Προς την Πράγα
Η πτήση ήταν πιο άνετη φέτος μια και δεν είχα να κουβαλάω την ογκώδη και βαριά βαλίτσα ποδηλάτου. Η μεταφορική είχε παραλάβει όλα τα ποδήλατα λίγες μέρες πριν και είχε αναλάβει να τα παραδώσει απ' ευθείας στο ξενοδοχείο μας στην Πράγα. Ένα - δυο τηλεφωνήματα ήταν αρκετά, και τα ποδήλατα ήρθαν την ώρα που έπρεπε, στο ξενοδοχείο μας, στα προάστια της Πράγας.
Πετάξαμε μέσω Ντίσελντορφ και όταν είδαμε το μέγεθος του αεροσκάφους (και ειδικότερα το μέγεθος της πόρτας του χώρου αποσκευών του - μια σταλιά ήταν!) που μας πήγε από το Ντίσελντορφ στην Πράγα, δικαιολογήσαμε απόλυτα την άρνηση των αεροπορικών εταιριών να μας επιτρέψουν να πάρουμε τα ποδήλατά μας μαζί μας. Όχι ότι μας χάλασε, γιατί απλοποίησε και διευκόλυνε πολύ τις πτήσεις μας. Να 'ναι καλά και η Vodafone Ελλάδος που μας σπονσοράρισε και κάλυψε το σχετικό κόστος (περίπου 300 € πήγαινε - έλα για κάθε ποδήλατο).
Στο ξενοδοχείο κάναμε κατάληψη στον ελεύθερο χώρο δίπλα στις σκάλες του 3ου ορόφου (ευτυχώς είχε μπόλικο χώρο), απλώσαμε τα εργαλεία μας και τις βαλίτσες μας και μέσα σε λιγότερο από 2 ώρες είχαμε όλα τα ποδήλατα έτοιμα. Είχα ξεβιδώσει το πίσω ντεραγιέ από το νύχι και όταν το ξαναβίδωσα διαπίστωσα ότι χρειαζόταν ρύθμιση (πήδαγε κάποια γρανάζια). Με τη βοήθεια του Μάνου, η δουλειά έγινε μέσα σε λίγα λεπτά και ήμουν έτοιμος!
Μάθημα 1ο: Το ξεβίδωμα του ντεραγιέ, ναι μεν αυξάνει την προστασία από ζημιές κατά τη μεταφορά, αλλά απαιτείται να ξέρετε να το ρυθμίσετε μετά!Με τα ποδήλατα έτοιμα και χωρίς άγχος, είχε έρθει η ώρα για Τσέχικες μπύρες και φαί! Κάπου κοντά όμως γιατί η κούραση ήταν ήδη αρκετή και την επομένη μας περίμεναν χιλιόμετρα! Ευτυχώς, το κατάλληλο εστιατόριο βρέθηκε γρήγορα. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, βρεθήκαμε με αρκετούς φίλους και γνωστούς από την περσινή διοργάνωση, μάθαμε κάποιες πρώτες λεπτομέρειες για τα διαδικαστικά της επόμενης μέρας και πήγαμε για ξεκούραση.
Ο καιρός - Ο ρουχισμός
Η πρώτη "έκπληξη" ήταν ο καιρός. Περίπου 10 βαθμοί θερμοκρασία, σήμαιναν μακρύ κολάν, χειμερινό τζάκετ, αδιάβροχο και καλύμματα παπουτσιών. Ευτυχώς είχα όλα τα παραπάνω μαζί μου!
Μάθημα 2ο: Κοιτάμε την πρόβλεψη καιρού και εξοπλιζόμαστε αναλόγως. Κάποιοι συνάδελφοι είχαν έρθει με "ελαφρύ" ρουχισμό και είχαν πρόβλημα.Τα δυο ρούχα που αποδείχτηκαν αξεπέραστα σε αυτό το ταξίδι, ήταν το τζάκετ της Etxeondo και το αδιάβροχο της Orbea. Το πρώτο με κράτησε ζεστό υπό όλες τις συνθήκες ενώ το δεύτερο ήταν το ΚΑΛΥΤΕΡΟ αδιάβροχο που έχω φορέσει ποτέ. Μπορούσα να μετρήσω τις σταγόνες της βροχής πάνω του και όταν το τίναζα με μια απλή κίνηση, έφευγαν! Ούτε μια σταγόνα δεν πέρασε στο εσωτερικό του! Ταυτόχρονα είναι και διαπνέον σε μεγάλο βαθμό (αλλά βέβαια, μετά από κάποιες ώρες ιδρώνεις).
Ο καιρός ήταν μια από τις σημαντικές δυσκολίες αυτού του ταξιδιού. Πέρα από το κρύο της 1ης μέρας (όπου παρόλο που φοβόμασταν βροχή - τη γλιτώσαμε), είχαμε κρύο και πολύ βροχή τη 2η και την 3η μέρα. Ειδικά την 3η μέρα, μέχρι και 2 ώρες πριν φτάσουμε στη Λειψία, είχαμε μουλιάσει... Μετά όμως βγήκε ήλιος και φτάσαμε στη Λειψία στεγνοί. Τις επόμενες μέρες, και μέχρι το τέλος, δεν ξαναχρειάστηκα το τζάκετ (η θερμοκρασία ανέβηκε κοντά στους 20 βαθμούς) ούτε και το μακρύ κολλάν (το οποίο εν τω μεταξύ είχε χρειαστεί να πλύνω δυο φορές για να το χρησιμοποιήσω τις 3 πρώτες μέρες). Χρειάστηκα όμως το αδιάβροχο τις τελευταίες δυο μέρες (έβρεξε κατά διαστήματα). Επίσης, ιδιαίτερα χρήσιμα μου φάνηκαν και τα μανίκια. Προσφέρουν αρκετή ζέστη στα χέρια και "ευελιξία" στις αλλαγές θερμοκρασίας. Όταν ζεσταίνεσαι, απλώς τα μαζεύεις στους καρπούς και τα κάνεις περικάρπια (ή τα βγάζεις τελείως, τα διπλώνεις και τα βάζεις στην πίσω τσέπη).
Πρωινή προετοιμασία
Η διοργάνωση φέτος ήταν σαφώς καλύτερη από την προηγούμενη χρονιά. Διαχείριση αποσκευών, starting kit με πολλά και χρήσιμα πράγματα, τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων, σπόνσορες που είχαν αναλάβει σχεδόν τα πάντα.
Κάθε πρωί, είχαμε εξασφαλισμένο πρωινό, τροφοδοσία νερού και ισοτονικού από την Dextro, ενεργειακές μπάρες από την ίδια εταιρεία, τεχνική υποστήριξη από τη Legion Bikes (φούσκωμα και λάδωμα - κάποιες φορές - χρειάστηκα εγώ).
Οι συνθήκες στο δρόμο
Μάθημα 3ο: Ναι, υπάρχουν οδηγοί που είναι πολύ χειρότεροι από τους Έλληνες, απέναντι στους ποδηλάτες. Πρόκειται για τους Τσέχους! Ιδιαίτερα επιθετικοί απέναντι στους ποδηλάτες, με συνεχή κορναρίσματα, σφήνες, κλεισίματα, άσεμνες χειρονομίες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε! Επί μιάμιση μέρα (όσο ήμασταν στην Τσεχία) τα είδαμε όλα (κυριολεκτικά και μεταφορικά)!Η πλοήγηση ήταν (όπως και πέρσι) μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη σωστή διαδρομή και να κινηθείς γρήγορα και με ασφάλεια, αν δεν έχεις GPS και τη διαδρομή προσχεδιασμένη και φορτωμένη. Το Garmin μου αποδείχτηκε αχώριστος και ανεκτίμητος σύντροφος. Δε μετάνιωσα ούτε στιγμή για τις ώρες που αφιέρωσα (πριν το ταξίδι) να φορτώσω χάρτες και διαδρομές και να σιγουρευτώ ότι ξέρω πώς να το χρησιμοποιήσω στο δρόμο.
Μάθημα 4ο: Σε τέτοιο μεγάλο ταξίδι, το GPS είναι σχεδόν απαραίτητο. Επίσης είναι απαραίτητο να το έχεις "δουλέψει" πριν και να είσαι πλήρως εξοικειωμένος με τις λειτουργίες του, σε γνωστές διαδρομές και σε γνωστό περιβάλλον. Αλλιώς θα αποδειχτεί άχρηστο και εκνευριστικό.Και βέβαια μην πιστέψετε ούτε στιγμή ότι θα μπορέσετε να βγάλετε άκρη με τα ονόματα των Τσέχικων χωριών και να βγάλετε άκρη απλώς ακολουθώντας τις οδικές πινακίδες (οι οποίες είναι μπόλικες, αλλά στα Τσέχικα - δηλ. με πολλά σύμφωνα και πολύ λίγα φωνήεντα!).
Στη Γερμανία, άλλος κόσμος. Τα χωριά της (πρώην) Ανατολικής Γερμανίας είναι όμορφα και έχουν ένα χαρακτηριστικό στυλ, κάπως διαφορετικό από εκείνα της Δυτικής. Το οδόστρωμα δεν είναι πάντα καλό, αλλά το χειρότερο είναι η συχνή ύπαρξη "παβέ". Πολλές φορές σκέφτηκα ότι αντιγράφω το Paris-Roubaix! Ευτυχώς χωρίς τη λάσπη του! Αλλά η οδήγηση κούρσας πάνω από αυτά τα "cobbled stones" είναι μια πρόκληση!
Μάθημα 5ο: Στα παβέ, θέλει μαλακό πιάσιμο το τιμονιού. Ειδικά στις κατηφόρες, είναι καλύτερα να κρατάς γερά τις μανέτες από την κάτω πλευρά και να έχεις πιο χαλαρό πιάσιμο από την πάνω μεριά. Έτσι καταπονείς λιγότερο τα χέρια ενώ ταυτόχρονα έχεις ασφαλές κράτημα του τιμονιού (αλλιώς είναι εύκολο να χαθεί ο έλεγχος του τιμονιού από το τράνταγμα). Το ορθοπέταλο επίσης βοηθάει, μια και λειτουργούν τα πόδια ως αμορτισέρ. Μειώνονται έτσι οι καταπονήσεις στο υπόλοιπο σώμα, αλλά και στο ποδήλατο. Όταν δεν κάνετε ορθοπέταλο, χρησιμοποιήστε μαλακό πάτημα - βοηθάει.Τοπία
Η διαδρομή ήταν πανέμορφη. Παρόλο που δεν είχε την περσινή ποικιλία της Ελβετίας, είχε απέραντα καταπράσινα λιβάδια, πυκνά δάση, δρυμούς, ποτάμια, ποδηλατόδρομους μέσα από γραφικές διαδρομές, και πάμπολλα χωριουδάκια (περάσαμε μέσα από όλα και όχι από τους κεντρικούς δρόμους που τα παρέκαμπταν). Στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής χρησιμοποίησα το δρόμο και όχι τον ποδηλατόδρομο. Ο λόγος ήταν κυρίως η δυνατότητα κίνησης σε group και η αντίστοιχη ταχύτητα με την οποία μπορούσα έτσι να κινηθώ.
Έμαθα ότι στη Γερμανία ο νόμος επιτρέπει σε "γρήγορα" ποδήλατα (να είναι κάτω από 9 κιλά βάρος) να κινηθούν στο δρόμο ακόμα και όταν υπάρχει ποδηλατόδρομος.
Φέτος, τις περισσότερες μέρες (εκτός από την 1η) επέλεξα να είμαι με γρήγορο group. Αυτό σήμαινε λίγες και μικρές στάσεις (toilet stops :-)), μια μεγάλη (45' - 60') για φαγητό στα μισά της διαδρομής (αναντικατάστατη η μακαρονάδα σε αυτές τις περιπτώσεις - ένιωθα τα πόδια μου να πετάνε μετά!), συχνό γκρουπάρισμα και κίνηση με 30 - 35 km/h και σβέλτο ρυθμό στις ανηφόρες. Οι οποίες ανηφόρες, μπορεί να μην ήταν απότομες, αλλά ήταν αμέτρητες! Σα διαλλειματική προπόνηση ένα πράμα. Πρέπει να ανεβήκαμε αμέτρητα λοφάκια! Κάπου 7,000 μέτρα τα συνολικά υψομετρικά των 8 ημερών! Κατά τη γνώμη μου, αυτή ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία του φετινού GBI. Σε κάποιες από αυτές τις ανηφόρες, έχασα το group μου (τα κιλά μου είναι τουλάχιστον 15 - 20 παραπάνω από τους υπόλοιπους του group μου). Ευτυχώς οι διαφορές ήταν των λίγων λεπτών και τους προλάβαινα στην επόμενη ανασυγκρότηση / κατηφόρα / φανάρι! Μάζεψα βέβαια και κάμποσα "διεθνή" χιλιόμετρα ολομόναχος που μου αύξησαν την εμπειρία και την αυτάρκεια!
Φαγητό και ποδηλασία
Μια από τις σημαντικότερες και επιτυχημένες αλλαγές που πραγματοποίησα σε αυτό το ταξίδι ήταν η αύξηση του μέσου cadence με το οποίο ποδηλατώ. Έχοντας πεισθεί ότι πρέπει να μαλακώσω τα πατήματά μου και να αυξήσω τις περιστροφές μου, κατάφερα να ανεβάσω το μέσο cadence των διαδρομών μου από 70 - 72 σε 78-80. Αυτό σημαίνει ότι δούλευα επί πολύ ώρα στο 84-85 που διαπίστωσα ότι είναι μάλλον το ιδανικό για μένα. Η διαφορά ήταν τεράστια. Πολύ πιο ξεκούραστο πεταλάρισμα, έδιωχνα εύκολα το γαλακτικό οξύ από τα πόδια μου και δούλευα πολύ πιο αποδοτικά! Δοκιμάστε το (όσοι επιμένετε στα βαριά πατήματα και στο 65 cadence - όπως εγώ μέχρι τώρα) και θα με θυμηθείτε!
Σε ό,τι αφορά το φαγητό: Η συνταγή της μιας μπάρας ανά 1 ώρα δούλεψε μια χαρά. Για backup είχα ένα τοστάκι ζαμπόν τυρί (που είχα φτιάξει στο πρωινό). Αποδείχτηκε βάλσαμο την κατάλληλη στιγμή (συνήθως την τελευταία μια ώρα πριν τον τερματισμό).
Από όλα τα ισοτονικά που δοκίμασα (και δοκίμασα διάφορα) μετά το Powerade που είναι η προτίμησή μου, το πιο εύγευστο για μένα ήταν η σκόνη Isostar.
Θα επανέλθω με περισσότερα για τις φιλίες και τις παρέες καθώς και με πολλές φωτογραφίες!
Κι ένα ακόμα μικρό μάθημα: Μετέφερα σε μια σακούλα, μέσα στη βαλίτσα του ποδηλάτου, όλα τα "ψιλο-λόγια" συμπεριλαμβανομένων και των φώτων μου. Όμως το κουμπάκι που ανάβει το φως πατήθηκε (κάπου πιέστηκε) μέσα στη βαλίτσα κι έτσι το φωτάκι μου έμεινε αναμμένο κάμποσες μέρες. Φυσικά, οι μπαταρίες είχαν σχεδόν τελειώσει όταν το έβγαλα από τη βαλίτσα (ΟΚ, είχα μεριμνήσει και είχα έξτρα μπαταρίες μαζί μου...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίδαγμα: Σε αυτές τις περιπτώσεις βγάζουμε τις μπαταρίες από τη συσκευή κατά τη μεταφορά!