25 Φεβ 2012

(New) Frame Report

Φαίνεται ότι οι σημαντικές στιγμές στη μικρή (και ασήμαντη) ποδηλατική μου ιστορία, είναι συνδεδεμένες με κάποια αργία ή γιορτή... Έτσι, για να θυμάμαι ευκολότερα ίσως...Αργία 28ης Οκτωβρίου (του 2009) ήταν η επόμενη της μέρας που παρέλαβα του Tarmac Pro SL. Ανατρέχοντας στο ιστορικό αρχείο αυτού εδώ του blog μπορώ να θυμηθώ τις λεπτομέρειες εκείνης της 1ης δοκιμής...

Τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας του 2012, 2 χρόνια και 4 μήνες μετά, το Tarmac Pro SL δίνει τη θέση του στο Tarmac Pro SL3...



Η "μεταμόσχευση" (όλα τα περιφερειακά παρέμειναν ακριβώς τα ίδια) πραγματοποιήθηκε από το Λουκά, το μηχανικό στον Κασσιμάτη (Πειραιά). Στο σημείο αυτό, οφείλω να:

  1. Ευχαριστήσω δημόσια το Λουκά για την άψογη εξυπηρέτησή μου και την πολύ ποιοτική δουλειά του. 
  2. Συγχαρώ τη Specialized και την εδώ αντιπροσωπεία (Κασσιμάτη Πειραιά), καθώς και το μεταπωλητή τους (Κασσιμάτη Γλυφάδας) για την εξαιρετική υποστήριξη. Όπως και να το δει κανείς, όσο ψυχρά και αν θέλει να το αντιμετωπίσει, το γεγονός παραμένει, ότι με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να ταλαιπωρηθώ καθόλου, παρέλαβα έναν ολοκαίνουριο σκελετό, δυο χρόνια μεταγενέστερο από αυτόν που είχα. Για καλή μου τύχη, είναι και στους ίδιους χρωματισμούς! Είναι νομίζω κατανοητό ότι τέτοιες συμπεριφορές δημιουργούν "πιστούς" πελάτες! 
Στο αισθητικό / εμφανισιακό κομμάτι, οι διαφορές είναι μικρές αλλά ορατές. Υπάρχουν κάποιες κόκκινες πινελιές - οι οποίες, παρόλο που το κόκκινο δεν είναι το αγαπημένο μου, το ομορφαίνουν και του δίνουν μια πιο δυναμική εμφάνιση. Το πιο δυνατό στοιχείο είναι - νομίζω - τα λευκά γράμματα σε γκρι φόντο στο μέσα μέρος του πηρουνιού και των chain stays! Και λέγοντας chain stays, εκεί έγκειται και η πιο σημαντική μάλλον διαφορά στο σχήμα. Είναι σαφώς πιο τετραγωνισμένα από εκείνα του SL. Η άλλη διαφορά που βλέπω είναι στη μεσαία τριβή: είναι ακόμα πιο "ψωμομένη" από εκείνη του SL... 

Η γεωμετρία είναι ακριβώς ίδια ανάμεσα στα δυο ποδήλατα. Και το στήσιμο έγινε έτσι ώστε να μην υπάρξει καμιά απολύτως αλλαγή στη θέση μου / στάση μου (αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ένα bike fit στο άμεσο μέλλον, δεν είναι σημαντικό!).  

Σήμερα λοιπόν, ήταν μια χαρούμενη μέρα... Ο γιος είχε (εκτάκτως) προπόνηση στο Κωπηλατοδρόμιο, στο Σχινιά. Είχα ανακοινώσει ότι θα είμαι εκεί από τις 11:30 και μετά, οπότε κάποιοι από τους καλούς μου φίλους της Μπλε παρέας (Τάσος, Πέτρος, Σταύρος, Γιάννης) αποφάσισαν να κάνουν την προπόνησή τους ερχόμενοι προς το Σχινιά, ώστε να συνδυάσουν το τερπνό (να δουν από κοντά το SL3!) με το ωφέλιμο (να κάνουν κανένα χιλιόμετρο προετοιμασίας ενόψει brevet ;-)). Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να κεράσω τους καφέδες (για καλή μας τύχη, η καφετέρια του Κωπηλατοδρομίου ήταν ανοιχτή, αφού εκτός από τις Ακαδημίες της ΑΕΚ ήταν εκεί και κάμποσοι κωπηλάτες, αφού γινόταν κάποιος προκριματικός αγώνας κωπηλασίας). 

Πριν όμως πιούμε ένα καφεδάκι, κάναμε λίγα χιλιόμετρα μέσα στο Κωπηλατοδρόμιο...

Πρώτες εντυπώσεις
Αρχικά, θα πρέπει να πω ότι ΔΕΝ περίμενα να καταλάβω κάτι σημαντικό. Το σκεπτικό μου ήταν ότι:
  1. Η όποια εξέλιξη ανάμεσα στο SL και το SL3, (δυο χρόνια μετά) θα ήταν πιθανότατα τόσο οριακή (κι αν υπήρχε) που μόνο κάποιος pro θα μπορούσε να την εντοπίσει. 
  2. Δεν πίστευα ότι το κορμί μου (και το μυαλό μου) θα μπορούσε να "διακρίνει" διαφορές στη συμπεριφορά.
Διαψεύστηκα παταγωδώς!   Από τα πρώτα μέτρα, ήταν σαφές ότι καβάλαγα ένα ΑΛΛΟ ποδήλατο! Εντελώς άλλο! Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου, παρόλο - το τονίζω αυτό - που ήμουν πολύ cool και δεν περίμενα (όπως είπα ήδη) να "νιώσω" κάτι. 

Κατ' αρχήν, με χαρά διαπίστωσα ότι έχω ήδη αρκετή "εμπειρία" (στο μυαλό και στο κορμί) ώστε να μπορώ να αντιληφθώ αρκετά καλά, συγκεκριμένα στοιχεία της συμπεριφοράς ενός σκελετού. Φυσικά, βοήθησε σημαντικά το γεγονός ότι τροχοί, παλουκόσελο, σέλα, τιμόνι, λαιμός, παρέμειναν  ίδια. Οπότε μου ήταν εύκολο να "απομονώσω". 

Προχωρώντας λοιπόν στο "παρασύνθημα", έχω να πω ότι έχω μείνει κατάπληκτος από το πόσο μπορεί να βελτιωθεί ένα ήδη πολύ καλό πλαίσιο, μέσα από εξέλιξη δύο ετών. Ακόμα πιο άμεση μεταφορά της δύναμης στο δρόμο, σπιρτάδα και εκρηκτικότητα όταν ανεβάζει κανείς απότομα τα Watt. Στα δυο μικρά ανηφοράκια (γεφυράκι και στροφή), σηκώθηκα για λίγες στροφές ορθοπέταλου και ένιωσα το SL3 να τινάζεται μπροστά με έναν τρόπο πρωτόγνωρο... Το SL ακολουθούσε πειθήνια, αλλά δεν τιναζόταν!

Ταυτόχρονα, φαίνεται ότι η αλλαγή του σχήματος των chain stays (ίσως σε συνδυασμό με κάποιες άλλες μη ορατές αλλαγές) έκανε σημαντικότατη διαφορά στο θέμα της άνεσης. Το SL ήταν άνετο. Ποτέ δεν είχα θέμα με την άνεσή του... Όμως το SL3 είναι μαγικό χαλί, σε σύγκριση με το SL! Οι μικροκραδασμοί εξαφανίζονται εντελώς. Η αντίδραση στις λακκούβες είναι εφάμιλλη καλής γερμανικής ανάρτησης αυτοκινήτου! Έχω την πεποίθηση / ελπίδα ότι σε μεγάλη διαδρομή (π.χ. brevet) η "αθροιστική διαφορά" θα είναι τεράστια! (Θα "δείξει" στο 300άρι ;-)). 

Για τη συμπεριφορά στις αλλαγές κατεύθυνσης δεν είμαι ακόμα σίγουρος, αν και κάποιες πρώτες δοκιμές που έκανα, έδειξαν (και εκεί) σημαντική αλλαγή. Χωρίς να είναι νευρικό, είναι λίγο πιο άμεσο και λίγο πιο "ζωηρό" στις αλλαγές κατεύθυνσης. 

Συνολικά, το SL3 με άφησε - μέσα σε λίγα χιλιόμετρα - ενθουσιασμένο! Ενώ περίμενα μια μικρή (έως ανεπαίσθητη) αλλαγή, βρέθηκα ξαφνικά αντιμέτωπος με ένα ΑΛΛΟ ποδήλατο, που άφησε ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου

 

19 Φεβ 2012

(First) Race Report

Τα πόδια καίνε, οι πνεύμονες σκούζουν για περισσότερο αέρα, το μυαλό δουλεύει συνεχώς: "Κράτα το cadence ψηλά (85 - 95), πρόσεχε ποιοι είναι οι γύρω σου και τις αλλαγές πορείας, τις δικές σου και των άλλων, ακολούθησε τη ροή του group, μείνε έξω από τον αέρα, μην παγιδεύεσαι δίπλα στις μπαριέρες, βρες "καλές" ρόδες να ακολουθήσεις, κόλλα όσο μπορείς ώστε να μη χάσεις τους πρώτους στα ντεμαράζ..."

Είμαι για πρώτη φορά σε αγώνα ποδηλασίας και απολαμβάνω κάθε του στιγμή. Είχα τρέξει και σε ένα χρονόμετρο (Νεμέα) το 2010, αλλά αυτό εδώ είναι το "real thing"! Βρέθηκα στην εκκίνηση χωρίς άγχος. Δεν είχα τίποτα να αποδείξω σε κανένα, παρά μόνο στον εαυτό μου. Σε αντίθεση με το άγχος (150 παλμοί/λεπτό) στο χρονόμετρο της Νεμέας, σήμερα είχα 110 παλμούς/λεπτό. Αυτό βέβαια πριν την εκκίνηση. Γιατί μετά τα πρώτα μέτρα, άρχισαν τα ντεμαράζ... Οι γρήγοροι του group, θέλουν να το σπάσουν. Με ψυχραιμία (δεν το περίμενα από τον εαυτό μου) κλείνω τα κενά, και μένω στο group.

Η αίσθηση της κίνησης με αυτές τις ταχύτητες μέσα σε group, είναι εξαιρετική! Η αδρεναλίνη ρέει άφθονη, οι αισθήσεις είναι όλες σε εγρήγορση. Κάποιες στιγμές δεν ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από ανάσες... Και δεν είναι μόνο η δικιά μου! Το group απλώνεται και μαζεύει, κινείται σα φίδι αριστερά δεξιά. Ρίχνω ματιές αριστερά, δεξιά. Προσπαθώ να έχω αίσθηση ποιοι είναι γύρω μου, προς τα που μπορώ να "ξεφύγω", αν χρειαστεί. Όλον αυτό τον καιρό που ασχολούμαι με την ποδηλασία, έχω διαβάσει πολλά. Τα θυμάμαι και τα εφαρμόζω: Το group έχει μια δυναμική και μια συνεχή κίνηση. Πρέπει να εναρμονιστείς με αυτήν. Ανά πάσα στιγμή, πας είτε μπροστά, είτε πίσω μέσα στο group. Σπάνια είσαι σταθερός. Πάντα να έχεις ένα escape route. Πάντα να κοιτάς πολλά ποδήλατα μπροστά και πάντα να περιμένεις την "επαφή". Μην την φοβηθείς, μην τρομάξεις, μην αλλάξεις πορεία.
 
Αυτά, για τα 8 πρώτα χιλιόμετρα, που τα πόδια μου μπορούσαν... Μετά (όπως άλλωστε το περίμενα) βγήκε η έλλειψη αντίστοιχης προπόνησης (θα γίνει, αλλά αργότερα μέσα στη χρονιά) και η όποια κούραση από τη χθεσινή προπόνηση αντοχής (Σούνιο, 125 χλμ. σε Ζώνη 2 και 3 κυρίως). Το μυαλό όμως συνέχισε να λειτουργεί. Βρήκα ρόδες να κολλήσω, συνέχισα να στροφάρω (ακόμα και στα κατηφορικά κομμάτια, πού είχα 50/13 ή 12 ή 11 με 80- 90 στροφές) και όταν έμεινα μόνος μου, πάτησα όσο χρειαζόταν για να πιάσω έναν συναθλητή μου (το Λάζαρο), με τον οποίο συνεργαστήκαμε άψογα.

Μετά από 27.5 χλμ. οι αδιαφιλονίκητοι 1 και 2 της κατηγορίας, με έπιασαν. Αυτό, σύμφωνα με την αρχική προκήρυξη, θα σήμαινε ότι θα προλάβαινα να κάνω 6 από τους 7 γύρους του circuit. Αλλά ο κανονισμός είχε αλλάξει... Αφού το group δεν με είχε πιάσει, μπορούσα να συνεχίσω. Έκλεισα τον 6ο γύρο κάπως πιο χαλαρά (νομίζοντας ότι θα είναι ο τελευταίος μου) και περνώντας τη γραμμή τερματισμού, οι οργανωτές μου φώναξαν να συνεχίσω (όπως και έκανα)!

Μετά από 37 χλμ., με 32.2 km/h μ.ω.τ. με μέσους καρδιακούς παλμούς 171 και με την ευχαρίστηση στα ουράνια, πέρασα τη γραμμή του τερματισμού. Έμαθα πολλά. Ήταν μια πρώτη, πολύ καλή εμπειρία, σε έναν αγώνα που διοργανώθηκε άψογα από την ΠΕΠΑ (δεν παρέλειψα να ευχαριστήσω διοργανωτές, αλυτάρχη και γραμματεία στο τέλος του αγώνα, κάτι που όλοι θα πρέπει να κάνουμε!), που είχα πολύ καλό καιρό και που απόλαυσα κάθε του στιγμή!

Πάμε για τον επόμενο;

9 Φεβ 2012

Εντυπώσεις από το brevet της Νεμέας (4/2/2012)

Ξεκίνησε η ποδηλατική χρονιά, με μια διοργάνωση που είχε πάρα πολλές συμμετοχές: 256 στην εκκίνηση, 232 στον τερματισμό.
Πήγα στην Ελευσίνα με το φίλο μου Γιώργο Κ. Ήμασταν εκεί στις 7:20 και έτοιμοι στις 7:35. Όλη η Ble παρέα παρούσα, με πολύ κέφι και διάθεση για ποδήλατο! Εκκίνηση σε γκρουπ στις 7:50 (μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες).
Με το Γιώργο, στην εκκίνηση

"Ζέσταμα" μέχρι το "Γαλαξία" στη Μάνδρα και αρχίζοντας την ανάβαση προς Μελετάκι, αρχίζουν και τα πόδια να γυρνάνε καλά. Ανεβήκαμε λίγο πιο γρήγορα απ' ότι συνήθως. Είδα τους σφυγμούς μου να μπαίνουν στη Ζώνη 4, αλλά δεν ανησύχησα. Θεώρησα (εν μέρει σωστά) ότι η προπόνησή μου  την τελευταία περίοδο, μου δίνει τη δυνατότητα να "κάψω μερικά σπίρτα" παραπάνω. Αυτή η σκέψη θα ήταν μάλλον ακόμα πιο σωστή, αν δεν είχαν προηγηθεί περίπου 10 μέρες κατά τις οποίες έκανα μόνο μια ώρα προπόνηση στο εργόμετρο! Αυτή η προπονητική απραξία (λόγω έλλειψης χρόνου) αποδείχτηκε ότι "βγήκε" στο brevet, με τη μορφή κούρασης και πτώσης της απόδοσης, από το 150 χλμ. και μετά... Ανεβαίνοντας προς Μελετάκι πετύχαμε και τον Παναγιώτη (Κοκκαλιάρη) που μαζί με το Σπύρο και τον Αλέκο συνόδευαν κάποια "μπρεβετο-κούταβα"! Ο ρυθμός μέχρι το 1ο control ήταν αρκετά γρήγορος και όχι όσο σταθερός θα έπρεπε. Για καλή μας τύχη, πετύχαμε γκρουπάκι με τον Μαλούτα και την παρέα του μέσα, οπότε είχαμε κάποιους καλούς να μας τραβήξουν!
Μετά τον Ισθμό, συνεχίσαμε να κινούμαστε σε καλό σχηματισμό και η ανάβαση προς Χιλιομόδι έγινε αρκετά στρωτά. Όταν άρχισε να βγαίνει η κούραση στα πόδια, στην ανάβαση προς Νεμέα, έμεινα με τον Αλέξανδρο και ανεβήκαμε με το ρυθμό μας. Άλλωστε ξέραμε ότι ο συνολικός ρυθμός μας ήταν μια χαρά (το γκρουπ της ΑΕΚ μας πέρασε λίγο πριν τη Νεμέα) και ότι η Ble παρέα θα μας περιμένει στο 2ο control (όπως και έγινε!). Η συνέχεια προς Ζευγολατιό και Λέχαιο ήταν γρήγορη και εύκολη. Το τελευταίο control στο Λέχαιο είναι (παραδοσιακά) σημείο για χαλάρωση. Βρήκαμε χρόνο για καφεδάκι, σαντουιτσάκι, coca-cola και φωτογραφίες.
Με τον Κώστα στο 3ο control

Μετά την Κόρινθο, μας περίμενε ο "φίλος" μας, ο κόντρα άνεμος. Μας ταλαιπώρησε για αρκετά χιλιόμετρα αλλά το γκρουπάρισμα μάς έχει γίνει δεύτερη φύση. Ή σχεδόν... Γιατί κάποια στιγμή χαλάρωσα λίγο τα πόδια μου, έμεινα 100-200 μέτρα πίσω από το γκρουπ και μετά... τους έχασα! Προσπάθησα να πατήσω να τους πιάσω, αλλά δεν... Και κανείς  τους δεν κατάλαβε ότι έλειπα! Για λίγη ώρα, ευτυχώς :-) . Μετά κάποιος το πρόσεξε (ότι έλειπα) και με μια τρίλεπτη στάση τους, τους έφτασα. (Έκαναν βέβαια το λάθος να με περιμένουν στο ύψος των διυλιστηρίων - όπου υπάρχουν 3 διαφορετικοί δρόμοι να περάσεις και θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε περάσει από διαφορετικούς δρόμους και να μην συναντηθούμε ποτέ... Αλλά ευτυχώς διαλέξαμε την ίδια εναλλακτική!).
Τα τελευταία χιλιόμετρα αυτής της διαδρομής τα θεωρώ πάντα βαρετά, αλλά αυτή τη φορά πέρασαν πιο εύκολα και πιο ανώδυνα από άλλες φορές! Το απογευματινό φως του Κορινθιακού είναι από τους βασικούς λόγους που κάνω αυτή τη διαδρομή (και αυτό το brevet). Η θέα προς τον κόλπο από την Κακιά Σκάλα πάντα με αποζημιώνει! Επιπλέον, αυτή τη φορά, ο καιρός ήταν υπερβολικά ευγενικός (για την εποχή) μαζί μας. Οι θερμοκρασίες ήταν γύρω στους 14οC, κάποια στιγμή ανέβηκαν και πιο πάνω, ο αέρας ήταν δυνατός κόντρα μόνο για καμιά ώρα και η βροχή (ευτυχώς) δεν έκανε ποτέ την εμφάνισή της! Ευτυχώς, η ρύθμιση θερμοκρασίας του σώματος μέσω του ...φερμουάρ του jacket δούλεψε καλά!
Συνολικά, ήταν ένα brevet που το απόλαυσα. Είχε πολύ καλή παρέα, καλή διάθεση, καλό καιρό και ήμουν σε αρκετά καλή κατάσταση. Βγήκε σε 9h 15min με στάσεις κάπου 15 - 20 λεπτά παραπάνω απ' όσο χρειαζόταν (λόγω πολυκοσμίας στα control και στάσεων για ανασυγκρότηση της Ble παρέας). Ο καθαρός ποδηλατικός χρόνος ήταν 8h 20min. Το πιο σημαντικό όμως (για μένα) είναι ότι πλέον μπορώ να κάνω ένα 200άρι brevet σε περίπου 9 ώρες και ταυτόχρονα να απολαύσω τη διαδρομή και τη θέα, την παρέα και (γιατί όχι) το φαγητό! Αυτό (για μένα πάντα) σημαίνει ότι το επίπεδό μου έχει ανέβει σε σχέση με πέρσι και επομένως είναι ίσως ώρα να θέσω έναν επόμενο στόχο: το 300άρι του Αγίου Στεφάνου - Αταλάντης!

ΥΓ: Το Tarmac με συντρόφεψε απροβλημάτιστα (και το γνωστό σημάδι στο seat stay δεν με απασχόλησε καθόλου...)

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...