Διορθωτική τεχνική επέμβαση

Τεχνική επέμβαση στο Tarmac σήμερα, με αφορμή τη σπασμένη ακτίνα. Εργασίες που έγιναν (από το Λεωνίδα, στον Κασσιμάτη):

1. Προσθήκη ακτίνας - ευθυγράμμιση τροχού
2. Λύσιμο (ξανά), καθάρισμα και λίπανση μεσαίας τριβής (ήταν πολύ σφιγμένη). Υπάρχει και μια μικρή φθορά στο ένα από τα δυο ρουλεμάν της μεσαίας τριβής (δεν αλλάχτηκε προς το παρόν).
3. Αλλαγή όλων των συρματόσχοινων και όλων των καλωδίων (χρειάστηκε να βγει και να ξαναμπεί η ταινία - η οποία ήταν ανάποδα βαλμένη :-))
4. Ρύθμιση των derailleur 

Μικρά - τεχνικά

Μεταλλικός θόρυβος
Μετά το τελευταίο service, εμφανίστηκε ένας "μεταλλικός" θόρυβος που ακουγόταν μόνο όταν έπεφτα σε ανώμαλο οδόστρωμα ή σε λακκούβες...  Μου πήρε λίγο για να καταλάβω ότι ήταν από την "κουκουνάρα" που είχε λασκάρει λίγο, αλλά μόλις το βρήκα, το ποδήλατο έγινε ακριβώς όπως έπρεπε!

Ακτίνα
Στην προπόνηση της Δευτέρας (26/12) είχα μια "αβαρία". Χωρίς κανέναν προφανή λόγο (δεν χτύπησα σε κάποια λακκούβα ή κάτι τέτοιο) άκουσα έναν έντονο και αφύσικο θόρυβο: Ήταν μια ακτίνα του πίσω τροχού που παρέδωσε το πνεύμα!
Ως γνωστόν, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο τροχός χάνει αμέσως την ευθυγράμμισή του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τόσο πολύ που ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να περιστρέφεται ήταν όχι μόνο να ανοίξω την ασφάλεια του πίσω φρένου, αλλά να λύσω εντελώς το πίσω φρένο.
Μια προσπάθεια να επαναφέρουμε κάπως τον τροχό (προσωπικά δεν ξέρω να το κάνω, αλλά κάποιοι από την παρέα είχαν ιδέα από τέτοιες δουλειές) απέτυχε γιατί δεν είχαμε τον κατάλληλο ακτινολόγο!

Ακτινολόγος για Ultegra - 6 cm εργαλείο!

Το "μάθημα" της ημέρας ήταν ότι η Shimano (όπως και οι περισσότερες εταιρείες κατασκευής τροχών πλέον), βάζει στους Ultegra τροχούς αλουμινένια ακτινοκέφαλα, διαμέτρου μεγαλύτερης από οτιδήποτε συνηθισμένο! Αποτέλεσμα, πρέπει να έχεις τον ειδικό ακτινολόγο (που σου δίνουν μαζί με τον τροχό) αν θέλεις να κάνεις δουλειά! Να λοιπόν ένα ακόμα εργαλείο που βρήκε τη θέση του μέσα στο τσαντάκι μου!

Ευχές και άλλα...

Παραμονή Χριστουγέννων
Όλοι θέλουμε να είμαστε μαζί με αυτούς που αγαπάμε. Φέτος αποφάσισα ότι ΔΕΝ θα καταπιέσω τον εαυτό μου τρέχοντας από μαγαζί σε μαγαζί όλο το Σάββατο για να πάρω δώρα σε όλους. Καταλήγεις ψόφιος από την κούραση, ξαλαφρωμένος από αρκετές εκατοντάδες ευρώ και συνήθως με ένα αίσθημα κενού... Φυσικά και θα πάρω κάποιο δωράκι για να βάλω κάτω από το δέντρο για όλους όσους αγαπώ και μ' αγαπάνε. Αλλά ΔΕΝ θα χαραμίσω το Σάββατό μου γι' αυτό το σκοπό και θα μειώσω δραστικά τη σχετική σπατάλη χρημάτων...
Θα προτιμήσω να περάσω ένα ήσυχο βράδυ στο σπίτι με αυτούς που αγαπάω. Μπροστά στο τζάκι, με ένα ποτάκι  ;-)

Σαββατιάτικη / εορταστική προπόνηση
Σήμερα λοιπόν, αφού η καλή μου σύντροφος με διαβεβαίωσε ότι θα αναλάβει το super market (και μάλιστα νωρίς το πρωί ώστε να αποφύγει τον αναμενόμενο πανικό του μεσημεριού), ήπια το πρωινό μου καφεδάκι μαζί της και μετά έβαλα τα ζεστά μου ποδηλατικά και ξεκίνησα - με τους καλούς μου φίλους / ποδηλάτες - προς την Ανάβυσσο. Έκανα συνολικά 3 1/2 ώρες προπόνηση. Κάπου 2h 45min σε ρυθμό endurance και κάπου 45 min σε ρυθμό tempo. Αυτό ακριβώς δηλαδή που είχα στο πρόγραμμά μου!
Η μέρα ήταν καταπληκτική (με λιακάδα αλλά και κάμποσο κρύο) με αρκετό όμως αέρα. Η παρέα ήταν - όπως συνήθως - εξαιρετική. Με καλή διάθεση, με πειθαρχία και ομαδικότητα στο δρόμο, με όρεξη για πειράγματα... Η παρέα του Ble Cycling Club εμπλουτίζεται και ο χαρακτήρας της έλκει και κρατάει νέα πρόσωπα με παρόμοιο ύφος και φιλοσοφία, με ποιότητα υψηλή και με θετική διάθεση... Έτσι, γύρω από τον αρχικό πυρήνα προστίθενται νέοι φίλοι που θα ήθελα - προσωπικά - να μείνουν στην παρέα και να κάνουμε παρέα, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα, τα επόμενα χρόνια.

Προπονητικό πρόγραμμα
Μ' αυτά και μ'αυτά, το προπονητικό μου πρόγραμμα εξελίσσεται ικανοποιητικά. Συνεχίζω να κάνω προπόνηση βάσης (είμαι στην εβδομάδα Base 3) και τα κυριότερα στοιχεία μέχρι τώρα είναι:

1. Ο καλός καιρός με έχει "βοηθήσει" να αποφύγω ολοκληρωτικά το εργόμετρο. (Η αλήθεια είναι ότι ίσως θα έπρεπε να το έχω χρησιμοποιήσει κάποιες φορές για testing και για κάποιες ειδικές προπονήσεις, αλλά... το αποφεύγω).
2. Έχω κάνει πολλές ώρες endurance ride στη Ζώνη 2. 
3. Έχω κάνει κάποιες ώρες βάρη στο γυμναστήριο, οι οποίες αισθάνομαι ότι βοηθάνε πολύ. Πρέπει να τις διατηρήσω για όλη την υπόλοιπη χρονιά.
4. Έχω κάνει κάποιες ασκήσεις spinups οι οποίες έχουν δείξει ότι το στροφάρισμά μου έχει βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με πέρσι: μπορώ φέτος να κρατήσω 165 - 170 στροφές για αρκετά δευτερόλεπτα, χωρίς να κοπανιέμαι στη σέλα! 
5. Δεν έχω κάνει (αν και θα έπρεπε) τα test που θα μπορούσαν να μου δείξουν με ακρίβεια τη βελτίωση στη φυσική μου κατάσταση... (π.χ. time trial λίγων χιλιομέτρων στο εργόμετρο). 
6. Οι πρώτες προπονήσεις tempo ήταν δυνατές και καλές. Πρέπει να τις αυξήσω...

Επίσης φέτος έχω συμπεριλάβει στο πρόγραμμα και λίγο περισσότερο τρέξιμο (σε σχέση με πέρσι). Κάπου 4 χιλιόμετρα τη φορά, 1 - 2 φορές τη βδομάδα, στο Δημοτικό Στάδιο της Αργυρούπολης (παρέα με τη σύντροφο - που μπορεί να μην ακολουθεί στο ποδήλατο, αλλά το τρέξιμο της αρέσει!).

Global Biking Initiative
Για το 2012, οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει. Το βασικό είναι να βρεθούν sponsors... Θα επανέλθω...

Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα, με ΥΓΕΙΑ και ΧΑΡΑ. 

Ένα μικρό service και μια μικρή, αλλά σημαντική, αλλαγή...

Ξεκινάω από τη (μικρή αλλά σημαντική) αλλαγή:

Εδώ και πολύ καιρό, με προβλημάτιζε το γεγονός ότι από τα drops έφτανα με δυσκολία τις μανέτες μου.  Έπρεπε να "διορθώσω" λίγο τη θέση του χεριού μου. Είχα σχεδόν συμβιβαστεί με την ιδέα (αν και κατά καιρούς δεν κρατιόμουν να μην σκεφτώ ότι ίσως κάποιο άλλο τιμόνι να μου ταίριαζε καλύτερα). Διαβάζοντας όμως κάποιο άρθρο στο Cycling Plus, ανακάλυψα ότι η Ultegra 6700 που "φοράει" το ποδήλατο, δίνει τη δυνατότητα ρύθμισης της απόστασης μανέτας-τιμονιού. Δεν το είχα φανταστεί (και δεν είχα ρωτήσει - "δεν ήξερες, δε ρώταγες;"). Τελικά, η ρύθμιση έγκειται στην τοποθέτηση δυο απλών πλαστικών πρόσθετων (υπάρχουν μάλιστα δυο "λύσεις": 5 mm και 10 mm)! Βέβαια χρειάζεται επαναρύθμιση των φρένων μετά. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό! Πλέον έχω άριστη πρόσβαση στο φρένο (με ένα δάχτυλο) και στις αλλαγές (κατέβασμα και ανέβασμα) γραναζιών από τα drops! Το σχετικό test έγινε στη χθεσινο-βραδινή προπόνηση.

Πέραν της προαναφερθείσας βελτίωσης, το Tarmac υπέστη και ένα μικρό service:

• Ακτινολόγηση μπροστινού τροχού (πολύ λίγο ήθελε)
• Καθάρισμα - λίπανση ποτηριών πηρουνιού
• Καθάρισμα - λίπανση μεσαίας τριβής, αλυσίδας, γραναζιών κλπ.
• Πέρασμα σπρέι στο παλουκόσελο (αντι-ολισθητικό)
• Γυάλισμα σκελετού

Στη χθεσινο-βραδινή προπόνηση ήταν βελούδινη η λειτουργία της μετάδοσης! 

Έναρξη σαιζόν...

Η προπονητική περίοδος έχει αρχίσει (για μένα). Για τις επόμενες εβδομάδες θα συνεχίσω ό,τι ήδη έχω αρχίσει εδώ και 2 εβδομάδες: προπόνηση βάσης... Περιλαμβάνει:

• Long rides (Τετάρτη και Σάββατο) των 2 - 3 ωρών στη Ζώνη 2. 
• Spinups και single-leg (1 φορά τη βδομάδα) 
• Προπόνηση με βάρη (1 ώρα τη βδομάδα)
• Τρέξιμο (30 min σε Ζώνη 2-3)

Στόχος είναι να χτιστεί μια γερή αερόβια βάση.
Το λεπτομερές ATP (ετήσιο προπονητικό πλάνο) έχει αρχίσει να χτίζεται, αλλά θα πάρει καιρό μέχρι να ολοκληρωθεί (πρέπει να βγει και το πρόγραμμα αγώνων της ΕΟΠ...)

Ενόψει κρίσης, τα ποδηλατικά έξοδα έχουν μειωθεί. Ευτυχώς, το Tarmac δεν χρειάζεται κάτι άμεσα (εκτός από κάποιο συνολικό σέρβις). Η τελευταία προσθήκη (κι αυτή από δώρο γενεθλίων!) ήταν τα φωτάκια της Tacx που μπαίνουν στις άκρες του τιμονιού. Φωτίζουν μια χαρά, και τα καθιέρωσα στις βραδυνές της Τετάρτης.

Φυσικά υπάρχει και ένα μακροσκελές wishlist, το οποίο όμως - προς το παρόν - θα παραμείνει ανενεργό! Από το πρώτα στη λίστα αυτή, το Garmin Edge 800...

Μόνος ή Με το Group/Club;

Ένα ερώτημα που (τουλάχιστον προσωπικά με) απασχολεί συχνά!

Η καθιερωμένη βόλτα/προπόνηση (κυρίως η βραδινή της Τετάρτης) είναι μια όμορφη απόδραση για όλους. Έχει γίνει must για τους περισσότερους και αυτό οφείλεται στο ότι περνάμε καλά! Το ίδιο ισχύει και για τις προπονήσεις που κανονίζονται Σάββατο πρωί. Η κίνηση με group έχει πολλά πλεονεκτήματα:

1. Κίνηση σε ομάδα, άρα αποφυγή του αέρα - ξεκούραση!
2. Κουβεντούλα, να περνάει η ώρα εύκολα!
3. Αλληλο-παρακίνηση
4. Μάθηση της τεχνικής και των κανόνων κίνησης σε group

Αλλά έχει και κάποια μεινοκτήματα... Το βασικό μειονέκτημα είναι ότι δεν μπορείς να καθορίσεις το ρυθμό που θα κινηθείς. Άρα δεν μπορείς να καθορίσεις το "είδος" της προπόνησης που θέλεις να κάνεις. 

Κακά τα ψέμματα: Ο χρόνος όλων μας είναι περιορισμένος. Υποχρεώσεις (επαγγελματικές, οικογενειακές κ.ά) απορροφάνε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας. Θέλοντας να βελτιωθούμε αθλητικά / ποδηλατικά, επιδιώκουμε (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να επιδιώκουμε) να έχουμε τη μέγιστη δυνατή βελτίωση με τον ελάχιστο δυνατό χρόνο προπόνησης. Βέβαια, το άθλημα που έχουμε διαλέξει είναι άθλημα αντοχής (endurance) και κάποια πράγματα δεν μπορούν να γίνουν με μαγικό ραβδί! Αν θέλεις να χτίσεις αερόβια αντοχή, πρέπει να περάσεις πολλές ώρες πάνω στη σέλλα.

Παράλληλα, όταν έρθει η ώρα να κάνεις προπόνηση tempo ή διαλειμματική ή δύναμης κλπ. πρέπει να κάνεις ακριβώς αυτό! Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα με τα group rides! Είναι πολύ απίθανο να θέλουν και οι υπόλοιποι του group να κάνουν ακριβώς το είδος της προπόνησης που έχεις εσύ στο πρόγραμμά σου!

Έτσι λοιπόν καταλήγουμε να πρέπει να βγούμε μόνοι μας, και μετά αρχίζουν οι "μπηχτές" περί μυστικών προπονήσεων!

Η "χρυσή τομή" είναι (ως συνήθως) ένας συνδυασμός! Κάποιες προπονήσεις πρέπει να γίνονται ατομικά. Στις ομαδικές, πρέπει να έχουμε καθορίσει (με όσο το δυνατό μεγαλύτερη "αυστηρότητα") το ρυθμό που θα ακολουθηθεί (ανάλογα και με τη χρονική περίοδο μέσα στη χρονιά) και να μπορεί έτσι ο καθένας να αποφασίσει αν θέλει να συμμετέχει ή όχι. Στα πλαίσια αυτά, έχω και κάποιες σκέψεις / προτάσεις (για τις προπονήσεις του Ble Cycling Club) στις οποίες θα αναφερθώ σε αντίστοιχο post...

"Γενέθλια"

Όχι όμως από τα συνηθισμένα... Γι ' αυτό και εντός εισαγωγικών!
"Γενέθλια" του Specialized Tarmac, του ποδηλάτου μου! Στις 27 Οκτωβρίου του 2011 συμπλήρωσε δυο χρόνια "ζωής", δυο χρόνια από τότε που πρωτο-πάτησε στο δρόμο. 12,000 χιλιόμετρα έχουμε περάσει παρέα, από τότε (27/10/2009) μέχρι σήμερα!

Η ανάπαυση του πολεμιστή, στην κορυφή του λόφου

Το "γιορτάσαμε" παρέα, με μια πρωινή ανάβαση Κρεμαστού Λαγού, ανήμερα 28ης Οκτωβρίου. Έκανε λίγο ψύχρα, αλλά ήμουν σωστά ντυμένος. Το Tarmac, παρόλο που έχει αρκετά καιρό να κάνει service, ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Γρήγορο, ελαφρύ, υπάκουο, σταθερό στις στροφές. Δυο χρόνια μετά, συνεχίζει να είναι σε πολύ καλή φόρμα, συνεχίζει να είναι καλύτερο από τον αναβάτη του (όπως έχω πει πολλές φορές), συνεχίζει να με σπρώχνει να γίνω καλύτερος ποδηλάτης (και έχω γίνει πολύ καλύτερος ποδηλάτης αυτά τα δυο χρόνια!).

Ατενίζοντας από την
κορυφή του Κρεμαστού Λαγού

Κατά καιρούς σκέφτομαι να αναβαθμίσω κάτι πάνω του. Να πάρω καλύτερους τροχούς, να βάλω πιο ελαφρύ λαιμό και τιμόνι, κλπ. Αλλά λίγο η οικονομική κατάσταση, λίγο το γεγονός ότι έχω ακόμα μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται να κάνω κάτι. Εκτός των άλλων, αυτό είναι η απόδειξη ότι οι αρχικές επιλογές (με τη βοήθεια του Λεωνίδα - να μην ξεχνιόμαστε) ήταν ορθές! Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η σέλα. Μια αλλαγή για την οποία έχω μιλήσει στο παρελθόν, η οποία "άξιζε τα λεφτά της".

Ακολουθώντας τις"συμβουλές" του Joe Friel, όπως αυτές αναλύονται στο βιβλίο του, θα συνεχίσω (και την επόμενη χρονιά - το 2012) να προγραμματίζω τις προπονήσεις μου, θα καθορίσω τους στόχους μου, και - σε ό,τι αφορά το Tarmac μου - το μόνο που θα επιδιώξω (αν τα οικονομικά το επιτρέψουν) θα είναι ένα βατόμετρο. Σύμφωνα με τον Joe Friel, είναι πολύ πιο χρήσιμο από ένα ζευγάρι τροχούς!

Χρόνια πολλά λοιπόν στο "λευκό άτι" μου και καλά μας χιλιόμετρα!

Στο Ποδηλατοδρόμιο...

Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Πίστας: 14 - 16 Οκτωβρίου 2011 στο Ποδηλατοδρόμιο. Σήμερα το απόγευμα, πήρα το Μάνο και πήγαμε. Είχαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους της ΑΕΚ και κάναμε "εντύπωση" μπάινοντας στο γήπεδο ντυμένοι (οι μικροί) στα κιτρινόμαυρα.

Ενδιαφέρον να παρακολουθείς και να αρχίζεις να καταλαβαίνεις τους κανόνες και τις ιδιαιτερότητες των αδιαφόρων αγωνισμάτων. Αρκετά πράγματα τα ήξερα από προηγούμενη παρακολούθηση του Πανευρωπαϊκού (νομίζω) Πρωταθλήματος από το Eurosport, πριν από λίγους μήνες.

Είχα την ευκαιρία να τα πω για αρκετή ώρα με το Λευτέρη Παπουτσά και επίσης να συναντήσω τον aflo και τον cosmo!

Στον προποητικό τομέα: Αυτή τη βδομάδα έχω κάνει δυο φορές (Τετάρτη και Σάββατο) τη διαδρομή μέχρι την Ανάβυσσο. Κάθε φορά με μ.ω.τ. πάνω από 30 - 31 km/h! Σημαντική βελτίωση της επίδοσης. Αλλά μάλλον είναι καιρός να περάσω στο 2ο γύρο (2η χρονιά) κτισίματος αερόβιας βάσης... Με coss-training, με πολλές ώρες στη σέλα, στη Ζώη 2 (αυστηρά), κλπ. Αλλά επ' αυτού, θα επανέλθω!

Τεχνικά και αγωνιστικά του υιού...

Νέοι τροχοί για το Gitane του Μάνου
Την προηγούμενη βδομάδα είχα το πρώτο (και ελπίζω το τελευταίο) ατύχημα με τη φόρτωση ποδηλάτου στη σχάρα οροφής. Μίλαγα στο τηλέφωνο και "ξέχασα" ότι έχω το ποδήλατο του Μάνου στην οροφή. Οπότε μπαίνοντας (ευτυχώς με μικρή ταχύτητα) στο γκαράζ, κοπάνησα τον πίσω τροχό και τον έσπασα. Ευτυχώς, η ζημιά περιορίστηκε σε αυτό.
Αποφάσισα να αλλάξω και τους δυο τροχούς και να κρατήσω τον άθικτο, παλιό μπροστινό, για το προπονητήριο (με 8άρα κασέτα, ώστε να μπορεί ο Μάνος να κάνει προπονητήριο). Οι νέοι τροχοί είναι οι Shimano RS10, στους οποίους πέρασα δυο (μεταχειρισμένα) Continental GP4000s λάστιχα. Η αλλαγή ήταν προφανώς τόσο μεγάλη που ο πιτσιρικάς μου είπε ότι στα σπριντ που έκαναν στην προπόνηση "το ποδήλατο πριν κόλλαγε, ενώ τώρα έφευγε"!

Αγώνες Μίνι
Το ΣΚ 17 και 18 Σεπτεμβρίου ο Μάνος έλαβε μέρος στο τοπικό πρωτάθλημα δρόμου. Το Σάββατο είχαν αγώνα χρονομέτρησης (5 χλμ) και την Κυριακή αγώνα αντοχής / κυκλικό σιρκουί (20 χλμ). Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να προσπαθεί, να ιδρώνει και να ... αγχώνεται! Το ευχαριστήθηκε όμως νομίζω (παρά το άγχος) και τα πήγε μια χαρά. Ήρθε ένατος και τις δυο μέρες!

Το σημαντικό είναι ότι συνηθίζει σε "αγωνιστικό" στυλ και μαθαίνει να πιέζει τον εαυτό του και να προσπαθεί να τον ξεπεράσει! Μπράβο γιε μου!

Brevet Λάρισας - Απολογισμός

Πάει κι αυτό... 200 χλμ, ο γύρος του νομού Λαρίσης, 2 γερές αναβάσεις (Μαυροβούνι και Ανατολικός Όλυμπος), μπόλικα μικρά ανηφοράκια και κόντρα άνεμος στα παράλια του νομού, αρκετή ζέστη, δροσερές κρέμες Παλαμά και στα 2 control. Επίσης, καλή παρέα (Περικλής Δ., Κώστας Ρ., Πέτρος και Μάνος), οι 3 πρώτοι κι εγώ μείναμε μαζί σε ΟΛΟ το brevet. Σε αντίθεση λοιπόν με το περσινό, που το έβγαλα σχεδόν όλο μόνος μου, φέτος όχι μόνο είχα καλή παρέα, αλλά είχα και την άνεση να ΑΠΟΛΑΥΣΩ την ανάβαση στον Όλυμπο.
Μετά τον μπόλικο ιδρώτα των πρώτων 5 χιλιομέτρων αφήνοντας τον Πλαταμώνα (η μακαρονάδα στο Quatro Venti ήταν άψογη και πολύ χρήσιμη ενεργειακά σε αυτά τα 5 χιλιόμετρα!), είχα την άνεση και την ψυχική ηρεμία να απολαύσω την ανάβαση, το τοπίο, τα δέντρα, την ησυχία του τοπίου. Φυσικά, όπως φάνηκε, είχα και τα πόδια για να πετύχω κάτι τέτοιο! Όλο αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα! Με έκανε να θεωρώ ήδη αυτό το brevet ένα από τα "καλύτερα" (αν και όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα εμπειρία, το κάθε brevet είναι διαφορετικό και έχει κανείς διαφορετικούς λόγους να το θυμάται και να το εκτιμάει!).
Κέφι και χαλαρότητα (όπως συνήθως) στην εκκίνηση, που φέτος δόθηκε από το κέντρο της πόλης (και όχι από το Αλκαζάρ όπως πέρσι), με 68 - όπως έμαθα - να παίρνουν εκκίνηση. Καλό ζέσταμα στα πρώτα χιλιόμετρα ευθείας, καλός ρυθμός στην ανάβαση του Μαυροβουνίου. Μερικές μικρές στάσεις για νερό, και επιτέλους κοντρόλ όπου ο Παναγιώτης μας περίμενε με την κούκλα κορούλα του αγκαλιά και - βέβαια - με ένα ψυγείο γεμάτο - τι άλλο - κρεμούλες Παλαμά! Πέρσι δεν τις είχα τιμήσει και φέτος κατάλαβα τι έχανα! Έμαθα ότι ο Παλαμάς έχει επεκταθεί στην αγορά της Αθήνας και μπορούμε να τον απολαμβάνουμε όλο το χρόνο ;-)
Μετά το κατέβασμα προς την παραλία, κάναμε καλό και αποτελεσματικό γκρουπ, που μας βοήθησε να παλέψουμε τον κόντρα άνεμο και να "αντέξουμε" το "ανέβα-κατέβα" στα μικρά ανηφοράκια μέχρι τον Πλαταμώνα. Πώς και πώς την περίμενα τη στάση για κανονικό φαγητό (μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα φάει εκτός από την κρέμα, δυο μπαρίτσες, ένα τοστάκι και 1 - 2 energy shots).  Ευτυχώς, κάποιος είχε φροντίσει να μάθει ποιο είναι το "καλό" ιταλικό κι έτσι απολαύσαμε εξαιρετική μακαρονάδα που αποδείχτηκε βάλσαμο και χρυσός μαζί για τους "τοίχους" έξω από τον Πλαταμώνα.
Η βρύση στον Παλιό Παντελεήμονα μας δρόσισε αρκετά ώστε να αναπτερώσει το ηθικό και τα πόδια μας. Αυτή η δροσιά, σε συνδυασμό με ένα συννεφάκι που κατέβασε λίγο τη θερμοκρασία, με πήγε "πετώντας" μέχρι την Καλλιπεύκη, επιτρέποντάς μου παράλληλα, την απόλαυση για την οποία μίλησα στην αρχή. Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα περιελάμβαναν την απολαυστική κατάβαση του Ανατολικού Ολύμπου (στεγνή αυτή τη φορά - σε αντίθεση με πέρσι) και τα τελευταία διαδικαστικά χιλιόμετρα μέχρι τη Λάρισα, στα οποία ενωθήκαμε με το Νίκο (Γεωργακούλια), τον Τόλη και το Γιάννη που βρήκαμε να "παιδεύεται" μόνος του. Ένας οδηγός επαγγελματικού ημιφορτηγού που (νομίζω εσκεμμένα) μας έδωσε ανάποδη κατεύθυνση μέσα στην πόλη (όταν τον ρωτήσαμε για την πλατεία του τερματισμού) δεν κατάφερε να μας χαλάσει τη διάθεση, ούτε βέβαια και την εκτίμησή μας προς τα παιδιά από τη Λάρισα που οργάνωσαν και υποστήριξαν αυτό το brevet (και τα οποία ευχαιστούμε!).
Μπόλικη κρεατοφαγία και ένα βραδινό ποτάκι με την παρέα, στα πιο in σημεία της πόλης, έκλεισαν αυτό το όμορφο Σάββατο του Σεπτέμβρη! Ραντεβού στο επόμενο!

Ετοιμασία για το brevet της Λάρισας

Έχει πολύ ανηφόρα αυτό το brevet... Πέρσι το έβγαλα, με πείσμα και υπομονή, κάνοντας πάνω από 150 χλμ. μόνος μου. Φέτος ελπίζω να πάει καλύτερα. Έχω περισσότερα χιλιόμετρα στα πόδια, έχω εστιάσει κάπως στην αύξηση της μυικής αντοχής (muscular endurance) στις τελευταίες προπονήσεις και έχω το "πλεονέκτημα" - σε σχέση με πέρσι - ότι έκανα διακοπές νωρίτερα, οπότε έχω προλάβει να κάνει αρκετές προπονήσεις μέσα στον Αύγουστο (σε αντίθεση με πέρσι, που - πρακτικά - είχα 15 μέρες να ανέβω στο ποδήλατο, λόγω διακοπών, και πήγα σχεθόν κατ' ευθείαν στη Λάρισα!

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι έχω περισσότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου:
Ξέρω τι προπόνηση έπρεπε να έχω κάνει (με βάση το ετήσιο πλάνο που έχω καθορίσει με τη βοήθεια του Joe Friel και του βιβλίου του). Αλλά λόγω ζέστης (κυρίως) και διάθεσης διακοπών, ΔΕΝ έχω κάνει σωστά τον κύκλο προπόνησης ""Build 1 και 2". Αμέσως μετά το brevet της Λάρισας θα πρέπει να κάνω κάποιον επαναπρογραμματισμό (ενόψει των υπόλοιπων "αγωνιστικών" υποχρεώσεων της χρονιάς). Αλλά θα επανέλθω με ξεχωριστό post για την αποτίμηση της 1ης χρονιάς οργανωμένης προπόνησης, της "επίτευξης" (ή όχι!) των στόχων, κλπ.

Προς το παρόν, πάμε να κάνουμε 200 χλμ. με 3000 μέτρα υψομετρικά, σε ένα brevet που φημίζεται για την ομορφιά του τοπίου (Ανατολικός Όλυμπος) και για τις ...κρέμες Παλαμά στα control! 

Αλλαγή ελαστικών και άλλα...

Είχα χρόνο και όρεξη χθες το απόγευμα:

• Καλό καθάρισμα του σκελετού
• Πέρασμα των καινούριων ελαστικών (Continental GP4000S) και καινούρια σαμπρέλα πίσω.
• Καθάρισμα της κασέτας με de-greaser και νέο λάδωμα
• Πέρασμα της καινούριας βάσης για το Garmin (η παλιά ήταν ραγισμένη εδώ και καιρό και χθες έσπασε τελείως, αλλά είχα ήδη παραγγείλει και παραλάβει την ανταλλακτική). 
• Πλύσιμο στο τσαντάκι σέλας (και με την ευκαιρία, τακτοποίηση και τσεκάρισμα εργαλείων και ανταλλακτικών)

Άντε να βγούμε καμιά προπόνηση σήμερα - αύριο...

Φουίτ και λάστιχα

Τα προηγούμενα λάστιχα τα είχα κρατήσει για 3,200 χλμ. Ήταν τα Specialized Pro II με τα οποία δεν είχα μείνει απόλυτα ικανοποιημένος... Τότε (Δεκέμβριο του 2010) τα είχα αλλάξει με τα Continental GP4000S που ξέρω και εμπιστεύομαι!

Παρακολουθώντας τα χιλιόμετρα να μαζεύονται, είχα ήδη παραγγείλει πριν λίγο καιρό ένα καινούριο ζευγάρι (από τα ίδια!). Δεν τα είχα βάλει όμως, περιμένοντας να δω τις αντοχές τους... Το πρώτο φουίτ εμφανίστηκε πριν από 1 - 2 βδομάδες. Τότε ήμουν τυχερός, γιατί το έπαθα (προφανώς) κοντά στο σπίτι και το κατάλαβα αφού τέλειωσα την προπόνησή μου. Χθες όμως δεν ήμουν εξίσου τυχερός. Το έπαθα στη Σαρωνίδα, γυρίζοντας από την Ανάβυσσο. Αλλαγή σαμπρέλας υπό το φως του δρόμου (και μάλιστα της Παραλιακής στο ύψος της Αναβύσσου) και με το γκρουπ (περίπου 10 άτομα) να σε περιμένουν, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Παρόλο που βοήθησε ο εμπειρότατος Χάρης, δεν μπορέσαμε να βρούμε την αιτία του προβλήματος... Δεν είμαι σίγουρος αν αυτός είναι ο λόγος που έπαθα και 2ο φουίτ, αλλά το γεγονός είναι ότι το έπαθα! (Δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν από την ίδια αιτία (π.χ, γυαλί), αφού το έπαθα αρκετά χιλιόμετρα μετά...)

Δεύτερο φουίτ λοιπόν, στην Αλίμου, λίγο πριν φτάσω σπίτι (κάπου 1.5 - 2 χλμ.). Ήμουν μαζί με το Γιώργο (adeccco), το Γιώργο (yellowbird) και τον Άκη. Στα 100 μέτρα είχε βενζινάδικο. Φούσκωσα με την ελπίδα ότι θα με βγάλει μέχρι το σπίτι. Αλλά 10 μέτρα μετά, ένα δυνατό φσσσστ με έκανε να καταλάβω ότι δεν θα ξεμπέρδευα έτσι εύκολα. Ο Τάσος πρέπει να ήταν πολύ κοντά, αφού πριν από 5 λεπτά είχαμε χαιρετηθεί και είχε πάει να φορτώσει στο αυτοκίνητό του... Αλλά είχε ξεχάσει το κινητό του στο σπίτι χθες (βρήκε τη μέρα!) οπότε η προσπάθεια να τον βρω και να με φορτώσει για τα τελευταία 2 χλμ., απέτυχε! Μπορούσα να το πάρω με το πόδι (αλλά με τα SPD-SL δεν είναι ό,τι καλύτερο), μπορούσα να αλλάξω σαμπρέλα (ναι, είχα και 2η μαζί μου, εξάλλου θα είχαν και τα παιδιά) και τέλος μπορούσα (και αυτό διάλεξα) να πάρω τηλέφωνο την πιστή μου σύντροφο που με περίμενε  υπομονετικά στο σπίτι. Δέκα λεπτά μετά, φόρτωσα το Tarmac στο Peugeot για τα τελευταία 2 χλμ. της "περιπετειώδους" νυχτερινής προπόνησης!

Ευχαριστίες:

1. Στη σύζυγο
2. Στο Γιώργο (yellowbird) που επέμενε να μείνει παρέα μαζί μου μέχρι να έρθει το ΙΧ
3. Στον Άκη και το Γιώργο (SmileOfTheChild) που προσφέρθηκαν να μείνουν, αλλά τους έδιωξα. 

Τα Continental GP4000S έχουν αντέξει 5,000 χλμ.Χιλιόμετρα δύσκολα, σε ελληνικούς (και όχι μόνο) δρόμους, με 95 κιλά αναβάτη. Χιλιόμετρα που περιλαμβάνουν brevet στην ελληνική επαρχία (Νεμέα, Πύργο, Θήβα) αλλά και απανωτές 200άρες στην Ολλανδία και το Βέλγιο. Δεν έχω παράπονο, με υπηρέτησαν πιστά και τώρα θα περιμένουν τη σειρά τους να μπουν στο προπονητήριο!

Τραυματισμός

Την περιπέτεια της Θήβας, την έχω περιγράψει αναλυτικά...  Την πτώση, τη ζέστη, την προσπάθεια "με ένα χέρι". Το χέρι βελτιώθηκε γρήγορα. Το πρήξιμο μειωνόταν κάθε μέρα και η κινητικότητα αυξανόταν κάθε μέρα. Πήγα διακοπές, έκανα μπόλικο κολύμπι (πάνω από 1 χλμ. κάθε μέρα) και αισθανόμουν κάποια μικρή ενόχληση.
Όταν το πρήξιμο υποχώρησε πλήρως, οι διακοπές τελείωσαν και οι μικρο-ενοχλήσεις παρέμεναν, αποφάσισα να πάω και σε ένα γιατρό. Μετά την απαραίτητη ακτινογραφία η διάγνωση ήταν η αναμενόμενη: ρωγμώδες κατάγμα στην κεφαλή της κερκίδας, το οποίο είχε εν τω μεταξύ "δέσει"... Τα σχετικά τεστ του γιατρού έδειξαν ότι ευτυχώς το δέσιμο ήταν σωστό και ΔΕΝ θα μείνει κάποιο κουσούρι. Συνέστησε όμως να το ακινητοποιήσω σε φάκελο για καμιά βδομάδα. Φυσικά, δεν μπόρεσα να εφαρμόσω τις οδηγίες του γιατρού με ακρίβεια. Το κράτησα αρκετές ώρες κάθε μέρα μέσα στο φάκελο και απέφυγα να κάνω ποδήλατο για μια βδομάδα. Τις υπόλοιπες ώρες φρόντιζα να μην το ζορίζω καθόλου και να μη σηκώνω βάρη. Η αλήθεια είναι ότι στις τρεις προπονήσεις που είχα κάνει μετά τις διακοπές (2 σε εργόμετρο και μια απογευματινή Τετάρτης), ο αγκώνας πόναγε όποτε ζοριζόταν.
Μετά από μια βδομάδα "ξεκούρασης", δοκίμασα την απογευματινή Τετάρτης και τα μηνύματα ήταν πολύ ενθαρυντικά. Δεν πόνεσε καθόλου! Το μόνο που αισθάνθηκα, ήταν προς το τέλος της προπόνησης κάποια μικρή "κόπωση" στο χέρι (η οποία μάλλον οφειλόταν στο γεγονός ότι ήμουν λίγο "σφιγμένος" καθ' όλη τη διάρκεια της προπόνησης).
Η αλήθεια είναι ότι με όλα αυτά, "γλίτωσα" τις επώδυνες και χρονοβόρες φυσιοθεραπείες που θα χρειάζονταν αν κράταγα τον αγκώνα ακίνητο για 1 - 2 βδομάδες (η αγκύλωση είναι σίγουρη σε αυτές τις περιπτώσεις - εδώ μερικές ώρες τον κράταγα ακίνητο και μετά δεν άνοιγε εύκολα!). Αλλά, από την άλλη, θα μπορούσα να είχα πάθει ζημιά, αν το ράγισμα ήταν μεγαλύτερο και δεν κόλλαγε σωστά. Πιστεύω πάντως ότι αν το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο, ο πόνος θα ήταν τόσος που δε θα μπορούσα να αναβάλλω για τόσες πολλές μέρες την επίσκεψη στο γιατρό!
Τις επόμενες μέρες, θα συνεχίσω να το ξεκουράζω και να το "προσέχω".

Εργομέτρηση - 2

Χθες (7/7/11) έκανα τη 2η εργομέτρησή μου. Αυτή τη φορά ήξερα τι περιλαμβάνει η διαδικασία και μου ήταν πολύ πιο εύκολο.

Δεν έχω πάρει τα αποτελέσματα ακόμα. Όταν τα έχω στα χέρια μου, θα έχω μπόλικη δουλειά (σύγκρισης και ανάλυσης). Τα πρώτα, πρόχειρα συμπεράσματά μου ήταν τα εξής:

1. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις τα μηχανήματα! Οι τομείς στους οποίου επικεντρώθηκε η προπόνησή μου τους τελευταίους μήνες, βελτιώθηκαν. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στάσιμοι.
2. Τα καλά νέα είναι ότι η συστηματική προπόνηση φαίνεται να αποδίδει καρπούς! Μέσα σε λίγους μήνες (από τον Ιανουάριο μέχρι τώρα) κατάφερα να χτίσω την αερόβια βάση μου, να αυξήσω την ευκαμψία μου και την ταχύτητα μου και να βελτιώσω σημαντικά την απόδοσή μου στο αερόβιο κατώφλι. 
3. Από επιλογή, δεν έχω εστιάσει (μέχρι σήμερα, αλλά αυτό θα αλλάξει) στην αερόβια και μυική αντοχή. Οπότε αυτές φαίνεται να έμειναν μάλλον στάσιμες.
4. Από την άλλη, η δύναμη είναι κάτι που ενώ ήθελα να βελτιώσω, δεν τα κατάφερα (όχι σημαντικά), αφού οι επισκέψεις στο γυμναστήριο απαιτούν χρόνο που δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω.

Θα επανέλθω με περισσότερες λεπτομέρειες!

Brevet Θήβας - Με τη βοήθεια της Αγίας Άννας και των φίλων μου

Το Φεβρουάριο του 2009, δοκίμασα πρώτη φορά να κάνω brevet. Εγκατέλειψα μετά από περίπου 90 - 100 χλμ. κάπου στον Ελικώνα, στην ανάβαση της Αγίας Άννας... Ανέβαινα - περπατώντας - πολύ αργά και δεν προλάβαινα με τίποτα το σχετικό control...

Χθες, ήξερα ότι θα ξανασυναντούσα την ίδια ανηφόρα... Δυόμισι χρόνια και πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μετά... Πριν από αυτό όμως, έπρεπε να αντιμετωπίσω μερικές ακόμα προκλήσεις.

Το κλίμα στην εκκίνηση της Θήβας ήταν πολύ όμορφο. Όλοι οι καλοί φίλοι παρόντες: Πέτρος (πήγαμε παρέα με το αυτοκίνητό μου), Περικλήδες, Δημήτρης (cosmo), Παναγιώτης (Κοκκαλιάρης), Γιάννης Θεανό, Κώστας Τζέβε, Γιάννης (manty) και πολλοί ακόμα. Ολόκληρο το group κινηθήκαμε γρήγορα (μ.ω.τ. 33+) μέχρι το 1ο control. Εκεί ένας άλλος φίλος, ο Σωτήρης πραγματοποιούσε ατομικό ρεκόρ στην ταχύτητα σφραγίσματος καρτών! Ανεφοδιασμός και ξεκινάμε, αλλά λίγο πιο κάτω, στη Δροσιά, με περιμένει η πρώτη μεγάλη πρόκληση της ημέρας: Είμαι πίσω από τον Παναγιώτη και με ρωτάει αν έχει μαζευτεί όλο το group και συγκεκριμένα αν είναι μαζί μας ο Γεράσιμος (Μαλούτας). Χωρίς να το πολυσκεφτώ, γυρνάω να κοιτάξω πίσω. Όμως η ρόδα μου έχει επικάλυψη με την πίσω του Παναγιώτη, χάνω την ευθεία μου, και βρίσκω πάνω του άσχημα. Μου έχει τύχει κι άλλες φορές να ακουμπήσω ρόδα με ρόδα με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να πέσω. Αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν  έτσι...

Η πτώση μου, σύμφωνα με την άποψη αυτοπτών μαρτύρων και έμπειρων ποδηλατών (διάβαζε Γεράσιμος - τελικά εκεί ήταν, λίγο πίσω μου :-) ) ήταν πολύ καλή: η εκπαίδευση στο ζίου-ζίτσου (πολεμική τέχνη στην οποία το πρώτο που μαθαίνεις είναι να πέφτεις - "το έδαφος είναι φίλος μας" μας έλεγαν) "βγήκε" υποσυνείδητα: "μαζεύτηκα" (σχεδόν) όσο έπρεπε και "ρολάρισα" στον ώμο μου οπότε κεφάλι, καρπός κλπ. δεν ακούμπησαν πουθενά. Ακούμπησε όμως (εξ' ου και το "σχεδόν") ο δεξιός αγκώνας. Έτσι εκτός από κάποιες εκδορές σε μηρό και γόνατο, απέκτησα έναν ισχυρό πόνο στο νεύρο του αγκώνα. Ο πόνος αυτός με εμπόδιζε να λειτουργήσω φυσιολογικά το δεξιό μου χέρι για τα επόμενα 150 χλμ. (και μάλλον και για τις επόμενες μέρες, αν κρίνω από τον πόνο τώρα που γράφω αυτές τις εντυπώσεις...)

Με σήκωσαν γρήγορα και συνεχίσαμε... Εκεί άρχισαν τα παιχνίδια του μυαλού. Κάποιος μου θύμισε ότι η διαδρομή πέρναγε λίγο μετά έξω από τη Θήβα ("Θα γυρίσεις στη Θήβα;"). Διώχνω γρήγορα τις κακές σκέψεις, με τη βοήθεια και του καταπληκτικού ψυχολόγου και έμπειρου σε τέτοιες καταστάσεις Παναγιώτη: "Μη σκέφτεσαι να το παρατήσεις, μα%&ία θα είναι". Επιπλέον - και εδώ μπαίνει η βοήθεια των φίλων μου που αναφέρω στον τίτλο - το group δεν με εγκαταλείπει. Παρόλο που ο ρυθμός μου είναι πιο αργός, κόβουν όσο χρειάζεται τουλάχιστον 3 - 4 φορές, ώστε να ξανα-κολλήσω μαζί τους όταν μένω πίσω. Ο Παναγιώτης μου δίνει ένα παυσίπονο και όταν με βλέπει ότι έχοντας "κλειδώσει" στον πόνο του χεριού μου έχω ξεχάσει το φαΐ μου, με επαναφέρει στην τάξη: "- Έχεις τζελάκι; - Ναι. Φάτο ΤΩΡΑ!". Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξανασκέφτεσαι τίποτα. Εκτελείς πειθήνια, βασισμένος στην εμπειρία του φίλου σου! Και λίγο μετά, όλα φαίνονται να ξανα-μπαίνουν στη θέση τους! Αισθάνομαι καλύτερα, δείχνω ακμαίος και ακολουθώ το group εύκολα. Αποφεύγω να μπω μπροστά να τραβήξω, αλλά ευτυχώς το group είναι πολυάριθμο και αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα! Η ανάβαση της Ριτσώνας αποδεικνύεται εύκολη, ακόμα και για κάποιον στη δική μου κατάσταση. Ο Πέτρος μένει μαζί μου (thanks φίλε) και ούτε που καταλαβαίνω πώς περνάνε τα χιλιόμετρα. Οι κακές σκέψεις έχουν φύγει και η διασταύρωση που δείχνει πως δεξιά πας για Θήβα δε μου "λέει" τίποτα!

Εν τω μεταξύ, τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα και ο απο-μηχανής Θεός του brevet (το παιδί από τη Θήβα με το κίτρινο Renault βανάκι) μας βρίσκει στη βρύση λίγο πριν το κρυφό control και ρωτάει ποιος είναι ο χτυπημένος από πτώση! Πλένω τις πληγές μου με δροσερό νερό, βρέχομαι, γεμίζω νερό, και δίνω "ραντεβού" με το Renault κάπου πιο πάνω... Πραγματικά μετά από (δε θυμάμαι πόση) ώρα, με βρίσκει, εξοπλισμένος με Pulvo και γάζες! Ούτε σε αγώνα Pro να ήμουν! Σε ελάχιστο χρόνο με πατσάρει και συνεχίζω!

Φτάνω και στο δεύτερο control (Μελισοχώρι). Η στάση εκεί είναι μεγαλύτερη. Χρειαζόμαστε ξεκούραση. Καθόμαστε κάπου 20 - 30 λεπτά. Όταν ξαναξεκινάμε, αισθάνομαι "φρέσκος" (όλα σχετικά είναι!). Μέχρι τη Δομβραίνα αισθάνομαι καλά και φτάνω εύκολα. Στο mini market εκεί, εκτός από νερό, παίρνω και μερικά παγάκια τα οποία βάζω σε μια σακούλα που δένω γύρω από τον αγκώνα μου (ευχαριστίες στο παλληκάρι εκεί, που "χάλασε" μια συσκευασία με παγάκια για να μου δώσει 3 - 4, χωρίς να μου τη χρεώσει) . Ο πόνος στο νεύρο είναι τέτοιος που δεν μπορώ να φρενάρω αποτελεσματικά και να ανεβάσω γρανάζι, όταν είμαι στις μανέτες... Κάθε ανέβασμα γραναζιού είναι επώδυνο... Ευτυχώς τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα όταν πιάνω από τα drops, οπότε το προτιμάω.

Ξεκινάμε την ανάβαση της Αγίας Άννας, και τα πρώτα χιλιόμετρα πάνε καλά. Κρατάω το ρυθμό μου και φροντίζω την υδροδοσία μου. Έχω φάει και το τζελάκι μου και πάω καλά. Αλλά μετά από 3 - 4 χιλόμετρα, τα πράγματα δεν είναι καλά... Ο ήλιος καίει! Τα θερμόμετρα δείχνουν 40οC (όπως έμαθα αργότερα). Σκιά δεν υπάρχει πουθενά.  Είναι φανερό ότι οι ανάγκες για νερό θα είναι πολύ περισσότερες από τα 750 ml νερού και άλλου τόσου ισοτονικού που κουβαλάω. Αισθάνομαι ότι δεν έχω ενέργεια και ξέρω ότι είναι λόγω της ζέστης κυρίως. Κατεβαίνω από το ποδήλατο και περπατώντας τρώω μια μπανάνα. Ακόμα και το περπάτημα όμως είναι επώδυνο με αυτόν τον ήλιο. Οι σφυγμοί πέφτουν πολύ αργά. Υπολογίζω το χρόνο που θα χρειαστώ να κάνω τα υπόλοιπα 7 - 8 χιλιόμετρα της ανηφόρας, ακόμα κι αν τα κάνω όλα περπατώντας! Προλαβαίνω. Αλλά ο ήλιος τσακίζει! Μαθαίνω από διερχόμενο αυτοκίνητο ότι θα περάσει το κίτρινο βαν (ο από μηχανής Θεός) και θα έχει νερό. Τουλάχιστον δεν θα αφυδατωθώ! Κάθομαι στην άσφαλτο. Αισθάνομαι ότι η ηλίαση είναι κοντά. Νιώθω τις πρώτες ανατριχίλες (κλασικό σύμπτωμα). Βρέχω την μπαντάνα μου και καλύπτω όλο το κεφάλι μου. Ξοδεύω κι άλλο νερό για να βρέξω το υπόλοιπο σώμα μου, ποντάροντας στο νερό που θα έρθει. ΔΕΝ έχω σουρώσει. Μπορώ να σκεφτώ καθαρά και να εκτιμήσω τις επιλογές μου: Μπορώ να περπατήσω σχεδόν δυο ώρες μέχρι την κορυφή. Πιθανότατα θα προλάβω το control. Αλλά κινδυνεύω με ηλίαση. Εναλλακτικά μπορώ να κατηφορίσω γρήγορα πίσω προς τη Δομβραίνα. Θα γλυτώσω σίγουρα την ηλίαση, θα έχω ένα σκιερό μέρος να περιμένω κάποιο αυτοκίνητο να με μαζέψει. Θέλω να νικήσω την ανηφόρα, θέλω να τελειώσω το Brevet, αλλά δε θα το κάνω ρισκάροντας την υγεία μου...

Έρχεται το Renault. Παίρνω νερό. Πολύ! Το αυτοκίνητο έχει μέσα ήδη ένα παιδί που έχει εγκαταλείψει. Μαζί με το ψυγείο που κουβαλάει το Renault, δεν υπάρχει χώρος για άλλον... Ρωτάω. "Αν χρειάζεσαι να σε μαζέψω, πάρε με τηλέφωνο" μου λέει. Αν είχε χώρο στο αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή, μάλλον θα είχε τελειώσει για μένα το brevet. Παιχνίδια της τύχης... Φεύγει και με αφήνει μόνο μου, να συνεχίσω να παλεύω με τους δαίμονές μου. Πέντε λεπτά μετά, έρχεται η ...δεύτερη και πιο καθοριστική βοήθεια του τίτλου αυτού του post: Αυτή της Αγίας Άννας, μεγάλη η Χάρη της! Ένα τεράστιο σύννεφο στρογγυλοκάθεται ανάμεσα στον ήλιο και σε μένα. Είναι "σημάδι"! Η θερμοκρασία ξαφνικά φαίνεται πολύ ανεκτή. Ανεβαίνω στο ποδήλατό μου και ξεκινάω: 34/25 με cadence 40. Όταν η κλίση μειωνόταν (σε αυτή την αδυσώπητη ανηφόρα,.όταν η κλίση ήταν στο 4% αισθανόσουν ότι είναι flat!) αύξανα στο 70 - 80 cadence και έδιωχνα το γαλακτικό οξύ. Το "σύστημα" δουλεύει και τα υπόλοιπα 6 χιλιόμετρα της ανάβασης βγαίνουν σε λιγότερο από 30 λεπτά!

Είμαι στο control και θέλω να σηκώσω τα χέρια ψηλά πανηγυρίζοντας και να ανάψω μια λαμπάδα στην Αγία Άννα! Βρίσκω εκεί τον Περικλή με τον Πέτρο. Έχουν μείνει ήδη αρκετά οπότε φεύγουν σχεδόν μόλις φτάνω. Λίγο πίσω μου είναι ο "μικρός" Περικλής με το manty και τον Yra. Κάπου 15 λεπτά είναι η στάση μου: νερά, νέα δόση ισοτονικού, κέικ (πολύ καλό!) και διατάσεις. Φεύγω μόνος μου... Με περιμένει άλλη μια πρόκληση και το ξέρω. Κατηφόρα στην οποία θα δυσκολεύομαι να φρενάρω τον πίσω τροχό! Βρίσκω μια θέση (στα drops) που είναι κάπως πιο βολική για το πρησμένο νεύρο του αγκώνα μου, συγκεντρώνομαι και ξεκινάω. Οι λίγες ψιχάλες, που δεν ήταν αρκετές για να μας δροσίσουν, έχουν ευτυχώς σταματήσει πριν κάνουν γλίτσα στην άσφαλτο. Καταφέρνω να κατέβω καλά, ακόμα και στο "τρομακτικό" κομμάτι με την κλίση ~ -20%. Βγαίνω ξανά στο επίπεδο κομμάτι και πιάνω την εθνική προς Θήβα. 34 χλμ ακόμα με ενημερώνει μια πινακίδα. Είμαι μόνος μου και σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο ένα γκρουπάκι για να παλέψουμε τον άνεμο... Ευτυχώς, σε κάποια κομμάτια ο άνεμος είναι ούριος και κρατάω ταχύτητα 35+ km/h! Όταν αισθάνομαι τον άνεμο να γυρίζει κόντρα, φροντίζω να μην σπαταλάω δυνάμεις. Κόβω στα 20 - 22 km/h και συνεχίζω. Σύντομη στάση σε βενζινάδικο και λίγο πιο κάτω τα χαρμόσυνα νέα: Ο Περικλής με τον Πέτρο, που ήταν 20 λεπτά μπροστά μου, έχουν κάνει στάση για τυρόπιτα και πάνε χαλαρά, οπότε τους προλαβαίνω!

Εννοείται ότι συνεχίζουμε παρέα μέχρι το τέλος. Ο Περικλής έχει κουραστεί από τη ζέστη και κάποια έλλειψη φαγητού, οπότε χρειάζεται όση βοήθεια μπορούμε να του παρέχουμε. Τον κρύβουμε πίσω μας με τον Πέτρο, κάνουμε άλλη μια στάση σε βενζινάδικο, του δίνω ένα τζελάκι και μπαίνουμε στη Θήβα. Ακολουθούμε τα κίτρινα βέλη που είναι ζωγραφισμένα στο δρόμο και βρίσκουμε και κάποιον ντόπιο συμμετέχοντα που έχει συμμετάσχει στο σχεδιασμό της διαδρομής, οπότε μας πάει με σιγουριά. Η βόλτα μέσα από την πόλη και η τελευταία ανηφόρα προς το κέντρο της πόλης και τον τερματισμό, θα μπορούσε να λείπει, αλλά είμαστε τόσο ευχαριστημένοι από την όλη διοργάνωση και υποστήριξη, που δεν μπορούμε να παραπονεθούμε!

Οι κόρνες στον τερματισμό είναι για κάποιο γάμο, αλλά εμείς αισθανόμαστε ότι είναι για μας!

Transmission system

Σύστημα μετάδοσης επί το ελληνικότερον!

Όλοι οι θόρυβοι και ένα παράξενο, ανεπαίσθητο "κλώτσημα" στο 50/11, εξαφανίστηκαν μόλις άλλαξα αλυσίδα. Είχε συμπληρώσει 4,000 χλμ η προηγούμενη... με μπόλικο στροφάρισμα (αλλά ομαλό και ευγενικό με σχετικά μαλακές αλλαγές ταχυτήτων, θέλω να πιστεύω!)

Με την ευκαιρία, έπεσε κι ένα καλό καθάρισμα (είχαν μαζέψει μπόλικη βρόμα η κασέτα και το ντεραγιέ!) και είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβω άμεσα τη διαφορά στην επόμενη προπόνηση!

Μήπως να ... ;

Η ιδέα έχει αρχίσει και τριγυρίζει στο μυαλό μου...
Μήπως να βάλω πρόγραμμα για να πάω τον Οκτώβριο σε αυτό;

Αν το πάρω απόφαση, θα πρέπει να... σοβαρευτώ (ακόμα περισσότερο) ως προς την προπόνησή μου! Αλλά φαίνεται ωραία ιδέα και μοναδική εμπειρία...

Θα επανέλθω.

Κόψιμο πιρουνιού, ταινία τιμονιού και παγούρι

Τίποτα το ιδιαίτερο, just for the record που θα έλεγαν και οι αγγλόφωνοι:

Μια καινούρια ταινία στο τιμόνι (η ίδια με την προηγούμενη) τοποθετήθηκε προχθές και έκανε την παρθενική της βόλτα χθες. Πρόκειται για την S-Wrap της Specialized. Μαύρη, με φελό, αρκετά μαλακιά (αλλά χωρίς gel). Διατηρεί το βάρος στο τιμόνι χαμηλά, ενώ παράλληλα δίνει μια αρκετά μαλακή αίσθηση (η διαφορά από την προηγούμενη - που προφανώς από την πολυ-καιρία είχα πατηθεί και "καθίσει", ήταν εμφανής). Αντιστάθηκα στον πειρασμό να την πάρω άσπρη (που θα ήταν βέβαια πολύ πιο εντυπωσιακή), αφού είμαι σίγουρος ότι θα γινόταν πολύ σύντομα γκρι! Ίσως κάποια στιγμή να αγοράσω και μια Fizik (ταινία) μέσω του Ιταλού φίλου μου. Αλλά προς το παρόν, μένω πιστός στα προϊόντα της Specialized, σε αυτόν τον τομέα.

Άλλο ένα προϊόν της Specialized που μόλις απέκτησα (μου το χάρισε ο Σπύρος - thanks man) είναι ένα παγούρι Purist της Specialized. Έχω διαβάσει εξαιρετικές κριτικές, θα το χρησιμοποιήσω και θα επανέλθω.

Τέλος, με τη βοήθεια του Αποστόλη, μείωσα το μήκος του λαιμού κατά 2 - 3 εκατοστά, αφού (μετά το τελευταίο χαμήλωμα του τιμονιού) το κομμάτι που εξείχε ήταν μεγάλο και αντι-αισθητικό.

Κατά τ' άλλα, οι απογευματινές προπονήσεις της Τετάρτης συνεχίζονται (έχουν γίνει πλέον θεσμός) με τις τελευταίες εβδομάδες να μαζεύονται 20+ άτομα και το ρυθμό να είναι αρκετά δυνατός (75 ή 90 χλμ. με μ.ω.τ. ~ 30 χλμ/ώρα). Η μέρα έχει μεγαλώσει κι έτσι απολαμβάνουμε (μεταξύ άλλων) και ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα το οποίο μου φτιάχνει ακόμα περισσότερο τη διάθεση.

Ανασκόπηση Μαΐου (ποδηλατική και όχι μόνο!)

Ο Μάιος ολοκληρώνεται σήμερα, αφήνοντας τις καλύτερες αναμνήσεις.

Η 1η εβδομάδα του Μαΐου ήταν αφιερωμένη στο GBI. Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, είχα την τύχη να ποδηλατήσω στην Ευρώπη, απολαμβάνοντας υπέροχα τοπία και εικόνες, συγκεντρώνοντας εμπειρίες, κάνοντας φίλους και συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα κοντά 13,000€ για τα Χωριά SOS. Τις περισσότερες από τις εντυπώσεις μου προσπάθησα να τις καταγράψω κατά τη διάρκεια του ταξιδιού (δύσκολο με το BlackBerry...). Το θέμα είναι πως η εναλλαγή των εικόνων είναι τόσο γρήγορη, και οι παραστάσεις τόσο πολλές, που είναι πολύ δύσκολο να καταγράψει κανείς στο χαρτί (OK στην οθόνη...) όλα όσα ζει και βλέπει μέσα σε αυτές τις λίγες μέρες.

Αντί για πολλά λόγια λοιπόν, παραθέτω μερικά links σε φωτογραφίες και σε video:

1. Οι φωτογραφίες που "πρόλαβα" να τραβήξω  
2. Η "βιβλιοθήκη" με τα video που μπόρεσα να τραβήξω πάνω στο ποδήλατο
3. Μια σειρά από φωτογραφικά άλμπουμ και βίντεο από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας (Images / Videos)

Η 3η εβδομάδα του Μαΐου πέρασε χωρίς καθόλου ποδήλατο! Αλλά είχα καλό λόγο γι' αυτό: ένα επαγγελματικό ταξίδι στην Αμερική (πρώτη φορά που ταξίδευα εκτός Ευρώπης). Είχα την ευκαιρία να κάνω αρκετό τουρισμό στο Μαϊάμι και στην ευρύτερη περιοχή (Florida Keys, Everglades, Miami Beach, κλπ.) και να απολαύσω πρακτικά μια βδομάδα "διακοπών"¨μαζί με τη σύντροφο (που βέβαια με συνόδεψε και το απόλαυσε εξίσου!).

Την τελευταία εβδομάδα επανήλθα στους ρυθμούς προπόνησης, με δυο προπονήσεις των 85 και 120 χλμ. που επαλήθευσαν ότι παραμένω σε αρκετά καλή κατάσταση. 

Μερικές μικρο-ανανεώσεις στο ποδήλατο, για το οποίο παράγγειλα νέα λάστιχα (Continental GP4000S φυσικά). Τα υπάρχοντα έχουν περίπου 3.500 χλμ. και μάλλον είναι η ώρα να πάρουν "σειρά" για το προπονητήριο. Επίσης, μόλις σήμερα αγόρασα μια καινούρια ταινία τιμονιού (πρέπει να έχω τη μακροβιότερη ταινία τιμονιού - αφού έχω ακόμα την αρχική, από τον Οκτώβριο του 2009)! Έχει αρχίσει να έχει κάποια μικρο-σκισίματα η υπάρχουσα...

Μέρα 5 - Το 3ο αστέρι

Τα επίσημα ποδηλατικά μπλουζάκια του GBI 2011 έχουν τυπωμένο το όνομα του κάθε συμμετέχοντα και ένα αστέρι για κάθε GBI που έχει λάβει μέρος. Η "δουλειά" για το 3ο αστέρι της δικής μου μπλούζας, ολοκληρώνεται με την 5η και τελευταία για φέτος μέρα.

Άφιξη (με το ποταμόπλοιο) στο Wesel της Γερμανίας. Ξεφόρτωμα αποσκευών, αποχαιρετισμός του πλοίου, φόρτωμα όλων των αποσκευών σε φορτηγά (μνήμες από όλα τα προηγούμενα GBI που η διαδικασία αυτή ήταν καθημερινή ;-)) και εκκίνηση στις 9:30. Αυτή τη φορά ολόκληρη η ελληνική ομάδα μαζί, αφού τα χιλιόμετρα είναι λίγα και ο ρυθμός χαλαρός. Μαζί και οι ...συνήθεις Γερμανοί φίλοι / συνποδηλάτες. Η ατμόσφαιρα είναι "εορταστική". Τα χωριά και οι κωμοπόλεις της Γερμανίας είναι πάντα όμορφα και καθαρά. Η βλάστηση (μου φαίνεται) κάπως διαφορετική από εκείνη της Ολλανδίας. Περισσότερα δέντρα, αλλά και πάλι μπόλικα λιβάδια, κάποια δάση.

Έμεινα με τη φίλη (και βετεράνο των GBI, με 4 αστέρια!) Ντιάνα, κρατώντας το ρυθμό της και κάνοντας κουβεντούλα μέχρι τη στάση για καφέ στο 35ο χλμ. Εκεί προλάβαμε και όσους είχαν φύγει λίγο πιο μπροστά και "μάζεψαμε" ήλιο για κάμποση ώρα, αραγμένοι στη μικρή πλατεία (φωτο).
Επόμενη στάση στο Kempen στο 50 χλμ., σε μια διαμορφωμένη μεσαιωνική φάρμα όπου έγινε το (καθιερωμένο πλέον) εορταστικό BBQ για όλους τους συμμετέχοντες. Καλό φαγητό, μπύρες (χωρίς αλκοόλ!), φωτογραφίες και πολύ κέφι. Η ιδιαίτερα αυξημένη γύρη στην ατμόσφαιρα, μου θύμισε την αλλεργία μου, αλλά ένα αντισταμινικό χάπι (τα δικά μου ήταν στις αποσκευές μου, αλλά οι γιατροί του GBI είχαν να μου δώσουν) διόρθωσε μια και καλή το μικρο-πρόβλημα!

Τα τελευταία 30 χλμ. είναι (παραδοσιακά πλέον) το "group ride". Όλοι οι ποδηλάτες μαζί (280 φέτος), μαζί με κάποιους επιπλέον "καλεσμένους" για τη συγκεκριμένη διαδρομή μόνο, με συνοδεία αστυνομίας, λήψεις από ελικόπτερο και φωτογραφίες από μοτοσικλέτες!

Όπως κάθε χρόνο, κάναμε εντυπωσιακή είσοδο στο Ντίσελντορφ και τερματίσαμε στα κεντρικά κτίρια της Vodafone.

Το GBI 2011 έφτασε στο τέλος του! Τις επόμενες μέρες θα έχουμε πολλά να διηγηθούμε!
Sent via Vodafone – The Fastest Wireless Network in Greece

Μέρα 4 - Ευχαρίστηση στο μέγιστο

Είχαμε να πάμε από το Dordrecht (αν το Utrecht έχει γίνει Ουτρέχτη - έχετε hint για πιθανή μεταφορά στα Ελληνικά του Dordrecht, αλλά από μένα, βοήθεια μην περιμένετε!) στο Arnhem (αυτό με τη γνωστή γέφυρα, και τη σχετική πολεμική ταινία όπου τίποτα δεν πήγε καλά!). Και είχαμε - ως συνήθως - δύο τρόπους: 110 ή 180 χλμ. 4 από την ομάδα αποφασίσαμε να ... παιδευτούμε λίγο παραπάνω. Είχαμε παρέα και 2 Γερμανούς.

Ο χρονικός προγραμματισμός λειτούργησε άψογα. Καλός ρυθμός, και τα χλμ μαζεύονταν γρήγορα. Χωρίς απρόοπτα, με υπέροχο καιρό (για ακόμα μια μέρα) και με εξαιρετική ποικιλία στα τοπία της διαδρομής. Είχαμε από στροφιλίκια ανάμεσα σε λιβάδια και γραφικά χωριά, μέχρι ατέλειωτες ευθείες (15+ χλμ) δίπλα σε θάλασσα (ή κάτι που έμοιαζε με θάλασσα τέλος πάντων...). Καθώς και όλα τα ...συνηθισμένα (ποδηλατόδρομους δίπλα σε εθνικό επαρχιακό δίκτυο, γεφυράκια, κανάλια, κλπ)!

Κάπου στα μισά αποφασίσαμε ότι έπρεπε επιτέλους να κάνουμε μια καλή στάση (μέχρι τότε, όλες ήταν των 10' max). To Nigtevecht (ένα μικρό χωριό, δίπλα σε - τι άλλο - ένα κανάλι) και το καφέ με την εξέδρα πάνω στο κανάλι, κυριολεκτικά, αποδείχτηκε εμπνευσμένη επιλογή! Καλό φαγητό, καλός καφές, λιακάδα, ξύλινα ιστιοπλοϊκά και ταχύπλοα που περνούσαν δίπλα μας, συνέθεσαν ένα υπέροχο περιβάλλον που μας αναζωογόνησε και μας εδώσε έξτρα ώθηση για το 2ο μισό.

Ο δυνατός αέρας δε στάθηκε ικανός να μας ζορίσει ιδιαίτερα, αφού η ομαδικότητα και το αποτελεσματικό drafting λειτούργησαν ιδανικά.

Έχοντας απολαύσει και τα 180 χλμ της ημέρας, φτάσαμε στο Αρνεμ αρκετά νωρίς για να απολαύσουμε μια μπύρα δίπλα στο μώλο, ένα καλό δείπνο στο καράβι και ένα δεύτερο ποτό στο κέντρο της συμπαθητικότατης (όπως αποδείχτηκε) αυτής κωμόπολης.

Όσοι ακολουθήσαμε το ίδιο πρόγραμμα (Διονύσης, Μάνος, Γιάννης Παπασπύρου και υπογραφών) έχουμε "μαζέψει" 610 χλμ σε 4 μέρες. Δεν είναι λίγα, και η κούραση είναι εμφανής. Έχουμε βέβαια κατά-ευχαριστηθεί ποδήλατο, φύση, τοπία, εικόνες. Έχουμε "ρουφήξει" όσο περισσότερο μπορούμε από το "άρωμα" και την καθημερινότητα όλων αυτών των περιοχών που ποτέ δε θα γνωρίζαμε, ακόμα κι αν ταξιδεύαμε σε αυτές τις χώρες, με κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο. Και αισθανόμαστε ότι έχουμε κρατήσει την υπόσχεσή μας προς τα Χωριά SOS και προς όλους όσους μας στηρίζουν.

Από το (λιμάνι τού) Άρνεμ καληνυχτίζουμε και αποχαιρετάμε τον ποδηλατικό παράδεισο της Ολλανδίας. Το πρωί, το ποταμόπλοιό μας θα έχει περάσει τα σύνορα και θα έχει φτάσει στη μικρή Γερμανική πόλη Wesel, απ'όπου θα ξεκινήσει η τελευταία μέρα του GBI 2011.

Sent via Vodafone – The Fastest Wireless Network in Greece

Με το GBI (και όχι με τον ... Άρη) στη Γάνδη

3η μέρα, και είπαμε να μην κάνουμε ... υπερβολές! Έπρεπε να είμαστε στη Γάνδη (Ghent) το αργότερο στις 19:00 (γιατί μετά έφευγε το ποταμόπλοιο!). Οπότε είπαμε να μην αγχωθούμε επιχειρώντας τη "μεγάλη" διαδρομή (176 χλμ) αλλά να ... χαλαρώσουμε (λέμε τώρα) με 110 χλμ διαδρομής από την Αμβέρσα μέχρι την πόλη που όλοι οι μπασκετόφιλοι θυμούνται χάρις στον Γκάλη και την παρέα του!

Ο καιρός, για μια ακόμα μέρα, ήταν εξαιρετικός, ιδανικός για ποδήλατο. Η ομάδα σχηματίστηκε, έπιασε ρυθμό, και άρχισε να απολαμβάνει τη διαδρομή. Πριν από αυτό όμως, εντυπωσιαστήκαμε από το υπόγειο τούνελ, με κυλιόμενες σκάλες, που επέτρεπε στα ποδήλατα να διασχίσουν το ποτάμι - 31 μέτρα κάτω από τη γη! Τελικά, η άλλη πλευρά της Αμβέρσας, αυτή που είναι μακριά από τη βιομηχανική περιοχή, είναι μια χαρά!

Τα ποδηλατικά μονοπάτια που ελίσσονταν ανάμεσα σε λιβάδια, κανάλια, χωριουδάκια με γραφικά σπιτάκια και λίμνες με νούφαρα, ήταν άλλη μια ευκαιρία να σκεφτούμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε την ευκαιρία να διασχίσουμε με αυτόν τον τρόπο όλες αυτές τις περιοχές. Απολαυστική ποδηλασία. Κυριολεκτικά δεν ήθελα να κατεβώ από το ποδήλατο! Με σβέλτο ρυθμό και με μια στάση για καφέ, φτάσαμε αρκετά νωρίς ώστε να περισσεύει αρκετός χρόνος για βόλτα στην πόλη. Και βέβαια, ποιος τρόπος είναι ο καλύτερος για μια βόλτα στην πόλη, φωτογραφίες στον καθεδρικό ναό της, παγωτό στην κεντρική της πλατεία και τουριστικό shopping; Φυσικά το ποδήλατο!

Χορτάτοι από εικόνες, μαζευτήκαμε στο πλοίο για δείπνο και για να θαυμάσουμε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι δεξαμενές που ανεβάζουν / κατεβάζουν το πλοίο καθώς αυτό διασχίζει τα κανάλια με προορισμό το Dordrecht απ' όπου ξεκινάει η 4η μέρα!

Sent via Vodafone – The Fastest Wireless Network in Greece

2η μέρα: Ενα brevet και ... κάτι!

Πρωινή κρουαζιέρα μέσα στο λιμάνι του Ρότερνταμ. Την περίμενα πιο όμορφη (την κρουαζιέρα). Είναι πράγματι τεράστιο και δαιδαλώδες λιμάνι. Αλλά αρχιτεκτονικά (κοιτάζοντας από τα κανάλια) δεν είδα κάτι το εντυπωσιακό. Βέβαια, τα παιδιά που περπάτησαν την πόλη το προηγούμενο βράδυ έμειναν εντυπωσιασμένα από τις υποδομές.

Ξεκινήσαμε στις 9:15 με καλό καιρό, 8 ποδηλάτες (όλοι Ελληνες). Η ατυχία της ημέρας "χτύπησε" νωρίς. Κομμένο συρματόσχοινο πίσω ντεραγιέ του Γιάννη. Υπο φυσιολογικές συνθήκες κάτι τέτοιο θα σήμαινε εγκατάλειψη (για το Γιάννη). Αλλά ο υπογράφων (συσσωρεύοντας την εμπειρία των brevet) είχα ...φροντίσει. Είχα ΚΑΙ συρματόσχοινο μαζί μου! Οπότε με τις γνώσεις του Γιάννη και του Μάνου, αλλάχτηκε και συνεχίσαμε.

Η διαδρομή μάς πήγε παραλιακά (Ατλαντικό), από το ένα ολλανδικό νησί στο άλλο, πάνω από "γέφυρες" / επιχωματώσεις. Βλέπαμε δεξιά μας τον ωκεανό και αριστερά μας σπίτια/χωριά (και οι σκεπές των σπιτιών ήταν πιο χαμηλά από τη στάθμη του ωκεανού!). Εντυπωσιακό θέαμα που σε συνδυασμό με τα τεράστια τεχνικά έργα / φράγματα, κέρδισε τις εντυπώσεις μας.

Ο ρυθμός ήταν πολύ καλός: 30+ χλμ/ώρα στα γρήγορα κομμάτια. Βέβαια, με τα θέματα "πλοήγησης" και μικρό-λαθών του αρχείου gpx, η συνολική μέση ταχύτητα ήταν γύρω στα 26 χλμ/ώρα. Αναγκαστικά, λόγω συνολικής απόστασης, το "τουριστικό" κομμάτι, έμεινε λίγο πίσω. Δεν είχαμε την πολυτέλεια για μεγάλες στάσεις. Αλλά μια γρήγορη ματιά στα χωριά και (αρκετές είναι η αλήθεια) μικρότερες στάσεις συμπλήρωσαν το πρόγραμμα.

Μπόλικος αέρας σε όλη τη διαδρομή και (δυστυχώς) κόντρα από επικεφαλή τα μισά και μετά, έκανε τη ζωή μας πιο δύσκολη. Μπορεί να μην είχαν υψομετρικά τα 220 χλμ που τελικά κάναμε, αλλά εύκολα ΔΕΝ ήταν!

Συνέχισαμε να βλέπουμε πτηνά όλων των ειδών στη διαδρομή, με highlight φασιανούς που καμαρωτοί και άνετοι πέρναγαν από μπροστά μας!

Το τελευταίο κομμάτι (είσοδος στην Αμβέρσα - Antwerp) ήταν απογοητευτικό, καθώς έπρεπε να διασχίσουμε τη βιομηχανική περιοχή. Άσχημες οσμές, άσχημα κτίρια...

Φτάσαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν κάποιοι (ήταν πολλά τα χιλιόμετρα και τα κορμιά ταλαιπωρήθηκαν). Στις 20:30, μετά από 11 ώρες στο δρόμο (9 από αυτές στη σέλα) μπήκαμε ικανοποιημένοι στο χώρο τερματισμού. Είπαμε η ποδηλασία είναι ΟΜΑΔΙΚΟ άθλημα. Και περιπέτειες σαν το GBI ακόμα περισσότερο ομαδικές!

Sent via Vodafone – The Fastest Wireless Network in Greece

Εντυπώσεις 1ης μέρας

Τελετή έναρξης με την παρουσία του CEO Ολλανδίας (χαλαρός και φιλικός με όλους). Ένα μικρό ατύχημα στα πρώτα χιλιόμετρα για μένα... Είχα πάνω από 24 μήνες να πέσω... Κοίταξα πίσω για να σιγουρευτώ ότι όλοι της ομάδας είναι ΟΚ και "βρήκα" σε ένα μικρό κράσπεδο. Ένα μικρό πρήξιμο στο αριστερό γόνατο και μια μικρή εκδορά ήταν το αποτέλεσμα.

Στη συνέχεια όλα καλά. Παντού ποδηλατόδρομοι εξαιρετικής ποιότητας. Κανάλια (πολλές φορές και από τις δύο πλευρές του δρόμου!), γρασίδι, λουλούδια, δέντρα, αγελάδες και πρόβατα. Επίσης πολλών ειδών πτηνά: πάπιες, χήνες, κύκνοι, κορμοράνοι και πέρδικες (παραλίγο να αγκαλιάσω μια που λιαζόταν στον ποδηλατόδρομο). Τα σπίτια πέτρινα και όμορφα. Τα παιδιά στους δρόμους να παίζουν. Παντού κινούνται με ποδήλατα. Τα αυτοκίνητα λίγα και με απόλυτο σεβασμό σε ποδηλάτες και πεζούς. Είναι φανταστικό να κάνεις ποδήλατο σε τέτοια τοπία. Οι "καινούριοι" της ομάδας είναι άφωνοι με την ομορφιά της διαδρομής. Οι "βετεράνοι" αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να είναι "κάθε χρόνο και καλύτερα"!

Περνάμε κάθε τόσο πάνω από ένα γεφυράκι και χαζεύουμε τα κανάλια από κάτω... Ο ρυθμός ήταν αρκετός για να ... κινδυνεύσουμε να φτάσουμε στο Rotterdam πριν το καράβι μας :-). Οπότε μια μεγάλη στάση για schnitzel στο Bodegravel (εξαιρετικό το εστιατόριο στην πλατεία!) και μια δεύτερη στο Gouda (Χάουντα το προφέρουν οι Ολλανδοί και ναι, είναι η πόλη του γνωστού τυριού - μέχρι και τα διακοσμητικά στο δρόμο είναι σε σχήμα κεφαλιού τυριού!) για καφέ, πρόσθεσαν την απαραίτητη καθυστέρηση!

Το Rotterdam εντυπωσιακό και η μπυρίτσα στον τερματισμό ολοκληρώσε μια εξαιρετική πρώτη μέρα. Αύριο μάλλον θα δοκιμάσουμε κάτι ... δύσκολο!

Sent via Vodafone – The Fastest Wireless Network in Greece

GBI 2011 - Προβλέψεις καιρού - Μια βδομάδα πριν

Μια και είναι "τουριστικός" ο χαρακτήρας του GBI, ο καιρός δεν θα μπορούσε παρά να είναι σημαντικός παράγοντας. Οι σχετικές συζητήσεις μεταξύ των μελών της ομάδας έχουν ήδη ξεκινήσει...

Σήμερα έκανα μια πρώτη αναζήτηση στο accuweather...
Update 27/4: Αλλαγή του σκηνικού, αλλά και πάλι, δεν είναι άσχημα τα πράγματα....

1η μέρα (2/5): Amsterdam - Rotterdam : Βροχή / 8oC - 9οC Λιακάδα 12οC - 13oC
2η μέρα (3/5): Rotterdam - Antwerp: Βροχή / 16oC - 17oC Λιακάδα & Συννεφιά 10οC - 13oC
3η μέρα (4/5): Antwerp - Ghent: Συννεφιά & Λιακάδα / 18οC Συννεφιά και πιθανή βροχή, 12οC
4η μέρα (5/5): Dordrecht - Nijmegen: Λιακάδα / 18oC - 19oC Συννεφιά & μικρή πιθανότητα βροχής το απόγευμα 7οC - 10oC
5η μέρα (6/5): Wesel - Dusseldorf: Λιακάδα / 19oC "Λίγο απ' όλα" 16οC

Μια χαρά θα είναι αν επαληθευτούν αυτές οι προβλέψεις! (Δεν περίμενα να τη βγάλουμε χωρίς καθόλου βροχή!)

Για να δούμε...

Τελική φάση προετοιμασίας

Λίγες μόνο μέρες μένουν μέχρι την έναρξη του GBI 2011. Για μια ακόμα χρονιά ανέλαβα το ρόλο του επικεφαλής της ομάδας (Greece GBI champion) και μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Οι δουλειές που πρέπει να γίνουν είναι πάρα πολλές... Ενδεικτικά:

1. Επικοινωνία με πιθανούς σπόνσορες
2. Κλείσιμο συμφωνιών sponsoring. Γραφειοκρατικά (επιστολές, αριθμοί λογαριασμών, παραστατικά, κλπ.)
3. Μοίρασμα χρημάτων sponsoring στην ομάδα.
4. Επικοινωνία με τη Vodafone για υποστήριξη εντός της εταιρείας (διοργάνωση roadshow, επικοινωνία με τα χωριά SOS, κλπ.)
5. Επικοινωνία με όλα τα μέλη της ομάδας (απορίες, ανάθεση εργασιών, κλπ.)
6. Επικοινωνία με την κεντρική διοργάνωση (conference calls, κωδικοί εγγραφής, πρόοδος δωρεών, χωρισμός ομάδων, team leaders, διαμονή, κλπ.)
7. Σχεδιασμός (σε συνεργασία με τον Χ. Κοβάνη), εκτύπωση, παραλαβή, πληρωμή κλπ. των εμφανίσεων της ομάδας.
8. Στήσιμο του site, διαφήμισή του, κλπ. 

Και πολλά ακόμα, μεγαλύτερα ή μικρότερα... Κανείς που ενδιαφέρεται να γίνει Greece GBI champion για του χρόνου; Δεν παραπονιέμαι, γιατί η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει αυτή η δουλειά και (νομίζω ότι) την κάνω καλά! 

Σήμερα παραλάβαμε και τις εμφανίσεις. Η Vodafone, η Ericsson και η Intracom Telecom είναι οι βασικοί χορηγοί. Η ελληνική σημαία και το σήμα της διοργάνωσης συμπληρώνουν τη φανέλα.

Λίγα πράγματα μένουν να γίνουν τις επόμενες μέρες:

• Την Τρίτη θα παραλάβουμε και κάποια κολάν που δεν ήταν έτοιμα σήμερα.
• Θα καταθέσω όσα λεφτά έχουν συγκεντρωθεί μέχρι τώρα για τα Χωριά SOS, στην Alpha Bank
• Θα κάνω το τελικό σέρβις του ποδηλάτου μου και το πακετάρισμά του. 
• Θα φορτώσω τους χάρτες στο Garmin μου. 

Κάποιοι έχουν αρχίσει ήδη να τσεκάρουν τον καιρό στην Ολλανδία και το Βέλγιο.

Προφανώς, το ηθικό είναι πολύ υψηλό και έχω πολύ κέφι και ανυπομονησία για πολλά και όμορφα χιλιόμετρα! 

Το μεγάλο ευρωπαϊκό ταξίδι

Για τρίτη χρονιά θα έχω την ευκαιρία να κάνω πολλά, ποδηλατικά χιλιόμετρα στην Ευρώπη. Στα πλαίσια του Global Biking Initiative, της φιλανθρωπικής αυτής διοργάνωσης που γίνεται κάθε χρόνο, με σκοπό να βοηθήσει μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς που έχουν σκοπό να βοηθούν παιδιά σε όλο τον κόσμο.

Για άλλη μια χρονιά, θα συνδυάσω αυτό που τόσο αγαπώ να κάνω, με τον ευγενή σκοπό της συγκέντρωσης χρημάτων για τα Παιδικά Χωριά SOS της Βάρης. Η ελληνική ομάδα είναι 17 άτομα και έχει στόχο να καλύψει από 500 - 800+ ποδηλατικά χιλιόμετρα στην Ολλανδία, στο Βέλγιο και στη Γερμανία και να συγκεντρώσει πάνω από 10,000€ για τα Χωριά SOS.

Ποδηλατικά και τουριστικά, αναμένω το ταξίδι με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν αναμένεται να είναι δύσκολο, από πλευράς υψομετρικών. Οι Κάτω Χώρες είναι διάσημες για την ... έλλειψη σε ανηφόρες! Από την άλλη, ο αέρας είναι πολύ πιθανό να μας δυσκολέψει! Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες και τη διάθεση, είναι πιθανό να επιχειρήσουμε 4 μέρες με ΠΟΛΛΑ χιλιόμετρα. Συγκεκριμένα, έχουμε δυο επιλογές για κάθε μέρα, την "μικρή" και τη "μεγάλη" διαδρομή, και είναι ως εξής:

Μέρα 1: 99 / 113
Μέρα 2: 125 / 209
Μέρα 3: 101 / 181
Μέρα 4: 105 / 195
Μέρα 5: 90 / 90

Όπως διαπιστώνει κανείς, πρόκειται ουσιαστικά (στη "χειρότερη" περίπτωση) για 3 απανωτά 200άρια brevet (ευτυχώς με λίγα υψομετρικά!) με ένα "ζέσταμα" των 113 χλμ. (ένα Σούνιο δηλαδή) την 1η μέρα! Οι διαδρομές (ειδικά οι μεγάλες!) είναι δίπλα στον Ατλαντικό, πάνω από γέφυρες και ανάμεσα σε λιβάδια με ... παπαρούνες! Χρόνος για φωτογραφίες θα υπάρχει;

Θα επανέλθω (φυσικά) στο θέμα...

Σέλες

Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα στο Cycling Plus, είπα να επανέλθω στο θέμα "σέλες".

Όπως ανέφερα στο προηγούμενο post μου, μετά από πολλά χιλιόμετρα με τη Specialized Alias, κατέληξα να την αντικαταστήσω με τη Fizik Arione. Όταν είχα επιλέξει τη Specialized, είχα κάνει μέτρηση με το σύστημα της Specialized. Με αυτό το σύστημα, μετριέται η απόσταση ανάμεσα στα οστά της λεκάνης και καθορίζεται το σωστό πλάτος που πρέπει να έχει η σέλα. Στη δική μου περίπτωση, 143 mm.

Μετρώντας το αντίστοιχο πλάτος της Fizik, διαπίστωσα ότι είναι σημαντικά μικρότερο (135 mm). Τότε πώς και με βόλεψε;

Η απάντηση δόθηκε στο άρθρο του Cycling Plus που ανέφερα, από τους υπεύθυνους των εταιριών κατασκευής σελών! Όπως φαίνεται λοιπόν, η μέτρηση της απόστασης ανάμεσα στα οστά και ο καθορισμός του πλάτους της σέλας με βάση αυτήν, ΔΕΝ είναι ο μοναδικός και καθολικά αποδεκτός τρόπος! Είναι απλώς ο τρόπος που χρησιμοποιεί η Specialized! Η Fizik δίνει σημασία στο σχήμα της σέλας. Όταν ένας αναβάτης είναι εύκαμπτος (flexible) χρειάζεται μια επίπεδη και στενόμακρη σέλα (όπως είναι η Arione). Για αναβάτες με "σφιχτή" σπονδυλική στήλη, η Fizik προτείνει την Aliante, ενώ για όσους είναι σε "ενδιάμεση" κατάσταση (από πλευράς ευκαμψίας) προτείνεται η Antares.

Με δεδομένο ότι η ευκαμψία είναι από τα δυνατά μου σημεία (με βάση και την εργομέτρηση του Σεπτεμβρίου), εξηγείται το πόσο καλά ταίριαξε η Arione με το εύκαμπτο κορμί μου :-).

Στο άρθρο αναφέρονται κι άλλες λεπτομέρειες, σε σχέση με την ανατομία του αναβάτη και παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν την επιλογή της σέλας. Παρόλο που κι άλλες εταιρείες παράγουν τις σέλες τους σε διαφορετικά πλάτη, φαίνεται πώς όλοι συμφωνούν ότι αυτό δεν μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο. Η εμπειρία μου απέδειξε ακριβώς αυτό!

Τεχνικά θέματα

Μετά το brevet, το Garmin αποφάσισε να μου κάνει "γυμνάσια"! Σε τακτά χρονικά διαστήματα έδειχνε σα να έχανε το σήμα του δορυφόρου και σταμάταγε να καταγράφει διανυόμενη απόσταση και στιγμιαία ταχύτητα. Μετά από αρκετή αναζήτηση και πειραματισμούς, ανακάλυψα τι έφταιγε:
Στο bike profile, είχε γυρίσει από τη ρύθμιση "auto" στη ρύθμιση "custom" για την περίμετρο τροχού και η τιμή που είχε ήταν εντελώς άσχετη με την πραγματική περίμετρο. Όταν το γύρισα στο auto και έκανα περίπου 500 μέτρα, έβγαλε ένδειξη ότι υπολόγισε τη σωστή περίμετρο τροχού και στη συνέχεια τα πάντα λειτούργησαν κανονικά.

Ένα θέμα που έπρεπε να λύσω ήταν ένας ελάχιστος θόρυβος από το πηρούνι και μια σχετικά σφιχτή αίσθηση στην περιστροφή. Το θέμα λύθηκε με αλλαγή του ρουλεμάν του πηρουνιού. Αρχικό κόστος ανταλλακτικού: 65€ (αλλά οι γνωριμίες μου επέτρεψαν να το αγοράσω με 45€).

Τέλος, αποφάσισα (επιτέλους) την αλλαγή της σέλας μου. Μετά από πολλά χιλιόμετρα δοκιμής και ενός λεπτομερούς bike-fit, αποφάσισα να αντικαταστήσω την Specialized Alias με τη Fizik Arione CX. H Specialized Alias θα μείνει μαζί μου, παίρνοντας θέση στο παλιό, πιστό μου Klein. Η Fizik αποδείχτηκε πιο άνετη και πιο φιλική με τα ... οπίσθιά μου και είναι και 50 gr, πιο ελαφριά ;-)

Brevet Πύργου - Βροχερό αλλά όμορφο για μια ακόμα χρονιά

Για μια ακόμα χρονιά, την τρίτη στη σειρά, έβαλα στο πρόγραμμα το brevet του Πύργου. Όμορφη διοργάνωση, από ανθρώπους που αγαπάνε αυτό που κάνουν και προσπαθούν για το καλύτερο.

Η παρέα, το Ble Cycling Club (aka brevet-ολάτρες ) κανόνισε να είναι παρούσα με έξι μέλη. Μετακινηθήκαμε σε ζευγάρια προς τον Πύργο, την Παρασκευή το βράδυ. Με τον Κώστα Ρ. ξεκινήσαμε στις 18:50 από την Αθήνα, αφού τακτοποιήσαμε όλες τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις μας! Πήγαμε μέσω Τρίπολης, Μεγαλόπολης σε 3ώρες και 10 λεπτά. Έτσι, γύρω στις 22:30 ήμασταν - μαζί με τους υπόλοιπους - στη γνωστή πιτσαρία, να δημιουργούμε αποθέματα υδατανθράκων για την επόμενη! Το κέφι ήταν διάχυτο, όλο το βράδυ, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις καιρού.

Προβλέψεις που φάνηκε να επαληθεύονται το πρωί του Σαββάτου. Βαριά σύννεφα πάνω από το Στάδιο του Πύργου και ακόμα πιο βαριά στα βορειοανατολικά (προς τα εκεί που θα πηγαίναμε). Η εκκίνηση είχε καλή διάθεση, τα συνηθισμένα πειράγματα, φωτογραφίες, κλπ. Στις 9:00 ήμασταν στο δρόμο, και στις 9:10 ξεκίνησαν οι ψιχάλες, που εξελίχτηκαν γρήγορα σε καταιγίδα, με "ολίγη από χαλάζι"! Ευτυχώς για λίγη ώρα! Το group έμεινε ενωμένο και φτάσαμε στη διασταύρωση προς Ψάρι και στα πρώτα ανηφοράκια προς το Φράγμα Πηνειού, γρήγορα και ομαλά. Συνεχίσαμε ενωμένοι, ενώ στο δρόμο "μαζέψαμε" και κάποιους ακόμα φίλους / γνωστούς, γνωρίσαμε κάποιους καινούριους, είχαμε σύντομη ξενάγηση για την ιστορία της περιοχής από Πυργιώτη ποδηλάτη (εκ των διοργανωτών, οπότε τον ακολουθούσαμε χωρίς καν να τσεκάρουμε τα roadbook!) και βέβαια συνεχίσαμε να κάνουμε αστειάκια, και να περνάμε καλά.

Στο 1ο control, οι άνθρωποι της διοργάνωσης σε "σκλάβωναν" με τη συμπεριφορά τους. Να σου βγάλουν την κάρτα από την τσέπη, να τη σφραγίσουν και να την ξαναβάλουν στη θέση της, να σου λαδώσουν αλυσίδα και ντεραγιέ, να σε ταΐσουν και να σε ποτίσουν! Ευχαριστούμε πολύ παιδιά του Π.Σ. Πύργου! Η συνέχεια ήταν ομαλή, με καλό ρυθμό, χωρίς περιττές στάσεις και με σχεδόν όλα τα καιρικά φαινόμενα παρόντα: μια δεύτερη καταιγίδα με χαλάζι (ευτυχώς μικρής διάρκειας), λίγο ψιλόβροχο, λίγος αέρας, λίγη ομίχλη και λίγα χιονάκια στο πλάι του δρόμου. Λίγο απ' όλα δηλαδή! Ευτυχώς, όλα αυτά περιορίστηκαν σε απλή συννεφιά από τα μισά (περίπου) της διαδρομής και μετά.

Η παρέα έσπαγε αλλά ξαναβρισκόταν. Ο Περικλής περίμενε κάποια στιγμή για κάνα δεκάλεπτο σε μια πηγή, ο Μάνος με τον Κώστα κάνανε τις ανηφορικές κοντρίτσες τους, αλλά μια μικρή στάση ξανα-ενώνονταν με τους υπόλοιπους, εγώ αισθανόμουν δυνατός και άνετος, πολύ καλύτερος στις ανηφόρες από πέρσι, και έτσι ακολουθούσα πολύ πιο εύκολα (τα παιδιά το πρόσεξαν, μου το ανέφεραν και μου ανέβασαν ακόμα περισσότερο το ήδη ανεβασμένο ηθικό μου).

Στο 2ο control η μακαρονάδα είναι πλέον παράδοση. Μείναμε λίγο παραπάνω, για να αποφύγουμε μια ακόμα καταιγίδα, και φύγαμε όλοι μαζί. Έτσι, όλοι μαζί, πήγαμε μέχρι το τέρμα. Με "πολλά" (μέχρι και 100 χλμ/ώρα) στη στεγνή ευτυχώς κατηφόρα, με μια αλλαγή πίσω ελαστικού-αστραπή στο ποδήλατό μου, και με ωραίο γκρουπάρισμα και αλλαγές στην Ε.Ο προς τον Πύργο. Βγάλαμε και τα αδιάβροχα 200 μέτρα πριν το Στάδιο, για να κάνουμε εντυπωσιακή είσοδο!

Ικανοποίηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, και τερματισμός σε 9 ώρες και 15 λεπτά! Φωτογραφίες, συμμάζεμα και ντους στο ξενοδοχείο (4 νοματαίοι σε ένα δωμάτιο ;-) ), εσπρεσάκι στην πλατεία, δίπλα στο Δικαστικό Μέγαρο και εξαιρετικό φαγητό στο "Εν Λευκώ" με την παρέα και πάλι σε μεγάλη κέφια! Η επιστροφή (για μένα και τον Κώστα Ρ.) ήταν γρήγορη (σε κάτω από 3 ώρες) και στη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα ήμασταν σπίτια μας.

Εμπειρίες - Διδάγματα

• Το jacket των Ble, αν βραχεί, στεγνώνει δύσκολα! Καλό είναι να προλάβεις να φορέσεις αδιάβροχο πριν τις πρώτες, καλές ψιχάλες. Άργησα λίγο, και για αρκετή ώρα αισθανόμουν βρεγμένος από μέσα. Ευτυχώς, έσωσε την κατάσταση το εξαιρετικό base layer (Helly Hansen). Όταν έβγαλε λίγο ήλιο και στέγνωσα, μετά όλα ήταν καλά! 
• Ανοίγοντας και κλείνοντας φερμουάρ (του αδιάβροχου και του jacket) μπορείς να δημιουργήσεις ένα αρκετά καλό σύστημα ρύθμισης θερμοκρασίας. Αρκεί να θυμάσαι να ανεβάζεις τα φερμουάρ εγκαίρως, στις κατηφόρες, πριν παγώσει το στήθος σου! Προσωπικά το θυμόμουνα, και έτσι δεν είχα σε καμία στιγμή πρόβλημα με τη θερμοκρασία του σώματός μου.
• Η σέλλα Fizik Arione CX πέρασε και το τελικό τεστ και μάλλον θα αποτελέσει την επόμενη σέλλα μου. Μετά τη λεπτομερή ρύθμιση που κάναμε με το φίλο Αποστόλη, δυο μέρες πριν το brevet, δεν είχα κανένα παράπονο (τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε, μετά από 8:30 ώρες πάνω στη σέλλα!)
• Ποτέ μην ξεχνιέστε με το φαγητό. Νομίζοντας ότι "σε λίγο θα φάω μακαρονάδα στον Κένταυρο", έπιασα τον εαυτό μου να μην έχει φάει για περίπου 75 λεπτά! Ευτυχώς, το σώμα μου (που είχε συνηθίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή τροφοδοσία ανά 45 - 60 λεπτά) με "ειδοποίησε" με κάτι πονάκια στο συκώτι (προφανώς είχε αρχίσει να τελειώνει το γλυκογόνο και από τα εκεί αποθέματα)! Άμεση κατανάλωση ενός energy shot (καραμελίτσα), δυο μπουκιών ενεργειακής μπάρας και μιας γουλιάς ισοτονικού, επανέφερε την κατάσταση σε λιγότερο από 2 λεπτά! 
• Όσο "σκληροτράχηλος" (ψυχολογικά) και να είσαι (έχω κάνει τα 3/4 brevet μόνος μου), το brevet με παρέα είναι απείρως πιο εύκολο και ευχάριστο! 

Να είμαστε όλοι καλά, να πάμε και στο επόμενο! 

Η υπομονή ανταμείβεται

Αναφέρομαι στην υπομονή στα πλαίσια της (ποδηλατικής) προπόνησης! Και θα γίνω συγκεκριμένος:

Ακολουθώ το προπονητικό πρόγραμμα που σχεδίασα, βασισμένος στο βιβλίο του Friel. Σύμφωνα με αυτό, πρέπει να κρατήσω τη Base περίοδο 12 εβδομάδες. Κατά την περίοδο αυτή, δεν πρέπει να κάνω διαλειμματικές ή εντάσεις. Πρέπει να μένω στη Ζώνη 2 (κυρίως) και λίγο στη Ζώνη 3. Να χτίζω αερόβια βάση.

Είναι δύσκολο να μείνεις πιστός στον κανόνα και στο πρόγραμμά σου. Έχεις την τάση να αυξήσεις την ένταση, να δοκιμάσεις ανηφόρες, να πιέσεις τον εαυτό σου. Είναι όμως λάθος, να το κάνεις τόσο νωρίς. Έχω καταφέρει να ακολουθήσω το πρόγραμμά μου μέχρι τώρα, σε μεγάλο ποσοστό (γύρω στο 90% του στόχου ωρών προπόνησης)  και με (σχεδόν) ευλαβική προσήλωση στο είδος και στην ένταση της προπόνησης. Ενδεικτικά, κάνω αερόβιες προπονήσεις (μένοντας στη Ζώνη 2 και λιγότερο στη Ζώνη 3), ασκήσεις τεχνικής (βελτίωση cadence και ομαλής περιστροφής), καθώς και προπονήσεις με βάρη.

Τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να γίνονται ορατά:

• Αύξηση της δύναμης, όχι μόνο στα πόδια αλλά και στον κορμό, μέσω της προπόνησης βαρών.
• Βελτίωση του καρδιοαναπνευστικού: Πλέον κρατάω ρυθμό 26-27 km/h στις προπονήσεις στην παραλιακή, έχοντας περίπου 10 - 15 παλμούς λιγότερος απ' ότι είχα πριν από 2 - 3 μήνες. 
• Ομαλότερο και αποτελεσματικότερο πεταλάρισμα.

Μου είναι σαφές ότι δεν έχω (ακόμα) την ταχύτητα, την αναερόβια αντοχή και τη μυική αντοχή που θα χρειαζόταν για να λάβω μέρος (με αξιώσεις) σε κάποιον αγώνα. Αλλά θα έρθει η ώρα και γι' αυτό! Υπομονή χρειάζεται και η υπομονή ανταμείβεται!

A dream come true!

Την Κυριακή (όπως κάθε Κυριακή) ο γιος είχε προπόνηση με την ακαδημία ποδηλασίας της ΑΕΚ. Ο καιρός έδειχνε να πηγαίνει για βροχή, οπότε η προπόνηση ακυρώθηκε, με SMS που εστάλη λίγη ώρα πριν.

Όμως εμείς είχαμε ήδη φορτώσει ποδήλατα και είχαμε ξεκινήσει. Οπότε αποφάσισα να μην γυρίσω σπίτι! Μια και δεν έβρεχε, πρότεινα στο μικρό (και προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε!) να κάνουμε την προπόνησή του, οι δυο μας, παρέα! Καταπληκτική ευκαιρία για μένα, αφού - υπό φυσιολογικές συνθήκες - δεν μπορώ να παρεμβαίνω στην προπόνηση (και σωστά βέβαια) όταν η ομάδα κάνει τους κύκλους της στο Ελληνικό!

Έτσι, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια ολόκληρη ώρα προπόνηση, όπου ο μικρός άκουγε προσεκτικά και εφάρμοζε, τις οδηγίες μου για τις αλλαγές των ταχυτήτων του, για το πώς κάνουμε κολλητήρι και αλλαγές στο group, για τη θέση του πάνω στο ποδήλατο και για το cadence του. Για άλλη μια φορά, εντυπωσιάστηκα από την προσήλωση και το ενδιαφέρον που δείχνει να έχει για οτιδήποτε σχετικό με την ποδηλασία!

Περιττό να περιγράψω την ικανοποίηση και τη χαρά μου. Η προσδοκία μου είναι ότι σε λίγο καιρό θα είναι τόσο δυνατός που θα μπορεί να έρθει μαζί μου σε δική μου προπόνηση. Και βέβαια, αν αποφασίσει να συνεχίσει, είναι σίγουρο ότι σε λίγα χρόνια, δεν θα μπορώ να τον ακολουθήσω!

Αθλητική ιδιότητα!

Πριν από λίγες μέρες εκδόθηκε το δελτίο μου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας (ΕΟΠ)! Είμαι πλέον αθλητής του Α.Ο.Παγκρατίου (όχι μόνο στο μπάσκετ - που ήμουν από το 1982! - αλλά και στην ποδηλασία!).

Προφανώς ΔΕΝ αποφάσισα να γίνω "τσαμπιόνι" τώρα στα "γεράματα"! Απλώς, η δυνατότητα να λαμβάνω μέρος σε αγώνες (ελπίζω ότι) θα μου δίνει το κίνητρο να ακολουθώ ένα συνεπές πρόγραμμα προπονήσεων και μέσω αυτού να διατηρούμαι σε καλή κατάσταση!

Επίσης, σήμερα κατέθεσα τα σχετικά χαρτιά και απέκτησα και δελτίο ΠΕΠΑ! Έτσι έχω τη δυνατότητα να λαμβάνω μέρος και στους αγώνες της ΠΕΠΑ! Άρα, ακόμα περισσότερες επιλογές και ακόμα λιγότερες δικαιολογίες!

Garmin

Λίγο μετά την τελευταία, μεγάλη συντήρηση του ποδηλάτου μου, που περιέγραψα σε προηγούμενο post, ο cadence / speed sensor του Garmin μου, σταμάτησε να λειτουργεί.

Η αλλαγή μπαταρίας, το reset και το rescan δεν έκαναν τίποτα. Η δοκιμή ενός άλλου σένσορα (δανεικού από τον Παναγιώτη Κοκκαλιάρη) απέδειξε ότι το πρόβλημα ήταν πράγματι στο sensor και όχι κάπου αλλού. Η συνέχεια, περιληπτικά:

1. Επικοινωνία με το handtec.co.uk: Προτείνουμε να επικοινωνήσετε απ' ευθείας με τον προμηθευτή.
2. Επικοινωνία με το Σκορδίλη: Ναι μπορούμε να το στείλουμε στη Garmin για αντικατάσταση, αλλά περιμένουμε να μαζευτούν πολλά μαζί (sic) και έτσι δεν μπορούμε να σας υποσχεθούμε πότε θα έχετε καινούριο.
3. Δεύτερη επικοινωνία με το handtec.co.uk: Συμπληρώστε τη φόρμα, στείλτε τη και θα σας τη στείλουμε πίσω με την έγκριση. Μετά θα μπορείτε να στείλετε το χαλασμένο sensor. Συμπληρώνω τη φόρμα, αναφέροντας ότι ζητώ αντικατάσταση στα πλαίσια εγγύησης (14 μήνες από την αγορά και ο Σκορδίλης μου έχει πει ότι έχω εγγύηση 2 χρόνια). Η φόρμα επιστρέφει με έγκριση, αλλά σε τηλεφωνική μου επικοινωνία με την handtec (για διευκρινήσεις) μου λένε ότι έχει γίνει λάθος (ζητούν συγγνώμη γι' αυτό), η εγγύηση είναι 12 μήνες μόνο και δεν μπορούν να με καλύψουν χωρίς κόστος!
4. Τηλεφωνική επικοινωνία με την Garmin UK. Μόλις τους λέω ότι έχει χαλάσει ο sensor, χωρίς να πω τίποτα παραπάνω (ούτε από πού τον αγόρασα, ούτε πότε), μου ζητάνε το σειριακό αριθμό και μετά την επαλήθευση (που προφανώς κάνουν), μου ζητάνε διεύθυνση στην οποία θα ήθελα να μου στείλουν καινούριο! (ούτε λόγος για κόστος!)

Πραγματικά, 4 μέρες μετά, παρέλαβα τον καινούριο sensor! Φυσικά, στο μέλλον, θα αγοράζω μόνο Garmin! 

Συντήρηση - Αναγέννηση

Δεν ήταν μόνο το στρώμα λάσπης που είχε το Tarmac από το brevet. Ήταν και κάποιες άλλες εργασίες συντήρησης που έπρεπε να γίνουν.

Τα μαγικά χέρια του φίλου μου Αποστόλη ανέλαβαν δράση:

1. Το ποδήλατο λύθηκε σχεδόν ολόκληρο. Μόνο τα συρματόσχοινα έμειναν στη θέση τους (αυτά έχουν αλλαχθεί πρόσφατα).
2. Λύθηκε η μεσαία τριβή. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο, αλλά δεν είπε όχι σε ένα φρέσκο στρώμα λιπαντικού. 
3. Λύθηκε το πηρούνι. Αυτό είχε (πάλι) μαζέψει μπόλικο χώμα / λάσπη. Καθαρίστηκε και μπήκε καινούργιο γράσο. Κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, ίσως πρέπει να αλλαχθεί το ρουλεμάν του πηρουνιού. 
4. Λύθηκαν τα κέντρα των τροχών. Αυτό έγινε πρώτη φορά. Βγήκε πολύ νερό από μέσα! Επιπλέον, ανακαλύφθηκε μια έξτρα μπίλια ρουλεμάν η οποία έκανε βόλτες μέσα στο κέντρο! (Το ρουλεμάν έχει 11 + 11 μπίλιες κανονικά - βρήκαμε μια επιπλέον - προφανώς από κατασκευαστική αστοχία!).
5. Έγινε ακτινολόγηση των τροχών. (Ελάχιστη διόρθωση χρειαζόντουσαν, μετά από 15 μήνες "βαριάς" - 95 kgr :-) χρήσης!)
6. Όλο το ποδήλατο, πλύθηκε, γυαλίστηκε και περάστηκε με αλοιφή. Άστραψε! 

Από τα παραπάνω, το (6) είχε το εμφανέστερο (οπτικά / αισθητικά) αποτέλεσμα, αλλά η μεγάλη έκπληξη ήταν το (4)! Στη χθεσινοβραδινή προπόνηση, νόμιζα ότι έχω ΑΛΛΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ! Η κύλιση του ποδηλάτου ήταν καταπληκτική! Πολύ πιο ομαλή και εντελώς αθόρυβη! Μιλάμε για πραγματική αναγέννηση του ποδηλάτου (όχι ότι είχα παράπονο πριν, αλλά τώρα είναι καινούριο!)

 Μπορώ να καταλάβω τώρα, πόσο αληθές είναι ότι διαφορετικοί τροχοί έχουν τη μεγαλύτερη επίδραση στη συμπεριφορά ενός σκελετού! Αν ο ίδιος τροχός αλλάζει τόσο πολύ με ένα καλό καθάρισμα του κέντρου του, μπορώ μόνο να φαντάζομαι τι θα γίνει αν κάποιος φορέσει άλλους τροχούς, σημαντικά καλύτερους, με καλύτερα (κεραμικά;) κέντρα, κλπ. Μήπως ν' αρχίσω να το σκέφτομαι; 

Brevet Νεμέας - 29 Ιανουαρίου 2011

Πρώτο ποδηλατικό γεγονός για το 2011, ήταν το χθεσινό brevet. 205 χλμ., Ελευσίνα - Νεμέα - Ελευσίνα. Είχε 319 εγγεγραμμένους, αλλά λόγω κρύου και πιθανότητας βροχής, μόνο 183 πήραν εκκίνηση. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ, καθώς και πολλοί, καλοί φίλοι από αυτούς με τους οποίους προπονούμαι τον τελευταίο χρόνο.

Σε γενικές γραμμές, το brevet το έβγαλα απροβλημάτιστα. Παρόλο που ποτέ δεν πρέπει να είναι κανείς σίγουρος και υπερ-αισιόδοξος όταν ξεκινάει τέτοια εγχειρήματα, ήξερα ότι αν δεν είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή κάποια μεγάλη ατυχία, θα κατάφερνα να τερματίσω και μάλιστα σε λιγότερο από 10 ώρες.

Το κρύο αρκετό, σε κάποια σημεία είχαμε και ψιλόβροχο. Αλλά το κυριότερο πρόβλημα (για μένα) ήταν το νερό στο δρόμο. Αυτό εμπόδιζε το καλό γκρουπάρισμα (πετάει πολύ νερό προς τα πίσω η ακάλυπτη ρόδα!) και αναγκαζόμασταν να είμαστε πολύ ώρα εκτεθειμένοι... Με το κρύο δεν είχα ουσιαστικό πρόβλημα, χάρις στο καλό ντύσιμο:

• Τρία στρώματα για τον κορμό (ισοθερμικό, τζάκετ και αδιάβροχο)
• Δύο ζευγάρια κάλτσες και καλύμματα neopren για τα πόδια
• Ειδικός σκούφος για το κεφάλι και μαντήλι για το λαιμό / πρόσωπο

Ανέβηκα τις ανηφόρες "με το ρυθμό μου". Αυτό σημαίνει "πιο αργά από τους φίλους μου" αφού τα 96 κιλά μου συνεχίζουν να είναι ένα βασικό μειονέκτημα στις ανηφόρες! Από την άλλη, μου είναι σαφές ότι βελτιώνομαι και σ' αυτόν τον τομέα και αυτό είναι ενθαρρυντικό. Άλλωστε η περίοδος είναι τέτοια που η προπόνησή μου είναι ακόμα στη φάση του χτισίματος βασικής αεροβικής αντοχής. Η αύξηση της δύναμης θα έλθει αργότερα.

Φρόντισα με σχολαστικό τρόπο τη διατροφή μου και την ενυδάτωση μου.
 Έφαγα:

• Δυο ενεργειακές μπάρες 
• Δυο τζελάκια
• Τρεις ενεργειακές καραμελίτσες 
• Μια τυρόπιτα (ναι - σταμάτησα στο γνωστό φούρνο στο Χιλιομόδι)
• Ένα κομμάτι κέικ σοκολάτα (3ο control)

Ήπια:

• Κάπου 1.5 λίτρο νερό 
• Κάπου 1.5 λίτρο ισοτονικό
• 5 γουλιές Coca-Cola (3ο control)

Στο τελευταίο κομμάτι (περίπου 30 - 40 τελευταία χιλιόμετρα) ήταν κάπως ζόρικα λόγω ισχυρού αντίθετου ανέμου. Προσπαθώντας να βοηθήσω (όσο μπορούσα) το φίλο Πέτρο - που υπέφερε από πόνους στη μέση - έμεινα μπροστά και "έφαγα" όλον τον αέρα. Τέλος καλό - όλα καλά (και για τον Πέτρο και για μένα).

Το brevet - όπως το κατέγραψε το Garmin μου, εδώ.

Προπονητικό πρόγραμμα - Preparation period

Το προπονητικό πρόγραμμα εξελίσσεται ομαλά...
Οι πρώτες τρεις βδομάδες (preparation period) πέρασαν με 6 ώρες εβδομαδιαίας προπόνησης που περιελάμβανε:

• Bάρη (2 φορές από 45 λεπτά). Το πρόγραμμα περιγράφεται ως "Anatomical Adaptation" και περιλαμβάνει 3 σετ των 20 επαναλήψεων, με βάρη στο 40 - 60% του μέγιστου βάρους που μπορώ να σηκώσω. Κάλυπτε όλες τις κύριες μυικές ομάδες (πόδια, στήθος, πλάτη, ραχιαίους, κοιλιακούς) και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό αφού η μυική ενδυνάμωση φάνηκε γρήγορα. 
• Τρέξιμο (μια φορά ~ 4 χλμ) σε ανώμαλο δρόμο. Πολύ καλή αερόβια άσκηση και παράλληλη ενδυνάμωση των ποδιών.
• Τεχνική ποδηλασίας (2 φορές από 1 ώρα) Spin-ups (μέχρι και 130-140 cadence), περιστροφές με ένα πόδι, ομαλοποίηση του κύκλου πεταλαρίσματος κ.ά.
• Μια μεγάλη προπόνηση με το ποδήλατο 2 - 3.5 ώρες με λειτουργία παλμών στη Ζώνη 3 (140 - 150).

Βρίσκομαι τώρα στο τέλος της 1ης βδομάδας της περιόδου Base 1. Αυτή τη βδομάδα δεν είχε παρά μόνο μεγάλη αερόβια προπόνηση πάνω στο ποδήλατο (αναγκαστικά, λόγω brevet). Συμπλήρωσα 2.5 + 9 = 11.5 ώρες ποδήλατο, κυρίως στη Ζώνη 3! 

Από την επόμενη θα μπούμε σε κανονικότερο πρόγραμμα. 

Προγραμματισμός, προετοιμασία & στοχοθεσία

Αρχή νέας χρονιάς. Με "ειδικό" προσωπικό βάρος, μια και είναι η χρονιά που το ηλικιακό κοντέρ γράφει, επίσημα πια, 40! Η κρίση των 40 λοιπόν είναι εδώ και είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς! Κάποιοι "ψάχνονται" να δουν αν περνάει ακόμα η μπογιά τους στις γυναίκες. Όχι εγώ (κάτι κάνει σωστά η σύντροφος, προφανώς!). Κάποιοι άλλοι ξεκινάνε να κάνουν ταξίδια. Όχι εγώ ( την Ευρώπη τη χόρτασα, και κάποιους άλλους προορισμούς, θα τους κρατήσω για λίγο αργότερα, που οι συνθήκες θα ευνοούν περισσότερο).

Εγώ (και αρκετοί άλλοι σαραντάρηδες, είμαι σίγουρος) θέλω να δω αν μπορώ ακόμα να πετύχω κάτι καλό στον αθλητικό τομέα. Θέλω να δω αν μπορώ να πολεμήσω τη φθορά του χρόνου, μέσα από τον αθλητισμό, την υγειινή ζωή και την ανασχόληση με απλά καθημερινά πράγματα που με γεμίζουν και με ικανοποιούν.

Είναι λοιπόν ο Ιανουάριος, η περίοδος προγραμματισμού και στοχοθεσίας. Αλλά επειδή είμαστε και περισσότερο ρεαλιστές πλέον (ως ώριμοι σαραντάρηδες!) πάμε βήμα-βήμα! Κατ' αρχήν λοιπόν, προγραμματισμός και οργάνωση της προπόνησης: Η πρόσφατη εργομέτρηση βοήθησε πολύ. Ακόμα περισσότερο βοηθάει το βιβλίο του Joe Friel που συνεχίζω να μελετάω. Σιγά-σιγά σχηματίζω ένα πρόγραμμα προπόνησης / βελτίωσης. Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως θα είναι να μπορέσω να το ακολουθήσω αυτό το πρόγραμμα... Να βρω το χρόνο και τη διάθεση... Θα δούμε. Προς το παρόν, έκανα ήδη την πρώτη μου επίσκεψη στο γυμναστήριο και ξεκίνησα τα βάρη (ενδυνάμωση).

Δεύτερο βήμα, η έκδοση δελτίου ΕΟΠ και δελτίου ΠΕΠΑ. Αυτό θα μου δώσει τη δυνατότητα να συμμετέχω σε κάποιους αγώνες. Σε ποιους, δεν το έχω καθορίσει ακόμα...

Σήμερα έκανα και τον ετήσιο καρδιολογικό έλεγχο (για να μην ξεχνιόμαστε!). Ο γιατρός (ορεινός μαραθωνοδρόμος ο ίδιος) έμεινε ενθουσιασμένος. Στο τεστ κοπώσες (ναι, κάνω και τέτοιο!) έμεινα 12.5 λεπτά και έφτασα μόλις 174 σφυγμούς. "Βαρέθηκε" να περιμένει να ανέβουν οι σφυγμοί μου! Πέρσι είχα φτάσει τους 185 σφυγμούς σε 11.5 λεπτά. Πήρα λοιπόν έγκριση για όση ποδηλασία / τρέξιμο / κολύμπι κλπ. θέλω!

Στόχοι για φέτος:

• Κάποια brevet (200 και ίσως 300 χλμ)
• Κάποιοι αγώνες masters με απλη επιδίωξη τον (αξιοπρεπή) τερματισμό.

Θα επανέλθω με περισσότερες λεπτομέρειες επί του προπονητικού προγράμματος καθώς και επί των στόχων!

Καλή χρονιά!

Την Παρασκευή (31/12) αποχαιρέτησα το 2010 με μια υπέροχη βόλτα! Με τρεις ακόμα φίλους, πήγαμε μέχρι τη Σαρωνίδα, ήπιαμε καφεδάκι στο "στέκι" μας και επιστρέψαμε. Με μ.ω.τ. ό,τι έπρεπε για την εποχή (27 - 28 km/h) και με έναν καιρό πραγματικά υπέροχο: λιακάδα, λίγο άνεμο και λίγο κρύο...

Σήμερα (Κυριακή 2/1) είπα να καλωσορίσω (ποδηλατικά) το 2011! Ο μικρός είχε προπόνηση: Αυτό είναι το σημαντικό νέο του 2011! Ο γιος μου αποφάσισε να ασχοληθεί (πιο σοβαρά) με την ποδηλασία! Οπότε σήμερα ήταν μόλις η 2η προπόνησή του με την παιδική ποδηλατική ομάδα της ΑΕΚ! (Η 1η ήταν την προηγούμενη Κυριακή 26/12). Ο καιρός ήταν αρχικά συννεφιασμένος, αλλά μέχρι να φτάσουμε στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Ελληνικού (όπου γίνονται οι προπονήσεις) είχε αρχίσει να βρέχει και η θερμοκρασία έπεφτε συνεχώς! Πίστευα ότι δεν θα ερχόταν κανένα παιδί στην προπόνηση και ότι θα ακυρωνόταν. Αλλά... Τρία ακόμα πιτσιρίκια ήταν εκεί, έτοιμα με τα κολάν τους και (σχεδόν) αποφασισμένα! Το (σχεδόν) το εξάλειψε ο προπονητής, ο οποίος με τον πιο φυσικό τρόπο είπε: "Φυσικά και θα κάνουμε προπόνηση!". Οπότε τα πιτσιρίκια (μαζί και ο γιος μου που είχε ακόμα κάποιους ενδοιασμούς αλλά ντρεπόταν να τους εκφράσει!) ξεκίνησαν. Κι εγώ, μια και ήδη ήμουν ντυμένος και με το ποδήλατο στη σχάρα του αυτοκινήτου, δεν είχα και πολλές επιλογές... Έπρεπε να δώσω το παράδειγμα (άλλο που δεν ήθελα!). Οπότε έκανα 3 γύρους (15 χλμ.) με μ.ω.τ. 28 km/h και με συνεχώς αυξανόμενη βροχή.

Όταν σταματήσαμε, είχε αρχίσει να πέφτει χαλάζι... Ο μικρός βγήκε παλληκάρι (και το φχαριστήθηκε κιόλας), ενώ κι εγώ είχα ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο (αν και δεν είμαι σίγουρος αν οφειλόταν περισσότερο στη δική μου βόλτα ή στο  καμάρι για το γιο - μάλλον στο 2ο!).

ΚΑΛΗ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ λοιπόν!