Ξυπνώντας στο Airolo, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τα ποδήλατα για να πάμε στο χώρο που θα μπορούσαμε να πάρουμε πρωινό. Αφού μαζέψαμε την απαραίτητη πρωινή ενέργεια και βρήκαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε χαλαρά, οι περισσότεροι ξεκίνησαν να σχηματίζουν γκρουπάκια για την ανάβαση. Περίμενα τους φίλους μου τους Ιταλούς (το Luca και την παρέα του) να ξεκινήσουμε παρέα. Αργούσαν χαρακτηριστικά. Επιπλέον ήξερα ότι μετά από λίγο θα ήμουν μόνος μου, αφού ο καθένας θα ανέβαινε με το ρυθμό του. Παρόλα αυτά, περίμενα. Είναι όμορφο να αισθάνεσαι μέρος μιας ομάδας σε τέτοιες περιπτώσεις. Εξάλλου, με τα παιδιά από την Ιταλία είχαμε ήδη αναπτύξει δεσμούς. Ακόμα κι όταν δεν ήμασταν μαζί στο δρόμο, επικοινωνούσαμε συχνά για να δούμε που βρίσκονται, που θα κάνουμε ανασυγκρότηση, αν βρήκαμε όλοι το σωστό δρόμο και δεν έχουμε χαθεί, κλπ...
Φοβόμουν ότι λόγω του βάρους μου, ο δικός μου ρυθμός θα ήταν ο πιο αργός απ' όλους. Αποδείχτηκε ότι είχα υποτιμήσει τον εαυτό μου... Μετά το 1ο χλμ., ο Luca έφυγε μπροστά, αλλά όλοι οι υπόλοιποι έμειναν πίσω μου. Ανέβαινα με σταθερό ρυθμό, σωστή αναπνοή, συνεχές πάτα - τράβα και - κυρίως - με θετική διάθεη και με το μυαλό μου στην κορυφή! Ήδη από το 1ο - 2ο χλμ. έβλεπα πολλούς - κυρίως Αιγύπτιους - που είχαν σταματήσει, έβγαζαν φωτογραφίες και ενθάρυναν όσους συνέχιζαν!
Το τοπίο υπέροχο. Ατέλειωτο πράσινο, ψηλά δέντρα και - όσο προχωρούσα - τα χιόνια πύκνωναν αριστερά και δεξιά του δρόμου. Ο δρόμος ήταν σε πολλά και μεγάλα κομμάτια πλακόστρωτο κι αυτό με δυσκόλευε κάπως... Το τοπίο με προκαλούσε να σταματήσω και να αρχίσω να φωτογραφίζω. Αλλά δεν το έκανα! Συνέχιζα με σταθερό ρυθμό. Πέρασα σημεία όπου αριστερά και δεξιά του δρόμου ορθώνονταν χιονισμένοι τοίχοι ύψους πάνω από 3 μέτρα. Σε να ποδηλατείς μέσα στην κατάψυξη!
Εκτός από το αγαπημένο μου αδιάβροχο-αντιανεμικό, είχα μαζί μου (διπλωμένη στην πίσω τσέπη) και ένα μακρυμάνικο, ισοθερμικό base layer. Για κάθε ενδεχόμενο! Αλλά δεν το χρειάστηκα! Στο 8ο χλμ της ανάβασης, αισθανόμουν καλά, αλλά αποφάσισα να προχωρήσω χωρίς περιττά ρίσκα: Σταμάτησα για δυο λεπτά, τράβηξα μερικές φωτογραφίες και κατέβασα ένα τζελάκι. Ήταν μόλις το 2ο από την ημέρα που ξεκίνησα, και - όπως αποδείχτηκε - το τελευταίο για ολόκληρη την εβδομάδα! Δε χρειάστηκα άλλο.
Στο 10ο χλμ. χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Luca που μόλις είχε ανέβει. Του είπα ότι είμαι στο 10ο και μου επιβεβαίωσε αυτό που θυμόμουν: "έχεις σχεδόν τελείωσει - 2 χλμ. μένουν"! Λίγα λεπτά μετά, τα 12 χλμ με μέση κλίση 7.5% ήταν πίσω μου και ένας σπουδαίος ποδηλατικός στόχος είχε επιτευχθεί: ανέβηκα στις Άλπεις!
Στην κορυφή βρήκα (εκτός από το Luca), το Διονύση, το Μάνο, το Νίκο, το Δημήτρη και τον Κωστή. Έβγαλα την ιδρωμένη μπλούζα μου και την άπλωσα πάνω στο ποδήλατο. Μέσα σε λίγα λεπτά είχε στεγνώσει (φόρεσα το αντιανεμικό μέχρι να γίνει αυτό). Ανεφοδιασμός νερού, μισή μπάρα φαγητό, φωτογραφίες και ... φύγαμε. Ξεκινήσαμε με Διονύση, Μάνο, Δημήτρη και Νίκο μαζί. Η κατάβαση ήταν ... γρήγορη. Το κοντεράκι μου έγραψε μέγιστη 75 χλμ/ώρα και η μέση πρέπει να ήταν γύρω στα 50 χλμ/ώρα! Κατάλληλη διαδρομή για αεροδυναμικές δοκιμές!
Είχαμε συνολικά 110 χλμ. για την 3η ημέρα, αλλά μετά τα 12, τα υπόλοιπα ήταν κατηφόρα ή επίπεδο με ελάχιστα μικρά ανηφορικά. Το τοπίο συνέχισε να είναι γραφικό, αν και κάπως διαφορετικό: Γραφικά χωριά που περνάγαμε από μέσα, ποτάμια και ρυάκια, πυκνά δάση με ψηλά δέντρα...
Φτάσαμε στο νότιο άκρο της λίμνης της Λουκέρνης κι εκεί το τοπίο άλλαξε δραστικά για άλλη μια φορά! Τουριστικά θέρετρα, όμορφη θέα προς τη λίμνη, ταχύπλοα, ιστιοπλοϊκά, κλπ. Ο ποδηλατόδρομος ήταν συνεχώς δίπλα στη λίμνη, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να την απολαύσουμε με άνεση.
Στις 17:10 ήμασταν στην αποβάθρα που θα έφτανε το καραβάκι. Θα μπαίναμε σε αυτό για να μας πάει στην άλλη πλευρά της λίμνης. Από κει, θα συνεχίζαμε για Kriens. Ανασυγκρότηση - ήρθε κι ο Luca με την ομάδ του μετά από λίγο - και 20 λεπτά απόλαυσης, πάνω στο καράβι (τύπου ανοιχτού ferry boat) που μας μετέφερε. Περίπου άλλα 20 χλμ. μέχρι το Kriens, τα οποία καλύψαμε σε 1 ώρα. Στο Kriens ήταν η πρώτη φορά που μείναμε όλοι μαζί. Πάλι σε καταλύματα του Ελβετικού στρατού, αλλά ευτυχώς αυτά ήταν καθαρά και αξιοπρεπή! Τα αξιοσημείωτα της διανυκτέρευσης ήταν:
- Τη στιγμή ακριβώς που τερματίσαμε, ξέσπασε γερή μπό5ρα διάρκειας μερικών λεπτών.
- Το mini-van που μετέφερε την ποδηλατική μου βαλίτσα, ήταν σε διαδρομή για να μαζέψει κόσμο που είχε μείνει, και κουβαλούσε τη βαλίτσα μου μαζί του. Μόνο που μέσα στη βαλίτσα αυτή ήταν ο υπνόσακός μου, τα παπούτσια μου και οι σαγιονάρες μου! Ευτυχώς ο Κωστής μου δάνεισε ένα ζευγάρι πέδιλα, με τα οποία πήγα για φαγητό! Ο υπνόσακός μου ήρθε κάπου στα μεσάνυχτα...
- Το Kriens ήταν μια τυπική Ελβετική πόλη, όπου κανείς δεν κυκλοφορούσε μετά τις 21:00 και στο εστιατόριο που πήγαμε η κουζίνα έκλεινε στις 21:00 και αρνήθηκαν να μας σερβίρουν! Ευτυχώς η Irish pub λίγο πιο κάτω, είχε πιο λογικό ωράριο και καλά cheeseburgers! Τα τίμησα μαζί με τους Ιταλούς φίλους μου!
Α και να μην το ξεχάσω: Είμαστε πλέον στη γερμανόφωνη περιοχή της Ελβετίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου