Λίγο πριν την αναχώρηση...

Κάθεσαι στο άνετο σπίτι σου, πίνεις το ποτό σου στη βεράντα, κουβεντουλα με τη σύντροφο, χαζευεις ολογιομο φεγγάρι και σκέφτεσαι...

"Που θα πάω τώρα εγώ; Αφήνω τους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπάνε, τις ανέσεις του σπιτιού μου, την καθημερινότητα μου και πάω να περάσω 8 μέρες πάνω στο ποδήλατο και σε φτηνά hostel. Με μηδενικές ανέσεις και με αρκετά ρίσκα κάτι να μην πάει καλα και να ταλαιπωρηθω."

Κι ολα αυτα γιατί;

Κατά αρχήν για εναν ανώτερο σκοπό. Αν δεν γινόταν αυτή η διοργάνωση, δεν θα συγκεντρωνονταν 200,000 € (μέχρι τώρα) για τους οργανισμούς που φροντίζουν παιδια. Πάνω απο 9,000 € απο αυτα θα πανε στα Παιδικά Χωριά SOS της Βαρης. Οποιος εχει δει απο κοντά τα παιδιά και τους ανθρώπους που τα φροντίζουν, οποιος εχει καταλάβει το εργο που προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι, ξέρει ακριβώς για τι πραγμα μιλάω. Αισθάνομαι περήφανος που μπορώ να προσφέρω ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ!

Κατα δεύτερον, για την εμπειρία! Μπορεί να κάνω πολλα χιλιόμετρα (πλεον) με το ποδηλατο, μπορεί να χω την τύχη να βλέπω πανέμορφα σημεία της Ελλαδας, κάνοντας προπονήσεις και brevet, αλλα αυτο που ετοιμαζομαι να κάνω τώρα είναι ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ: Χιλιόμετρα πολλα, σε μέρες συνεχομενες, σε περιοχές που σίγουρα δε θα περναγα υπο άλλες συνθηκες. Το ματι χορταινει πράσινο και καφε των βουνών, αλλα και μπλε των λιμνών και των ποταμών. Το μυαλο καθαρίζει, η ψυχή ανατασσεται. Το σωμα δοκιμαζεται και καταπονειται. Απο μερα σε μερα η κούραση συσσωρεύεται. Το σωμα συνηθίζει να λειτουργεί πολλές ωρες πανω στη σελα, αλλα ταυτόχρονα σε ειδοποιει: πόνοι εμφανίζονται σε διαφορά "ξεχασμένα" σημεία, το πρωινο σηκωμα απο το κρεβατι γινεται επώδυνο και απαιτεί "ιεροτελεστεια"! Μπορει να μην ειναι τοσο απανθρωπο οσο το 1000αρι brevet του φιλου μου του Περικλή, αλλα δεν παυει να ειναι μια γερη πρόκληση την οποία δεν ειναι πολλοί αναμεσα μας αυτοι που μπορούν και έχουν τη διάθεση και τη θεληση να αντιμετωπίσουν.

Αλλα η δοκιμασία αυτή λειτουργεί ευεργετικά. Αυτό που μένει στο τέλος είναι μονο οι όμορφες εικόνες και η καλη παρέα. Βασικό και αυτό! Τέτοιες εμπειρίες χρειάζονται καλη παρέα και εμεις ευτυχώς εχουμε την τύχη να είμαστε μια πολυ καλη ομαδα, δεμένοι (μετα την περσινή αντίστοιχη διοργάνωση), με μπόλικο κέφι και με αλληλοσυμπληρουμενες ικανοτητες.

Να λοιπόν γιατί: Επειδή συνδυάζει το τερπνον μετα του οφελιμου με τροπο ιδανικο.

Αλλα δεν αρκούν αυτα. Η "κάλυψη" ξεκινάει απο αυτούς που μένουν πίσω. Απο αυτούς που ανέφερα στην αρχή: που τους αγαπώ, με αγαπούν και με ανέχονται. Χωρίς τη δικη της υποστηριξη, χωρίς την υπομονή της και τη διάθεσή της να αναλάβει "τα του οικου" μόνη της για 10 μερες, τίποτα δε θα μπορούσε να γίνει. Εκεί λοιπόν παει το ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Γιατί και μόνο για να ξεκινήσει μια τέτοια περιπέτεια είναι απαραίτητη η υποστήριξη του "αλλού σου μισού".

ΥΓ1: Αν και δεν το εχω συζητήσει με τους υπόλοιπους της ομάδας, είμαι σίγουρος οτι αρκετοί θα συμφωνήσουν μαζι μου!

ΥΓ2: Οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για τα πιθανά τυπογραφικα και για τις ελλείψεις τονισμου απο αυτο και απο τα επόμενα post μου, που θα οφείλονται αποκλειστικά και μονο στο Blackberry και στις δύσκολες συνθήκες υπο τις οποίες θα γράφω.



Sent via BlackBerry Smartphone