στην αρχή - χαρούμενος και ικανοποιημένος που μπόρεσα να συμμετέχω με αξιοπρέπεια σε αυτή τη γιορτή και να αποκομίσω χρήσιμες εμπειρίες!

24 Απρ 2012

Bike fitting - Retul

Μετά από πολύ καιρό που το είχα στα υπόψη και όλο το ανέβαλλα, την Τρίτη του Πάσχα (17/4/12) το πήρα απόφαση, Σύμφωνα με τις οδηγίες τόσο του J. Friel όσο και άλλων που γνωρίζουν, το 2ο πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που ξεκινάει να κάνει σοβαρή προπόνηση, μετά την εξέταση από γιατρό/καρδιολόγο, είναι να κάνει bike fit σε κάποιο ειδικευμένο κέντρο.

Έχω την τύχη να έχω στη γειτονιά μου το καλύτερο μάλλον κέντρο για το σκοπό αυτό. Στο bikeme.gr, ο Νίκος Ράπτης, δεν έχει φέρει απλώς το σύστημα Retul στην Ελλάδα, αλλά και έχει περάσει όλη τη σχετική εκπαίδευση ώστε να μπορεί να πραγματοποιήσει την όλη διαδικασία με πλήρη αξιοπιστία και βαθιά γνώση του θέματος. Μετά από μια σύντομη πρωινή συζήτηση μαζί του (επί παντός ποδηλατικού) κανονίστηκε το απογευματινό ραντεβού και στις 17:30 ήμουν εκεί, έτοιμος για τη διαδικασία.

Η διαδικασία περιλαμβάνει καταγραφή όλων των στοιχείων και διαστάσεων του ποδηλάτου, και στη συνέχεια χρήση του ποδηλάτου πάνω στο εργόμετρο, με πλήρη καταγραφή των κινήσεων του σώματος, μέσω μιας σειράς αισθητήρων που κολλιούνται σε όλα τα "κομβικά" σημεία του σώματος του ποδηλάτη.

Το συμπέρασμα ήταν ότι η θέση μου στο ποδήλατο ήταν αρκετά καλή. Τα χιλιάδες χιλιόμετρα που έχω κάνει μέχρι τώρα, σίγουρα θα είχαν οδηγήσει σε πόνους και τραυματισμούς, αν υπήρχε κάποιο σοβαρό λάθος στο στήσιμό μου πάνω στο ποδήλατο. Παρόλα αυτά, υπήρξαν διαπιστώσεις και διορθώσεις...

Πρώτη διαπίστωση ήταν ότι η κίνηση των γονάτων μου είναι πολύ σωστή, χωρίς "παράξενες" κλίσεις και γωνίες. Δεύτερη διαπίστωση ήταν η κλίση της πλάτης μου: στις 39 μοίρες, ήταν μάλλον υπερβολική ("τόσο σκύβει ο Ταμουρίδης..." μου είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος). Αλλαγή στην κλίση του τιμονιού κατά +3 μοίρες έκανε αυτή τη γωνία 42 μοίρες και αυτή ήταν η σημαντικότερη αλλαγή! Ξαφνικά, ένα ανεπαίσθητο τέντωμα που έκανε το σώμα μου για να φτάσει στις μανέτες, εξαφανίστηκε! Αισθάνθηκα αμέσως πολύ πιο άνετα, πράγμα που επαλήθευσα τις επόμενες μέρες και στο δρόμο. Σημειώνω, ότι για το μέσο ποδηλάτη, η προτεινόμενη κλίση της πλάτης είναι 45 μοίρες. Αλλά η (γνωστή) ευκαμψία μου οδηγεί σε μικρότερη γωνία από αυτή. Τώρα πια, οι αγκώνες μου είναι "φυσικά" λυγισμένοι, όπως πρέπει, χωρίς να χρειαστεί να το σκεφτώ ή να το επιβάλλω στο σώμα μου!

Τρίτη διαπίστωση (και αντίστοιχη αλλαγή) ήταν η ανύψωση της σέλας κατά 1.5 πόντο ακόμα! Από τους 78, στους 79.5! Παρόλο που αυτό είναι σημαντικά πιο πάνω από την τιμή που προκύπτει από το συνηθισμένο υπολογισμό (ύψος καβάλου x  0,883), αποδείχτηκε ότι οι γοφοί μου συνεχίζουν να είναι ακίνητοι και ποδηλατώ πιο αποτελεσματικά, με την κίνηση των ποδιών μου να είναι πιο άνετη.

Συνολικά, οι μικρές αυτές αλλαγές έκαναν μεγάλη διαφορά στην αίσθηση, στην άνεση αλλά και στην αποτελεσματικότητά μου πάνω στο ποδήλατο. Η διαδικασία του Retul προβλέπει ότι μετά από κάποια "δοκιμαστικά" χιλιόμετρα, θα επανέλθω πάνω στο εργόμετρο, μπροστά στους αισθητήρες του μηχανήματος, για οποιεσδήποτε διορθωτικές κινήσεις πιθανό να απαιτηθούν. Πιθανόν να μην απαιτηθεί τίποτα περισσότερο στη δική μου περίπτωση...

Συμπληρωματικά, την ίδια μέρα, πέρασα από το Λεωνίδα που έλεγξε γιατί η καινούρια (δεξιά) μανέτα ήταν τόσο σκληρή στη χρήση. Αποδείχτηκε ότι μια αλλαγή στο συρματόσχοινο και ένα καλό καθάρισμα του πίσω ντεραγιέ ήταν ό,τι χρειαζόταν!

Η δοκιμή του Σαββατοκύριακου (στο Ελληνικό και στην παραλιακή) ήταν απόλαυση! Τόσο από πλευράς "εργαλείου", όσο και από πλευράς καιρού και παρέας! Το Tarmac SL3 συνεχίζει να με ξαφνιάζει, όσο "δένομαι" μαζί του. Η απορροφητικότητα των πίσω ψαλιδιών (chain stays) είναι εκπληκτική, αλλά και το "τίναγμα" προς τα εμπρός μόλις αυξάνω τη δύναμη στα πεντάλ μου είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό! ΑΠΟΛΑΥΣΗ!

15 Απρ 2012

Brevet Πύργου

Τα 4/7 της ομάδας στην εκκίνηση:
Φραγκίσκος, Βαγγέλης, Γιώργος και Περικλής
Για 4η συνεχή χρονιά, έλαβα μέρος στο brevet του Πύργου. Συναισθηματικά, είναι το πλέον φορτισμένο brevet. Το 2009 ήταν το πρώτο brevet που τερμάτισα (το 2ο που είχα δοκιμάσει). Ήταν το brevet που σημαδεύτηκε από το θάνατο του συν-ποδηλάτη μας Γιώργου (ενώ συμμετείχε στο brevet, τον παρέσυρε αυτοκίνητο που πέρασε στο αντίθετο ρεύμα).
Ξεκινήσαμε με τον Περικλή Δ. απόγευμα Παρασκευής. Διαμονή κανονισμένη στο ξενοδοχείο Όλυμπος. Στο ίδιο ξενοδοχείο και ο Γιώργος (Καραγιάννης) και κάμποσοι ακόμα ποδηλάτες, οι περισσότεροι γνωστοί. Φόρτωμα υδατανθράκων στο γνωστό ιταλικό της πλατείας (El Greco), όπου βέβαια είδαμε ακόμα περισσότερους γνωστούς!
Ο βραδινός μου ύπνος ήταν ανήσυχος και αυτό φάνηκε την επόμενη μέρα: πολύ χασμουρητό :-). Στις 8:15 ήμασταν στο Στάδιο του Πύργου όπου το κέφι ήταν πολύ ψηλά. Γέλια, πειράγματα, οι άνθρωποι του Π.Σ. Πύργου πρόσχαροι και φιλικοί, έτοιμοι να βοηθήσουν σε οτιδήποτε. Live streaming στο internet της εκκίνησης και άθελα μου ήμουν πρωταγωνιστής... Είχα όμως την ευκαιρία να χαιρετήσω live τη σύντροφο και τον υιό που με έβλεπαν από το laptop και μου μιλούσαν από το τηλέφωνο!Ενθουσιάστηκε ο μικρός! Και βέβαια δεν έλειψε η αναμενόμενη ατάκα από τη σύντροφο (αστειευόμενη φυσικά): "Ώστε αλήθεια λες, στον Πύργο για ποδήλατο είσαι!" χαχαχα!
Κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα, ήταν το γεγονός ότι πριν την εκκίνηση μίλησα με πολύ κόσμο που γνώριζε για το Ble Cycling Club κι εμένα προσωπικά, μέσα από το Blog και το Facebook. Όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο για την προσπάθεια διάδοσης της ποδηλασίας που κάνουμε, για τον υγιή και ανιδιοτελή χαρακτήρα του club, για το χαρακτήρα της ομάδας και καθενός μέλους ξεχωριστά. Μου έδωσε θάρρος και όρεξη για τη συνέχεια, για το επόμενο βήμα!
Εκκίνηση και η γνωστή ιστορία: Σχηματίζονται τα group, κολλάμε σε ένα από τα πρώτα, γρήγορα και πάμε για 50 χλμ με μ.ω.τ. 34km/h! Αυτό, σε συνδυασμό με τη μικρή έλλειψη ύπνου και με το γεγονός ότι τράβηξα για αρκετή ώρα το group σε αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα, έμελλε να φανεί, αργότερα, στις ανηφόρες. Το περίμενα, το είχα προβλέψει, αλλά δεν το φοβήθηκα. Είχα αποφασίσει να "ζορίσω" λίγο παραπάνω τον εαυτό μου σε αυτό το brevet. Με μ.ω.τ γύρω στα 34 km/h μέχρι τη στροφή προς Ψάρι (δηλ. στα πρώτα 45 km) και με περίπου 32 km/h μέχρι το 100ο χλμ, κατάπια το πρώτο μισό του brevet σε πολύ γρήγορο (για μένα) ρυθμό. Το πρώτο control στην Αμαλιάδα, ήταν μια αποκάλυψη. Μικροί και μεγάλοι ποδηλάτες από την Αμαλιάδα, ανέλαβαν να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη, σκλαβώνοντάς μας με τη βοήθεία τους! Έπαιρναν τις κάρτες, τις σφράγιζαν και μας τις επέστρεφαν χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε σε καμία ουρά. Έπαιρναν τα παγούρια μας και μας τα γέμιζαν, μας κυνήγαγαν να μας δώσουν μπανάνες και χυμούς... Καταπληκτικοί όλοι τους! Τους ευχαριστούμε θερμά και ελπίζουμε να τους έχουμε πάλι εκεί, και την επόμενη χρονιά!
Η φύση στην ορεινή Ηλεία είναι πανέμορφη. Φέτος είχα την ευκαιρία να την απολαύσω μια και ο καιρός ήταν εξαιρετικός (σε αντίθεση με τις περσινές βροχές). Επιπλέον, η φυσική μου κατάσταση είναι πλέον τέτοια (και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι η αλήθεια) που μπορώ να ακολουθώ το group μου χωρίς να είμαι "σκασμένος" (οπότε το μόνο που θα μπορούσα να δω - κι αυτό μετά βίας - θα ήταν η ρόδα του μπροστινού μου!) και επομένως μπορώ να "απολαμβάνω" ποικιλοτρόπως τη διαδρομή! Εκτός από το γνωστό και πανέμορφο δάσος της Φολόης, η αρχαία Ήλιδα, η περιοχή γύρω από τη λίμνη Πηνειού και πολλά ακόμα κομμάτια είναι όμορφα και μάλλον άγνωστα στο ευρύ κοινό. Αυτή τη συζήτηση είχαμε και με τους ανθρώπους του Π.Σ. Πύργου, την επόμενη του brevet. Η διοργάνωση του συγκεκριμένου brevet είναι μία από τις ενέργειες που γίνονται ώστε να γίνει γνωστή και να αναπτυχθεί τουριστικά η περιοχή.
Μέχρι το 2ο control που φέτος ήταν στο Χάνι Πανοπούλου και όχι στη Φολόη, ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι από τις ανηφόρες του brevet. Τίποτα το τρομερό. αλλά αρκετά χιλιόμετρα με κλίσεις γύρω στο 5% - 7%. Τα κουρασμένα πόδια μου (από το γρήγορο ρυθμό του πρώτου μισού αλλά και από το αγωνιστικό ζόρισμα των τελευταίων εβδομάδων), σε συνδυασμό με τον κακό ύπνο το προηγούμενο βράδυ, με οδήγησαν σε έναν σημαντικά πιο χαλαρό ρυθμό, που ναι μεν έμενε (την περισσότερη ώρα) σε διψήφια νούμερα ταχύτητας αλλά όχι πάνω από 12 - 15 km/h! Ένα καλό δίδαγμα ήταν ότι η κάλυψη των ενεργειακών αναγκών πρέπει να λαμβάνει υπόψη και το ρυθμό / ένταση που έχει προηγηθεί. Και εξηγούμαι:
Στα brevet συνηθίζω να τρώω κάθε 60'. Κοιτώντας το ρολόι, κανονίζω κάθε μια ώρα να φάω π.χ. μισή μπάρα ή μια μπανάνα ή ένα croissant κλπ. Αυτό όμως ισχύει και με καλύπτει όταν η ένταση είναι στο RPE 5 - 6 (Ζώνη 2 και 3 για την καρδιακή λειτουργία). Όταν το RPE είναι 7 - 8 και η καρδιακή λειτουργία βαθιά στη Ζώνη 3 και συχνά στη Ζώνη 4 (όπως συνέβαινε στα πρώτα 100 χλμ. του συγκεκριμένου brevet) τότε θέλει φαγητό πιο συχνά! Ίσως κάθε 45' και ίσως λίγο περισσότερη ποσότητα! Για κάποια (λίγη) ώρα ήμουν στα όρια του "σουρώματος"! (Ευτυχώς, η εμπειρία βοηθάει να αποφύγεις τα χειρότερα σε τέτοιες περιπτώσεις!).    
Ο DS (Χρήστος) ξεκουράζει τα πόδια του πάνω
στο καλύτερο ποδήλατο της ομάδας
(το δικό μου, χαχαχα) και σχεδιάζει
την τακτική του για το τελευταίο κομμάτι! 
Στο 2ο control, η παρέα με περίμενε. Λίγο πριν,  είχα μείνει μόνος μου για λίγη ώρα και βέβαια δεν παρέλειψα να κάνω την καθιερωμένη 5λεπτη στάση μέσα στο δάσος, στο σημείο με την πέτρινη βρύση. Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία γι' αυτό το brevet, όπου πάντα γεμίζω παγούρια, πλένω πρόσωπο και χέρια και παίρνω δυο βαθιές ανάσες από αέρα δάσους, πριν συνεχίσω. Στο ίδιο περίπου σημείο δεν μπόρεσα να μην προσέξω ένα καταπληκτικό σπίτι, χτισμένο μέσα στο δάσος, περιστοιχισμένο από δέντρα, με τον ιδιοκτήτη του να κάθεται στην βεράντα του και να απολαμβάνει την ησυχία του δάσους (και να χαζεύει κάτι τρελούς με ποδήλατα που περνάγανε συνέχεια!).
Μετά το 2ο control, η παρέα πρακτικά χωρίστηκε στα δύο, για να απολαύσουν όλοι το brevet όπως ήθελαν. Τα τελευταία ανηφοράκια βγήκαν πιο εύκολα (είχα αναπληρώσει την απαραίτητη ενέργεια), οι κατηφόρες ήταν - όπως πάντα - απολαυστικές, με το Tarmac SL3 να μου δείχνει πόσο εξαιρετικό ποδήλατο είναι, ακόμα καλύτερο από το SL, και φτάνοντας στο τελευταίο κομμάτι είχα μια ανησυχία, αφού είναι κάπως άχαρο και βαρετό. Όμως και εδώ, η εμπειρία με βοήθησε. Το γκρουπάκι των 5 ατόμων που ήμασταν, σχημάτισε ένα εξαιρετικό τραίνο (μονή σειρά, ομαδικό, με αλλαγές στο δίλεπτο) και τα τελευταία 25 περίπου χιλιόμετρα βγήκαν "νερό". Μόνο μια-δυο φορές χρειάστηκε να επιβάλω "τάξη" (διατήρηση ρυθμού σε ανηφοράκια, εκεί που οι περισσότεροι παρασύρονται και "πατάνε" ανώφελα).
Πέτρος, Περικλής, Φραγκίσκος, Χρήστος στον τερματισμό
Τερματίσαμε στον Πύργο (όπου μας περίμενε και η υπόλοιπη ομάδα η οποία είχε τερματίσει περίπου 20 λεπτά νωρίτερα) σε 8h 37min με καθαρό ποδηλατικό χρόνο 7h 50min περίπου. Ο χρόνος αυτός είναι σημαντικά βελτιωμένος σε σχέση π.χ. με τον περσινό, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι βγήκε χωρίς πίεση, χωρίς άγχος, απολαυστικά!
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, ντουσάκι και αναχώρηση για το Κολίρι, για την ταβέρνα της κυρίας Σοφίας Κούτρα (τηλ. 26210 27763), όπου τα παϊδάκια, τα μπιφτέκια, οι σαλάτες, οι σπιτικές πατάτες και η σπέσιαλ τυρόπιτα, μας περίμεναν! Μέχρι να κάψουν τα κάρβουνα, ήπιαμε κι ένα ουζάκι στο καφενείο του χωριού! Επίσης είπαμε και μια καλησπέρα στην άλλη, καλή ταβέρνα του χωριού, αυτήν της κυρίας Τούλας (26210 33321). Άμα έχεις εμπειρία, έχεις εμπειρία όχι μόνο στο ποδηλατικό κομμάτι, αλλά και στο κομμάτι της αναπλήρωσης! Η οποία αναπλήρωση ολοκληρώθηκε με ένα παγωτάκι στα όρθια, στην πλατεία του Πύργου, πριν πάμε να ξεραθούμε στα κρεβάτια μας (κανένα πρόβλημα με τον ύπνο το 2ο βράδυ ;-)).
Πριν την πρωινή αναχώρηση από τον Πύργο, είχαμε τη χαρά και την τιμή να μας κεράσουν καφέ, οι άνθρωποι του Π.Σ. Πύργου, που για μια ακόμα φορά μας σκλάβωσαν με τη συμπεριφορά τους (ήρθαν πρωί-πρωί από το ξενοδοχείο μας και δε μας άφηναν να φύγουμε πριν μας κεράσουν έναν καφέ κι ένα γλυκό). Μας ευχαρίστησαν (για μια ακόμα φορά) για τη συμμετοχή μας και κουβεντιάσαμε για τις δικές τους ποδηλατικές εμπειρίες, όπου και "ψαρώσαμε" ελαφρώς αφού, όπως μάθαμε, έχουν συμμετάσχει σε "Λονδίνο - Εδιμβούργο", "Mille Miglia" και σχεδιάζουν να συμμετέχουν και σε άλλα παρόμοια brevet του εξωτερικού (όλα με τετραψήφιο αριθμό χιλιομέτρων!). Respect!
Για μια ακόμα φορά, απόλαυσα ένα όμορφο, ποδηλατικό ΣΚ στο brevet του Πύργου. Και του χρόνου, να είμαστε όλοι καλά και εκεί!


9 Απρ 2012

Αγωνιστικό διήμερο Νεμέας

Έχω πει πολλές φορές, ότι ΔΕΝ έχω σκοπό να "παίξω" τον πρωταθλητή ή το σπουδαίο αθλητή ποδηλασίας, τώρα στα γεράματα, που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το ποδήλατο! Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου σπορ με σοβαρότητα και με πραγματικό ενδιαφέρον!

Φέτος λοιπόν είναι η χρονιά που εκτός από τα brevet και την καθιερωμένη πλέον πανευρωπαϊκή, φιλανθρωπική ποδηλατοπορεία, θα επιδίωκα να γευτώ την αίσθηση της αγωνιστικής ποδηλασίας. Χωρίς λοιπόν κανένα φιλόδοξο στόχο, παρά μόνο την επιδίωξη να σταθώ με αξιοπρέπεια στο "χώρο", έκανα την πρώτη δοκιμή πριν από μερικές εβδομάδες στο circuit του Μαρκόπουλου και το περασμένο Σαββατοκύριακο (31 Μαρτίου και 1 Απριλίου) παίχτηκε το 2ο επεισόδιο της σειράς!


Χρονόμετρο
Αγωνιστικό διήμερο Νεμέας / Αηδόνια λοιπόν... Σάββατο μεσημέρι, μαζί με τη σύντροφο, που έκανε την ευχάριστη έκπληξη να μου κάνει παρέα και έτσι να πάρει μακριά ένα πολύ μεγάλο μέρος από το άγχος μου, φόρτωσα το πλήρως έτοιμο Tarmac SL3 (με τις αερόμπαρες) και ξεκίνησα για τα Αηδόνια. 
Η τοποθεσία γνωστή, όπως και η διαδρομή, από το 2010 που είχα ξαναδοκιμάσει, τον ίδιο αγώνα. Τότε, είχε ανοίξει το ελαστικό μου και κατάφερα τελικά να τρέξω τον αγώνα χάρη στο Δαμιανό που μου είχε δανείσει τροχό (και μάλιστα με (βατόμετρο!). Ούτε και αυτή τη φορά πήγαν όλα ομαλά, αλλά περισσότερα επ' αυτού σε λίγο... Έστησα εργόμετρο, μίλησα με μερικούς γνωστούς, είδα τις εκκινήσεις των πρώτων αθλητών, ψώνισα τοπικό μέλι και σιγά-σιγά ετοιμάστηκα για το ζέσταμά μου. Η Β' τρέχει τελευταία, οπότε είχα αρκετό χρόνο. 

Αφού έκανα το ζέσταμά μου (20 λεπτά, με σταδιακά αυξανόμενη επιβάρυνση και με μερικά ξεσπάσματα) κινήθηκα προς τη γραμμή εκκίνησης, 5 λεπτά πριν την ώρα εκκίνησής μου. Μόλις 3 λεπτά πριν, με πλησιάζει κάποιος (καλή του ώρα) και μου λέει "έχεις δει το μπροστινό σου λάστιχο;". Νόμιζα ότι μου κάνει πρωταπριλιάτικο αστείο μια μέρα νωρίτερα! Αλλά έλεγε αλήθεια! Το μπροστινό λάστιχο είχε πίεση γύρω στο 50 - 60! Με αστραπιαίες κινήσεις ο καλός αυτός άνθρωπος (που στο άγχος μου ξέχασα και να ρωτήσω το όνομά του) έφερε τρόμπα, μου έβαλε πάλι 120 psi και με την ελπίδα ότι η σαμπρέλα θα "αντέξει" ξεκίνησα!

Είχα σαφώς λιγότερο άγχος από την προηγούμενη φορά, τόσο στην εκκίνηση όσο και σε όλη τη διάρκεια! Φρόντισα να κρατήσω cadence πάνω από 80 - 85, κοίταγα τους σφυγμούς μου, που ήταν μεταξύ 178 - 183 την περισσότερη ώρα, αισθανόμουν αρκετά βολικά με τις αερόμπαρες και τα πόδια μου έκαιγαν, αλλά σε ανεκτό βαθμό. Η ψυχολογία μου ανέβηκε κατακόρυφα όταν λίγο πριν την αναστροφή στο μέσο της διαδρομής, έφτασα και πέρασα τον μπροστινό μου! Το γεγονός ότι μέχρι να τερματίσω δεν με πέρασε κανείς, με έκανε να αισθανθώ ακόμα καλύτερα! Φέρνοντας στο μυαλό μου τις σχετικές οδηγίες, στο δεύτερο μισό άρχισα σταδιακά να πλησιάζω το 100% της διαθέσιμης ισχύος μου...

Η απόδειξη ότι έδωσα ό,τι είχα, ήρθε 10 περίπου μέτρα πριν τη γραμμή τερματισμού, που αισθάνθηκα να... θέλω να ξεράσω και άρχισα (περνώντας τη γραμμή) να "βήχω". Ευτυχώς, δεν είχα τίποτα στο στομάχι μου που να μπορούσε να βγει έξω! Ο τελικός μου χρόνος ήταν 19'45". Σημαντικά καλύτερος από το 22'34" του 2010! Ήμουν 17ος (στους 22) στην Κατηγορία μου (Masters B). Η απόλυτη θέση, πολύ μικρή σημασία έχει για μένα. Ο "στόχος" παραμένει να κινούμαι αξιοπρεπώς και να μην είμαι τελευταίος ;-). Και βέβαια να βελτιώνομαι σε προσωπικό επίπεδο. Στους 54 συμμετέχοντες άντρες (όλες οι κατηγορίες), ήμουν 40ος. Οι λεπτομέρειες της προσπάθειας...
Δεν παρέλειψα, πριν φύγω να κάνω 20 περίπου λεπτά αποθεραπεία, ενόψει της επόμενης μέρας!

Αντοχή
Ικανοποιημένος και κουρασμένος επέστρεψα στην Αθήνα και "ετοίμασα" το ποδήλατο για την Κυριακή: Αφαίρεσα αερόμπαρες, πρόσθεσα πάλι τη 2η παγουροθήκη, πρόσθεσα τσαντάκι σέλας (δεν προβλεπόταν αυτοκίνητο υποστήριξης με εφεδρικούς τροχούς για μένα ;-)).  Το πρωί της Κυριακής, το ραντεβού ήταν στις 7:20 έξω από το C2 (Χολαργό), με το Χρήστο και τον Πέτρο, για να πάμε παρέα! Σε αντίθεση με το χρονόμετρο του Σαββάτου (που ήμουν μόνος μου, χωρίς άλλη Ble παρέα), την Κυριακή οι Ble ήταν μαζικά παρόντες! Μεγάλη υπόθεση η παρέα, για να μειώνεται το άγχος!
Η εκκίνηση ήταν από το δημαρχείο της Νεμέας. Ρεκόρ συμμετοχών (127), πολύ κέφι και καλός καιρός. Μη έχοντας κάποιον φιλόδοξο στόχο, το άγχος μου περιορίστηκε στο να κινηθώ σωστά μέσα στο γκρουπ κατά την προεκκίνηση και να κάνω καλή διαχείριση δυνάμεων στη διαδρομή.
Η προεκκίνηση ήταν μια καλή εμπειρία. Καλός ρυθμός - ευτυχώς μπορούσα να ακολουθώ με ευκολία! - και εφόσον είχες καλή εικόνα του ποιοι βρίσκονταν γύρω σου (και κυρίως πίσω σου) και πού ακριβώς, ήταν εύκολο να κινηθείς με ασφάλεια. Αρκεί να μην κάνεις απότομες αλλαγές πορείας!
Όταν δόθηκε το ελεύθερο είχε ήδη αρχίσει η ανηφόρα. Προσπάθησα να κρατήσω έναν καλό ρυθμό, με τους σφυγμούς μου γύρω στους 170. Τα κατάφερα. Αυτό που δεν κατάφερα ήταν να μείνω με κάποιο group. Ανέβηκα ουσιαστικά μόνος μου και βέβαια με πέρασαν πολλοί.
Η δύναμη και η μυϊκή αντοχή μου χρειάζονται ακόμα πολύ βελτίωση. Τα 94 - 95 κιλά μου είναι σημαντικό μειονέκτημα. Πρακτικά "κουβαλάω" 20 - 25 κιλά παραπάνω από όσα ένας καλός ποδηλάτης. Όση παραπάνω ισχύ κι αν βγάλω... Αλλά είπαμε: Δεν θα "παίξω" τον πρωταθλητή. Σημασία έχει η ατομική βελτίωση.
Αυτή η ατομική βελτίωση ήταν εμφανής: Η διαφορά ενός brevet από έναν αγώνα αντοχής είναι τεράστια. Έκανα τον αγώνα σε 3h 40min. Στη διάρκεια αυτή δεν σταμάτησα καθόλου, δεν ξεκαβάλλησα ούτε λεπτό, δεν άφησα τα πόδια μου να ξεκουραστούν σε καμιά κατηφόρα (συνέχιζα να στροφάρω). Όπου έβρισκα γκρουπαριζόμουνα και γλίτωνα λίγη ενέργεια. Σε πολλά κομμάτια της διαδρομής, βρήκα μικρά γκρουπ με τα οποία έμενα όσο μπορούσα. Τερμάτισα 48ος στους 53 της κατηγορίας μου και πέρασα 12 από τους 122 συμμετέχοντες συνολικά άντρες. Είμαι ευχαριστημένος, μια και η δυσκολία του αγώνα, σε συνδυασμό με το ανεβασμένο επίπεδο συμμετοχών, θα μπορούσε κάλλιστα να με οδηγήσει στην τελευταία θέση (την οποία για ψυχολογικούς λόγους θα προτιμούσα να αποφύγω!).
Η διαδρομή ήταν πραγματικά όμορφη και ελπίζω του χρόνου να έχω την ευκαιρία να ξαναλάβω μέρος στο συγκεκριμένο αγώνα! Ο τερματισμός, με τα τελευταία 50 μέτρα να έχουν κλίση ~20% ήταν μια ικανοποίηση και ένα αίσθημα επιτυχίας για μένα. Τα  πόδια έκαιγαν, οι κράμπες ήταν προ των πυλών (ακόμα και στους μηριαίους μυς!), το κορμί πονούσε. Σε γενικές γραμμές, δεν νομίζω πως είχα κάτι παραπάνω να δώσω (αυτό είναι και το ζητούμενο είπαμε!).
Οι λεπτομέρειες...

Συμπεράσματα
Η ενεργειακή διαχείριση είναι διαφορετική από τα brevet. Χρειάζεται φαγητό (με μεγαλύτερη αναλογία σε τζελάκια) κάθε 45' το πολύ. Καταναλώνεις πολύ περισσότερη ενέργεια (δουλεύοντας συνέχεια στη Ζώνη 3 και 4) απ' ό,τι σε ένα brevet, όπου φαγητό κάθε 60' - 75΄ είναι ΟΚ για μένα.
Αύξηση του FTP είναι απαραίτητη, για να μπορώ να ανεβαίνω στις ανηφόρες μαζί με κάποιο group και να μη μένω μόνος. Άρα περισσότερη προπόνηση σε δύναμη και σε μυϊκή αντοχή, σε συνδυασμό με κάποια απώλεια βάρους (ιδανικά 5 - 7 κιλά).
Το σώμα μου έχει αρχίσει (σταδιακά) να αντέχει σε μεγαλύτερες καταπονήσεις... Κάμποσες ώρες βαθιά στη Ζώνη 3 και στη Ζώνη 4, με συχνά "ξεσπάσματα" στη Ζ'ωνη 5, δεν είναι κάτι που μαθαίνεις στα brevet. Άρα οι διαλλειματικές βοηθάνε και θα πρέπει να αυξηθούν. Το ίδιο (αύξηση) θα πρέπει να συμβεί σταδιακά και με τις αναβάσεις. Ο Υμηττός είναι κοντά και περιμένει!
Συνολικά, ήταν ένα απολαυστικό ΣΚ. Το διασκέδασα, το ευχαριστήθηκα, δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή "τι κάνω τώρα εγώ εδώ;"... Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

1 Απρ 2012

Ποδήλατο παρελήφθη

Το ποδήλατό μου επέστρεψε από την Πάτρα. Με αλλαγμένη τη δεξιά μανέτα. Ευχαριστίες στη Shimano / Μανιατόπουλος και στο Λεωνίδα (Κασσιμάτης Cycling) για την εξυπηρέτηση.

Επίσης, πριν το παραλάβω, άλλαξα (επιτέλους!) και την ταινία του τιμονιού. Μια λευκή Fizik (με μαύρα γράμματα) έχει πάρει περήφανα τη θέση της πάνω στο τιμόνι μου. Και η αλήθεια είναι ότι "έδειξε" το άτιμο! Είναι πανέμορφο!

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...