26 Ιουλ 2009

Test ride

Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά! Κι αυτό δε φαίνεται μόνο από τις υψηλές θερμοκρασίες (έπιασε τους 40 αυτό το ΣΚ!). Φαίνεται και από το γεγονός ότι δε βρίσκω πια παρέα για προπόνηση! Ο κόσμος λείπει διακοπές και όσοι είναι ακόμα στην Αθήνα δεν έχουν πάντα τη διάθεση και το κουράγιο να ξυπνήσουν από τις 6:00 ώστε να προλάβουν να κάνουν 2 - 3 ώρες προπόνηση πριν ανέβει πολύ η θερμοκρασία!

Το Σάββατο λοιπόν βρέθηκα μόνος μου στο δρόμο, αφού κανείς δεν ήρθε στο ραντεβού. Δεν απογοητεύτηκα όμως. Πήγα μόνος μου μέχρι τη Βουλιαγμένη και γυρίζοντας ανέβηκα στο Λαγό. Έκανα χρόνο 20:20 μέχρι το νεκροταφείο (η μπάρα ήταν κλειστή και δεν μπορούσα να πάω πιο πάνω). Ο χρόνος μπορεί να μην είναι καλός, αλλά υπάρχει λόγος που τον αναφέρω...

Επιστρέφοντας από το Λαγό σταμάτησα στο ποδηλατάδικο και βρήκα την ευκαιρία να μετρηθώ και να συζητήσω αναλυτικά με το Λεωνίδα για τα χαρακτηριστικά των Scott και των Specialized. Το κλου ήταν ότι ο Λεωνίδας (να 'ναι καλά το παιδί!) μου πρότεινε να μου δανείσει το δικό του Scott CR1 (που είναι το "σωστό" νούμερο!) για να κάνω την Κυριακάτικη προπόνησή μου! Θεόσταλτο δώρο! Δεν πίστευα στ' αυτιά μου! Κανονίσαμε να δώσει το ποδήλατο στον Αποστόλη το μεσημέρι και εγώ να το πάρω από τον Αποστόλη την Κυριακή το πρωί.

Φυσικά, Κυριακή πρωί (6:45!) ήμουν έξω από το σπίτι του Αποστόλη και παρόλο που ο ίδιος αποφάσισε τελικά να μην μου κάνει παρέα (όπως αρχικά είχαμε κανονίσει), δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή! Στις 7:10 ήμουν πάνω στο Scott και άρχισα να στροφάρω στη Βουλιαγμένης. Από τα πρώτα μέτρα κιόλας, το ποδήλατο ήταν μια αποκάλυψη, ένας καινούριος κόσμος για μένα! Φαίνεται ότι είναι απόλυτα σωστό αυτό που λένε ότι πρέπει πρώτα να κάνεις πολλά χιλιόμετρα με αλουμίνιο, ώστε να καταλάβεις τη διαφορά του carbon! Κάθε πεταλιά τίναζε το ποδήλατο προς τα εμπρός με απίστευτη αμεσότητα και δύναμη! Έπιασα τον εαυτό μου να πιέζει συνεχώς και να αυξάνω ταχύτητα αδιάκοπα! Μέχρι που φούσκωσα και κατάλαβα ότι δεν έχω κάνει ζέσταμα!

Με δίσκο 53/39 και κασέτα 27/11, ήμουν συνεχώς με 53 και 13 ή 14 και πάταγα! Έφτασα στη στροφή για Λαγό σε ελάχιστο χρόνο και ... ξεκίνησα. Χωρίς τον 34 μπροστά ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα ζοριζόμουνα πάρα πολύ! Τόσο σίγουρος που άρχισα με "οικονομία" δυνάμεων ώστε να έχω ελπίδες να βγάλω όλη την ανηφόρα. Μάταια όμως! Το ποδήλατο συνέχισε να με "τσιγκλάει¨ και να φεύγει μπροστά με κάθε πεταλιά.

Χωρίς πολλά λόγια, μια και οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους: 18:15 μέχρι το νεκροταφείο και 24:40 μέχρι το τέρμα! (σήμερα η μπάρα ήταν ανοιχτή). Τελευταία φορά που έκανα ολόκληρο το Λαγό (και μάλιστα σε περίοδο πριν το ταξίδι στην Ευρώπη - που ήμουν αρκετά πιο προπονημένος) είχα χρόνο 28:00 περίπου.

Πολύ απλά, το Scott βελτίωσε τους χρόνους μου στην ανηφόρα του Λαγού κατά 10 - 12%!

Οι όποιες αμφιβολίες είχα για το αν πρέπει (το φθινόπωρο) να κάνω την κίνηση αλλαγής της κούρσας μου σε κάποια carbon, διαλύθηκαν άμεσα. Τώρα πρέπει να αποφασίσω πόσα χρήματα θα διαθέσω, σε ποιο μοντέλο θα καταλήξω, κλπ... Ευχάριστα διλλήματα!

20 Ιουλ 2009

Δε φτάνει το ΣΚ!

Πολύ ζέστη αυτό το ΣΚ αλλά και όλη την προηγούμενη βδομάδα... Σε συνδυασμό με μπόλικη δουλειά στο γραφείο (πολύ πρωτότυπο!) οδήγησαν σε "απώλεια" όλης της βδομάδας και περιόρισαν τις προπονήσεις μου σε 50 km το Σάββατο (με τον Περικλή, Βούλα - Σαρωνίδα) και 65 km την Κυριακή (με 15 cyclist-friends) Βούλα - Ανάβυσσο.

Η μ.ω.τ. έχει ανέβει αρκετά... Μπορώ να κρατήσω 28+ km/h σε όλη τη διαδρομή. Επίσης μπορώ να κάνω το "πήγαινε" με 29 - 30 km/h αλλά στην επιστροφή ξεφουσκώνω.

Για να διατηρηθεί και να βελτιωθεί η φυσική μου κατάσταση πρέπει:
  1. Να κάνω τουλάχιστον μια φορά επιπλέον μέσα στη βδομάδα και τουλάχιστον μια από τις 3 προπονήσεις να είναι ανηφόρα (π.χ. ανάβαση Υμηττού!)
  2. Να κάνω αρκετό κολύμπι (1 km την ημέρα θα ήθελα) και κάμποσο τρέξιμο (π.χ. 2 - 3 φορές τη βδομάδα) κατά τη διάρκεια των διακοπών.
Για να δούμε τι από τα παραπάνω θα καταφέρω να τηρήσω!

13 Ιουλ 2009

Προπόνηση ΣΚ

Επιστροφή στις προπονήσεις του ΣΚ.

Δυο φορές το ίδιο (Σάββατο και Κυριακή πρωί) με λίγο διαφορετική παρέα κάθε φορά:

Βούλα - Σαρωνίδα, 50 km, με μ.ω.τ. ~ 28 km/h το Σάββατο και ~29 km/h την Κυριακή. Είχε αρκετό αέρα και με κούρασε. Αλλά η παρέα ήταν καλή!

11 Ιουλ 2009

Επίσκεψη στα χωριά SOS Βάρης

Όχι και τόσο ποδηλατικό το θέμα, αλλά πολύ πιο σημαντικό!

Συμμετέχοντας στο GBI 2009 συγκεντρώσαμε χρήματα για τα Χωριά SOS της Βάρης. Συνολικά 8,500€! Και χθες, 10 Ιουλίου δώσαμε ραντεβού με τους ανθρώπους των Χωριών, οι οποίοι ενθουσιασμένοι από το εγχείρημά μας και από την προσφορά μας, θέλησαν να μας γνωρίσουν! Χαρά μας! Ήμασταν όλοι παρόντες (εκτός από το Νίκο, ο οποίος εκτός του ότι είχε κανονίσει να λείπει εκτός Αθηνών, δεν είναι πια στη Vodafone, μια και έληξε η σύμβασή του).

Γνωρίσαμε τον Πρόεδρο των Χωριών όλης της Ελλάδας και τον υπεύθυνο του Χωριού της Βάρης. Άνθρωποι σοβαροί, φιλικοί, με πραγματική αγάπη για τη δουλειά / προσφορά τους. Μας εξήγησαν πώς λειτουργεί ο οργανισμός, ποιοι είναι οι στόχοι τους και ποια τα πλάνα τους για το μέλλον. Ούτε μια στιγμή δεν "γκρίνιαξαν" ή παραπονέθηκαν. Παρόλο που - όπως έμαθα όταν ρώτησα - δεν έχουν καμιά βοήθεια από την Πολιτεία. Επιβιώνουν μόνο με δωρεές.

Επισκεφτήκαμε και ένα σπίτι όπου η μαμά με τα 4 αγόρια της που ήταν εκείνη τη στιγμή στο σπίτι, μας καλοδέχτηκαν, μας φίλεψαν και μας ρώτησαν να μάθουν λεπτομέρειες για το ταξίδι μας.

Φύγαμε εκφράζοντας το θαυμασμό μας για τη δουλειά που γίνεται και πάνω απ' όλα για το κουράγιο και την προσφορά της κάθε μαμάς των Χωριών! Απέραντος σεβασμός γι' αυτές τις γυναίκες!

Αισθάνθηκα (νομίζω όλοι το ίδιο αισθανθήκαμε), τόσο όμορφα και τόσο περήφανος μετά από αυτή την επίσκεψη που ανυπομονώ να μου δοθεί η επόμενη ευκαιρία να προσφέρω - με όποιο τρόπο μπορώ - σε αυτή την προσπάθεια.

7 Ιουλ 2009

(Αναγνωριστική) Ανάβαση Υμηττού

Επειδή η φυσική κατάσταση βελτιώνεται, αλλά χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, είπα την Κυριακή το απόγευμα να κάνω κάτι ... πρωτότυπο.

Από καιρό είχα βάλει πλάνο και την Κυριακή ήρθε η ώρα να ανέβω για πρώτη φορά (με το ποδήλατο - με το αυτοκίνητο έχω ανέβει 2 - 3 φορές), στις κεραίες, στον Υμηττό! Είχα ακούσει πολλά για τη συγκεκριμένη ανάβαση και είπα να τη βάλω στο πρόγραμμα.

Ξεκίνησα από το parking του νεκροταφείου Καισαριανής. Ο φίλος μου ο Διονύσης μου είχε συστήσει να ξεκινήσω από 'κει, ώστε να προλάβω να ζεσταθώ πριν αρχίσει η απότομη κλίση. Είχε απόλυτο δίκιο, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Επισήμως, η ανάβαση αρχίζει από τη γέφυρα της Κατεχάκη. Λίγα μέτρα μετά όμως, η κλίση γίνεται 14%! Οπότε, αν πας κρύος, κατευθείαν εκεί, κάηκες (κυριολεκτικά και μεταφορικά!).

Κράτησα σταθερό ρυθμό, αλλά όχι πολύ αργό (για τα δικά μου δεδομένα πάντα!). Η διαδρομή είναι πραγματικά υπέροχη! Πυκνό δάσος, ήχοι και μυρωδιές του βουνού, λίγα αυτοκίνητα, αρκετοί ποδηλάτες και περιπατητές. Ο δρόμος (όπως έμαθα) ασφαλτοστρώθηκε πέρυσι, οπότε είναι σε άριστη κατάσταση. Η συνολική ανάβαση είναι 11 km (μέχρι τις κεραίες) με μέση κλίση 6.7%. Μιλάμε για γερή προπόνηση!

Κάπου στο 8ο χιλιόμετρο με έφτασε ο ... Μιχάλης. Με mountain bike, σλικ λάστιχα, 42 χρονών, 65 κιλά και τακτικός "πελάτης" της ανάβασης. Α ναι, και συνάδελφος μηχανικός! Με βοήθησε πολύ, αφού μου έκανε παρέα (χρειάστηκε να μειώσει το ρυθμό του και να κάνει εσάκια!) μου μίλησε για το "βουνό" και τα μυστικά της ανάβασης και μου επέστησε την προσοχή σε πιθανούς κινδύνους (αλεπούδες, νυχτερίδες, σκύλους κλπ!). Περίπου 500 μέτρα πριν το τέρμα, οι σφυγμοί μου έφτασαν τους 190 και έκρινα ότι χρειαζόμουν μια μικρή στάση. Ο Μιχάλης μου είπε να μην το βάλω κάτω και περίμενε μαζί μου. Δε χρειάστηκα πάνω από 3 - 4 λεπτά, μέχρι να πάρω μερικές ανάσες και να πιω λίγες γουλιές νερό και ισοτονικό. Μετά, τα τελευταία 500 μέτρα βγήκαν εύκολα και ακολούθησε η ... κατάβαση. Τρελή κατάβαση, όπου αν ξέρεις τη διαδρομή, μπορείς εύκολα να πιάσεις τα 80km/h! Εγώ όμως δεν την ήξερα, και επιπλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει και τα γυαλιά ηλίου δυσκόλευαν λίγο τα πράγματα. Οπότε αρκέστηκα στα ... 60km/h!

Επέστρεψα ενθουσιασμένος και έχοντας δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα την καθιερώσω αυτή την ανάβαση! Δε μέτρησα το χρόνο μου με ακρίβεια, αλλά πρέπει να ήταν γύρω στα 53 - 54 λεπτά. Από την επόμενη φορά, θα μετράω με ακρίβεια, για να παρακολουθώ αν βελτιώνομαι!

Και μην ξεχάσω: Ευχαριστώ Μιχάλη! Σίγουρα θα ξαναβρεθούμε κάπου στο βουνό!

5 Ιουλ 2009

Επιστροφή στις προπονήσεις

Μετά από 10 περίπου μέρες ανάπαυσης, άρχισα να ανεβαίνω πάλι στο ποδήλατο...

Την Τρίτη 30/6 έκανα "στροφάρισμα" μαζί με τη γνωστή παρέα, στο ΣΕΦ. Απλό ξεμούδιασμα...

Την επόμενη, Τετάρτη 1/7 πρόλαβα να πάω στο sunset ride. Καλός ρυθμός μέχρι την Ανάβυσσο, άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά στην επιστροφή. Και ξαφνικά (αναμενόμενο!) ξέσπασε ο σίφουνας των αθλητών / ποδηλατών που άρχισαν να πηγαίνουν σαν δαιμονισμένοι! Παρασυρθήκαμε κι εγώ με τον Πέτρο και τα δώσαμε όλα, όχι βέβαια για να μείνουμε με τους πρώτους (θέλουμε πολλά χρόνια σκληρής προπόνηση για να γίνει αυτό), αλλά για να μπούμε λίγο στο κλίμα! Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να "σκάσω" κάπου λίγο πριν τη Βάρκιζα και να συνεχίσω μετά με πιο συγκρατημένο ρυθμό.

Το Σάββατο 4/7 συναντήθηκα με τον Περικλή στις 7:15 στο Vive Mar. Μαζί του ήταν και ο Τάκης (περίπου 50 ετών, αλλά 35 χρόνια ποδηλάτης). Παλαίμαχος αθλητής, φυσικά πολλές κλάσεις ανώτερος σε πόδια και πνευμόνια από εμάς! Μας έκανε την τιμή να προπονηθεί μαζί μας και δε χάσαμε την ευκαιρία να μάθουμε από αυτόν! Πήγαμε "μπάλα" μέχρι την Ανάβυσσο (μ.ω.τ. 31 km/h!) και γυρίσαμε με λίγο πιο αργό ρυθμό, γράφωντας συνολικά ~ 64 km με μ.ω.τ. ~ 29 km/h. Ατομικό ρεκόρ για μένα! Βέβαια, αυτό που δεν είχα υπολογίσει, ήταν ότι ο Τάκης είχα πιο άγριες διαθέσεις! Μόλις φτάσαμε στη Βούλα, στρίψαμε προς Λαγό και πήγαμε για ανάβαση! Ακολούθησα για περίπου 2 km αλλά ένιωσα να "τελειώνω" από δυνάμεις και αποφάσισα να επιστρέψω χωρίς να φτάσω στην κορυφή! Πολύ δυνατή προπόνηση!

Με εικόνες

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που είχα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν η λήψη φωτογραφιών. Και όχι ότι μου έλειπε το κατάλληλο εργαλείο... Χάρις στον καλό μου φίλο Χρήστο (ευχαριστώ φίλε!), είχα το ιδανικό εργαλείο: μια compact Olympus, ανθεκτική σε νερό και χτυπήματα, με πολύ καλό φακό!

Το πρόβλημα ήταν όμως ότι οι υπέροχες εικόνες εναλλάσσονταν τόσο γρήγορα μπροστά στα μάτια μου που έπρεπε να σταματάω κάθε δυο λεπτά! "Τώρα θα κάνουμε ποδήλατο η θα τραβάμε φωτογραφίες;". Έτσι αποφάσισα να μειώσω δραστικά τον αριθμό των φωτογραφιών που θα έπαιρνα ο ίδιος και να ποντάρω στις φωτογραφίες που θα συγκεντρώνονταν από το σύνολο των συμμετεχόντων. Αποδείχτηκε ότι έπραξα καλά! Έχουμε αρχίσει ήδη να συγκεντρώνουμε φωτογραφίες και έχει μαζευτεί πάρα πολύ και καλό υλικό!

Προς το παρόν, ανεβάζω μερικές από τις δικές μου, ώστε να δώσω μια πρώτη γεύση!

4 Ιουλ 2009

Πάμε Ντύσελντορφ!

Τελευταία μέρα! Ανάμεικτα τα συναισθήματα... Χαρά και περηφάνια για την επιτυχή ολοκλήρωση του στόχου. Μια αδιόρατη λύπη επειδή τέλειωσε (κιόλας!) μια από τις καλύτερες ποδηλατικές (και όχι μόνο) εμπειρίες!

Λιγότερα χιλιόμετρα (περίπου 80-90). Προ-συγκέντρωση στα κτίρια του Vodafone Group (δίπλα στο Ρήνο), ώστε να μπούμε όλοι μαζί στο κέντρο της πόλης και να τερματίσουμε όλοι μαζί στο κτίριο της Vodafone D2.

Υποδοχή από εκατοντάδες υπαλλήλους και συγγενείς των συμμετεχόντων, με χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς! Πάρτι στο χώρο έξω από το κτίριο, με ομιλίες, μουσική, (λίγο) φαγητό, πολλά γέλια, φωτογραφίες κλπ. Όλη η ελληνική ομάδα παρούσα, φωτογραφίες με τα μπλουζάκια των χορηγών, πειράγματα, ανασκόπηση και πρώτες εντυπώσεις.

Ευτυχώς η διοργάνωση φρόντισε να μας εξασφαλίσει ένα μεγάλο, κλειστό χώρο όπου αποθηκεύσαμε τα ποδήλατά μας. Στον ίδιο χώρο, λίγο αργότερα, αποσυναρμολόγησα το Klein και το πακετάρισα με περισσή προσοχή στη βαλίτσα του. Έτσι δε χρειάστηκε να το κουβαλήσω καθόλου στο ξενοδοχείο. Το οποίο ξενοδοχείο ήταν η όαση μετά από μια βδομάδα "ασκητική" διαμονή! Το είχαμε κλείσει μόνοι μας (δικά μας έξοδα) και είχαμε φροντίσει να είναι το "Courtyard" ακριβώς απέναντι από το σημείο τερματισμού. Εκμεταλλευτήκαμε όλες τις ανέσεις του - συμπεριλαμβανομένης και της εσωτερικής πισίνας για χαλάρωμα. Κρίμα που δεν λειτουργούσε η σάουνα!

Το βράδυ, βόλτα στην Altstadt, μπόλικο φαγητό και μπύρα, καλή παρέα και βέβαια μπόλικο κέφι!

Η περιπέτεια έλαβε τέλος! Άντε και του χρόνου!

Πάμε μπάλα!

Την 6η μέρα είπαμε ότι θα πάμε γρήγορα! Ζητήσαμε συγγνώμη από τα κορίτσια (που μας είπαν ότι το θεωρούν δεδομένο ότι αυτή τη μέρα πρέπει να έχουμε το "ελεύθερο" μετά την "ανδραγαθία" της προηγούμενης μέρας!) και ξεκινήσαμε να "μαζεύουμε" χιλιόμετρα δίπλα στο Ρήνο.

Με τις εικόνες να εναλλάσσονται συνεχώς (ποταμόπλοια, επιβλητικοί πύργοι, απέραντοι αμπελώνες, κλπ.) και με εμάς να κρατάμε σφιχτό ρυθμό και οργανωμένοι σε γκρουπάκι, τελειώσαμε τη διαδρομή με μ.ω.τ. 23 km/h.

Highlight της ημέρας ήταν η συνάντηση με 65αχρονο ποδηλάτη που διέσχιζε τη μισή Γερμανία για να πάει σε re-union με τους συμμαθητές του! Δυνατός ποδηλάτη, έμεινε αρκετή ώρα μαζί μας, και τον "τραβήξαμε" (κόβοντας αέρα), αν και μάλλον δεν το χρειαζόταν!

Περάσαμε μέσα από τη Βόννη και πάνω από το Ρήνο. Μετά τη Βόννη, η διαδρομή ήταν δύσκολη από πλευράς πλοήγησης και χρειαζόταν GPS. Το κατάλυμα ήταν ξενοδοχείο έξω από την Κολωνία. Φτάσαμε από τους πρώτους. Οπότε είχαμε χρόνο για πλύσιμο ρούχων και για μπύρα με τους φίλους μας τους Ιταλούς!

Η "άσχημη" εμπειρία τη ημέρας είχε να κάνει με τους Γερμανούς διοργανωτές. Πήραν τη Ντιάνα, το Διονύση κι εμένα και μας πήγαν με το mini-van στην Κολωνία (κάπου 20 χλμ. μακριά), υποτίθεται για να καθήσουμε σε δείπνο που έδινε σπόνσορας. Τελικά μας γυρισαν πίσω, γιατί δεν υπήρχαν θέσεις! Και η συμπεριφορά τους στη διάρκεια του όλου σκηνικού ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Ευτυχώς βρήκαμε να φάμε καλα σνίτσελ στο ξενοδοχείο!

Το σημαντικό όμως δεν ήταν το προηγούμενο! Το σημαντικό ήταν η ατυχία της Ντιάνας. Συγκρούστηκε με Γερμανίδα ποδηλάτρια που έκανε τη βόλτα της δίπλα στο Ρήνο. Η τύπισσα έπεσε μετωπικά σχεδόν πάνω στη Ντιάνα και μετά σηκώθηκε κι έφυγε! Η Ντιάνα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει με κατεστραμένο τον μπροστινό τροχό της και με αρκετές μελανιές. Χρειάστηκε να πάει στο νοσοκομείο και να κάνει ακτινογραφίες. (Εκ των υστέρων, στην Αθήνα, αποδείχτηκε ότι είχς ράγισμα σε πλευρό!).

Για ένα πράγμα μετάνιωσα: Η διαδρομή που ακολουθήσαμε περνούσε πολύ κοντά από το εργοστάσιο της Canyon. Κάποιοι πέρασαν και έκαναν μια επίσκεψη. Εγώ όχι. Θα ήθελα να έχω πάει!

1 Ιουλ 2009

Rhein

Περάσαμε τα σύνορα Ελβετίας - Γερμανίας (όχι ότι το καταλάβαμε!) μέσα σε πούλμαν. Περίπου 150 km βορειότερα μας μετέφερε το πούλμαν. Καλή ευκαιρία για χαλάρωση και για κουβεντούλα!

Ξεφορτώσαμε στο Meinz, δίπλα στο Ρήνο. Εκεί έμαθα ότι το δικό μου ποδήλατο (μαζί με κάμποσα άλλα) ήταν σε κάποια αποθήκη, κάπου 10 λεπτά (με το αυτοκίνητο!) μακριά! Είχε μεταφερθεί εκεί από την προηγούμενη το βράδυ. Μετά από αρκετή αναμονή, ένα mini van μας μετέφερε στα ποδήλατά μας. Φορέσαμε πετάλια (τα είχαμε βγάλει για τη μεταφορά) και ξεκινήσαμε. Λίγο μετά συναντήσαμε την υπόλοιπη ελληνική ομάδα. Είχαμε υποσχεθεί ότι θα πάμε όλοι μαζί και ότι θα βοηθήσουμε τα κορίτσια να το απολαύσουν. Κρατήσαμε την υπόσχεσή μας (πλην ενός, αλλά να μη γίνω κακός τώρα...).

Κάναμε τραίνο για μπόλικη ώρα, κρατώντας ρυθμό που να είναι κατάλληλος για τη Ντιάνα και τη Χριστίνα. Επί τη ευκαιρία, έδωσα και μερικές οδηγίες στη Χριστίνα για το πώς να στέκεται στο group. Λίγο αργότερα, η εφαρμογή αυτών των οδηγιών τη βοήθησαν να αποφύγει μια σύγκρουση, όταν ο μπροστινός της έκανε ανοησία! Μπράβο Χριστίνα! Καλή μαθήτρια!

Η διαδρομή ήταν γεμάτη ποδηλατόδρομους δίπλα σο Ρήνο (αδύνατο να χαθείς, άχρηστο το GPS!), εντυπωσιακά κάστρα στις όχθες(συνήθως πάνω σε πλαγιές) και άπειρα ποταμόπλοια που ανεβοκατέβαιναν το ποτάμι, μεταφέροντας container, ξυλεία, κάρβουνα, κλπ.

Προς το τέλος των 60 περίπου χιλιομέτρων, μας έπιασε και λίγο βροχή, αλλά τίποτα σπουδαίο. Το σημαντικό ήταν ότι πάντα έμενε κάποιος μπροστά από κάθε κοπέλα, να κόβει αέρα (είχε μπόλικο) και να την "τραβάει" προς το τέρμα. Χάρηκα πολύ που βοήθησα, που τερματίσαμε όλοι μαζί και που τα κορίτσια επιτέλους ευχαριστήθηκαν τη διαδρομή!

Η άφιξη στο St. Goar, ήταν εντυπωσιακή. Το χωριό ήταν εντυπωσιακά γραφικό (σε gothic ρυθμό!), πεντακάθαρο, φιλόξενο και με πολύ καλό φαγητό! Μείναμε σε τρίκλινα δωμάτια (εγώ με 2 Γερμανούς) και επιτέλους ευχαριστήθηκαμε ατομικό ντους, μαλακό κρεβάτι και ... πολιτισμό!

Πού είναι το bunker μου;

Τέταρτη μέρα, και είχαμε πια μπει σε ρυθμό! Το μόνο πράγμα που μας εκνεύριζε ήταν το πρωινό ξύπνημα των Γερμανών! Γιατί ρε παιδιά σηκώνεστε από τις 5:30 - 6:00 και ανάβετε και τα φώτα; Θα φύγει ο δρόμος; (Η κορυφαία ατάκα του Διονύση!). Και να πω ότι θα ξεκινήσετε νωρίτερα! Αφού στις 9:30 θα ξεκινήσετε μαζί με όλους τους υπόλοιπους! Άβυσσος η ψυχή του Γερμανού!

Τέλος πάντων, εκκίνηση από το Kriens, με προορισμό τη Basel (Βασιλεία επί το ελληνικότερον!) Βροχή για καμιά ώρα στην αρχή και λίγο κρύο μετά. Το αδιάβροχο / αντιανεμικό με έβγαλε ασπροπρόσωπο για μια ακόμα φορά. Στη συνέχεια ο καιρός άνοιξε.

Φάγαμε πολύ χώμα! Cyclo-cross το κάναμε! Είχε και λάσπη και είχε πολύ γέλιο η υπόθεση! Άρχισα να αναπολώ το Megisto μου! Μήπως έπρεπε να έχω έρθει με trekking; Θα το ξανασκεφτούμε το χρόνου (πρώτα ο Θεός) αυτό το θέμα!

Στη Βασιλεία φτάσαμε γρήγορα και εύκολα. Το μόνο που μας δυσκόλεψε ήταν να βρούμε το ... bunker (καταφύγιο). Λογικό, αφού ήταν καλά καμουφλαρισμένο στον κήπο ενός κρατικού κτιρίου! Οι περίοικοι δεν φάνηκε να γνωρίζουν την ύπαρξη του!

Φαγητό εξαιρετικής ποιότητας, σε ιταλικό εστιατόριο, με το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής ομάδας παρόν. Τα κορίτσια της ομάδας είχαν ακόμα κάποια προβλήματα να βρούν κατάλληλο group. Υποσχεθήκαμε να κάνουμε την επόμενη μέρα μαζί!

Το απόγευμα έπρεπε να κάνουμε και κάτι ακόμα: έπρεπε να πακετάρουμε τα ποδήλατά μας και να τα φορτώσουμε σε φορτηγά. Την επομένη το πρωί, προβλεπόταν μετακίνηση με πούλμαν μέχρι το Mainz και μετά ποδηλασία από εκεί μέχρι το St. Goar. Τύλιξα όλο το Klein με υλικό συσκευασίας και το φόρτωσα προσεκτικά στο φορτηγό. Έμεινα να επιβλέψω και τη φόρτωση των ποδηλάτων που μπήκαν μετά από το δικό μου (και δέθηκαν μαζί με το δικό μου). Όταν έμεινα ήσυχος ότι όλα είχαν γίνει όπως έπρεπε, πήγα για φαγητό. Το βράδυ κοιμήθηκα στο bunker, πολλά μέτρα κάτω από τη γη. Για τελευταία φορά! Στη Γερμανία δεν έχουν τέτοια πράγματα! Έχουν μόνο αξιοπρεπή ξενοδοχεία!

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...