26 Ιουν 2009

Το βουνό

Έχοντας κάνει ήδη αρκετές αναβάεις την 1η και τη 2η μέρα - ειδικά τη 2η περίπου τα μισά χιλιόμετρα ήταν ανηφόρα - περίμενα την 3η μέρα με κα΄ποια αγωνία. Η περίφημη ανάβαση στο St. Gotthard. Το St. Gotthard είναι ένας από τους "αυχένες" / περάσματα των Άλπεων. Ο δρόμος είναι φιδίσιος, ανηφορικός, στο μεγαλύτερο μήκος του πλακόστρωτο (αυτό ξέχασαν να μας το πουν από τη διοργάνωση!) και ανεβαίνει σε υψόμετρο 2100 μ.

Ξυπνώντας στο Airolo, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τα ποδήλατα για να πάμε στο χώρο που θα μπορούσαμε να πάρουμε πρωινό. Αφού μαζέψαμε την απαραίτητη πρωινή ενέργεια και βρήκαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε χαλαρά, οι περισσότεροι ξεκίνησαν να σχηματίζουν γκρουπάκια για την ανάβαση. Περίμενα τους φίλους μου τους Ιταλούς (το Luca και την παρέα του) να ξεκινήσουμε παρέα. Αργούσαν χαρακτηριστικά. Επιπλέον ήξερα ότι μετά από λίγο θα ήμουν μόνος μου, αφού ο καθένας θα ανέβαινε με το ρυθμό του. Παρόλα αυτά, περίμενα. Είναι όμορφο να αισθάνεσαι μέρος μιας ομάδας σε τέτοιες περιπτώσεις. Εξάλλου, με τα παιδιά από την Ιταλία είχαμε ήδη αναπτύξει δεσμούς. Ακόμα κι όταν δεν ήμασταν μαζί στο δρόμο, επικοινωνούσαμε συχνά για να δούμε που βρίσκονται, που θα κάνουμε ανασυγκρότηση, αν βρήκαμε όλοι το σωστό δρόμο και δεν έχουμε χαθεί, κλπ...

Φοβόμουν ότι λόγω του βάρους μου, ο δικός μου ρυθμός θα ήταν ο πιο αργός απ' όλους. Αποδείχτηκε ότι είχα υποτιμήσει τον εαυτό μου... Μετά το 1ο χλμ., ο Luca έφυγε μπροστά, αλλά όλοι οι υπόλοιποι έμειναν πίσω μου. Ανέβαινα με σταθερό ρυθμό, σωστή αναπνοή, συνεχές πάτα - τράβα και - κυρίως - με θετική διάθεη και με το μυαλό μου στην κορυφή! Ήδη από το 1ο - 2ο χλμ. έβλεπα πολλούς - κυρίως Αιγύπτιους - που είχαν σταματήσει, έβγαζαν φωτογραφίες και ενθάρυναν όσους συνέχιζαν!

Το τοπίο υπέροχο. Ατέλειωτο πράσινο, ψηλά δέντρα και - όσο προχωρούσα - τα χιόνια πύκνωναν αριστερά και δεξιά του δρόμου. Ο δρόμος ήταν σε πολλά και μεγάλα κομμάτια πλακόστρωτο κι αυτό με δυσκόλευε κάπως... Το τοπίο με προκαλούσε να σταματήσω και να αρχίσω να φωτογραφίζω. Αλλά δεν το έκανα! Συνέχιζα με σταθερό ρυθμό. Πέρασα σημεία όπου αριστερά και δεξιά του δρόμου ορθώνονταν χιονισμένοι τοίχοι ύψους πάνω από 3 μέτρα. Σε να ποδηλατείς μέσα στην κατάψυξη!

Εκτός από το αγαπημένο μου αδιάβροχο-αντιανεμικό, είχα μαζί μου (διπλωμένη στην πίσω τσέπη) και ένα μακρυμάνικο, ισοθερμικό base layer. Για κάθε ενδεχόμενο! Αλλά δεν το χρειάστηκα! Στο 8ο χλμ της ανάβασης, αισθανόμουν καλά, αλλά αποφάσισα να προχωρήσω χωρίς περιττά ρίσκα: Σταμάτησα για δυο λεπτά, τράβηξα μερικές φωτογραφίες και κατέβασα ένα τζελάκι. Ήταν μόλις το 2ο από την ημέρα που ξεκίνησα, και - όπως αποδείχτηκε - το τελευταίο για ολόκληρη την εβδομάδα! Δε χρειάστηκα άλλο.

Στο 10ο χλμ. χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Luca που μόλις είχε ανέβει. Του είπα ότι είμαι στο 10ο και μου επιβεβαίωσε αυτό που θυμόμουν: "έχεις σχεδόν τελείωσει - 2 χλμ. μένουν"! Λίγα λεπτά μετά, τα 12 χλμ με μέση κλίση 7.5% ήταν πίσω μου και ένας σπουδαίος ποδηλατικός στόχος είχε επιτευχθεί: ανέβηκα στις Άλπεις!

Στην κορυφή βρήκα (εκτός από το Luca), το Διονύση, το Μάνο, το Νίκο, το Δημήτρη και τον Κωστή. Έβγαλα την ιδρωμένη μπλούζα μου και την άπλωσα πάνω στο ποδήλατο. Μέσα σε λίγα λεπτά είχε στεγνώσει (φόρεσα το αντιανεμικό μέχρι να γίνει αυτό). Ανεφοδιασμός νερού, μισή μπάρα φαγητό, φωτογραφίες και ... φύγαμε. Ξεκινήσαμε με Διονύση, Μάνο, Δημήτρη και Νίκο μαζί. Η κατάβαση ήταν ... γρήγορη. Το κοντεράκι μου έγραψε μέγιστη 75 χλμ/ώρα και η μέση πρέπει να ήταν γύρω στα 50 χλμ/ώρα! Κατάλληλη διαδρομή για αεροδυναμικές δοκιμές!

Είχαμε συνολικά 110 χλμ. για την 3η ημέρα, αλλά μετά τα 12, τα υπόλοιπα ήταν κατηφόρα ή επίπεδο με ελάχιστα μικρά ανηφορικά. Το τοπίο συνέχισε να είναι γραφικό, αν και κάπως διαφορετικό: Γραφικά χωριά που περνάγαμε από μέσα, ποτάμια και ρυάκια, πυκνά δάση με ψηλά δέντρα...

Φτάσαμε στο νότιο άκρο της λίμνης της Λουκέρνης κι εκεί το τοπίο άλλαξε δραστικά για άλλη μια φορά! Τουριστικά θέρετρα, όμορφη θέα προς τη λίμνη, ταχύπλοα, ιστιοπλοϊκά, κλπ. Ο ποδηλατόδρομος ήταν συνεχώς δίπλα στη λίμνη, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να την απολαύσουμε με άνεση.

Στις 17:10 ήμασταν στην αποβάθρα που θα έφτανε το καραβάκι. Θα μπαίναμε σε αυτό για να μας πάει στην άλλη πλευρά της λίμνης. Από κει, θα συνεχίζαμε για Kriens. Ανασυγκρότηση - ήρθε κι ο Luca με την ομάδ του μετά από λίγο - και 20 λεπτά απόλαυσης, πάνω στο καράβι (τύπου ανοιχτού ferry boat) που μας μετέφερε. Περίπου άλλα 20 χλμ. μέχρι το Kriens, τα οποία καλύψαμε σε 1 ώρα. Στο Kriens ήταν η πρώτη φορά που μείναμε όλοι μαζί. Πάλι σε καταλύματα του Ελβετικού στρατού, αλλά ευτυχώς αυτά ήταν καθαρά και αξιοπρεπή! Τα αξιοσημείωτα της διανυκτέρευσης ήταν:
  1. Τη στιγμή ακριβώς που τερματίσαμε, ξέσπασε γερή μπό5ρα διάρκειας μερικών λεπτών.
  2. Το mini-van που μετέφερε την ποδηλατική μου βαλίτσα, ήταν σε διαδρομή για να μαζέψει κόσμο που είχε μείνει, και κουβαλούσε τη βαλίτσα μου μαζί του. Μόνο που μέσα στη βαλίτσα αυτή ήταν ο υπνόσακός μου, τα παπούτσια μου και οι σαγιονάρες μου! Ευτυχώς ο Κωστής μου δάνεισε ένα ζευγάρι πέδιλα, με τα οποία πήγα για φαγητό! Ο υπνόσακός μου ήρθε κάπου στα μεσάνυχτα...
  3. Το Kriens ήταν μια τυπική Ελβετική πόλη, όπου κανείς δεν κυκλοφορούσε μετά τις 21:00 και στο εστιατόριο που πήγαμε η κουζίνα έκλεινε στις 21:00 και αρνήθηκαν να μας σερβίρουν! Ευτυχώς η Irish pub λίγο πιο κάτω, είχε πιο λογικό ωράριο και καλά cheeseburgers! Τα τίμησα μαζί με τους Ιταλούς φίλους μου!
Α και να μην το ξεχάσω: Είμαστε πλέον στη γερμανόφωνη περιοχή της Ελβετίας!

24 Ιουν 2009

Απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή!

Έχοντας ολοκληρώσει τη μακαρονοφαγία της πρώτης μέρας, επιστρέψαμε στο ... καταφύγιο για ύπνο. Η είδηση ήταν ότι κάποιοι ήταν ακόμα στο δρόμο (η ώρα ήταν 23:00!). Κυρίως Αιγύπτιοι, οι οποίοι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα "αργοί" και οι οποίοι πήραν στο λαιμό τους και αρκετούς ακόμα που θέλησαν να διατηρήσουν τη συνοχή του γκρούπ που ανήκαν. Μεταξύ των άτυχων ήταν και ένα - δυο μέλη της ελληνικής αποστολής. Πραγματικά, δεκ ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω ποδήλατο από τις 10:00 μέχρι τις 24:00 - 1:00 και την επόμενη το πρωί να συνέχιζα! Στόχος μου ήταν να τερματίζω μια λογική ώρα, ώστε να προλαβαίνει το σώμα μου να συνέλθει και να ευχαριστιέμαι την επόμενη μέρα. Από την άλλη, έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου και στην παρέα μου, ότι δεν κάναμε αγώνα και επομένως δεν έπρεπε να ξεχνάμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Αυτό ήταν νομίζω και το μεγάλο "μυστικό". Εφαρμόζοντας αυτόν τον απλό κανόνα, πέρασα 7 υπέροχες μέρες, οι οποίες τυπώθηκαν βαθιά στη μνήμη μου και γέμισαν τις μπαταρίες μου!

Η 2η μέρα ξεκίνησε με καλό καιρό. Παρέα με τους Ιταλούς (το καλό γκρουπάκι που γνωρίσαμε την προηγούμενη μέρα) αρχίσαμε να περνάμε πάνω από ποτάμια, μέσα από φαράγγια, δίπλα από λίμνες, μέσα από δάση... Ξέρω, ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά έτσι ήταν. Υπήρχε όμως μια βασική διαφορά από την 1η μέρα: σημαντικά λιγότερα χιλιόμετρα (περίπου 60 km), αλλά πάνω από τα μισά ήταν ανηφόρες! Από το επίπεδο της θάλασσας φτάσαμε στο Airolo, στα 1200 μέτρα υψόμετρο, ανεβοκατεβαίνοντας διάφορα λοφάκια στην πορεία! 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να είμαι κουρασμένος και εκνευρισμένος στο τέλος της ημέρας, μετά από τόσες ανηφόρες! Φαίνεται όμως ότι η συστηματική προπόνηση του τελευταίου μήνα έδωσε αποτελέσματα! Τα πόδια μου τραβάγανε και πατάγανε δυνατά, τα πνευμόνια μου δουλεύανε ρολόι και παρόλο που κράταγα λίγο πιο αργό ρυθμό από τους ελαφρύτερους συν-ποδηλάτες μου, η διαδρομή βγήκε άνετα και απολαυστικά. 

Σε όλο το μήκος της διαδρομής (ακολουθώντας το περίφημο ποδηλατικό μονοπάτι Νο. 3), βλέπαμε λιβάδια, αγελάδες να βοσκάνε αμέριμνα και εμπορικά τρένα να μεταφέρουν τα πάντα! Ταυτόχρονα περιστοιχιζόμασταν από χιονισμένες βουνοκορφές και κατάφυτες πλαγιές.

Ένα βασικό δίδαγμα (από τα brevet και από τις μεγάλες βολτονήσεις) είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να τα δίνεις όλα! Πάντα κράτα δυνάμεις, ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν έχει άλλες ανηφόρες ή ότι δεν έχει πολλά χιλιόμετρα ακόμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και δεν υπάρχει λόγος να φτάσεις εξαντλημένος!  Δεν είναι αγώνας!

Το Airolo είναι ένα χωριό στις πλαγιές των Άλπεων. Δεν πρέπει να έχει ούτε ένα επίπεδο δρόμο μέσα στο χωριό! Το φαγητό ήταν αρκετά καλό (αν και όχι τόσο καλό όσο στη Bellinzona), αλλά το κατάλυμμα ήταν επιεικώς τραγικό! Όχι μόνο ήταν (και πάλι) υπόγειο κατάφυγιο, αλλά αυτή τη φορά ήταν βρώμικο, μικρό και με πολύ υγρασία. Μου πέρασε από το μυαλό να πάω σε κάποιο ξενοδοχείο, αλλά λίγο η κούραση, λίγο η αναποφασιστικότητα, λίγο η συλλογικότητα, έκανα την καρδιά μου πέτρα, χώθηκα ολόκληρος στο sleeping bag και ονειρεύτηκα ακόμα περισσότερα ποδηλατικά χιλιόμετρα.
 

23 Ιουν 2009

Πόσα;;;

Αυτή ήταν η αυθόρμητη αντίδραση όσων άκουγαν ότι σκόπευα να κάνω 800 χλμ. με το ποδήλατο, από το Μιλάνο μέχρι το Ντίσελντορφ. Δεν είναι τόσα πολλά ρε παιδιά! Άλλωστε θα κοιμάμαι ενδιάμεσα, δε θα τα κάνω μονοκοπανιά! (Γίνεται κι αυτό, αν είσαι μπρεβετόβιος!)

Αποφασισμένος πολλούς μήνες πριν, προγραμμάτισα τα πάντα. Από την αγορά του Klein το Δεκέμβριο, τις βολτονήσεις, τις συμμετοχές σε brevet, τη σταδιακή προμήθεια εξοπλισμού και ρουχισμού, όλα! Και να ' μαι τώρα στο αερόδρομιο, με μια βαλίτσα (ποδηλατικά) ρούχα και μια τεράστια βαλίτσα ποδηλάτου, να εξηγώ στον υπάλληλο της Aegean πώς πρέπει να με χρεώσει για τη μεταφορά του ποδηλάτου!

Όλα τα εμπόδια υπερνικήθηκαν και Παρασκευή πρωί αρχίζω να στροφάρω χαλαρά στους δρόμους του Μιλάνου, παρέα με καμιά 40αριά ακόμα ποδηλάτες, με προορισμό το σημείο εκκίνησης. Κανάλια, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι του δήμου, είναι όλοι εκεί και μας περιμένουν. Μέχρι και συνέντευξη σε ιταλικό κανάλι έδωσα. (Αργότερα μου είπαν ότι η συνέντευξη "έπαιξε" στο RAI αλλά εγώ ήμουν πάνω στο ποδήλατο ήδη και διέσχιζα τις Άλπεις!) Ευτυχώς το τελετουργικό δεν κρατάει πολύ και κατά τις 10:00 ξεκινάμε. Υποτίθεται ότι είμαστε χωρισμένοι σε γκρουπάκια των 10 περίπου, παρόμοιας δυναμικότητας και χαρακτηριστικών. Ο Διονύσης κι εγώ είμαστε στο ίδιο γκρουπ, με ομαδάρχη τον Uli, έναν ευτραφή Γερμανο-Ελβετό, γύρω στα 40, με παχύ κοκκινό-ξανθο μουστάκι και χαρακτηριστικό βλέμμα (της αγελάδας!). Μας πήρε περίπου 10 λεπτά στους δρόμους του Μιλάνου για να καταλάβουμε δύο πράγματα:
  1. Ότι οι Ιταλοί οδηγοί αυτοκινήτων θεωρούν τον ποδηλάτη εξίσουν προστατευμένο με του ίδιους, οπότε δεν του κάνουν και πολλές χάρες. Αντιθέτως, μπορεί να στρίψουν και κατά πάνω του αν είναι λίγο αφηρημένοι! Θέλουν προσοχή!
  2. Ότι ο αλγόριθμος που έβαλε εμένα και το Διονύση στο γκρουπ του Uli είχε προφανώς κάποιο bug! Ένας δυο Αιγύπτιοι (στο ίδιο γκρουπ) που δυσκολεύονταν να κρατήσουν την ευθεία πορεία και το ποδήλατο όρθιο εν στάσει, κάτι Γερμανοί που πήγαιναν καμαρωτοί στη μέση του δρόμου, κλπ. Πάμε γι 'άλλα!
Ενσωματωθήκαμε (ο Διονύσης κι εγώ) με 3 - 4 διαφορετικά γκρουπάκια εκείνη την 1η μέρα, μέχρι να βρούμε κάποιους που ήξεραν να σχηματίσουν σωστό γκρουπ, να κάνουν κολλητήρι και να χρησιμοποιούν τα βασικά σινιάλα! Όταν τους βρήκαμε (Ιταλοί κυρίως) είχαμε ήδη κάνει κάπου 120 χλμ. Τους κρατήσαμε όμως στα υπόψη για τις επόμενες μέρες!

Για να βγούμε από το Μιλάνο και για να φτάσουμε στο Chiasso (σύνορα με Ελβετία) to GPS ήταν απαραίτητο. Ευτυχώς βρήκαμε νωρίς το Μάνο, που με το Garmin του οδηγό μας ξελάσπωσε. Μόνο που ο ίδιος κοίταγε πιο πολύ το Garmin παρά το δρόμο, κι έχανε τα καλύτερα. Του το είπα, και μάλλον το κατάλαβε. Μεγάλη παγίδα τα GPS, αν δεν έχεις εξοικοιωθεί από πριν μαζί τους.

Ο έλεγχος στα σύνορα Ιταλίας - Ελβετίας περιελάμβανε νεύμα με το κεφάλι (τόσο από το φύλακα, όσο κι από τον ποδηλάτη), πλατύ χαμόγελο και σινιάλο στα παρακείμενα αυτοκίνητα να κάνουν κράτει για να περάσουν οι ποδηλάτες χωρίς ενόχληση και χωρίς να χρειαστεί να φρενάρουν! Με το που πάτησε η ρόδα μου στην Ελβετία, αισθάνθηκα ότι είμαι σε τελείως διαφορετικό κόσμο. Πινακίδες με χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα, ειδικές για ποδηλάτες, τοποθετημένες σε κατάλληλο ύψος (χαμηλότερα από τις πινακίδες για τα αυτοκίνητα), σηματοδοτούν τους ποδηλατόδρομους, τα ποδηλατικά μονοπάτια και την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσεις. Πολύ γρήγορα μαθαίνεις ότι ο ποδηλατόδρομος Α3 διασχίζει την Ελβετία από Νότο προς Βορρά και σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη Βασιλεία, στα σύνορα Ελβετίας - Γερμανίας. Ξαφνικά, το GPS δεν είναι και τόσο απαραίτητο. (Παρόλα αυτά, τις επόμενες μέρες, συνέχισε να αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμο. Ο Διονύσης έβαλε κι εκείνος το δικό του πάνω στο ποδήλατο κι εγώ φρόντιζα να είμαι κοντά με κάποιον που έχει GPS).

Το αστικό τοπίο της Βόρειας Ιταλίας (με τις βιομηχανικές κωμοπόλεις, τα εργοστάσια και τους αυτοκινητόδρομους), μετατράπηκε γρήγορα σε γραφικούς δρόμους, ανάμεσα σε ποτάμια, ρυάκια και λίμνες, πλαγιές γεμάτες με αγελάδες που τα κουδούνια τους ακούγονταν εκατοντάδες μέτρα μακριά, θέα σε μακρινές, χιονισμένες βουνοκορφές, δάση κάθε είδους και διάσπαρτα σπιτάκια (του τύπου "Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι"). Νερό βρίσκαμε παντού (βρύσες που κατέβαζαν παγωμένο νερό από τις πλαγιές των Άλπεων). Κάθε τόσο περνούσαμε πάνω από κάποιο γεφυράκι, δίπλα σε κάποιο μικρό καταρράκτη, μέσα από κάποιο πυκνόφυτο ελατόδασος. Ασχήμια δηλαδή! Σκέτη απελπισία!

Το μάτι δε χόρταινε να ρουφάει εικόνες, η προσπάθεια να αποτυπώσουμε την ομορφιά γύρω μας στις μνήμες των φωτογραφικών μας μηχανών εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Ούτε να σταματάμε κάθε 5 λεπτά μπορούσαμε (τόσο συχνά εμφανιζόταν κάτι άξιο φωτογράφησης) ούτε να οδηγούμε με το ένα χέρι μπορούσαμε!

Η ανάβαση προς το Monte Ceneri ήταν η 1η υπενθύμιση ότι έχει πολύ βουνό μπροστά! Ζόρικη, με μέση κλίση γύρω στο 6% και μήκος κάπου 6 - 8 km αν θυμάμαι καλά. Κι όλα αυτά, μετά από 100+ km που είχαμε ήδη καλύψει. Στην κορυφή, η 1η καλή στάση της ημέρας έλαβε χώρα σε βενζινάδικο με mini-market και τραπεζάκια. Εκεί βρήκαμε και το φίλο μας το Luca με τους υπόλοιπους Ιταλούς που (όπως ανέφερα νωρίτερα) ήξεραν να κινηθούν αξιοπρεπώς ως γκρουπ. Τις επόμενες μέρες, κάναμε καλή παρέα με το Luca, τον Pietro και τους άλλους και μοιραστήκαμε αρκετές σκέψεις πάνω στη σέλλα.

Η ύπαρξη Ιταλόφωνων στην ομάδα αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμη καθότι ο δρόμος προς την Bellinzona (τον προορισμό μας για το 1ο βράδυ) ήταν κλειστός λόγω έργων και χρειάστηκε να συμβουλευτούμε ντόπιους για να βρούμε εναλλακτική διαδρομή. Η άφιξη στη Bellinzona ήταν κατά τις 18:00. Μετά το αρχικό σοκ της διαπίστωσης ότι κοιμόμαστε σε στρατώνες του Ελβετικού στρατού, κάτι μέτρα κάτω από τη γη, σε θαλάμους των 20 - 30 ανθρώπων, τακτοποιηθήκαμε (δεν ήταν άσχημα τελικά - ήταν πολύ πιο καθαρά και πολιτισμένα από τους αντίστοιχους του Ελληνικού Στρατού), περπατήσαμε σε μια έρημη κωμόπολη (μα καλά τι ώρα πέφτουν για ύπνο οι Ελβετοί;) και τσακίσαμε κάτι εξαιρετικές μακαρονάδες και πίτσες τις οποίες βεβαίως βοηθήσαμε να κατέβουν με ικανές ποσότητες μπύρας. Σκηνικό που επρόκειτο να επαναληφθεί τις επόμενες 6 μέρες!

21 Ιουν 2009

Οργανωτικά

Μια αναφορά στα οργανωτικά και διαδικαστικά του ταξιδιού.

Η διοργάνωση είχε φροντίσει για τη διαμονή στο Μιλάνο το βράδυ πριν την εκκίνηση και για τη διαμονή σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς. Με στόχο την ελαχιστοποίηση του κόστους (δεν είναι και μικρό το κόστος για διαμονή 200 ανθρώπων), επελέγησαν για διανυκτέρευση τα ακόλουθα:

1η μέρα: Κάποιοι διανυκτερεύσαμε στην Bellinzona, σε καταλύμματα του Ελβετικού στρατού. Κουκέτες και κοινόχρηστα ντους σε μερικά μέτρα κάτω από το έδαφος, με θωρακισμένες πόρτες! Οι υπόλοιποι διανυκτέρευσαν στην Ascona (μάλλον καλύτερα ήταν τα καταλύμματα απ' ό,τι κατάλαβα). Και τα δύο χωριά είναι στο Ιταλικό καντόνι της Ελβετίας. Οι κοιτώνες στη Bellinzona ήταν καθαροί και πολύ καλύτεροι από τους μέσους κοιτώνες του Ελληνικού στρατού.

2η μέρα: Διαμονή στο Airolo (πλαγιές των Ελβετικών Άλπεων). Πάλι σε κοιτώνες του Ελβετικού στρατού, αλλά αυτή τη φορά ήταν άθλιοι. Βρώμικοι και πολύ στριμωγμένοι. Ίσα που πρόλαβα να κάνω ντους με ζεστό νερό. Μετά τελείωσε και οι επόμενοι περίμεναν αρκετά να ξαναζεσταθεί. Κάποιοι (λίγοι) έμειναν σε youth hostels, κι αυτοί ήταν οι τυχεροί.

3η μέρα: Διαμονή στο Kriens. Και πάλι κοιτώνες του Ελβετικού στρατού. Αυτή τη φορά όμως ήταν πεντακάθαροι και αξιοπρεπέστατοι. (Το νερό όμως ήταν χλιαρό προς κρύο!)

4η μέρα: Διαμονή στη Basel (Βασιλεία). Κοιτώνες του Ελβετικού στρατού, τουλάχιστον 10 μέτρα κάτω από τη γη! Και πάλι καθαροί και αξιοπρεπείς.

5η μέρα: Στη Γερμανία δεν έχουν τέτοια καταφύγια! Διαμονή στο St. Goar, σε ξενοδοχείο. Γραφικό χωριουδάκι, πεντακάθαρο ξενοδοχείο, τρίκλινο δωμάτιο, κλπ. Όλα άψογα!

6η μέρα: Διαμονή σε ξενοδοχείο έξω από την Koln (Κολωνία). Μια από τα ίδια. Ξενοδοχείο άψογο, τρίκλινα δωμάτια.

Την τελευταία μέρα, τη διαμονή την είχα κανονίσει μόνος μου. Άφιξη στο Dusseldorf (στα HQ της Vodafone D2). Έκλεισα στο Courtyard (ακριβώς απέναντι). Πισίνα (που χρησιμοποίησα για χαλάρωση!), φουλ πρωινό κλπ. Executive διαμονή, για να ξεκουράσουμε το κορμί μας!

Κάθε μέρα, εκτός από τη διαμονή, η διοργάνωση είχε φροντίσει να κανονίσει και για πρωινό. Άκρως απαραίτητο για να ξεκινήσει σωστά η ποδηλατική δράση!

Τις αποσκευές μας (βαλίτσα με ρούχα και βαλίτσα ποδηλάτου στη δική μου περίπτωση), τις μετέφεραν mini-van με ρυμουλκούμενους χώρους αποσκευών. Τα ίδια mini-van έπαιζαν και το ρόλο υποστήριξης - σκούπας σε κάθε περίπτωση που παρουσιαζόταν ανάγκη (π.χ. μετέφεραν ποδήλατα με βλάβες, ποδηλάτες που κουράστηκαν ή χτύπησαν, κλπ.). Κάθε πρωί, φρόντιζα να φορτώσω τις αποσκευές μου στο σωστό mini-van (αυτό που θα ξεφόρτωνε στο κατάλυμμα που ήμουν προγραμματισμένος να μείνω το βράδυ).

Αν λάβει κανείς υπόψη ότι η διοργάνωση έγινε με τη συνεισφορά κάποιων - λίγων εθελοντών, πρέπει να πω ότι παρά τα προβλήματα, ήταν επιτυχημένη!

20 Ιουν 2009

Χρήσιμα συμπεράσματα...

Αρχίζω τον απολογισμό του ταξιδιού κάπως ανάποδα... Από τις λεπτομέρειες. Θα προσπαθήσω στη συνέχεια να συγκεντρώσω χρήσιμες πληροφορίες, μικρά μυστικά και συμπεράσματα που προέκυψαν μέσα στις 7 μέρες του ταξιδιού.
  1. Μεταφορά ποδηλάτου με αεροπλάνο. Η σκληρή βαλίτσα είναι απαραίτητη. Με οτιδήποτε άλλο, το ρίσκο ζημιάς στο ποδήλατο είναι μεγάλο. Ακόμα και με την Polaris, που χρησιμοποιήσαμε τρεις από την ομάδα, είχαμε ένα "συμβαν". Το quick release (το οποίο δεν ήταν το κανονικό ευτυχώς, αλλά κάποιο που περιέχεται στη συσκευασία μαζί με την Polaris) στράβωσε από δυνατό χτύπημα (η πλευρά με τη βίδα εξέχει έξω από τη βαλίτσα) με αποτέλεσμα να μην βγαίνει από το κέντρο του τροχού! Βγήκε αφού το ξαναισιώσαμε με πολύ προσοχή ώστε να μην κάνουμε ζημιά στο κέντρο του τροχού. Επίσης, όσο πιο πολύ bubble wrap βάλετε κατά τη συσκευασία, τόσο το καλύτερο!

  2. Μεταφορά ποδηλάτου με την Aegean Airlines. Είχαμε γραπτή ενημέρωση ότι το κόστος μεταφοράς είναι 40 € και το επιτρεπόμενο βάρος μέχρι 30 κιλά. Όμως οι υπάλληλοι της Aegean στο αεροδρόμιο δεν είναι πάντα ενημερωμένοι... Άλλοι ήθελαν να χρεώσουν όλα τα κιλά σαν υπέρβαρο, άλλοι έψαχναν τον supervisor να ρωτήσουν τι πρέπει να κάνουν, και άλλα ευτράπελα. Επιπλέον, πριν από λίγες μέρες η χρέωση άλλαξε και είναι πλέον 55 €! Εμείς αρνηθήκαμε να πληρώσουμε οτιδήποτε πάνω από 40 € και πέρασε η άποψη μας, μόνο και μόνο επειδή είχαμε να παρουσιάσουμε το e-mail από το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών της Aegean. Η διαδικασία στο Ελ. Βενιζέλος ήταν σκέτη ταλαιπωρία: περιμένεις στην ουρά του check-in. Μετά πας τη βαλίτσα ποδηλάτου για ζύγισμα. Μετά επιστρέφεις στο check-in. Μετά πας στα γραφεία της Aegean να πληρώσεις. Μετά επιστρέφεις (για 3η φορά!) στο check-in. Μετά πας τη βαλίτσα στην παραλαβή μεγάλων αποσκευών!
    Στην επιστροφή (που ήξερα...) έκανα κάτι καλύτερο: Με το που μπήκα στο αεροδρόμιο (Ντύσελντορφ) πήγα στα γραφεία της Aegean και ζήτησα να πληρώσω για τη βαλίτσα. Τους διαβεβαίωσα ότι είναι κάτω από 30 κιλά (ήταν!), με πίστεψαν, πλήρωσα και μου έκαναν και check-in! Μετά περίμενα στο γκισέ του check-in για να παραλάβω το boarding pass και να δώσω την αποσκευή μου και μετά πήγα και παρέδωσα το ποδήλατο στις μεγάλες αποσκευές. Πολύ λιγότερες βόλτες μέσα στο αεροδρόμιο και πολύ πιο γρήγορη διαδικασία!

  3. Συναρμολόγηση ποδηλάτου. Αν λύσετε το ντεραγιέ για τη μεταφορά, το πιθανότερο είναι να ξαναχρειάζεται ρύθμιση όταν το ξαναδέσετε στο ποδήλατο. Καλά θα κάνετε να ξέρετε να κάνετε αυτή τη δουλειά, ή αλλιώς να έχετε κάποιο καλό φίλο που να ξέρει το αντικείμενο τόσο καλά ώστε να μπορεί να σας καθοδηγήσει τηλεφωνικά (και να έχετε μπόλικο allowance στο εταιρικό κινητό!). Στην περίπτωση του φίλου μου του Διονύση, εφαρμόσαμε τη δεύτερη μέθοδο (ευχαριστούμε Λεωνίδα!).

  4. Χρήση GPS. Παρόλο που οι ποδηλατόδρομοι στην Ελβετία και τη Γερμανία είναι εξαιρετικά σηματοδοτημένοι, η ύπαρξη GPS είναι πολύ χρήσιμη. Στην Ιταλία ήταν αδύνατο να κινηθούμε χωρίς αυτό και στις άλλες δυο χώρες (Ελβετία, Γερμανία) προσέφερε πρόσθετη ασφάλεια. Σημαντικό: πρέπει να είστε ΠΟΛΥ εξοικειωμένοι με τη χρήση του, αλλιώς δεν θα μπορείτε να καταλάβετε εγκαίρως τι σας δείχνει. Τουλάχιστον κάποιοι μήνες χρήσης σε πραγματικές συνθήκες, εντός Ελλάδας, είναι απαραίτητοι. Αλλιώς, θα εκνευριστείτε από την αδυναμία σας να "συντονιστείτε" μαζί του. Επίσης: μην κοιτάτε συνέχεια το GPS, γιατί χάνετε τις ομορφιές της διαδρομής! Επιπλέον, οι μπαταρίες του GPS κάποια στιγμή τελειώνουν! Καλό είναι να έχετε spare και να μην έχετε το GPS αναμένο αν δεν χρειάζεται. Το backup είναι ο τυπωμένος χάρτης ο οποίος πρέπει πάντα να υπάρχει στην πίσω τσέπη (σε αδιάβροχη σακουλίτσα!).

  5. Τροφή και νερό. Ισχύει ό,τι και στα brevet. 750 ml ισοτονικού την ημέρα, φτάνουν και περισσεύουν (είχα δοχείο με σκόνη και το ετοίμαζα κάθε πρωί). Για νερό, ξεκίναγα με άλλα 750 ml και ανεφοδίαζα σε κάθε ευκαιρία. Στην Ιταλία, μόνο εμφιαλωμένο (non-gasata!). Στην Ελβετία, δε χρειάστηκε να αγοράσω ούτε μια φορά (παντού έβρισκα βρύσες με παγωμένο, τρεχούμενο νερό εξαιρετικής ποιότητας - Άλπεις γαρ!). Στη Γερμανία, αν βρεις βρύση, γεμίζεις (πίνεται μια χαρά). Αλλιώς αγοράζεις (ohne gas)! Μια - δυο μπάρες ενέργειας φτάνουν και περισσεύουν, αλλά είχα πάντα 4 μαζί μου. Τζελάκια σε εξαιρετικές περιπτώσεις (2 χρειάστηκα στις 7 μέρες). Ένα σαντουιτσάκι (ζαμπόν/ τυρί) και μια μπανάνα από το πρωινό και αναζήτηση κάτι αντίστοιχου (π.χ. μπαγκέτα) στο δρόμο (αδιάβροχη σακουλίτσα απαραίτητη για το σάντουιτς). Αν μπορείτε να βγάλετε όλη την ημέρα χωρίς "χημεία" ακόμα καλύτερα. Πάντως οι μπάρες ενέργειας που χρησιμοποίησα ήταν πάρα πολύ αποτελεσματικές και καλές.

  6. Ρουχισμός. Με κοντομάνικα και ένα καλό αντιανεμικό / αδιάβροχο την έβγαλα μια χαρά. Ίσως κάποιος θα ήθελε κάτι μακρυμάνικο (ή μανίκια) σε μια-δυο περιπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι στα 2100 μ. υψόμετρο, με παγωμένους (χιονισμένους) "τοίχους" να ορθώνονται αριστερά - δεξιά, το κοντομάνικο ίσως ακούγεται λίγο υπερβολικό. Αλλά σε γενικές γραμμές, ο καιρός ήταν καλός. Χρειάστηκα τα καλύμματα παπουτσιών μια μέρα που ο καιρός ήταν βροχερός, ώστε να μην έχω θέμα με παγωμένα δάχτυλα ποδιών κλπ. Επιπλέον, είχε και πολύ λάσπη στο δρόμο εκείνη την ημέρα, οπότε η επιλογή ήταν σοφή. Γενικά, πάρτε μαζί (στις αποσκευές σας) ό,τι ρούχα έχετε και αποφασίστε το πρωί ανάλογα με την πρόβλεψη καιρού και τη διαδρομή που έχετε να κάνετε, τι ρούχα θα φορέσετε και τι επιπλέον θα πάρετε μαζί σας. Για παράδειγμα, την ημέρα που ανέβηκα στα 2100 είχα στην τσέπη μου και ισοθερμικό base-layer μακρυμάνικο. Όπως είπα ήδη, τελικά δεν το χρησιμοποίησα, αλλά η αίσθηση της ασφάλειας ότι "έχω και κάτι πιο ζεστό να φορέσω αν χρειαστεί" ήταν ανεκτίμητη. Σημαντικό: Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να αναγκαστείτε να μείνετε για πολύ ώρα ακίνητος (π.χ. ανεπανόρθωτη βλάβη στο ποδήλατο και πρέπει να περιμένετε τη "σκούπα"). Σ' αυτή την περίπτωση, χάνεται το πλεονέκτημα του "΄κάνω συνεχώς πετάλι και μένω ζεστός". Το σώμα κρυώνει και τα δεδομένα αλλάζουν! Μεριμνήστε και γι' αυτό το ενδεχόμενο! Στην πράξη, τις 6 από τις 7 μέρες, το αντιανεμικό / αδιάβροχό μου (διαπνέον) ήταν το μόνο πράγμα που είχα (από ρούχα) στην πίζω τσέπη μου. Κάτι που μου χρειάστηκε για πρώτη φορά (και έκανε πολύ καλή δουλειά) ήταν μια μπαντάνα (για την ακρίβεια buff!) στο κεφάλι. Με γλίτωσε από ιδρώτα στα μάτια και τσούξιμο στους φακούς επαφής.

  7. Ρουχισμός / Αλλαξιές. Τα μπλουζάκια στεγνώνουν γρήγορα και εύκολα. Τα κολάν όχι. Αν φτάνετε νωρίς στον προορισμό σας, προλαβαίνετε να πλύνετε ένα-δυο ρούχα και να είναι στεγνά την επόμενη μέρα. Αν δεν στεγνώσουν, πρέπει να βρείτε τρόπο να τα μεταφέρετε εκτός της βαλίτσας με τα υπόλοιπα ρούχα. Εγώ βρήκα το "κόλπο" να μεταφέρω το πλυμμένο, νωπό κολάν, μέσα στη βαλίτσα του ποδηλάτου (η οποία προφανώς παρέμενε άδεια). Έτσι έπαιρνε αέρα και στέγνωνε την μεθεπόμενη μέρα. (Χρειάστηκε να πλύνω τρια κολάν, αφού είχα 4 για 7 ημέρες). Αν μπορείτε να φορέσετε 2η μέρα το ίδιο κολάν μπραβο σας (εγ'ω δεν μπόρεσα). Τουλάχιστον - σε τέτοια περίπτωση - φροντίστε να μην είναι 2 μέρες συνεχόμενες!

  8. Έξτρα εξοπλισμός ποδηλάτου. Γενικώς ήμουν "γρήγορος" και δε χρειάστηκε να ποδηλατήσω νύχτα. Τα φωτάκια μου χρειάστηκαν μόνο μέσα στα τούνελ (το πίσω είναι απολύτως απαραίτητο σε τέτοιες περιπτώσεις). Ανακλαστικό γιλέκο δεν μου χρειάστηκε (θα χρειαζόταν όμως αν με έπιανε νύχτα). Κουδουνάκι χρειάζεται στους ποδηλατόδρομους της Γερμανίας που είναι φίσκα στους συνταξιούχους Γερμανούς που κάνουν ποδήλατο με 10 χλμ. την ώρα! Επειδή δεν είχα (αυτό έλειπε να βάλουμε και κουδουνάκι στην κούρσα!) χρησιμοποίησα τον ξερό ήχο από τα κέντρα της Campagnolo και σε εξαιρετικές περιπτώσεις το κλασικό "ΕΕΕΟΟΟ!" ή το πιο ... ευρωπαϊκό "passing from the left!" Τακάκια, συρματόσχοινα, ακτινολόγο, κόφτη αλυσίδας κλπ. είχα μαζί μου, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκαν!

  9. Φαρμακείο. Πάνω στο λαιμό και στον οριζόντιο σωλήνα, προσάρμοσα μικρό τσαντάκι σέλας το οποίο ήταν το φαρμακείο. Δε χρειάστηκε να το ανοίξω καθόλου, αλλά το κρίνω απαραίτητο! Περιείχε: μαντηλάκια οινοπνεύματος, hansaplast σπρέυ, ελαστικό επίδεσμο και αντιβιοτική σκόνη σε μικρό μπουκαλάκι.

  10. Καθημερινός έλεγχος ποδηλάτου. Φούσκωμα στα 110 psi κάθε πρωί (10 - 20 psi συμπλήρωμα σε καθημερινή βάση). Γρήγορος έλεγχος σε φρένα και αλλαγές ταχυτήτων, ανεφοδιασμός νερού και ισοτονικού, καθάρισμα στα σχαράκια των παπουτσιών (μαζεύουν λάσπες, χόρτα κλπ.), λίγο πλύσιμο με νερό σε μανέτες και ταινία τιμονιού, έλεγχος στο τσαντάκι σέλας (εκεί έβαζα και το μεγαλύτερο μέρος της τροφής που κουβαλούσα). Κινητό τηλέφωνο, χρήματα και χάρτης στην πίσω τσέπη.
Σίγουρα θα θυμηθώ κι άλλα στην πορεία, αλλά νομίζω αυτά φτάνουν για την ώρα!

18 Ιουν 2009

Φτάσαμε!

Είμαστε ολοι στο dusseldorf! Η περιπέτεια τελείωσε με τις καλύτερες εντυπωσεις, με χαρουμενα προσωπα και με μια εντυπωσιακη υποδοχή απο εκατοντάδες υπαλληλους της Vodafone και συγγενείς των συμμετεχόντων. Οι δρόμοι γύρω από το κεντρικο κτίριο της Vodafone είχαν κλείσει απο την αστυνομία και στο προαύλιο στήθηκε μεγαλο παρτυ υποδοχής.

Η κούραση εμφανής σε αρκετούς, αλλα η χαρα και η ικανοποίηση μεγάλες. Μια μικρή πικρία απο τη Ντιανα η οποία έχασε τη διαδρομή της τελευταίας μέρας μια και δεν είχε ποδήλατο, αλλα οι εμπειρίες ηταν τόσες πολλές για όλους μας, που κι αυτο γρήγορα ξεχάστηκε. Αλλωστε η Ντιανα εχει τα περισσότερα χλμ σε GBI απο όλους μας, μια και είναι η μόνη απο την ομάδα που ηταν και στην περσινή διοργάνωση.

Ενα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ σε όλους.

Τις επόμενες μέρες θα εμπλουτισουμε τα blog μας με πολυ περισσότερο οπτικο υλικο (φωτογραφίες και βιντεο) καθώς και με αναλυτικες περιγραφές και εντυπώσεις απο ολα τα μέλη της ομάδας.





Sent using BlackBerry

Κι άλλος Ρηνος...

Αφήσαμε πίσω μας το γραφικό St. Goar, και συνεχισαμε κατα μήκος του Ρηνου. Η διαδρομή επιπεδη και το σκηνικο στην αρχη παρόμοιο με το χθεσινό: ποταμοπλοια, κάστρα και απεραντα λιβάδια. Σταδιακά το σκηνικο αλλαξε. Περναγαμε μεσα απο χωρια που δεν είχαν τον παραδοσιακο χαρακτήρα των αντίστοιχων χθεσινών. Αυτά ηταν περισσότερο τουριστικά, έμοιαζαν περισσότερο με καλοκαιρινα θέρετρα. Διασταυρωθηκαμε με εκατοντάδες ανθρωπους που έκαναν τη βόλτα τους, το τζόκινγκ τους ή την ποδηλαταδα τους. Χωρίς αγχος και χαμογελαστοι.

Καλυψαμε τα 120 km με μ.ω.τ. 23km/h. Ήμασταν οι γρήγοροι σήμερα. Περάσαμε πανω απο το Ρηνο, μεσα απο τη Βόννη και καταλήξαμε σε ξενοδοχείο εξω απο την Κολωνια.

Ειχαμε όμως κάποια άσχημα νεα. Η Ντιανα συγκρούστηκε σχεδόν μετωπικα με Γερμανίδα ποδηλατισσα (σε ποδηλατοδρομο). Η Γερμανίδα έφυγε μόλις σηκώθηκε χωρίς να ασχοληθεί με τη Ντιάνα!!! Απαράδεκτη! Η Ντιανα χρειάστηκε να περάσει απο το νοσοκομείο για να σιγουρευτει οτι δεν είχε σπάσει κάποιο πλευρό. Ευτυχως τη γλίτωσε μονο με μερικές γρατζουνιες. Ο μπροστινός τροχός της όμως αχρηστευτηκε. Μάλλον δε θα συμμετεχει στην αυριανή τελευταία μερα.

Το βραδυ χαλαρωσαμε στο ξενοδοχειο, με σνιτσελ και μπυρες!

Sent using BlackBerry

16 Ιουν 2009

Αμπελωνες, καστρα και ποταμοπλοια του ... Ρηνου

Σήμερα μετακινηθηκαμε το πρωι με λεωφορεία. Το προγραμμα προέβλεπε μετακίνηση απο τη Βασιλεία (Basel) στο Mainz και στη συνέχεια ποδηλασία απο το Mainz μέχρι το St. Goar. Ηταν 62 km παράλληλα με το Ρηνο, σε μια καταπληκτική διαδρομη, πληρως σηματοδοτημενη, κατα 90% σε δρόμους αποκλειστικά για ποδήλατα. "Ζωγραφιά" τη χαρακτήρισε τη διαδρομή ο Μάνος και συμφωνήσαμε ολοι. Διαφορετικο το τοπίο σε σχέση με την Ελβετία. Επίπεδη διαδρομή, διπλα στο ποτάμι, με θεα γραφικά χωριά, δεκάδες μεσαιωνικους πύργους, ποταμοπλοια να κινούνται νωχελικα, αμπελώνες, δασικές διαδρομές και κοσμο να βολταρει χαλαρά.

Είχαμε υποσχεθεί οτι θα συνοδευσουμε τις κοπέλες σήμερα, και κρατησαμε την υπόσχεση μας. Διατηρησαμε κατάλληλο ρυθμο, φτιάξαμε γκρουπακια για να τους κόψουμε τον αέρα (είχε αρκετο σήμερα) και τις φέραμε στο τερμα χωρίς άγχος. Νομίζω πως το χάρηκαν πκαι το απόλαυσαν πολυ. Κι εμείς το απολαυσαμε, αφου είχαμε την ευκαιρια να ποδηλατησουμε σε πιο χαλαρό τεμπο.

Η άφιξη στο St. Goar, σε σχεση με τα της διαμονης, ηταν επιστροφή στον πολιτισμο. Διαμονή σε τρικλινα δωμάτια σε καλο ξενοδοχειο με ολες τις ανέσεις!


Sent using BlackBerry

Πολυ πράσινο στην Ελβετια.

Οι αγελάδες είναι λιγο πιο διπλα!
Sent using BlackBerry

Φωτογραφίες απο το πέρασμα του St. Gotthard

Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες, πολυ πιο όμορφες και εντυπωσιακές φωτογραφίες. Αλλα εγω έκανα μονο μια μικρή στάση για φαγητο, οποτε αυτές προλαβα να βγάλω! Οταν με το καλο επιστρέψουμε, θα εχουμε πολλές περισσότερες φωτο να δείξουμε.

Sent using BlackBerry

Ελβετία - Μέρα 4

Να μην επαναλαμβανομαι... Σε ο,τι αφορά τα τοπία, τις παραστάσεις και τις εντυπώσεις, τα λογια είναι φτωχά. Απεραντα λιβάδια, δάση, ποτάμια, πολλές αγελάδες (!), υπέροχα γραφικά χωριουδακια, κλπ.

Ποδηλατικα, η Ελβετία παραμένει στο μυαλο μου ως ενας ποδηλατικος παράδεισος. Το σηματοδοτημενο μονοπάτι που ανεφερα και σε προηγούμενο post, συνέχισε να μας κάνει παρεα, να μας οδηγει στον προορισμο μας. Οι οδηγοί σέβονται και προστατεύουν τους ποδηλάτες. Εννοείται οτι κινούμενος σε ποδηλατοδρομο έχεις προτεραιότητα! Σε γενικές γραμμές μπορείς να κινηθεις χωρίς κανένα ιχνος άγχους.

Σήμερα ξεκινήσαμε απο τη Βασιλεία με βροχη. Ευτυχώς κράτησε λιγότερο απο μια ωρα. Μετα είχαμε συννεφιά και λιγο κρυο, οποτε συνεχισαμε γρήγορα και χωρίς προβλημα. Είχαμε και κάμποσα χλμ. σε χωματοδρομο, που ηταν μάλιστα λασπωμενος. Δεν ηταν το καλύτερο μου, αλλα είχε κι αυτο την πλάκα του. Συνολικά καλυψαμε 120 χλμ. Σε λιγο περισσότερο απο 5 ωρες. Η ανάβαση της ημέρας ηταν 400 μέτρα σε 5 χλμ. Ενας "κρεμαστος λαγος" δηλαδή. Εύκολο!

Η ελληνική ομάδα συνεχίζει ακάθεκτη. Σήμερα ήμασταν οι 6 απο τους 8, την περισσότερη ωρα μαζι. Τα κορίτσια μας συνεχίζουν κανονικά, παρα τις κάποιες αντιξοότητες. Η Χριστίνα ψάχνει ακόμα να βρει ενα γκρουπ που να της ταιριάζει! Παρόλα αυτα, συνεχίζει ενίοτε και μόνη της! Η Ντιανα ταλαιπωρείται απο διάφορες ατυχιες. Αύριο εχουμε μονο 60 χλμ. Και συμφωνήσαμε να παμε ολοι μαζι (και οι 8).

Τα σημαντικά θέματα που προκύπτουν στη διαδρομή έχουν κυρίως να κάνουν με την πλοήγηση. Παρα την ύπαρξη ειδικών πινακίδων που δείχνουν τη διαδρομή του ποδηλατικό δρόμου νο. 3, είναι πολλες οι περιπτώσεις που πρέπει. Α βασιστουμε στη διαισθηση. Η ύπαρξη GPS (ευτυχώς στην ελληνική ομάδα εχουμε 2) είναι απαραίτητη.

Οταν η ταχύτητα ξεπερνάει τα 25 χλμ/ωρα, σχηματιζουμε γκρουπακια (μονη σειρά επιτρέπεται - διπλή οχι) και πάμε "τρένο". Στάσεις μικρές για φωτο.και νερο (Βρισκουμε πηγές στο δρομο η αγοράζουμε απο χωρια).

Η διαμονη είναι σε καταλυματα του ελβετικού στρατού. Πολλα μέτρα κατω απο τη γη, σε θαλάμους με κουκετες. Άλλοτε καθαρά και αξιοπρεπή , άλλοτε ελεεινα και τρισαθλια. Θυμήθηκα το Διδυμότειχο... Η κούραση βέβαια είναι αρκετή, οποτε ο ύπνος δεν είναι προβλημα.

Φεύγω απο την Ελβετία έχοντας συμπληρώσει περισσότερο απο το μισο GBI , γεμάτος εμπειρια, χορτασμενος απο φυσική ομορφιά και ποδηλατικα πιο έμπειρος.

Στη συνέχεια ο Ρηνος!

Sent using BlackBerry

14 Ιουν 2009

3η Μέρα

Μικρο post γιατί εχω ξεμεινει απο μπαταρία. Ολα καλα. Ανέβηκα στα 2100 χωρίς στάση. Χιόνια παντού, κρυο και πλακόστρωτο αντι για ασφαλτο. Το περιφημο περασμα του st. Gotthatd. Μετα τρελή κατάβαση και στη συνέχεια υπέροχη διαδρομή γύρω απο τη λίμνη της Λουκερνης. Συνολική απόσταση 110 χλμ. Με μεση ταχύτητα 20 χλμ / ωρα.

Μέχρι και σε καραβάκι μπήκαμε για να διασχίσουμε τη λίμνη. Υπέροχη διαδρομή και παλι, με σημαδεμενο ποδηλατοδρομο. Πέρασμα απο τουνελ - σε ειδική λωρίδα παρακαλώ - μεσα απο απίθανα γραφικά χωριά, διπλα σε λίμνες, πανω απο ποτάμια, μερικές φορές σε χωματοδρομους.

Περισσότερα οταν προλάβω να φορτισω!

Sent using BlackBerry

Mounting St. Gotthard

Dimitris ready to climb the famous St. Gotthard

Sent using BlackBerry

13 Ιουν 2009

Ποταμια, βουνά, δαση και χιονισμενες βουνοκορφες

Ούτε που θυμάμαι πόσες γέφυρες πέρασα σήμερα. Και να'τανε μονο οι γεφυρες! Όλη η σημερινη διαδρομή ηταν υπέροχη. Αφωνοι μείναμε απο την ομορφιά. Διασχισαμε φαράγγια, κινούμενοι παράλληλα με τραινα και αυτοκίνητα, παντα με ασφάλεια, σε ξεχωριστή ποδηλατο-λωριδα, δίπλα σε ρυακια με τρεχουμενο νερο και μικρούς καταρράκτες, μεσα σε πυκνά δάση, με θεα χιονισμενες βουνοκορφες.

Θα ξαναερχομουν εδώ να ποδηλατισω οποιαδήποτε στιγμή! Κι ας ηταν ανελέητη η ανηφόρα. Κάναμε 60 km σήμερα σε 3 ωρες και 8 λεπτά. Δηλαδή μ.ω.τ. λιγο πανω απο 19 km/h. Αν λάβει κανείς υποψη οτι τα 30 km ηταν ανηφόρα και μάλιστα με μεση κλίση πανω απο 7%, μια χαρα ηταν!

Ο,τι και να πω για τη σημερινή μερα είναι λιγο. Έφτασα στο Airolo ενθουσιασμένος. Λογικά θα έπρεπε να σιχτιριζω με τόσες ανηφορες!

Τα καλα νεα της ομάδας είναι οτι η Χριστίνα συνεχίζει κανονικά (το είχα πει, είναι δυνατή η Χριστινα, δεν καταλαβαίνει απο μικροτραυματισμους).

Αυτή τη στιγμή έχουν ηδη τερματίσει τη δεύτερη μερα τα 6 απο τα 8 μέλη της ελληνικης ομάδας. Περιμενουμε και τα κοριτσια σε λιγο!

Είμαστε τώρα στα 1200 μέτρα υψομετρο. Αύριο θα ανεβουμε στα 2100. Θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον!


Sent using BlackBerry

Στις Ελβετικές Αλπεις

Το καλύτερο τοπίο που μπορεί να φανταστεί ενας ποδηλάτης.
Sent using BlackBerry

12 Ιουν 2009

1η μερα

Δυο χώρες σε μια μερα. Απο το Μιλάνο στο Κόμο, μετα στο Λουγκανο (Ελβετία) κι απο κει στους πρόποδες των Ελβετικών Αλπεων. 137 χλμ. σε 6ώρες και 30 λεπτά καθαρής ποδηλασίας. Περίπου 8 ώρες με τις στάσεις.

Η Ελβετία είναι πανέμορφη και ποδηλατικος παράδεισος! Πρόβλεψη για ποδηλατοδρομους παντου, ακόμα και στους αυτοκινητοδρομους. Υπέροχο τοπίο διπλα στη λίμνη και στα μεγαλυτερα κομμάτια της διαδρομής.

Η βόρεια Ιταλία μας δυσκολεψε λόγω κινησης, κακών οδηγών και πολυπλοκου οδικού δικτύου. Σταματουσαμε συχνά για να βρούμε προς τα που πρέπει να πάμε. Το τοπίο δεν ελεγε και πολλα με εξαίρεση τη λίμνη του Κομο.

Αισθάνομαι ηδη γεμάτος εικόνες και εμπειρίες. Οι φωτογραφίες δίνουν μικρο μονο μέρος της εικονας.

Αποδείχθηκε οτι σε τέτοιες περιπτώσεις εφαρμόζονται οι ίδιες αρχής με τα brevet. Βρίσκεις το γκρουπ που σου ταιριάζει και πας μαζι τους. Χρειαστηκε να αλλάξουμε τουλάχιστον 3 - 4 γκρουπακια σήμερα. Τρεις Ελληνες, Διονυσης, Μανος κι εγω, μείναμε μαζι συνεχώς. Το GPS του Μάνου μας έσωσε πολλές φορες... Ακόμα θα ψαχναμε πως να φτάσουμε στα σύνορα Ιταλίας Ελβετίας...

Είχαμε όμως και κάποια άσχημα νεα σημερα. Η Χριστίνα έπεσε θύμα κάποιου κακου ποδηλάτη (ναι υπάρχουν και τέτοιοι) που έπεσε απο απροσεξία πανω της, την έριξε κατω και χτύπησε στο γόνατο. Αύριο θα ξέρουμε αν μπορεί να συνεχίσει. Αλλα είναι δυνατή η Χριστίνα, δεν τη φοβάμαι!

Sent using BlackBerry

11 Ιουν 2009

Στο αεροδρόμιο

Οπως το ειχα προβλέψει! Η διαδικασια του check-in με "μεγάλη αποσκευη" είναι επίπονη! Τουλάχιστον με την aegean. Έκανα αρκετες βόλτες μεσα στο αεροδρόμιο, κουβαλώντας την 26 κιλών βαλίτσα που περιείχε το ποδήλατο και τον εξοπλισμο μου!

Αφήνω κατα μέρος οτι καθε υπάλληλος εχει προσωπική άποψη για το ποσο πρέπει να πληρώσεις για την επιπλέον αποσκευη! Ευτυχώς είχαμε φροντίσει να πάρουμε γραπτή επιβεβαίωση απο το customer care της Aegean απο πριν, για το τι ακριβώς ισχύει.

Πάντως η αλληλοβοηθεια χρειάστηκε και η αξία της φάνηκε. Σίγουρα θα υπάρξουν πολλές περιπτώσεις στις επόμενες μέρες που θα χρειαστεί να βοηθήσουμε ο ενας τον αλλο.

Τέλος καλο ολα καλα. Ολοι μπήκαμε στις πτήσεις μας. Το ακόμα πιο καλο ηταν οτι φτάνοντας στο Μιλάνο, με δυο διαφορετικές πτήσεις - 4 μέλη της ομάδας στη μια και 3 στην άλλη - είχαμε ολοι τις βαλίτσες μας και τα ποδήλατα μας! Ο luca ηταν ακριβής στο ραντεβού του. Ήρθε να μας παραλάβει με ενα 9-θεσιο mini van. Ο ίδιος πίστευε οτι ηταν αδυνατο να χωρεσουμε ολοι μεις αποσκευές μας. Του απεδειξα όμως οτι 8 άνθρωποι, 7 τεράστιες βαλίτσες ποδηλατων και 7 ταξιδιωτικοί σακοι ΜΠΟΡΟΥΝ να χωρέσουν σε ενα τέτοιο αυτοκινητο! Το ηθικο της ομαδας ανεβηκε πολυ οταν συνειδητοποίησαν οτι θα είμαστε ολοι μαζι και οτι δε χρειαζεται να πάει κανεις με τρενο και λεωφορειο.

Άφιξη στα ξενοδοχεια μας. Μοιράζομαι δικλινο δωμάτιο με το Διονύση. Συναρμολόγηση ποδηλατων και οι πρώτες αναποδιες κάνουν την εμφάνιση τους. Ολα καλα με το δικο μου, αλλα δυο προβλήματα με του Διονύση. Ενα στραβωμενο μπλοκαζ και απορυθμισμενος πίσω εκτροχιαστης. Το πρωτο το διορθωσαμε εύκολα. Για το δευτερο χρειαστηκαμε ανοιχτη γραμμή επικοινωνιας με την Αθήνα. Οι οδηγίες του Λεωνίδα ηταν ακριβείς κι ετσι ξεπεράστηκε κι αυτο.

Ώρα για φαγητο. Μακαροναδα φυσικα, σε κοντινή τρατορια. Επιστροφή στο δωμάτιο, τελευταιε; ετοιμασιες και ... Καληνυχτα. Αύριο εγερτηριο στις 6:30! Το δωμάτιο εχει μια παράξενη, αγωνιστική όψη, με τα δυο ποδήλατα έτοιμα για την περιπέτεια!

Sent using BlackBerry

10 Ιουν 2009

Ξεκινάμε!

Από το επόμενο post, η ενημέρωση θα είναι "από απόσταση" (να' ναι καλά το Storm!). Θα 'χει βέβαια τυπογραφικά λάθη, θα λείπουν τόνοι (όσο να' ναι, τίποτα δε συγκρίνεται με ένα καλό, κανονικό πληκτρολόγιο!) αλλά το μήνυμα θα περνάει (ελπίζω!)

Όλα είναι πακεταρισμένα (ποδήλατο, εξοπλισμός και ρούχα). Αύριο το πρωί παίρνω μερικά τελευταία πράγματα από το φαρμακείο και το μεσημέρι στο αεροδρόμιο!

Μείνετε σε επαφή!

8 Ιουν 2009

Τελευταία προπόνηση και πακετάρισμα!

Σήμερα το πρωί έκανα την τελευταία προπόνησή μου. Μια ανάβαση Λαγού με ό,τι είχα από δύναμη. Κατέβασα το χρόνο μου περίπου 3 λεπτά (27 λεπτά έκανα). Φυσικά σε σχέση με τα 17 - 22 λεπτά που κάνουν οι cyclist-friends... Αλλά το σημαντικό είναι ότι βελτιώνομαι (10% μείωση του χρόνου δεν είναι λίγο!) και ότι πλέον έχω μάθει να βοηθάω τα πόδια μου τραβώντας περισσότερο και να διαχειρίζομαι την αναπνοή μου!

Μετά την επιστροφή από την προπόνηση, πήγα στο ποδηλατάδικο για τα τελευταία ψώνια και το μεσημέρι άρχισα το πακετάρισμα του ποδηλάτου! Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο αλλά για να είμαι (πιο) ήσυχος, θα το στουμπώσω με νάυλον με φουσκάλες (bubble wrap)!

Στη συνέχεια καταγράφω πλήρη πίνακα υλικών που σκοπεύω να πάρω μαζί μου!
  1. Σαμπρέλες (4)
  2. Λάστιχα (2)
  3. Λεβιεδάκια εξαγωγής ελαστικού (3)
  4. Συρματόσχοινα (2 - ένα φρένων και ένα ταχυτήτων)
  5. Clips παπουτσιών (προβλέπεται να λιώσουν τα υπάρχοντα!)
  6. Τακάκια φρένων (2 σετ)
  7. Πολυεργαλείο
  8. Ακτινολόγος
  9. Εξολκέας αλυσίδας
  10. Σετ κατσαβίδια - allen (Facom)
  11. Κλειδί no 15 (για τα πετάλια)
  12. Φώτα (2 λευκά - 3 κόκκινα)
  13. Τσαντάκια σέλας και λαιμού (2)
  14. Λάδι αλυσίδας
  15. Γάντια μιας χρήσης
  16. Κλειδαριά ποδηλάτου (καλώδιο)
  17. Ανακλαστικό γιλέκο
  18. Μπαταρίες
  19. Μονωτική ταινία
Και έπεται συνέχεια...

6 Ιουν 2009

Ξεφύγαμε (λίγο)

Είπα να κάνω μια καλή Σαββατιάτικη προπόνηση σήμερα... Το ραντεβού ήταν στις 7:15 (sic) στο γνωστό σημείο (Άλιμος - Ble). Η παρέα ήταν συνολικά 5 (RockaRolla, periklis19, cosmo, evripidis κι εγώ). Τον evripidis τον ήξερα και θυμόμουνα ότι ήταν καλά προπονημένος και γρήγορος... Ο cosmo ήταν "ορεξάτος" και το είχε δηλώσει από την προηγούμενη (ήθελε να πάει Σούνιο και να γυρίσει non-stop!).

Ξεκινήσαμε με "ζέσταμα" στα 30 - 32 km/h! Ήταν φανερό από την αρχή ότι θα αφήναμε τα κοκκαλάκια μας στην παραλιακή σήμερα! Να μην τα πολυλογώ, με σφιχτό group και (σχεδόν) πλήρη εκμετάλλευση της αεροδυναμικής βοήθειας του μικρού μας peloton, φτάσαμε στην Ανάβυσσο (ΑΒ) με μ.ω.τ. 30.5 km/h! Ατομικό ρεκόρ (προφανώς) για μένα, και ήταν φανερό ότι αν συνέχιζα έτσι μέχρι το Σούνιο, θα ... έμενα εκεί! Παιδιά είπαμε να ανεβάσουμε ρυθμό, αλλά μην ξεφύγουμε κιόλας!

Ευτυχώς, periklis19 και RockaRolla συμφωνούσαν μαζί μου και έτσι - μετά από την απαραίτητη στάση στο ΑΒ - πήραμε το δρόμο της επιστροφής με μ.ω.τ πιο κοντά στα συνηθισμένα μας! Φτάσαμε πίσω στον Άλιμο στις 10:30, με τελική μ.ω.τ. 27.1 km/h. Η ζέστη ήταν ήδη "απειλητική" και η ικανοποίηση από τα συνολικά 81 km ήταν διάχυτη.

Νομίζω ότι ο ρυθμός μου σε διαδρομές των 100+ χλμ. είναι πολύ γρηγορότερος από αυτόν που θα απαιτηθεί στο GBI, την επόμενη βδομάδα. Το μόνο που με ανησυχεί είναι οι παρατεταμένες ανηφόρες της 2ης και 3ης μέρας...

Αύριο λέω να πάω στο Λαγό, να δω σε τι κατάσταση είναι τα πόδια μου στις ανηφόρες...

2 Ιουν 2009

Τελική φάση προετοιμασίας


Λίγες μέρες μένουν για το GBI 2009. Την Πέμπτη 11/6 πετάω για Μιλάνο. Την Παρασκευή 12/6 ξεκινάει η μεγάλη περιπέτεια!

Πράγματα που έχουν γίνει:
  • Βαλίτσα ποδηλάτου - ήρθε, μένει να γίνει πρόβα (χρειάζομαι ένα πεταλό-κλειδο)
  • Ρουχισμός - ήρθε και η τελευταία παραγγελία, είμαι ΟΚ
  • Μπλουζάκια χορηγών - παραγγέλθηκαν και τυπώνονται μέσα στις επόμενες 1-2 μέρες
  • Σέρβις ποδηλάτου - έγινε (ευχαριστώ Αποστόλη!)
Εκκρεμότητες:
  • Τρόφιμα
  • Πακετάρισμα ρούχων
  • Φάρμακα και είδη προσωπικής υγιεινής
  • Φωτογραφική μηχανή και μνήμες
  • Ανταλλακτικά (συρματόσχοινα, κλιπς παπουτσιών, τακάκια φρένων)
Την Πέμπτη έχουμε συνάντηση με την ομάδα, ίσως προκύψουν κάποια πράγματα ακόμα...

Όσο για την προπόνηση... αυτή συνεχίζεται κανονικά. Και αν κρίνω από τις φωτογραφίες, όση προπόνηση και να κάνω, τα πράγματα θα είναι δύσκολα τη 2η μέρα, που θα ανέβουμε τις Άλπεις! (Οι φωτογραφίες είναι από το πέρασμα του St. Gotthard, το οποίο θα ανέβουμε τη 2η μέρα, ώστε να διασχίσουμε τις Άλπεις!)

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...