Απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή!

Έχοντας ολοκληρώσει τη μακαρονοφαγία της πρώτης μέρας, επιστρέψαμε στο ... καταφύγιο για ύπνο. Η είδηση ήταν ότι κάποιοι ήταν ακόμα στο δρόμο (η ώρα ήταν 23:00!). Κυρίως Αιγύπτιοι, οι οποίοι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα "αργοί" και οι οποίοι πήραν στο λαιμό τους και αρκετούς ακόμα που θέλησαν να διατηρήσουν τη συνοχή του γκρούπ που ανήκαν. Μεταξύ των άτυχων ήταν και ένα - δυο μέλη της ελληνικής αποστολής. Πραγματικά, δεκ ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω ποδήλατο από τις 10:00 μέχρι τις 24:00 - 1:00 και την επόμενη το πρωί να συνέχιζα! Στόχος μου ήταν να τερματίζω μια λογική ώρα, ώστε να προλαβαίνει το σώμα μου να συνέλθει και να ευχαριστιέμαι την επόμενη μέρα. Από την άλλη, έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου και στην παρέα μου, ότι δεν κάναμε αγώνα και επομένως δεν έπρεπε να ξεχνάμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Αυτό ήταν νομίζω και το μεγάλο "μυστικό". Εφαρμόζοντας αυτόν τον απλό κανόνα, πέρασα 7 υπέροχες μέρες, οι οποίες τυπώθηκαν βαθιά στη μνήμη μου και γέμισαν τις μπαταρίες μου!

Η 2η μέρα ξεκίνησε με καλό καιρό. Παρέα με τους Ιταλούς (το καλό γκρουπάκι που γνωρίσαμε την προηγούμενη μέρα) αρχίσαμε να περνάμε πάνω από ποτάμια, μέσα από φαράγγια, δίπλα από λίμνες, μέσα από δάση... Ξέρω, ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά έτσι ήταν. Υπήρχε όμως μια βασική διαφορά από την 1η μέρα: σημαντικά λιγότερα χιλιόμετρα (περίπου 60 km), αλλά πάνω από τα μισά ήταν ανηφόρες! Από το επίπεδο της θάλασσας φτάσαμε στο Airolo, στα 1200 μέτρα υψόμετρο, ανεβοκατεβαίνοντας διάφορα λοφάκια στην πορεία! 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να είμαι κουρασμένος και εκνευρισμένος στο τέλος της ημέρας, μετά από τόσες ανηφόρες! Φαίνεται όμως ότι η συστηματική προπόνηση του τελευταίου μήνα έδωσε αποτελέσματα! Τα πόδια μου τραβάγανε και πατάγανε δυνατά, τα πνευμόνια μου δουλεύανε ρολόι και παρόλο που κράταγα λίγο πιο αργό ρυθμό από τους ελαφρύτερους συν-ποδηλάτες μου, η διαδρομή βγήκε άνετα και απολαυστικά. 

Σε όλο το μήκος της διαδρομής (ακολουθώντας το περίφημο ποδηλατικό μονοπάτι Νο. 3), βλέπαμε λιβάδια, αγελάδες να βοσκάνε αμέριμνα και εμπορικά τρένα να μεταφέρουν τα πάντα! Ταυτόχρονα περιστοιχιζόμασταν από χιονισμένες βουνοκορφές και κατάφυτες πλαγιές.

Ένα βασικό δίδαγμα (από τα brevet και από τις μεγάλες βολτονήσεις) είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να τα δίνεις όλα! Πάντα κράτα δυνάμεις, ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν έχει άλλες ανηφόρες ή ότι δεν έχει πολλά χιλιόμετρα ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και δεν υπάρχει λόγος να φτάσεις εξαντλημένος!  Δεν είναι αγώνας!

Το Airolo είναι ένα χωριό στις πλαγιές των Άλπεων. Δεν πρέπει να έχει ούτε ένα επίπεδο δρόμο μέσα στο χωριό! Το φαγητό ήταν αρκετά καλό (αν και όχι τόσο καλό όσο στη Bellinzona), αλλά το κατάλυμμα ήταν επιεικώς τραγικό! Όχι μόνο ήταν (και πάλι) υπόγειο κατάφυγιο, αλλά αυτή τη φορά ήταν βρώμικο, μικρό και με πολύ υγρασία. Μου πέρασε από το μυαλό να πάω σε κάποιο ξενοδοχείο, αλλά λίγο η κούραση, λίγο η αναποφασιστικότητα, λίγο η συλλογικότητα, έκανα την καρδιά μου πέτρα, χώθηκα ολόκληρος στο sleeping bag και ονειρεύτηκα ακόμα περισσότερα ποδηλατικά χιλιόμετρα.