Brevet Λάρισας - Απολογισμός

Το brevet της Λάρισας ήταν για μένα ένα δυνατό τεστ, μια δοκιμασία σωματική και ψυχική και τελικά ένα επίτευγμα που με γέμισε περηφάνεια και ικανοποίηση.

Ξεκινήσαμε με τον Περικλή (PC997) από την Αθήνα, την Παρασκευή στις 17:15. Ήρθε από το γραφείο, φορτώσαμε στο δικό του αυτοκίνητο και περάσαμε τις επόμενες ώρες με κουβεντούλα (επί παντός επιστητού), με τον Περικλή να οδηγεί, φτάνοντας τελικά στη Λάρισα, στο ξενοδοχείο Έλενα, γύρω στις 21:30. Η υπόλοιπη παρέα (Περικλής-μικρός, Δημήτρης/cosmo, Μάνος, Κώστας Τ. και Κώστας Ρ.) είχαν φτάσει λίγο νωρίτερα και μας περίμεναν να πάμε για φαγητό. Για μακαρονάδες φυσικά!

Ύπνος γύρω στις 23:00 και πρωινό εγερτήριο (στις 6:30). Πρωινό, ετοιμασία και αναχώρηση για την εκκίνηση. Κανείς δε φρόντισε να διαβάσει προσεκτικά τις οδηγίες (roadbook) κι αντί να πάμε στο Αλκαζάρ (όπου ήταν η προ-εκκίνηση), πήγαμε στην εκκλησία του Αγ. Γεωργίου (όπου ήταν η κανονική εκκίνηση!). Ευτυχώς, το μπέρδεμα λύθηκε γρήγορα και στις 07:50 σφραγίσαμε. Προ-εκκίνηση, πέρασμα μέσα από την πόλη της Λάρισας (οι λίγοι Λαρισαίοι που ήταν ξύπνιοι εκείνη την ώρα μας κοιτούσαν με περιέργεια...) και οι 51 ποδηλάτες ξεκινάμε στις 8:30 από το χλμ. 0 (εκκλησία του Αγ. Γεωργίου).

Τα πρώτα 40 χλμ. πήγαν όπως περίμενα: Ένα γκρουπ, μέση ταχύτητα 31+ χλμ/ώρα σε μια διαδρομή επίπεδη με αρκετό αέρα. Το γκρουπ βοήθησε να καλύψουμε την απόσταση γρήγορα και ξεκούραστα. Όλοι ξέραμε τι μας περιμένε μετά: Η πρώτη ανάβαση, στο Μαυροβούνι. Μέγιστο ύψος 800 μέτρα, μήκος 10 χλμ... Μέση κλίση 8% αλλά για πολύ ώρα το Garmin έγραφε 9 - 12%. Το ... χειρότερο τεστ για τη μεγαλοπρεπή ανάδειξη των 97 κιλών μου και της 15θημερης αποχής μου από τις προπονήσεις (λόγω διακοπών)! Μού τσάκισε τα πόδια! Το μόνο θετικό μήνυμα ήταν ότι η αερόβια αντοχή ήταν σε καλή κατάσταση (προφανώς λόγω του cross-training με κολύμβηση κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών). Χρειάστηκε να σταματήσω 3 - 4 φορές (από 2 - 3 λεπτά την καθεμία) ώστε να συνέλθουν τα πόδια μου. Φρόντισα να με τροφοδοτώ με ενέργεια κάθε 45' - 60' (παστέλι, ενεργειακή μπάρα, τζελάκι). Τα τζελάκια αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμα! Αρκεί να θυμάσε να ρουφάς ένα λίγο πριν την ανηφόρα ;-)

Από το 40 χλμ και μετά ήμουν πρακτικά μόνος μου. Όλο και κάποιον συναντούσα (που τον περνούσα ή με περνούσε), αλλά στην ουσία, ήμουν μόνος μου. Κι έτσι τερμάτισα... 160 χλμ. μόνος μου. Ήταν κι αυτό μέρος της πρόκλησης (της πνευματικής κυρίως). Είχα όμως τον Περικλή να μου τηλεφωνεί ή να του τηλεφωνώ... Ήταν κάπου 8 χλμ πιο μπροστά από μένα, μόνος του κι αυτός. Σφράγισα στο 1ο control κι έφυγα μετά από 5λεπτη στάση. Τρελή κατάβαση, κάπως επικίνδυνη, χρειάστηκε να βγω λίγο από το δρόμο (ευτυχώς χωρίς συνέπειες) σε μια κλειστή στροφή, για να συνηδειτοποιήσω ότι πρέπει να μείνω συγκεντρωμένος στο δρόμο ώστε να μην έχω άλλα απρόοοπτα. Και ευτυχώς δεν είχα...

Η ευθεία παράλληλα με την παραλία, ήταν ευχάριστη. Ομπρέλες, beach bar, κόσμος με μαγιό, και εύκολα χιλιόμετρα, ευτυχώς χωρίς αέρα. Στον Αγιόκαμπο, ήταν το προσωπικό highlight του brevet. Σταματάω σε super market, ψάχω στα ψυγεία για ισοτονικό (οποιοδήποτε) αλλά δε βρίσκω τίποτα. Ο ιδιοκτήτης (νεαρός, αθλητικός τύπος) μου φέρνει από το σπίτι του το Isostar του. "Πάρε όσο θέλεις" μου λέει. Και αρνείται το μισό ευρώ του εμφιαλωμένου νερού. "Φύγε, έχεις πολύ δρόμο, και πρόσεχε τις κράμπες". Να ' σαι καλά φίλε!

Στον Πλαταμώνα αρχίζει η 2η ανάβαση. Ανατολικός Όλυμπος, προς Καλιπεύκη, με μέγιστο υψόμετρο 1080 μέτρα, και συνολικό μήκος 20χλμ. Αρχίζει με τις χειρότερες εντυπώσεις: 12% μέσα στον Πλαταμώνα! Αν συνεχίσει έτσι, θα αναγκαστώ να εγκαταλείψω... Η σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου από την 1η ανάβαση ήδη... Λίγο η απροπονησιά, αλλά περισσότερο ο φόβος της 2ης ανάβασης. Και η ανησυχία του περιορισμένου χρόνου που μένει μέχρι το 2ο control.

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια... Κάνω συνεχώς υπολογισμούς. Αλλά χωρίς να γνωρίζω την ακριβή μορφή και τις κλίσεις της 2ης ανάβασης, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα. Μπορώ μόνο να συνεχίσω, ελπίζοντας για το καλύτερο. Ανεβαίνοντας τον Όλυμπο, κάπου στα 300 - 350 μέτρα έχει ομίχλη, μέχρι τα 450 μέτρα περίπου. Πιο πάνω, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Το τοπίο είναι μαγευτικό. Πυκνό δάσος, τρεχούμενα νερά, το βουνό βγάζει μια παράξενη ηρεμία. Το βουνό των θεών... Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω... Το πάω χιλιόμετρο - χιλιόμετρο και κάθε τόσο κάνω πράξεις για να δω αν προλαβαίνω το control. Στις 18:08 πρέπει να είμαι εκεί. Έχω βέβαια και 30 λεπτά καβάτζα (αφού καθυστέρησε τόσο η εκκίνηση) αλλά δεν θέλω να υπολογίζω σ' αυτήν. Ταυτόχρονα, ένα σωρό σκέψεις περνάνε από το μυαλό: "Αν δεν έκανες ποδήλατο, αυτά τα μαγευτικά μέρη δεν θα τα γνώριζες ποτέ! Οπότε μην παραπονιέσαι και πάτα δυνατά, όσο μπορείς!". "Μην κοιτάς την μπροστινή σου ρόδα, κοίτα το τοπίο, είναι φοβερό!". "Μέχρι εδώ που έφτασες, δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψεις! Θα συνεχίσεις μέχρι το τέλος".

Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας κάπου στα 500 μέτρα υψόμετρο, που με εφοδίασε με νερό, έμεινε με το στόμα ανοιχτό όταν κατάλαβε πού πάω. "Μεγάλε τη γάμ%@ες!". Αλλά δεν χάνω το κουράγιο μου. Η τροφοδοσία με ενέργεια (μπάρες, gel, κλπ.) συνεχίζεται κανονικά. Δεν κάνω στάσεις. Τα πόδια γυρίζουν, άλλοτε με 45 και άλλοτε με 65 cadence. Η ταχύτητα παίζει από 7 χλμ/ώρα μέχρι 16 χλμ/ώρα. Οτιδήποτε διψήφιο είναι καλό. Με φέρνει γρήγορα πιο κοντά στο 147.5 χλμ, στο 2ο control.

Τελικά, στις 18:07 ακριβώς, είμαι εκεί! Στο 2ο control! Σφραγίζω, παίρνω μερικές ενθαρρυντικές κουβέντες από το παλληκάρι του control, μαζί με συμβουλή να φορέσω αντιανεμικό (την οποία εννοείται ότι ακολουθώ), και μετά από ένα πανηγυρικό τηλέφωνο με τον Περικλή ξεκινάω! Τώρα πια, έχω χρόνο και εύκολη διαδρομή. Αλλά δεν πρέπει να ξεχαστώ. Προσοχή στις γρήγορες στροφές της κατάβασης του Ολύμπου (απίστευτη εμπειρία!), προσοχή στην ενυδάτωση και την ενεργειακή παροχή (μένουν άλλα 50 χλμ. δηλ. περίπου 2 ώρες), προσοχή στην κατάσταση του πιστού μου συντρόφου, του Tarmac!

Το τελευταίο κομμάτι είναι εύκολο. Σχετικά επίπεδο, με λίγο αέρα, κρατάω καλή μ.ω.τ. και μαζεύω τα χιλιόμετρα. Μέχρι και κολλητήρι σε τρακτέρ (πού πήγαινε με 27-28 χλμ/ώρα) κάνω για καμιά 500αριά μέτρα (δυστυχώς πήγαινε από άλλη διαδρομή, αλλιώς θα έμενα πίσω του πολύ περισσότερο!) Μπαίνοντας στην πόλη της Λάρισας, το Garmin με βγάζει "καρφί" στο Αλκαζάρ. Στις 12 ώρες ακριβώς, σφραγίζω τερματισμό. Είμαι ο τελευταίος (46 από τους 51 τερματίσαμε), αλλά είμαι πολύ πιο περήφανος γι΄αυτόν τον τερματισμό από τις 9 ώρες της Νεμέας ή του Πύργου! Είναι μακράν το πιο δύσκολο brevet που έχω τερματίσει και μια προσωπική υπέρβαση.

Ο Χάρης και ο Βαγγέλης είναι στον τερματισμό και έχουν μόνο καλά λόγια και συγχαρητήρια για μένα. Με έχουν δει και σε άλλα brevet, έχουν διαβάσει τα κείμενά μου και επιβεβαιώνουν αυτό που ξέρω: Η πεμπτουσία του brevet είναι να περάσεις καλά και να κάνεις την υπέρβασή σου, πετυχαίνοντας τον στόχο που έχεις θέσει για τον εαυτό σου!