26 Απρ 2009

Ανάβυσσος - Σούνιο

Γερή "βολτόνηση" σήμερα. Πέντε αναβάτες (RockaRolla, PC997, cosmo, ridley κι εγώ) ξεκινήσαμε προς Ανάβυσσο. Δυστυχώς, φαίνεται ότι στην ανηφόρα πριν το Καβούρι ζόρισα τον εαυτό μου περισσότερο απ' ότι έπρεπε... Κάνοντας μια "χαζοκόντρα" με τον PC997, ένιωσα ενόχληση στο πλάι του δεξιού μου γονάτου... Μια ενόχληση που παρέμεινε σε όλη τη διαδρομή και χειροτέρεψε γρήγορα. Δεν είναι (μάλλον) κάτο σοβαρό, αφού δεν πρόκειται για μυικό πόνο ούτε για μηνίσκο, επιγονατίδα, χιαστό κλπ. Μάλλον είναι κάποιο θυλάκιο που πρήζεται και πιέζει ένα νεύρο. Το ένιωσα και στο brevet (προς το τέλος) της διαδρομής. Θα το ξεκουράσω, θα του κάνω μια μίνι θεραπεία με Voltaren, και ζεστό-κρύο ντους και βλέπουμε.

Παρά τον πόνο, συμφώνησα να ακολουθήσω την παρέα σε όλη τη διαδρομή. Η διαφοροποίηση ήταν ότι μετά την Ανάβυσσο δε συνεχίσαμε παραλιακά αλλά στρίψαμε προς Κερατέα. Ακολουθήσαμε μια πολύ όμορφη διαδρομή, μέσα από τον Αγ. Κωνσταντίνο και ανάμεσα σε αρχαιολογικούς χώρους (αρχαία μεταλλεία) και βγήκαμε στο δρόμο Λαυρίου - Σουνίου, μόλις 1-2 χιλιόμετρα από το Ναό. Η διαδρομή ήταν μέσα στον πράσινο, με ανθισμένα λειβάδια και πολλά δέντρα. Η κίνηση αυτοκινήτων ήταν από ελάχιστη έως ανύπαρκτη... Το μόνο πρόβλημα ήταν η άσφαλτος η οποία σε πολλά σημεία ήταν σα βομβαρδισμένη ή έλειπε εντελώς! Είχε αρκετές ανηφόρες, όχι πολύ βάρβαρες, αλλά ό,τι έπρεπε για την προπόνησή μου! Παρά το συνεχόμενο πόνο, την απόλαυσα!

Μετά τη στάση στο ναό του Ποσειδώνα (και τις απαραίτητες φωτογραφίες!) επιστρέψαμε από την κλασική διαδρομή της παραλιακής. Ο ρυθμός μου ήταν μειωμένος, τόσο για να μην εξαντληθώ από ενέργεια, όσο και λόγω του πόνου στο πόδι.

Τα τελικά στατιστικά:
  • 125 km
  • 23.5 km/h μ.ω.τ.

21 Απρ 2009

Επόμενοι στόχοι

Τώρα που ο στόχος του brevet επετεύχθη, είναι ώρα να θέσω τους επόμενους στόχους!

Από πλευράς συμμετοχών σε ποδηλατικές πορείες, ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι η συμμετοχή στο Global Biking Initiative. Η πορεία θα είναι από το Μιλάνο μέχρι το Ντίσελντορφ, σε 7 ημέρες. Ο λόγος που πραγματοποιείται η πορεία είναι fund raising (συγκέντρωση χρημάτων για φιλανθρωπικούς σκοπούς). Είναι κάτι που συνηθίζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά είναι μάλλον πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Όπως έχω πει και σε παλιότερο post, θα αρχίσω να δίνω - σταδιακά - περισσότερες πληροφορίες για αυτό το γεγονός.

Μέχρι τότε (μέσα Ιουνίου) θα πρέπει να υπάρξει καλή προπόνηση και βελτίωση τόσο της φυσικής κατάστασης, όσο και της δύναμης των ποδιών. Οι ανηφόρες συνεχίζουν να με δυσκολεύουν (ειδικά οι μεγάλες σε μήκος) και στις Άλπεις θα έχει αρκετές τέτοιες! Οπότε την επόμενη περίοδο θα εστιάσω σε αυτές. Εκτός από το Λαγό, θα δοκιμάσω Υμηττό και ίσως Πάρνηθα (Κατσιμίδι).

Άλλο brevet δεν προβλέπει το πρόγραμμά μου μέχρι το φθινόπωρο. Συζητάω όμως την Σπαρτακιάδα και το brevet της Χαλκίδας (τον Οκτώβριο). Βλέπουμε μέχρι τότε...

16 Απρ 2009

Ο εξοπλισμός μου στο brevet

Μια αποτίμηση της αξίας και της λειτουργικότητας του εξοπλισμού μου, όπως αυτές φάνηκαν από το test του brevet!

Ρουχισμός

Ψώνισα από το bobshop.de ένα αδιάβροχο / αντιανεμικό της Castelli. Διαφανές, πανάλαφρο, διαπνέον. Όλα τα λεφτά! Με προστάτεψε από το ψιλόβροχο, έμπαινε με ευκολία στην πίσω τσέπη μου (πακετάρεται σε πολύ μικρό μέγεθος!) και με απλό ανεβο-κατέβασμα του φερμουάρ ρύθμιζα πολύ εύκολα τη θερμοκρασία μου. Το βράδυ, το φόραγα συνέχεια, γιατί είναι τόσο φωσφορίζον που με έκανε να αισθάνομαι πολύ ασφαλής! Πρέπει να φαίνομαι από πολύ μακριά με αυτό! Αυτό, το Castelli jacket μου και η Helly Hansen φανέλα μου, με κάλυψαν πλήρως!

Το μόνο μειονέκτημα που βρήκα: Το μέγεθος είναι 3XL και είναι μάλλον το σωστό, αφού τόσο το μήκος στα μανίκια όσο και το μέγεθος στους ώμους και την πλάτη, φαίνεται να είναι ακριβώς όσο πρέπει. Παρόλα αυτά, αφήνει λίγο περιθώριο ψηλά στους ώμους (όπου δεν εφαρμόζει πλήρως). Καθώς φυσάει ο άνεμος (σε ταχύτητες πάνω από 27 - 30 km/h) "ακούγεται" καθώς φουσκώνει και ανεμίζει ελαφρά. Λεπτομέρεια, αλλά είναι το μόνο που βρήκα να πω!

Τα παπούτσια μου (Specialized) ήταν επίσης ένα καινούριο τμήμα του εξοπλισμού μου. Με εξαίρεση μια μικρή προπόνηση, ήταν η πρώτη φορά που τα χρησιμοποίησα. Κανένα πρόβλημα, δεν με χτύπησαν καθόλου (πρέπει να είναι ένα νούμερο μεγαλύτερα από το κανονικό, τα ποδηλατικά παπούτσια).

Περπάτησα όμως αρκετά σε αυτό το brevet, και δε σκέφτηκα ότι σε αντίθεση με τα mountain παπούτσια με SPD που είχα πριν, αυτά δεν είναι σχεδιασμένα για να περπατάς! Τα clips (SPD-SL) εξέχουν πολύ από τα παπούτσια. Τα πλαστικά που έχουν στα άκρα (κίτρινα στη δική μου περίπτωση, υπάρχουν και κόκκινα με λίγο διαφορετική λειτουργία), έλιωσαν κατά την επαφή τους με την άσφαλτο! Το αποτέλεσμα ήταν ότι δυκόλεψε πάρα πολύ το κούμπωμα στα πετάλια (πιθανόν και να γινόταν αδύνατο αν χειροτέρευε η κατάσταση!).

Δίδαγμα: Τα SPD-SL θέλουν προπονημένο αναβάτη, που θα βγάλει όλη τη διαδρομή πάνω στο ποδήλατο!

Ποδήλατο

Λίγο πριν το brevet, είχα αλλάξει τη σέλλα. Να 'ναι καλά ο fantasmamore από το podilates.gr που έβαλε αγγελία στην οποία χάριζε σέλλα (λόγω αγοράς άλλης), δύο μόνο μέρες αφότου είχα "μετρηθεί" στο ποδηλατάδικο και είχα διαπιστώσει / επαληθεύσει ότι η σέλλα που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν λάθος (μικρότερη απ' ό,τι έπρεπε). Η σωστή διάσταση για τη λεκάνη μου είναι 143 mm και για καλή μου τύχη, η σέλλα που μου χάρισε ο φίλος από το podilates.gr ήταν ακριβώς τόσο!

Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό! Πολλά άλλα σημεία του σώματός μου πόνεσαν κατά τη διάρκεια του brevet, αλλά όχι ο π$%ός μου! Στο συγκεκριμένο θέμα, φαίνεται ότι το μέγεθος είναι το πιο σημαντικό!

14 Απρ 2009

Brevet Πύργου - Ένα ΔΥΣΚΟΛΟ Σάββατο

Ήταν - από κάθε άποψη - ένα δύσκολο Σάββατο. Δυστυχώς, ο αγώνας,η προσπάθεια δεν ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Ένας συναθλητής, ένα παιδί 31 ετών, έχασε τη ζωή του, χτυπημένος από αυτοκίνητο που βγήκε από την πορεία του και πέρασε στο αντίθετο ρεύμα. Το σοκ ήταν μεγάλο, επηρέασε τους πάντες και εξαφάνισε κάθε διάθεση για γέλια και πανηγυρισμούς. Δε θα επεκταθώ, αφού το θέμα "πονάει" πολύ. Ίσως επανέλθω κάποια άλλη στιγμή. Στη συνέχεια θα περιοριστώ στην περιγραφή του brevet.


Την προηγούμενη μέρα

Όπως είχα γράψει, έφυγα την Παρασκευή το απόγευμα από τη δουλειά και αφού παρέλαβα την οικογένεια, ξεκινήσαμε για τον Πύργο. Περίπου 3 1/2 ώρες οδήγηση και άφιξη στο ξενοδοχείο Letrina. Το είχε κλείσει ο Περικλής (PC997), ήταν καθαρό και δίπλα στο Δημοτικό Στάδιο Πύργου (όπου και η εκκίνηση), αλλά τίποτα περισσότερο! Απλώς αποδεκτό. Το δείπνο ήταν σε ταβέρνα της πόλης, κερασμένο από τη διοργάνωση. Επειδή ήταν αργά και ο μικρός "κουτούλαγε" από τη νύστα, τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα. Ευτυχώς, η κόρη του Περικλή είχε διάθεση για κουβέντα και έτσι ο Αλέξανδρος βρήκε κάτι να απασχοληθεί και να ξεχάσει τη νύστα του, μέχρι να έρθει η μπριζόλα του (που άργησε κιόλας, αφού το μαγαζί είχε να σερβίρει αρκετούς ποδηλάτες που ήθελαν να αποταμιεύσουν υδατάνθρακες για την επόμενη μέρα!).

Στο τραπέζι γνωρίσαμε συζύγους και παιδιά (Περικλής, Χρήστος, Πέτρος κι εγώ). Μάθαμε κάποια βασικά πράγματα για τη διαδρομή και συζητησαμε τις προσδοκίες μας για την επόμενη μέρα.


Η εκκίνηση

Το πρωί του Σαββάτου, ήμουν έτοιμος. Έβαλα χειμωνιάτικα ρούχα. Είχα μερικές αμφιβολίες για την επιλογή μου, αλλά εκ των υστέρων δικαιώθηκα πλήρως, μια και εκτός από τη βροχή που μας συνόδεψε για κάμποση ώρα, η θερμοκρασία πάνω στο βουνό ήταν ~ 10 βαθμοί και όταν έπεσε η νύχτα, λίγο πριν τον τερματισμό μου, είχε επίσης αρκετό κρύο. Φόρτωσα τις τσέπες μου με φαγητό, φούσκωσα τα λάστιχα και πήγα στην εκκίνηση. Οι συμμετέχοντες ήταν σαφώς περισσότεροι από την προηγούμενη φορά που πήρα μέρος σε brevet. Κάπου στους 140 απ' ό,τι άκουσα εκ των υστέρων. Το γνωστό, πολύβουο και πολύχρωμο μελίσσι ήταν εκεί. Μπαίνεις αμέσως σε ποδηλατικό mode όταν βρίσκεσαι με τόσο κόσμο, με τόσους ποδηλάτες γύρω σου.

Η εκκίνηση έγινε στις 9:20 περίπου και κάναμε πρώτα μια βόλτα μέσα από το εμπορικό κέντρο της πόλης, πριν κινηθούμε προς τον εθνικό δρόμο. Διαφημιστικοί οι λόγοι (της δημοτικής αρχής Πύργου) αλλά χαλάλι. Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτά. Αμέσως μετά, βγήκαμε στον εθνικό δρόμο, με κατεύθυνση προς Πάτρα. Για καλή μας τύχη, η διοργάνωση είχε φροντίσει να μας διευκολύνει, με την τροχαία να κλέινει τις διασταυρώσεις στα πρώτα χιλιόμετρα και έτσι να κινούμαστε γρήγορα και χωρίς διακοπές.


Πορεία - 1ο σκέλος

Σύντομα βρέθηκα στο γκρουπάκι μου. Χρήστος (Jakis), Πέτρος και Κώστας (1970) μαζί με μια κοπελιά (νομίζω μια ή δυο συνολικά υπήρχαν στους συμμετέχοντες) και ένα παιδί ακόμα. Κάναμε πολύ καλή εξάδα, με συνεχές "κολλητήρι", καλές εναλλαγές και στην πορεία "μαζέψαμε" και τον Περικλή με ένα - δυο ακόμα παιδιά. Χρειάστηκε μόνο να σταματήσουμε για αδιάβροχα. Ο ρυθμός ήταν πάνω από 25-26 km/h. Ακριβώς όπως το είχα σχεδιάσει!

Δεν είχαμε κάποιο απρόοπτο και τα χιλιόμετρα μαζεύονταν γρήγορα. Όμως ο ρυθμός είχε ανέβει και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ήταν λίγο πιο έντονος απ' ότι έπρεπε (για μένα). Αμέσως μετά τη στροφή προς Ψάρι (έξοδος από τον εθνικό δρόμο) μας περίμενε ένα απροειδοποίητο control. Ευχάριστη στάση, με ανεφοδιασμό νερού, προσφορά πορτοκαλιών (νερό, βιταμίνες και ηλεκτρολύτες), λίγες ανάσες και κουβεντούλα. Λίγο μετά την επανεκκίνηση, έμεινα πιο πίσω από το group μου. Έκρινα ότι ο ρυθμός μου έπρεπε να πέσει. Άλλωστε είχα μόλις τελειώσει με το 1/4 του brevet!

Μια σχετικά εύκολη διαδρομή, με λίγες ανηφόρες, με οδήγησε στην καρδιά της επαρχιακής Ηλείας. Νησί, Αετοράχη, Μπόρσι, Φράγμα, Κέντρο... Χωριά που μάλλον δε θα αποφάσιζα να επισκεφτώ αν ήμουν με το αυτοκίνητο. Προχωρώντας όμως, ένας διαφορετικός κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Μυρωδιές της φύσης (άλλες ευχάριστες, άλλες όχι και τόσο), καλλιεργημένες εκτάσεις, χωριά με ελάχιστο πληθυσμό (μου έκανε εντύπωση το πόσο λίγο κόσμο συνάντησα, Σάββατο του Λαζάρου, μέρα-μεσημέρι). Και ξαφνικά, ένα όμορφο τοπίο, μια λίμνη εμφανίζεται μπροστά μου! Πριν μελετήσω τη διαδρομή, δε θυμόμουν καν ότι υπάρχει Πηνειός ποταμός και στην Πελοπόνησσο (εκτός από τη Θεσσαλία!). Τώρα έχω δει και τη λίμνη του αντίστοιχου φράγματος, που απλώνεται στην καρδιά της Ηλείας, υδροδοτώντας την ευρύτερη περιοχή και δίνοντας μια γαλήνια ομορφιά στο χώρο και αποτελώντας ένα αξιομνημόνευτο τοπίο. Ευχάριστη έκπληξη, τα μικρά παιδιά (άλλοτε τσιγγανόπουλα και άλλοτε κάτοικοι των χωριών) που κοιτούσαν με θαυμασμό, χειροκροτούσαν, γελούσαν, ενθάρυναν και σε μια περίπτωση έκαναν και "κόντρα" μαζί μου με τα ποδήλατά τους, για να μου αποδείξουν ότι είναι πιο γρήγορα από μένα!

Μέρος της διαδρομής αυτής το έκανα παρέα με το Δημήτρη (diathan). Με έφτασε, μου έδωσε κουράγιο, μου έκανε παρέα, τα είπαμε και γνωριστήκαμε καλύτερα, χτίσαμε άλλη μια ποδηλατο-φιλία! Σ' ευχαριστώ φίλε!


Το βουνό

Συνέχισα μέσα από τον Άγιο Δημήτριο και την Αρχαία Ήλιδα, για να φτάσω στον 1ο μου σημαντικό, ενδιάμεσο στόχο, που δεν ήταν άλλος από το 1ο control, στη Χαβαρόβρυση! Έφτασα λίγο πριν τις 13:00. Αυτό σήμαινε 3h 30min για 86 km! Εξαιρετικός ρυθμός, και επίτευξη του στόχου που στην πραγματικότητα ήταν να αφήσω αρκετό χρόνο (περίπου 5 h) για τα επόμενα 65 km που περιελάμβαναν πάνω από 35 km ανηφόρας!

Στο 2ο control ξανασυναντήθηκα και με το γκρουπάκι μου (PC997, RockaRolla κλπ.). Λόγω κάποιου λάθους στη διαδρομή, έχασαν χρόνο και έφτασαν λίγο μετά από μένα. Χάρηκα που τους είδα και που όλοι μαζί συνεχίζαμε! Μετά τον ανεφοδιασμό με νερό, μπανάνες και πορτοκάλια (της διοργάνωσης) ξεκίνησα τη ... μάχη. Δάφνη, Κεραμιδιά, Σιμόπουλο, Σκλίβας, Πρόδρομος... Τα χιλιόμετρα έφευγαν αργά, βασανιστικά. Οι ανάσες μου είχαν γίνει βαριές, το συκώτι μου πονούσε σε κάθε εισπνοή, τα πόδια μου γυρνούσαν αλλά χρειαζόντουσαν συχνές στάσεις. Αυτό έκανα: συχνές στάσεις, κάμποσο περπάτημα - στα πολύ ανηφορικά - συχνή τροφοδοσία με φαΐ, νερό και ισοτονικό. Ήμουν πλέον μόνος μου. Σπάνια έβλεπα ένα - δυο ποδηλάτες να είναι σταματημένοι σε κάποιο σημείο και να ξεκουράζονται. Στο Σιμόπουλο σταμάτησα σε ένα mini market για ανεφοδιασμό νερού. Είχα σχεδόν ξεμείνει. Με τρόμο είδα τον ιδιοκτήτη να κλειδώνει και να ετοιμάζεται να φύγει. Ευτυχώς, μόλισ σταμάτησα και του ζήτησα ένα μπουκαλάκι νερό, ξεκλείδωσε αμέσως, μου έδωσε και αρνήθηκε επίμονα να πάρει χρήματα! Με ρώτησε από πού έρχομαι και πού πάω, εξέφρασε το θαυμασμό του και μου ευχήθηκε καλό δρόμο. Να είναι καλά ο άνθρωπος! Δεν είναι η αξία του "δώρου" είναι η κίνηση που μετράει!

Πήρα το δρόμο προς την Τρίπολη, πέρασα το Πανόπουλο, τα Σπαρτούλια, το Καλλιμάνι. Λίγο πριν τα Σπαρτούλια, βρήκα ανοιχτό βενζινάδικο με mini market. Ανεφοδιασμός με νερό και κατάποση 200 ml περίπου Coca-Cola. Θυμήθηκα τη σχετική συμβουλή που είχα διαβάσει στο forum (για τις δύσκολες ώρες, Coca-Cola και πατατάκια!) και την εφάρμοσα. Έχω να δηλώσω ότι λειτουργεί και μάλιστα άμεσα! Η άνοδος του ζαχάρου στο αίμα μου είχε ευεργετικές επιδράσεις! Τα 15 km που έμεναν μέχρι τη διασταύρωση προς Ολυμπία, βγήκαν σχετικά εύκολα! Λίγο πριν φτάσω στη διασταύρωση, έμαθα από το τηλέφωνο ότι ο Χρήστος (emfragmatias) εγκατέλειψε κάπου στο Σιμόπουλο. Οι γυναίκες ανέλαβαν το ρόλο της σκούπας και ξεκίνησαν να πάνε να τον μαζέψουν. Η συμβία μου με ρώτησε αν θα συνεχίσω. Η απάντησή μου ήταν άμεση και χωρίς σκέψη: Ναι, θα συνεχίσω με σκοπό να προλάβω το control της Φολόης (2ο control). Μόνο αν δεν προλάβω θα εγκαταλείψω. Αλλά θα λιώσω, προσπαθώντας να φτάσω εγκαίρως στον "Κένταυρο" στη Φολόη!

Έδωσα ραντεβού με τα αυτοκίνητα-σκούπες των γυναικών μας, στη Φολόη και συνέχισα. Η διαδρομή που μου έμενε ήταν κατηφόρα και επίπεδη. Φαινόταν ότι προλάβαινα. Αλλά 5 λεπτά μετά, άκουσα ένα ανησυχητικό σφύριγμα από το μπροστινό μου λάστιχο! Είχα πατήσει ένα μικρό κόκαλο, το οποίο καρφώθηκε στο κέντρο του ελαστικού μου! Όταν το αφαίρεσα, άρχισα να χάνω σιγά-σιγά αέρα. Συνέχισα για λίγο, για όσο με έβγαζε! Όμως άρχιζε η κατηφόρα, πήγαινα με 40 - 50 km/h και "δε λέει" να πηγαίνεις με τέτοιες ταχύτητες με μισοφουσκωμένο λάστιχο!

Έκανα την ταχύτερη αλλαγή σαμπρέλας που έχω κάνει ποτέ μου και συνέχισα! Ο χρόνος μου ήταν πλέον οριακός! Λίγα χιλιόμετρα πριν τη Φολόη και 20 min πριν το κλείσιμο του control, με έφτασαν τα αυτοκίνητα της παρέας. Φωνές και χειροκροτήματα με εμψύχωσαν. Ο Χρήστος βγήκε έξω από το αυτοκίνητο και με εμψύχωνε με συγκινητικό τρόπο "Έχεις ακόμα 20 min, προλαβαίνεις, προχώρα!"

Έδωσα, ό,τι είχα και δεν είχα από ενέργεια. Ψυχή και σώμα δώθηκαν ολοκληρωτικά στο σκοπό. Στην ευθεία του δάσους, 2 - 3 km πριν το control, είδα και πάλι Περικλή και Πέτρο που είχαν ξεκινήσει για το τελευταίο σκέλος. Χάρηκαν που με είδαν, γιατί κατάλαβαν ότι δεν το είχα βάλει κάτω, είχα νικήσει το βουνό!

Έφτασα στο control 4 λεπτά πριν συμπληρωθεί ο χρόνος! Ο στόχος (ενδιάμεσος αλλά κρίσιμος) είχε επιτευχθεί!

Στην ταβέρνα Κένταυρος (όπου το 2ο control) έμεινα περίπoυ 4ο min. Μάλλον πολλά, αλλά τα χρειαζόμουνα. Χρειαζόταν το συκώτι μου να συνέλθει (πόναγε ασταμάτητα τα τελευταία 70 km!). Έφαγα μακαρονάδα, ήπια Coca-Cola, μίλησα με τις γυναίκες και τα παιδιά που είχαν έρθει στο ραντεβού μας. Ο Χρήστος (emfragmatias) ήταν εκεί, και ήταν συγκινητικός. Μου έδωσε καινούριο μπουκάλι ισοτονικό, μου φούσκωσε το μισο-φουσκωμένο λάστιχο (στην αλλαγή σαμπρέλας, βάζοντας όση δύναμη μου είχε μείνει, μπόρεσα να βάλω στο λάστιχο 50 psi, ενώ με την ίδια τρόμπα - υπό φυσιολογικές συνθήκες βάζω 90 psi!), με ρώταγε συνέχεια τι θέλω να φάω, αν θέλω στεγνά ρούχα... Χρήστο είσαι μεγάλη ψυχή, σ' ευχαριστώ!

Κάθοδος και επιστροφή

Το δάσος της Φολόης είναι πανέμορφο. Το απόλαυσα κατά την αναχώρησή μου. Λίγα km πιο κάτω, άρχισε η κατάβαση και τα χιλιόμετρα μαζεύονταν γρήγορα! Σημείωσα 71.5 km/h μέγιστη σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής! Αισθανόμουν πολύ καλύτερα, η μακαρονάδα και η 40λεπτη στάση σίγουρα είχαν βοηθήσει πολύ!

Ήμουν πια κοντά στον τελικό μου στόχο! Συγκρατημένα αισιόδοξος, με προσοχή για να μην έχω καμιά ατυχία με το ποδήλατο μου, και με ακόμα περισσότερη προσοχή στο δρόμο όταν νύχτωσε, συνέχισα με καλό ρυθμό. Η νύχτα με έπιασε στον εθνικό δρόμο. Η κάθοδος από το βουνό την ώρα του ηλιοβασιλέματος ήταν μαγική! Όλος ο πόνος και η κούραση χάθηκαν για λίγη ώρα!

Άναψα φώτα μπρος-πίσω, έβαλα το λευκό - φωσφοριζέ αντιανεμικό μου, και κρατήθηκα όσο πιο δεξιά μπορούσα στο δρόμο. Σε 2h 20min κάλυψα τα τελευταία 52 km. Δεν έκανα ευτυχώς κανένα λάθος στη διαδρομή (μπαίνοντας στον Πύργο ρώτησα και ένα-δυο περαστικούς - δεν ήταν ώρα για λάθος χιλιόμετρα!) και τερμάτισα στις 21:20. Ειρήνη και Αλέξανδρος περίμεναν υπομονετικά έξω από το Στάδιο, χειροκρότησαν, με αγκάλιασαν και με φίλησαν! Ήμουν περήφανος και ήταν περήφανοι για μένα!

Διδάγματα και εμπειρίες αποκόμισα πολλά. Θα συνεχίσω να καταγράφω σε επόμενα post. Ένα όμως είναι σίγουρο: Μικρός η Μεγάλος, Εύκολος ή Δύσκολος, αυτός ήταν ο Στόχος μου, και τον πέτυχα!

10 Απρ 2009

Έτοιμος

Ψυχολογικά τουλάχιστον, 100%! Για το σωματικό (φυσική κατάσταση), θα δείξει...

Αναχωρώ σήμερα το απόγευμα για τον Πύργο Ηλείας. Έπεισα και την οικογένεια να μου κάνει τη χάρη και να ακολουθήσει! Θα αισθάνομαι πολύ καλύτερα να ξέρω ότι είναι κάπου εκεί κοντά και ότι δεν τους παράτησα στην Αθήνα! Ξέρω ότι μου κάνουν χάρη και είμαι ευγνώμων γι' αυτό.

Η εκκίνηση είναι στις 9:00 το πρωί του Σαββάτου. Ο καιρός είναι ανάμεσα σε συννεφιά και πιθανή βροχή. Ελπίζω να μέινει περισσότερο στο πρώτο! Φαίνεται ότι θα έχει μεγάλη συμμετοχή, απ' όλη την Ελλάδα!

Την Κυριακή θα την περάσουμε στην Πάτρα και θα επιστρέψουμε την Κυριακή το βράδυ.

6 Απρ 2009

Μικροβελτιώσεις

Την περασμένη Τρίτη πήγα στον ποδηλατά μου, με σκοπό να βοηθήσω το φίλο μου τον Αντώνη να παραλάβει το καινούριο του Scott (το οποίο είχαμε διαλέξει παρέα το πρηγούμενο Σάββατο). Την ίδια ώρα ήταν στο ποδηλατάδικο και ο Μάνος (mgbiker) οπότε ήταν περίπου σα να βρεθήκαμε σε καμιά ποδηλατική καφετέρια!

Μαζί μου είχα πάρει και το Klein, για δυο λόγους:
  1. Για να αφήσω τον πίσω τροχό για ακτινολόγηση
  2. Για να κοιτάξω για καινούρια πετάλια
Δε μου πήρε πολύ ώρα να διαλέξω: 
  • Πετάλια SPD-SL της Shimano 
  • Παπούτσια της Specialised 
Η προπόνηση της Κυριακής (προηγούμενο post) έγινε με αυτά. Η διαφορά είναι πραγματικά μεγάλη. Έχω πολύ πιο σίγουρο πάτημα, πολύ πιο δυνατό τράβηγμα, σιγουριά και άνεση στο ορθοπέταλο και πολύ καλύτερη μεταφορά της ενέργειας (ακαμψία παπουτσιών). Πραγματικά δεν πίστευα στη βελτίωση! Βέβαια, είναι γεγονός (επαληθεύεται για μια ακόμα φορά) ότι χρειάζεται να μαζέψεις εμπειρία και χιλιόμετρα πάνω στη σέλλα για να καταλάβεις τη διαφορά. Είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη αλλαγή (πόσο μάλον για αλλαγή ποδηλάτου - πέρασμα σε carbon σκελετό).

Σήμερα, έκανα και 2η βελτίωση. Αλλαγή σέλλας!
Την Τρίτη, στον ποδηλατά, εκτός από την αλλαγή πεταλιών, έκανα και μια μέτρηση λεκάνης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι χρειάζομαι σέλλα 143 mm. Η σέλλα του Klein ήταν 135 mm (περίπου). Για καλή μου τύχη, δυο μέρες μετά, ένας συν-ποδηλάτης έβαλε αγγελία ότι χαρίζει μια σέλλα κούρσας (λόγω αγοράς άλλης). Έστειλα e-mail, έδωσα ραντεβού (στο μετρό του Αγ. Δημητρίου έμενε, οπότε ήταν εύκολο), την πήρα, τη μέτρησα και ... 145 mm! Ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν! Είναι σε άριστη κατάσταση, και πριν από λίγο την τοποθέτησα. Με την ευκαιρία, έκανα και ένα ψάξιμο στο google για να βρω λεπτομερείς οδηγίες για την μπρος-πίσω ρύθμιση, τις οποίες και ακολούθησα. Νομίζω πως έχω πετύχει καλή θέση και μια πρώτη δοκιμή έδειξε ότι η καινούρια σέλλα ταιριάζει πολύ καλύτερα στη λεκάνη μου. Θα τη δοκιμάσω μέσα στη βδομάδα. 

Κανονικά δεν πρέπει να πηγαίνεις στο Brevet με εξοπλισμό που δεν έχεις δοκιμάσει ενδελεχώς, αλλά μάλλον θα το ρισκάρω με τη σέλλα... Αφού η μέτρηση έδειξε ξεκάθαρα ότι η σέλλα που χρησιμοποιούσα μέχρι τώρα ήταν λάθος και ότι η καινούρια είναι το σωστό μέγεθος! 

1091 - Η επιστροφή

Τελικά, ο συγκεκριμένος αριθμός φαίνεται ότι θα με ακολουθεί σε όλα τα brevet! Σήμερα πήγα στην ΠΕΠΑ και γράφτηκα για το brevet του Πύργου. Θα είναι η δεύτερη απόπειρα και αυτή τη φορά ο στόχος είναι ο τερματισμός! 

Είπαμε, το στόχο της 1ης απόπειρας (συμμετοχή και ό,τι καλύτερο μπορώ) τον πέτυχα! Τώρα βάζω τον πύχη πιο ψηλά! Για να δούμε!

Λαγός - Προπόνηση / Μαθήματα

Την Κυριακή το πρωί έκανα μια γρήγορη ανάβαση του Λαγού. Ξεκίνησα από το σπίτι στις 7:40. Είκοσι λεπτά επί της Λ. Βουλιαγμένης και στη συνέχεια (χωρίς στάση) 28 min η ανάβαση. 

Τα καλά νέα είναι ότι την έβγαλα (για άλλη μια φορά) χωρίς στάση και με αρκετά πιο γρήγορο ρυθμό (είχα κάνει γύρω στα 35 λεπτά την προηγούμενη φορά). Τα κακά νέα είναι ότι έφτασα στην κορυφή "τελειωμένος"! Προφανώς το έκανα επίτηδες, ήθελα να δω πόσο μπορώ να ζοριστώ. Το συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και λίγα λεπτά λιγότερα σε μια ανηφόρα, μπορεί να στοιχίσουν πάρα πολύ σε ενέργεια! Καλό μάθημα για το brevet!

Συνολικά, έγραψα 1h 30min προπόνηση. Λίγο είναι, αλλά με τα παιδιά στο σπίτι να περιμένουν...

Τραυματισμός κι ένα "χαμένο" GBI

Χωρίς να το περιμένω, είδα ξαφνικά μια ανακοίνωση για ένα GBI Lanzarote... ελκυστικό! Τέλος Ιανουαρίου, 5 μέρες, κυκλικές διαδρομές με εκκίν...