1 Φεβ 2010

Brevet Νεμέας

Ο πρώτος ποδηλατικός στόχος του 2010 ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία. Καταγράφω την "περιπέτεια" με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ να θυμηθώ. Ταυτόχρονα, καταγράφω εμπειρίες / μαθήματα.

Πρωινό εγερτήριο στις 5:30 (και μάλιστα χωρίς να χτυπήσει το ξυπνητήρι! - φανερή η αγωνία!). Είχα αφήσει μερικά τορτελίνια από το βραδυνό και αυτό ήταν το "πρώτο πιάτο" στο πρωινό μου! Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να εκπαιδεύσω το στομάχι μου να φάει σπαγγέτι στις 6:00 το πρωί, αλλά τα τορτελίνια τα κατάφερε! Πρόσθετοι υδατάνθρακες από ένα μπολ δημητριακών με γάλα, ντύσιμο και έτοιμος για αναχώρηση.

Άφιξη στην Ελευσίνα στις 7:30, τελικές ετοιμασίες παραλαβή κάρτας (την είχαν τα παιδιά του cyclist, αφού σε αυτούς είχα καταθέσει τα χαρτιά), σφράγισμα και αναχώρηση. Η παρέα, όλη μαζεμένη (οι δύο Περικλήδες, ο Δημήτρης, ο Μάνος, ο Κώστας...). Πολύχρωμη, σχεδόν γιορτινή ατμόσφαιρα. Ξεκινάμε στις 8:00 ακριβώς, περνάμε μέσα από Ελευσίνα και Μάνδρα και αρχίζουμε την ανάβαση προς Μελετάκι. Όπως είχα προβλέψει, κάποιοι αισθάνονται φρέσκοι και δε θέλουν να κάνουν οικονομία δυνάμεων. Εγώ, αν και φρέσκος, σκέφτομαι ότι έχουμε πολλές ώρες μπροστά μας και δε θέλω να ζοριστώ. Ανεβαίνω άνετα (την έχω μάθει πια αυτή την ανηφόρα), αλλά λίγο πιο αργά από τους υπόλοιπους. Δεν ξεχνάω να απολαύσω τη θέα και την ομορφιά της διαδρομής! Στην κάθοδο προς την εθνική γκρουπάρομαι με δυο παιδιά που ποτέ δε ρώτησα το όνομά τους, παρόλο που τους συνάντησα αρκετές φορές αργότερα μέσα στην ημέρα.

Ευθείες προς Κακιά Σκάλα και μπόλικος κόσμος στη διαδρομή. Εύκολο να γκρουπαριστώ και τα χιλιόμετρα βγαίνουν εύκολα. Η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα είναι πάντα ευχάριστη, έστω κι αν την έχω κάνει πια αρκετές φορές. Συναντάω το Σωτήρη (έχουμε μιλήσει μέσω του forum αλλά δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ μέχρι σήμερα). Είναι 10 χρόνια μικρότερος από μένα, αλλά στα ίδια περίπου κιλά και σε παρόμοιο ρυθμό! Μένουμε μαζί πολύ ώρα, μέχρι το 1ο control.  Έχουμε και ευκαιρία για κουβεντούλα. Επίσης συναντάω το Δημήτρη (EM2) που επίσης έχω μιλήσει μόνο μέσω του forum μέχρι τώρα. Δεν έχει σκοπό να κάνει όλο το brevet (οπότε θα γυρίσει πίσω στον Ισθμό). Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή χωρίζουν οι δρόμοι μας. Τρώω μια μπανάνα γύρω στις 9:00 και στις 10:30 περίπου είμαι στο 1ο control στον Ισθμό. Σφράγισμα, τρώω ένα τοστάκι, γεμίζω παγούρι με νερό και αναχώρηση. Η παρέα μου είναι εκεί, ξεκινάνε λίγο πριν από μένα, αλλά τους προλαβαίνω λίγο μετά. Πάμε μαζί μέχρι τις πρώτες ανηφόρες προς Σολωμό. Εκεί αποφασίζω και πάλι να κρατήσω το δικό μου ρυθμό. Κατεβάζω ένα τζελάκι και ανεβαίνω με σταθερό τέμπο. Τους βρίσκω στο γνωστό φούρνο, στο Χιλιομόδι. Όση ώρα φτιάχνουν το λάστιχο του Περικλή, κατεβάζω μια ζεστή τυρόπιτα. Την αισθάνομαι σχεδόν να εξαϋλώνεται μόλις μπαίνει στο στομάχι μου! Έχω ήδη κάψει κάμποσες θερμίδες και θα κάψω πάνω από 9,000 μέχρι τον τερματισμό!

Ξεκινάμε παρέα για τη συνέχεια της ανάβασης. Αλλά είπαμε, τα σχεδόν 100 κιλά μου θέλουν "στοργή και Προδέρμ" στις ανηφόρες! Προσέχω για να έχω (μέχρι το τέλος!). Τα χιλιόμετρα περνάνε εύκολα (παρόλο που είμαι μόνος μου). Μόνο μια δίλεπτη στάση για ανακούφιση της κύστης μου χρειάστηκα. Πλησιάζοντας προς Νεμέα, ελέγχω συχνά τόσο το GPS μου όσο και το "roadbook" (έχω μάθει το μάθημά μου από τη Χαλκίδα - σμίκρυνση και πλαστικοποίηση διευκολύνουν την άμεση πρόσβαση!). Επειδή όμως το τριπλο-τσεκάρισμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ρωτάω και έναν διερχόμενο οδηγό: "Για Αρχαία Νεμέα πάω καλά;" - "Καλά πας - λίγο πιο κάτω είναι!" Σα να μου έλεγε "κουράγιο τελειώνει η ανηφόρα ταλαίπωρε!".

Το Garmin έχει κάνει ένα reset κάπου νωρίς (στην Κακιά Σκάλα) και μέχρι να το πάρω χαμπάρι έχει χάσει 6 χιλιόμετρα καταγραφής. Έτσι πρέπει να θυμάμαι να μετατρέπω ό,τι διαβάζω στο κοντέρ μου, πριν διαβάσω το roadbook! Έχω πάθει και χειρότερα (πάλι στη Χαλκίδα) όταν από το κρύο τα έφτυσε η μπαταρία του κοντέρ εντελώς και δεν είχα καθόλου οδόμετρο! Άρα δεν παραπονιέμαι, μια χαρά είμαι τώρα!

Μπαίνω στη Νεμέα, βλέπω κόσμο μαζεμένο, "μπα έφτασα κιόλας στο 2ο control!" σκέφτομαι! Η παρέα είναι εκεί, αλλά έχει φτάσει 5 - 10 λεπτά νωρίτερα και τώρα είναι έτοιμη για αναχώρηση. Σφραγίζω, γεμίζω νερό λέω δυο κουβέντες με το Σωτήρη και ακούω με ευλαβική προσοχή το Χάρη (Πλέγα) που περιγράφει τη διαδρομή μέχρι το επόμενο control. Θα μου φανεί πολύ χρήσιμο σε λίγο!

Ξεκινάω μόνος μου (συνήθισα πια!) και παρόλο που πάω γρήγορα, δεν προλαβαίνω την παρέα. Φαίνεται ότι άργησα μέχρι να ακούσω τον Πλέγα... Η διαδρομή υπέροχη. Αυτοί λοιπόν είναι οι αμπελώνες της Νεμέας. Έχω δοκιμάσει αρκετά από τα προϊόντα τους. Σε μια ανηφοριά, με περνάει βιαστικός ένας συμποδηλάτης και με ρωτάει είναι μακριά το group; Πού να ξέρω... Λίγο πιο κάτω, τον βρίσκω σταματημένο να αλλάζει λάστιχο... Ρωτάω αν χρειάζεται κάτι (παρόλο που εκείνος δεν είχε κάνει το ίδιο λίγο νωρίτερα) και όταν με διαβεβαιώνει πως είναι ΟΚ προχωράω.

Σήμα για "Έργα - Παράκαμψη" λίγο έξω από το Ζευγολατιό. Ο Πλέγας το είχε αναφέρει. Το θυμάμαι και παίρνω την παράκαμψη. Ειδοποιώ και έναν άλλο ποδηλάτη, το Νίκο από τη Σπάρτη, να πράξει το ίδιο. Όπως έμαθα μετά, πολλοί έκαναν cyclo-cross σε εκείνο το κομμάτι! Ο Νίκος από τη Σπάρτη με ακολουθεί και δε βγαίνει χαμένος. Προσανατολισμένος από το GPS μου και ρωτώντας κάποιες κυρίες  σε μια αυλή, βγαίνουμε γρήγορα από τα στενά του Ζευγολατιού, χωρίς να χάσουμε χρόνο και χωρίς άσκοπους κύκλους. Αισθάνομαι ότι έχω πολλές δυνάμεις (τι βάζουν μέσα σε αυτές τις ενεργειακές μπάρες;), βάζω το κεφάλι κάτω και μαζεύω χιλιόμετρα επί της παλιάς Εθνικής, με σταθερά πάνω από 30 km/h. Ο Νίκος δε μπαίνει μπροστά να βοηθήσει (αλλά ούτε και είναι εντελώς κολλημένος πίσω μου). Έτσι ενώ έχω παρέα (και ανταλλάσσουμε μερικές κουβέντες που και που) δεν έχουμε αλληλοβοήθεια. Όπως θα καταλάβω λίγο αργότερα, αυτό έγινε επειδή ο Νίκος δεν ήξερε να κάνει ομαδικό. Όταν του εξήγησα, κάναμε μια χαρά αλλαγές!

Μπαίνουμε στο Λέχαιο και κάτω από την πινακίδα "Expert" - ακριβώς όπως το είχε περιγράψει ο Χάρης, βλέπω κόσμο μαζεμένο γύρω από τον Έκτωρα! Σφραγίζω και περνάω απέναντι στην καντίνα να πάρω ένα μπουκάλι νερό. Η κυρία ρωτάει με περιέργεια (έχει μετρήσει πάνω από 100 ποδηλάτες μέχρι τώρα) και εύχεται καλή συνέχεια και καλό κουράγιο!  Γεμίζω το παγούρι μου και αφήνω το υπόλοιπο νερό μου πάνω στο αυτοκίνητο του Έκτωρα για όποιον άλλο χρειάζεται. Ο Νίκος επωφελείται (αφού ρωτήσει αν και δε χρειαζόταν - είναι ευγενικό παιδί) και ξεκινάμε παρέα.

Δε θα χωρίσουμε καθόλου μέχρι τον τερματισμό! Θα τον περιμένω και θα με περιμένει όποτε χρειαστεί από δω και πέρα. Θα κάνουμε ομαδικό για αρκετή ώρα, θα μου προτείνει να κεράσει εκμέκ στους Αγ. Θεοδώρους (σταματήσαμε, αλλά το ζαχαροπλαστείο ήταν κλειστό!). Θα μάθω ότι ξεκίνησε με άλλους έξι Σπαρτιάτες στις 4:30 το πρωί από τη Σπάρτη για να έρθουν να πάρουν μέρος στο brevet! Θα μάθω ότι έχουμε ίδια ηλικία και ότι είναι φωτογράφος. Θα κρατήσουμε παρέα ο ένας στον άλλο και θα περάσουμε τη γραμμή του τερματισμού μαζί!

Μετά το τελευταίο control έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι:

  • Έχω βελτιωθεί σημαντικά ως ποδηλάτης, αφού έχω βγάλει τα 140 km σχετικά άνετα και γρήγορα.
  • Εκτός απροόπτου θα τερματίσω αρκετά νωρίς (μέρα!) και δε θα χρειαστώ τα φωτάκια μου και το ανακλαστικό γιλέκο μου!
  • Περνάω ΚΑΛΑ και θέλω κι άλλο!
Βγαίνουμε στο δρόμο προς Ισθμό, δεν ξεχνάω να τρώω κάθε 1 1/2 με δυο ώρες (τώρα είναι μια καλή ώρα για το κρουασάν που μας κέρασαν στο 2ο control!) και τα χιλιόμετρα περνάνε γρήγορα. Όταν φτάνουμε στο σταθμό του προαστιακού στην Κόρινθο, είμαι λίγο μπερδεμένος. Πώς πάμε τώρα για τη γέφυρα; Τα κορίτσια που μόλις είχαν τελειώσει τη βάρδιά τους στο παρακείμενο super market μας στέλνουν στη σωστή κατεύθυνση και  ο χάρτης στο GPS μου, επιβεβαιώνει μετά από λίγο. Κάποιοι - έμαθα - χάθηκαν σε αυτό το σημείο και μπήκαν μέσα στην πόλη της Κορίνθου. Ρωτάτε, στην Ελλάδα, ρωτώντας πας στην Πόλη! Βασικό μάθημα από αυτό το brevet!

Διασχίζουμε τη γέφυρα και από δω και πέρα η διαδρομή μου είναι και πάλι γνώριμη. Η κουβεντούλα με το Νίκο βοηθάει να περάσει η ώρα και τα χιλιόμετρα. Διυλιστήρια, Αγ. Θεόδωροι, Κινέτα, Νέα Πέραμος... Τα ανηφοράκια της Κακιάς Σκάλας είναι τώρα λίγο πιο δύσκολα απ' ότι όταν πηγαίναμε, αλλά δε μας σταματάει τίποτα. Λίγο πιασμένος από τη σέλα αισθάνομαι αλλά κατά τ' άλλα, μια χαρά! 

Η ομορφότερη θέα της διαδρομής (αυτή που έκανε και το φωτογράφο Νίκο να ευχηθεί να είχε τη μηχανή του μαζί) ήταν ο ήλιος χαμηλά στον ορίζοντα, πάνω από τον Κορινθιακό, κρυμμένος πίσω από ένα γκρίζο σύννεφο που άφηνε τις ακτίνες του μόνο να σχηματίζουν υπέροχες αντανακλάσεις πάνω στα γαλήνια νερά του κόλπου. Γυρνάω στο Νίκο και του λέω: "Γι ' αυτό κάνω ποδήλατο! Για να φωτογραφίζω στο μυαλό μου τέτοιες εικόνες!" 

Με τέτοιες εικόνες να γεμίζουν τις μπαταρίες μας, φτάνουμε στην Ελευσίνα και τερματίζουμε στις 17:20! Ποδηλάτησα 8:40 και τερμάτισα σε 9:20! Αν θυμηθώ ότι στον Πύργο οι αντίστοιχοι χρόνοι μου ήταν 12:00 και 10:30, νομίζω ότι είναι φανερά τα αποτελέσματα της προπόνησης! Η παρέα ήταν όλη εκεί (είχαν φτάσει περίπου 20 - 30 λεπτά πριν) και όλοι μαζί χαρήκαμε την επιτυχία μας.

Άλλη μια ποδηλατική εμπειρία, που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου.

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...