Αποφασισμένος πολλούς μήνες πριν, προγραμμάτισα τα πάντα. Από την αγορά του Klein το Δεκέμβριο, τις βολτονήσεις, τις συμμετοχές σε brevet, τη σταδιακή προμήθεια εξοπλισμού και ρουχισμού, όλα! Και να ' μαι τώρα στο αερόδρομιο, με μια βαλίτσα (ποδηλατικά) ρούχα και μια τεράστια βαλίτσα ποδηλάτου, να εξηγώ στον υπάλληλο της Aegean πώς πρέπει να με χρεώσει για τη μεταφορά του ποδηλάτου!
Όλα τα εμπόδια υπερνικήθηκαν και Παρασκευή πρωί αρχίζω να στροφάρω χαλαρά στους δρόμους του Μιλάνου, παρέα με καμιά 40αριά ακόμα ποδηλάτες, με προορισμό το σημείο εκκίνησης. Κανάλια, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι του δήμου, είναι όλοι εκεί και μας περιμένουν. Μέχρι και συνέντευξη σε ιταλικό κανάλι έδωσα. (Αργότερα μου είπαν ότι η συνέντευξη "έπαιξε" στο RAI αλλά εγώ ήμουν πάνω στο ποδήλατο ήδη και διέσχιζα τις Άλπεις!) Ευτυχώς το τελετουργικό δεν κρατάει πολύ και κατά τις 10:00 ξεκινάμε. Υποτίθεται ότι είμαστε χωρισμένοι σε γκρουπάκια των 10 περίπου, παρόμοιας δυναμικότητας και χαρακτηριστικών. Ο Διονύσης κι εγώ είμαστε στο ίδιο γκρουπ, με ομαδάρχη τον Uli, έναν ευτραφή Γερμανο-Ελβετό, γύρω στα 40, με παχύ κοκκινό-ξανθο μουστάκι και χαρακτηριστικό βλέμμα (της αγελάδας!). Μας πήρε περίπου 10 λεπτά στους δρόμους του Μιλάνου για να καταλάβουμε δύο πράγματα:
- Ότι οι Ιταλοί οδηγοί αυτοκινήτων θεωρούν τον ποδηλάτη εξίσουν προστατευμένο με του ίδιους, οπότε δεν του κάνουν και πολλές χάρες. Αντιθέτως, μπορεί να στρίψουν και κατά πάνω του αν είναι λίγο αφηρημένοι! Θέλουν προσοχή!
- Ότι ο αλγόριθμος που έβαλε εμένα και το Διονύση στο γκρουπ του Uli είχε προφανώς κάποιο bug! Ένας δυο Αιγύπτιοι (στο ίδιο γκρουπ) που δυσκολεύονταν να κρατήσουν την ευθεία πορεία και το ποδήλατο όρθιο εν στάσει, κάτι Γερμανοί που πήγαιναν καμαρωτοί στη μέση του δρόμου, κλπ. Πάμε γι 'άλλα!
Ενσωματωθήκαμε (ο Διονύσης κι εγώ) με 3 - 4 διαφορετικά γκρουπάκια εκείνη την 1η μέρα, μέχρι να βρούμε κάποιους που ήξεραν να σχηματίσουν σωστό γκρουπ, να κάνουν κολλητήρι και να χρησιμοποιούν τα βασικά σινιάλα! Όταν τους βρήκαμε (Ιταλοί κυρίως) είχαμε ήδη κάνει κάπου 120 χλμ. Τους κρατήσαμε όμως στα υπόψη για τις επόμενες μέρες!
Για να βγούμε από το Μιλάνο και για να φτάσουμε στο Chiasso (σύνορα με Ελβετία) to GPS ήταν απαραίτητο. Ευτυχώς βρήκαμε νωρίς το Μάνο, που με το Garmin του οδηγό μας ξελάσπωσε. Μόνο που ο ίδιος κοίταγε πιο πολύ το Garmin παρά το δρόμο, κι έχανε τα καλύτερα. Του το είπα, και μάλλον το κατάλαβε. Μεγάλη παγίδα τα GPS, αν δεν έχεις εξοικοιωθεί από πριν μαζί τους.
Ο έλεγχος στα σύνορα Ιταλίας - Ελβετίας περιελάμβανε νεύμα με το κεφάλι (τόσο από το φύλακα, όσο κι από τον ποδηλάτη), πλατύ χαμόγελο και σινιάλο στα παρακείμενα αυτοκίνητα να κάνουν κράτει για να περάσουν οι ποδηλάτες χωρίς ενόχληση και χωρίς να χρειαστεί να φρενάρουν! Με το που πάτησε η ρόδα μου στην Ελβετία, αισθάνθηκα ότι είμαι σε τελείως διαφορετικό κόσμο. Πινακίδες με χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα, ειδικές για ποδηλάτες, τοποθετημένες σε κατάλληλο ύψος (χαμηλότερα από τις πινακίδες για τα αυτοκίνητα), σηματοδοτούν τους ποδηλατόδρομους, τα ποδηλατικά μονοπάτια και την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσεις. Πολύ γρήγορα μαθαίνεις ότι ο ποδηλατόδρομος Α3 διασχίζει την Ελβετία από Νότο προς Βορρά και σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη Βασιλεία, στα σύνορα Ελβετίας - Γερμανίας. Ξαφνικά, το GPS δεν είναι και τόσο απαραίτητο. (Παρόλα αυτά, τις επόμενες μέρες, συνέχισε να αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμο. Ο Διονύσης έβαλε κι εκείνος το δικό του πάνω στο ποδήλατο κι εγώ φρόντιζα να είμαι κοντά με κάποιον που έχει GPS).
Το αστικό τοπίο της Βόρειας Ιταλίας (με τις βιομηχανικές κωμοπόλεις, τα εργοστάσια και τους αυτοκινητόδρομους), μετατράπηκε γρήγορα σε γραφικούς δρόμους, ανάμεσα σε ποτάμια, ρυάκια και λίμνες, πλαγιές γεμάτες με αγελάδες που τα κουδούνια τους ακούγονταν εκατοντάδες μέτρα μακριά, θέα σε μακρινές, χιονισμένες βουνοκορφές, δάση κάθε είδους και διάσπαρτα σπιτάκια (του τύπου "Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι"). Νερό βρίσκαμε παντού (βρύσες που κατέβαζαν παγωμένο νερό από τις πλαγιές των Άλπεων). Κάθε τόσο περνούσαμε πάνω από κάποιο γεφυράκι, δίπλα σε κάποιο μικρό καταρράκτη, μέσα από κάποιο πυκνόφυτο ελατόδασος. Ασχήμια δηλαδή! Σκέτη απελπισία!
Το μάτι δε χόρταινε να ρουφάει εικόνες, η προσπάθεια να αποτυπώσουμε την ομορφιά γύρω μας στις μνήμες των φωτογραφικών μας μηχανών εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Ούτε να σταματάμε κάθε 5 λεπτά μπορούσαμε (τόσο συχνά εμφανιζόταν κάτι άξιο φωτογράφησης) ούτε να οδηγούμε με το ένα χέρι μπορούσαμε!
Η ανάβαση προς το Monte Ceneri ήταν η 1η υπενθύμιση ότι έχει πολύ βουνό μπροστά! Ζόρικη, με μέση κλίση γύρω στο 6% και μήκος κάπου 6 - 8 km αν θυμάμαι καλά. Κι όλα αυτά, μετά από 100+ km που είχαμε ήδη καλύψει. Στην κορυφή, η 1η καλή στάση της ημέρας έλαβε χώρα σε βενζινάδικο με mini-market και τραπεζάκια. Εκεί βρήκαμε και το φίλο μας το Luca με τους υπόλοιπους Ιταλούς που (όπως ανέφερα νωρίτερα) ήξεραν να κινηθούν αξιοπρεπώς ως γκρουπ. Τις επόμενες μέρες, κάναμε καλή παρέα με το Luca, τον Pietro και τους άλλους και μοιραστήκαμε αρκετές σκέψεις πάνω στη σέλλα.
Η ύπαρξη Ιταλόφωνων στην ομάδα αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμη καθότι ο δρόμος προς την Bellinzona (τον προορισμό μας για το 1ο βράδυ) ήταν κλειστός λόγω έργων και χρειάστηκε να συμβουλευτούμε ντόπιους για να βρούμε εναλλακτική διαδρομή. Η άφιξη στη Bellinzona ήταν κατά τις 18:00. Μετά το αρχικό σοκ της διαπίστωσης ότι κοιμόμαστε σε στρατώνες του Ελβετικού στρατού, κάτι μέτρα κάτω από τη γη, σε θαλάμους των 20 - 30 ανθρώπων, τακτοποιηθήκαμε (δεν ήταν άσχημα τελικά - ήταν πολύ πιο καθαρά και πολιτισμένα από τους αντίστοιχους του Ελληνικού Στρατού), περπατήσαμε σε μια έρημη κωμόπολη (μα καλά τι ώρα πέφτουν για ύπνο οι Ελβετοί;) και τσακίσαμε κάτι εξαιρετικές μακαρονάδες και πίτσες τις οποίες βεβαίως βοηθήσαμε να κατέβουν με ικανές ποσότητες μπύρας. Σκηνικό που επρόκειτο να επαναληφθεί τις επόμενες 6 μέρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου